In de hut van BabaYaga: lucht hier je hart en steun elkaar

Lila, pas goed op jezelf hoor. Wat lijkt me dit een moeilijke situatie om in te zitten.

Ik merk opnieuw een dipje bij mij. Het is alsof het steeds met ups en downs gaat. Het gaat dan een paar dagen goed en een paar dagen slecht. Zou er ooit een tijd komen dat die breuk volledig uit mijn gedachten gaat? Het is ondertussen 1jaar en 3 maanden geleden.
Toen de breuk pas gebeurd was, liep ik een tijdje bij een psycholoog en zij zei dat je moet rekenen dat het na 1 jaar ongeveer verwerkt is gemiddeld.
Soms kan ik nog zo weemoedig worden en kan ik het nog niet zo goed bevatten dat het echt voor altijd voorbij is. En dan begin ik aan alle leuke dingen die we hadden te denken en dat maakt het dan nog moeilijker.

Mijn zoon loopt momenteel bij een andere psycholoog waar ik ook af en toe op gesprek moet. Zij zei de vorige keer dat ze het gevoel heeft dat ik mij afsluit van gevoelens. Volgens haar uit schrik dat ze mij te veel zouden overspoelen.
En dat klopt wel. Soms kan ik niet zo goed aan mezelf toegeven dat wat er gebeurd is best wel heftig is (geweest) en doe ik me sterker voor dan ik me voel omdat ik mezelf anders zo een slappe hap vind.
Is dat herkenbaar voor jullie?

Vandaag (voorzichtig) positief.
Heb goed gevoel over vovo, morgen met ex en zoon naar voorlichting van school, hopelijk zonder ruzie en ergernis.
Huis(je) krijgt steeds meer vorm, jongens richten hun kamers steeds verder in als ze hier zijn,Het voelt meer thuis dan mijn oude huis,

Hoi- ik lees hier al lang mee en zie altijd veel zinnige dingen hier. Mag ik even iets aan jullie voorleggen?

Mijn man en ik hebben ongeveer een half jaar geleden de knoop doorgehakt te willen scheiden. Besluit van beiden- jarenlang geprobeerd allebei maar werden beiden doodongelukkig. Sinds aantal maanden aan het ’birdsnesten’ tot we beiden een eigen plek hebben (gezamelijke huis zijn we aan het verkopen). Dat ging vrij goed. We gunnen elkaar veel, helpen elkaar waar dat kan, harmonie. Maar nu dus weer eens vlam in de pan. Hij boos omdat ik hem niet help met dingen (hij wil een bedrijf starten en de administratie/ plannen schrijven kan hij niet, deze dingen waren groot stress en conflictpunt binnen ons huwelijk dus ik wil hem daar niet meer mee helpen. Hij is grenzeloos, luistert niet, blijft er over doorgaan. Ondertussen komt hij elke dag dat in met de kinderen ben binnen en gaat dan helpen omdat ik het zo druk heb (afwasmachine uitruimen enzo- ondertussen wel commentaar leveren over wat ik allemaal anders moet doen, zoals ook in het huwelijk). Ik heb duidelijk gezegd dat het erg aardig is dat hij dat doet, maar dat ik dat niet can hem vraag en zodra hij opmerkingen maakt hij kan vertrekken.

Gisteren kreeg ik alles naar me to geslingerd. Dat hij alles voor mij doet, en ik niks voor hem. Dat hij altijd op de laatste plaats heeft gestaan, dat hij er niet meer tegenkan, een zenuwinzinking krijgt, zijn rugzak pakt en nooit meer terugkomt. Dit is vrij bekend gedrag: hij haalt zich teveel op de hals, kan het niet aan, wil meer hulp dan ik kan/ wil geven (kids op 1) en dan wordt hij boos op mij want door mij lukt niets van wat hij wil. Daarna praat hij twee weken niet met me (alleen uiterst zakelijke smsjes) en daarna ontdooit het weer.

Dit keer zou ik paar dagen gaan wandelen tijdens zijn dagen met de kinderen, maar dat ging niet door omdat hij ’een zenuwinzinking had en voor niemand kon zorgen’. Ok, ik wandelen afgezegd, kinderen overgenomen, ze verteld dat pappa ziek is. Maar vervolgens is hij met van alles bezig, in onze tuin (iets verkopen van ons beiden, ik wist er wel van), zien de kinderen hem, superverwarrend. Dus dat kan blijkbaar wel. Eerst had ik vooral medelijden. Maar nu dacht ik: als jij co-puderschap wilt moet je je aan de afspraken houden. En als het niet goed met je gaat kan ik wat overnemen, maar wel in overleg en communicatie zodat kinderen weten waar ze aan toe zijn, en ik ook. Dus uiteindelijk sms gestuurd. Zakelijk. Waatin ik ook schreef dat ik verwacht dat hij op dag x weer bij de kinderen is.

Daarin gaf hij me gelijk, dat hij dat niet goed had aangepakt. Om vervolgens te schrijven dat ik hem wel had kunnen waarschuwen dat ik er aan kwam met de kinderen want dan had hij weg kunnen gaan (?!?!?).

Had ook nog sms gestuurd dat ik er vanuit ging dat het ding dat hij verkocht op onze gezamenlijke vaste lasten rekening zou worden gestort, Daar was hij duidelijk beledigd over, hij ’hoefde niks, ik mocht het allemaal hebben’.

En nu heb ik spijt. En ook niet. Hij is degene die een keer volwassen moet worden. Maar ik had niet over dat geld moeten beginnen, dat vertroebelt. Dat was niet handig. Tegelijkertijd is hij zo onberekenbaar. Aan de andere kant gunt hij me veel en is een lieve man. Maar ook een enorm onvolwassen man, met nukken. Ik zie de patronen, ik zie dat ik weer in de rol van ondersteuner stap en alles begrijp, en tegelijkertijd probeer om grenzen aan te geven en duidelijk te zijn. En ik heb zo geen zin in weer een paar weken ijstijd. Kost veel energie. Bleeeeweeeegh. Jullie verhalen zijn zo vele malen meer dramatisch en vreselijk.

Ik weet niet eens wat mijn vraag is. Weet alleen dat ik er slecht van slaap. ’Ok, wat gaat er nu weer allemaal gebeuren’ gevoel.

upendown schreef: ↑

15-05-2021 00:58

Hoi- ik lees hier al lang mee en zie altijd veel zinnige dingen hier. Mag ik even iets aan jullie voorleggen?

Mijn man en ik hebben ongeveer een half jaar geleden de knoop doorgehakt te willen scheiden. Besluit van beiden- jarenlang geprobeerd allebei maar werden beiden doodongelukkig. Sinds aantal maanden aan het ’birdsnesten’ tot we beiden een eigen plek hebben (gezamelijke huis zijn we aan het verkopen). Dat ging vrij goed. We gunnen elkaar veel, helpen elkaar waar dat kan, harmonie. Maar nu dus weer eens vlam in de pan. Hij boos omdat ik hem niet help met dingen (hij wil een bedrijf starten en de administratie/ plannen schrijven kan hij niet, deze dingen waren groot stress en conflictpunt binnen ons huwelijk dus ik wil hem daar niet meer mee helpen. Hij is grenzeloos, luistert niet, blijft er over doorgaan. Ondertussen komt hij elke dag dat in met de kinderen ben binnen en gaat dan helpen omdat ik het zo druk heb (afwasmachine uitruimen enzo- ondertussen wel commentaar leveren over wat ik allemaal anders moet doen, zoals ook in het huwelijk). Ik heb duidelijk gezegd dat het erg aardig is dat hij dat doet, maar dat ik dat niet can hem vraag en zodra hij opmerkingen maakt hij kan vertrekken.

Gisteren kreeg ik alles naar me to geslingerd. Dat hij alles voor mij doet, en ik niks voor hem. Dat hij altijd op de laatste plaats heeft gestaan, dat hij er niet meer tegenkan, een zenuwinzinking krijgt, zijn rugzak pakt en nooit meer terugkomt. Dit is vrij bekend gedrag: hij haalt zich teveel op de hals, kan het niet aan, wil meer hulp dan ik kan/ wil geven (kids op 1) en dan wordt hij boos op mij want door mij lukt niets van wat hij wil. Daarna praat hij twee weken niet met me (alleen uiterst zakelijke smsjes) en daarna ontdooit het weer.

Dit keer zou ik paar dagen gaan wandelen tijdens zijn dagen met de kinderen, maar dat ging niet door omdat hij ’een zenuwinzinking had en voor niemand kon zorgen’. Ok, ik wandelen afgezegd, kinderen overgenomen, ze verteld dat pappa ziek is. Maar vervolgens is hij met van alles bezig, in onze tuin (iets verkopen van ons beiden, ik wist er wel van), zien de kinderen hem, superverwarrend. Dus dat kan blijkbaar wel. Eerst had ik vooral medelijden. Maar nu dacht ik: als jij co-puderschap wilt moet je je aan de afspraken houden. En als het niet goed met je gaat kan ik wat overnemen, maar wel in overleg en communicatie zodat kinderen weten waar ze aan toe zijn, en ik ook. Dus uiteindelijk sms gestuurd. Zakelijk. Waatin ik ook schreef dat ik verwacht dat hij op dag x weer bij de kinderen is.

Daarin gaf hij me gelijk, dat hij dat niet goed had aangepakt. Om vervolgens te schrijven dat ik hem wel had kunnen waarschuwen dat ik er aan kwam met de kinderen want dan had hij weg kunnen gaan (?!?!?).

Had ook nog sms gestuurd dat ik er vanuit ging dat het ding dat hij verkocht op onze gezamenlijke vaste lasten rekening zou worden gestort, Daar was hij duidelijk beledigd over, hij ’hoefde niks, ik mocht het allemaal hebben’.

En nu heb ik spijt. En ook niet. Hij is degene die een keer volwassen moet worden. Maar ik had niet over dat geld moeten beginnen, dat vertroebelt. Dat was niet handig. Tegelijkertijd is hij zo onberekenbaar. Aan de andere kant gunt hij me veel en is een lieve man. Maar ook een enorm onvolwassen man, met nukken. Ik zie de patronen, ik zie dat ik weer in de rol van ondersteuner stap en alles begrijp, en tegelijkertijd probeer om grenzen aan te geven en duidelijk te zijn. En ik heb zo geen zin in weer een paar weken ijstijd. Kost veel energie. Bleeeeweeeegh. Jullie verhalen zijn zo vele malen meer dramatisch en vreselijk.

Ik weet niet eens wat mijn vraag is. Weet alleen dat ik er slecht van slaap. ’Ok, wat gaat er nu weer allemaal gebeuren’ gevoel.

Hij is boos, grenzeloos, geeft negatief commentaar of zwijgt je dood, hij heeft een zenuwinzinking, hij is onberekenbaar. Wat een achtbaan. Dat is géén lieve man hoor. Echt niet.

Ik heb wel een vraag. Wat gaat er in jou om? Je bent zo op hém gefocust, ik lees maar weinig over jouw gevoel. Alleen medelijden, gaat ook over hem en en het vermijden van ijstijd, gaat ook over hem. Je bent de hele tijd zijn emoties aan het managen.

Zo! Wat een duidelijke reacties. Dat alles over hem gaat. En dat ik alsmaar zijn emoties aan het managen ben. Dat klopt... Dat heb ik ons hele huwelijk gedaan. En doe ik idd nog steeds.

Wat ik wil? Alleen wonen, eigen plek (heb gisteren bod gedaan op ern huisje), ik wil niet meer dat hij hier in huis komt buiten de overdracht om. Ik wil dat hij zijn afspraken nakomt zodat ik mijn eigen tijd kan plannen met leuke dingen en lieve mensen. Ik wil dat gedram en gezanik niet meer horen en al helemaal niks meer van zijn idiote plannen.

upendown schreef: ↑

15-05-2021 00:58

Hoi- ik lees hier al lang mee en zie altijd veel zinnige dingen hier. Mag ik even iets aan jullie voorleggen?

Mijn man en ik hebben ongeveer een half jaar geleden de knoop doorgehakt te willen scheiden. Besluit van beiden- jarenlang geprobeerd allebei maar werden beiden doodongelukkig. Sinds aantal maanden aan het ’birdsnesten’ tot we beiden een eigen plek hebben (gezamelijke huis zijn we aan het verkopen). Dat ging vrij goed. We gunnen elkaar veel, helpen elkaar waar dat kan, harmonie. Maar nu dus weer eens vlam in de pan. Hij boos omdat ik hem niet help met dingen (hij wil een bedrijf starten en de administratie/ plannen schrijven kan hij niet, deze dingen waren groot stress en conflictpunt binnen ons huwelijk dus ik wil hem daar niet meer mee helpen. Hij is grenzeloos, luistert niet, blijft er over doorgaan. Ondertussen komt hij elke dag dat in met de kinderen ben binnen en gaat dan helpen omdat ik het zo druk heb (afwasmachine uitruimen enzo- ondertussen wel commentaar leveren over wat ik allemaal anders moet doen, zoals ook in het huwelijk). Ik heb duidelijk gezegd dat het erg aardig is dat hij dat doet, maar dat ik dat niet can hem vraag en zodra hij opmerkingen maakt hij kan vertrekken.

Gisteren kreeg ik alles naar me to geslingerd. Dat hij alles voor mij doet, en ik niks voor hem. Dat hij altijd op de laatste plaats heeft gestaan, dat hij er niet meer tegenkan, een zenuwinzinking krijgt, zijn rugzak pakt en nooit meer terugkomt. Dit is vrij bekend gedrag: hij haalt zich teveel op de hals, kan het niet aan, wil meer hulp dan ik kan/ wil geven (kids op 1) en dan wordt hij boos op mij want door mij lukt niets van wat hij wil. Daarna praat hij twee weken niet met me (alleen uiterst zakelijke smsjes) en daarna ontdooit het weer.

Dit keer zou ik paar dagen gaan wandelen tijdens zijn dagen met de kinderen, maar dat ging niet door omdat hij ’een zenuwinzinking had en voor niemand kon zorgen’. Ok, ik wandelen afgezegd, kinderen overgenomen, ze verteld dat pappa ziek is. Maar vervolgens is hij met van alles bezig, in onze tuin (iets verkopen van ons beiden, ik wist er wel van), zien de kinderen hem, superverwarrend. Dus dat kan blijkbaar wel. Eerst had ik vooral medelijden. Maar nu dacht ik: als jij co-puderschap wilt moet je je aan de afspraken houden. En als het niet goed met je gaat kan ik wat overnemen, maar wel in overleg en communicatie zodat kinderen weten waar ze aan toe zijn, en ik ook. Dus uiteindelijk sms gestuurd. Zakelijk. Waatin ik ook schreef dat ik verwacht dat hij op dag x weer bij de kinderen is.

Daarin gaf hij me gelijk, dat hij dat niet goed had aangepakt. Om vervolgens te schrijven dat ik hem wel had kunnen waarschuwen dat ik er aan kwam met de kinderen want dan had hij weg kunnen gaan (?!?!?).

Had ook nog sms gestuurd dat ik er vanuit ging dat het ding dat hij verkocht op onze gezamenlijke vaste lasten rekening zou worden gestort, Daar was hij duidelijk beledigd over, hij ’hoefde niks, ik mocht het allemaal hebben’.

En nu heb ik spijt. En ook niet. Hij is degene die een keer volwassen moet worden. Maar ik had niet over dat geld moeten beginnen, dat vertroebelt. Dat was niet handig. Tegelijkertijd is hij zo onberekenbaar. Aan de andere kant gunt hij me veel en is een lieve man. Maar ook een enorm onvolwassen man, met nukken. Ik zie de patronen, ik zie dat ik weer in de rol van ondersteuner stap en alles begrijp, en tegelijkertijd probeer om grenzen aan te geven en duidelijk te zijn. En ik heb zo geen zin in weer een paar weken ijstijd. Kost veel energie. Bleeeeweeeegh. Jullie verhalen zijn zo vele malen meer dramatisch en vreselijk.

Ik weet niet eens wat mijn vraag is. Weet alleen dat ik er slecht van slaap. ’Ok, wat gaat er nu weer allemaal gebeuren’ gevoel.

Hoi welkom, ik ben met kerst vertrokken, (flat moeder stond leeg), gezamenlijk besloten te scheiden, eerste maanden nog goed contact, kwam hij nog helpen klussen, dronken we koffie, totdat ik advocaat onze hv had laten doorlezen, en ik op meer recht had dan hij me voorhield.
Nu is het oorlog, ieder voor zich.
Ik heb intussen een eigen huis gehuurd en ingericht, hij zit (blijft?) in koophuis,
Scheiden haalt het slechtste in je naar boven.
Ik heb ook gedacht aan birdnesting, maar dan leef je nog steeds in hetzelfde huis.
heel veel sterkte komende tijd, heb je zicht op een ander huis ?

@sandy ja, ik heb gisteren een bod gedaan op een huis. Hoor morgen/ maandag meer of ze het bod accepteren/ een tegenbod doen. Als dat doorgaat kan ik deze zomer klussen en er in de herfst in. Superspannend. Dus het einde is in zicht gelukkig.

Je hoeft nu nog geen vrienden te blijven, regel eerst alles voor jezelf .

upendown schreef: ↑

15-05-2021 08:52

@sandy ja, ik heb gisteren een bod gedaan op een huis. Hoor morgen/ maandag meer of ze het bod accepteren/ een tegenbod doen. Als dat doorgaat kan ik deze zomer klussen en er in de herfst in. Superspannend. Dus het einde is in zicht gelukkig.

Wat fijn pas dan ga je je echt beter en sterker voelen.

Oudblond schreef: ↑

13-05-2021 19:48

Lipton: In de vorige eeuw begon ik (al werkende) een relatie met een jongere student. Dat ging eigenlijk vanzelf: Hij nam me mee uit eten naar de snackbar en ik hem naar een leuk restaurant. Ik betaalde meer omdat ik samen leuke dingen wilde doen. Hij was heel attent en zorgzaam en deed praktisch veel voor mij. Dat voelde gewoon in balans. Wij zijn zelfs gaan samenwonen toen hij nog studeerde en zo goed als geen inkomen had. Ik werkte (heel veel) en hij studeerde, deed het huishouden, kookte en verwende me. Ging ook prima. En nu zijn we bijna 30 later en verdient hij veel minder dan ik maar werken we allebei evenveel en is alles van 'ons'. Nog nooit gedoe gehad. We gunnen elkaar een leuk leven en een leuk leven samen.

Dat klinkt als een hele prettige balans. Met mijn vorige ex had ik daar ook nooit problemen mee. Dat is zo fijn

Proetel schreef: ↑

14-05-2021 18:47

Lila, pas goed op jezelf hoor. Wat lijkt me dit een moeilijke situatie om in te zitten.

Ik merk opnieuw een dipje bij mij. Het is alsof het steeds met ups en downs gaat. Het gaat dan een paar dagen goed en een paar dagen slecht. Zou er ooit een tijd komen dat die breuk volledig uit mijn gedachten gaat? Het is ondertussen 1jaar en 3 maanden geleden.
Toen de breuk pas gebeurd was, liep ik een tijdje bij een psycholoog en zij zei dat je moet rekenen dat het na 1 jaar ongeveer verwerkt is gemiddeld.
Soms kan ik nog zo weemoedig worden en kan ik het nog niet zo goed bevatten dat het echt voor altijd voorbij is. En dan begin ik aan alle leuke dingen die we hadden te denken en dat maakt het dan nog moeilijker.

Mijn zoon loopt momenteel bij een andere psycholoog waar ik ook af en toe op gesprek moet. Zij zei de vorige keer dat ze het gevoel heeft dat ik mij afsluit van gevoelens. Volgens haar uit schrik dat ze mij te veel zouden overspoelen.
En dat klopt wel. Soms kan ik niet zo goed aan mezelf toegeven dat wat er gebeurd is best wel heftig is (geweest) en doe ik me sterker voor dan ik me voel omdat ik mezelf anders zo een slappe hap vind.
Is dat herkenbaar voor jullie?

Ik weet even niet hoe de achtergrond is en wat er gebeurd is. Maar hoe is het contact met je echt?

Zou je weer terugwillen naar die psycholoog?

Die 'slappe' hap is wel enigzins herkenbaar. Ik wil wel sterk zijn, maar dat lukt niet altijd en mijn ex lijkt na een korte tijd al veel verder te zijn. Dat voelt dan dubbel rot.

Ik verdien een fiets!:-)

Ja, ik anticipeer in alles wat ik doe zijn reactie, ik werk zeg maar ’om hem heen’. Op mijn tenen. Nog steeds. Om maar vriendschappelijk te blijven voor de kinderen. En omdat ik zelf conflict lastig te verdragen vind. Maar wat ik ook doe is er toch stress. Gaat al veeeel beter nu we niet meer samen wonen overigens. Mijn leven is al vele malen leuker en eenvoudiger en meer ontspannen dan tijdens mijn huwelijk. Maar die stomme hardnekkige patronen. En dat zelfs als ik het een eikel vind het meest overheersende gevoel nog steeds is: medelijden. Willen helpen.

Zelfs dat helpen van hem. Ik wil dat helemaal niet. Maar hij wil het zo graag. En ik doe hem een gunst door hem te laten helpen, zo voelt het. Omdat hij zo graag betrokken wil zijn. Idioot. Ik kan zelf de afwasmachine wel uitruimen- kost minder tijd en energie dan zijn commentaar en idiote plannen ook nog aan te hoeven horen.

Wat betreft kinderen: ik doe al het leeuwendeel (4,5 dag versus 2,5 dag) en ik heb me erop voorbereid dat ik hun stabiele basis ben. En dat ze eventueel volledig bij mij kunnen zijn als hij bijvoorbeeld geen fatsoenlijk huis voor ze fixt.

@hex mijn kinderen zijn 5 en 7. Dus helaas nog niet oud genoeg om zelfstandig een relatie te onderhouden.

Dank allemaal voor de reacties. Ik voel me gesterkt! Nu ga ik er een leuke dag van maken met de kinderen!

Proetel, ik denk dat alles tijd nodig heeft, verdriet en woede er laten zijn om te verwerken maar laat het niet de overhand krijgen. Als ik jou zo lees zou het wat meer toelaten helend kunnen zijn, desnoods onder begeleiding van een psycholoog/therapeut.

Up en down ik denk dat het meer gescheiden gaat leven rust zou bieden. Als jullie te pas en te onpas bij elkaar over de vloer lopen blijf je dit houden. Zou het mogelijk zijn daar afspraken over te maken? En nu komen er veel irritaties, denk dat dat ook nodig is om los te komen van elkaar.

Hier gaat het wat beter, had het gisteren wel moeilijk, ex was hier om even te helpen met iets, deed me ook beseffen dat de afstand die ik inmiddels heb genomen goed voor mij is. Ik vind mijn kleine meid missen nog het aller ergste wat er is.
Ik begin langzaamaan grip te krijgen op mijn gewicht, had nog de nodige zwangerschapskilos, bijna 6 kg kwijt nu, heel blij mee.

upendown schreef: ↑

15-05-2021 08:30

Wat ik wil? Alleen wonen, eigen plek (heb gisteren bod gedaan op ern huisje), ik wil niet meer dat hij hier in huis komt buiten de overdracht om. Ik wil dat hij zijn afspraken nakomt zodat ik mijn eigen tijd kan plannen met leuke dingen en lieve mensen. Ik wil dat gedram en gezanik niet meer horen en al helemaal niks meer van zijn idiote plannen.

dat is heel duidelijk
nu nog naar hem toe duidelijk zijn

Upanddown: ik duim voor je huisje! Een eigen plek en een fijn leven voor jou en de kinderen zonder ellenlange onuitvoerbare plannen.

Proetel en patat, ik ben na een paar jaar nog steeds bezig om een evenwicht gevonden in het koesteren van de mooie herinneringen en het voelen van opluchting omdat ik aan heel veel ellende ontsnapt ben. Dat was bij mij ook het dubbele, waardoor ik het zeker 2 jaar te lang uitgehouden hebt, een mens slikt veel te veel ellende voor een paar mooie momenten. De opluchting blijft gelukkig overheersen, maar dat komt ook omdat er wel heel veel ellende was en helaas ook is, na een scheiding is het helaas niet altijd compleet over.
Up en down, voor mij zijn al hele goede antwoorden gepost, maar wie weet heb je wat aan mijn input, ik heb een meestermanipulator als ex.
Zou je deze inzinking van hem kunnen aangrijpen om met stroop en honing, lievekoekjes enz, je grenzen beter aan te geven?
Oftewel concreet, te zeggen dat je zoveel voor jullie doet, maar dat je ziet dat hij eraan onder door gaat en dat ie meer om zichzelf moet denken, dus dat hij op jouw dagen met de kinderen maar geen klusjes meer moet doen?
Misschien halverwege de tijd dat ze bij jou zijn een koffiedrinkafspraak, spelletje met de kinderen spelen, afspreken?
Nee, die afspraak dus niet voor jou, maar voor hem en de kinderen. Wat hij nu doet raakt namelijk ook de kinderen.
Als jij maar de kaders en grenzen aan geeft. En hem dus ziet als je erop voorbereid bent, en er ook een eindtijd bekend is, bijv als jij de kinderen naar bed brengt, hij naar huis gaat.
Redcurls, wat knap en een goed teken dat je aan het afvallen bent! Hier ben ik welbekend met het emo-eten, 3 weg, minimaal nog 5 te gaan.
Hier weer wat verbazingwekkends meegemaakt, om redenen voortvloeiend uit al het gedoe dat geweest is, moesten we even in 1 ruimte zijn en achtergrondinformatie geven over ons gezamenlijk kind. Vergeet ie te zijn (volwassen) oudste kind te noemen. Ja, nee, die is niet belangrijk voor ons gezamenlijk kind, nee natuurlijk niet. Ik had ook niet verwacht dat het normaal zou gaan.

Sterkte dames.

Iemand enig ervaring met toestemming betreft verhuizen. Ex geeft geen toestemming.

Onze koopwoning is inmiddels verkocht en moet er op zeer korte tijd uit. Maar ik sta pas sindskort ingeschreven daar. Wachtrijen zijn gemiddeld 5 jaar.
Ik wil terug verwijzen naar de stad waar we beide zijn geboren en waar beide familie ook woont. Hij geeft uiteraard geen toestemming dus nu via een rechtzaak.

Maar iemand enig idee? In de andere woonplaats kan ik een huis huren staat ook klaar, we zijn verder niet verbonden aan de huidige woonplaats. Beide kinderen gaan zowel met hem als met mij weekend naar de woonplaats waar ons familie woont.

Kan het zo zijn dat de rechter ze toewijst naar hem ik heb begrepen dat hij wel een woning heeft maar dat kan makkelijk met zijn salaris.
En ik de kids tijdelijk kwijt ben uit iets wat ik zelf niet in de hand heb.

Proetel schreef: ↑

14-05-2021 18:47

Lila, pas goed op jezelf hoor. Wat lijkt me dit een moeilijke situatie om in te zitten.

Ik merk opnieuw een dipje bij mij. Het is alsof het steeds met ups en downs gaat. Het gaat dan een paar dagen goed en een paar dagen slecht. Zou er ooit een tijd komen dat die breuk volledig uit mijn gedachten gaat? Het is ondertussen 1jaar en 3 maanden geleden.
Toen de breuk pas gebeurd was, liep ik een tijdje bij een psycholoog en zij zei dat je moet rekenen dat het na 1 jaar ongeveer verwerkt is gemiddeld.
Soms kan ik nog zo weemoedig worden en kan ik het nog niet zo goed bevatten dat het echt voor altijd voorbij is. En dan begin ik aan alle leuke dingen die we hadden te denken en dat maakt het dan nog moeilijker.

Mijn zoon loopt momenteel bij een andere psycholoog waar ik ook af en toe op gesprek moet. Zij zei de vorige keer dat ze het gevoel heeft dat ik mij afsluit van gevoelens. Volgens haar uit schrik dat ze mij te veel zouden overspoelen.
En dat klopt wel. Soms kan ik niet zo goed aan mezelf toegeven dat wat er gebeurd is best wel heftig is (geweest) en doe ik me sterker voor dan ik me voel omdat ik mezelf anders zo een slappe hap vind.
Is dat herkenbaar voor jullie?

Ik herken dat ook wel hoor. Afsluiten van emoties. Bij mij werkt dat uiteindelijk niet, ik ga het lichamelijk voelen. Dat is mijn situatie niet verstandig. Ik laat het eruit als ik alleen ben, dat is mijn alternatief.

Vanochtend had ik afspraak met ex en zoon voor voorlichting school.
ik keek naar ex en dacht “ ik voel helemaal niks meer”, zo bizar, moet er niet meer aan denken om naast m in bed te liggen, terwijl ik 4 maanden geleden nog huilend op de grond lag.
Wat is er gebeurd ?

sandy1974 schreef: ↑

15-05-2021 20:24

Vanochtend had ik afspraak met ex en zoon voor voorlichting school.
ik keek naar ex en dacht “ ik voel helemaal niks meer”, zo bizar, moet er niet meer aan denken om naast m in bed te liggen, terwijl ik 4 maanden geleden nog huilend op de grond lag.
Wat is er gebeurd ?

Je groeit. Jij als persoon. En dat is meer dan goed. Het helpt je om ook die alles overnemende emotie aan de kant te schoppen op de momenten dat dat nodig is om voor jou en de kinderen een goede toekomst te verzekeren.