Je partner of je vrijheid

Situatie schets;

Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar

2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.

Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:

Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..

Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.

Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’

Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.

Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.

Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.

Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.

Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.

Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.

Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.

En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.

Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.

Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.

Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.


Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.

Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..

Bedankt voor de reacties, erg verhelderend.

Ik schrik uiteraard ook zelf van wat ik schrijf, daarom doe ik er goed aan het hier te bespreken. Op deze manier kan ik ook even uit de situatie stappen en kijken hoe een buitenstaander naar alles kijkt.

Reacties worden gewaardeerd.
Wij hebben trouwens een zoon

Icequeen2000

Ik had eigenlijk helemaal geen zin om op jou te reageren, want ik heb niks aan negatieve opmerkingen over de Islam.
Ik was al jaren bekeerd voor ik mijn man ontmoette, en ik heb me door geloof nooit onderdrukt gevoeld. Ik pak van geloof mee waar ik me goed bij voel, ben niet extremistisch en man en zijn familie ook niet. Schoonzussen/nichtjes lopen ook niet met een hoofddoek enz enz.

ik heb geloof en cultuur alleen aangeduid omdat het misschien handig was om te weten. Cultuur is vaak het grootste probleem. Wordt vaak als belangrijker beschouwd als geloof überhaupt.
Maar in bedoel daarmee te zeggen dat cultuur misschien ook reden is van zijn gedachtegang. Geen mannelijke vrienden, als je een hoofddoek draagt (wat ik dus doe) is het niet gepast om in gemengde sportschool te sporten.

Ik zoek zelf ook antwoorden waar alles vandaan is gekomen.. en waarom hij zo denkt.

Mijn bekering lijkt me niet heel relevant, maar goed..

Ongeluk -> coma, wat daar is gebeurd kan ik niet verklaren, maar vanaf het moment dat ik uit mijn coma in mijn revalidatie kwam ben ik me in geloof van verdiepen en kwam bij de islam uit. En daar vond ik bepaalde puzzelstukjes.
Ik wil niet direct zeggen dat ik de dood ‘in de ogen heb gekeken’ maar praktisch gezien zou ik dood moeten zijn na dat ongeluk. Islam gaf me antwoorden en veiligheid en ik vond mezelf daarin.

En dat terwijl ik daarvoor geen enkele moslim, of ook maar iets had wat mij aan de islam bond. Dit kwam echt uit mezelf, na dat ongeluk dus.

Heb daar verder ook geen spijt van, dat vul ik in zoals ik wil en hebben andere geen last van.