Relaties
alle pijlers
Je partner of je vrijheid
woensdag 12 februari 2020 11:26
Situatie schets;
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
woensdag 12 februari 2020 13:21
Dit dus.windring schreef: ↑12-02-2020 12:36Ik zou denk ik even niets doen maar wel vast voorbereidingen treffen. Ik denk niet dat je man het zou accepteren als je weg zou gaan. Bespreek het met je familie en vriendinnen zodat zij je kunnen opvangen en onderdak kunnen geven voor als de bom barst. Zorg dat je geld achter de hand hebt en dat belangrijke papieren en documenten elders liggen.
Misschien dat hij het accepteert maar meestal roept een scheding bij zulke controlerende mannen een hoop agressie op.
woensdag 12 februari 2020 13:49
Jij houdt van allemaal. Het grote verschil is dat niet iedereen van jou houdt.Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:45..Mijn man is ook negatief over mijn familie geweest altijd, ik stond altijd tussen hen in, beide kanten verdedigen. Ik hou van allemaal immers ..
Je familie wil je gelukkig zien door je vrijheid te geven. Dat is houden van.
Je vriend wil je beperken, klein houden en vormen naar zijn beeld. Dat is geen liefde.
Liefde is onvoorwaardelijke acceptatie, elkaar dingen gunnen en elkaar zeker niet in de weg staan.
Geef hem geen kans meer, dat gaat je niet gelukkig maken. Hij heeft al twee kansen gehad en het niet waargemaakt, dus stoot je niet nog eens aan diezelfde steen.
woensdag 12 februari 2020 14:59
Quote Suikerbommetje
Hij stopte met het controleren van mijn telefoon, ik mocht naar het centrum alleen, supermarkt, als ik bij mijn familie ben laat hij me ook echt met rust. Verwacht alleen wel dat ik laat weten als we iets gaan doen.
Bovenstaande verbied je als ouder van een kind niet eens laat staan een volwassene,Je woont in Nederland met een Nederlandse cultuur met Nederlandse gewoontes dus ook de vrijheid die in dit land normaal zijn. word dus tijd dat die meneer van jou zich gaat aanpassen aan de nederlandse gewoontes
Hij stopte met het controleren van mijn telefoon, ik mocht naar het centrum alleen, supermarkt, als ik bij mijn familie ben laat hij me ook echt met rust. Verwacht alleen wel dat ik laat weten als we iets gaan doen.
Bovenstaande verbied je als ouder van een kind niet eens laat staan een volwassene,Je woont in Nederland met een Nederlandse cultuur met Nederlandse gewoontes dus ook de vrijheid die in dit land normaal zijn. word dus tijd dat die meneer van jou zich gaat aanpassen aan de nederlandse gewoontes
woensdag 12 februari 2020 15:08
Dit dus, mooi gezegd en heel erg waar.TijdvoorTaart schreef: ↑12-02-2020 13:49Jij houdt van allemaal. Het grote verschil is dat niet iedereen van jou houdt.
Je familie wil je gelukkig zien door je vrijheid te geven. Dat is houden van.
Je vriend wil je beperken, klein houden en vormen naar zijn beeld. Dat is geen liefde.
Liefde is onvoorwaardelijke acceptatie, elkaar dingen gunnen en elkaar zeker niet in de weg staan.
Geef hem geen kans meer, dat gaat je niet gelukkig maken. Hij heeft al twee kansen gehad en het niet waargemaakt, dus stoot je niet nog eens aan diezelfde steen.
woensdag 12 februari 2020 15:15
Waarom vond jij het een goed idee om de zwangerschap door te zetten terwijl die man je in zijn macht had/heeft?
Je had er met 'n schone lei vanaf kunnen zijn. Dit is geen relatiemateriaal, die man verstikt je en belemmert je in je contacten. Snap sowieso niet dat je je zo laat inperken door die kerel. Zou er gewoon schijt aan hebben gehad en hoe vaker hij zou zeggen dat ik niet naar vriendinnen mag, hoe vaker ik weg zou zijn geweest.
Jammer dat je door dat kind aan die eikel verbonden blijft ook al ben je nu weg gegaan. Hopelijk gaat ie je niet dmv dat kind chanteren en lopen kloten.
Je had er met 'n schone lei vanaf kunnen zijn. Dit is geen relatiemateriaal, die man verstikt je en belemmert je in je contacten. Snap sowieso niet dat je je zo laat inperken door die kerel. Zou er gewoon schijt aan hebben gehad en hoe vaker hij zou zeggen dat ik niet naar vriendinnen mag, hoe vaker ik weg zou zijn geweest.
Jammer dat je door dat kind aan die eikel verbonden blijft ook al ben je nu weg gegaan. Hopelijk gaat ie je niet dmv dat kind chanteren en lopen kloten.
woensdag 12 februari 2020 15:16
Wow, zit jouw berichten echt met verbazing te lezen. Dit is toch niet het leven wat je altijd voor ogen had lijkt me? Een vooruitgang is 'alleen naar de supermarkt mogen'. Dat is echt heel triest om te horen. Je leeft maar één keer hoor, maak er wat van of blijf binnen zitten met als enige uitstapje de supermarkt. De keuze is aan jou 
woensdag 12 februari 2020 15:25
Lieve TO luister alsjeblieft naar je ouders!
Het is begrijpelijk dat je moeite hebt met hem loslaten, als je zo'n heftig verleden hebt gehad. Hij zal ergens ook een soort 'veilige haven' voor je zijn.
Maar hij gaat echt niet veranderen. Echt niet. Hoogstens tijdelijk, om je terug te winnen. Misschien na jaren keihard aan zichzelf werken met intensieve therapie, is het misschien mogelijk dat hij verandert. Maar dit soort gedrag zit zo diep in iemand geworteld, dat is niet 1, 2, 3 veranderd met een beetje good will.
Ik hoop dat je de kracht vindt om bij hem weg te blijven. Even sterk zijn en doorzetten TO! En vraag je ouders daarbij om hulp. Zij houden zo te horen superveel van je, en hebben het beste met je voor, luister daar alsjeblieft naar...
Je kan het TO!!!!
Er loopt echt iemand anders rond die je die veilige haven kan bieden, maar die je ook gewoon vrijlaat om je leven te leven zoals jij dat wil.
Het is begrijpelijk dat je moeite hebt met hem loslaten, als je zo'n heftig verleden hebt gehad. Hij zal ergens ook een soort 'veilige haven' voor je zijn.
Maar hij gaat echt niet veranderen. Echt niet. Hoogstens tijdelijk, om je terug te winnen. Misschien na jaren keihard aan zichzelf werken met intensieve therapie, is het misschien mogelijk dat hij verandert. Maar dit soort gedrag zit zo diep in iemand geworteld, dat is niet 1, 2, 3 veranderd met een beetje good will.
Ik hoop dat je de kracht vindt om bij hem weg te blijven. Even sterk zijn en doorzetten TO! En vraag je ouders daarbij om hulp. Zij houden zo te horen superveel van je, en hebben het beste met je voor, luister daar alsjeblieft naar...
Je kan het TO!!!!
Er loopt echt iemand anders rond die je die veilige haven kan bieden, maar die je ook gewoon vrijlaat om je leven te leven zoals jij dat wil.
woensdag 12 februari 2020 15:50
Dat dus. Nog even en hij is ook nog onzeker.Th∅rdis schreef: ↑12-02-2020 11:49Hij wil iets volkómen normaals niet accepteren en jij staat op het punt je énige contacten buiten hem kwijt te raken. Denk je dat hij zich daarna nog érgens aan houdt? Jij hebt je familie niet meer, je hebt niets meer. Geen werk, geen inkomen, geen netwerk en ook die sportschool wordt ingewikkeld. Want ja, wie weet kom je onderweg mannen tegen. Dus ruzie en dus ga je straks niet meer. En dan heeft hij je volledig geïsoleerd
Moslim zijn is geen excuus voor vrouwenonderdrukking. Hij is een nare, jaloerse, enge man. Religie heeft daar niets mee te maken. Ik ken genoeg moslims met werkende, sportende vrouwen met sociaal leven.
woensdag 12 februari 2020 15:53
EensBelle73 schreef: ↑12-02-2020 11:36De alarmbellen gingen bij mij al af toen ik las wat jouw partner jou allemaal verbiedt. Vind jij dat een goed voorbeeld voor jouw kind, een man die zo met zijn vrouw omgaat? Volgens mij heeft het gedrag van jouw man niets met vertrouwen te maken, maar alles met controle. Jouw man klinkt mij in de oren als een hele enge man.
woensdag 12 februari 2020 16:14
Ik had alleen de OP gelezen en ik dacht gelijk aan een zekere cultuur. Uit de reacties blijkt mijn vermoeden juist te zijn. Zo'n vooroordeel komt niet uit de lucht vallen natuurlijk.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑12-02-2020 15:09Wat een engnek.
Wat die andere cultuur ermee te maken heeft, snap ik niet. Dit gedrag zou ik niet pikken en ik was na 1 minuut daarvan al weggeweest.
Maar jij voelde je 'belangrijk'. Tja. Een beter leven begint bij jezelf.
woensdag 12 februari 2020 16:18
redbulletje schreef: ↑12-02-2020 16:14Ik had alleen de OP gelezen en ik dacht gelijk aan een zekere cultuur. Uit de reacties blijkt mijn vermoeden juist te zijn. Zo'n vooroordeel komt niet uit de lucht vallen natuurlijk.
Het maakt toch niet uit welke cultuur iemand heeft? Iedereen die zich zo gedraagt is een engnek.
woensdag 12 februari 2020 16:45
woensdag 12 februari 2020 16:48
Ik heb in eenzelfde relatie gezeten als man. Wat ik er van heb geleerd is: voor hem en zijn familie zul je nooit als volwaardig gelden maar als bekeerling (hoewel een vermoeden mij doet denken dat het geloof waar het hier om gaat niet spreekt van bekeren maar wederkeren).Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:39Ik hartstikke vrij opgevoed, hij met geloof en andere cultuur. Hebben wel hetzelfde geloof trouwens, ik ben een bekeerling en was dat al ver voor ik hem ontmoette.
Ze vragen aan je om A te doen, jij doet A en denkt "dan is hij tevreden", vervolgens komt de vraag om B te doen, en dat gaat maar door en door en door tot je zover over je grenzen heen bent gegaan dat je bijna niet meer kunt omdraaien en weglopen.
woensdag 12 februari 2020 18:00
Wat gebeurde er als je die dingen die hij jou verbood toch deed? Of als je hem in zijn gezicht uit zal lachen?
Mocht hij al die dingen wel? Naar vriensen, sportschool etc?
Ik ken het gevoel wat een jaloerse man je geeft wel. Ik dacht ook ooit... hij vind me zo geweldig, hij is bang om me kwijt te raken, ik sta op 1 etc...
Maar je stond niet op 1 want hij verbood jou om de dingen te doen die jij wilde.
Jij was belangrijk zolang jij deed wat hij wilde. Hij vind dat hij boven jou staat. Hij mag jou dingen verbieden. Dat is ongezond.
Nu heb ik een vriend waarvan ik alles mag. Behalve met andere mannen neuken waar hij niet bij is. Maar hij controleert dat nooit. Toevallig vroeg ik m van de week iets op te zoeken in mijn tel en hij wist de code niet ondanks dat ik t m al 10 keer had verteld. Ik ga en sta waar ik wil. Bij vriendinnen en zelfs bij vrienden. Hij wantrouwt me nooit. Als er wel iets zou gebeuren zou hij het gewoon uitmaken...
Wat jou vriend eigelijk zegt als hij je iets verbied is dat jij dingen wilt doen die hij niet wil dat je doet, zodra je de kans krijgt. Hij ziet jou als iemand die in staat is om te liegen en hem te bedriegen. Wil je een man die zo over je denkt of wil je vrij zijn?
Je ouders hebben gelijk.
Mocht hij al die dingen wel? Naar vriensen, sportschool etc?
Ik ken het gevoel wat een jaloerse man je geeft wel. Ik dacht ook ooit... hij vind me zo geweldig, hij is bang om me kwijt te raken, ik sta op 1 etc...
Maar je stond niet op 1 want hij verbood jou om de dingen te doen die jij wilde.
Jij was belangrijk zolang jij deed wat hij wilde. Hij vind dat hij boven jou staat. Hij mag jou dingen verbieden. Dat is ongezond.
Nu heb ik een vriend waarvan ik alles mag. Behalve met andere mannen neuken waar hij niet bij is. Maar hij controleert dat nooit. Toevallig vroeg ik m van de week iets op te zoeken in mijn tel en hij wist de code niet ondanks dat ik t m al 10 keer had verteld. Ik ga en sta waar ik wil. Bij vriendinnen en zelfs bij vrienden. Hij wantrouwt me nooit. Als er wel iets zou gebeuren zou hij het gewoon uitmaken...
Wat jou vriend eigelijk zegt als hij je iets verbied is dat jij dingen wilt doen die hij niet wil dat je doet, zodra je de kans krijgt. Hij ziet jou als iemand die in staat is om te liegen en hem te bedriegen. Wil je een man die zo over je denkt of wil je vrij zijn?
Je ouders hebben gelijk.
woensdag 12 februari 2020 18:12
Ik word er altijd verdrietig en boos van als mensen een kind laten komen in een ziekelijke relatie. En dan achteraf ook nog zeuren natuurlijk want die relatie klopt gewoon niet. Maar wie is het kind van de rekening? Juist.
En nu? Nu wil je of in een zieke relatie blijven of je wil uit elkaar en dan bij je familie buurt wonen want je 'hebt niets met die stad'? Dus je kind uit zijn omgeving halen en de mogelijkheid om zelfstandig even langs pa of ma langs te gaan ontnemen? Kind van de rekening.
Voorlopig zie ik je wel weer terug gaan trouwens. Bouw dan daar in elk geval een vriendenkring op zodat je wel 'iets met die stad' krijgt en kind wel in de buurt van vader kan blijven wonen. Zoek er ook meteen een baan.
En nu? Nu wil je of in een zieke relatie blijven of je wil uit elkaar en dan bij je familie buurt wonen want je 'hebt niets met die stad'? Dus je kind uit zijn omgeving halen en de mogelijkheid om zelfstandig even langs pa of ma langs te gaan ontnemen? Kind van de rekening.
Voorlopig zie ik je wel weer terug gaan trouwens. Bouw dan daar in elk geval een vriendenkring op zodat je wel 'iets met die stad' krijgt en kind wel in de buurt van vader kan blijven wonen. Zoek er ook meteen een baan.
woensdag 12 februari 2020 19:07
Als ik TO was zou ik juist ver uit de buurt van ex en schoonfamilie gaan wonen. Je wil toch niet dat kind geïndoctrineerd kan worden door die lui? Breek met die cultuur en haal de contacten met eigen familie en vrienden aan.S-Groot schreef: ↑12-02-2020 18:12Ik word er altijd verdrietig en boos van als mensen een kind laten komen in een ziekelijke relatie. En dan achteraf ook nog zeuren natuurlijk want die relatie klopt gewoon niet. Maar wie is het kind van de rekening? Juist.
En nu? Nu wil je of in een zieke relatie blijven of je wil uit elkaar en dan bij je familie buurt wonen want je 'hebt niets met die stad'? Dus je kind uit zijn omgeving halen en de mogelijkheid om zelfstandig even langs pa of ma langs te gaan ontnemen? Kind van de rekening.
Voorlopig zie ik je wel weer terug gaan trouwens. Bouw dan daar in elk geval een vriendenkring op zodat je wel 'iets met die stad' krijgt en kind wel in de buurt van vader kan blijven wonen. Zoek er ook meteen een baan.
woensdag 12 februari 2020 19:17
Ik griezel van relaties waarin de één de ander zegt dat iets 'mag'. Hoezo? Je bepaalt zelf wat je wel of niet doet en je neemt daar de volle verantwoordelijkheid voor.
Je partner kan je niets 'verbieden' of 'toestaan', want je bent een vrij mens dat zich alleen maar aan de wetgeving hoeft te houden. Wanneer je partner praat in termen van toestaan of verbieden, vindt hij zichzelf belangrijker dan jou. Waarom is hij belangrijker dan jij? Voor de wet is hij niets meer of minder dan jij.
Waarom zou je meegaan in zijn fantasie dat hij meer is dan jij? Waarom leg je jezelf dat op?
Je partner kan je niets 'verbieden' of 'toestaan', want je bent een vrij mens dat zich alleen maar aan de wetgeving hoeft te houden. Wanneer je partner praat in termen van toestaan of verbieden, vindt hij zichzelf belangrijker dan jou. Waarom is hij belangrijker dan jij? Voor de wet is hij niets meer of minder dan jij.
Waarom zou je meegaan in zijn fantasie dat hij meer is dan jij? Waarom leg je jezelf dat op?
woensdag 12 februari 2020 21:34
Uiteraard mag je zelf bepalen wat je doet, waar en wanneer, maar als je dan iets doet wat meneer niet zint, bijvoorbeeld praatje maken met de groenteman, bellen met je ex van 10 jaar terug, of je achterneef gedag zoenen op een verjaardag, laat staan korte mouwen dragen in de zomer of met een jurk aan op de fiets, dan zijn de knollen gaar. En dat gaat echt nooit veranderen. Soms kun je nog zoveel van iemand houden maarje zult het nooit goed doen voor deze man TO. Erg verdrietig maar wel de realiteit.
woensdag 12 februari 2020 21:47
Het controleren en verbieden gaat gewoon door als je alleen maar naar vrouwenclubjes mag....
