Relaties
alle pijlers
Jezelf uitnodigen bij familie
zaterdag 19 september 2020 09:35
Wij hebben familieleden die nooit iets van zich laten horen. "Laat gaan" zegt mijn man. "Als ze geen interesse hebben, dan is dat hun probleem". Ergens ben ik dat wel met hem eens, echter voelt het ergens voor mij niet goed om helemaal geen contact meer te hebben.
Een paar jaar geleden heb ik al met ze besproken dat wij het wel eens fijn zouden vinden om ook eens uitgenodigd te worden ipv dat we elke keer zelf moeten bellen of we langs mogen komen. Dit is toen 1 keer gebeurt en daarna moet het wéér allemaal van onze kant komen. Dit speelt al jaren zo, overigens.
Eigenlijk ben ik er nu ook wel klaar mee. Voor mij is het nu klaar, omdat we ze uitgenodigd hebben voor de verjaardag van mijn zoon, maar ze komen niet vanwege de corona. Ze durven niet met het openbaar vervoer. Daar heb ik alle begrip voor, maar er wordt niet eens gezegd dat ze het jammer vinden of gezocht naar alternatieven; wij zouden ze met alle liefde op komen halen of naar hen toe komen, zodat ze toch hun kleinkind kunnen zien. Maar zulke dingen komen dus niet in ze op. Ik kan het weer zelf aanbieden, maar ik ben er nu echt klaar mee eigenlijk, het is al jarenlang aan een dood paard trekken.
Teleurgesteld, boos, verdrietig... Ik weet niet welk gevoel er op de voorgrond staat nu. Soms denk ik dat ik het fijner zou vinden als we gewoon met ruzie gebroken hadden, dan kan ik het beter loslaten dan nu. Ik heb het gevoel dat wij onszelf constant moeten "aanbieden" als het ware, terwijl er vanuit de andere kant geen enkel signaal komt dat ze het waarderen of ook willen.
Ben ik nu zo onredelijk?
Een paar jaar geleden heb ik al met ze besproken dat wij het wel eens fijn zouden vinden om ook eens uitgenodigd te worden ipv dat we elke keer zelf moeten bellen of we langs mogen komen. Dit is toen 1 keer gebeurt en daarna moet het wéér allemaal van onze kant komen. Dit speelt al jaren zo, overigens.
Eigenlijk ben ik er nu ook wel klaar mee. Voor mij is het nu klaar, omdat we ze uitgenodigd hebben voor de verjaardag van mijn zoon, maar ze komen niet vanwege de corona. Ze durven niet met het openbaar vervoer. Daar heb ik alle begrip voor, maar er wordt niet eens gezegd dat ze het jammer vinden of gezocht naar alternatieven; wij zouden ze met alle liefde op komen halen of naar hen toe komen, zodat ze toch hun kleinkind kunnen zien. Maar zulke dingen komen dus niet in ze op. Ik kan het weer zelf aanbieden, maar ik ben er nu echt klaar mee eigenlijk, het is al jarenlang aan een dood paard trekken.
Teleurgesteld, boos, verdrietig... Ik weet niet welk gevoel er op de voorgrond staat nu. Soms denk ik dat ik het fijner zou vinden als we gewoon met ruzie gebroken hadden, dan kan ik het beter loslaten dan nu. Ik heb het gevoel dat wij onszelf constant moeten "aanbieden" als het ware, terwijl er vanuit de andere kant geen enkel signaal komt dat ze het waarderen of ook willen.
Ben ik nu zo onredelijk?
zaterdag 19 september 2020 09:40
Herkenbaar.
Ik vind je zeker niet onredelijk. Er lijkt een behoefteverschil te zijn tussen jou en je familie.
Ik zit in een soortgelijke situatie met familieleden. Diezelfde familieleden gaan trouwens wel bij andere familie op bezoek. Is dat bij jou ook zo?
Als we dan op onze eigen uitnodiging samen zijn, is dat wel altijd heel gezellig.
Het kan ook zijn dat je familieleden wat meer introvert zijn. Sommige mensen zijn erg afwachtend en niet erg goed in het onderhouden van sociale contacten.
Heb je dit al eens met ze besproken trouwens?
Ik vind je zeker niet onredelijk. Er lijkt een behoefteverschil te zijn tussen jou en je familie.
Ik zit in een soortgelijke situatie met familieleden. Diezelfde familieleden gaan trouwens wel bij andere familie op bezoek. Is dat bij jou ook zo?
Als we dan op onze eigen uitnodiging samen zijn, is dat wel altijd heel gezellig.
Het kan ook zijn dat je familieleden wat meer introvert zijn. Sommige mensen zijn erg afwachtend en niet erg goed in het onderhouden van sociale contacten.
Heb je dit al eens met ze besproken trouwens?
zaterdag 19 september 2020 09:40
Ja klopt inderdaad. Althans, 1 van de schoonouders + nieuwe partner. Die fase met het praten hebben we eigenlijk al gehad, al een aantal keer zelfs. Het verandert niet echt erdoor. Inmiddels weet ik het ook niet meer wat we nog kunnen doen.
zaterdag 19 september 2020 09:42
seikwief schreef: ↑19-09-2020 09:40Herkenbaar.
Ik vind je zeker niet onredelijk. Er lijkt een behoefteverschil te zijn tussen jou en je familie.
Ik zit in een soortgelijke situatie met familieleden. Diezelfde familieleden gaan trouwens wel bij andere familie op bezoek. Is dat bij jou ook zo?
Als we dan op onze eigen uitnodiging samen zijn, is dat wel altijd heel gezellig.
Het kan ook zijn dat je familieleden wat meer introvert zijn. Sommige mensen zijn erg afwachtend en niet erg goed in het onderhouden van sociale contacten.
Heb je dit al eens met ze besproken trouwens?
Besproken zeker! Meerdere keren al. Rustig gesproken en ook een keer emotioneel geworden.
Bij de andere kinderen gaan ze voor zover ik weet momenteel met de corona ook niet op bezoek, maar mijn schoonzus gaat wel regelmatig bij ze langs. Wij hebben twee weken geleden ook maar weer eens een poging gedaan, maar toen werd er gezegd dat ze te moe waren voor visite... We hebben ze inmiddels (denk ik) al bijna een jaar niet gezien.
zaterdag 19 september 2020 09:43
Waarom voel je je zo verantwoordelijk voor het contact? Je man heeft het blijkbaar los gelaten en het is zijn ouder. Het is rot voor je kind die op die manier geen band met zijn grootouder opbouwt, maar je kunt mensen niet dwingen.
Het is niet jouw taak om iedereen binnenboord te houden.
Het is niet jouw taak om iedereen binnenboord te houden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 19 september 2020 09:45
Mijn ouders vergeten mij ook altijd uit te nodigen. Sinds de coronatoestand is het helemaal drama.
Dus ik app gewoon om de zaterdag mijn pa (hij werkt om het weekend) met de vraag of ze thuis zijn en of ze het leuk vinden dat ik met de kinders langs kom.
Meestal zie ik ze dan wel één keer in de twee maanden.
Of we spreken door de weeks een stukje fietsen en lunchen af.
Ik moet mijzelf overal uit nodigen, maar word ook zelden geweigerd. Geen idee hoe dat erin geslopen is.
Dus ik app gewoon om de zaterdag mijn pa (hij werkt om het weekend) met de vraag of ze thuis zijn en of ze het leuk vinden dat ik met de kinders langs kom.
Meestal zie ik ze dan wel één keer in de twee maanden.
Of we spreken door de weeks een stukje fietsen en lunchen af.
Ik moet mijzelf overal uit nodigen, maar word ook zelden geweigerd. Geen idee hoe dat erin geslopen is.
zaterdag 19 september 2020 09:46
rosanna08 schreef: ↑19-09-2020 09:43Waarom voel je je zo verantwoordelijk voor het contact? Je man heeft het blijkbaar los gelaten en het is zijn ouder. Het is rot voor je kind die op die manier geen band met zijn grootouder opbouwt, maar je kunt mensen niet dwingen.
Het is niet jouw taak om iedereen binnenboord te houden.
goede vraag. Ik denk deels omdat ik dit altijd als voorbeeld in mijn eigen familie heb gezien. Mijn moeder blijft ook altijd achter mijn oma aanlopen, hoe onaardig die ook tegen haar doet. Familie vind ik erg belangrijk, voor mijn zoon inderdaad ook, die nu een van zijn grootouders eigenlijk helemaal niet leert kennen. Je weet nooit hoe lang ze nog hebben natuurlijk.
zaterdag 19 september 2020 09:49
Waar gaat het nu precies op? Wil je meer contact, wil je dat je kinderen hun grootouders zien? Stap dan over je ego heen en neem het initiatief.
Wanneer het over opa/oma gaat, dan kan het gewoon zijn dat ze denken dat je het al zo druk hebt. Dat ze je niet willen belasten. Of gewoon niet goed kunnen overzien om iets te organiseren.
Stop met je druk maken, en maak een afsprak met jezelf dat je elke maand, 3 maanden, half jaar met ze afspreekt. En dat je je daar verder niet meer druk over maakt. Zonde van je energie.
Wanneer het over opa/oma gaat, dan kan het gewoon zijn dat ze denken dat je het al zo druk hebt. Dat ze je niet willen belasten. Of gewoon niet goed kunnen overzien om iets te organiseren.
Stop met je druk maken, en maak een afsprak met jezelf dat je elke maand, 3 maanden, half jaar met ze afspreekt. En dat je je daar verder niet meer druk over maakt. Zonde van je energie.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 19 september 2020 09:51
Maar het erg belangrijk vinden zal toch van twee kanten moeten komen. Dat is hier niet het geval, dus is het inderdaad trekken aan een dood paard. Wat haal je hier op dit moment nog uit? Is het niet tijd om het los te laten?mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 09:46goede vraag. Ik denk deels omdat ik dit altijd als voorbeeld in mijn eigen familie heb gezien. Mijn moeder blijft ook altijd achter mijn oma aanlopen, hoe onaardig die ook tegen haar doet. Familie vind ik erg belangrijk, voor mijn zoon inderdaad ook, die nu een van zijn grootouders eigenlijk helemaal niet leert kennen. Je weet nooit hoe lang ze nog hebben natuurlijk.
Jij zoekt een ideaalplaatje terwijl de andere partij daar heel anders over denkt.
zaterdag 19 september 2020 09:52
Je schoonouder heeft die behoefte niet, je man kan het loslaten terwijl het zijn ouder is, en je zoon heeft nog 3 grootouders (+ nog een stiefgrootouder?). Blijkbaar ben jij de enige die de behoefte wel heeft, en zo te lezen vooral omdat jij vindt dat het zo hoort en misschien ook omdat jij je persoonlijk afgewezen voelt?
Het is niet persoonlijk naar jou of je man of je zoon. Laat het gaan. Zij willen niet, jij hoeft als enige niet te trekken aan een dood paard.
Het is niet persoonlijk naar jou of je man of je zoon. Laat het gaan. Zij willen niet, jij hoeft als enige niet te trekken aan een dood paard.
zaterdag 19 september 2020 09:53
Heel herkenbaar. Ik weet ook niet zo goed wat ik er van moet denken. Een van mijn oma’s belt mij nooit en vraagt nooit of we eens zullen afspreken. Ook dat moet vanuit mij komen. Voor mij is het nu ook wel even klaar, vooral omdat ik het gevoel heb dat ze het mij nog verwijt ook dat ik niet vaak (meer) bel. Misschien bel ik van de week wel even ofzo want toch voel ik mij ergens schuldig...
schaapje11 wijzigde dit bericht op 19-09-2020 09:57
3.95% gewijzigd
zaterdag 19 september 2020 09:54
Videobellen hebben we 2 keer gedaan, beide keren exact een half uur. EXACT. Ik werd middenin een zin onderbroken: we moeten weer verder.viva-amber schreef: ↑19-09-2020 09:50Kunnen ze niet videobellen? Daar corona de reden is waardoor het nu niet lukt.
zaterdag 19 september 2020 09:54
Loslaten, stop jezelf op te dringen bij mensen die er geen behoefte aan hebben.
Elke keer die deksel op je neus krijgen is best een hele grote aanwijzing dat ze niet willen.
Geef je kinderen het goede voorbeeld, je gaat om met mensen waarvan de genegenheid wederzijds is, je loopt niet achter mensen aan die niet willen maar waarvan je vindt dat het moet omdat het toevallig familie is.
Je kunt hun gedrag niet veranderen, wel jouw eigen gedrag.
Laat los.
Elke keer die deksel op je neus krijgen is best een hele grote aanwijzing dat ze niet willen.
Geef je kinderen het goede voorbeeld, je gaat om met mensen waarvan de genegenheid wederzijds is, je loopt niet achter mensen aan die niet willen maar waarvan je vindt dat het moet omdat het toevallig familie is.
Je kunt hun gedrag niet veranderen, wel jouw eigen gedrag.
Laat los.
zaterdag 19 september 2020 09:54
Houd even een spiegel voor.
Weet je wat niet leuk is (en ook zo makkelijk) : vanachter je telefoontje lekker anoniem iemand recht op de vrouw een nare opmerking geven.
Geeft jou dat een goed gevoel?
zaterdag 19 september 2020 09:58
zaterdag 19 september 2020 09:58
eerlijk: als we geen kind hadden, zou ik (denk ik!) mijn schouders er meer over ophalen.Luci_Morgenster schreef: ↑19-09-2020 09:57Voor je kind snap ik het wel. En herken ik het ook. Is ook gewoon niet leuk.
zaterdag 19 september 2020 09:59
Dat hoeft nog niet eens zo te zijn. Mijn moeder nodigde ons alleen uit als het om een 'feest' met alle siblings ging. Voor de rest liet zij ons 'vrij' om te roepen wanneer we langs zouden komen (en dan deed ze er alles aan om dingen eventueel te verzetten). Mijn schoonvader nodigt ons ook niet uit. Beetje hetzelfde verhaal al heeft hij wel vaak een 'hulpvraag' waardoor we op zijn initiatief naar hem toe gaan.Marana schreef: ↑19-09-2020 09:52Je schoonouder heeft die behoefte niet, je man kan het loslaten terwijl het zijn ouder is, en je zoon heeft nog 3 grootouders (+ nog een stiefgrootouder?). Blijkbaar ben jij de enige die de behoefte wel heeft, en zo te lezen vooral omdat jij vindt dat het zo hoort en misschien ook omdat jij je persoonlijk afgewezen voelt?
Het is niet persoonlijk naar jou of je man of je zoon. Laat het gaan. Zij willen niet, jij hoeft als enige niet te trekken aan een dood paard.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
zaterdag 19 september 2020 10:00
mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 09:46goede vraag. Ik denk deels omdat ik dit altijd als voorbeeld in mijn eigen familie heb gezien. Mijn moeder blijft ook altijd achter mijn oma aanlopen, hoe onaardig die ook tegen haar doet. Familie vind ik erg belangrijk, voor mijn zoon inderdaad ook, die nu een van zijn grootouders eigenlijk helemaal niet leert kennen. Je weet nooit hoe lang ze nog hebben natuurlijk.
Hou op met mensen achterna lopen die zo doen. Niet goed dit.
Wat je man zegt: laat gaan.
