Kapot van verdriet door vreemdgaan partner

Hoi,

Ik hoop hier wat reacties van lotgenoten te krijgen en anders heb ik gewoon mijn verhaal eens kunnen vertellen...

Ik zal de situatie zo kort mogelijk proberen te schetsen, maar helaas is het wel een heuse soap geworden....

Een maand geleden vertelde mijn vriend me dat hij was vreemdgegaan. En dat de betreffende vrouw ondertussen 8 maanden zwanger was, hoogstwaarschijnlijk van hem. Mijn wereld stortte in. Temeer omdat wij samen een zoontje van bijna 14 maanden hebben. Maw, hij was amper 5 maanden oud op het moment van de feiten. Vriend en ik zijn bijna 18 jaar samen (high school sweethearts dus).
Zijn affaire heeft ongeveer 1 maand geduurd, hij heeft haar leren kennen via Tinder (zeer actief op zoek gegaan dus). Oh ja, en nog een leuk detail: de dame in kwestie is illegaal in het land. Zijn oorspronkelijke verhaal was dat zij hem nu pas contacteerde, maar enkele dagen later ben ik erachter gekomen dat zij hem al gecontacteerd heeft toen ze 3 maanden zwanger was. Hij heeft dit met andere woorden 5 maanden lang verzwegen en gedaan alsof er niets aan de hand was. Nog volop plannen gemaakt, wij hadden zelfs (op zijn initiatief) een reisje geboekt eind juni (een maand na de geboorte van dat kind dus).

En nu worstel ik dus met alles. Dat we uit elkaar gaan is wel duidelijk, daar zijn ook al bepaalde stappen voor genomen. Maar op psychisch vlak gaat het echt niet goed met mij. Ik kan niet geloven dat hij me zoiets aandoet. Heb geen vertrouwen meer in mensen, in de toekomst. Voel me gekwetst tot in het diepste van mijn zijn. Ik kan het niet verdragen dat ik mijn zoon halftijds ga moeten missen owv co-ouderschap. Het voelt alsof ik moet boeten voor zijn fouten. Uiteraard besef ik maar al te goed dat je met twee in een relatie zit en dat elke relatie zijn strubbelingen heeft, maar dit gaat er toch zwaar over? Komt er dan ook nog bij dat het eigenlijk de bedoeling was om rond deze tijd terug te beginnen proberen voor een tweede kindje, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkeek. Ik zie mijn zoon dood- en doodgraag, maar het idee dat er nooit een broertje of zusje zal komen is momenteel zelfs nog 1 van de moeilijkste dingen om te dragen.

Enfin, ik zit volledig aan de grond eigenlijk en weet niet hoe ik dit ooit zal kunnen overleven. Ben nu enorm hard bezig met de praktische zaken en heb uiteraard mijn zoon voor wie ik moet blijven doorgaan, maar soms is dat echt zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was ook echt oprecht gelukkig, waardoor ik nu enorm twijfel aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?

Ik voel me echt gebroken...

Hey allemaal,

Bedankt om aan me te denken de voorbije weken zijn enorm heftig geweest. Ondertussen is die vrouw bevallen. Ik ben dat vier dagen later te weten gekomen omdat ik er zelf achter vroeg. En toen ben ik compleet gecrasht... Ben de dag nadat ik het te weten ben gekomen nog gaan werken, maar dat bleek echt niet haalbaar. Psycholoog, familie en vrienden hebben me aangeraden om naar de huisarts te gaan en die heeft me voorlopig 3 weken thuis gezet. Eerst zag ik dit niet zo goed zitten, maar eerlijk gezegd is het een opluchting. Er moet nog zoveel geregeld worden en daar heb ik nu echt de tijd voor. Er lijkt in mijn hoofd gewoon geen plaats meer te zijn voor iets anders ook. Vooral van de regeling voor mijn zoon blijf ik wakker liggen. Momenteel is die drastisch terug geschroefd (hij ziet hem nu 2 à 3 keer per week enkele uurtjes en hebben afgesproken dat hij om de 2 weken een nachtje daar mag gaan slapen). Ben vorige week verschrikkelijk kwaad geworden op mijn ex omdat ik merk dat hij in mijn gezicht blijft liegen. Heb hem meerdere keren op de man af gevraagd of hij bij de bevalling aanwezig was en hij bleef keihard liegen dat dat niet het geval was. Maar zijn excuses waren zo slap, niet normaal. Dus daar heb ik hem mee geconfronteerd en heb hem ook duidelijk gemaakt dat hij mij niet langer kan en mag behandelen als een dom wicht. Dat, hoe meer leugens hij blijft vertellen, hoe minder hij zijn zoon zal kunnen zien. Want ook al blijf ik bij mijn standpunt dat mijn kind niet zal ingezet worden als speelbal in dit alles, ik laat hem niet achter bij iemand die ik niet kan vertrouwen. Heb hem gezegd dat hij vanaf nu enorm zijn best gaat moeten doen om mijn vertrouwen wat dat betreft terug te winnen. En dat elke leugen waar ik hem nu nog op betrap, hem weer 10 stappen achteruit zet. Ik zag hem bij elke zin verder ineen krimpen, echt een hoopje zielige prut tegen dat ik uitgeraasd was.
Hij zegt dat hij een vaderschapstest heeft afgesproken op 25 juni (maw resultaten pas in augustus te verwachten), maar zelfs dat geloof ik eigenlijk niet. Vanaf juli verhuist hij naar een huurappartement (zit nu nog bij zijn ouders) en heb gezegd dat onze zoon daar niet gaat blijven slapen voordat ik die vrouw gezien en gesproken heb. Want hij gaat er dus wel degelijk mee samenwonen (hoewel hij beweert pas ten vroegste in augustus, hoewel hij terzelfde tijd zegt dat haar huisbazin haar uit haar appartement wilt zetten, in mijn ogen dus weer een leugen om tijd te rekken) en ik weiger mijn kind achter te laten bij iemand die ik zelfs nog nooit gezien heb.

Hij is erg bang voor dat gesprek, denkt dat ik mij niet ga kunnen inhouden, maar hij zal nog verschieten denk ik. Ben namelijk van plan om haar uitgebreid te bedanken. Zonder haar was ik er immers nooit achter gekomen wat voor iemand hij écht is. Want ondertussen ben ik er namelijk ook 100% zeker van dat dit niet de eerste keer is dat hij mij bedrogen heeft. De voorbije jaren zijn er 2 momenten geweest waarop ik zéker was dat hij mij aan het bedriegen was (nergens bewijsmateriaal gevonden, gewoon puur buikgevoel), heb hem daar toen telkens mee geconfronteerd en hij heeft altijd ontkend. Toen heb ik hem tegen beter weten in geloofd, maar als ik zie met hoeveel gemak hij nu tegen me liegt, vind ik het vreselijk dat ik toen mijn eigen gevoel niet gevolgd heb

Iemand zei hier dat hij vroeg of laat met hangende pootjes terugkomt, eigenlijk doet hij dat al. Hij blijft beweren dat, als ik met hem verder wil, hij alle contact aan de andere kant zal verbreken. Uiteraard heb ik bij deze uitspraak de deur in zijn smoel dicht gegooid. Moest onze zoon er niet zijn, zou ik het geweldig vinden dat hij met haar gaat samenhokken, alleen al om te zien hoe dat echt niet gaat werken. Maar nu zit mijn kind er wel mooi mee... Ik heb trouwens oneindig veel medelijden met die andere baby. Bij ons laatste gesprek bij de bemiddelaar vertelde ik dat hij opnieuw vader was geworden en uiteraard wenste die bemiddelaar hem proficiat. En het enige wat hij deed was droevig zijn schouders ophalen. Dat kind is door niemand echt gewenst, zo verschrikkelijk zielig, mijn hart brak gewoon.
De eerste miserie is trouwens al begonnen. Ik heb uit goede bron (familie van hem) vernomen dat het OCMW (geen idee wat de Nederlandse tegenhanger hiervan is) al achter zijn veren zit om dat kind te erkennen zodat zij de ziekenhuiskosten niet hoeven te betalen. Als hij dat kind nu erkend, krijgt hij meteen een rekening van 5000€ onder zijn neus geduwd. Toen ik dat te horen kreeg, heb ik voor het eerst sinds weken nog eens écht gelachen, heerlijk gewoon!

Wat een loser.

Oh ja, klein detail nog waardoor ik zo over mijn toeren was: op de avond van de bevalling, was mijn zoon bij hem (is er ook blijven slapen). Ben de dag erna te weten gekomen dat zijn ouders hem waren gaan ophalen in de opvang (wist toen nog niet dat die vrouw al bevallen was). Heb hem daarmee geconfronteerd en gezegd dat ik het niet fijn vond dat hij er niet op tijd kon zijn voor onze zoon. Hij beweerde toen dat het druk was op het werk en dat hij gewoon 'even later' bij onze zoon was. Achteraf bleek dan natuurlijk dat hij hem helemaal niet gezien had omdat hij in het ziekenhuis was en dat onze zoon de hele tijd bij zijn ouders gebleven is.
Sorry, maar als hij daar nu al zo over liegt, laat ik mijn zoon écht niet langer met een goed gevoel bij hem achter. Hij is zichzelf alleen maar nóg harder in nesten aan het werken en beseft totaal niet dat onze zoon er de dupe van is/wordt. Vreselijk gewoon .

Wraak nemen? Dat ben ik niet van plan. En dat zal ook niet nodig zijn. Hij zal vroeg of laat wel beseffen wat hij niet enkel mij maar ook zichzelf heeft aangedaan. Ik wil die vrouw ook niet zien/spreken om wraak te nemen of iets dergelijks. De enige reden dat ik wil weten wie ze is, is omdat ze in het leven van mijn zoon zal zijn (voor zolang het duurt). Als mijn zoon er niet was, zouden alle banden nu al verbroken zijn en zou het mij niet kunnen schelen met wie of wat hij samenhokt. En zolang hij dat zelf nog wilt/kan, zal hij het contact met zijn zoon blijven behouden, dat ga ik nooit in de weg staan. Maar het moet wel op een veilige manier zijn. Het gaat hier niet over een kind van 10 dat zijn eventuele bekommernissen met iemand kan delen he. Het gaat hier over een hulpeloze baby die zich nog niet kan uiten wanneer er dingen niet goed zouden gaan. En het is mijn taak om hem te beschermen. En dat zal ik doen ook.