Kiezen we voor elkaar of niet

Ja waar moet ik beginnen...
Ik ben midden twintig en ben al bijna acht jaar heel gelukkig met mijn vriend. We wonen samen en het gaat eigenlijk allemaal goed. Drie jaar geleden tijdens werk is het begonnen.. contact met een collega.. In eerste instantie allemaal vrij onschuldig, maar al wel via snapchat (daar gingen de eerste alarmbellen af). Iets in je zegt dat het niet klopt, iemand die met een leuke emoticon op jouw foto's reageert en flirterige opmerkingen maakt. Ook daarom in het begin heel erg geprobeerd de boot af te houden, maar die spanning is ook stiekem wel interessant. Hoe kan het zijn dat hij mij zo aantrekt? had ik slechte seks thuis, nee. Luistert mijn vriend niet naar mij of geeft hij me weinig aandacht, nee! Máár mijn vriend heeft weinig tot geen ambitie, leunt volledig op mij (wat ik ook wel zelf in de hand gehad heb) en staat heel erg in het leven van ik leef met de dag en zie het allemaal wel. Heel anders dan ik.. De collega is ambitieus, heeft een sterke eigen mening, weet wat hij wil, is handig, knap, en zo kan ik nog wel even doorgaan natuurlijk. Ook hij heeft zijn mindere kanten maar dat zet je dan natuurlijk een beetje naar je achtergrond. Zo gingen er een aantal maanden voorbij, met af en toe een berichtje, een reactie, een leuk (onschuldig) gesprek op werk, een blik wanneer je elkaar kruist op de trap, etc. Naar verloop van tijd werden de reacties vervangen door hele gesprekken op snapchat. En werden de gesprekken minder onschuldig. We praten over de spanning die er tussen ons was, en dingen die er konden gebeuren. Toch bleef er iets in mij zeggen dat het verkeerd was en hield ik nog steeds zoveel mogelijk de boot af.
Na ongeveer 6 maanden ging het mis.. een zoen.. Het voelde zo slecht, en ook zo spannend.. Hartkloppingen, jezelf willen slaan wanneer hij weg loopt en zeggen tegen jezelf dat het niet kan, je gezicht in de plooi houden en doorgaan met je werkdag. Ook daarna weer geprobeerd het te laten stoppen maar het ging van kwaad tot erger. Elke dag berichten, bijna de hele dag door, foto's sturen naar elkaar en uiteindelijk seks. Het was zo fijn, dat je je verlangens werkelijkheid ziet worden. Je zo erg naar iemand hunkerd en die gene ook naar jou.. Maar je weet dat het niet mag en mag en dat je iemand anders er heel erg veel pijn mee doet. Ik weet dat ik vreemd ga, en ik zou altijd zeggen; dat zou ik nooit doen. Hoe gek het ook klinkt ik zou dat nog steeds zeggen. Maar het is toch gebeurd. Ik weet wel dat ik het mijn vriend nooit ga vertellen. Hij heeft daar niets aan, het lost niets op en het veranderd niets. Uiteraard is dit een tweestrijd die heel lang geduurd heeft maar die keuze heb ik gemaakt.

Dan gaan we nu even in een stroomversnelling..
Drie jaar is dit al aan de gang. Af en aan. Wat begon als puur lust is uitgegroeid tot een verlangen, liefde en samen willen zijn. Proberen elkaar twee keer per week te zien. Eerst kon dat op het werk door bijvoorbeeld eerder te komen maar nu hebben we beide een nieuwe baan dus moet je creatief zijn. Er zijn al meerdere momenten geweest waarop ik heb gezegd; ik wil duidelijkheid, gaan we voor elkaar of niet. Een ultimatum stellen en het niet langer te laten door sukkelen. Maar het ligt allemaal zo ingewikkeld. Een jaar geleden is zijn huis opgeleverd (wat hij al had gekocht voor dit hele circus tussen ons begon) dus dat maakt het allemaal heel lastig. Hij moest verbouwen, ging daar wonen met zijn vriendin, hebben geregistreerd partnerschap. Als hij haar zou verlaten voordat het huis af zou zijn, haal je je nog meer ellende op de hals. Daarnaast werkt hij 60 uur en volgt hij nog een master studie. Dat is dus waar we nu in zitten.. hij is aan het afstuderen en geeft aan het lastig te vinden alles over hoop te gooien en het risico te lopen dat hij al die studie jaren weg gooit. Hij is al meer dan 10 jaar met zijn huidige vriendin en die families zijn dus compleet in elkaar verweven. En alsof er nog niet genoeg aan de hand is heeft ook zijn vader net de horen gekregen dat hij kanker heeft.
Echter, als ik het heel zakelijk bekijk.. heb ik ook recht op een keus en mijn leven.. Mijn leven staat nu al zo lang stil. Mijn vriend is super goed en lief voor mij en eigenlijk gaat thuis nog steeds alles goed (hoe gek dat ook klinkt), maar ik ben wel ook verliefd op een ander..
Ik heb al meerdere malen tegen mezelf gezegd dat ik vandaag het gesprek aan ga en als hij dan niet voor mij wil kiezen ik zelf zeg dat ik ermee ophoud. Maar wanneer ik bij hem ben, kan ik het gewoon niet.. Het voelt gewoon zo goed, en hij zegt ook mij niet kwijt te willen. Wanneer ik hem vraag hoe hij dat dan voor zich ziet geeft hij vooral aan het lastig te vinden.. Ja daar heb ik natuurlijk niet zoveel aan.

Zijn studie rond hij af in september (hoop ik, met die rot corona). En zijn vader... ja dat traject is pas net begonnen.. Verder hebben we ons ook nog niet echt goed verdiept in het '' wat als ''.

Hoe moeten we het oplossen met zijn huis? Ik zou daar kunnen gaan wonen maar hoe moeten we haar dan uitkopen? Hoe is dat juridisch geregeld? Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben?