Relaties
alle pijlers
Kinderwens maar mijn vriend wil (nog) niet
dinsdag 19 februari 2019 13:31
Hallo allemaal,
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
anoniem_636631ca981b8 wijzigde dit bericht op 20-02-2019 07:56
Reden: Een update!
Reden: Een update!
16.92% gewijzigd
dinsdag 19 februari 2019 14:01
Toch echt het gesprek aan gaan en aangeven dat hij het anders kan voelen maar je het er wel over wilt hebben wat je kunt verwachten. En als er niet normaal open over te praten is zou ik mijn twijfels krijgen en uitspreken bij de hele relatie. Niet om hem te dwingen tot iets maar gewoon omdat je binnen een relatie moet kunnen praten over wat je voelt.
where ever you go, go with your heart
dinsdag 19 februari 2019 14:02
Ik moet een beetje lachen om je zin 'ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby'. Vooral dat hartje erachter doet het 'm. 
Heeft hij ooit duidelijk gezegd 'ik wil kinderen'? (Behalve namen, etc.) En heb je hem gevraagd op welke termijn hij dat soort dingen wil? Zo niet: misschien kan je proberen om hem, zonder oordeel, zonder in zeurstand te gaan, open te vragen op welke termijn hij kinderen wil. En als hij zegt 'weet ik niet', misschien vragen waar zijn twijfel in zit. Het is héél moeilijk om dit te doen zonder veroordelend te klinken, maar probeer dat echt te vermijden. Spreek desnoods uit 'ik wil je graag begrijpen en ik wil je niet veroordelen, daarom vraag ik het je gewoon...' etc.
Heeft hij ooit duidelijk gezegd 'ik wil kinderen'? (Behalve namen, etc.) En heb je hem gevraagd op welke termijn hij dat soort dingen wil? Zo niet: misschien kan je proberen om hem, zonder oordeel, zonder in zeurstand te gaan, open te vragen op welke termijn hij kinderen wil. En als hij zegt 'weet ik niet', misschien vragen waar zijn twijfel in zit. Het is héél moeilijk om dit te doen zonder veroordelend te klinken, maar probeer dat echt te vermijden. Spreek desnoods uit 'ik wil je graag begrijpen en ik wil je niet veroordelen, daarom vraag ik het je gewoon...' etc.
dinsdag 19 februari 2019 14:03
Ik zou het onderwerp even een tijdje laten rusten en er dan een goed gesprek over voeren. Misschien als je er nu over begint dat het teveel een opstapeling is. Aan de andere kant misschien is je leeftijd al wel zo dat het ook niet nog jaren moet wachten.
Hij heeft blijkbaar toch een soort angst die weggenomen moet worden voor je aan kinderen kan beginnen.
Hij heeft blijkbaar toch een soort angst die weggenomen moet worden voor je aan kinderen kan beginnen.
dinsdag 19 februari 2019 14:13
Ja dit is dus precies het probleem, ik heb in november mijn gevoel uitgesproken tijdens een goed maar pittig gesprek. Juist omdat hij altijd in de verdediging schiet, vond ik het ook ergens kenmerkend voor onze relatie. Toen ik dat zei eindigde we allebei in tranen. Het gesprek toen voelde wel alsof de druk weer van ketel was maar ik had wel verwacht dat we er binnenkort weer over moeten praten.Skawa schreef: ↑19-02-2019 14:01Toch echt het gesprek aan gaan en aangeven dat hij het anders kan voelen maar je het er wel over wilt hebben wat je kunt verwachten. En als er niet normaal open over te praten is zou ik mijn twijfels krijgen en uitspreken bij de hele relatie. Niet om hem te dwingen tot iets maar gewoon omdat je binnen een relatie moet kunnen praten over wat je voelt.
dinsdag 19 februari 2019 14:15
dinsdag 19 februari 2019 14:16
Dat is dus het vreemde, we kunnen juist altijd goed met elkaar praten maar ik heb het idee omdat dit onderwerp nu zo hoog ligt dat ik sneller uit mijn slof schiet en emotioneel wordt. Maarja, hoe los je dat op?nessemeisje schreef: ↑19-02-2019 14:01Ik vind het raar dat hij er niet eens over wil praten. Dat is toch geen goede basis? Als je niet eens kunt praten over zoiets zonder ruzie te krijgen?
dinsdag 19 februari 2019 14:17
dinsdag 19 februari 2019 14:21
En dit moet je dus niet doen.Tutjebelletje schreef: ↑19-02-2019 14:17Hij wil nog geen beslissing nemen en schuift het voor zich uit.
Jij wil het nu weten.
Tijd voor een ultimatum verpakt in een compromis: "Lieve schat, je hebt een jaar om een beslissing te nemen, dan wil ik een definitief antwoord, ja of nee."
dinsdag 19 februari 2019 14:22
Haha, ja ik snap wat je bedoeld, maar zo voelt het echt. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, behalve een gezin om voor te zorgen.zephora schreef: ↑19-02-2019 14:02Ik moet een beetje lachen om je zin 'ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby'. Vooral dat hartje erachter doet het 'm.
Heeft hij ooit duidelijk gezegd 'ik wil kinderen'? (Behalve namen, etc.) En heb je hem gevraagd op welke termijn hij dat soort dingen wil? Zo niet: misschien kan je proberen om hem, zonder oordeel, zonder in zeurstand te gaan, open te vragen op welke termijn hij kinderen wil. En als hij zegt 'weet ik niet', misschien vragen waar zijn twijfel in zit. Het is héél moeilijk om dit te doen zonder veroordelend te klinken, maar probeer dat echt te vermijden. Spreek desnoods uit 'ik wil je graag begrijpen en ik wil je niet veroordelen, daarom vraag ik het je gewoon...' etc.
De laatste keer (afgelopen november) hebben we dit gesprek gehad, toen gaf hij aan 'ze ooit' wel te willen. Maar wanneer en hoe hij de rest voor zich ziet wist hij inderdaad niet. Juist omdat ik niet zoon vrouw wil zijn die zeurt (hate that) vind ik het zo lastig om het ook maar over dit onderwerp te hebben want ik ben gewoon emotioneel en weet gewoon echt niet meer hoe ik met hem moet praten (hierover). Hij vind dat ik hem push door het zijlings over kinderen te hebben (dus niet over onze kinderen maar uberhaupt kinderen) en dat hij die richting nog niet op wil. Maar na 7 jaar ben ik opzich wel echt klaar voor om stappen die kant op te gaan zetten.
Thanks in iedergeval voor je berichtje!
dinsdag 19 februari 2019 14:22
Geef hem de tijd.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 14:16Dat is dus het vreemde, we kunnen juist altijd goed met elkaar praten maar ik heb het idee omdat dit onderwerp nu zo hoog ligt dat ik sneller uit mijn slof schiet en emotioneel wordt. Maarja, hoe los je dat op?
Niet iedereen heeft een uitgesproken kinderwens, bij sommige mensen moet dat groeien.
Laat het even los, richt je op de leuke dingen in jullie relatie.
dinsdag 19 februari 2019 14:22
Daar zou ik maar niet automatisch vanuit gaan. Mijn ex wist al vanaf dag 1 van mijn kinderwens (ooit), maar was 11 jaar te laf om eerlijk te zeggen dat hij deze wens absoluut niet had.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 14:15Ja en dat weet ik dus niet zeker, hij is gek op kinderen en kinderen op hem. Maar als hij ze niet zou willen dan zou hij het wel zo zeggen toch? Als ik er om vraag in ieder geval?
dinsdag 19 februari 2019 14:24
En voor je het weet staat je menopauze voor de deur en dan hoef je er helemaal niet meer over na te denken
For whom the bell tolls
dinsdag 19 februari 2019 14:25
En er zijn ook heel veel mannen die zelf wel die oprechte kinderwens hebben.redbulletje schreef: ↑19-02-2019 14:19Mannen kunnen wel 'n kind van 'n ander leuk vinden wat ze maar 'n uurtje ergens hoeven mee te maken en zelf belang hechten aan vrijheid en rust en financieel veel meer mogelijkheden hebben!
dinsdag 19 februari 2019 14:25
Haha, ja en daar wordt het spannend. Het laatste echte gesprek wat we er over hebben gehad was in november. Dus ik laat het wel rusten. Maar rust in mijn hoofd en hart komt er niet echt. De kinderwens wordt steeds heftiger en ik durf er ook niet over te praten in de angst dat ik door mijn emoties heftig reageer en dan dus ruzie krijg.Trien30 schreef: ↑19-02-2019 14:03Ik zou het onderwerp even een tijdje laten rusten en er dan een goed gesprek over voeren. Misschien als je er nu over begint dat het teveel een opstapeling is. Aan de andere kant misschien is je leeftijd al wel zo dat het ook niet nog jaren moet wachten.
Hij heeft blijkbaar toch een soort angst die weggenomen moet worden voor je aan kinderen kan beginnen.
Maar hoe haal je een angst weg als ik A niet precies weet waar die angst voor is en vandaan komt en B het uberhaupt lastig vind om over te praten.
Thanks voor je berichtje!
