Relaties
alle pijlers
Kinderwens maar mijn vriend wil (nog) niet
dinsdag 19 februari 2019 13:31
Hallo allemaal,
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
anoniem_636631ca981b8 wijzigde dit bericht op 20-02-2019 07:56
Reden: Een update!
Reden: Een update!
16.92% gewijzigd
dinsdag 19 februari 2019 14:58
Haha, ja dat is ook niet het plan.VelvetVolvo schreef: ↑19-02-2019 14:46Ik zou niet eeuwig gaan wachten tot hij wel kinderen wilt.
Feit is wel dat veel mannen dit gewoon voor zich uit schuiven. Je kunt ook hem zeggen dat je nu klaar bent voor kinderen, en als hij niet wilt, dat hij dan beter een andere vrouw kan zoeken. En hem vertellen dat je iig stop met anticonceptie, dus dan hij dan beter ook jou niet meer neukt.
Ik wil niet dat hij een andere vrouw moet zoeken, dat is het eind doel ook niet. Ik zou gewoon graag een gezin met hem starten.
Maar hoe moet ik weten of en wanneer hij er klaar voor is als hij het zelf niet weet.
dinsdag 19 februari 2019 15:00
Hij kan zich daarover dan wel gekwetst voelen, maar als hij je geen antwoord kan geven, kan hij ook niet verwachten dat je rustig op hem blijft wachten tot hij het wel een keer weet.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 14:53Ja en dat is zo moeilijk. Ik heb het op zo veel manieren al geprobeerd, maar als hij zegt dat ie niet weet wat hij wil dan ben ik zo bang dat hij de toekomst niet met mij ziet (stuk verlatingsangst vanuit mijn jeugd). Maar pushen is het laatste wat ik wil, en hij gaf aan dat hij het heel vervelend heeft ervaren toen ik hem vertelde zonder hem verder te gaan als er geen duidelijk antwoord kwam. Dat ik hem daar heel erg mee gekwetst heb, maar ik wil helemaal niet bij hem weg. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben.
En jij kan wel niet bij hem weg willen maar als hij daadwerkelijk niet wil, of het maar voor zich uit blijft schuiven, zul je toch echt een afweging moeten maken.
dinsdag 19 februari 2019 15:00
Wow, dit meen je niet toch? Ik hoop echt dat er iemand heel gelukkig met jou is want wat heb jij een rot leven als je en zo zuur bent en ook nog is alleen.gizzmo-returns schreef: ↑19-02-2019 14:47Ik weet het niet hoor, maar ik heb het gevoel dat dit niet goed afloopt( in de zin van een break up bedoel ik dan)
Die man wordt gek van je gezeur
Ik wordt gek van het feit dat ik niet aan zijn hoofd wil zeuren omdat ik dat soort vrouwen haat. Maar ik wil graag met hem praten als gelijke (omdat hij dit is) maar ik weet niet meer hoe en ik vroeg gewoon om tips. Fijne dag hé.
dinsdag 19 februari 2019 15:01
Tutjebelletje schreef: ↑19-02-2019 14:17Hij wil nog geen beslissing nemen en schuift het voor zich uit.
Jij wil het nu weten.
Tijd voor een ultimatum verpakt in een compromis: "Lieve schat, je hebt een jaar om een beslissing te nemen, dan wil ik een definitief antwoord, ja of nee."
Dit. Hij kan niet jouw gevoelens blijven negeren. Je kop in het zand steken gaat niet werken.
dinsdag 19 februari 2019 15:03
Oh meisje, ik herken dit zo van vroeger...
Die onmacht en tegelijkertijd dat intense gevoel van een kindje willen. Geen bolle buik of baby kunnen zien zonder dat misselijkmakende gevoel te krijgen van dat wil ik ook!
Ik zou willen dat ik je raad kon geven, maar helaas. Geduld is een schone zaak zegt men en dat is echt zo.
Ik wist altijd al dat ik kindjes wilde en mijn (nu) man ook. Echter, wanneer was nog wel de vraag. We woonden nog niet lang samen toen een van mijn vriendinnen kwam vertellen dat ze in verwachting was. De volgende dag stond ik op en had ik rammelende eierstokken. Ik kon nérgens anders meer aan denken en naarmate de tijd vorderde werd het verlangen sterker. Mijn man wist niet zo goed wat hij met die plots ontstane rammelende eierstokken aan moest en zei dat het nu de tijd nog niet was. We woonden net samen, wilde de verantwoordelijkheid nog niet aan en wilde samen genieten. Wanneer hij dan wel wilde dat wist hij niet. Mijn verlangen werd steeds groter en de gesprekken steeds moeilijker, want ik wilde maar 1 ding en dat was weten wanneer ik met de pil kon stoppen. En dat kon hij me niet vertellen. Of we uiteindelijk nu wat hadden afgesproken oid weet ik eerlijk gezegd niet meer, want de situatie liep ineens anders bij ons, maar echt, ik herken je gevoel heel goed.
Tegenover jou zou het fair zijn als hij wel aan kon geven OF hij echt wel of geen kinderen wil. Je aan het lijntje houden terwijl hij diep van binnen wel weet dat hij ze écht niet wil zou niet fair zijn.
Wat ik in ieder geval zou proberen is om in de gesprekken rustig te blijven, maar ook begrip te tonen voor zijn standpunt. Tegelijkertijd aanstippen dat het voor jou ook spannend is en dat je nu eenmaal niet goed weet wat er allemaal op je af komt, maar dat dat nu zo is en over 10 jaar ook nog.
Sterkte in elk geval. Ik weet hoe het voelt.
Die onmacht en tegelijkertijd dat intense gevoel van een kindje willen. Geen bolle buik of baby kunnen zien zonder dat misselijkmakende gevoel te krijgen van dat wil ik ook!
Ik zou willen dat ik je raad kon geven, maar helaas. Geduld is een schone zaak zegt men en dat is echt zo.
Ik wist altijd al dat ik kindjes wilde en mijn (nu) man ook. Echter, wanneer was nog wel de vraag. We woonden nog niet lang samen toen een van mijn vriendinnen kwam vertellen dat ze in verwachting was. De volgende dag stond ik op en had ik rammelende eierstokken. Ik kon nérgens anders meer aan denken en naarmate de tijd vorderde werd het verlangen sterker. Mijn man wist niet zo goed wat hij met die plots ontstane rammelende eierstokken aan moest en zei dat het nu de tijd nog niet was. We woonden net samen, wilde de verantwoordelijkheid nog niet aan en wilde samen genieten. Wanneer hij dan wel wilde dat wist hij niet. Mijn verlangen werd steeds groter en de gesprekken steeds moeilijker, want ik wilde maar 1 ding en dat was weten wanneer ik met de pil kon stoppen. En dat kon hij me niet vertellen. Of we uiteindelijk nu wat hadden afgesproken oid weet ik eerlijk gezegd niet meer, want de situatie liep ineens anders bij ons, maar echt, ik herken je gevoel heel goed.
Tegenover jou zou het fair zijn als hij wel aan kon geven OF hij echt wel of geen kinderen wil. Je aan het lijntje houden terwijl hij diep van binnen wel weet dat hij ze écht niet wil zou niet fair zijn.
Wat ik in ieder geval zou proberen is om in de gesprekken rustig te blijven, maar ook begrip te tonen voor zijn standpunt. Tegelijkertijd aanstippen dat het voor jou ook spannend is en dat je nu eenmaal niet goed weet wat er allemaal op je af komt, maar dat dat nu zo is en over 10 jaar ook nog.
Sterkte in elk geval. Ik weet hoe het voelt.
dinsdag 19 februari 2019 15:06
Ik wil geen kinderen met hem als hij er niet voor de 100% achter staat. Mijn eigen vader is ooit bij mijn moeder weg gegaan (toen ik 4 was) en heeft nooit meer achterom gekeken. Maar ik zou het zo eeuwig zonde vinden van onze relatie en fantastische band om dit laatste stuk niet toch proberen op te lossen. Want verder ben ik echt een heel gelukkig mens. Maarja, hij weet niet wat hij wil dus dan weet ik het ook niet. Ik ga hem zeker niet dwingen of ultimatums stellen. Zeuren om een kind zie ik ook niet gebeuren en 'per ongeluk' zwanger worden (deze tip heb ik ook van iemand gekregen) gaat helemaal niet gebeuren (snap niet hoe sommige mensen dan nog met zich zelf kunnen leven).Parallella schreef: ↑19-02-2019 14:48Je zegt dat je geen kinderen wilt als hij er niet 100% achter staat. Is dit wel zo? Kies je voor hem, en met hem voor kinderen?
Of wordt je kinderwens zo groot, dat die op 1 komt te staan.
Je kunt hem niet dwingen en ultimatums helpen volgens mij ook niet de goede kant op. Je kunt van hem ook niet verwachten dat hij nu een datum weet dat hij er wel aan toe zal zijn, ergens over jaren. Het is aan jou of je wilt wachten tot hij het zeker weet. En anders is er denk ik maar 1 alternatief: op zoek naar iemand die er zo instaat als jij.
Dankjewel in iedergeval voor je bericht, het is gewoon lastig..
dinsdag 19 februari 2019 15:07
Daar heb je ook gelijk in. Ik zou alleen willen dat het anders was. Thanks!Rosalind schreef: ↑19-02-2019 15:00Hij kan zich daarover dan wel gekwetst voelen, maar als hij je geen antwoord kan geven, kan hij ook niet verwachten dat je rustig op hem blijft wachten tot hij het wel een keer weet.
En jij kan wel niet bij hem weg willen maar als hij daadwerkelijk niet wil, of het maar voor zich uit blijft schuiven, zul je toch echt een afweging moeten maken.
dinsdag 19 februari 2019 15:08
Praten als gelijke en dan ga je gillen?VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:00Wow, dit meen je niet toch? Ik hoop echt dat er iemand heel gelukkig met jou is want wat heb jij een rot leven als je en zo zuur bent en ook nog is alleen.
Ik wordt gek van het feit dat ik niet aan zijn hoofd wil zeuren omdat ik dat soort vrouwen haat. Maar ik wil graag met hem praten als gelijke (omdat hij dit is) maar ik weet niet meer hoe en ik vroeg gewoon om tips. Fijne dag hé.
Sure...
Neem wat ik zeg ter harte, zie het als een waarschuwing
Oja en ben al 20 jaar gelukkig getrouwd
dinsdag 19 februari 2019 15:09
Hij is niet verplicht om kinderen te krijgen, maar wel om binnen een redelijke termijn aan te geven of hij ze wil of niet. Ik zou hem dus ook een soort ultimatum geven en als hij dan nog niets aangeeft, zou ik er vanuit gaan dat je ze met hem dus gewoon niet gaat krijgen. Dan is het aan jou om een beslissing te nemen.
dinsdag 19 februari 2019 15:09
Ja maar hoe vertel je iemand van je houdt dat je het gevoel hebt dat je wordt genegeerd. Ik heb mijn kop inderdaad te lang in het zand gestoken maar het wordt steeds moeilijker omdat die wens alleen maar groter en groter wordt.
dinsdag 19 februari 2019 15:13
Dit is het enige goeie advies!pamelacourson schreef: ↑19-02-2019 15:09Hij is niet verplicht om kinderen te krijgen, maar wel om binnen een redelijke termijn aan te geven of hij ze wil of niet. Ik zou hem dus ook een soort ultimatum geven en als hij dan nog niets aangeeft, zou ik er vanuit gaan dat je ze met hem dus gewoon niet gaat krijgen. Dan is het aan jou om een beslissing te nemen.
En als je hem bijv een ultimatum van 1 jaar geeft, dan in de tussentijd ook niet zelf over dit onderwerp beginnen. Is zijn antwoord na een jaar nóg ‘ik weet het niet’, dan zelf je conclusie trekken. Of je blijft bij hem zonder kinderen óf je verbreekt de relatie.
dinsdag 19 februari 2019 15:15
Haha, dankjewel. Ook voor je persoonlijke verhaal.ikbenlief10 schreef: ↑19-02-2019 15:03Oh meisje, ik herken dit zo van vroeger...
Die onmacht en tegelijkertijd dat intense gevoel van een kindje willen. Geen bolle buik of baby kunnen zien zonder dat misselijkmakende gevoel te krijgen van dat wil ik ook!
Ik zou willen dat ik je raad kon geven, maar helaas. Geduld is een schone zaak zegt men en dat is echt zo.
Ik wist altijd al dat ik kindjes wilde en mijn (nu) man ook. Echter, wanneer was nog wel de vraag. We woonden nog niet lang samen toen een van mijn vriendinnen kwam vertellen dat ze in verwachting was. De volgende dag stond ik op en had ik rammelende eierstokken. Ik kon nérgens anders meer aan denken en naarmate de tijd vorderde werd het verlangen sterker. Mijn man wist niet zo goed wat hij met die plots ontstane rammelende eierstokken aan moest en zei dat het nu de tijd nog niet was. We woonden net samen, wilde de verantwoordelijkheid nog niet aan en wilde samen genieten. Wanneer hij dan wel wilde dat wist hij niet. Mijn verlangen werd steeds groter en de gesprekken steeds moeilijker, want ik wilde maar 1 ding en dat was weten wanneer ik met de pil kon stoppen. En dat kon hij me niet vertellen. Of we uiteindelijk nu wat hadden afgesproken oid weet ik eerlijk gezegd niet meer, want de situatie liep ineens anders bij ons, maar echt, ik herken je gevoel heel goed.
Tegenover jou zou het fair zijn als hij wel aan kon geven OF hij echt wel of geen kinderen wil. Je aan het lijntje houden terwijl hij diep van binnen wel weet dat hij ze écht niet wil zou niet fair zijn.
Wat ik in ieder geval zou proberen is om in de gesprekken rustig te blijven, maar ook begrip te tonen voor zijn standpunt. Tegelijkertijd aanstippen dat het voor jou ook spannend is en dat je nu eenmaal niet goed weet wat er allemaal op je af komt, maar dat dat nu zo is en over 10 jaar ook nog.
Sterkte in elk geval. Ik weet hoe het voelt.
Ik merk echt dat ik soort van jaloers wordt en het andere mensen niet gun (wat natuurlijk niet zo is) maar ik ben nooit ergens jaloers op geweest. Dan had ik als opgroeiend kind echt een rot leven gehad als ik alles wilde wat andere mensen hadden.
Hij zegt ze ooit waarschijnlijk wel te willen, maar ooit is te ongrijpbaar. Daarnaast begrijp ik ook dat je aan zoiets geen deadline of afstreeplijstje (ik wil dit, dit en dit gedaan hebben voor we aan kinderen beginnen) kan hangen.
Maar nu lijkt het soms wel alsof hij mijn gevoel probeert te negeren ofzo. Ik weet gewoon niet hoe ik er over moet praten. Want het kwetst me soms beste wel. Ik ga in iedergeval proberen nog rustiger er in te gaan. Misschien dat het werkt. Thanks <3
dinsdag 19 februari 2019 15:17
Ik denk niet dat je geneneerd wordt. Je wens wordt niet beantwoord omdat hij niet weet wat hij wil.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:09Ja maar hoe vertel je iemand van je houdt dat je het gevoel hebt dat je wordt genegeerd. Ik heb mijn kop inderdaad te lang in het zand gestoken maar het wordt steeds moeilijker omdat die wens alleen maar groter en groter wordt.
Dat zijn twee verschillende dingen.
dinsdag 19 februari 2019 15:19
Hij negeert je niet, maar hij kan er niet met je over praten. Waarom niet? Hij kan je geen ‘go’ geven en weet dat het dan weer een emotionele gesprek/discussie wordt.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:09Ja maar hoe vertel je iemand van je houdt dat je het gevoel hebt dat je wordt genegeerd. Ik heb mijn kop inderdaad te lang in het zand gestoken maar het wordt steeds moeilijker omdat die wens alleen maar groter en groter wordt.
Stel dat jullie er nu wél over zouden gaan praten en hij zegt je ‘ik wil het nu nog niet en ook niet wanneer wél’, zou dat voor jou voldoende zijn? Ik denk van niet, vandaar dat een ultimatum stellen wellicht een goed plan is als je persé duidelijkheid wilt.
dinsdag 19 februari 2019 15:20
Dat is natuurlijk fijn voor jullie, maar hier tegenover staan tig verhalen die minder goed zijn afgelopen en waarin het ouderschap toch wel erg tegenviel en bevestigde waar de twijfelaar bang voor was. Ik zeg: twijfel = niet doen. Als advies voor de vriend van TO dan.Skawa schreef: ↑19-02-2019 14:37Mmm je zult echt rustig moeten blijven in zo gesprek en uit moeten leggen hoe hoog het je zit.
Ik had beetje soortgelijke situatie alhoewel ik er wel over kon praten met mijn vriend. Hij hoefde niet perse en ik liep over van mijn kinderwens. Ik wilde ook niet pushen maar ook niet niet weten of t ooit kwam. Maar ik heb dat wel besproken zo van ik wil niets forceren maar er wel over praten. En ik heb toen ook wel gezegd van mijn kinderwens is zo groot dat als jij echt niet wil dan ga ik verder zonder jou. Niet om te dreigen maar dat is wat het is voor mij. Uiteindelijk gingen we er samen voor en sinds ons dochtertje er is geniet mijn vriend met volle teugen. Hij zegt nu steeds waar was ik zo bang voor en als ik dit geweten had...
TO, je mag van hem verwachten dat hij binnen een bepaalde termijn aangeeft wel of geen kinderen te willen. Kiest hij voor "geen" dan is de keus aan jou of je bij hem blijft.
dinsdag 19 februari 2019 15:27
Never mind, gillen is een frustratie ding. Ik scheld niet, blijf rustig zolang het kan maar het zit me gewoon zo hoog.gizzmo-returns schreef: ↑19-02-2019 15:08Praten als gelijke en dan ga je gillen?
Sure...
Neem wat ik zeg ter harte, zie het als een waarschuwing
Oja en ben al 20 jaar gelukkig getrouwd
Fijn advies in ieder geval.
Je lijkt me heel gezellig om mee om te gaan.
dinsdag 19 februari 2019 15:29
Gillen als in hard praten of echt gillen zoals kinderen dat kunnen doen? Waarom doe je dat? Kun je weinig hebben? Gaat dat een probleem opleveren met kinderen?VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:27Never mind, gillen is een frustratie ding. Ik scheld niet, blijf rustig zolang het kan maar het zit me gewoon zo hoog.
Fijn advies in ieder geval.
Je lijkt me heel gezellig om mee om te gaan.
dinsdag 19 februari 2019 15:29
Hij is zeker niet verplicht om kinderen te willen, maar wat is een redelijk termijn. Hij wist voordat we verkering (7 jaar geleden) al dat mijn grootste wens was om ooit moeder te worden. Ik voel me alsof hij me aan een lijntje houdt en weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan.pamelacourson schreef: ↑19-02-2019 15:09Hij is niet verplicht om kinderen te krijgen, maar wel om binnen een redelijke termijn aan te geven of hij ze wil of niet. Ik zou hem dus ook een soort ultimatum geven en als hij dan nog niets aangeeft, zou ik er vanuit gaan dat je ze met hem dus gewoon niet gaat krijgen. Dan is het aan jou om een beslissing te nemen.
dinsdag 19 februari 2019 15:29
Dan zeg je precies dit.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:15Haha, dankjewel. Ook voor je persoonlijke verhaal.
Ik merk echt dat ik soort van jaloers wordt en het andere mensen niet gun (wat natuurlijk niet zo is) maar ik ben nooit ergens jaloers op geweest. Dan had ik als opgroeiend kind echt een rot leven gehad als ik alles wilde wat andere mensen hadden.
Hij zegt ze ooit waarschijnlijk wel te willen, maar ooit is te ongrijpbaar. Daarnaast begrijp ik ook dat je aan zoiets geen deadline of afstreeplijstje (ik wil dit, dit en dit gedaan hebben voor we aan kinderen beginnen) kan hangen.
Maar nu lijkt het soms wel alsof hij mijn gevoel probeert te negeren ofzo. Ik weet gewoon niet hoe ik er over moet praten. Want het kwetst me soms beste wel. Ik ga in iedergeval proberen nog rustiger er in te gaan. Misschien dat het werkt. Thanks <3
En verder vraag je hem wanneer hij denkt het wel te weten. Dan zeg je: ik geef je 6 maanden de tijd om aan het idee te wennen. En vanaf 1 augustus (bijvoorbeeld) wil ik stoppen met de anticonceptie.
En wil hij eigenlijk toch geen kinderen (helemala niet of niet met jou) dan wikkelen jullie je relatie af en gaan uit elkaar. Want de een gaat anders altijd spijt krijgen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 19 februari 2019 15:34
Die termijn is hoe lang jij er zelf nog op wilt wachten. Wil jij het binnen een jaar of een half jaar weten, dan is dat je goed recht. Maar ook als jij niet meer met hem verder wilt als hij niet binnen een paar maanden een antwoord geeft.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:29Hij is zeker niet verplicht om kinderen te willen, maar wat is een redelijk termijn. Hij wist voordat we verkering (7 jaar geleden) al dat mijn grootste wens was om ooit moeder te worden. Ik voel me alsof hij me aan een lijntje houdt en weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan.
dinsdag 19 februari 2019 15:34
Die termijn bepaal jij. Jij zegt: piet, nog even over die kinderwens. Die is bij mij reusachtig en ik wil graag van jou binnen 6 maanden weten of jij het ook ziet zitten.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:29Hij is zeker niet verplicht om kinderen te willen, maar wat is een redelijk termijn. Hij wist voordat we verkering (7 jaar geleden) al dat mijn grootste wens was om ooit moeder te worden. Ik voel me alsof hij me aan een lijntje houdt en weet absoluut niet hoe ik daar mee om moet gaan.
En als hij na 6 maanden zegt "nee" of "weet niet" dan verbreek je de relatie.
Het mag dan jou allergrootste wens zijn, maar hij is niet verplicht daar aan mee te werken dus ik vind niet dat hij je aan het lijntje houdt. Jij houdt jezelf aan het lijntje door je zo afhankelijk op te stellen.
dinsdag 19 februari 2019 15:35
Haha, uhh. Hard praten, huilen, dan ga ik op een gegeven moment gewoon emotioneel reageren. En dan loop ik liever weg want dan zeg ik vaak dingen die niet relevant zijn of ga ik alleen maar dingen herhalen.
Het is een punt waar ik netjes aan werk zodat het hopelijk geen probleem hoeft op te leveren. Maar een emo mens zal ik altijd blijven.
dinsdag 19 februari 2019 15:40
Okay, ja dat is waar. Maar het voelt wel een beetje alsof hij mijn gevoel negeert. Maar misschien moet ik dat soort van naast mij neerleggen en daar niet zo op focussen. Dat is vast ook niet zijn bedoeling. Dankjewel.
dinsdag 19 februari 2019 15:42
Het is alleen geen constructieve manier om je zin te krijgen.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 15:35Haha, uhh. Hard praten, huilen, dan ga ik op een gegeven moment gewoon emotioneel reageren. En dan loop ik liever weg want dan zeg ik vaak dingen die niet relevant zijn of ga ik alleen maar dingen herhalen.
Het is een punt waar ik netjes aan werk zodat het hopelijk geen probleem hoeft op te leveren. Maar een emo mens zal ik altijd blijven.
En als je vriend dit soort gedrag bij jou teweeg kan brengen, zou ik me nog even achter de oren krabben of dit je man wel is. Mijn man heeft me nooit zo'n machteloos gevoel gegeven dat ik hard moet praten, huilen en schreeuwen om mijn wens voor het voetlicht te kunnen laten treden. En daarbij, je hoeft je zo niet uit de tent te laten lokken. Je hebt het helemaal zelf in de hand hoe je reageert. Waarschijnlijk wil je per direct een antwoord en die geeft hij je niet. En dat wil je wel. En daarom ga je op die tour. Wat volkomen onnodig is, want je kan gewoon aangeven dat je hem een redelijke tijd geeft en dan samen conclusies gaat trekken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
