Relaties
alle pijlers
Kinderwens maar mijn vriend wil (nog) niet
dinsdag 19 februari 2019 13:31
Hallo allemaal,
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
Ik zit ergens mee en weet niet meer wat ik moet doen. Ook weet ik niet of ik hier op de juiste plek zit of onder een ander topic maar kan niets terug vinden.
Mijn vriend en ik zijn al heel wat jaren samen, wonen in ons prachtige koophuis, hebben een goed leven, beide een baan, lieve familie en vrienden.
In het begin van onze relatie had ik best wel heftige geld problemen. Na een paar jaar en wat hobbels en gedoe heb ik zelf alles afbetaald. Mooie reis gemaakt, rijbewijs gehaald en een huis gekocht. So far so good. Maar ik dacht wel dat dat het begin zou zijn van ons 'gezin'. Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik moeder wil worden en dat had ik uiteraard ook gedeeld met vriendlief. Soms begon hij zelf over 'als we ooit kinderen hebben' of 'dat is een mooie naam voor een meisje' etc etc. Dus ik dacht altijd, dit zit wel goed.
Afgelopen 1.5 jaar zijn er heel veel kindjes in onze nabije omgeving geboren en ik ben vrolijk tante aan het spelen. Maar mijn kinderwens zit nu al bijna 2 jaar echt heel hoog. Nu wil ik mijn vriend nergens in pushen want ik zou helemaal geen kinderen willen zonder dat hij er 100% achterstaat maar ik begin het een klein beetje 'zat' te raken. Hij weet niet wat hij wil met de toekomst, heeft geen beeld, geen doel en zegt elke keer dat we het er nog wel een keer over hebben. Hij hoort ook veel negatieve reacties van collega's en vrienden met kinderen (dat het zwaar is, dat hij moet genieten van zijn slaap, blablabla) en dat maakt allemaal niet makkelijker voor mij.
Ik droom, denk en kan bijna nergens anders meer over praten (niet tegen hem want dat vind hij niet leuk). Hebben jullie tips hoe ik hier met mezelf mee om kan gaan of misschien om met mijn vriend gericht te praten over mijn 'onrust'. Als ik er nu over begin krijgen we standaard ruzie. Terwijl dat gek is want we hebben bijna nooit ruzie en hebben het over het algemeen heel leuk samen.
Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel een baby <3
Thanks in iedergeval!
Update! Gister toch opeens het gesprek geopend, bedankt voor alle reacties. Dat heeft er in iedergeval gezorgd dat ik rustig en duidelijk kon zeggen wat ik bedoelde (met een paar tranen). Hij snapte me in iedergeval en had al het idee dat er iets aan de hand was wat ik niet uitsprak. Hij heeft me verzekerd dat hij kinderen wil, en ook met mij. Dus dat was fijn om te horen. Wel heeft hij een aantal angsten uitgesproken (voor het eerst ooit) en inmiddels ook een soort van wens hoe hij de toekomst voor zich ziet. Maar hij schrok best wel van hoe hoog het mij zit. Het was uiteindelijk een heel fijn gesprek en we gaan de komende tijd aan wat dingen werken. Samen als team. Hij begrijpt dat mijn wens niet meer weg gaat en alleen maar heftiger wordt. Maar misschien kunnen we er nu iets beter over praten.
anoniem_636631ca981b8 wijzigde dit bericht op 20-02-2019 07:56
Reden: Een update!
Reden: Een update!
16.92% gewijzigd
dinsdag 19 februari 2019 15:45
Precies wat ik lastig vind, hij kan er niet over praten omdat hij 'het niet weet' maar ik raak dan in paniek (vooral omdat ik bang ben dat hij weg gaat). Hij hoeft niet te weten hoe of wat in detail in de toekomst gebeurd maar ik wil gewoon wel dat er stappen gemaakt worden en dan het liefst richting het gezin. Het is ook moeilijk voor hem dat ik emotioneel ben. Maar dat kan ik niet uitschakelen.loisnvt schreef: ↑19-02-2019 15:19Hij negeert je niet, maar hij kan er niet met je over praten. Waarom niet? Hij kan je geen ‘go’ geven en weet dat het dan weer een emotionele gesprek/discussie wordt.
Stel dat jullie er nu wél over zouden gaan praten en hij zegt je ‘ik wil het nu nog niet en ook niet wanneer wél’, zou dat voor jou voldoende zijn? Ik denk van niet, vandaar dat een ultimatum stellen wellicht een goed plan is als je persé duidelijkheid wilt.
Ik ga er is overnadenken, dankjewel.
dinsdag 19 februari 2019 15:45
VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 14:57Ah wat ontzettend verdrietig <3. Ik zou willen dat ik het beter voor je zou kunnen maken. Wij zijn nu ook 7 jaar bij elkaar (ik ben 27) maar begin een beetje bang te worden voor dit zelfde scenario. Ik hoop dat je wel veel lieve kindjes om je heen hebt, in ieder geval vanaf hier een soort van knuffel!
Dat is lief van je.
En ik heb zeker hele leuke en lieve neefjes en nichtjes om me heen, waar ik ontzettend gek op ben.
Zoals hierboven al meermaals aangegeven, ik denk dat je zeker een redelijk "ultimatum" mag stellen.
Maar dan moet je zelf ook stevig in je schoenen staan.
Ik heb het te vaak en te lang laten lopen, ook omdat ik het idee van uit elkaar gaan maar moeilijk kon verteren. En hij ook. Tot ik het zat was dat er gewoon niets kwam, behalve 'ik weet het niet'.
Je bent nog jong genoeg, maar de tijd gaat sneller dan je denkt. Blijf niet te lang hangen in "niets".
En na 7 jaar vind ik dat hij je best zou mogen zeggen hoe hij de toekomst voor zich ziet.
dinsdag 19 februari 2019 15:48
Officieel gezien weet ik niet of hij twijfelt en ook dus niet als het wel zo waarover dan. Want dat weet hij zelf niet eens. Dat is gewoon het grootste probleem, ik weet niets. Ik wil ook zeker niet dat hij kinderen 'neemt' (voor zo ver dat kan) omdat ik het nou zo graag wil. Dat heb ik hem al verteld. Maar ik heb wel het idee dat hij mijn gevoel niet serieus neemt. Het 'oer'moedergevoel of hoe je het zou willen noemen kan ik gewoon niet meer uitschakelen. En het begint echt moeilijk te worden daar mee 'te leren leven'.Snowpink schreef: ↑19-02-2019 15:20Dat is natuurlijk fijn voor jullie, maar hier tegenover staan tig verhalen die minder goed zijn afgelopen en waarin het ouderschap toch wel erg tegenviel en bevestigde waar de twijfelaar bang voor was. Ik zeg: twijfel = niet doen. Als advies voor de vriend van TO dan.
TO, je mag van hem verwachten dat hij binnen een bepaalde termijn aangeeft wel of geen kinderen te willen. Kiest hij voor "geen" dan is de keus aan jou of je bij hem blijft.
dinsdag 19 februari 2019 15:54
Gelukkig! Kindjes blijven de beste en ik vind tante zijn ook het leukste ooit. Maar toch dat andere gevoel he. Niet leuk om uit te moeten schakelen.PatatasBravas schreef: ↑19-02-2019 15:45Dat is lief van je.
En ik heb zeker hele leuke en lieve neefjes en nichtjes om me heen, waar ik ontzettend gek op ben.
Zoals hierboven al meermaals aangegeven, ik denk dat je zeker een redelijk "ultimatum" mag stellen.
Maar dan moet je zelf ook stevig in je schoenen staan.
Ik heb het te vaak en te lang laten lopen, ook omdat ik het idee van uit elkaar gaan maar moeilijk kon verteren. En hij ook. Tot ik het zat was dat er gewoon niets kwam, behalve 'ik weet het niet'.
Je bent nog jong genoeg, maar de tijd gaat sneller dan je denkt. Blijf niet te lang hangen in "niets".
En na 7 jaar vind ik dat hij je best zou mogen zeggen hoe hij de toekomst voor zich ziet.
Ik denk niet dat ik stevig genoeg in mijn schoenen er voor sta. Ik ben zo bang dat hij zegt (terwijl er absoluut geen aanleiding voor is, hij kust de grond waar ik op loop) nou prima als jij zo graag nu een kind wil dan ga je toch. Is gewoon verlatingsangst en daar ben ik al hard mee aan het werk maar het blijft moeilijk. Het uit elkaar gaan is echt niet de ideale situatie maar ik het dus ook niet te lang laten lopen. Juist omdat de tijd zo snel gaat. Ik ben ook bang voor de gedachte, waarom weet hij na 7 nog niet wat hij wil? Hoe kan dat nou? Maar dat zijn mijn eigen zwarte gedachten en is niet helemaal eerlijk.
dinsdag 19 februari 2019 15:57
Oh echt? Vraag me dan toch af hoe dat komt?naamloosjes schreef: ↑19-02-2019 15:52Ik denk dat veel mannen die kinderwens lang uitstellen tot na de 35.
Veel vrouwen krijgen deze drang eerder. Ik was dit weekend op een plek met veel kinderen en zag veel relatief oude vaders.
dinsdag 19 februari 2019 16:03
Ja ik ben ook bang voor spijt. Van beide kanten. Maar ik wil ook mijn maatje niet kwijt. Dat is het moeilijke aan dit alles.Doreia* schreef: ↑19-02-2019 15:29Dan zeg je precies dit.
En verder vraag je hem wanneer hij denkt het wel te weten. Dan zeg je: ik geef je 6 maanden de tijd om aan het idee te wennen. En vanaf 1 augustus (bijvoorbeeld) wil ik stoppen met de anticonceptie.
En wil hij eigenlijk toch geen kinderen (helemala niet of niet met jou) dan wikkelen jullie je relatie af en gaan uit elkaar. Want de een gaat anders altijd spijt krijgen.
Thanks in iedergeval.
dinsdag 19 februari 2019 16:04
Inmiddels voelt elk termijn als te lang maar ik zou het zo fijn vinden als ik gewoon er met hem over zou kunnen praten. Wat maakt dat je zo bang of terughoudend bent etc. Maar ik weet gewoon niet meer hoe.pamelacourson schreef: ↑19-02-2019 15:34Die termijn is hoe lang jij er zelf nog op wilt wachten. Wil jij het binnen een jaar of een half jaar weten, dan is dat je goed recht. Maar ook als jij niet meer met hem verder wilt als hij niet binnen een paar maanden een antwoord geeft.
dinsdag 19 februari 2019 16:13
Maar als je maatje je wens in de weg staat, voor wie kies je dan?VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 16:03Ja ik ben ook bang voor spijt. Van beide kanten. Maar ik wil ook mijn maatje niet kwijt. Dat is het moeilijke aan dit alles.
Thanks in iedergeval.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 19 februari 2019 16:14
Haha, ja daar heb je helemaal gelijk in. Maar ik hem al eerder gevraagd wanneer hij zou denken een antwoordt te hebben, dit vatte hij op als ultimatum (wat het uiteindelijk ook soort van was) en toen kregen we daarover ruzie, Hij vond dat ik hem in een positie bracht waar hij het niet comfortabel vond en dat hij het toch ook allemaal niet wist.Snowpink schreef: ↑19-02-2019 15:34Die termijn bepaal jij. Jij zegt: piet, nog even over die kinderwens. Die is bij mij reusachtig en ik wil graag van jou binnen 6 maanden weten of jij het ook ziet zitten.
En als hij na 6 maanden zegt "nee" of "weet niet" dan verbreek je de relatie.
Het mag dan jou allergrootste wens zijn, maar hij is niet verplicht daar aan mee te werken dus ik vind niet dat hij je aan het lijntje houdt. Jij houdt jezelf aan het lijntje door je zo afhankelijk op te stellen.
Ik wil gewoon niet dat dit het einde zou moeten betekenen van mijn verder hele fijne en liefdevolle relatie.
Maar als hij het niet wil, dan is dat toch iets waar ik mee zou moeten dealen. Ik voel me ook heel afhankelijk van hem, omdat hij mijn maatje is. Maar ook de man waarmee ik graag een kind zou willen. Ik ben vooral heel erg bezig geweest met zijn gevoel te sparen (en het onderwerp voor ze ver mogelijk te ontwijken) maar nu ga ik er een klein beetje aan onderdoor.
dinsdag 19 februari 2019 16:17
Helaas is dit wel precies waar het over gaat. Ik heb daar te lang mee geworsteld en mezelf er uiteindelijk mee in de vingers gesneden.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 16:15Is het heel stom als ik geen antwoord durf te geven op deze vraag? Want ik ben bang dat het geen goeds zou doen voor mijn relatie.
Maar makkelijk is het niet.
dinsdag 19 februari 2019 16:20
Haha, nou ik weet nog niet wat hij wil. Want dat weet hij ook niet. Dat is zo frustrerend.
Maar je hebt wel een punt.
dinsdag 19 februari 2019 16:20
En dat is nu precies waar je over moet gaan nadenken.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 16:15Is het heel stom als ik geen antwoord durf te geven op deze vraag? Want ik ben bang dat het geen goeds zou doen voor mijn relatie.
Want een kind is niet iets wat je iemand gunt, maar echt moet willen. En als je vriend niet wil, dan houdt het op.
dinsdag 19 februari 2019 16:22
Hahaha. Ja ik denk dat ik het antwoord wel weet, maar wie zegt dat ik dan als ik wel weg ga er een liefdevolle relatie en eventueel wel een kindje 'voor terug krijg'.. Die liefdevolle relatie heb ik nu al en die zou ik dan dus op het spel zetten Maarja, kindjes wil ik ook niet opgeven. Het is zooooo moeilijk.PatatasBravas schreef: ↑19-02-2019 16:17Helaas is dit wel precies waar het over gaat. Ik heb daar te lang mee geworsteld en mezelf er uiteindelijk mee in de vingers gesneden.
Maar makkelijk is het niet.
dinsdag 19 februari 2019 16:23
Dan weet je voldoende.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 16:15Is het heel stom als ik geen antwoord durf te geven op deze vraag? Want ik ben bang dat het geen goeds zou doen voor mijn relatie.
Ik heb zelf maar 6 maanden een relatie gehad met iemand die zeker wist geen kinderen te willen. Eerst dacht ik dat hij wel zou bijdraaien. Maar hij heeft het toen duidelijk gezegd: geen kinderen voor hem. Toen was het klaar. We zijn nog steeds vrienden, ben ik getrouwd en heb 2 kinderen en hij woont samen met een vrouw die ook geen kinderen wil.
Dit punt moet je echt bespreken en conclusies uit trekken, dit staat tussen jullie in. Daarom ben je ook zo boos, want 'waarom kun je niet allebei hebben? Waarom doet hij nu zo moeilijk?' Ik denk omdat hij misschien wel net zo zit. Hij wil jou wel, maar misschien geen kinderen. 'En waarom wil jij nu kinderen? Waarom doe jij zo moeilijk? '
Er zal een knoop moeten worden doorgehakt....
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 19 februari 2019 16:25
I know, maar leuk is het niet. En ik denk niet dat hij het NIET wil. Maar ik weet niet hoeveel langer ik alleen als 'tante van' door het leven kan. Het is een niet te beschrijven gevoel en dat maakt het voor ons allebei moeilijk. Hij begrijpt het niet van mijn kant en ik kan het hem niet uitleggen.
dinsdag 19 februari 2019 16:30
vivautrecht85 schreef: ↑19-02-2019 16:27Ik vraag me wel eens af waarom er in dit soort topic vermeld wordt dat er een heel mooi huis is.
Het nestje is gemaakt, nu mot er nog een ei in.
For whom the bell tolls
dinsdag 19 februari 2019 16:31
Ja maar dat ik het weet betekend niet dat ik het leuk hoef te vinden. Ik heb wel 7 jaar lief en leed met hem gedeeld in de overtuiging dat hij (toen we begin 20 waren) 'ooit' wel kinderen zouden krijgen (als het ons gegeven zou zijn). Maar nu ooit niet meer goed genoeg voor mij is omdat er gewoon 'rammelende eierstokken' (ik haat die term maar is het beste wat ik kan verzinnen) bij zijn gekomen.Doreia* schreef: ↑19-02-2019 16:23Dan weet je voldoende.
Ik heb zelf maar 6 maanden een relatie gehad met iemand die zeker wist geen kinderen te willen. Eerst dacht ik dat hij wel zou bijdraaien. Maar hij heeft het toen duidelijk gezegd: geen kinderen voor hem. Toen was het klaar. We zijn nog steeds vrienden, ben ik getrouwd en heb 2 kinderen en hij woont samen met een vrouw die ook geen kinderen wil.
Dit punt moet je echt bespreken en conclusies uit trekken, dit staat tussen jullie in. Daarom ben je ook zo boos, want 'waarom kun je niet allebei hebben? Waarom doet hij nu zo moeilijk?' Ik denk omdat hij misschien wel net zo zit. Hij wil jou wel, maar misschien geen kinderen. 'En waarom wil jij nu kinderen? Waarom doe jij zo moeilijk? '
Er zal een knoop moeten worden doorgehakt....
Als hij mij verteld dat hij het echt niet wil, dan wordt dit een ding wat tussen ons in staat en zal het er waarschijnlijk uitkomen dat we inderdaad uit elkaar gaan.
Overigens vind ik niet dat ik moeilijk doe. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik graag kindjes zou willen en ik merk gewoon aan alles dat ik niet meer wil wachten.
dinsdag 19 februari 2019 16:33
Zo herkenbaar, je hele verhaal.VoorAltijdZijnMeisje schreef: ↑19-02-2019 16:22Hahaha. Ja ik denk dat ik het antwoord wel weet, maar wie zegt dat ik dan als ik wel weg ga er een liefdevolle relatie en eventueel wel een kindje 'voor terug krijg'.. Die liefdevolle relatie heb ik nu al en die zou ik dan dus op het spel zetten Maarja, kindjes wil ik ook niet opgeven. Het is zooooo moeilijk.
Nee, je weet niet wat je er voor terug krijgt. Dus als het zover zou komen is het een sprong in het diepe, met het risico dat het je alsnog niet brengt waar je op hoopt. Maar het kan ook compleet anders lopen natuurlijk (in positieve zin). Dilemma, dilemma.
Je bent op dit moment wel 5 jaar jonger dan ik toen was, dus dat geeft zeker meer "ruimte".
dinsdag 19 februari 2019 16:34
Ik benijd je niet TO, lastige situatie zit je in.
Iemand heeft het eerder al geopperd geloof ik, maar misschien is een brief aan hem schrijven een goed idee. Dan kun je je emoties een wat minder grote rol laten spelen misschien, en dat maakt het voor hem dan misschien minder overweldigend.
Je zou de brief dan hem aan kunnen geven, met de afspraak dat hij het rustig kan lezen/erover na kan denken en dat jullie het er dan volgende week oid over gaan hebben.
Maar ook als je hem de brief niet geeft, kan het heel fijn voor jezelf zijn om hem te schrijven, omdat je dan ook meer duidelijkheid voor je zelf krijgt. Woorden op papier zitten dwingt mij altijd om meer concreet te worden, en minder in emotie te blijven hangen.
Iemand heeft het eerder al geopperd geloof ik, maar misschien is een brief aan hem schrijven een goed idee. Dan kun je je emoties een wat minder grote rol laten spelen misschien, en dat maakt het voor hem dan misschien minder overweldigend.
Je zou de brief dan hem aan kunnen geven, met de afspraak dat hij het rustig kan lezen/erover na kan denken en dat jullie het er dan volgende week oid over gaan hebben.
Maar ook als je hem de brief niet geeft, kan het heel fijn voor jezelf zijn om hem te schrijven, omdat je dan ook meer duidelijkheid voor je zelf krijgt. Woorden op papier zitten dwingt mij altijd om meer concreet te worden, en minder in emotie te blijven hangen.
dinsdag 19 februari 2019 16:35
Uhm om aan te geven dat juist alles heel stabiel is, en ik vreselijk trots ben op mijn huis. Juist door alle shit die ik heb meegemaakt.vivautrecht85 schreef: ↑19-02-2019 16:27Ik vraag me wel eens af waarom er in dit soort topic vermeld wordt dat er een heel mooi huis is.
Dat terzijde; is je relatie wel stabiel genoeg voor zo'n grote stap?
We hebben echt een heel fijn leven samen alleen ik kan mijn kinderwens niet meer onder stoelen of banken stoppen en ik weet deels niet wat ik met mezelf aanmoet maar deels ook niet hoe ik met mijn vriend moet praten erover.
dinsdag 19 februari 2019 16:36
Mooi! Haha.
