Relaties
alle pijlers
Knoop doorgehakt om kinderwens, en nu?
donderdag 4 juni 2020 13:49
Hoi allemaal,
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
donderdag 4 juni 2020 22:24
donderdag 4 juni 2020 22:28
Bijna iedereen moet op een bepaald punt in haar leven opnieuw beginnen, hetzij gedwongen, hetzij uit eigen keuze. Dat is eng maar ook mooi, want wie weet wat voor verrassingen je te wachten staan?
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
vrijdag 5 juni 2020 13:49
Ik heb vandaag wel echt een enorme twijfeldag! Wat nou als de relatie beëindigen de grootste fout is die ik ga maken?
Het is zo moeilijk om me een toekomst zonder hem voor te stellen. Ik zie ook dat het mijn ouders heel veel verdriet doet; dat ze eigenlijk niet begrijpen waarom ik op het punt sta deze keuze te maken. Er valt natuurlijk dan ook van alles weg: ik moet weer (tijdelijk) bij mijn ouders gaan wonen, ik ga hem onwijs missen; zijn humor, zijn zorgzaamheid, het feit dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken (behalve dat éne ding...)... pfff.
Ik heb het er vandaag echt even moeilijk mee.
![☹️]()
Het is zo moeilijk om me een toekomst zonder hem voor te stellen. Ik zie ook dat het mijn ouders heel veel verdriet doet; dat ze eigenlijk niet begrijpen waarom ik op het punt sta deze keuze te maken. Er valt natuurlijk dan ook van alles weg: ik moet weer (tijdelijk) bij mijn ouders gaan wonen, ik ga hem onwijs missen; zijn humor, zijn zorgzaamheid, het feit dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken (behalve dat éne ding...)... pfff.
Ik heb het er vandaag echt even moeilijk mee.
vrijdag 5 juni 2020 13:51
tja, als je je korte termijngeluk belangrijker vindt, dan ga je naar hem terugl2l89 schreef: ↑05-06-2020 13:49Ik heb vandaag wel echt een enorme twijfeldag! Wat nou als de relatie beëindigen de grootste fout is die ik ga maken?
Het is zo moeilijk om me een toekomst zonder hem voor te stellen. Ik zie ook dat het mijn ouders heel veel verdriet doet; dat ze eigenlijk niet begrijpen waarom ik op het punt sta deze keuze te maken. Er valt natuurlijk dan ook van alles weg: ik moet weer (tijdelijk) bij mijn ouders gaan wonen, ik ga hem onwijs missen; zijn humor, zijn zorgzaamheid, het feit dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken (behalve dat éne ding...)... pfff.
Ik heb het er vandaag echt even moeilijk mee.
![☹️]()
maar dan sta je over een paar maanden weer op dit punt
of over een paar jaar
Of als het te laat is
vrijdag 5 juni 2020 13:58
Het is nu even moeilijk, maar op de lange termijn zal het veel moeilijker en pijnlijker zijn als je je kinderwens negeert.l2l89 schreef: ↑05-06-2020 13:49Ik heb vandaag wel echt een enorme twijfeldag! Wat nou als de relatie beëindigen de grootste fout is die ik ga maken?
Het is zo moeilijk om me een toekomst zonder hem voor te stellen. Ik zie ook dat het mijn ouders heel veel verdriet doet; dat ze eigenlijk niet begrijpen waarom ik op het punt sta deze keuze te maken. Er valt natuurlijk dan ook van alles weg: ik moet weer (tijdelijk) bij mijn ouders gaan wonen, ik ga hem onwijs missen; zijn humor, zijn zorgzaamheid, het feit dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken (behalve dat éne ding...)... pfff.
Ik heb het er vandaag echt even moeilijk mee.
![☹️]()
Als moeder kan ik je zeggen dat het het dubbel en dwars waard is.
vrijdag 5 juni 2020 13:59
Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt, maar het is dus niet dat ene ding. Hij wil ook in zijn dorp blijven wonen en jou daarin niet tegemoetkomen. Ook dat is echt wel een fundamenteel dingetje.
vrijdag 5 juni 2020 14:06
de kans op ongewenste kinderloosheid is laag, ik geloof maar iets van 5%
lijkt me een verwaarloosbaar risico
en daarbij, met een man met kinderwens heeft TO wellicht ook nog andere opties, buiten zelf de kinderen baren
vrijdag 5 juni 2020 14:10
Dat zijn nogal grote dingen. Je moet dus in dat dorp blijven voor eeuwig en kinderloos blijven, terwijl je graag een kind wil. Dat is nogal bepalend voor je verdere leven. Zeker niet in meegaan! Het is echt goed om het uit te maken. Jullie passen niet bij elkaar. Hij moet maar een vrouw in zijn eigen dorp zoeken en dan gelijk selecteren op een ontbrekende kinderwens (gaat nog een hele zoektocht worden gok ik).Poppy_del_Rio schreef: ↑05-06-2020 13:59Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt, maar het is dus niet dat ene ding. Hij wil ook in zijn dorp blijven wonen en jou daarin niet tegemoetkomen. Ook dat is echt wel een fundamenteel dingetje.
vrijdag 5 juni 2020 14:20
Ik zou vooral de mening van mijn ouders hier buiten laten en je hart volgen. Er zijn echt meer leuke mannen met humor die voor je door het vuur gaan.
Opnieuw beginnen is zeker niet makkelijk, daarom zitten er ook veel mensen in een ongelukkige relatie, maar van bij hem blijven ga je waarschijnlijk spijt van.
Heel veel sterkte!
Opnieuw beginnen is zeker niet makkelijk, daarom zitten er ook veel mensen in een ongelukkige relatie, maar van bij hem blijven ga je waarschijnlijk spijt van.
Heel veel sterkte!
vrijdag 5 juni 2020 15:32
vrijdag 5 juni 2020 15:41
Dat is toch een totaal andere situatie? Als je samen wel kinderen kunt krijgen dan kun je samen een traject in en als dat niet wil of gaat, samen het verdriet delen dat het kindje er nooit is gekomen. Maar als je geen kindje hebt omdat je man niet wil, valt het verdriet totaal niet te delen en je loopt een behoorlijk risico dat je hem dat kwalijk gaat nemen..dat gaat je op lange termijn opbreken.
vrijdag 5 juni 2020 15:57
Precies dit.Desayuno schreef: ↑05-06-2020 15:41Dat is toch een totaal andere situatie? Als je samen wel kinderen kunt krijgen dan kun je samen een traject in en als dat niet wil of gaat, samen het verdriet delen dat het kindje er nooit is gekomen. Maar als je geen kindje hebt omdat je man niet wil, valt het verdriet totaal niet te delen en je loopt een behoorlijk risico dat je hem dat kwalijk gaat nemen..dat gaat je op lange termijn opbreken.
Jouw verhaal is mijn verhaal zo’n 15 jaar geleden. Sinds mijn 23e samen met een man die in alles mijn perfecte match leek, behalve dat hij geen kinderen wilde.
Verschil is wel dat ik niet terug hoefde naar mijn ouders, ik heb eigen woonruimte gezocht en ben rond mijn 30e verjaardag in mijn eigen koopappartementje getrokken.
Mijn omgeving vroeg ook “ wat als nu blijkt dat je geen kinderen kan krijgen ? ( Dat antwoord staat hier boven) En wat als ie straks over n paar jaar met n ander wel en kind krijgt? ( antwoord: Dan wilde ie dus blijkbaar geen kind met mij ).
5 jaar later ontmoette ik mijn huidige man. Omdat ik niet meteen zwanger wilde worden maar eerst een stabiele relatie opbouwen, was ik bijna 38 toen we gingen proberen. We wisten dat er een risico was dat t niet meer zou lukken, maar dat is heel anders dan wanneer 1 niet wil.
Inmiddels heb ik 2 kinderen en mijn huidige man past misschien nog wel beter bij me dan mijn toenmalige vriend. Die is altijd kinderloos gebleven en al jaren samen met een kindvrije vrouw.
vrijdag 5 juni 2020 16:14
@forumfossiel: wat fijn dat het bij jou zo’n goede afloop heeft gehad en dat je nu gelukkig bent! Dat sterkt mij ook weer in mijn overtuiging. ![☺️]()
Dank voor het delen van je verhaal!
En garanties heb je inderdaad nooit. Maar ik vind het vooruitzicht om geen kinderen te krijgen doordat mijn vriend niet wil heftiger dan dat ik kinderloos blijf doordat het er met een andere man niet van is gekomen, of ik onvruchtbaar zou blijken te zijn oid, maar wel zelf alles heb geprobeerd. Adoptie is ook nog altijd een optie.
Op dit moment ben ik net tante van een nichtje van 2 maanden oud en ik merkte dat ik ook gewoon niet eens een leuke tante zou kunnen zijn zonder nare bijgevoelens. Blijkbaar ben ik dan nog liever een alleenstaande betrokken tante in plaats van bij hen thuis op de bank te zitten en te denken “dit zal ik met hem nooit hebben”. Dat is iets dat altijd wel behoorlijk steekt als we op bezoek waren.
Dank voor het delen van je verhaal!En garanties heb je inderdaad nooit. Maar ik vind het vooruitzicht om geen kinderen te krijgen doordat mijn vriend niet wil heftiger dan dat ik kinderloos blijf doordat het er met een andere man niet van is gekomen, of ik onvruchtbaar zou blijken te zijn oid, maar wel zelf alles heb geprobeerd. Adoptie is ook nog altijd een optie.
Op dit moment ben ik net tante van een nichtje van 2 maanden oud en ik merkte dat ik ook gewoon niet eens een leuke tante zou kunnen zijn zonder nare bijgevoelens. Blijkbaar ben ik dan nog liever een alleenstaande betrokken tante in plaats van bij hen thuis op de bank te zitten en te denken “dit zal ik met hem nooit hebben”. Dat is iets dat altijd wel behoorlijk steekt als we op bezoek waren.
vrijdag 5 juni 2020 16:41
l2l89 schreef: ↑05-06-2020 13:49Ik heb vandaag wel echt een enorme twijfeldag! Wat nou als de relatie beëindigen de grootste fout is die ik ga maken?
Het is zo moeilijk om me een toekomst zonder hem voor te stellen. Ik zie ook dat het mijn ouders heel veel verdriet doet; dat ze eigenlijk niet begrijpen waarom ik op het punt sta deze keuze te maken. Er valt natuurlijk dan ook van alles weg: ik moet weer (tijdelijk) bij mijn ouders gaan wonen, ik ga hem onwijs missen; zijn humor, zijn zorgzaamheid, het feit dat hij alles wil doen om mij gelukkig te maken (behalve dat éne ding...)... pfff.
Ik heb het er vandaag echt even moeilijk mee.
![☹️]()
Dat mág ook gewoon. Je hoeft hem niet te verlaten als je denkt dat je er spijt van gaat hebben omdat je hem te veel zal missen. De vraag is wat het zwaarst op jou zal wegen: een leven zonder kinderen of een leven zonder hem. Ik wens je veel wijsheid en goede moed toe. Er is inderdaad geen garantie dat jouw uiteindelijke keuze de beste zal zijn.
Antoine de Saint-Exupéry: "Toutes les grandes personnes ont d'abord été des enfants (mais peu d'entre elles s'en souviennent)."
vrijdag 5 juni 2020 17:33
Als je de beslissing neemt dan vind ik dat in ieder geval een erg moedig besluit. Zo'n keuze zal niet meevallen als er niet per se iets is waarom het niet goed gaat. Ik kan daar alleen maar respect voor opbrengen omdat het is wat jij voelt en wil in je leven.
Houd vooral in gedachten wat jezelf wilt, denk niet aan de praktische dingen zoals huis etc of dat je ouders het jammer vinden. Stel dat je het niet zou doen vanwege de praktische bezwaren etc.. Misschien sla je je dan over 5 jaar wel dubbel zo hard op het voorhoofd.
En een relativering, zelfs mensen die een slechte relatie hebben die vinden het moeilijk om uit elkaar te gaan etc.. Stukje menselijke aard is dat. En hoe vaak blijkt dat nu uiteindelijk een verkeerde keuze te zijn?
Tuurlijk zal het moeilijk zijn en vooral in jouw situatie zul je je afvragen of het de juiste beslissing is.. Als je echt het gevoel hebt kinderen te willen dan is dat de juiste keuze. De mensen die er spijt van krijgen zijn heel vaak de mensen die juist twijfelden..
En er lopen echt wel mannen rond die ook aardig zorgzaam etc etc zijn.
Ik vraag me eigenlijk wel af waarom hij dan per se geen kinderen wil. Moeite met de verantwoordelijkheid of?
Houd vooral in gedachten wat jezelf wilt, denk niet aan de praktische dingen zoals huis etc of dat je ouders het jammer vinden. Stel dat je het niet zou doen vanwege de praktische bezwaren etc.. Misschien sla je je dan over 5 jaar wel dubbel zo hard op het voorhoofd.
En een relativering, zelfs mensen die een slechte relatie hebben die vinden het moeilijk om uit elkaar te gaan etc.. Stukje menselijke aard is dat. En hoe vaak blijkt dat nu uiteindelijk een verkeerde keuze te zijn?
Tuurlijk zal het moeilijk zijn en vooral in jouw situatie zul je je afvragen of het de juiste beslissing is.. Als je echt het gevoel hebt kinderen te willen dan is dat de juiste keuze. De mensen die er spijt van krijgen zijn heel vaak de mensen die juist twijfelden..
En er lopen echt wel mannen rond die ook aardig zorgzaam etc etc zijn.
Ik vraag me eigenlijk wel af waarom hij dan per se geen kinderen wil. Moeite met de verantwoordelijkheid of?
vrijdag 5 juni 2020 17:40
Kx90 schreef: ↑05-06-2020 17:33Als je de beslissing neemt dan vind ik dat in ieder geval een erg moedig besluit. Zo'n keuze zal niet meevallen als er niet per se iets is waarom het niet goed gaat. Ik kan daar alleen maar respect voor opbrengen omdat het is wat jij voelt en wil in je leven.
Houd vooral in gedachten wat jezelf wilt, denk niet aan de praktische dingen zoals huis etc of dat je ouders het jammer vinden. Stel dat je het niet zou doen vanwege de praktische bezwaren etc.. Misschien sla je je dan over 5 jaar wel dubbel zo hard op het voorhoofd.
En een relativering, zelfs mensen die een slechte relatie hebben die vinden het moeilijk om uit elkaar te gaan etc.. Stukje menselijke aard is dat. En hoe vaak blijkt dat nu uiteindelijk een verkeerde keuze te zijn?
Tuurlijk zal het moeilijk zijn en vooral in jouw situatie zul je je afvragen of het de juiste beslissing is.. Als je echt het gevoel hebt kinderen te willen dan is dat de juiste keuze. De mensen die er spijt van krijgen zijn heel vaak de mensen die juist twijfelden..
En er lopen echt wel mannen rond die ook aardig zorgzaam etc etc zijn.
Ik vraag me eigenlijk wel af waarom hij dan per se geen kinderen wil. Moeite met de verantwoordelijkheid of?
Waarom heeft t altijd met verantwoordelijkheid te maken? Ik heb mijn hele leven al geroepen geen kinderen te willen, sommige mensen hebben dat gevoel gewoon niet.
Ik snap bijvoorbeeld niet waarom mensen hun hele leven ophangen aan kinderen.
Toen ik wel een tijdje dacht kinderen te willen, bleken we ze niet te kunnen krijgen. Nooit gedacht dat mijn leven stopte. Wij genieten erg van ons leven samen, en kinderen van andere, maar toch blij dat ik ze zelf niet heb gekregen
anoniem_291163 wijzigde dit bericht op 05-06-2020 17:49
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
7.19% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 17:48
Ik vraag het, ik zeg niet dat dat het is.
Alleen mijn eigen observering is dat het vaak, dus niet altijd, bepaalde type mensen zijn die dat doen om bepaalde redenen.
Dat mag, ieder zijn leven.
En je mag niet snappen dat mensen daar hun leven aan op hangen.
Ik denk dat veel mensen zoeken naar een stukje langdurige zingeving en dat kinderen dat bieden.
Maar sommige hebben dat niet en die halen die zingeving uit andere dingen zoals materiaal, een luxe leven oid of carrière.
Ik snap dat niet ondanks dat ik best toch wel een behoorlijk carrière georiënteerd persoon ben.. Dat lijkt mij op lange duur een leeg bestaan.
vrijdag 5 juni 2020 18:47
Een leeg bestaan, hoezo? Ga je nu serieus oordelen over hoe anderen hun leven inrichten? Of iemand wel of geen kinderen wel kan 1000 en 1 oorzaken of redenen hebben, dat is toch ieders goed recht en heeft naar mijn idee echt niks met iemands persoonlijkheid te maken.Kx90 schreef: ↑05-06-2020 17:48Ik vraag het, ik zeg niet dat dat het is.
Alleen mijn eigen observering is dat het vaak, dus niet altijd, bepaalde type mensen zijn die dat doen om bepaalde redenen.
Dat mag, ieder zijn leven.
En je mag niet snappen dat mensen daar hun leven aan op hangen.
Ik denk dat veel mensen zoeken naar een stukje langdurige zingeving en dat kinderen dat bieden.
Maar sommige hebben dat niet en die halen die zingeving uit andere dingen zoals materiaal, een luxe leven oid of carrière.
Ik snap dat niet ondanks dat ik best toch wel een behoorlijk carrière georiënteerd persoon ben.. Dat lijkt mij op lange duur een leeg bestaan.
TO, wat een ontzettend moeilijke keuze! Ik snap je twijfel, maar eerlijk? Ik denk dat je spijt krijgt als je blijft als je kinderwens daadwerkelijk zo groot is. Je hebt nog tijd genoeg om iemand anders te vinden die net zo lief, aardig en zorgzaam is als deze man, maar die wel kinderen met je wil. Maar tot die tijd: geef je verdriet de ruimte en veel sterkte!
vrijdag 5 juni 2020 19:25
Waarom projecteer je nu allerlei standpunten op mij dan.. Je leest niet eens goed.. Dat zeg ik helemaal niet.plek schreef: ↑05-06-2020 18:47Een leeg bestaan, hoezo? Ga je nu serieus oordelen over hoe anderen hun leven inrichten? Of iemand wel of geen kinderen wel kan 1000 en 1 oorzaken of redenen hebben, dat is toch ieders goed recht en heeft naar mijn idee echt niks met iemands persoonlijkheid te maken.
TO, wat een ontzettend moeilijke keuze! Ik snap je twijfel, maar eerlijk? Ik denk dat je spijt krijgt als je blijft als je kinderwens daadwerkelijk zo groot is. Je hebt nog tijd genoeg om iemand anders te vinden die net zo lief, aardig en zorgzaam is als deze man, maar die wel kinderen met je wil. Maar tot die tijd: geef je verdriet de ruimte en veel sterkte!
Ik zeg toch heel bewust dat MIJ!! dat op den duur een leeg bestaan lijkt en dat ik mijn geluk op lange termijn niet kan halen uit carriere etc of wat dan ook. Ik zeg ook HEEL DUIDELIJK dat het ieder zijn recht is om dat zelf te bepalen. Verder heb ik ook helemaal niets gezegd over mensen die wellicht niet vrijwillig geen kinderen kunnen krijgen. Ik had het enkel over mensen die bewust geen kinderen nemen.
Je ziet het doorgaans veeel vaker bij hogeropgeleiden, en dan ok vaak bepaalde types etc maar dat is slechts mijn observering en dus anekdotisch.
vrijdag 5 juni 2020 19:58
Tja...dat is me eigenlijk nooit helemaal duidelijk geworden. Ik heb daar wel naar gevraagd, maar hij zegt dat hij gewoon de behoefte er niet aan heeft, het “niet voelt”. Daarbij denk ik dat ie gewoon tevreden is met zijn leven zoals het nu is, voor hem is het compleet. En hij wil zijn vrijheid en geld er niet aan uitgeven. Voor hem genoeg redenen dus om het niet te willen. En dat respecteer ik ook. Het gevolg is alleen wel dat ik zijn leven straks overhoop schop door weg te gaan...
vrijdag 5 juni 2020 20:55
Je moet jezelf geen schuld aan gaan praten. We zijn allemaal individuen en jij bent niet ter wereld gekomen om hem per se gelukkig te maken of aan hem verbonden te zijn. Je zit samen in een relatie en je moet er beide in gelukkig zijn. Als hij geen kinderen wil vanwege zijn vrijheid en geld, prima dan is dat zijn keuze maar hij is er dan zelf evengoed voor verantwoordelijk omdat hij bij zjin keuze blijft maar zijn vriendin wel graag kinderen wil.l2l89 schreef: ↑05-06-2020 19:58Tja...dat is me eigenlijk nooit helemaal duidelijk geworden. Ik heb daar wel naar gevraagd, maar hij zegt dat hij gewoon de behoefte er niet aan heeft, het “niet voelt”. Daarbij denk ik dat ie gewoon tevreden is met zijn leven zoals het nu is, voor hem is het compleet. En hij wil zijn vrijheid en geld er niet aan uitgeven. Voor hem genoeg redenen dus om het niet te willen. En dat respecteer ik ook. Het gevolg is alleen wel dat ik zijn leven straks overhoop schop door weg te gaan...
