Relaties
alle pijlers
Knoop doorgehakt om kinderwens, en nu?
donderdag 4 juni 2020 13:49
Hoi allemaal,
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
zondag 21 juni 2020 11:33
Belazerd nog wel, alleen omdat ze andere dingen wil dan hij in het leven? Zijn eisenpakket is nogal specifiek. Hij wil in dat ene dorp blijven wonen voor altijd en geen kinderen.Liebeskind² schreef: ↑21-06-2020 00:17Ik vind het ook verdrietig voor de man in kwestie. Ik zou me ook wel een beetje belazerd voelen in eerste instantie, voor ik er begrip voor zou kunnen opbrengen.
Veel sterkte voor jullie beide.
Ik wens hem veel succes met het vinden van een vrouw van in de 30 die datzelfde wil. Ze zullen er vast zijn, maar het wordt een hele zoektocht vrees ik.
zondag 21 juni 2020 14:04
Hier hetzelfde schuitje, iets minder vers gelukkig.l2l89 schreef: ↑21-06-2020 00:09Dankjewel voor je virtuele knuffel! Dat helpt iets! En voor het delen van je verhaal. Ik hoop dat ik er over een tijd ook op kan terugkijken met het gevoel dat het de juiste keuze was... Ik kan het me nu nog niet voorstellen, maar weet ook dat dat logisch is.
Heel veel vriendinnen noemen mijn keuze krachtig en moedig...zo voelt het ook helemaal (nog?) niet.
Het enige dat nu overheerst is het verdriet en de behoefte om hem te knuffelen, maar dat gaat niet meer.
Maar, denk dat dit gewoon te maken heeft met angst voor het onbekende, je weet niet wat je terugkrijgt zeg maar.
Heb de krachtig, moedig ook vaak gehoord. Maar voelde voor mij ook niet zo.
Al voelde het wel heel trouw aan mezelf. En dat was voor mijzelf ook best onwennig (ook beetje pleasend hier)
Dus zeker herkenning..
zondag 21 juni 2020 16:53
Dankjewel voor je berichtje. Het doet me “goed” om te lezen dat ik zeker niet de enige ben die ooit voor deze keuze heeft gestaan. Mijn moeder noemde het gisteravond ook ‘moedig’, maar ik voel idd ook veel angst voor het onbekende. Ga ik ooit weer iemand tegen komen die net zo lief, zo zorgzaam, zo loyaal is als hij? Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken, maar dat is ook wel logisch in deze fase denk ik. En als ik die al vind, misschien is het dan wel te laat? Had ik dan niet beter bij hem kunnen blijven? Maar dan is er idd nog steeds de kwestie stadsmeisje-in-een-dorp-voor-altijd..Mikiniki schreef: ↑21-06-2020 14:04Hier hetzelfde schuitje, iets minder vers gelukkig.
Maar, denk dat dit gewoon te maken heeft met angst voor het onbekende, je weet niet wat je terugkrijgt zeg maar.
Heb de krachtig, moedig ook vaak gehoord. Maar voelde voor mij ook niet zo.
Al voelde het wel heel trouw aan mezelf. En dat was voor mijzelf ook best onwennig (ook beetje pleasend hier)
Dus zeker herkenning..
Ik hoop dat ik dan in elk geval tegen mezelf kan zeggen dat dit alsnog de juiste keuze was.
maandag 22 juni 2020 00:03
Ja, als dat een mogelijkheid was op de korte termijn zou ik dat absoluut doen! Helaas ben ik zzp-er in de muziek en had ik veel geluk met een partner met een vast inkomen. Ik droeg uiteraard wel bij aan het huishouden, maar kan nu niet rondkomen van mijn opdrachten. De meeste dingen zijn ook nog eens gecanceld wegens corona.Hobbelster schreef: ↑21-06-2020 23:58Het komt écht goed! Het lijkt me wel zaak om zsm een woning voor jezelf te vinden. Zo bij je ouders daar knapt niemand van op..... hoe lief ze misschien ook zijn.
Ik ga daarom nu eerst op zoek naar een baan in loondienst, zodat ik weer financieel zelfstandig kan worden. Daarna ga ik denken aan een eigen woning. En ja, ik trek heel veel lessen uit deze situatie, op meerdere fronten.
dinsdag 23 juni 2020 09:44
Hmm ik ben het daar niet helemaal mee eens. Toen onze relatie net begon dacht ik er hetzelfde over als hij: geen kinderen voor mij in de toekomst. Ik had toen zelfs een goede vriendin met al 2 kinderen en ik moest daar zelf niet aan denken.
Maar de afgelopen jaren is die wens er toch gekomen, dat is er niet eens pats boem zomaar, dat is zo gegroeid. En ja, ik heb mezelf daar eerst voor weggecijferd omdat ik onze relatie belangrijker vond dan mijn individuele wensen. Toch blijkt dat dat niet vol te houden is en je eigenlijk altijd het beste trouw kunt zijn aan je eigen gevoel. En dat is wat ik nu heb gedaan en naar mijn mening hoef ik me daar niet voor te verontschuldigen.
Maar de afgelopen jaren is die wens er toch gekomen, dat is er niet eens pats boem zomaar, dat is zo gegroeid. En ja, ik heb mezelf daar eerst voor weggecijferd omdat ik onze relatie belangrijker vond dan mijn individuele wensen. Toch blijkt dat dat niet vol te houden is en je eigenlijk altijd het beste trouw kunt zijn aan je eigen gevoel. En dat is wat ik nu heb gedaan en naar mijn mening hoef ik me daar niet voor te verontschuldigen.
dinsdag 23 juni 2020 09:45
Henk is duidelijk geen denktank.
Ten eerste is het niet de bedoeling de OP te quoten. Ten tweede is het veranderen van gedachten niet een soort verraad en niet het schenden van een afspraak. Hoe haal je daar in vredesnaam het 'schenden van vertrouwen' uit? Het was destijds natuurlijk ook geen impulsief besluit maar de manier waarop ze beide tegen het leven en de toekomst aan keken. Alsof zij daar oneerlijk in was? Als je dit soort aannames doet dan vraag ik me af hoe open jij in je relatie staat.
Wat een volslagen onzinpost.
Ten eerste is het niet de bedoeling de OP te quoten. Ten tweede is het veranderen van gedachten niet een soort verraad en niet het schenden van een afspraak. Hoe haal je daar in vredesnaam het 'schenden van vertrouwen' uit? Het was destijds natuurlijk ook geen impulsief besluit maar de manier waarop ze beide tegen het leven en de toekomst aan keken. Alsof zij daar oneerlijk in was? Als je dit soort aannames doet dan vraag ik me af hoe open jij in je relatie staat.
Wat een volslagen onzinpost.
dinsdag 23 juni 2020 09:51
Heel dapper van je! Maar ik denk dat het de goede keuze is. Voor mij zou het denk ik zo gaan werken dat ik toch een soort wrok zou gaan voelen voor mijn partner omdat hij me iets zou 'ontnemen' wat ik heel graag wil, hoe goed de relatie verder ook is. En je bent nog hartstikke jong.l2l89 schreef: ↑04-06-2020 14:09Dankjullie wel! Dat geeft alweer wat steun!
Ik ken ook een vrouw die inderdaad voor de relatie heeft gekozen, haar man wilde ook geen kinderen, en die daar altijd spijt van heeft gehad. Zo’n vrouw wil ik niet worden.
Over twee weken word ik 31, de tijd om keuzes te maken is nu.
dinsdag 23 juni 2020 10:05
De relatie was toch al niet zo goed als je zelf dacht. Anders zou je dit niet hebben gevoeld:
dinsdag 23 juni 2020 10:10
Je hebt gelijk Trotter!
Maar volgens mij hoort het ook bij deze fase om enorm te twijfelen aan alles en bang te zijn voor het onbekende. Je weet immers niet wat je ervoor terug krijgt.
@Vief74: het voelde op een gegeven moment alsof ik de regie over mijn eigen leven kwijt raakte, doordat hij meerdere deuren vol mogelijkheden voor mij dichtgooide... Ja, ik denk ook wel dat het de juiste keuze is.
Maar volgens mij hoort het ook bij deze fase om enorm te twijfelen aan alles en bang te zijn voor het onbekende. Je weet immers niet wat je ervoor terug krijgt.
@Vief74: het voelde op een gegeven moment alsof ik de regie over mijn eigen leven kwijt raakte, doordat hij meerdere deuren vol mogelijkheden voor mij dichtgooide... Ja, ik denk ook wel dat het de juiste keuze is.
l2l89 wijzigde dit bericht op 23-06-2020 10:10
0.87% gewijzigd
dinsdag 23 juni 2020 10:10
Als ik één ding geleerd heb van (het einde van) mijn huwelijk is het dat mensen ALTIJD van mening mogen veranderen. Je ontwikkelt je, je wordt volwassen(er), je praat met mensen, en ja, dan kan het gebeuren dat je anders in het leven gaat staan dan je partner. Dat inzien en dan de juiste beslissingen nemen, dat ben je aan jezelf en aan je partner verplicht.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 23 juni 2020 10:15
Of je geeft die brief aan hem af, op het moment dat je het wil gaan vertellen. Dan staan de belangrijkste woorden weloverwogen op papier en kun je niet meer terugkrabbelen omdat je het eng vindt.Yella78 schreef: ↑04-06-2020 14:45Je kunt ook een uitgebreide brief schrijven en elkaar daarna face to face spreken.
Ik weet dat veel mensen meteen op hun achterste benen staan bij het idee dat je zo'n belangrijke boodschap in een brief brengt, maar ik vind het juist heel goed. Je kunt je woorden in alle rust kiezen. Een echt gesprek op korte termijn daarna lijkt me wel aan de orde, maar dan is de spanning een stuk minder omdat al duidelijk is hoe de hazen lopen.
Je kunt hem vooraf al kort meedelen dat je een brief aan het schrijven bent en dat je graag wilt praten, nadat hij die heeft gelezen.
Ik denk dat ik het zo zou doen, maar dat ligt natuurlijk voor iedereen weer anders.
Ik vind het overigens heel sterk dat je deze keuze zo duidelijk maakt. Ik denk dat je toe kunt geven aan een hele hoop wensen van een partner, maar dat de kinderwens iets is waarbij dit niet kan.
dinsdag 23 juni 2020 13:09
Bulbul schreef: ↑23-06-2020 10:10Als ik één ding geleerd heb van (het einde van) mijn huwelijk is het dat mensen ALTIJD van mening mogen veranderen. Je ontwikkelt je, je wordt volwassen(er), je praat met mensen, en ja, dan kan het gebeuren dat je anders in het leven gaat staan dan je partner. Dat inzien en dan de juiste beslissingen nemen, dat ben je aan jezelf en aan je partner verplicht.
dat dus. En andersom geredeneerd; zou je je partner willen houden aan iets waar deze niet meer achter staat? Het merendeel van de relaties die 'uit elkaar zijn gegroeid' zijn volgens mij juist relaties die stil zijn blijven staan en niet gegroeid zijn.
dinsdag 23 juni 2020 20:45
Mooie post. Ook de andere kant is 'evenveel waard'. Hierin moet je elkaar, hoe cliché, wel de ruimte in geven.
En dus zonder elkaar verder..
dinsdag 23 juni 2020 21:36
Het is normaal om van gedachten te veranderen. Je verandert nog erg tussen je 20e en 40e. Hoe je in het leven staat, waar je betekenis aan hecht, waar je prioriteiten liggen, het beweegt allemaal mee.l2l89 schreef: ↑23-06-2020 09:44Hmm ik ben het daar niet helemaal mee eens. Toen onze relatie net begon dacht ik er hetzelfde over als hij: geen kinderen voor mij in de toekomst. Ik had toen zelfs een goede vriendin met al 2 kinderen en ik moest daar zelf niet aan denken.
Maar de afgelopen jaren is die wens er toch gekomen, dat is er niet eens pats boem zomaar, dat is zo gegroeid. En ja, ik heb mezelf daar eerst voor weggecijferd omdat ik onze relatie belangrijker vond dan mijn individuele wensen. Toch blijkt dat dat niet vol te houden is en je eigenlijk altijd het beste trouw kunt zijn aan je eigen gevoel. En dat is wat ik nu heb gedaan en naar mijn mening hoef ik me daar niet voor te verontschuldigen.
Ik zie dat massaal gebeuren bij mijn vrienden/kennissen/ collega's van 30- 40. Waar ze 5-10 jaar geleden nog om het hardst riepen dat ze nooit kinderen wilden, of hierover twijfelden, raken ze er langzamerhand van overtuigd dat ze het toch willen. Het is een veelvoorkomend verloop waar je je niet schuldig om hoeft te voelen.
woensdag 24 juni 2020 16:49
Ik schreef destijds onder een ander nick. Maar toen ik in die situatie zat, schreef hier ook een forumster bij wie uiteindelijk de man de knoop doorhakte omdat hij haar haar kinderwens niet wilde ontnemen. Die forumster heeft nooit kinderen gekregen.
Hoewel het de eerste maanden/ jaar was het moeilijk. Zeker omdat we nog een paar maanden in hetzelfde huis woonden, totdat ik andere woonruimte had. Ex heeft nog meegeholpen met verven. En is ook 6 jaar later op mijn bruiloft geweest.
woensdag 24 juni 2020 17:53
Jazeker! Zie mijn eerdere post op de vorige pagina. Ik ben na een paar jaar mijn huidige man tegengekomen en we hebben samen kinderen gekregen. Mijn ex zei bij de geboorte van de oudste: “wat ben ik blij voor Biekoe. Dit wilde ze zo graag.”
Als ik hem soms zie voel ik ‘iets’ maar ik wil hem voor geen goud meer ruilen voor mijn man.
woensdag 24 juni 2020 19:59
Jeetje. Dat is echt heftig zeg..forumfossiel schreef: ↑24-06-2020 16:49Ik schreef destijds onder een ander nick. Maar toen ik in die situatie zat, schreef hier ook een forumster bij wie uiteindelijk de man de knoop doorhakte omdat hij haar haar kinderwens niet wilde ontnemen. Die forumster heeft nooit kinderen gekregen.
Vooral omdat het niet haar eigen keuze was.. en ze uiteindelijk dus en haar relatie kwijt was én haar kinderwens niet heeft mogen vervullen. Pff.
woensdag 24 juni 2020 20:01
Die had ik dan even gemist!biekoe schreef: ↑24-06-2020 17:53Jazeker! Zie mijn eerdere post op de vorige pagina. Ik ben na een paar jaar mijn huidige man tegengekomen en we hebben samen kinderen gekregen. Mijn ex zei bij de geboorte van de oudste: “wat ben ik blij voor Biekoe. Dit wilde ze zo graag.”
Maar dat klinkt wel echt mooi, ook van je ex.
vrijdag 26 juni 2020 13:29
Bijna een week nu en ik ben verbaasd over hoe goed en sterk ik de week heb doorstaan. Ik had verwacht in een zwart gat te vallen, kapot te zijn van verdriet. En natuurlijk ben ik verdrietig, maar ik voel me ergens ook opgelucht dat alle mogelijkheden die er eerst niet waren, nu in de toekomst weer open liggen...
Het scheelt wellicht ook dat ik nog bijna geen moment alleen ben geweest, maar elke dag omringd werd door familie en vrienden. Maar zelfs als ik ‘s avonds alleen ben kom ik er goed doorheen. Ik vermoed dat mijn rouwproces al langer bezig was en dat ik het daarom nu een redelijke plek kan geven al, of de klap en het besef moet nog komen?
Ik ben trouwens afgelopen week 31 geworden en zie nu ook in dat ik deze keuze niet nog jaren had moeten uitstellen, hoe fijn de relatie verder ook was.
Het scheelt wellicht ook dat ik nog bijna geen moment alleen ben geweest, maar elke dag omringd werd door familie en vrienden. Maar zelfs als ik ‘s avonds alleen ben kom ik er goed doorheen. Ik vermoed dat mijn rouwproces al langer bezig was en dat ik het daarom nu een redelijke plek kan geven al, of de klap en het besef moet nog komen?
Ik ben trouwens afgelopen week 31 geworden en zie nu ook in dat ik deze keuze niet nog jaren had moeten uitstellen, hoe fijn de relatie verder ook was.
