Relaties
alle pijlers
Knoop doorgehakt om kinderwens, en nu?
donderdag 4 juni 2020 13:49
Hoi allemaal,
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
vrijdag 26 juni 2020 23:52
Heel sterk van je! Het lijkt me echt heel moeilijk wat je hebt moeten doen.. Nu ben je (pas) 31 en heb je er zelf voor gezorgd dat je leven nog alle kanten op kan! Schijnbaar kon dat toch niet met hem.. Een kinderwens is nu eenmaal ook een onderdeel van jou! Ik wens je veel geluk!l2l89 schreef: ↑26-06-2020 13:29Bijna een week nu en ik ben verbaasd over hoe goed en sterk ik de week heb doorstaan. Ik had verwacht in een zwart gat te vallen, kapot te zijn van verdriet. En natuurlijk ben ik verdrietig, maar ik voel me ergens ook opgelucht dat alle mogelijkheden die er eerst niet waren, nu in de toekomst weer open liggen...
Het scheelt wellicht ook dat ik nog bijna geen moment alleen ben geweest, maar elke dag omringd werd door familie en vrienden. Maar zelfs als ik ‘s avonds alleen ben kom ik er goed doorheen. Ik vermoed dat mijn rouwproces al langer bezig was en dat ik het daarom nu een redelijke plek kan geven al, of de klap en het besef moet nog komen?
Ik ben trouwens afgelopen week 31 geworden en zie nu ook in dat ik deze keuze niet nog jaren had moeten uitstellen, hoe fijn de relatie verder ook was.
zaterdag 27 juni 2020 08:51
Ik heb me in 2009 ingeschreven in Utrecht toen ik daar ging studeren en die inschrijving altijd aangehouden, ook toen we gingen samenwonen.Blijenvrij schreef: ↑27-06-2020 08:46Sta je al ingeschreven voor een woning? Je schrijft dat je eerst een baan in loondienst wil hebben, maar ik zou me dan toch maar vast hier en daar inschrijven.
Voor het geval dat we ooit op straat zouden komen te staan door welke reden dan ook.Wel heb ik me nu ook extra ingeschreven in Rotterdam.
vrijdag 3 juli 2020 13:00
Pfff...ben al sinds woensdag in zijn huis bezig om mijn spullen in te pakken. Dat ging best goed, totdat ik vandaag ineens overvallen werd door een gevoel van twijfel, spijt en verdriet. Zo raar om te beseffen dat ik straks de deur achter me dicht doe en dat dat het dan was... 7 jaar en er is nog zoveel liefde! Ik zou bijna willen dat we gewoon compleet uit elkaar gegroeid waren of dat we knallende ruzie hadden; dit is zoveel pijnlijker. 
Ik hoop dat het mettertijd beter gaat voelen.
Ik hoop dat het mettertijd beter gaat voelen.
vrijdag 3 juli 2020 18:15
Het is niet altijd zo dat mensen een relatie eindigen met ruzie en haat. Soms houden ze nog van elkaar.
En het is ook niet zo dat liefde altijd alles overwint. De situatie waar jij en je vriend in zitten, dat is niet te overwinnen. Dan moet de een zichzelf verloochenen omwille van de ander. En als je jezelf verloochent, is de kans dat je ongelukkig wordt groot. Niet doen dus.
Het is jammer dat je veranderd bent in je standpunt, maar dit is iets gevoelsmatigs en daar kun je niet om heen. Dit negeren maakt ongelukkig. Je hebt daarom een heel verstandige keuze gemaakt. Blijf daarbij, je zult er geen spijt van krijgen.
Krijg kinderen met een cityslicker en word gelukkig. Jouw aanstaande ex zou meer gelukkig zijn met iemand als ik. En daar kan hij beter naar op zoek gaan. Maar het is niet eerlijk van hem om van jou zulke offers te verlangen en vice versa.
En het is ook niet zo dat liefde altijd alles overwint. De situatie waar jij en je vriend in zitten, dat is niet te overwinnen. Dan moet de een zichzelf verloochenen omwille van de ander. En als je jezelf verloochent, is de kans dat je ongelukkig wordt groot. Niet doen dus.
Het is jammer dat je veranderd bent in je standpunt, maar dit is iets gevoelsmatigs en daar kun je niet om heen. Dit negeren maakt ongelukkig. Je hebt daarom een heel verstandige keuze gemaakt. Blijf daarbij, je zult er geen spijt van krijgen.
Krijg kinderen met een cityslicker en word gelukkig. Jouw aanstaande ex zou meer gelukkig zijn met iemand als ik. En daar kan hij beter naar op zoek gaan. Maar het is niet eerlijk van hem om van jou zulke offers te verlangen en vice versa.
vrijdag 3 juli 2020 19:57
Dank voor jullie relativerende berichtjes! Dat helpt weer even reminden waarom ik deze keuze ook alweer had gemaakt. In de loop van de dag knop omgezet en heel praktisch met dozen lopen sjouwen, wel lekker actief bezig geweest. Pasje van de sportschool ingeleverd. Daarna zelfgemaakte pizza gaan eten bij mijn zus. En zo komen we de dag wel weer door.
zaterdag 4 juli 2020 07:37
Wat ontzettend moedig van je om voor je eigen geluk te kiezen, kan mij voorstellen dat dat nu nog niet zo voelt maar ik geloof er heilig in dat dat goed komt.
Zelf zit ik in een relatie met veel onenigheid en meningsverschillen om van alles en nog wat, twijfel ook wel eens of ik niet verder moet gaan kijken. Echter is dat niet zoiets fundamenteels als dat 1 van de 2 geen kinderen wil..... jouw verhaal zet mij wel aan het denken.
Zelf zit ik in een relatie met veel onenigheid en meningsverschillen om van alles en nog wat, twijfel ook wel eens of ik niet verder moet gaan kijken. Echter is dat niet zoiets fundamenteels als dat 1 van de 2 geen kinderen wil..... jouw verhaal zet mij wel aan het denken.
zaterdag 4 juli 2020 10:53
Moedig is inderdaad het woord dat heel vaak valt, zowel hier als bij mensen met wie ik hierover praat. En gelukkig ben ik een heel open persoon en praat ik hier heel veel over met vriendinnen en mensen die dichtbij me staan. Dat heeft me ook geholpen om tot de keuze te komen en uiteindelijk door te zetten.
Misschien heb jij daar ook iets aan? Mij heeft het open erover praten met anderen veel inzichten opgeleverd.
Dat heeft me ook geholpen om tot de keuze te komen en uiteindelijk door te zetten. Misschien heb jij daar ook iets aan? Mij heeft het open erover praten met anderen veel inzichten opgeleverd.
zondag 12 juli 2020 16:32
Ik zit op dit moment precies in het zelfde schuitje. Mijn vriend heeft al een zoon van bijna 10 jaar. Hij komt ook regelmatig over de vloer. Schat van een jongen. De relatie met de ex was erg moeilijk en de omgang in de eerste jaren ook.
Door de nare ervaring met zijn ex, wilt mijn vriend geen kinderen meer en ik heel graag. We zijn nu ook bijna 7 jaar bij elkaar en we wonen ook al lang samen.
Ik vind het zo moeilijk. Ik wil niet weg maar als ik blijf, komt dit weer over een paar maanden naar boven of over een paar jaar..
Ik vind het knap van je TO! Ben benieuwd hoe het met je gaat.
Door de nare ervaring met zijn ex, wilt mijn vriend geen kinderen meer en ik heel graag. We zijn nu ook bijna 7 jaar bij elkaar en we wonen ook al lang samen.
Ik vind het zo moeilijk. Ik wil niet weg maar als ik blijf, komt dit weer over een paar maanden naar boven of over een paar jaar..
Ik vind het knap van je TO! Ben benieuwd hoe het met je gaat.
zondag 12 juli 2020 20:18
Heftige situatie ook Kopjekoffie, vooral ook omdat je vriend dus wel al kinderen heeft gehad maar ze dan met jou niet wilt.
Met mij gaat het redelijk; ups en downs. Ik probeer zoveel mogelijk te denken in mogelijkheden, in plaats van in verlies. Ik ben aan het solliciteren op allerlei soorten banen, om weer financieel zelfstandig te worden. Ben aan het rondkijken naar woningen... heb veel lieve familie en vrienden om me heen, waaronder mijn zus die zelf net moeder is geworden.
De toekomst is nog zo onzeker en soms denk ik ook wel eens: heb ik zo’n leuke man en verder fijne relatie daar echt voor opgegeven? Voor het níet weten? En is die kinderwens wel echt zo sterk? Dan probeer ik mezelf weer ervan te overtuigen dat er meer dingen niet helemaal goed zaten en dat ik het niet moet romantiseren wat we samen hadden en dat ik niet moet vergeten dat ik die negatieve gevoelens allemaal had toen we nog samen waren. Dus ja, moeilijk. De ene dag vol zelfvertrouwen, de andere dag met veel verdriet. Maar het is ook nog maar zo kort geleden, het voelt wel als de juiste keuze: voor mijn eigen geluk gekozen, alleen nog niet wetende welke vormen dat in de toekomst gaat krijgen.
Met mij gaat het redelijk; ups en downs. Ik probeer zoveel mogelijk te denken in mogelijkheden, in plaats van in verlies. Ik ben aan het solliciteren op allerlei soorten banen, om weer financieel zelfstandig te worden. Ben aan het rondkijken naar woningen... heb veel lieve familie en vrienden om me heen, waaronder mijn zus die zelf net moeder is geworden.
De toekomst is nog zo onzeker en soms denk ik ook wel eens: heb ik zo’n leuke man en verder fijne relatie daar echt voor opgegeven? Voor het níet weten? En is die kinderwens wel echt zo sterk? Dan probeer ik mezelf weer ervan te overtuigen dat er meer dingen niet helemaal goed zaten en dat ik het niet moet romantiseren wat we samen hadden en dat ik niet moet vergeten dat ik die negatieve gevoelens allemaal had toen we nog samen waren. Dus ja, moeilijk. De ene dag vol zelfvertrouwen, de andere dag met veel verdriet. Maar het is ook nog maar zo kort geleden, het voelt wel als de juiste keuze: voor mijn eigen geluk gekozen, alleen nog niet wetende welke vormen dat in de toekomst gaat krijgen.
zondag 12 juli 2020 22:33
Wat moet dit moeilijk zijn.... en confronterend. Want jij bent niet zijn ex, jullie relatie is niet wat hij met haar toen had. Oneerlijk om daar dan wel zo op afgestraft te worden.Kopjekoffie123 schreef: ↑12-07-2020 16:32Ik zit op dit moment precies in het zelfde schuitje. Mijn vriend heeft al een zoon van bijna 10 jaar. Hij komt ook regelmatig over de vloer. Schat van een jongen. De relatie met de ex was erg moeilijk en de omgang in de eerste jaren ook.
Door de nare ervaring met zijn ex, wilt mijn vriend geen kinderen meer en ik heel graag. We zijn nu ook bijna 7 jaar bij elkaar en we wonen ook al lang samen.
Ik vind het zo moeilijk. Ik wil niet weg maar als ik blijf, komt dit weer over een paar maanden naar boven of over een paar jaar..
Ik vind het knap van je TO! Ben benieuwd hoe het met je gaat.
Bijna zo van ‘mijn ex ging vreemd en dus vertrouw ik geen enkele vrouw meer’
Wat ik altijd zo lullig vind voor degenen die níet het vertrouwen beschaamd hebben.
Hoe oud ben je? Is de relatie verder helemaal fijn ?(sorry als dit lullig klinkt maar ik kan het me bijna niet voorstellen als je zo iets fundamenteels mist als gezamenlijke droom...)
maandag 13 juli 2020 11:38
Bedankt voor de steun weer Hobbelster en Bulbul! Dat doet me goed!
Ik werd vandaag gebeld dat ik donderdag op gesprek mag komen bij een bedrijf waar ik heb gesolliciteerd. En aankomende woensdag heb ik een motivatiegesprek voor een nieuwe woning. Fingers crossed. Hopelijk staat het geluk een beetje aan mijn kant dit keer!![🥺]()
Ik werd vandaag gebeld dat ik donderdag op gesprek mag komen bij een bedrijf waar ik heb gesolliciteerd. En aankomende woensdag heb ik een motivatiegesprek voor een nieuwe woning. Fingers crossed. Hopelijk staat het geluk een beetje aan mijn kant dit keer!
donderdag 16 juli 2020 19:30
Ik vind het egoistisch als je een geliefde iets ontzegd wat je jezelf wel hebt toegezegd. Ik denk dat je een voorbeeld moet nemen aan de ts. Die is verstandig.Kopjekoffie123 schreef: ↑12-07-2020 16:32Ik zit op dit moment precies in het zelfde schuitje. Mijn vriend heeft al een zoon van bijna 10 jaar. Hij komt ook regelmatig over de vloer. Schat van een jongen. De relatie met de ex was erg moeilijk en de omgang in de eerste jaren ook.
Door de nare ervaring met zijn ex, wilt mijn vriend geen kinderen meer en ik heel graag. We zijn nu ook bijna 7 jaar bij elkaar en we wonen ook al lang samen.
Ik vind het zo moeilijk. Ik wil niet weg maar als ik blijf, komt dit weer over een paar maanden naar boven of over een paar jaar..
Ik vind het knap van je TO! Ben benieuwd hoe het met je gaat.
Als je het nu uit maakt, dan word je een tijd ongelukkig en heel verdrietig. Maar dat gaat over.
En als je jezelf iets ontzegt wat zo belangrijk voor je is, dan gaat dat niet over. En dan komt er ooit nog het moment dat het voor jou te laat is.
donderdag 16 juli 2020 19:33
Ik vind hem niet egoïstisch. Hij wil niet nog een kind, dat recht heeft hij gewoon, het lijkt mij geen optie om een kind te krijgen puur omdat je het de ander gunt. Daarvoor is het een veel te grote beslissing.iones schreef: ↑16-07-2020 19:30Ik vind het egoistisch als je een geliefde iets ontzegd wat je jezelf wel hebt toegezegd. Ik denk dat je een voorbeeld moet nemen aan de ts. Die is verstandig.
Als je het nu uit maakt, dan word je een tijd ongelukkig en heel verdrietig. Maar dat gaat over.
En als je jezelf iets ontzegt wat zo belangrijk voor je is, dan gaat dat niet over. En dan komt er ooit nog het moment dat het voor jou te laat is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 16 juli 2020 19:34
Maar zelf gunde hij zich wél een kind. En dat recht heeft hij best, maar dan moet je niet een relatie beginnen met een vrouw die nog geen kinderen heeft en ze wel graag wil. Dat is egoistisch.
donderdag 16 juli 2020 20:18
Dat klinkt goed, heb je het gesprek gehad vandaag? En hoe ging het?l2l89 schreef: ↑13-07-2020 11:38Bedankt voor de steun weer Hobbelster en Bulbul! Dat doet me goed!
Ik werd vandaag gebeld dat ik donderdag op gesprek mag komen bij een bedrijf waar ik heb gesolliciteerd. En aankomende woensdag heb ik een motivatiegesprek voor een nieuwe woning. Fingers crossed. Hopelijk staat het geluk een beetje aan mijn kant dit keer!![🥺]()
Er komt al vaart in, dat wil zeggen dat je actie hebt ondernomen om dingen voor jezelf te regelen en je leven op de rit te krijgen. Daar mag je best een beetje trots op zijn dame!
vrijdag 17 juli 2020 00:38
Dankjewel. Dat ben ik ook. Ik zie nu al wat voor deuren er ineens allemaal weer voor me open gaan. Voel me weer wat meer mezelf worden, sta achter mijn idealen en probeer vooral doelen te stellen voor de nabije toekomst. Ik besef me nu ook goed dat ik dit proces in mijn hoofd al maanden geleden gestart ben, en niet pas sinds de breuk en dat ik er daarom nu redelijk mee kan dealen, hoewel er ook nog steeds verdriet is.
Zo ben ik vandaag idd op sollicitatiegesprek geweest en ben ik aangenomen voor de baan! In eerste instantie t/m oktober, maar dat geeft in elk geval de komende maanden wat financiele ademruimte. Ik ben wel super blij dat dit zo snel gelukt is en het is een leuke baan waar ik enthousiast van word! Tegelijkertijd voelt het ook dubbel, omdat dit voor mij een grote stap is richting een zelfstandiger bestaan en weer verder los van de situatie waar ik uit kwam. Maar ook trots ja, omdat dit al zo snel op mijn pad kwam en het gelukt is daar iets mee te doen.
Zo ben ik vandaag idd op sollicitatiegesprek geweest en ben ik aangenomen voor de baan! In eerste instantie t/m oktober, maar dat geeft in elk geval de komende maanden wat financiele ademruimte. Ik ben wel super blij dat dit zo snel gelukt is en het is een leuke baan waar ik enthousiast van word! Tegelijkertijd voelt het ook dubbel, omdat dit voor mij een grote stap is richting een zelfstandiger bestaan en weer verder los van de situatie waar ik uit kwam. Maar ook trots ja, omdat dit al zo snel op mijn pad kwam en het gelukt is daar iets mee te doen.
