Relaties
alle pijlers
Lastige thuissituatie, onenigheden. verschillende golflengte
vrijdag 12 oktober 2018 09:19
Zeker dat ben ik met je eens.florence13 schreef: ↑12-10-2018 06:37Ik denk dat jij heel precies beschrijft hoe to zich voelt, miskend, onbegrepen, ongelukkig en emotioneel klem. Probleem is alleen dat hij zich zo voelt bij zijn ouders, eerder om andere redenen bij zijn ex, en daarnaast ook nog om andere redenen bij zijn vrienden
In al die situaties ervaart hij onbegrip, geen erkenning, en het gevoel dat mensen geen rekening met hem houden.
Dat gevoel is echt, zo voelt hij zich en dat vind ik erg voor hem. Maar ik denk dat dat gevoel dat hij in elke situatie ervaart iets is dat bij hem ligt en niet aan de situatie en ik denk ook dat to's leven veel leuker gaat worden als hij leert omgaan met dat gevoel.
vrijdag 12 oktober 2018 09:27
Ja dat hij wat achterloopt is evident maar om daar deze conclusies aan te verbinden, gaat wat ver. Je gooit het op dominante ouders en emotionele verwaarlozing terwijl de oorzaak van zij achterstand net zo goed een andere oorzaak kan hebben.kataravrouw schreef: ↑12-10-2018 08:44Ik zeg dat omdat ik merk aan alles wat TO zegt en omschrijft hij duidelijk op zijn leeftijd achterloopt Zoiets zou een puber van 16/17 kunnen zeggen. Een normaal emotioneel ontwikkeld mens van 23 zou zich zo niet uiten. Dus daarom vermoed ik dat hij klein is gehouden....onder de "veilige"vleugels van moeders. Ze zegt zelf...je bent ons leven. Daar moet je je kind niet mee belasten. Laat je kind los.....
Tuurlijk slaap ik lichter en met mn mobiel op het nachtkastje als mijn kinderen op stap zijn of op vakantie......maar ik belast mijn kind daar niet mee....ik wens ze veel plezier en that's it.
Voor elke ouder is zijn kind het allerbelangrijkste......tenminste voor mij wel.
vrijdag 12 oktober 2018 09:34
Precies florence13 dat denk ik ook dat hij dat zo steeds voelt bij verschillende mensen en dat maakt het voor hem zelf heel moeilijk en zit lijkt het wel zo diep dat hij er wel hulp bij kan gebruiken.....
Ik las ergens tussen de reacties dat wel vaker alleen op vakantie is geweest en ook wel laat thuis komt en kan doen wat hij wilt, alleen door de weeks 11 uur thuis omdat hij ze wakker maakt en het niet zo is hun alles bepalen.....
Ze zullen er allebei aandeel in hebben maar to komt erg verwend over en gedraagt zicht erg verwend en ouders zeggen zelf ook dat hij maar op zichzelf moet......
Ik las ergens tussen de reacties dat wel vaker alleen op vakantie is geweest en ook wel laat thuis komt en kan doen wat hij wilt, alleen door de weeks 11 uur thuis omdat hij ze wakker maakt en het niet zo is hun alles bepalen.....
Ze zullen er allebei aandeel in hebben maar to komt erg verwend over en gedraagt zicht erg verwend en ouders zeggen zelf ook dat hij maar op zichzelf moet......
vrijdag 12 oktober 2018 09:49
Akkoord hiermee. Hoe zou je deze situatie precies terugkoppelen aan mijn vorige relatie? Ik kan het zelf goed inschatten hoe je het zou omschrijven denk ik, maar hoor het graag van jou.groningen001 schreef: ↑12-10-2018 09:03Jeetje wat een nare situatie.
Je weet wat je te doen staat: het huis uit. Je ouders manipuleren je en dat je geen band met ze voelt, is niet zo gek, want zij maken totaal geen ruimte voor jouw behoeftes en erkennen jou daarmee niet als mens laat staan als volwassene. In dit licht kan ik het gedoe in je vorige relatie ook heel erg goed plaatsen.
In ieder geval, alleen wonen is kostbaar, mogelijk zul je een woning moeten delen. Dat doen veel mensen, ook als ze al werken. Met 40 uur per week in een redelijk goede baan, moet het je zeker lukken om iets te vinden. Het alleen zijn is wennen, je gaat je losrukken van een systeem wat heel erg giftig, maar ook vertrouwd voor je is. Je zult misschien leegte gaan ervaren of pijnlijke gevoelens. Maar het is het waard. In dit kleine kooitje kun je niet groeien.
En ik blijf het zeggen: je lijkt me een goede kandidaat voor therapie.
vrijdag 12 oktober 2018 10:36
Wat maakt dat je dat fijn zou vinden?Anoniem_123_ schreef: ↑12-10-2018 09:49Akkoord hiermee. Hoe zou je deze situatie precies terugkoppelen aan mijn vorige relatie? Ik kan het zelf goed inschatten hoe je het zou omschrijven denk ik, maar hoor het graag van jou.
vrijdag 12 oktober 2018 10:57
Niet zozeer fijn, maar wel om uit te leren.
vrijdag 12 oktober 2018 12:12
Snap ik, maar probeer dit eens zelf te formuleren en voor je zelf te bedenken wat waar is en wat niet. Ik betwijfel namelijk of je echt geholpen bent bij andermans meningen en analyses.
Het patroon wat ik zie is: eerst zeer afhankelijk van goedkeuring van ouders (welke overduidelijk te weinig was), daarna afhankelijk van partners en nu van het forum. Je hebt blijkbaar sterk het gevoel dat je het niet zelf kan (wat ik goed kan begrijpen met zo'n opvoeding). De trend is overigens ook in alledrie die gevallen dat jij advies wil en 'het niet fout te doen', en ook in alle gevallen je aangevallen voelt en het gevoel hebt dat andere mensen je niet begrijpen en je 'beschuldigd wordt' van dingen.
Je hebt in een korte tijd veel topics geopend over allerlei zaken en vraagt om advies. Ik denk dat het grootste advies is dat je meer bij jezelf moet gaan stil staan. Zelf verbanden trekken. Zelf voelen wat je wil en wat je kan.
Een forum werkt eigenlijk echt averechts hier bij.
Ik werk zelf als therapeut en vind het eigenlijk best gek om bij mezelf te merken dat ik met clienten heel lang de tijd neem om dingen uit te pluizen en hen zelden mijn mening of visie opdring, terwijl ik dat hier op het forum wel continu doe.
Ik zeg dit niet als aanval, hopelijk begrijp je dat.
vrijdag 12 oktober 2018 12:40
Nee tuurlijk is dit geen aanval, ik begrijp je punt goed. Ik heb écht veel gehad aan je reacties in mijn topics, waarvoor oprecht bedankt.groningen001 schreef: ↑12-10-2018 12:12Snap ik, maar probeer dit eens zelf te formuleren en voor je zelf te bedenken wat waar is en wat niet. Ik betwijfel namelijk of je echt geholpen bent bij andermans meningen en analyses.
Het patroon wat ik zie is: eerst zeer afhankelijk van goedkeuring van ouders (welke overduidelijk te weinig was), daarna afhankelijk van partners en nu van het forum. Je hebt blijkbaar sterk het gevoel dat je het niet zelf kan (wat ik goed kan begrijpen met zo'n opvoeding). De trend is overigens ook in alledrie die gevallen dat jij advies wil en 'het niet fout te doen', en ook in alle gevallen je aangevallen voelt en het gevoel hebt dat andere mensen je niet begrijpen en je 'beschuldigd wordt' van dingen.
Je hebt in een korte tijd veel topics geopend over allerlei zaken en vraagt om advies. Ik denk dat het grootste advies is dat je meer bij jezelf moet gaan stil staan. Zelf verbanden trekken. Zelf voelen wat je wil en wat je kan.
Een forum werkt eigenlijk echt averechts hier bij.
Ik werk zelf als therapeut en vind het eigenlijk best gek om bij mezelf te merken dat ik met clienten heel lang de tijd neem om dingen uit te pluizen en hen zelden mijn mening of visie opdring, terwijl ik dat hier op het forum wel continu doe.
Ik zeg dit niet als aanval, hopelijk begrijp je dat.
vrijdag 12 oktober 2018 20:28
Door de manier waarop TO zich profileert kan ik niet inschatten of ouders echt steken hebben laten vallen of dat dat vooral zijn perceptie is vanuit emoties sie hij in zijn thuissituatie ervaart en ervaren heeft. Dus stellen dat er sprake is van emotionele verwaarlozing en weet ik wat, vind ik (evengoed) invullen. Ook vind ik dat degenen die TO 'verdedigen' dat ook niet altijd op de meest genuanceerd doen, door bijvoorbeeld te impliceren dat het makkelijk lullen is om op je 18de uit huis te gaan als je zelf geen problemen had thuis. Juist de mensen die hier aangaven vroeg uit huis te zijn gegaan, mezelf incluis, meldden er ook vaak bij dat en belangrijke motivator was dat het thuis niet leuk was. Uiteraard kunnen er redenen zijn, in TO's persoonlijkheidsstructuur of door zijn ervaringen of door wat ook, dat het voor TO extra moeilijk is de stap te zetten. Maar mensen dan maar betichten van onbegrip daarover vind ik niet bijzonder respectvol.
vrijdag 12 oktober 2018 20:49
De meesten hier focussen enkel op mijn profilering van de afgelopen maanden, terwijl hier minstens 10 jaar historiek aan verbonden is waarin ik me totaal anders opstelde, maar waar geen ruimte was voor mijn behoeftes. Ik wil dat niet meer als 23-jarige, dus zoals al meermaals gezegd is een eigen stap zetten de beste oplossing. Ik heb dat meerdere malen gezegd. Losgerukte verwijten zijn minstens even respectloos als een situatie kijken voor wat ze de afgelopen maanden is, de volledige historiek of mijn ervaring negerende. Het is maar hoe mensen het bekijken. Ieder zijn mening. Ik sluit me wel aan bij dat ik meer moet nuanceren en meer naar mezelf kijken, dat wel. Enkel kijken de meeste naar mij vanuit hoe mijn ouders al dan niet zijn, terwijl mijn ervaring er niet toe doet en ik vast het probleem ben omdat ik materieel niks tekort kom. Verwijten en focussen op één aspect (afgelopen maanden) en dit als basis gebruiken om willekeurige verwijten of profileringen naar mij te gooien is minstens even respectloos, minstens even sterk "invullen". Wanneer mensen kunnen verwijten, vullen ze het in hun eigen hoofd in en bekijken ze dat naar mijn mening niet vanuit zowel mijn standpunt en deze van mijn ouders. Maar enkel dat mijn ouders het vast goed bedoelen en dat ik ondankbaar ben terwijl ik meerdere malen gezegd heb dankbaar te zijn voor de materiële steun, maar me in mijn OP slecht verwoord heb. Maarja, zoals Groningen al zei: een forum is het verkeerde kanaal en uiteindelijk ben ik diegene die er wat mee moet doen als de situatie onhoudbaar is voor me. Me loskoppelen van de situatie en focussen op mezelf. Geen grip op wat mensen hiervan denken of op welke manier ze dat bekijken.coolpack2 schreef: ↑12-10-2018 20:28Door de manier waarop TO zich profileert kan ik niet inschatten of ouders echt steken hebben laten vallen of dat dat vooral zijn perceptie is vanuit emoties sie hij in zijn thuissituatie ervaart en ervaren heeft. Dus stellen dat er sprake is van emotionele verwaarlozing en weet ik wat, vind ik (evengoed) invullen. Ook vind ik dat degenen die TO 'verdedigen' dat ook niet altijd op de meest genuanceerd doen, door bijvoorbeeld te impliceren dat het makkelijk lullen is om op je 18de uit huis te gaan als je zelf geen problemen had thuis. Juist de mensen die hier aangaven vroeg uit huis te zijn gegaan, mezelf incluis, meldden er ook vaak bij dat en belangrijke motivator was dat het thuis niet leuk was. Uiteraard kunnen er redenen zijn, in TO's persoonlijkheidsstructuur of door zijn ervaringen of door wat ook, dat het voor TO extra moeilijk is de stap te zetten. Maar mensen dan maar betichten van onbegrip daarover vind ik niet bijzonder respectvol.
vrijdag 12 oktober 2018 23:15
Ik denk inderdaad dat dit niet de plek is, ook omdat er wat dimensies missen bij het geschreven woord. Ik krijg de indruk dat je doordat je je zo aangevallen cq kwetsbaar voelt nogal wat mist van wat mensen hier proberen te zeggen. Ik vind het ook wel opvallend dat je qua reactie op een bericht van mij er een kiest die ik niet eens primair aan jou richtte en je je reactie schrijft alsof ik dat wel deed. Je zegt wat je al een aantal keer hebt gezegd en dat sluit dus niet per se echt aan op mijn bericht. De adviezen die gegeven zijn worden er volgens mij ook niet echt anders door.
vrijdag 12 oktober 2018 23:48
Ik had het niet over jouw bericht specifiek, ookal gebruikte ik deze als quote. Het was een algemene opmerking en ik zag jouw bericht als aanknooppunt om deze opmerking te geven, vandaar ook de "ze" en "mensen" in de derde persoonsvorm. De adviezen die gegeven werden op een normale manier en niet zoals ik beschrijf in mijn vorig bericht veranderen er inderdaad niet door en begrijp ik ook.coolpack2 schreef: ↑12-10-2018 23:15Ik denk inderdaad dat dit niet de plek is, ook omdat er wat dimensies missen bij het geschreven woord. Ik krijg de indruk dat je doordat je je zo aangevallen cq kwetsbaar voelt nogal wat mist van wat mensen hier proberen te zeggen. Ik vind het ook wel opvallend dat je qua reactie op een bericht van mij er een kiest die ik niet eens primair aan jou richtte en je je reactie schrijft alsof ik dat wel deed. Je zegt wat je al een aantal keer hebt gezegd en dat sluit dus niet per se echt aan op mijn bericht. De adviezen die gegeven zijn worden er volgens mij ook niet echt anders door.
zaterdag 13 oktober 2018 06:47
En maar klagen over je ouders, terwijl je zelf ook geen droomkind bent zo te horen. Een profiteur ben je, die nul respect heeft voor anderen. 23 jaar zijn en dan nog zo onvolwassen en aartslui zijn en verwend doen. Ik had je er allang uitgegooid.
Al die twintigers die maar willen sparen en alleen uit huis willen als ze perfect kunnen gaan wonen. Ik vind het dieptriest zulke kinderen. Die lopen echt achter in hun ontwikkeling.
Al die twintigers die maar willen sparen en alleen uit huis willen als ze perfect kunnen gaan wonen. Ik vind het dieptriest zulke kinderen. Die lopen echt achter in hun ontwikkeling.
zaterdag 13 oktober 2018 10:05
Ik ben het echt niet met jullie eens. Kinderen zijn van nature zo ontzettend loyaal aan hun ouders. Vaak zijn kinderen juist geneigd om alle ellende recht te praten, het duurt vaak decennia voor mensen om hun ouders zelfs de meest verrotte of ongezonde jeugd aan te rekenen. Sommige mensen sterven nog terwijl ze hun ouders de hand boven het hoofd houden, terwijl ze misbruikt, verwaarloosd of mishandeld zijn.
Geen kind gaat voor zijn lol enorm ondankbaar zijn naar zijn ouders toe zijn. Ergens hebben die ouders niet kunnen aansluiten op de behoeftes van dat kind. Soms ligt dat het wat subtieler waar de mismatch in afstemming tussen ouder en kind zich heeft voorgedaan, maar de voorbeelden die TO noemt zijn helemaal niet subtiel. De voorbeelden druisen in veel opzichten in tegen de basisbehoeftes die voor een kind vervuld moeten worden in zijn ontwikkeling tot een evenwichtige volwassene.
Het is helaas zo dat mensen die veel gemist hebben in hun jeugd, voor anderen vervelende karaktereigenschappen kunnen ontwikkelen. Ze vertonen dysfunctioneel gedrag, waar anderen zich aan storen. Ze gaan bijvoorbeeld drammen, blazen zich op om zich groot te maken, stellen zich afhankelijk, of juist extreem controlerend op ten opzichte van anderen.
Allemaal overlevingsmechanismen om om te gaan met pijn, angst voor afkeuring en verlating, angst om het fout te doen. Of manieren om de gemiste erkenning, liefde en waardering mee te krijgen. Een gat van binnen te dichten.
Ja, daar word je geen leuker mens van. Dat wordt zulke mensen in het dagelijks leven vaak aangerekend en dat snap ik ook heel goed. Maar onderliggend aan zulk gedrag is eigenlijk altijd een gigantisch tekort wat zich in de kindertijd heeft opgebouwd. Het is gedrag vanuit onvermogen. Zelden vanuit onwil.
Ik zie in TO veel gedrag vanuit onvermogen. Ik snap echt de irritatie hoor, die voel ik ook wel. Daarom raad ik hem ook therapie aan. Het is dysfunctioneel gedrag en het komt ergens vandaan. Hij moet er m.i. aan werken en verantwoordelijkheid voor nemen.
Verantwoordelijkheid nemen voelt echter voor veel mensen alsof je wederom niet gezien en erkend wordt ('de schuld krijgt') dus dat zou nog best even kunnen duren, voordat de TO dat gaat doen. Maarja. Up to him.
Geen kind gaat voor zijn lol enorm ondankbaar zijn naar zijn ouders toe zijn. Ergens hebben die ouders niet kunnen aansluiten op de behoeftes van dat kind. Soms ligt dat het wat subtieler waar de mismatch in afstemming tussen ouder en kind zich heeft voorgedaan, maar de voorbeelden die TO noemt zijn helemaal niet subtiel. De voorbeelden druisen in veel opzichten in tegen de basisbehoeftes die voor een kind vervuld moeten worden in zijn ontwikkeling tot een evenwichtige volwassene.
Het is helaas zo dat mensen die veel gemist hebben in hun jeugd, voor anderen vervelende karaktereigenschappen kunnen ontwikkelen. Ze vertonen dysfunctioneel gedrag, waar anderen zich aan storen. Ze gaan bijvoorbeeld drammen, blazen zich op om zich groot te maken, stellen zich afhankelijk, of juist extreem controlerend op ten opzichte van anderen.
Allemaal overlevingsmechanismen om om te gaan met pijn, angst voor afkeuring en verlating, angst om het fout te doen. Of manieren om de gemiste erkenning, liefde en waardering mee te krijgen. Een gat van binnen te dichten.
Ja, daar word je geen leuker mens van. Dat wordt zulke mensen in het dagelijks leven vaak aangerekend en dat snap ik ook heel goed. Maar onderliggend aan zulk gedrag is eigenlijk altijd een gigantisch tekort wat zich in de kindertijd heeft opgebouwd. Het is gedrag vanuit onvermogen. Zelden vanuit onwil.
Ik zie in TO veel gedrag vanuit onvermogen. Ik snap echt de irritatie hoor, die voel ik ook wel. Daarom raad ik hem ook therapie aan. Het is dysfunctioneel gedrag en het komt ergens vandaan. Hij moet er m.i. aan werken en verantwoordelijkheid voor nemen.
Verantwoordelijkheid nemen voelt echter voor veel mensen alsof je wederom niet gezien en erkend wordt ('de schuld krijgt') dus dat zou nog best even kunnen duren, voordat de TO dat gaat doen. Maarja. Up to him.
zaterdag 13 oktober 2018 10:11
Goede post.groningen001 schreef: ↑13-10-2018 10:05Ik ben het echt niet met jullie eens. Kinderen zijn van nature zo ontzettend loyaal aan hun ouders. Vaak zijn kinderen juist geneigd om alle ellende recht te praten, het duurt vaak decennia voor mensen om hun ouders zelfs de meest verrotte of ongezonde jeugd aan te rekenen. Sommige mensen sterven nog terwijl ze hun ouders de hand boven het hoofd houden, terwijl ze misbruikt, verwaarloosd of mishandeld zijn.
Geen kind gaat voor zijn lol enorm ondankbaar zijn naar zijn ouders toe zijn. Ergens hebben die ouders niet kunnen aansluiten op de behoeftes van dat kind. Soms ligt dat het wat subtieler waar de mismatch in afstemming tussen ouder en kind zich heeft voorgedaan, maar de voorbeelden die TO noemt zijn helemaal niet subtiel. De voorbeelden druisen in veel opzichten in tegen de basisbehoeftes die voor een kind vervuld moeten worden in zijn ontwikkeling tot een evenwichtige volwassene.
Het is helaas zo dat mensen die veel gemist hebben in hun jeugd, voor anderen vervelende karaktereigenschappen kunnen ontwikkelen. Ze vertonen dysfunctioneel gedrag, waar anderen zich aan storen. Ze gaan bijvoorbeeld drammen, blazen zich op om zich groot te maken, stellen zich afhankelijk, of juist extreem controlerend op ten opzichte van anderen.
Allemaal overlevingsmechanismen om om te gaan met pijn, angst voor afkeuring en verlating, angst om het fout te doen. Of manieren om de gemiste erkenning, liefde en waardering mee te krijgen. Een gat van binnen te dichten.
Ja, daar word je geen leuker mens van. Dat wordt zulke mensen in het dagelijks leven vaak aangerekend en dat snap ik ook heel goed. Maar onderliggend aan zulk gedrag is eigenlijk altijd een gigantisch tekort wat zich in de kindertijd heeft opgebouwd. Het is gedrag vanuit onvermogen. Zelden vanuit onwil.
Ik zie in TO veel gedrag vanuit onvermogen. Ik snap echt de irritatie hoor, die voel ik ook wel. Daarom raad ik hem ook therapie aan. Het is dysfunctioneel gedrag en het komt ergens vandaan. Hij moet er m.i. aan werken en verantwoordelijkheid voor nemen.
Verantwoordelijkheid nemen voelt echter voor veel mensen alsof je wederom niet gezien en erkend wordt ('de schuld krijgt') dus dat zou nog best even kunnen duren, voordat de TO dat gaat doen. Maarja. Up to him.
Maar is het daarom voor TO niet juist belangrijk te stoppen met kind zijn? Door keuzes te maken en gedrag te vertonen dat passend is voor (jong) volwassenen? Hij houdt zichzelf nu gevangen in deze dynamiek. Eerst een beginnetje aan een nieuwe basis, daarna verwerken? Lees graag hoe jij dit ziet.
zaterdag 13 oktober 2018 10:15
Ik vind het interessant wat je schrijft, Groningen001, zeker gezien je professionele achtergrond. Maar er zijn genoeg mensen met een veel dramatischer achtergrond/jeugd dan TO die geen disfunctioneel gedrag vertonen en wel gewoon het heft in eigen handen nemen. Dus het lijkt mij niet aan de omstandigheden te liggen maar aan de instelling.
zaterdag 13 oktober 2018 10:59
Ja, terechte post. Klopt wel. Ik begrijp nu ook sinds mijn topics stukken beter waar dat gedrag van me vandaan komt en dat het er is. Ik begin eerst met uit het huis gaan en dan bekijk ik hoe dat gedrag evolueert. Ik denk heus wel dat ik het alleen kan eenmaal ik uit deze thuissituatie ben. Daar begint het toch allesinds.groningen001 schreef: ↑13-10-2018 10:05Ik ben het echt niet met jullie eens. Kinderen zijn van nature zo ontzettend loyaal aan hun ouders. Vaak zijn kinderen juist geneigd om alle ellende recht te praten, het duurt vaak decennia voor mensen om hun ouders zelfs de meest verrotte of ongezonde jeugd aan te rekenen. Sommige mensen sterven nog terwijl ze hun ouders de hand boven het hoofd houden, terwijl ze misbruikt, verwaarloosd of mishandeld zijn.
Geen kind gaat voor zijn lol enorm ondankbaar zijn naar zijn ouders toe zijn. Ergens hebben die ouders niet kunnen aansluiten op de behoeftes van dat kind. Soms ligt dat het wat subtieler waar de mismatch in afstemming tussen ouder en kind zich heeft voorgedaan, maar de voorbeelden die TO noemt zijn helemaal niet subtiel. De voorbeelden druisen in veel opzichten in tegen de basisbehoeftes die voor een kind vervuld moeten worden in zijn ontwikkeling tot een evenwichtige volwassene.
Het is helaas zo dat mensen die veel gemist hebben in hun jeugd, voor anderen vervelende karaktereigenschappen kunnen ontwikkelen. Ze vertonen dysfunctioneel gedrag, waar anderen zich aan storen. Ze gaan bijvoorbeeld drammen, blazen zich op om zich groot te maken, stellen zich afhankelijk, of juist extreem controlerend op ten opzichte van anderen.
Allemaal overlevingsmechanismen om om te gaan met pijn, angst voor afkeuring en verlating, angst om het fout te doen. Of manieren om de gemiste erkenning, liefde en waardering mee te krijgen. Een gat van binnen te dichten.
Ja, daar word je geen leuker mens van. Dat wordt zulke mensen in het dagelijks leven vaak aangerekend en dat snap ik ook heel goed. Maar onderliggend aan zulk gedrag is eigenlijk altijd een gigantisch tekort wat zich in de kindertijd heeft opgebouwd. Het is gedrag vanuit onvermogen. Zelden vanuit onwil.
Ik zie in TO veel gedrag vanuit onvermogen. Ik snap echt de irritatie hoor, die voel ik ook wel. Daarom raad ik hem ook therapie aan. Het is dysfunctioneel gedrag en het komt ergens vandaan. Hij moet er m.i. aan werken en verantwoordelijkheid voor nemen.
Verantwoordelijkheid nemen voelt echter voor veel mensen alsof je wederom niet gezien en erkend wordt ('de schuld krijgt') dus dat zou nog best even kunnen duren, voordat de TO dat gaat doen. Maarja. Up to him.
Nogmaals hartelijk bedankt voor het begrip en me zo kunnen lezen zonder dat je me kent. Dat doet me goed en ik weet hoe ik nu zelf verder moet.
zaterdag 13 oktober 2018 14:29
Het werkt niet voor iedereen hetzelfde. Daarom zei ik dus ook dat ik het onprettig vind dat mensen die hun ervaring (op achttiende of eerder het huis uit) beschreven door sommigen als beste stuurlui worden omschreven. Ik herken de dynamiek van loyaliteit die Groningen001 beschrijft wel uit groepstherapie ooit. Daar zaten mensen bij die -in ieder geval zoals ik er toen naar keek, ik ben mezelf pas later serieuzer gaan nemen- een slechtere thuissituatie hadden dan ik (verwaarlozing, mishandeling, etc) die bevestiging bleven zoeken bij hun ouders, probeerden connectie te maken, liefde te krijgen. Ik voelde me vervolgens een nog slechter persoon/dochter omdat ik dat gevoel niet naar mijn ouders had, zelfs niet van ze hield en afstand wilde. Dat is nooit opgemerkt en heeft me wel verder geschaad in mijn zelfbeeld. Een van de voorbeelden. Ik vind dus dat er grote terughoudendheid moet zijn in het generaliseren en het oordelen over mensen die het anders deden. Misschien geldt dat ook voor oa mijn oordeel over TO (al heb ik hem niet ondankbaar genoemd of wat, juist ook omdat ik daar zelf nogal allergisch voor ben). Ik heb de loyaliteisdynamiek niet gelezen in zijn posts, maar 1. Ik ben geen professional en 2. Zoals ik al eerder zei missen we nogal wat in de communicatie omdat het enkel geschreven is. Overigens ben ik nog steeds van mening dat TO zijn uitingen over zijn ouders gekleurd kunnen zijn door andere zaken, bijvoorbeeld in de persoonlijkheodstructuur. Ik vind het onprettig de indruk te krijgen dat mensen die dat vinden worden weggezet als niet begripvol. Dat dat TO's perceptie is begrijp ik wel op basis van zijn posts hier, dat is m'n punt niet.
Dat van dat zelf verantwoordelijkheid nemen in bepaalde gemoedstoestanden kan voelen als gestraft worden of het aanvaarden van een straf herken ik nog wel van vroeger. Overigens ben ik juist terugkijkend ook wel van mening dat men mij inderdaad niet hoorde en zag omdat niet gekeken leek te worden naar wat ik wél deed (ik heb zelf bijvoorbeeld direct hulp gezocht toen ik in een depressie gleed, desondanks school afgemaakt, etc) maar vooral omdat er niet werd gekeken naar waaróm sommige dingen zo'n drempel vormden maar ik gewoon gepusht werd. Ik hoop dat dat tegenwoordig wat beter gaat in de hulpverlening (ik hoor af en toe van wel, dat zou fijn zijn). Ik denk dat TO daar ook bij gebaat is.
Dat van dat zelf verantwoordelijkheid nemen in bepaalde gemoedstoestanden kan voelen als gestraft worden of het aanvaarden van een straf herken ik nog wel van vroeger. Overigens ben ik juist terugkijkend ook wel van mening dat men mij inderdaad niet hoorde en zag omdat niet gekeken leek te worden naar wat ik wél deed (ik heb zelf bijvoorbeeld direct hulp gezocht toen ik in een depressie gleed, desondanks school afgemaakt, etc) maar vooral omdat er niet werd gekeken naar waaróm sommige dingen zo'n drempel vormden maar ik gewoon gepusht werd. Ik hoop dat dat tegenwoordig wat beter gaat in de hulpverlening (ik hoor af en toe van wel, dat zou fijn zijn). Ik denk dat TO daar ook bij gebaat is.
zaterdag 13 oktober 2018 14:34
Tuurlijk is dat belangrijk.Franky77 schreef: ↑13-10-2018 10:11Goede post.
Maar is het daarom voor TO niet juist belangrijk te stoppen met kind zijn? Door keuzes te maken en gedrag te vertonen dat passend is voor (jong) volwassenen? Hij houdt zichzelf nu gevangen in deze dynamiek. Eerst een beginnetje aan een nieuwe basis, daarna verwerken? Lees graag hoe jij dit ziet.
Het is noodzaak dat TO een eigen identiteit gaat ontwikkelen: een gevoel van wie je bent en wat je wil. Dat is een proces wat al vanaf jonge leeftijd begint, en in de puberteit heel erg op de voorgrond staat. Maar daarin zijn ook ouders nodig, die ruimte geven, grenzen respecteren en zelfvertrouwen meegeven. Ok, dat is dus niet gebeurd. TO moet nu op basis van een identiteit, die er nog niet helemaal is, keuzes gaan maken om zich af te keren van wat vertrouwd is. Dat is bizar moeilijk.
En ja, het is waar dat mensen verschillende rotjeugden kunnen hebben en sommigen beter terecht komen dan anderen. Of wel in staat zijn om gewoon uit huis te gaan. Daar zijn allerlei verklaringen voor, de lang en te irrelevant om hier uit te leggen.
In ieder geval, TO is al begonnen op te merken dat de dynamiek ongezond is. En dat zijn situatie en dysfunctionele gedrag, hem ook dingen kosten.
Ik denk dat in (bijna) alle gevallen een omslagpunt komt, als de lijdensdruk maar hoog genoeg is. Als de kosten hoger worden dan de baten. Tot nu toe was dat misschien nog niet het geval, maar door vaker 'tegen de lamp te lopen' en kritischer over jezelf te gaan denken, kan dat wel ontstaan. Dan ontstaat er motivatie voor verandering en eventueel behandeling.
Sommige mensen gaan eerst uit huis, en dan in therapie. Anderen gaan in therapie en vinden dan de moed en de stevigheid om op zichzelf te gaan. En weer anderen doen niets en blijven nog een tijd zitten. Het mag allemaal. Eigen keuze, vind ik.
zaterdag 13 oktober 2018 15:12
Wat een goede post!!groningen001 schreef: ↑13-10-2018 10:05Ik ben het echt niet met jullie eens. Kinderen zijn van nature zo ontzettend loyaal aan hun ouders. Vaak zijn kinderen juist geneigd om alle ellende recht te praten, het duurt vaak decennia voor mensen om hun ouders zelfs de meest verrotte of ongezonde jeugd aan te rekenen. Sommige mensen sterven nog terwijl ze hun ouders de hand boven het hoofd houden, terwijl ze misbruikt, verwaarloosd of mishandeld zijn.
Geen kind gaat voor zijn lol enorm ondankbaar zijn naar zijn ouders toe zijn. Ergens hebben die ouders niet kunnen aansluiten op de behoeftes van dat kind. Soms ligt dat het wat subtieler waar de mismatch in afstemming tussen ouder en kind zich heeft voorgedaan, maar de voorbeelden die TO noemt zijn helemaal niet subtiel. De voorbeelden druisen in veel opzichten in tegen de basisbehoeftes die voor een kind vervuld moeten worden in zijn ontwikkeling tot een evenwichtige volwassene.
Het is helaas zo dat mensen die veel gemist hebben in hun jeugd, voor anderen vervelende karaktereigenschappen kunnen ontwikkelen. Ze vertonen dysfunctioneel gedrag, waar anderen zich aan storen. Ze gaan bijvoorbeeld drammen, blazen zich op om zich groot te maken, stellen zich afhankelijk, of juist extreem controlerend op ten opzichte van anderen.
Allemaal overlevingsmechanismen om om te gaan met pijn, angst voor afkeuring en verlating, angst om het fout te doen. Of manieren om de gemiste erkenning, liefde en waardering mee te krijgen. Een gat van binnen te dichten.
Ja, daar word je geen leuker mens van. Dat wordt zulke mensen in het dagelijks leven vaak aangerekend en dat snap ik ook heel goed. Maar onderliggend aan zulk gedrag is eigenlijk altijd een gigantisch tekort wat zich in de kindertijd heeft opgebouwd. Het is gedrag vanuit onvermogen. Zelden vanuit onwil.
Ik zie in TO veel gedrag vanuit onvermogen. Ik snap echt de irritatie hoor, die voel ik ook wel. Daarom raad ik hem ook therapie aan. Het is dysfunctioneel gedrag en het komt ergens vandaan. Hij moet er m.i. aan werken en verantwoordelijkheid voor nemen.
Verantwoordelijkheid nemen voelt echter voor veel mensen alsof je wederom niet gezien en erkend wordt ('de schuld krijgt') dus dat zou nog best even kunnen duren, voordat de TO dat gaat doen. Maarja. Up to him.
Verwoord precies hoe ik er ook over denk.
TO handelt vanuit onvermogen en is geenszins een verwend snotjong. Dat kan er met de beste wil van de wereld ook niet uithalen. Ik vind het bovenal erg sneu voor hem.
zaterdag 13 oktober 2018 19:03
Jammer dat je dat irrelevant vindt.groningen001 schreef: ↑13-10-2018 14:34
En ja, het is waar dat mensen verschillende rotjeugden kunnen hebben en sommigen beter terecht komen dan anderen. Of wel in staat zijn om gewoon uit huis te gaan. Daar zijn allerlei verklaringen voor, de lang en te irrelevant om hier uit te leggen.
Weet je dan misschien waar ik daar meer over kan vinden en/of welke zoektermen ik op kan googelen om hier meer over te weten te komen?
zaterdag 13 oktober 2018 19:28
Ik heb wel sterk het gevoel dat dit me zal lukken zonder therapie. De dynamiek nu herkennen en er tegelijk ook aan werken door wat je omschrijft op te bouwen door zelfstandig te worden en alleen te gaan wonen, afstand nemen van wat hier thuis vertrouwd is. Daar zal veel uit voortvloeien.groningen001 schreef: ↑13-10-2018 14:34Tuurlijk is dat belangrijk.
Het is noodzaak dat TO een eigen identiteit gaat ontwikkelen: een gevoel van wie je bent en wat je wil. Dat is een proces wat al vanaf jonge leeftijd begint, en in de puberteit heel erg op de voorgrond staat. Maar daarin zijn ook ouders nodig, die ruimte geven, grenzen respecteren en zelfvertrouwen meegeven. Ok, dat is dus niet gebeurd. TO moet nu op basis van een identiteit, die er nog niet helemaal is, keuzes gaan maken om zich af te keren van wat vertrouwd is. Dat is bizar moeilijk.
En ja, het is waar dat mensen verschillende rotjeugden kunnen hebben en sommigen beter terecht komen dan anderen. Of wel in staat zijn om gewoon uit huis te gaan. Daar zijn allerlei verklaringen voor, de lang en te irrelevant om hier uit te leggen.
In ieder geval, TO is al begonnen op te merken dat de dynamiek ongezond is. En dat zijn situatie en dysfunctionele gedrag, hem ook dingen kosten.
Ik denk dat in (bijna) alle gevallen een omslagpunt komt, als de lijdensdruk maar hoog genoeg is. Als de kosten hoger worden dan de baten. Tot nu toe was dat misschien nog niet het geval, maar door vaker 'tegen de lamp te lopen' en kritischer over jezelf te gaan denken, kan dat wel ontstaan. Dan ontstaat er motivatie voor verandering en eventueel behandeling.
Sommige mensen gaan eerst uit huis, en dan in therapie. Anderen gaan in therapie en vinden dan de moed en de stevigheid om op zichzelf te gaan. En weer anderen doen niets en blijven nog een tijd zitten. Het mag allemaal. Eigen keuze, vind ik.
zaterdag 13 oktober 2018 19:57
Ontwikkelingspsychologie. Jeugd en Jong volwassenen/adolescenten.Poppy_del_Rio schreef: ↑13-10-2018 19:03Jammer dat je dat irrelevant vindt.
Weet je dan misschien waar ik daar meer over kan vinden en/of welke zoektermen ik op kan googelen om hier meer over te weten te komen?
