Relaties
alle pijlers
Liefdesverdriet, eigen schuld... toch een knuffel nodig
zaterdag 19 september 2020 01:41
Dag lieve mensen van het forum,
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
het is zover. Na 1,5 jaar gooi ik de handdoek in de ring. Zij die mij loepen (geen idee trouwens hoe men dit doet), zullen al snel doorhebben dat deze relatie aan alle kanten rinkelde.
Na een jaar relatie ben ik sinds een half jaar bij hem ingetrokken. Afgelopen weekend knalharde ruzie gehad omdat ik me ongezien voelde. Voor de zoveelste keer gezegd dat het nu voorbij was. Maandag samen met mijn psychotherapeut gesproken (ik ben in behandeling voor angstklachten en een burn-out). Psych raadde ons aan om even eerst helemaal te kalmeren voordat we radicale beslissingen namen. Ik was onder de indruk dat we het hier beide mee eens waren.
Daarna hebben we af en toe nog een serie gekeken samen in de avond. Wel wat meer afstand genomen ook al wonen we samen. Een half jaar op elkaars lip zitten door Corona was natuurlijk ook niet niets. Sinds woensdag is hij weer naar kantoor gegaan om te werken i.p.v. thuis. Stiekem hoopte ik dat we met deze afstand juist weer een manier konden vinden om nader tot elkaar te komen. Met mijn verstand verwachtte ik dat niet, maar helaas toch gehoopt en vanavond teleurgesteld.
Afgelopen half jaar hebben we elke vrijdagavond een vorm van date-night gehad. Ik wist eerlijk gezegd niet hoe we er vanavond voor zouden staan. Hij zou na vijf uur weer thuis komen (na afloop van heel veel meetings). Om 17.40 appte hij nog of we een gezamenlijke vriend morgenavond konden ontvangen bij ons thuis. Daarna heb ik hem sinds half tien geprobeerd te bereiken. Het is nu half twee 's nachts. Ik heb die vriend eerder vanavond opgebeld om te vragen of hij iets wist, maar niks. Ik heb hem gezegd dat morgen qua timing heel ongelukkig was voor hem om bij ons op visite te komen aangezien ik geen idee heb of ik bezorgd moet zijn dat ik niks hoor, of dat ik gewoon genegeerd word.
Mijn (ex)partner zal zich wel gekrenkt voelen en lekker met zijn werkvrienden zijn gaan stappen. Ik ben 34, hij 37. Ik had gehoopt dat we even ons ego opzij konden zetten en een weg proberen te vinden om of aan een respectvolle relatie te werken, of aan een respectvolle break-up. Wellicht vindt hij dat hij mij niks meer verschuldigd is, dat kan. Toch had ik meer van hem verwacht. Toch weer teleurgesteld.
Even voor alle duidelijkheid, ik ben zelf ook echt wel een heks natuurlijk. Ik ga zeker de onschuld niet uithangen. Ik vind het gewoon heel jammer. Ik zou echt een knuffel kunnen gebruiken. Stom he, ik heb altijd geweten dat het fout zat. Dat ik me niet goed voelde. Toch gehoopt dat ik dat recht kon trekken. Het positieve wat ik me nog kan voorstellen is dat dit een levensles is.
Poe... toch echt het einde van mijn relatie.
zaterdag 19 september 2020 21:49
Geef het gewoon op en laat hem los.
Hij heeft zich allang terug getrokken in deze relatie en jij blijft de hoop houden dat het misschien wel weer goed gaat komen.
Nu moet je voor jezelf op gaan komen en eens van jezelf gaan houden!
Luister niet meer naar dit "dakraam" en kies je eigen pad.
Het zal de eerste tijd heel erg moeilijk zijn maar op een gegeven moment zie je alles veel helderder en kan je alles beter relativeren. Dan zie je ook in dat jij zo je best hebt gedaan dat jij jezelf totaal bent kwijt geraakt alleen om hem tevreden te houden.
Jij bent sterker als wat jezelf denkt alleen moet jij dit nog gaan geloven.
Hij heeft zich allang terug getrokken in deze relatie en jij blijft de hoop houden dat het misschien wel weer goed gaat komen.
Nu moet je voor jezelf op gaan komen en eens van jezelf gaan houden!
Luister niet meer naar dit "dakraam" en kies je eigen pad.
Het zal de eerste tijd heel erg moeilijk zijn maar op een gegeven moment zie je alles veel helderder en kan je alles beter relativeren. Dan zie je ook in dat jij zo je best hebt gedaan dat jij jezelf totaal bent kwijt geraakt alleen om hem tevreden te houden.
Jij bent sterker als wat jezelf denkt alleen moet jij dit nog gaan geloven.
Blijf in jezelf geloven !
zondag 20 september 2020 01:06
heel scherp! Zo voelt het voor mij idd om te blijven.Mumper schreef: ↑19-09-2020 17:19https://i.gifer.com/O0hN.gif
Alvast veel plezier met de volgende ronde (DINGDINGDING)
Dankjewel. Dit is idd mijn valkuil. Ik (over)interpreteer dingen weleens vaker alsof anderen vinden dat het mijn schuld is (en ik dat soms ook teveel bij mezelf zoek). Schijnt volgens psych een oude wond te zijn (ook pas sinds kort achter).
Ook scherp. Zo voelt het idd. Alsof hij met alle winden meewaait. Maar net wat het beste uitkomt. En als het beter uitkomt om geen rekening met mij te houden dan doet hij dat.Het-groepje schreef: ↑19-09-2020 19:55Het is inderdaad al over, hou de eer aan jezelf en ga weg. Deze man is al uitgecheckt.
Ja dankje. Dit idd. Ik voel me zo inwisselbaar. Ik zei dat ook tegen hem. Dat hij me voor zijn vrienden heeft ingewisseld. Dat begreep hij ook wel en was hij met me eens. Hij blijft bij hoog en laag zweren dat hij zijn telefoon niet genegeerd heeft maar echt niet gehoord. En hij vond zelf ook wel dat hij zelf had kunnen bedenken dat hij me in had moeten lichten dat hij de avond met zijn werkvrienden ging doorbrengen.05-2019 schreef: ↑19-09-2020 21:49Geef het gewoon op en laat hem los.
Hij heeft zich allang terug getrokken in deze relatie en jij blijft de hoop houden dat het misschien wel weer goed gaat komen.
Nu moet je voor jezelf op gaan komen en eens van jezelf gaan houden!
Luister niet meer naar dit "dakraam" en kies je eigen pad.
Het zal de eerste tijd heel erg moeilijk zijn maar op een gegeven moment zie je alles veel helderder en kan je alles beter relativeren. Dan zie je ook in dat jij zo je best hebt gedaan dat jij jezelf totaal bent kwijt geraakt alleen om hem tevreden te houden.
Jij bent sterker als wat jezelf denkt alleen moet jij dit nog gaan geloven.
Wat me vooral opvalt is dat ik hem gisternacht toen hij half twee thuis kwam gelijk heb geconfronteerd met drankgebruik en dat hij toen beweerde geen druppel te hebben aangeraakt (al schreeuwend), en dat hij al die tijd op zijn kantoor zat. Na een nachtje slapen vannacht gaf hij meteen toe dat hij wel degelijk gedronken had en dat hij met vrienden op een terras heeft gezeten.
Zoals ik al eerder zei zitten we nu in een moment van reflectie. Het helpt me enorm dit met jullie door te nemen. Ik voel me meer gezien door jullie dan door mijn eigen partner. Het gekke is dat mijn psych continu blijft volhouden dat ik spijt zal krijgen als ik met mijn partner breek (ik overweeg hierdoor ook sterk om van psych te veranderen).
Jullie scherpe opmerkingen (waaronder: de volgende ronde *dingdingding*, maar ook dat hij al is uitgecheckt). Het lijkt wel alsof hij met alle winden meewaait, en als het even tegenzit dan dumpt hij mij om met zijn vrienden uit te gaan. Hij draaide dat in het verleden altijd om alsof ik hem bij zijn vrienden wil weghouden. Terwijl hij eigenlijk half vrijgezel en half in een relatie wil zitten (afhankelijk van wat leuker is op dat moment).
zondag 20 september 2020 01:24
Aanraden te kalmeren voordat je radicale beslissingen neemt is iets anders dan dat de psycholoog je zegt dat je spijt gaat krijgen. Dat laatste vind ik nogal een rare uitspraak van een psycholoog en het lijkt meer op een interpretatie van jouw kant als zoveelste excuus te blijven plakken.
lorrelies wijzigde dit bericht op 20-09-2020 01:59
0.17% gewijzigd
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zondag 20 september 2020 01:34
Wat een lot uit de loterij die vent van je. En die is bijna 40? Klinkt eerder alsof hij al tegen z'n midlife crisis aan het aan schuren is.. Wat een sneu neus...
Pak jezelf bij elkaar. Je verdient beter. Maar zorg anders eerst dat je zelf beter in je vel zit. En daar kan je een exemplaar als dit echt wel bij missen.
Geen overhaaste beslissingen nemen is 1 ding, een dikke vinger opsteken naar je partner, en je eigen plan trekken zonder bericht of overleg, is iets compleet anders.
Pak jezelf bij elkaar. Je verdient beter. Maar zorg anders eerst dat je zelf beter in je vel zit. En daar kan je een exemplaar als dit echt wel bij missen.
Geen overhaaste beslissingen nemen is 1 ding, een dikke vinger opsteken naar je partner, en je eigen plan trekken zonder bericht of overleg, is iets compleet anders.
zondag 20 september 2020 05:39
Mijn psych zegt het wel degelijk zelf in die woorden: "Ik denk dat je spijt gaat krijgen als je uit elkaar gaat.". Ook tegen mij en mijn partner samen zegt hij: "Ik denk dat jullie spijt zullen hebben als jullie uit elkaar gaan.". Toen ik voor de zoveelste keer tegen hem zei: Ik overweeg om er een eind aan te breien zei hij: "Ja bijnasoms, dat heb ik je al vaker horen zeggen. Zo ga je natuurlijk nooit een relatie volhouden."Lorrelies schreef: ↑20-09-2020 01:24Aanraden te kalmeren voordat je radicale beslissingen neemt is iets anders dan dat de psycholoog je zegt dat je spijt gaat krijgen. Dat laatste vind ik nogal een rare uitspraak van een psycholoog en het lijkt meer op een interpretatie van jouw kant als zoveelste excuus te blijven plakken.
Even ter duidelijkheid, een van mij HA (zijn er twee + stagiair waar ik zit) en mijn burn-out coach hebben al vraagtekens hierbij gezet. Psych had mij bijna twee jaar in behandeling (van mijn 28e tot mijn 30e), en nu weer sinds een half jaar. Mijn burn-out coach zegt hierover dat het goed is om na 1,5 jaar sowieso te veranderen om te voorkomen dat er patronen inslijten en ik eigenlijk niet echt meer tot nieuwe inzichten komt. Burn-out coach en HA vinden het ook raar dat psych mij individueel behandelt, en mij en mijn partner samen. Kennelijk hebben partners normaal gesproken ieder een eigen individuele psych (mits beide behoefte hebben), en is er dan een derde psych voor relatietherapie.
zondag 20 september 2020 06:01
Dit verwoord je exact zoals ik het ervaar. En goh, als ik het zo lees denk ik bij mezelf: Hij hoeft van mij nog niet eens te overleggen, bericht alleen zou ik al genoegen mee nemen. Hoe fijn zou het voelen voor mij als ik geen genoegen hoef te nemen. Oke, ik kan natuurlijk ook niet op alle fronten 100 op 100 alles hebben lopen zoals het in de ideale wereld 'hoort'.Moonchild82 schreef: ↑20-09-2020 01:34Wat een lot uit de loterij die vent van je. En die is bijna 40? Klinkt eerder alsof hij al tegen z'n midlife crisis aan het aan schuren is.. Wat een sneu neus...
Pak jezelf bij elkaar. Je verdient beter. Maar zorg anders eerst dat je zelf beter in je vel zit. En daar kan je een exemplaar als dit echt wel bij missen.
Geen overhaaste beslissingen nemen is 1 ding, een dikke vinger opsteken naar je partner, en je eigen plan trekken zonder bericht of overleg , is iets compleet anders.
Ik heb ook vanavond weer een gesprek met hem gehad (vanochtend ook al). Hij is het ermee eens dat hij 'uitcheckte'.
Hij geeft aan slecht in zijn vel te zitten over zijn werk, en tot een week geleden voelde hij alsof onze relatie juist wel goed ging. De ruzie van afgelopen weekend maakte dat hij niet meer weet waar we staan, en de werkvrienden bieden dan even afleiding/een uitvlucht.
Ik heb aangegeven dat ook in moeilijke periodes ik toch echt even een berichtje wil horen als hij de hele avond weg is. Hij stemt in dat dit inderdaad een goede gang van zaken zou zijn. Ik heb daarna nog aangegeven dat ik hem niet vertrouw dat hij dit de volgende keer wel gaat doen, en dat een relatie met mij automatisch betekent dat dit altijd gebeurt.
Ik heb ook gezegd dat als hij mij als partner wil hebben 'inchecken' onvermijdelijk is.
Echt lieve mensen, ik voel me alsof ik aan een dood paard trek. En ik handel dit slecht af. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. En doordat ik altijd maar uitstel en het nog een kans blijf geven doe ik mezelf meer liefdesverdriet aan dan als ik het in een keer beëindig.
zondag 20 september 2020 06:14
Zet er een punt achter. Jullie doen me denken aan een bevriend stel waarbij hij allang was uitgecheckt en zij nog samen in relatietherapie wilde om “goed te eindigen”. Het einde mocht van haar daarbij alleen zijn dat ze weer samen kwamen, maar dat terzijde. In het kader van “nu geen beslissingen nemen” is die breuk zes maanden gerekt terwijl het onvermijdelijk was. Hup, hak die knoop door, hier heeft niemand iets aan.
zondag 20 september 2020 06:27
En dan lees ik ook nog dat jij worstelt met autistische kenmerken, je vriend mogelijk ook en dat hij regelmatig vanwege jouw overprikkeling op de bank slaapt.
Echt, STOP hiermee en ga met jezelf aan de slag. Zoek woonruimte buiten de stad, leer beter inschatten wat jouw behoeftes zijn. Want al met al leidt deze relatie ontzettend af van waar het nu om draait: jij die werk aan de winkel hebt.
Echt, STOP hiermee en ga met jezelf aan de slag. Zoek woonruimte buiten de stad, leer beter inschatten wat jouw behoeftes zijn. Want al met al leidt deze relatie ontzettend af van waar het nu om draait: jij die werk aan de winkel hebt.
zondag 20 september 2020 06:46
Eh, mag men quoten uit mijn eerdere topics aanhalen? Ik krijg hier een beetje een misselijk gevoel van. Ondanks dat de quote nog altijd waar is, voel ik me een beetje alsof je me ter verantwoording roept. Ik zou het zelf op prijs stellen dat het wordt verwijderd.
zondag 20 september 2020 06:54
Bijnasoms schreef: ↑20-09-2020 06:46Eh, mag men quoten uit mijn eerdere topics aanhalen? Ik krijg hier een beetje een misselijk gevoel van. Ondanks dat de quote nog altijd waar is, voel ik me een beetje alsof je me ter verantwoording roept. Ik zou het zelf op prijs stellen dat het wordt verwijderd.
Je mag niet quoten uit een ander topic maar het er wel over hebben. Waarom word je daar misselijk van? Te confronterend?
Dat je zelf al aangeeft dat je voor veel drama gezorgd omdat je al sinds november wou samenwonen. Dat die vriend er woonde (en jij daar dus bewust van was) alleen dat jullie door Corona op elkaars lip zaten en je daar niet mee om kunt gaan en de hele tijd voor drama zorgt terwijl je weet dat dit gewoon niet werkt.
En dat is dus precies waar het mis gaat. Je weet al lang dat je hieruit moet stappen, maar je wil kost wat kost blijven samenwonen. In die zin is dit gebeuren dus wel je eigen schuld, je weet namelijk al lang dat dit niet werkt en kiest er zelf voor om in deze situatie te blijven. Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.
s-groot wijzigde dit bericht op 20-09-2020 06:56
2.56% gewijzigd
zondag 20 september 2020 06:56
Loepen snap ik, maar het gevaar is nu dat je dingen uit verband trekt zoals je hierboven doet. Zo slaapt mijn vriend allang niet meer op de bank. Sinds huisgenoot is vertrokken (dat waar je me op quote uit een oud topic en wat ik niet op prijs stel), hebben wij een extra slaapkamer. Doordat je dit nu uit verband trek moet ik me ineens gaan verdedigen voor iets dat is opgelost en in het verleden ligt.LauraRoar schreef: ↑20-09-2020 06:27En dan lees ik ook nog dat jij worstelt met autistische kenmerken, je vriend mogelijk ook en dat hij regelmatig vanwege jouw overprikkeling op de bank slaapt.
Echt, STOP hiermee en ga met jezelf aan de slag. Zoek woonruimte buiten de stad, leer beter inschatten wat jouw behoeftes zijn. Want al met al leidt deze relatie ontzettend af van waar het nu om draait: jij die werk aan de winkel hebt.
zondag 20 september 2020 06:57
Bijnasoms schreef: ↑20-09-2020 06:56Loepen snap ik, maar het gevaar is nu dat je dingen uit verband trekt zoals je hierboven doet. Zo slaapt mijn vriend allang niet meer op de bank. Sinds huisgenoot is vertrokken (dat waar je me op quote uit een oud topic en wat ik niet op prijs stel), hebben wij een extra slaapkamer. Doordat je dit nu uit verband trek moet ik me ineens gaan verdedigen voor iets dat is opgelost en in het verleden ligt.
Lijkt me verstandiger als je ingaat op haar tweede alinea.
zondag 20 september 2020 06:59
zondag 20 september 2020 07:12
Ik ken mensen die dit al 10 jaar volhouden “omwille van de kinderen”. Iedereen verliest. Behalve hun therapeut, die loopt binnen onderhand.LauraRoar schreef: ↑20-09-2020 06:14Zet er een punt achter. Jullie doen me denken aan een bevriend stel waarbij hij allang was uitgecheckt en zij nog samen in relatietherapie wilde om “goed te eindigen”. Het einde mocht van haar daarbij alleen zijn dat ze weer samen kwamen, maar dat terzijde. In het kader van “nu geen beslissingen nemen” is die breuk zes maanden gerekt terwijl het onvermijdelijk was. Hup, hak die knoop door, hier heeft niemand iets aan.
zondag 20 september 2020 07:19
Dat is inderdaad de reden dat ik in mijn topic titel heb gezet dat het mijn eigen schuld is. Ik besef heel goed dat ik bewust foute keuzes maak. In een andere topic over weggewaaide dakramen maakte ik hier ook een analogie over (en ik hoop dat ik niemand hiermee voor de schenen schop):S-Groot schreef: ↑20-09-2020 06:54Je mag niet quoten uit een ander topic maar het er wel over hebben. Waarom word je daar misselijk van? Te confronterend?
Dat je zelf al aangeeft dat je voor veel drama gezorgd omdat je al sinds november wou samenwonen. Dat die vriend er woonde (en jij daar dus bewust van was) alleen dat jullie door Corona op elkaars lip zaten en je daar niet mee om kunt gaan en de hele tijd voor drama zorgt terwijl je weet dat dit gewoon niet werkt.
En dat is dus precies waar het mis gaat. Je weet al lang dat je hieruit moet stappen, maar je wil kost wat kost blijven samenwonen. In die zin is dit gebeuren dus wel je eigen schuld, je weet namelijk al lang dat dit niet werkt en kiest er zelf voor om in deze situatie te blijven. Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.
Wanneer je iemand met anorexia adviseert om meer te eten (hoe goed bedoelt ook) dan mis je de complexiteit van de ziekte. Het zelf/wereld-beeld is hetgeen dat verstoord is en als behandeling zich daarop focust dan gaat het gewichtsprobleem ook vanzelf in de goede richting.
Dat ik blijf ondanks dat ik al vanaf het begin weet dat het niet goed gaat, is een symptoom van een groter probleem.
En nu ik het zo bedenk moet ik eigenlijk ook zeggen. Bij iemand met anorexia is het ook diens eigen schuld niet. Waarom moet ik me schamen dat ik psychische problemen heb. Hmmm... grappig... je wilde me schaamte aanpraten (in goed bedoeld advies wat ik zeker waardeer) en juist daardoor voel ik meer zelfempathie. Chapeau!
bijnasoms wijzigde dit bericht op 20-09-2020 07:31
0.16% gewijzigd
zondag 20 september 2020 07:21
Ok, ik durfde het niet te zeggen maar ik ben bang dat mijn therapeut er ook zo over denkt (zie hierboven dat ik beschrijf dat hij mij aan probeert te praten dat ik spijt zal krijgen als ik stop met deze relatie).froufrou80 schreef: ↑20-09-2020 07:12Ik ken mensen die dit al 10 jaar volhouden “omwille van de kinderen”. Iedereen verliest. Behalve hun therapeut, die loopt binnen onderhand.
Moet ik mijzelf misschien ook afvragen wat mijn tegenhoud? Is dat nuttig? Als ik het wel doe dan zou ik zeggen:
- Mijn partner geeft me net zoveel kusjes en knuffels als ik wil. Ik vind hem ook de beste knuffelaar ooit. Hij heeft veel van mijn denkbeelden positief beïnvloed (die los staan van mentale problemen). Hij brengt veel tijd met me door. We hebben veel dezelfde interesses.
- Ik wil niet meer alleen wonen/zijn. Ik heb vijf jaar alleen gewoond en heb me ondanks vele hobby's en werk super eenzaam gevoeld. Ik heb echt behoefte aan een dagelijkse klankboord (wat mijn partner ook echt voor mij kan zijn).
-Ik ben (op basis van referentiekader van 34 jaar) bang dat ik geen geschiktere partner zal vinden. Of dat het jaren duurt voor ik die zal vinden, en dat ik al die tijd eenzaam zal zijn.
bijnasoms wijzigde dit bericht op 20-09-2020 07:43
47.77% gewijzigd
zondag 20 september 2020 07:35
Dit !froufrou80 schreef: ↑20-09-2020 07:12Ik ken mensen die dit al 10 jaar volhouden “omwille van de kinderen”. Iedereen verliest. Behalve hun therapeut, die loopt binnen onderhand.
En ik zou dan toch eens echt overwegen of deze therapeut wel zo geschikt voor jou is.
Ik vind eerder dat hij jou "bang" maakt om te zeggen dat je spijt gaat krijgen
In plaats van dat hij je helpt sterker te worden en eens voor jezelf gaat kiezen.
En dan krijg je misschien spijt en dan ?wat is dan het ergste wat je kan gebeuren.......spijt krijgen en voor de rest gaat je leven verder.
Iedereen krijgt wel eens spijt ergens over zo heb ik spijt dat ik 4 jaar verdaan heb aan mijn ex. Terwijl hij geen respect voor mij had en mij geestelijk/emotioneel mishandelde.
Dan krijg je maar spijt dat het uit is maar dan kan je tenminste weer aan jezelf werken en sterker worden en de kans is dan veel groter dat je uiteindelijk wel in een leuke en goede relatie beland.
05-2019 wijzigde dit bericht op 20-09-2020 07:45
35.42% gewijzigd
Blijf in jezelf geloven !
zondag 20 september 2020 07:35
Voor de zoveelste keer... 1,5 jaar... jij noemt hem meneer, hij noemt jou kutwijf... 1,5 jaar
Waarom wil je zo verschrikkelijk graag een relatie met zoveel drama en gedoe.... 1,5 jaar...
En dan de vergelijking met anorexia.....
Ja je hebt psychische problemen dat is duidelijk maar mens, kweek een set ballen pak je spullen en ga!
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zondag 20 september 2020 07:45
Ja, mee eens over van therapeut veranderen. Het feit dat ik hem wantrouw zegt al genoeg over of hij me dan nog zou kunnen helpen.05-2019 schreef: ↑20-09-2020 07:35Dit !
En ik zou dan toch eens echt overwegen of deze therapeut wel zo geschikt voor jou is.
Ik vind eerder dat hij jou "bang" maakt om te zeggen dat je spijt gaat krijgen
In plaats van dat hij je helpt sterker te worden en eens voor jezelf gaat kiezen.
En dan krijg je misschien spijt en dan ?wat is dan het ergste wat je kan gebeuren.......spijt krijgen en voor de rest gaat je leven verder.
Iedereen krijgt wel eens spijt ergens over zo heb ik spijt dat ik 4 jaar verdaan heb aan mijn ex. Terwijl hij geen respect voor mij had en mij geestelijk/emotioneel mishandelde.
Dan krijg je maar spijt dat het uit is maar dan kan je tenminste weer aan jezelf werken en sterker worden en de kans is dan veel groter dat je uiteindelijk wel in een leuke en goede relatie beland.
Dat spijt dingetje ben ik dus ook met je eens. En eerlijk waar, ik kan me niet voorstellen dat ik spijt krijgt. Deze relatie werkt niet. Punt. Ik ben een zachte heelmeester. Ook iets in de Trent van dat het minder pijnlijk is om de pleister er in een keer af te rukken dan langzaam.
Ik moet me vooral inderdaad op mezelf focussen, en niet op een partner die uitcheckt wanneer het even niet leuk is.
bijnasoms wijzigde dit bericht op 20-09-2020 07:56
52.25% gewijzigd
zondag 20 september 2020 07:47
Wat bedoel je hiermee?Lorrelies schreef: ↑20-09-2020 07:35Voor de zoveelste keer... 1,5 jaar... jij noemt hem meneer, hij noemt jou kutwijf... 1,5 jaar
Waarom wil je zo verschrikkelijk graag een relatie met zoveel drama en gedoe.... 1,5 jaar...
En dan de vergelijking met anorexia.....
Ja je hebt psychische problemen dat is duidelijk maar mens, kweek een set ballen pak je spullen en ga!
zondag 20 september 2020 07:48
Ik heb nog wat toegevoegd aan mijn vorige reactie lees dat eens goed en vraag je af wat is het ergste wat mij kan gebeuren als het uit zou zijn.
Ik het echt zo erg ?
Blijf in jezelf geloven !
zondag 20 september 2020 07:50
Bijnasoms schreef: ↑20-09-2020 07:19Dat is inderdaad de reden dat ik in mijn topic titel heb gezet dat het mijn eigen schuld is. Ik besef heel goed dat ik bewust foute keuzes maak. In een andere topic over weggewaaide dakramen maakte ik hier ook een analogie over (en ik hoop dat ik niemand hiermee voor de schenen schop):
Wanneer je iemand met anorexia adviseert om meer te eten (hoe goed bedoelt ook) dan mis je de complexiteit van de ziekte. Het zelf/wereld-beeld is hetgeen dat verstoord is en als behandeling zich daarop focust dan gaat het gewichtsprobleem ook vanzelf in de goede richting.
Dat ik blijf ondanks dat ik al vanaf het begin weet dat het niet goed gaat, is een symptoom van een groter probleem.
En nu ik het zo bedenk moet ik eigenlijk ook zeggen. Bij iemand met anorexia is het ook diens eigen schuld niet. Waarom moet ik me schamen dat ik psychische problemen heb. Hmmm... grappig... je wilde me schaamte aanpraten (in goed bedoeld advies wat ik zeker waardeer) en juist daardoor voel ik meer zelfempathie. Chapeau!
Als hier iemand met anorexia komt met 'ik heb zo'n honger, maar ik wil per sé volhouden niet te eten, help me dit volhouden' dan is diegene hier ook niet aan het goede adres hoor. Kun je schermen met je symptoom, maar aandachttrekkerij met 'liefdesverdriet' en toch steeds weer per sé in de relatie willen blijven en daar nota bene knuffels voor willen gaat je niet helpen, waar mijn woorden dat blijkbaar wel doen.
zondag 20 september 2020 07:58
hoi, ik heb het gezien, en ik heb toevallig net de 'quote' hierboven ook aangepast met extra respons.
