Relaties
alle pijlers
Loskomen van je ouders, ervaringsdeskundigen?
zondag 12 januari 2020 14:49
Hoi allemaal,
Al eerder heb ik een topic geopend over vooral de verstoorde relatie met mijn moeder.
Ik zou dit topic graag gebruiken om met ervaringsdeskundigen te praten over het hele proces van loskomen van je ouders.
Mijn verhaal:
Als kind ben ik opgegroeid in een gezin van 3 kinderen. Een halfbroer en halfzus uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Al snel ontspoorde mijn halfbroer, hij ging bij zijn biologische vader wonen en gleed nog meer af.
In die tijd ontstond bij mij het gevoel dat ik vooral lief moest zijn, mama had al verdriet genoeg.
Mijn halfbroer begon te zwerven, raakte zwaar drugsverslaafd, iets wat logischerwijs natuurlijk veel verdriet bij mijn moeder veroorzaakte.
De jaren verstreken en uiteindelijk kwamen er ook problemen rondom mijn halfzus.
Gelukkig niet drugsgerelateerd maar wel zodanig dat het een enorme weerslag had op mijn ouders, vooral op mijn moeder. Dus ik deed nog meer mijn best om vooral lief te zijn, niet ook te zorgen voor stress en verdriet.
Ik had zelf ook mijn eigen stress, was als onzeker meisje enorm vatbaar voor foute figuren. Iets wat mijn ouders enorm onderschat hebben en eerder lacherig overdeden, of boos 'we hebben al zorgen genoeg'. Dus verborg ik alles nog beter en hield mijn problemen voor mezelf.
Uiteindelijk is nu een jaar of 13 geleden het contact tussen mijn ouders en mijn halfzus verbroken en ook ik heb sinds die tijd geen contact meer met haar.
Rond diezelfde tijd kreeg ik een relatie met mijn huidige man.
Ook tijdens onze relatie/huwelijk was ik vooral bezig met pleasen, vooral van mijn ouders want ja dat was ik zo gewend.
Ze hebben ons met name financieel enorm geholpen, iets wat voor mij ook een bepaalde verplichting gaf om 'te luisteren'.
Mijn man werd daar al snel behoorlijk zat van, hij komt zelf uit een heel ander gezin.
Ook beklemmend maar op een andere manier, andere cultuur (Turks), zijn moeder is kampioen manipuleren dus ook naar zijn familie toe had ik een bepaalde pleasende rol.
Iets wat in de Turkse cultuur ook wel verwacht wordt.
Al met al niet makkelijk allemaal.
Zeven jaar geleden werd onze zoon geboren, iets wat ook beladen was want mijn halfzus was in dezelfde periode zwanger en mijn moeder heeft haar (inmiddels 2) kinderen nooit gezien.
Ik deed dus enorm mijn best mijn moeder tijdens en na de zwangerschap zoveel mogelijk met alles te betrekken. Ging het eens anders dan zij wilde was het ook een enorm drama met een moeder in slachtofferrol, een boze vader omdat ik mijn moeder overstuur had gemaakt.
De laatste maanden is er veel gebeurd. Begin 2019 zijn dingen behoorlijk uit de hand gelopen waardoor mijn man en ouders geen contact meer wilden met elkaar.
Mijn man en ik zijn de afgelopen jaren enorm uit elkaar gegroeid, door omstandigheden, door invloed van onze beider families.
Eeuwige geldzorgen, gezondsheidsproblemen, we zochten allebei een andere manier om daarmee om te gaan en raakten elkaar kwijt.
Ik ben jaren diep ongelukkig geweest, het gevoel hebbende er alleen voor te staan en vooral maar lief te moeten zijn.
Een paar maanden geleden is er iets heel heftigs gebeurd waar mijn vader bij betrokken was.
Er zijn verschillende organisaties bij betrokken geraakt waaronder Veilig Thuis.
Uitkomst van een boel gesprekken is dat het 'beter' is dat mijn man en ik gaan scheiden. Er is gewoon teveel gebeurd.
Iets wat ik al jaren wil maar ik had een extra duwtje nodig.
Gelukkig gaan mijn man en ik nu wel heel harmonieus met elkaar om, vooral ook in het belang van onze zoon maar ook voor onszelf. Er is zoveel naars gebeurd de laatste jaren maar natuurlijk ook veel goeds in de beginjaren, dat laatste gevoel willen we vasthouden om in elk geval als ouders/vrienden normaal met elkaar om te blijven gaan.
Iets wat mijn ouders maar niet begrijpen, die zitten met ontzettend veel negatieve gevoelens tegeover mijn man, iets wat ze ook graag uitspreken.
Na een relatie van bijna 13 jaar enorm heftig dus.
En nu komt het.
Mijn ouders.
Vanaf het moment dat er gesproken word over de scheiding dringen ze zich op, ze willen continu weten 'waar ze aan toe zijn.'
Mijn vader kwam na een week nadat het woord scheiding echt was uitgesproken met de papieren van mijn koophuis, waar hij ons financieel en praktisch enorm mee heeft geholpen toen we dat 6 jaar geleden kochten.
Wantja, wanneer we het huis verkopen wil hij ook wel een deel van de overwaarde.
Toen ik aangaf dat ik nu totaal nog niet bezig met het huis ben werden de papieren maar weer weggestopt.
Ze walsen opnieuw totaal over mijn gevoel heen.
Vorige week heb ik een gesprek met hem gehad, iets wat hij op zeer onprettige manier had afgedwongen.
Wederom een gesprek waarin hij zich zeer sarcastisch en verongelijkt opstelde, ook toen ik aangaf hoe zwaar dat eeuwige pleasen op mij drukt.
Iets wat ik vaker heb benoemt.
Hij heeft dingen gezegd die mij enorm geraakt hebben en die ik ook niet snel zal vergeten.
Door veel medicijngebruik vertoont hij vaak wat vlak gedrag maar daarnaast is hij een enorm cynische, harde man die er trots op kan zijn dat hij over mensen heenwalst. Iets wat hij ook bij veel mensen heeft gedaan.
Resultaat is dat mijn ouders vrijwel niemand meer om zich heen hebben en zich enorm vastklampen aan mij en mijn zoon.
Na het gesprek krijg ik nu een boel appjes waarin hij enorm aardig en leuk doet terwijl ik met hele andere gevoelens terugkijk op ons gesprek. Lastig.
Mijn zoon is 7 en een enorm gevoelig, lief en slim kind. Ik wil absoluut niet dat hij eenzelfde pleasende rol aanneemt en uit medelijden met mij of mijn moeder zichzelf zo enorm aanpast zoals ik heb gedaan.
Voor mij ook reden om hem niet meer 3 keer per week bij mijn ouders te laten spelen, iets waar zij zich enorm aan ophangen, vooral mijn moeder heeft verder geen sociaal leven.
Nu mijn hele leven op de kop staat wil ik af van de enorme invloed die mijn ouders op mijn leven hebben gehad.
Ze zijn ontzettend makkelijk in het afschrijven van mensen, kijken enorm negatief tegenover mensen die 'anders' zijn, dingen die ik dus niet wil overdragen op mijn zoon.
Voor mij is nu eigenlijk de maat wel vol. Mijn hele leven heeft gedraaid om lief zijn voor mijn ouders en wat heeft het me gebracht?
Ik heb dus vorige week dingen uitgesproken, dat ik dingen op mijn manier wil doen, dat ik niemand schaad door niet altijd met iedereen rekening te houden.
Op een voor mij enorm belangrijk verzoek kwam helaas per app een afwijzing van mijn vader met de aankondiging hoe hij en mijn moeder 'het bedacht' hebben. Zo moet het gebeuren, anders niet.
Dit was eigenlijk het breekpunt voor mij, nadat ik in een voor mij enorm heftige periode mijn gevoelens toon en wéér te horen krijg dat het toch echt op hun manier zal moeten gaan.
Ik wil dit niet meer.
Ik ben al weken bezig om mezelf los te weken, door gewoon minder van me te laten horen, door mijn zoon niet meer 3 keer in de week te laten spelen, door niet meer direct op appjes te reageren.
Maar gevoelsmatig is het zo ontzettend lastig.
Ik ben nu 32 en sinds mijn 6e jaar ben ik de pleaser, degene die alles in mij opzij zet voor met name mijn ouders.
Ik voel me schuldig terwijl ik weet dat het niet hoeft, dat ik geen slecht mens ben, dat ik dit wel moet veranderen omdat ik anders mijn hele leven in zo'n beklemmend gevoel blijf zitten, dat volgende relaties hier onder zullen lijden, dat mijn zoon zal zien hoe fout het is.
Ik zal hiervoor in therapie gaan omdat er zoveel beschadigd is in mij.
Maar wat ik graag zou willen is lezen hoe andere vrouwen in soortgelijke situaties omgaan met zo'n enorme verandering in hun leven.
Sorry voor het enorme verhaal.
Ik heb zolang dingen in me gehouden dat het er nu in enorme golven tegelijk uitkomt.
Al eerder heb ik een topic geopend over vooral de verstoorde relatie met mijn moeder.
Ik zou dit topic graag gebruiken om met ervaringsdeskundigen te praten over het hele proces van loskomen van je ouders.
Mijn verhaal:
Als kind ben ik opgegroeid in een gezin van 3 kinderen. Een halfbroer en halfzus uit een eerder huwelijk van mijn moeder.
Al snel ontspoorde mijn halfbroer, hij ging bij zijn biologische vader wonen en gleed nog meer af.
In die tijd ontstond bij mij het gevoel dat ik vooral lief moest zijn, mama had al verdriet genoeg.
Mijn halfbroer begon te zwerven, raakte zwaar drugsverslaafd, iets wat logischerwijs natuurlijk veel verdriet bij mijn moeder veroorzaakte.
De jaren verstreken en uiteindelijk kwamen er ook problemen rondom mijn halfzus.
Gelukkig niet drugsgerelateerd maar wel zodanig dat het een enorme weerslag had op mijn ouders, vooral op mijn moeder. Dus ik deed nog meer mijn best om vooral lief te zijn, niet ook te zorgen voor stress en verdriet.
Ik had zelf ook mijn eigen stress, was als onzeker meisje enorm vatbaar voor foute figuren. Iets wat mijn ouders enorm onderschat hebben en eerder lacherig overdeden, of boos 'we hebben al zorgen genoeg'. Dus verborg ik alles nog beter en hield mijn problemen voor mezelf.
Uiteindelijk is nu een jaar of 13 geleden het contact tussen mijn ouders en mijn halfzus verbroken en ook ik heb sinds die tijd geen contact meer met haar.
Rond diezelfde tijd kreeg ik een relatie met mijn huidige man.
Ook tijdens onze relatie/huwelijk was ik vooral bezig met pleasen, vooral van mijn ouders want ja dat was ik zo gewend.
Ze hebben ons met name financieel enorm geholpen, iets wat voor mij ook een bepaalde verplichting gaf om 'te luisteren'.
Mijn man werd daar al snel behoorlijk zat van, hij komt zelf uit een heel ander gezin.
Ook beklemmend maar op een andere manier, andere cultuur (Turks), zijn moeder is kampioen manipuleren dus ook naar zijn familie toe had ik een bepaalde pleasende rol.
Iets wat in de Turkse cultuur ook wel verwacht wordt.
Al met al niet makkelijk allemaal.
Zeven jaar geleden werd onze zoon geboren, iets wat ook beladen was want mijn halfzus was in dezelfde periode zwanger en mijn moeder heeft haar (inmiddels 2) kinderen nooit gezien.
Ik deed dus enorm mijn best mijn moeder tijdens en na de zwangerschap zoveel mogelijk met alles te betrekken. Ging het eens anders dan zij wilde was het ook een enorm drama met een moeder in slachtofferrol, een boze vader omdat ik mijn moeder overstuur had gemaakt.
De laatste maanden is er veel gebeurd. Begin 2019 zijn dingen behoorlijk uit de hand gelopen waardoor mijn man en ouders geen contact meer wilden met elkaar.
Mijn man en ik zijn de afgelopen jaren enorm uit elkaar gegroeid, door omstandigheden, door invloed van onze beider families.
Eeuwige geldzorgen, gezondsheidsproblemen, we zochten allebei een andere manier om daarmee om te gaan en raakten elkaar kwijt.
Ik ben jaren diep ongelukkig geweest, het gevoel hebbende er alleen voor te staan en vooral maar lief te moeten zijn.
Een paar maanden geleden is er iets heel heftigs gebeurd waar mijn vader bij betrokken was.
Er zijn verschillende organisaties bij betrokken geraakt waaronder Veilig Thuis.
Uitkomst van een boel gesprekken is dat het 'beter' is dat mijn man en ik gaan scheiden. Er is gewoon teveel gebeurd.
Iets wat ik al jaren wil maar ik had een extra duwtje nodig.
Gelukkig gaan mijn man en ik nu wel heel harmonieus met elkaar om, vooral ook in het belang van onze zoon maar ook voor onszelf. Er is zoveel naars gebeurd de laatste jaren maar natuurlijk ook veel goeds in de beginjaren, dat laatste gevoel willen we vasthouden om in elk geval als ouders/vrienden normaal met elkaar om te blijven gaan.
Iets wat mijn ouders maar niet begrijpen, die zitten met ontzettend veel negatieve gevoelens tegeover mijn man, iets wat ze ook graag uitspreken.
Na een relatie van bijna 13 jaar enorm heftig dus.
En nu komt het.
Mijn ouders.
Vanaf het moment dat er gesproken word over de scheiding dringen ze zich op, ze willen continu weten 'waar ze aan toe zijn.'
Mijn vader kwam na een week nadat het woord scheiding echt was uitgesproken met de papieren van mijn koophuis, waar hij ons financieel en praktisch enorm mee heeft geholpen toen we dat 6 jaar geleden kochten.
Wantja, wanneer we het huis verkopen wil hij ook wel een deel van de overwaarde.
Toen ik aangaf dat ik nu totaal nog niet bezig met het huis ben werden de papieren maar weer weggestopt.
Ze walsen opnieuw totaal over mijn gevoel heen.
Vorige week heb ik een gesprek met hem gehad, iets wat hij op zeer onprettige manier had afgedwongen.
Wederom een gesprek waarin hij zich zeer sarcastisch en verongelijkt opstelde, ook toen ik aangaf hoe zwaar dat eeuwige pleasen op mij drukt.
Iets wat ik vaker heb benoemt.
Hij heeft dingen gezegd die mij enorm geraakt hebben en die ik ook niet snel zal vergeten.
Door veel medicijngebruik vertoont hij vaak wat vlak gedrag maar daarnaast is hij een enorm cynische, harde man die er trots op kan zijn dat hij over mensen heenwalst. Iets wat hij ook bij veel mensen heeft gedaan.
Resultaat is dat mijn ouders vrijwel niemand meer om zich heen hebben en zich enorm vastklampen aan mij en mijn zoon.
Na het gesprek krijg ik nu een boel appjes waarin hij enorm aardig en leuk doet terwijl ik met hele andere gevoelens terugkijk op ons gesprek. Lastig.
Mijn zoon is 7 en een enorm gevoelig, lief en slim kind. Ik wil absoluut niet dat hij eenzelfde pleasende rol aanneemt en uit medelijden met mij of mijn moeder zichzelf zo enorm aanpast zoals ik heb gedaan.
Voor mij ook reden om hem niet meer 3 keer per week bij mijn ouders te laten spelen, iets waar zij zich enorm aan ophangen, vooral mijn moeder heeft verder geen sociaal leven.
Nu mijn hele leven op de kop staat wil ik af van de enorme invloed die mijn ouders op mijn leven hebben gehad.
Ze zijn ontzettend makkelijk in het afschrijven van mensen, kijken enorm negatief tegenover mensen die 'anders' zijn, dingen die ik dus niet wil overdragen op mijn zoon.
Voor mij is nu eigenlijk de maat wel vol. Mijn hele leven heeft gedraaid om lief zijn voor mijn ouders en wat heeft het me gebracht?
Ik heb dus vorige week dingen uitgesproken, dat ik dingen op mijn manier wil doen, dat ik niemand schaad door niet altijd met iedereen rekening te houden.
Op een voor mij enorm belangrijk verzoek kwam helaas per app een afwijzing van mijn vader met de aankondiging hoe hij en mijn moeder 'het bedacht' hebben. Zo moet het gebeuren, anders niet.
Dit was eigenlijk het breekpunt voor mij, nadat ik in een voor mij enorm heftige periode mijn gevoelens toon en wéér te horen krijg dat het toch echt op hun manier zal moeten gaan.
Ik wil dit niet meer.
Ik ben al weken bezig om mezelf los te weken, door gewoon minder van me te laten horen, door mijn zoon niet meer 3 keer in de week te laten spelen, door niet meer direct op appjes te reageren.
Maar gevoelsmatig is het zo ontzettend lastig.
Ik ben nu 32 en sinds mijn 6e jaar ben ik de pleaser, degene die alles in mij opzij zet voor met name mijn ouders.
Ik voel me schuldig terwijl ik weet dat het niet hoeft, dat ik geen slecht mens ben, dat ik dit wel moet veranderen omdat ik anders mijn hele leven in zo'n beklemmend gevoel blijf zitten, dat volgende relaties hier onder zullen lijden, dat mijn zoon zal zien hoe fout het is.
Ik zal hiervoor in therapie gaan omdat er zoveel beschadigd is in mij.
Maar wat ik graag zou willen is lezen hoe andere vrouwen in soortgelijke situaties omgaan met zo'n enorme verandering in hun leven.
Sorry voor het enorme verhaal.
Ik heb zolang dingen in me gehouden dat het er nu in enorme golven tegelijk uitkomt.
zondag 12 januari 2020 15:06
Hetgeen dat ik heb gedaan is mijn ouders hun ouderschap afgenomen en hen te bezien als het jongetje en meisje dat ze werkelijk waren. Ik heb op een rijtje gezet wie zij waren, hoe zij in het leven stonden en met allerhande situaties omgingen en kwam tot de conclusie dat zij als volwassenen volledig waren mislukt. Sinds die observatie was het ingeramde respect weg en kon ik de realiteit zien.
Het heeft mij bevrijd, want dat aureooltje dat je onwillekeurig boven de hoofden van je ouders plaatst, dat verdwijnt, het zijn dan alleen nog maar medemensen en het is dan niet meer mogelijk om tot op het bot gemanipuleerd te worden, plus, ik vond de kracht om voor mezelf op te komen en dat was in mijn geval heel hard nodig.
Het heeft mij bevrijd, want dat aureooltje dat je onwillekeurig boven de hoofden van je ouders plaatst, dat verdwijnt, het zijn dan alleen nog maar medemensen en het is dan niet meer mogelijk om tot op het bot gemanipuleerd te worden, plus, ik vond de kracht om voor mezelf op te komen en dat was in mijn geval heel hard nodig.
zondag 12 januari 2020 15:09
Mijn complimenten: je weet je verhaal heel duidelijk en goed te verwoorden.
Je doet het tot nu toe heel goed met betrekking tot je zoon en je exman, het enige wat nog mist is hoe je je het beste tot je ouders kunt gaan verhouden en je pleasegedrag.
Ik denk, dat je met behulp van therapie ook hier prima uit gaan komen.
Heel veel sterkte!
Je doet het tot nu toe heel goed met betrekking tot je zoon en je exman, het enige wat nog mist is hoe je je het beste tot je ouders kunt gaan verhouden en je pleasegedrag.
Ik denk, dat je met behulp van therapie ook hier prima uit gaan komen.
Heel veel sterkte!
zondag 12 januari 2020 15:22
Inderdaad eerst dat financiële stukje duidelijk krijgen.
Toen bij mij de bom barstte stond mijn huwelijk ook op scheiding, grotendeels door manipulaties en inmengingen van mijn ouders. Ik realiseerde me dat ze mijn hele leven al slechte ouders waren en het zover is gekomen omdat ik nog altijd loyaliteit voelde. Het kostte me bijna mijn gezin en hier trok ik de grens. Ik heb rigoureus het contact verbroken en ben gaan praten met een psycholoog. Beste beslissing die ik kon maken!
Toen bij mij de bom barstte stond mijn huwelijk ook op scheiding, grotendeels door manipulaties en inmengingen van mijn ouders. Ik realiseerde me dat ze mijn hele leven al slechte ouders waren en het zover is gekomen omdat ik nog altijd loyaliteit voelde. Het kostte me bijna mijn gezin en hier trok ik de grens. Ik heb rigoureus het contact verbroken en ben gaan praten met een psycholoog. Beste beslissing die ik kon maken!
zondag 12 januari 2020 15:28
@ Cateautje.
Enorm treffend wat je zegt. Ik had vooral mijn vader altijd enorm op een voetstuk maar dat is gewoon weg.
@Minik, ik weet niet of ik het contact volledig wil verbreken. Ik weet inmiddels wel dat ik mijn ouders niet kan veranderen, vooral omdat zij zelf niet zien wat ze verkeerd doen/hoe ik me voel onder dit gedrag.
@Hannaa45 dankjewel voor je lieve woorden.
@gizzmo: Nee, het is puur dat ze ons hebben geholpen in tijden dat het voor hen makkelijk haalbaar was.
'Liever geven met een warme hand dan een koude'
We maakten toen gewoon mondeling de toezegging om terug te betalen wanneer dat voor ons mogelijk was.
Er is nooit gesproken over hoeveel er terug moet.
Helaas waren de laatste jaren financieel heel zwaar en heb ik op momenten dat het wel kon kleine beetjes geld aan mijn ouders gegeven.
Mijn man en ik hebben onlangs een groot bedrag van de belasting gehad (toeslagenaffaire), wat we hebben gedeeld zodat we straks allebei een buffertje hebben om opnieuw te beginnen.
Ik heb mijn ouders toen een wat groter bedrag gegeven en toegezegd dat ik als eea allemaal geregeld is ik frequenter zal betalen, ook met oog op hun verslechterde financiele positie.
Enorm treffend wat je zegt. Ik had vooral mijn vader altijd enorm op een voetstuk maar dat is gewoon weg.
@Minik, ik weet niet of ik het contact volledig wil verbreken. Ik weet inmiddels wel dat ik mijn ouders niet kan veranderen, vooral omdat zij zelf niet zien wat ze verkeerd doen/hoe ik me voel onder dit gedrag.
@Hannaa45 dankjewel voor je lieve woorden.
@gizzmo: Nee, het is puur dat ze ons hebben geholpen in tijden dat het voor hen makkelijk haalbaar was.
'Liever geven met een warme hand dan een koude'
We maakten toen gewoon mondeling de toezegging om terug te betalen wanneer dat voor ons mogelijk was.
Er is nooit gesproken over hoeveel er terug moet.
Helaas waren de laatste jaren financieel heel zwaar en heb ik op momenten dat het wel kon kleine beetjes geld aan mijn ouders gegeven.
Mijn man en ik hebben onlangs een groot bedrag van de belasting gehad (toeslagenaffaire), wat we hebben gedeeld zodat we straks allebei een buffertje hebben om opnieuw te beginnen.
Ik heb mijn ouders toen een wat groter bedrag gegeven en toegezegd dat ik als eea allemaal geregeld is ik frequenter zal betalen, ook met oog op hun verslechterde financiele positie.
zondag 12 januari 2020 15:33
Het is ook van groot belang om erachter te komen wie jij precies bent, wat je aard, karakter en persoonlijkheid is. Kan me voorstellen dat je, door dat pleasen, jezelf uit het oog bent verloren, dus ga er voor zitten, met een notitieboek en schrijf eens op wie, wat en hoe jij bent naar aanleiding van je ervaringen met jezelf, dan kan je aan het einde van die sessie voor jezelf bepalen wat je wilt houden en waar je van af moet en met dat laatste kan je terecht bij iemand die met je mee kan denken.
zondag 12 januari 2020 15:33
Je weet wat je te doen staat:
1
Voor jezelf zorgen en jezelf sterker maken door met een psycholoog te gaan praten. Sta je al op een wachtlijst?
2
Juridische hulp zoeken, misschien heb je een rechtsbijstandsverzekering of kun je eerst naar het juridisch loket bellen 0900-8020 met de vraag over de financiering van je huis.
1
Voor jezelf zorgen en jezelf sterker maken door met een psycholoog te gaan praten. Sta je al op een wachtlijst?
2
Juridische hulp zoeken, misschien heb je een rechtsbijstandsverzekering of kun je eerst naar het juridisch loket bellen 0900-8020 met de vraag over de financiering van je huis.
zondag 12 januari 2020 15:36
Ik zit ook in het proces. Maar in tegenstelling tot manipulatieve ouders ben ik 'slachtoffer' van een te beklemmende opvoeding. Mijn pleasende karakter vertaalde zij naar een sterke 'zij heeft ons nodig', dat na een moeilijke start als baby.
Mijn moeder leeft niet meer en mijn vader heeft na haar overlijden gewoonweg dat stokje overgenomen.
Dat maakt het gemakkelijker voor mij dan voor jou, mijn vader is op zich gewoon een goede vent maar een beetje blind vanwege zijn goede bedoelingen. We moeten nu samen werken aan een andere verstandhouding (namelijk: die van gelijke volwassenen). In het begin kostte het me heel veel energie om mijn grenzen goed aan te geven en af te stappen van dat schuldgevoel. Ik heb me regelmatig afgevraagd of het nu de moeite was. Ondertussen kan ik zeggen van wel, geheel de moeite waard.
Ik heb nu het ergste achter de rug. Wat me nu nog te doen staat is meer handelen naar wat ik leuk vind, beter leren luisteren naar mijn lichaam en nieuw werk. Ik ben namelijk tot deze inzichten gekomen door een burn-out. Dat is nog een hoop werk maar ik heb er al meer vertrouwen in. Ik heb hulp gehad van een heel fijne psycholoog. Mijn tip is er eentje te zoeken en met haar je 32 jaar je rol als pleaser onder loep te nemen en te gaan handelen vanuit jezelf.
Wat je vader betreft en het situatie rondom het huis: kijk even of je met je ex in contact kunt komen die hierover kan adviseren.
Verder wens ik je heel veel sterkte en kracht. Ook jou gaat het lukken!
Mijn moeder leeft niet meer en mijn vader heeft na haar overlijden gewoonweg dat stokje overgenomen.
Dat maakt het gemakkelijker voor mij dan voor jou, mijn vader is op zich gewoon een goede vent maar een beetje blind vanwege zijn goede bedoelingen. We moeten nu samen werken aan een andere verstandhouding (namelijk: die van gelijke volwassenen). In het begin kostte het me heel veel energie om mijn grenzen goed aan te geven en af te stappen van dat schuldgevoel. Ik heb me regelmatig afgevraagd of het nu de moeite was. Ondertussen kan ik zeggen van wel, geheel de moeite waard.
Ik heb nu het ergste achter de rug. Wat me nu nog te doen staat is meer handelen naar wat ik leuk vind, beter leren luisteren naar mijn lichaam en nieuw werk. Ik ben namelijk tot deze inzichten gekomen door een burn-out. Dat is nog een hoop werk maar ik heb er al meer vertrouwen in. Ik heb hulp gehad van een heel fijne psycholoog. Mijn tip is er eentje te zoeken en met haar je 32 jaar je rol als pleaser onder loep te nemen en te gaan handelen vanuit jezelf.
Wat je vader betreft en het situatie rondom het huis: kijk even of je met je ex in contact kunt komen die hierover kan adviseren.
Verder wens ik je heel veel sterkte en kracht. Ook jou gaat het lukken!
zondag 12 januari 2020 15:38
Niets te danken, je komt op mij heel lief en verstandig over.
Wacht nou maar eerst rustig af wat de therapie in de toekomst voor je gaat betekenen in de relatie tot je ouders.
Het is voor nu voldoende, dat je ze, vooral emotioneel, een beetje op afstand houdt.
Ik ben ervan overtuigd dat jij ook hierin t.z.t. je weg gaat vinden.
zondag 12 januari 2020 15:40
Oh, en dat van je vader op een voetstuk: herken ik! Ik heb in de afgelopen periode ook erg veel wrok en boosheid gevoeld over zijn handelen, dat ze me nooit vrij lieten en me geen volwassen vrouw lieten zijn.
Dat is nu weg nadat ik een boze brief heb moeten schrijven van de psych (voor mezelf), eentje naar hem en eentje naar mijn moeder.
In het proces zul je dit gevoel nog eens tegen kunnen komen (als je dat al niet doet) en is dit een goede tool.
Dat is nu weg nadat ik een boze brief heb moeten schrijven van de psych (voor mezelf), eentje naar hem en eentje naar mijn moeder.
In het proces zul je dit gevoel nog eens tegen kunnen komen (als je dat al niet doet) en is dit een goede tool.
zondag 12 januari 2020 15:41
@wittereiger: heeft het je gezin weten te redden?
In mijn geval is dat niet zo maar ik kan nu wel de schade in de toekomst beperken.
@Tickel: vooral je eerste zin, ja zo zie ik het ook. En als ik nu meer financiele ruimte had was het voor mij ook normaal om mijn ouders te helpen omdat ze dat heel goed kunnen gebruiken. Dat er juist op dit moment zo klinisch over gesproken wordt raakt me.
Ik heb het altijd als vanzelfsprekend gezien om geld terug te geven, ook als blijk van waardering voor al hun geboden hulp.
Wat me nu steekt is dat nu ik voor mezelf opkom, zonder bot of anderzijds naar te doen, ik te horen krijg dat ze het 'zeer betreuren omdat ze altijd zeer betrokken en hulpvaardig zijn geweest'.
Mijn ouders staan er nu financieel niet zo goed voor en hij zei me dat hij achteraf kijkend dan beter voor zichzelf en mijn moeder had kunnen zorgen als hij dit allemaal had geweten. Dat kwam hard aan omdat ik nooit misbruik of gebruik heb gemaakt van hun hulp en het allemaal al erg genoeg vond dat we hulp kregen. Dat het 'nodig was' zeg maar.
Hij is ook niet duidelijk over wat hij nu precies terug wil.
In mijn geval is dat niet zo maar ik kan nu wel de schade in de toekomst beperken.
@Tickel: vooral je eerste zin, ja zo zie ik het ook. En als ik nu meer financiele ruimte had was het voor mij ook normaal om mijn ouders te helpen omdat ze dat heel goed kunnen gebruiken. Dat er juist op dit moment zo klinisch over gesproken wordt raakt me.
Ik heb het altijd als vanzelfsprekend gezien om geld terug te geven, ook als blijk van waardering voor al hun geboden hulp.
Wat me nu steekt is dat nu ik voor mezelf opkom, zonder bot of anderzijds naar te doen, ik te horen krijg dat ze het 'zeer betreuren omdat ze altijd zeer betrokken en hulpvaardig zijn geweest'.
Mijn ouders staan er nu financieel niet zo goed voor en hij zei me dat hij achteraf kijkend dan beter voor zichzelf en mijn moeder had kunnen zorgen als hij dit allemaal had geweten. Dat kwam hard aan omdat ik nooit misbruik of gebruik heb gemaakt van hun hulp en het allemaal al erg genoeg vond dat we hulp kregen. Dat het 'nodig was' zeg maar.
Hij is ook niet duidelijk over wat hij nu precies terug wil.
zondag 12 januari 2020 15:44
Wat heftig voor je.
Weet je zeker dat er niks meer te redden is met je man zodra je echt loskomt van je ouders?
Ik heb er op een totaal andere manier ervaring mee maar misschien heb je er toch iets aan;
Mijn ene ouder is te vroeg overleden en de andere werd ‘zwak’. Ik werd in de rol van overleden ouder geduwd, ook mede door broers en zussen en ik nam ook zelf de verantwoordelijkheid niet om dat niet te doen natuurlijk (onbewust), het manipuleren en dingen zo draaien dat zaken altijd lopen volgens de wensen van een of twee personen, herken ik vooral van mijn zussen. Die zien zichzelf als enorm slachtoffer van alles, iedereen en de maatschappij. Alles om zelf maar geen verantwoordelijkheid te moeten pakken.
Het is een lang en taai proces, echt rouwen. Ik heb niet volledig met ze gebroken maar wel ‘mentaal’ en het contact staat op een laag pitje.
De reden is dat het mezelf staande houden en houden aan de afspraken met mezelf met hun ontzettend veel energie kost, die heb ik niet altijd. Dus dan is het matigen van contact beter voor me.
Verder blijft alles op de vlakte. Ik ben van nature extravert maar tegenwoordig met hun niet meer, puur zelfbescherming.
Nu duurt dit proces een jaar of 3 sinds bewustwording van hoe de kaarten echt liggen en nu kan ik langzaam aan weer wat meer diepgang ‘aan’ maar die tijd heb ik echt nodig gehad.
Weet je zeker dat er niks meer te redden is met je man zodra je echt loskomt van je ouders?
Ik heb er op een totaal andere manier ervaring mee maar misschien heb je er toch iets aan;
Mijn ene ouder is te vroeg overleden en de andere werd ‘zwak’. Ik werd in de rol van overleden ouder geduwd, ook mede door broers en zussen en ik nam ook zelf de verantwoordelijkheid niet om dat niet te doen natuurlijk (onbewust), het manipuleren en dingen zo draaien dat zaken altijd lopen volgens de wensen van een of twee personen, herken ik vooral van mijn zussen. Die zien zichzelf als enorm slachtoffer van alles, iedereen en de maatschappij. Alles om zelf maar geen verantwoordelijkheid te moeten pakken.
Het is een lang en taai proces, echt rouwen. Ik heb niet volledig met ze gebroken maar wel ‘mentaal’ en het contact staat op een laag pitje.
De reden is dat het mezelf staande houden en houden aan de afspraken met mezelf met hun ontzettend veel energie kost, die heb ik niet altijd. Dus dan is het matigen van contact beter voor me.
Verder blijft alles op de vlakte. Ik ben van nature extravert maar tegenwoordig met hun niet meer, puur zelfbescherming.
Nu duurt dit proces een jaar of 3 sinds bewustwording van hoe de kaarten echt liggen en nu kan ik langzaam aan weer wat meer diepgang ‘aan’ maar die tijd heb ik echt nodig gehad.
zondag 12 januari 2020 15:47
Wat gemeen en manipulatief van je vader. Gedane zaken nemen geen keer.Kuzu schreef: ↑12-01-2020 15:41@wittereiger: heeft het je gezin weten te redden?
In mijn geval is dat niet zo maar ik kan nu wel de schade in de toekomst beperken.
@Tickel: vooral je eerste zin, ja zo zie ik het ook. En als ik nu meer financiele ruimte had was het voor mij ook normaal om mijn ouders te helpen omdat ze dat heel goed kunnen gebruiken. Dat er juist op dit moment zo klinisch over gesproken wordt raakt me.
Ik heb het altijd als vanzelfsprekend gezien om geld terug te geven, ook als blijk van waardering voor al hun geboden hulp.
Wat me nu steekt is dat nu ik voor mezelf opkom, zonder bot of anderzijds naar te doen, ik te horen krijg dat ze het 'zeer betreuren omdat ze altijd zeer betrokken en hulpvaardig zijn geweest'.
Mijn ouders staan er nu financieel niet zo goed voor en hij zei me dat hij achteraf kijkend dan beter voor zichzelf en mijn moeder had kunnen zorgen als hij dit allemaal had geweten. Dat kwam hard aan omdat ik nooit misbruik of gebruik heb gemaakt van hun hulp en het allemaal al erg genoeg vond dat we hulp kregen. Dat het 'nodig was' zeg maar.
Hij is ook niet duidelijk over wat hij nu precies terug wil.
Het zegt iets over zijn beslissingen niet over of jij iets niet goed gedaan hebt.
De zwakken zich nog zwakker laten voelen om er daarna weer volledig over te walsen.
Interessant boek voor je; ‘Het zit in de familie’. Hielp mij op weg bij de eerste inzichten.
zondag 12 januari 2020 15:51
Ik had echt emdr nodig om los te komen van mijn moeder, ze bleef ergens toch de macht houden als baas zijnde als ik daar weer zat keek ze me aan en zei waar of niet en dan schikte ik me weer, die angst moest eerst weg om niet meer die loyaliteit te voelen, ik ben daarmee begonnen toen ze mijn dochter toesprak zoals ze vroeger tegen mij sprak en toen was het klaar, je bent je al zo goed bewust van de rollen en de pijnpunten.
Het gaat je denk ik meer rust geven om al dan niet tijdelijk te breken, ze blijven teleurstellen ze blijven hun maniertjes gebruiken om je onder de duim te houden.
Het gaat je denk ik meer rust geven om al dan niet tijdelijk te breken, ze blijven teleurstellen ze blijven hun maniertjes gebruiken om je onder de duim te houden.
zondag 12 januari 2020 16:05
Ga verder weg van je ouders wonen.
Nu ben ik naar Australië geëmigreerd en dat is natuurlijk ook weer een uiterste maar ik vind het heerlijk dat familie allemaal (ook schoonfamilie) ver weg is, geen bemoeienis en geen familie verplichtingen.
Het stuk wat je benoemd als altijd goed willen zijn voor anderen "pleasen" is wel natuurlijk dat je afhankelijk bent van andere en hun goedkeuring.
Het wordt echt tijd om zelfstandig te worden, financiel onafhankelijk en een sterk voorbeeld voor je zoon (en dat gaat volgens mij helemaal goed komen).
Volg je gevoel en wees niet bang om andere teleur te stellen, doe wat volgens jou het beste is voor jou en je zoon.
Nu ben ik naar Australië geëmigreerd en dat is natuurlijk ook weer een uiterste maar ik vind het heerlijk dat familie allemaal (ook schoonfamilie) ver weg is, geen bemoeienis en geen familie verplichtingen.
Het stuk wat je benoemd als altijd goed willen zijn voor anderen "pleasen" is wel natuurlijk dat je afhankelijk bent van andere en hun goedkeuring.
Het wordt echt tijd om zelfstandig te worden, financiel onafhankelijk en een sterk voorbeeld voor je zoon (en dat gaat volgens mij helemaal goed komen).
Volg je gevoel en wees niet bang om andere teleur te stellen, doe wat volgens jou het beste is voor jou en je zoon.
zondag 12 januari 2020 17:02
Het heeft mijn gezin gered maar er zijn littekens. Man en ik zijn in therapie gegaan en meer gaan praten. Ook veel over hoe het zo heeft kunnen gebeuren. Het gaat steeds beter tussen ons, maar soms vallen we terug in frustratie of verdriet. Ik ben sinds de breuk met mijn ouders enorm gegroeid in zelfvertrouwen en ben ook veel relaxter en liever geworden voor mezelf. Ik heb geleerd voor mezelf en mijn gezin te kiezen en mijn grenzen aan te geven en voel me daar helemaal niet schuldig over. Eigenlijk ben ik juist trots op mezelf.
zondag 12 januari 2020 17:11
Je doet het goed. De stappen op weg naar volwassen zijn, neem je nu. Langzaam afstand nemen van jouw ouders maar zonder ze buiten te sluiten. Natuurlijk zullen ze sputteren. is niks mis mee zolang jij maar met respect en zonder boosheid bij jouw eigen gevoel en beslissingen blijft. Uiteindelijk is het de bedoeling dat jullie gelijkwaardig worden. Zij opa en oma voor jouw kind en dat allemaal naast jou. Dat geld van dat huis zou ik nog even naast mij neerleggen. Als jij dat straks na de eventuele verkoop nodig zou hebben zou ik dan pas bespreken.
Whatsapp berichten zou ik alleen houden voor zomaar tussendoortjes. Geen moeilijke beslissingen of lastig gezeur. Komt zo vaak verkeerd over. Kun je ook prima tegen je ouders zeggen. Het zal even duren voordat ze de nieuwe jij zien.
Wat betreft jouw man, wij waren altijd de beste vriendjes wanneer het "uit" was. Inmiddels lopen hier de kleinkindjes af en toe rond. Je weet dus nooit.
Heel veel sterkte, wijsheid en vooral geduld.
Whatsapp berichten zou ik alleen houden voor zomaar tussendoortjes. Geen moeilijke beslissingen of lastig gezeur. Komt zo vaak verkeerd over. Kun je ook prima tegen je ouders zeggen. Het zal even duren voordat ze de nieuwe jij zien.
Wat betreft jouw man, wij waren altijd de beste vriendjes wanneer het "uit" was. Inmiddels lopen hier de kleinkindjes af en toe rond. Je weet dus nooit.
Heel veel sterkte, wijsheid en vooral geduld.
zondag 12 januari 2020 17:23
Wat mooi, het lijkt precies op mijn verhaal. Vooral die mildheid naar jezelf is erg belangrijk TO. Ik hoop dat je die snel vindwittereiger schreef: ↑12-01-2020 17:02Het heeft mijn gezin gered maar er zijn littekens. Man en ik zijn in therapie gegaan en meer gaan praten. Ook veel over hoe het zo heeft kunnen gebeuren. Het gaat steeds beter tussen ons, maar soms vallen we terug in frustratie of verdriet. Ik ben sinds de breuk met mijn ouders enorm gegroeid in zelfvertrouwen en ben ook veel relaxter en liever geworden voor mezelf. Ik heb geleerd voor mezelf en mijn gezin te kiezen en mijn grenzen aan te geven en voel me daar helemaal niet schuldig over. Eigenlijk ben ik juist trots op mezelf.
maandag 13 januari 2020 14:50
Is het besef dat je door altijd maar je ouders te please Je huwelijk en dus je gezinsleven om zeep hebt geholpen en je zoon nu dus moet opgroeien als kind van gescheiden ouders en dus altijd zijn vader of zijn moeder moet missen nog niet genoeg om te beseffen dat je zo afhankelijk van je ouders opstellen je alleen maar vooral heel veel nadelen oplevert.
