Relaties
alle pijlers
Mijn jongste zus, hoe moet ik hiermee omgaan?
dinsdag 11 augustus 2020 19:01
Pfff... ik weet niet waar te beginnen...
Ik ben 31 en sinds april woon ik weer bij mijn ouders, na 10 jaar op studentenkamers en samen te hebben gewoond. Mijn relatie is gestrand en als zzp-er in de culturele sector in coronatijd ben ik op dit moment niet stabiel genoeg om een eigen woning te kunnen huren. Hier ben ik wel hard mee bezig, gisteren begonnen met een nieuwe baan om weer wat te kunnen sparen. Maar goed, daar gaat het hier niet over.
Ik ben enorm blij dat mijn ouders mij de mogelijkheid geven om hier tijdelijk te overbruggen, maar hoe lang dat precies gaat duren is op dit moment nog even onduidelijk.
Mijn jongste zus van 25 woont ook nog thuis, heeft nog nooit op zichzelf gewoond of vaste lasten gehad. Heeft een vaste baan in loondienst van 30 uur per week, maar zit in de volgens haar lastige positie dat ze niet kan kopen (ze is alleenstaand) en dat huren in de vrije sector ook niet op te brengen is. Ze heeft zich pas 1,5 jaar geleden ingeschreven voor sociale huur, dus dat wordt hem ook niet op korte termijn.
Ik snap dat door mijn komst hier de dynamiek enigszins verstoord is. Ineens wonen we hier met zijn vieren, terwijl mijn ouders en zus het al zo lang gewend waren met z’n drieën.
Dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn als ik niet helemaal knettergek werd de manier waarop mijn zus zich gedraagt. Ze kijkt naar alles heel negatief, commandeert mijn ouders (waarvan ik dan denk, jeetje meid, hoe heb je het lef), het ligt altijd aan anderen en nooit aan haarzelf, heeft overal commentaar op en kan echt nooit haar ongelijk ergens over toegeven. Je hoeft maar iets te zeggen waar zij het niet mee eens is, of je wordt afgeblaft...
Als ik met mijn ouders over haar houding heb wordt het weggewuifd en het is allemaal zo erg niet: “oh dat valt toch wel mee”?
Als ik het heel bot mag zeggen vind ik haar eigenlijk een verwend nest dat haar eigen boontjes maar eens moet gaan doppen en zelfstandig moet worden en loskomen, maarja, wie ben ik? Kijkende naar mijn eigen situatie?
Ik vind het echt heel lastig, want het gesprek met haar aangaan kan dus eigenlijk niet echt, want dat eindigt er altijd mee dat ik de boeman ben en dat ik betweterig wordt genoemd. Er valt geen land mee te bezeilen.
Of stel ik me nu aan?
Ik ben 31 en sinds april woon ik weer bij mijn ouders, na 10 jaar op studentenkamers en samen te hebben gewoond. Mijn relatie is gestrand en als zzp-er in de culturele sector in coronatijd ben ik op dit moment niet stabiel genoeg om een eigen woning te kunnen huren. Hier ben ik wel hard mee bezig, gisteren begonnen met een nieuwe baan om weer wat te kunnen sparen. Maar goed, daar gaat het hier niet over.
Ik ben enorm blij dat mijn ouders mij de mogelijkheid geven om hier tijdelijk te overbruggen, maar hoe lang dat precies gaat duren is op dit moment nog even onduidelijk.
Mijn jongste zus van 25 woont ook nog thuis, heeft nog nooit op zichzelf gewoond of vaste lasten gehad. Heeft een vaste baan in loondienst van 30 uur per week, maar zit in de volgens haar lastige positie dat ze niet kan kopen (ze is alleenstaand) en dat huren in de vrije sector ook niet op te brengen is. Ze heeft zich pas 1,5 jaar geleden ingeschreven voor sociale huur, dus dat wordt hem ook niet op korte termijn.
Ik snap dat door mijn komst hier de dynamiek enigszins verstoord is. Ineens wonen we hier met zijn vieren, terwijl mijn ouders en zus het al zo lang gewend waren met z’n drieën.
Dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn als ik niet helemaal knettergek werd de manier waarop mijn zus zich gedraagt. Ze kijkt naar alles heel negatief, commandeert mijn ouders (waarvan ik dan denk, jeetje meid, hoe heb je het lef), het ligt altijd aan anderen en nooit aan haarzelf, heeft overal commentaar op en kan echt nooit haar ongelijk ergens over toegeven. Je hoeft maar iets te zeggen waar zij het niet mee eens is, of je wordt afgeblaft...
Als ik met mijn ouders over haar houding heb wordt het weggewuifd en het is allemaal zo erg niet: “oh dat valt toch wel mee”?
Als ik het heel bot mag zeggen vind ik haar eigenlijk een verwend nest dat haar eigen boontjes maar eens moet gaan doppen en zelfstandig moet worden en loskomen, maarja, wie ben ik? Kijkende naar mijn eigen situatie?
Ik vind het echt heel lastig, want het gesprek met haar aangaan kan dus eigenlijk niet echt, want dat eindigt er altijd mee dat ik de boeman ben en dat ik betweterig wordt genoemd. Er valt geen land mee te bezeilen.
Of stel ik me nu aan?
woensdag 12 augustus 2020 22:50
Het is 'jouw' huis niet, dus jij hebt je aan te passen en als je ouders veel van zus pikken en jij daar niet blij van wordt; het zij zo.
En zo zelfstandig ben je zelf ook niet geweest; op jouw leeftijd nooit iets zelf opgebouwd pleit ook niet bepaald voor jou. Een man die op zijn 25e nog of op zijn 31e weer thuis woont; die wordt zo'n beetje afgefakkeld hier.
sweetfirefly wijzigde dit bericht op 13-08-2020 07:49
3.17% gewijzigd
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
donderdag 13 augustus 2020 08:40
Nou nou nou zo kan ie wel weer hè.SweetFirefly schreef: ↑12-08-2020 22:50Het is 'jouw' huis niet, dus jij hebt je aan te passen en als je ouders veel van zus pikken en jij daar niet blij van wordt; het zij zo.
En zo zelfstandig ben je zelf ook niet geweest; op jouw leeftijd nooit iets zelf opgebouwd pleit ook niet bepaald voor jou. Een man die op zijn 25e nog of op zijn 31e weer thuis woont; die wordt zo'n beetje afgefakkeld hier.
Een man die op zijn 31e weer even thuis woont heb ik geen mening over. Zou ik sneu vinden en hoop voor diegene dat ie snel weer iets vindt. Ik heb ook vriendinnen die weleens kort weer thuis hebben gewoond. Wat is daar in godsnaam erg aan? Hoezo heb je dan “niks opgebouwd”? En hoe kom je erbij dat je dan wordt “afgefakkeld”?
Iemand die op op zijn 25e nog steeds thuis woont (ondanks gewoon een inkomen!) en dus geen idee heeft hoe het is om zelfstandig te wonen, die zijn relaties en zijn vrienden noodgedwongen mee naar het ouderlijk huis moet nemen (gezellig met de ouders op de bank), én dat allemaal wel prima vind, dat zou voor mij een enorme afknapper zijn. Al mijn vriendinnen gingen vanaf hun 19e ongeveer uit huis, ik vond het heerlijk, en ook een natuurlijke drive om zelfstandig te zijn, te kunnen doen en laten wat ik wilde. Ook al had je natuurlijk geen cent te makken in die tijd. Gezellig ook om vaak met je vriendinnen af te spreken op hun studentenkamertjes. Samen te eten. Heerlijke tijd was dat! Absoluut niet jaloers dus op volwassenen die in hun ouderlijk huis dik aan het sparen zijn voor een eigen huis. Liever minder geld maar wel die zelfstandigheid en vooral het gevoel van vrijheid! Heb ook weleens weer kort thuis gezeten na een buitenlandse stage. Vreselijk, dat botst gewoon als je gewend bent om je eigen plek te hebben. Hoe leuk je ouders ook zijn!
En als iemand een grote mond heeft mag je natuurlijk best voor jezelf opkomen TO.
appelientjex wijzigde dit bericht op 13-08-2020 08:54
27.28% gewijzigd
donderdag 13 augustus 2020 08:49
Nou inderdaadappelientjex schreef: ↑13-08-2020 08:40Nou nou nou zo kan ie wel weer hè.
Een man die op zijn 31e weer even thuis woont heb ik geen mening over. Ik heb ook vriendinnen die weleens kort weer thuis hebben gewoond. Wat is daar in godsnaam erg aan? Hoezo heb je dan “niks opgebouwd”? En hoe kom je erbij dat je dan wordt “afgefakkeld”?
Iemand die op op zijn 25e nog steeds thuis woont en dus geen idee heeft hoe het is om zelfstandig te wonen, die zijn relaties en zijn vrienden mee naar het ouderlijk huis moet nemen (gezellig met de ouders op de bank), én dat allemaal wel prima vind, dat zou voor mij een enorme afknapper zijn.
Als iemand een grote mond heeft mag je natuurlijk best voor jezelf opkomen.
En wat houdt dat "iets opgebouw" in? Het zegt allemaal zo weinig in mijn ogen. Iemand kan met een partner iets opbouwen door samen een huis te kopen maar als de relatie dan klapt, wat heb je daar dan aan?
anoniem_228343 wijzigde dit bericht op 13-08-2020 15:00
0.26% gewijzigd
donderdag 13 augustus 2020 08:52
Precies. Je kan je baan kwijtraken, failliet gaan, scheiden... Dat zijn dingen die ons allemaal kunnen overkomen. Daar heb ik geen illusies over. Het is ook gewoon geluk of pech hebben. Als je een dikke erfenis krijgt heb je daar niks voor hoeven doen. Maar heb je het dan beter voor elkaar dan iemand die dat niet heeft?vivautrecht85 schreef: ↑13-08-2020 08:49Nou inderdaad
En wat houdt dat "iets opgebouwd in"? Het zegt allemaal zo weinig in mijm ogen. Iemand kan met een partner iets opbouwen door samen een huis te kopen maar als de relatie dan klapt, wat heb je daar dan aan?
donderdag 13 augustus 2020 15:41
Als iemand heel hard op zoek is naar een huis of kamer en het (nog) niet kan vinden vanwege de woningnood, is dat natuurlijk super schrijnend. Maar dat is bij zus toch niet het geval?
