Relaties
alle pijlers
Mijn leven is een puinhoop
maandag 23 april 2018 00:13
En ik weet even niet meer wat te doen...
Misschien is het even handig om te loepen, dan valt er een grote lap tekst te skippen.
Nog geen jaar geleden ben ik getrouwd en ik wil alweer scheiden. (Ja, een paar dagen geleden was er ook al zo'n topic maar daar was ik niet de TO)
Als ik heel eerlijk ben zijn we getrouwd om de verkeerde redenen. Wij zijn getrouwd om alles formeel goed geregeld te hebben voor ons toen nog ongeboren kind (nu ruim een half jaar oud).
Ik kan niet meer, ik ben op. Toen ik een relatie kreeg met mijn man gaf hij vrij snel aan dat hij schulden had. Deze schulden hebben we toen zo snel mogelijk afbetaald. Afgelopen week kwam hij er ineens mee dat hij in Nederland ook nog zo'n €20.000 schuld heeft en dat hij toen naar het buitenland vertrokken is om deze schulden te ontlopen.
We hebben in onze relatie veel heftige dingen meegemaakt en ik heb voor mijn gevoel nooit de kans gehad om dit te verwerken.
Afgelopen week is er bij mij iets geknapt. Hij heeft midden in de nacht op een muur staan slaan en tegen onze dochter staan schreeuwen omdat ze wakker werd van de honger (ze slaapt normaal goed door). De dag erna ben ik naar Nederland "gevlucht" om alles helder te krijgen voor mezelf en ik ben er nog steeds maar dat helder krijgen lukt nog niet echt. Nu is het de muur maar ik ben bang dat ik, of nog erger mijn dochter, de volgende is.
We hebben veel discussies over vanalles en nogwat maar voornamelijk over de verzorging van ons kind en het huishouden. Hij verwacht dat ik beide volledig op me neem omdat ik immers ruim een jaar zwangerschapsverlof heb.
En dit lukt me niet. Mijn gezondheid laat me vreselijk in de steek en als het ene voorbij is klopt het volgende aan.
Nu ben ik inmiddels opnieuw (volledig ongepland en veel te snel) weer zwanger. Vanwege meerdere factoren kan en wil ik het niet weg laten halen.
Als ik weg ga zou ik in eerste instantie weer bij mijn moeder moeten gaan wonen. Op zich is dit geen probleem, het huis is groot genoeg voor ons allemaal en zo zou ik ook weer een financiële buffer op kunnen bouwen. Op dit moment heb ik geen rooie cent.
Maar nu komt het gewetensbezwaar, mijn kind(eren). Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders en de omgang met mijn vader was ronduit slecht. Ik heb dan ook al vanaf mijn 14e geen contact meer met hem.
Ik denk niet dat mijn man voor zijn kind(eren) zal vechten. Hij vindt zijn computer(games) belangrijker dan zijn gezin en als onze dochter huilt zet hij gewoon zijn headset op en legt haar in de box. Ik heb afgelopen week voor het eerst sinds haar geboorte even een paar uur écht voor mezelf gehad waarin ik even niet hoefde te zorgen. Als ik eens met een vriendin afspreek kan ik er van uitgaan dat ik binnen een uur gebeld wordt met de vraag of ik naar huis kan komen omdat hij dochter niet stil krijgt. Het lijkt gewoon alsof ze niet echt een band hebben.
Ik weet het niet meer, vechten of opgeven.
Misschien is het even handig om te loepen, dan valt er een grote lap tekst te skippen.
Nog geen jaar geleden ben ik getrouwd en ik wil alweer scheiden. (Ja, een paar dagen geleden was er ook al zo'n topic maar daar was ik niet de TO)
Als ik heel eerlijk ben zijn we getrouwd om de verkeerde redenen. Wij zijn getrouwd om alles formeel goed geregeld te hebben voor ons toen nog ongeboren kind (nu ruim een half jaar oud).
Ik kan niet meer, ik ben op. Toen ik een relatie kreeg met mijn man gaf hij vrij snel aan dat hij schulden had. Deze schulden hebben we toen zo snel mogelijk afbetaald. Afgelopen week kwam hij er ineens mee dat hij in Nederland ook nog zo'n €20.000 schuld heeft en dat hij toen naar het buitenland vertrokken is om deze schulden te ontlopen.
We hebben in onze relatie veel heftige dingen meegemaakt en ik heb voor mijn gevoel nooit de kans gehad om dit te verwerken.
Afgelopen week is er bij mij iets geknapt. Hij heeft midden in de nacht op een muur staan slaan en tegen onze dochter staan schreeuwen omdat ze wakker werd van de honger (ze slaapt normaal goed door). De dag erna ben ik naar Nederland "gevlucht" om alles helder te krijgen voor mezelf en ik ben er nog steeds maar dat helder krijgen lukt nog niet echt. Nu is het de muur maar ik ben bang dat ik, of nog erger mijn dochter, de volgende is.
We hebben veel discussies over vanalles en nogwat maar voornamelijk over de verzorging van ons kind en het huishouden. Hij verwacht dat ik beide volledig op me neem omdat ik immers ruim een jaar zwangerschapsverlof heb.
En dit lukt me niet. Mijn gezondheid laat me vreselijk in de steek en als het ene voorbij is klopt het volgende aan.
Nu ben ik inmiddels opnieuw (volledig ongepland en veel te snel) weer zwanger. Vanwege meerdere factoren kan en wil ik het niet weg laten halen.
Als ik weg ga zou ik in eerste instantie weer bij mijn moeder moeten gaan wonen. Op zich is dit geen probleem, het huis is groot genoeg voor ons allemaal en zo zou ik ook weer een financiële buffer op kunnen bouwen. Op dit moment heb ik geen rooie cent.
Maar nu komt het gewetensbezwaar, mijn kind(eren). Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders en de omgang met mijn vader was ronduit slecht. Ik heb dan ook al vanaf mijn 14e geen contact meer met hem.
Ik denk niet dat mijn man voor zijn kind(eren) zal vechten. Hij vindt zijn computer(games) belangrijker dan zijn gezin en als onze dochter huilt zet hij gewoon zijn headset op en legt haar in de box. Ik heb afgelopen week voor het eerst sinds haar geboorte even een paar uur écht voor mezelf gehad waarin ik even niet hoefde te zorgen. Als ik eens met een vriendin afspreek kan ik er van uitgaan dat ik binnen een uur gebeld wordt met de vraag of ik naar huis kan komen omdat hij dochter niet stil krijgt. Het lijkt gewoon alsof ze niet echt een band hebben.
Ik weet het niet meer, vechten of opgeven.
meyana wijzigde dit bericht op 23-04-2018 01:03
Reden: Onnodige hoofdletters
Reden: Onnodige hoofdletters
0.03% gewijzigd
"Nee" is ook een antwoord.
maandag 23 april 2018 09:45
Ja ik ga hier zeker van uit en dat zal ook gebeuren. Ik weet dat fulltime werken er niet in gaat zitten en dat hoeft ook niet. Ik blijft altijd zelf verantwoordelijk voor mijn kinderen en dat weet ik heel goed. En dat helpen, ik heb afgelopen tijd veel gepraat, geklaagd, gehuild en mijn familie (en vrienden) springen een gat in de lucht als ik terug kom. Een vriendin zei afgelopen week: je leven in Nederland is niet gestopt, je kunt het gewoon weer oppakken waar je het gepauzeerd hebt. Dit heeft me wel even aan het denken gezet en doen beseffen dat ik meer redenen heb om terug te keren naar Nederland dan te blijven waar ik nu ben.aikidoka schreef: ↑23-04-2018 09:39Meyana, je gaat er wel erg vanuit dat je familie je gaat helpen in Nederland, je dochter op gaat vangen etc. Ik hoop voor je dat dat inderdaad gaat gebeuren. Mijn netwerk is in de afgelopen 4.5 jaar best wat veranderd en uitgedund, onverwacht. Hierdoor vind ik het, als man op reis is, regelmatig best zwaar als ik alleen ben.
Ik wil absoluut niet zeggen dat je hierom bij je man moet blijven, want dat lijkt me niet verstandig. Ik zou wel uitgaan van wat jouw belastbaarheid is en niet inzetten op maximaal benutten van je netwerk.
"Nee" is ook een antwoord.
maandag 23 april 2018 09:49
TO heeft wel toestemming nodig van man om met kind naar het buitenland te vertrekken. Zomaar weggaan en het kind meenemen = ontvoering.Tiswa schreef: ↑23-04-2018 07:54Ga je exit regelen. Neem contact op met je moeder en vraag of ze een kamer voor jou en je dochter klaar maakt. Pak je spullen en vertrek, en laat je man pas na vertrek weten dat je weg bent, zodat hij je niet tegen kan houden of je dochter weigert mee te laten gaan. Zet de scheiding in gang en ga een leven voor jou en je kinderen opbouwen. Zorg dat je kinderen wel contact kunnen hebben met hun vader, zodat ze weten wie hij is en waar zij vandaan komen.
Je relatie is over, en het wordt zo te horen alleen maar gevaarlijker voor jou en je kind(eren).
maandag 23 april 2018 09:52
Mijn gezondheid laat me in zoverre in de steek dat ik met enige nierkolieken heb. Op dat soort momenten is het fijn als iemand even de zorg overneemt zodat ik eerst even kan slapen/rust nemen (ik slaap bij pijn) en je niet telkens wakker maakt om een fles te geven/luier te verschonen/te troosten. Verder valt er goed mee te leven. En nee, na zo'n koliek ben ik 1/2 dagen niet in staan om het huishouden volledig draaiende te houden (bukken, strekken en veel lopen gaat op zo'n moment gewoon niet). Als ik dan bijvoorbeeld vraag de vaatwasser in of uit te pakken of even het vuilnis naar beneden te brengen krijg ik te horen dat ik een vreselijk luie huisvrouw ben. De dagelijkse dingen gaan, weliswaar met wat aanpassingen zoals verschonen op de bank ipv op de commodeminnimouse schreef: ↑23-04-2018 09:45Wat ik me wel afvraag: in je OP geef je aan dat je gezondheid je in de steek laat en je daardoor dus absoluut niet de zorg van je kind en het huishouden op je kunt nemen. Je wil in Nederland wel direct vol aan de bak met werken enzo. Hoe denk je dat vol te gaan houden dan?
"Nee" is ook een antwoord.
maandag 23 april 2018 10:44
Plus dat je het uit vrije wil zou doen, omdat je zelf alle belangen van zowel jezelf als je bestaande (en vooruit, ook je ongeboren) kind hebt afgewogen. Dat is een heel ander verhaal dan dat van je stiefmoeder natuurlijk. Ik vind het namelijk nogal wat, om je baby die er al is, willens en wetens straks een tijd zonder moeder te laten zitten, omdat jij in het ziekenhuis ligt...
Ik hoop dat je wat betreft het terug naar NL gaan snel een knoop doorhakt, want ik denk ook dat je gek bent als je blijft. Volgens mij heb je het in ieder geval in je hoofd allemaal goed voor elkaar en op de rit, nu in de praktijk nog. Sterkte!
maandag 23 april 2018 10:46
Misschien omdat er steeds meer redenen bij komen waardoor iedereen het een slecht idee vindt een tweede kind te laten komen? En omdat mensen misschien geheel ter goeder trouw met argumenten komen waarvan ze niet zien of TO die ook al bedacht had?
Ik heb ook wel eens een heel stellig plan waarbij ik iets wel of niet ga doen. En soms komt er dan iemand met argumenten waardoor ik er nog eens over nadenk en heroverweeg. Daar is toch niks mis mee?
maandag 23 april 2018 10:48
Meyana, ik zou zeker weggaan bij je man, maar ik zou niet onderschatten hoe lichamelijk vermoeiend een dreumes en peuter zijn. Als ze dus wel lopen, maar ofwel zaken nog niet snappen ofwel in de nee fase zitten. Als je dan dus moet herstellen van een nierkoliek en ze rennen allebei een andere kant op, dan hoop ik dat jouw moeder nog heel fit is en heel veel voor je over heeft. Want als jij het dan niet kan, dan moet je netwerk het doen. En ik help graag in mijn eigen netwerk, maar ik heb bijvoorbeeld wel een baan en daar ook verplichtingen. Ik kan niet zomaar kinderen van een vriendin regelmatig opvangen. Als jij dat wel hebt in je omgeving, da’s mooi. Ik zou er niet op durven rekenen.
maandag 23 april 2018 10:50
Nou dit ook. Waarom zou je teruggaan? Met wat je schrijft, voelt het niet goed. Ik zou zo veel mogelijk vanuit Nederland regelen, en in het Hemelvaartweekend nog even heen en weer rijden (liefst met een vriend of je vader erbij ofzo) voor de laatste dingen.
maandag 23 april 2018 10:57
Als jullie kind zijn/haar officiele verblijfplaats niet in Nederland is, heb je wettelijk gezien schriftelijke toestemming nodig van de vader of vervangende toestemming van de lokale rechtbank om met kind naar Nederland te verhuizen.
Anders riskeer je een aanklacht wegens kinderontvoering.
Ik begrijp heel goed dat je nu graag terug wil naar Nederland met kind. Ik woon in België met mijn kind. Ja, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb werk, verdien goed, woon vlakbij de grens, maar toch: het is niet hetzelfde, het is niet Nederland, het is niet R'dam.
Anders riskeer je een aanklacht wegens kinderontvoering.
Ik begrijp heel goed dat je nu graag terug wil naar Nederland met kind. Ik woon in België met mijn kind. Ja, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb werk, verdien goed, woon vlakbij de grens, maar toch: het is niet hetzelfde, het is niet Nederland, het is niet R'dam.
maandag 23 april 2018 11:00
maandag 23 april 2018 11:25
maandag 23 april 2018 12:16
Trek je alsjeblieft niet teveel aan van de vrouwen die jou proberen om te praten tot een abortus. Jij hebt besloten dat je het kindje wil houden, dus hou daaraan vast. Sommigen vinden abortus iets wat je maar even doet, ach even pijn maar het slijt wel weer. Ik vind het echt erg dat jou wordt aangeraden een abortus te ondergaan terwijl je juist in dat besluit heel standvastig bent.
Dat je je kinderen niets te bieden hebt vind ik helemaal een nare uitspraak. Het leven draait niet om geld en materiële zaken. Zolang jij je kinderen genoeg liefde geeft, een dak boven hun hoofd, eten en schone kleren en er zelf weer bovenop krabbelt, bied je ze genoeg.
Ik hoop dat je alles goed kunt regelen, voor dat gedeelte helaas geen tips. Sterkte met alles
Dat je je kinderen niets te bieden hebt vind ik helemaal een nare uitspraak. Het leven draait niet om geld en materiële zaken. Zolang jij je kinderen genoeg liefde geeft, een dak boven hun hoofd, eten en schone kleren en er zelf weer bovenop krabbelt, bied je ze genoeg.
Ik hoop dat je alles goed kunt regelen, voor dat gedeelte helaas geen tips. Sterkte met alles
maandag 23 april 2018 14:12
Heel simpel: dat ben je pas als je schriftelijk toestemming hebt van de vader of de rechtbank van het land waar jullie officieel verblijven.
Logeren kan, zolang de vader mag weten waar zijn kind is en je contact tussen vader en kind niet in de weg staat.
Echter, er is een verschil tussen logeren en permanent logeren, zeker als je getrouwd bent of een samenlevingscontract hebt. In België noemen ze dat gezinsverlating. Kijk dus ook goed naar wat de wet zegt in het land waar jullie wonen.
maandag 23 april 2018 17:24
Dat is mooi. Ik probeer vanuit mijn eigen ervaring als niet alleenstaande ouder die het wel regelmatig alleen doet (vanwege werk van partner) mee te denken. Ik probeer TO absoluut geen abortus aan te praten. Zij wil geen abortus en dat respecteer ik. Ik probeer mijn ervaringen te delen en mijn zoon is ouder dan haar dochter, dus ik heb al een paar andere fases meegemaakt. En oa dat mijn netwerk is veranderd in de afgelopen 5 jaar. Helemaal te gek als dat bij TO niet gebeurt. Maar eens er over nadenken hoe je het kan oplossen als het wel gebeurt is misschien helemaal niet zo slecht. Netwerk, au pair, kdv, opvang aan huis zijn allemaal opties. Alles op 1 optie gooien is niet mijn keuze. Als dat bij TO werkt, prima. Als TO alleen maar wil horen dat het perfect gaat lukken, dan houd ik op met meeschrijven. Want ik sta er niet achter om dat op te schrijven. Ik denk namelijk, gebaseerd op mijn eigen ervaringen, dat het regelmatig pittig zal zijn.
maandag 23 april 2018 17:53
En: win juridisch advies in over wat je kan en mag doen als je man dwars gaat liggen om jou te dwingen te blijven, TO.meaki schreef: ↑23-04-2018 14:12Heel simpel: dat ben je pas als je schriftelijk toestemming hebt van de vader of de rechtbank van het land waar jullie officieel verblijven.
Logeren kan, zolang de vader mag weten waar zijn kind is en je contact tussen vader en kind niet in de weg staat.
Echter, er is een verschil tussen logeren en permanent logeren, zeker als je getrouwd bent of een samenlevingscontract hebt. In België noemen ze dat gezinsverlating. Kijk dus ook goed naar wat de wet zegt in het land waar jullie wonen.
Hij gaat straks zijn façade kwijtraken voor de buitenwereld en binnenshuis zijn sloofje dat ervoor zorgt dat hij met zijn natje en droogje kan doorgamen. Hij heeft geen enkele winst te behalen bij jouw vertrek. Ik denk dus ook dat hij vervelend gaat doen (en beterschap beloven, en huilen en jankend aan je enkels hangen, en dan weer boos doen). Bedenk goed dat al deze emoties niet op jou gericht zijn als persoon. Het gaat hem erom dat de situatie zo blijft zoals hij is.
Blijf daarnaast goed aanvoelen wat jij wil. Niet wat hij wil of waar hij je toe probeert te manipuleren dat je zou moeten voelen, maar wat jij wil. Je geeft aan dat je dit niet meer wil. Dit gaat niet veranderen want dit soort mannen heeft daar geen winst bij. Een gelijkwaardige, prettige relatie betekent dat hij moet inleveren.
maandag 23 april 2018 18:15
Wat zit je in een vreselijke situatie! Ver van vrienden en familie bij een agressieve man die je kleineert, en met een kind waardoor je niet makkelijk even je biezen kan pakken 
Ik denk dat je bij hem weg moet, hij kleineert je, gedraagt zich niet als een zorgzame vader of man, en hij is agressief. Denk je dat het veilig is om met hem te bespreken dat je niet met hem verder wilt?
Zo niet dan zou ik naar een lokale instantie gaan (hier in NL zou je kunnen vluchten naar een blijf van mijn lijf huis, als je geen familie had). Je veiligheid staat voorop, en die van je kind. Hoe je dan verder gaat in de zin van in welk land wonen met je kind, daar helpen zij je dan wel bij. Je wilt nu niet jezelf ook nog schuldig maken aan kind-ontvoering!
Als je het wel veilig kan bespreken dan kan je met hem bespreken dat je terug naar NL wilt, en kijken wat voor rol en regeling hij dan voor zich ziet.
Het feit dat je je kinderen geen gescheiden ouders wilt geven, is niet meer relevant. Dit is de vader die ze hebben en waar ze het mee moeten doen. Een normale liefhebbende vader is het niet, dus dan maar eentje op afstand. En als hij zelfs dat niet wil, kan je hem ook niet dwingen.
Maar blijven is geen optie toch?
Als het veilig is, praat met hem. En zo niet: vlucht alsjeblieft naar een veilige plek!
Ik denk dat je bij hem weg moet, hij kleineert je, gedraagt zich niet als een zorgzame vader of man, en hij is agressief. Denk je dat het veilig is om met hem te bespreken dat je niet met hem verder wilt?
Zo niet dan zou ik naar een lokale instantie gaan (hier in NL zou je kunnen vluchten naar een blijf van mijn lijf huis, als je geen familie had). Je veiligheid staat voorop, en die van je kind. Hoe je dan verder gaat in de zin van in welk land wonen met je kind, daar helpen zij je dan wel bij. Je wilt nu niet jezelf ook nog schuldig maken aan kind-ontvoering!
Als je het wel veilig kan bespreken dan kan je met hem bespreken dat je terug naar NL wilt, en kijken wat voor rol en regeling hij dan voor zich ziet.
Het feit dat je je kinderen geen gescheiden ouders wilt geven, is niet meer relevant. Dit is de vader die ze hebben en waar ze het mee moeten doen. Een normale liefhebbende vader is het niet, dus dan maar eentje op afstand. En als hij zelfs dat niet wil, kan je hem ook niet dwingen.
Maar blijven is geen optie toch?
Als het veilig is, praat met hem. En zo niet: vlucht alsjeblieft naar een veilige plek!
maandag 23 april 2018 19:24
Ik heb vandaag de bom gedropt. Hij is woedend, verdrietig, in staat zichzelf wat aan te doen en meer van dat soort dingen.
Ik heb hem aangeboden dat ik bereid van af te zien van alimentatie (van een kale kip kun je niet plukken) als hij meegaat in mijn wens qua omgangsregeling.
Ik heb hem aangeboden dat ik bereid van af te zien van alimentatie (van een kale kip kun je niet plukken) als hij meegaat in mijn wens qua omgangsregeling.
"Nee" is ook een antwoord.
maandag 23 april 2018 19:34
Goed besluit, hoe voel je je nu zelf nu het allemaal op tafel ligt?
Logisch dat hij nu boos is, want aan het fijne leven dat hij had (alleen aan zichzelf denken, vrouw doet de rest wel) komt nu een eind. Dat hij woedend reageert zegt ook al genoeg, hij legt de schuld nu bij jou want jij gaat nu doen wat hij nooit voor mogelijk had gehouden: voor jezelf en jullie kinderen kiezen. Anders had hij nu wanhopig vol spijt gezeten en alle redmiddelen aangegrepen die er waren.
Logisch dat hij nu boos is, want aan het fijne leven dat hij had (alleen aan zichzelf denken, vrouw doet de rest wel) komt nu een eind. Dat hij woedend reageert zegt ook al genoeg, hij legt de schuld nu bij jou want jij gaat nu doen wat hij nooit voor mogelijk had gehouden: voor jezelf en jullie kinderen kiezen. Anders had hij nu wanhopig vol spijt gezeten en alle redmiddelen aangegrepen die er waren.
maandag 23 april 2018 20:07
Ja dat bedacht ik me later inderdaad ook. To, heb je enig idee hoe je man erop gaat reageren als je weg gaat met jullie dochter? Pas idd op dat je geen ontvoeringsaanklacht aan je broek krijgt.
dinsdag 24 april 2018 21:34
Ik ben opgelucht. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het in een soort van goede harmonie afgehandeld kan worden. Hij is ook bereid mee te gaan in de omgangsregeling met als kanttekening dat het kan worden herzien als hij ook weer deze kant op komt maar dat duurt nog wel een aantal jaar.
Morgen heb ik een afspraak met de gemeente om dochter en mij in te laten schrijven. Verder krijg ik hulp van de gemeente om kinderopvang te regelen. Komende dagen heb ik meerdere sollicitaties en donderdag hoor ik direct of ik vanaf begin mei aan het werk mag. Vandaag heb ik de meeste abonnementen stop kunnen zetten of op mijn mans naam kunnen overschrijven. Voor enkelen moet ik nog terug omdat zoiets per se aan de balie moet.
Morgen heb ik een afspraak met de gemeente om dochter en mij in te laten schrijven. Verder krijg ik hulp van de gemeente om kinderopvang te regelen. Komende dagen heb ik meerdere sollicitaties en donderdag hoor ik direct of ik vanaf begin mei aan het werk mag. Vandaag heb ik de meeste abonnementen stop kunnen zetten of op mijn mans naam kunnen overschrijven. Voor enkelen moet ik nog terug omdat zoiets per se aan de balie moet.
"Nee" is ook een antwoord.
dinsdag 24 april 2018 21:48
Ja dat weet hij.Tornacense schreef: ↑24-04-2018 21:40Weet hij eigenlijk al dat kind nummer 2 onderweg is?
Ik zou overigens opletten, want het lijkt allemaal te vlot te gaan.
Hij wil zonder boe of ba scheiden, hij laat zijn kinderen naar Nederland vertrekken, ... en dat allemaal zonder drama???
We hebben straks relatief rustig kunnen videobellen en zijn tot de conclusie gekomen dat we het beste op goede voet uit elkaar kunnen gaan omdat we ook in de toekomst 2 weekenden per maand met elkaar opgescheept zitten.
Zonder boe of bah is het niet helemaal maar hij lijkt wel ietwat gekalmeerd en heeft besloten te proberen echt wat van zijn leven te maken om onze kinderen een goede toekomst te bieden.
"Nee" is ook een antwoord.
