Relaties
alle pijlers
Mijn man bemoeit zich nauwlijks met huishouden of dochter
dinsdag 12 november 2019 09:25
Ik heb een videoproductie- en fotografiebedrijf met 2 vaste stagiaires. Mijn man heeft een erg goede baan in de IT, moet elke dag 2 uur rijden. We zijn dus alletwee erg druk, maar ik heb het gevoel dat ik zo veel meer doe. Omdat ik een eigen bedrijf heb sta ik 24/7 'aan', waar mijn man in principe de werkdag van zich af kan gooien wanneer hij thuis komt. Bovendien komt de zorg voor het huishouden en onze 5-jarige dochter bijna geheel voor mijn rekening. Ik maak s'ochtends onze dochter klaar voor school, breng haar weg, ga aan het werk voor mezelf (ik werk veel vanuit huis), haal haar smiddag weer op, hou me met haar bezig en met het huishouden, zorg dat het eten klaar is voor wanneer mijn man thuis is, zorg dat onze dochter naar bed gaat en ga weer verder aan het werk. Terwijl mijn man op de bank een film kijkt. Hij wil dan wel graag dat ik lekker bij hem kom zitten, maar ik haal mijn deadlines niet, omdat ik me overdag ook al met het huishouden en onze dochter bezig hou.
Waar ik me zo gigantisch aan stoor is dat er verder ook niets van hem uit gaat. Ik moet ALTIJD overal om vragen. Als ik s'avonds niets zeg gaat mijn dochter niet naar bed. Mijn man zal daar niet achteraan gaan. Ik moet hem altijd vragen of hij haar klaar wil maken. En zelfs dan beperkt het zich tot haar roepen en zeggen dat ze haar tanden moet gaan poetsen. Ja, dat kan ik ^&&# zelf ook wel naar haar roepen. Kom van de bank af en zorg dat het gebeurt!
Als hij een keertje smiddags thuis is vanwege een papa-dag of iets dergelijks, en ik kom thuis van een klus, dan is er geen eten klaar gemaakt. Daar denkt hij niet aan. Ik moet hem altijd vragen of hij even de was wil vouwen of de afwas wil doen, want hij zal dat nooit uit zichzelf doen.
Gisteravond was ik zo moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen. Mijn man is naar bed gegaan en heeft me laten liggen. Hij zei dat hij 2x heeft gezegd dat hij naar bed ging en dat ik mijn ogen open had en een reactie gaf. Ik was er zo boos over. Als hij namelijk op de bank in slaap valt zorg ik dat hij ook echt op staat en naar bed gaat, en niet weer in slaap valt. Hij is gewoon totaal niet zorgzaam.
Soms denk ik dat hij gewoon een huisvrouw had moeten trouwen die verder geen ambitie heeft (bedoel ik niet slecht) maar hij zegt dat hij dat juist absoluut niet wil, en erg trots is op hoe ik mijn bedrijf run. Hij beseft zich ook wel dat de taken scheef verdeelt zijn. Hij beseft zich ook wel dat ik net zo veel, al dan niet meer uren werk dan hij, plus huishouden en kind. En toch verandert er naar mijn idee niets. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, en ik ben bang dat als dit zo nog maanden, jaren doorsleept, dit me mijn huwelijk gaat kosten.
Waar ik me zo gigantisch aan stoor is dat er verder ook niets van hem uit gaat. Ik moet ALTIJD overal om vragen. Als ik s'avonds niets zeg gaat mijn dochter niet naar bed. Mijn man zal daar niet achteraan gaan. Ik moet hem altijd vragen of hij haar klaar wil maken. En zelfs dan beperkt het zich tot haar roepen en zeggen dat ze haar tanden moet gaan poetsen. Ja, dat kan ik ^&&# zelf ook wel naar haar roepen. Kom van de bank af en zorg dat het gebeurt!
Als hij een keertje smiddags thuis is vanwege een papa-dag of iets dergelijks, en ik kom thuis van een klus, dan is er geen eten klaar gemaakt. Daar denkt hij niet aan. Ik moet hem altijd vragen of hij even de was wil vouwen of de afwas wil doen, want hij zal dat nooit uit zichzelf doen.
Gisteravond was ik zo moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen. Mijn man is naar bed gegaan en heeft me laten liggen. Hij zei dat hij 2x heeft gezegd dat hij naar bed ging en dat ik mijn ogen open had en een reactie gaf. Ik was er zo boos over. Als hij namelijk op de bank in slaap valt zorg ik dat hij ook echt op staat en naar bed gaat, en niet weer in slaap valt. Hij is gewoon totaal niet zorgzaam.
Soms denk ik dat hij gewoon een huisvrouw had moeten trouwen die verder geen ambitie heeft (bedoel ik niet slecht) maar hij zegt dat hij dat juist absoluut niet wil, en erg trots is op hoe ik mijn bedrijf run. Hij beseft zich ook wel dat de taken scheef verdeelt zijn. Hij beseft zich ook wel dat ik net zo veel, al dan niet meer uren werk dan hij, plus huishouden en kind. En toch verandert er naar mijn idee niets. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, en ik ben bang dat als dit zo nog maanden, jaren doorsleept, dit me mijn huwelijk gaat kosten.
dinsdag 12 november 2019 11:13
Dat ook, ja. Mijn man heeft ook niet door wat ik allemaal doe volgens mij. Ik ben vaak vroeg op, zoals vanmorgen, en toen heb ik al een hele boekenkast leeggehaald en afgestoft, de wc schoongemaakt, de keukenkastjes afgenomen al voor hij uit bed kwam. Voor hem is het alleen zichtbaar dat ik de vaatwasser heb in- en uitgeruimd. Vervolgens is hij binnen een half uur naar zijn werk en ben ik nog een uur bezig voor ik mijn dochter naar school breng. Zo heb ik er al twee uur op zitten voordat hij überhaupt aan het werk is. Op andere dagen werk ik (vandaag vrije dag) tot dochter uit school gehaald moet worden en daarna was ik, doe ik boodschappen, ruim ik op, ben ik taxichauffeur, kook ik, help ik met huiswerk. En tegen de tijd dat hij thuiskomt, zit ik net even op de bank met een kop thee en heeft hij volgens mij geen idee wat ik allemaal gedaan heb. Als hij dan een keer de vaatwasser uitruimt, vindt hij het al heel wat.
Nou werk ik ongeveer een fulltime baan minder dan hij en ik heb geen hekel aan het huishouden, helemaal prima dus, maar toch... Mijn grens ligt wel bij het opruimen van eigen spullen. Als hij allerlei dingen uit de koelkast haalt en op het aanrecht laat staan bijvoorbeeld, dan is dat voor mij een teken dat hij te gemakzuchtig wordt en dan mag hij het mooi even allemaal zelf op komen ruimen.
dinsdag 12 november 2019 11:16
Gokje; niks, ze gaat gewoon koken.
Maar goed. Het is de eerste post van TO en of het wordt weer een mooi artikel, of de mods zijn nog niet aanwezig om het topic open te gooien voor TO zelf.
Maar TO; zolang jij het huishouden doet tijdens je werkuren, moet je je werk doen tijdens de huishouduren. En aangezien dán jouw man er ook is moet je niet zeuren dat het niet gelijk op gaat.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 12 november 2019 11:16
Poppy_del_Rio schreef: ↑12-11-2019 11:07Ja, ieder moet hier zijn weg in vinden.
Maar wat ik mij echt afvraag, en dat is een oprechte vraag, hoe veroordelend het waarschijnlijk ook klinkt: hoe kun je met een man zijn die zijn eigen welbevinden boven dat van de kinderen en jou zet?
Misschien ben ik dan heel egocentrisch, maar ik zou daar denk ik niet mee kunnen leven op de lange termijn. Het zou enorm aan me gaan knagen. Zou ook geen seks meer met mijn man kunnen hebben vanwege te weinig respect voor hem etc etc. Dus mijn huwelijk zou al heel snel achteruit kachelen.
De vraag is niet hoe kun je samenblijven, maar verbetert de situatie door een scheiding? Ik denk van niet. Bij een scheiding zou het betekenen dat ik nog steeds een groot deel van de zorgtaken op me zou moeten nemen, alleen daarin afhankelijk ben van communicatie met een expartner die nog steeds zijn deel niet doet. Ik zie hoe dat gaat bij vriendinnen die gescheiden zijn, waarbij de expartner niet doorgeeft dat er iets voor school geknutseld moet worden, de gymlessen zijn verschoven, of gewoon niet knutselt en geen gymkleren meegeeft. Die niet naar ouderavonden gaat, of de inhoud niet deelt. Kortom: dat het leven van de kinderen en van de persoon die de zorg wel probeert te doen er alleen maar ingewikkelder op wordt, omdat het nu op afstand moet met een communicatiehindernis ertussen, en dat dat alleen maar meer energie kost.
Dus hoe kun je samen zijn? Accepteren.
Overigens, en nogmaals, we hebben het gelukkig opgelost. Maar ik begrijp de overwegingen van mensen in dit soort situaties heel goed. Je kunt namelijk niet winnen.
dinsdag 12 november 2019 11:17
Ik herken dit wel, na jaren blijkt daar ook een reden voor te zijn. Structuur blijkt hier een goede bijdrage te leveren. Naast andere praktische oplossingen.
Aantal zaken al genoemd. Zoals schoonmaakster, eigen kantoor, meer opvang voor je kind. Wat niet genoemd is volgens mij is een planbord. Klinkt kinderachtig, maar biedt structuur. Schrijf op op welk tijdstip je dochter naar bed moet. Schrijf op welke taken je man dient uit te voeren op zijn vrije dag. Echt een planning.
Het werk biedt je man structuur, thuis mist hij mogelijk die structuur. Met een planbord kun je ook thuis structuur bieden. Ga met je man om tafel en vraag hem of hij denkt dat dat hem helpt in de zorg voor dochter en het huishouden.
Aantal zaken al genoemd. Zoals schoonmaakster, eigen kantoor, meer opvang voor je kind. Wat niet genoemd is volgens mij is een planbord. Klinkt kinderachtig, maar biedt structuur. Schrijf op op welk tijdstip je dochter naar bed moet. Schrijf op welke taken je man dient uit te voeren op zijn vrije dag. Echt een planning.
Het werk biedt je man structuur, thuis mist hij mogelijk die structuur. Met een planbord kun je ook thuis structuur bieden. Ga met je man om tafel en vraag hem of hij denkt dat dat hem helpt in de zorg voor dochter en het huishouden.
dinsdag 12 november 2019 11:17
"wat bestellen we" was het eerste wat in die tijd bij mij opkwam
Maar meestal had juist m'n man het eten klaar of was ermee bezig, terwijl ik nog met een ontploft huis zat, wanneer hij thuiskwam. Hij is/was iets beter met prioriteiten.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:23
Dahlia74 schreef: ↑12-11-2019 11:17Ik herken dit wel, na jaren blijkt daar ook een reden voor te zijn. Structuur blijkt hier een goede bijdrage te leveren. Naast andere praktische oplossingen.
Aantal zaken al genoemd. Zoals schoonmaakster, eigen kantoor, meer opvang voor je kind. Wat niet genoemd is volgens mij is een planbord. Klinkt kinderachtig, maar biedt structuur. Schrijf op op welk tijdstip je dochter naar bed moet. Schrijf op welke taken je man dient uit te voeren op zijn vrije dag. Echt een planning.
Het werk biedt je man structuur, thuis mist hij mogelijk die structuur. Met een planbord kun je ook thuis structuur bieden. Ga met je man om tafel en vraag hem of hij denkt dat dat hem helpt in de zorg voor dochter en het huishouden.
Ik zou dan meer zien in een planbord, waarop de taken van béide volwassenen staan, zodat je ziet wie wat doet. Anders is het weer zo'n 'takenlijstje voor die arme man, die zelf niet ziet wat moet gebeuren'. Oh. en met een dochter van 5, kan die er ook mooi bij op.
EN een volwassen man, die 'geholpen' moet worden met de structuur die hij mist. Dat kan hij toch zelf zeker ook? Of wordt hij op het werk ook aan z'n handje meegenomen door de structuur? We hebben het toch over een volwassen, normaal functionerend persoon?
Wat zou jij zeggen als jouw man zou komen met een planbord, voor jouw structuur, waarop hij fijn de taken zet, die jij moet doen wanneer je thuis bent.
Echt, planbord goed idee, maar die vul je dan samen in: wie doet wat en wanneer. Niet de één die voor de ander even een planning gaat maken, naar mijn idee (waarbij de 'planner' dus wederom de verantwoordelijke is)
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:25
Dat je dan iets laat bezorgen is natuurlijk helemaal prima, maar het gaat me er meer om dat het in zo'n man niet opkomt dat er ook (onder andere) voor eten gezorgd moet worden. Hij gaat er dus vanuit dat zij dat soort dingen allemaal regelt. Daar zou ik echt allergisch voor zijn. Je woont toch SAMEN? Het is geen hotel waar alles voor je geregeld wordt.
dinsdag 12 november 2019 11:25
pamelacourson schreef: ↑12-11-2019 11:13Dat ook, ja. Mijn man heeft ook niet door wat ik allemaal doe volgens mij. Ik ben vaak vroeg op, zoals vanmorgen, en toen heb ik al een hele boekenkast leeggehaald en afgestoft, de wc schoongemaakt, de keukenkastjes afgenomen al voor hij uit bed kwam. Voor hem is het alleen zichtbaar dat ik de vaatwasser heb in- en uitgeruimd. Vervolgens is hij binnen een half uur naar zijn werk en ben ik nog een uur bezig voor ik mijn dochter naar school breng. Zo heb ik er al twee uur op zitten voordat hij überhaupt aan het werk is. Op andere dagen werk ik (vandaag vrije dag) tot dochter uit school gehaald moet worden en daarna was ik, doe ik boodschappen, ruim ik op, ben ik taxichauffeur, kook ik, help ik met huiswerk. En tegen de tijd dat hij thuiskomt, zit ik net even op de bank met een kop thee en heeft hij volgens mij geen idee wat ik allemaal gedaan heb. Als hij dan een keer de vaatwasser uitruimt, vindt hij het al heel wat.
Nou werk ik ongeveer een fulltime baan minder dan hij en ik heb geen hekel aan het huishouden, helemaal prima dus, maar toch... Mijn grens ligt wel bij het opruimen van eigen spullen. Als hij allerlei dingen uit de koelkast haalt en op het aanrecht laat staan bijvoorbeeld, dan is dat voor mij een teken dat hij te gemakzuchtig wordt en dan mag hij het mooi even allemaal zelf op komen ruimen.
Dat gebeurt bij ons nooit
Nouja, die wc en vaatwasser wel, maar die boekenkast leeghalen en keukenkastjes uitboenen.. dat staan nog ergens op een lijstje, geloof ik.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:28
RikM schreef: ↑12-11-2019 11:25Dat je dan iets laat bezorgen is natuurlijk helemaal prima, maar het gaat me er meer om dat het in zo'n man niet opkomt dat er ook (onder andere) voor eten gezorgd moet worden. Hij gaat er dus vanuit dat zij dat soort dingen allemaal regelt. Daar zou ik echt allergisch voor zijn. Je woont toch SAMEN? Het is geen hotel waar alles voor je geregeld wordt.
Helemaal met je eens. Bij ons was een onbesproken afspraak, dat er een aantal huishoudelijke taken én eten koken bij hoorde, wanneer het de thuisdag was. Gewoon logisch dus eigenlijk. Man ging stofzuigen op z'n vrije dag, ik deed de was. Zoiets. Maar soms waren de kinderen zó druk geweest of we hadden wat anders gedaan op zo'n dag, hele dag eropuit, dan was het eten dus niet klaar en huishouden niet gedaan. Dat kon ook. En omdat we allebei wisten hoe zo'n dag kon lopen, was dat ook geen probleem.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:32
Ik zou dan denk ik toch maar een taakverdeling gaan maken en hem er steeds aan helpen herinneren, hoe irritant dat ook is. Het lijkt me nog veel irritanter om je er gewoon bij neer te leggen en dat hij het dus gewoon voor elkaar heeft dat hij thuis 100% van de tijd op zijn luie reet kan zitten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 12 november 2019 11:33
Bedankt voor je reactie.
Ik ben totaal niet accepterend van aard, integendeel zelfs. Juist omdat ik weet dat het leven niet maakbaar is, zit ik heel erg fel bovenop dingen die wél veranderd kunnen worden. Dat je het belang van de kinderen uiteindelijk vooropstelt, snap ik dan weer wel. Maar ik zou er echt veel moeite!! mee hebben om dit als voorbeeld te stellen voor mijn dochters.
dinsdag 12 november 2019 11:37
Wat een vreemde conclusies.Pandax schreef: ↑12-11-2019 10:58Je zegt dat het gebeurt omdat zij het accepteert. Zij is dus de hoeder van de gelijke verdeling. Jij accepteert het niet. Jij bent bij jou thuis dus de hoeder van de gelijke verdeling. Maar een gelijke verdeling is pas gelijk, als beide partijen zich verantwoordelijk voelen voor een leefbaar huis en een gelukkig kind. Als de ene partij ervoor moet zorg dragen dat de andere partij zich verantwoordelijk voelt is er geen gelijke verdeling.
Hier voelen beide partners zich evenveel verantwoordelijk.
Als partner dat niet zou vinden, zou ik hem daar zeker op aanspreken en niet als een willoos schaapje toekijken.
Dat ik het niet accepteer, betekent niet opeens dat ik dan de 'hoeder' ben.
In jouw uitleg ben je als vrouw dus altijd de hoeder. Als je bende accepteert en als je het niet accepteert. Dikke doei.
-
dinsdag 12 november 2019 11:38
Poppy_del_Rio schreef: ↑12-11-2019 11:33Bedankt voor je reactie.
Ik ben totaal niet accepterend van aard, integendeel zelfs. Juist omdat ik weet dat het leven niet maakbaar is, zit ik heel erg fel bovenop dingen die wél veranderd kunnen worden. Dat je het belang van de kinderen uiteindelijk vooropstelt, snap ik dan weer wel. Maar ik zou er echt veel moeite!! mee hebben om dit als voorbeeld te stellen voor mijn dochters.
Ik ook. Maar soms zijn er geen goede keuzes, alleen minst slechte keuzes.
dinsdag 12 november 2019 11:40
En aan het eind van de dag een sticker als hij zijn taakjes goed heeft uitgevoerd?Dahlia74 schreef: ↑12-11-2019 11:17Ik herken dit wel, na jaren blijkt daar ook een reden voor te zijn. Structuur blijkt hier een goede bijdrage te leveren. Naast andere praktische oplossingen.
Aantal zaken al genoemd. Zoals schoonmaakster, eigen kantoor, meer opvang voor je kind. Wat niet genoemd is volgens mij is een planbord. Klinkt kinderachtig, maar biedt structuur. Schrijf op op welk tijdstip je dochter naar bed moet. Schrijf op welke taken je man dient uit te voeren op zijn vrije dag. Echt een planning.
Het werk biedt je man structuur, thuis mist hij mogelijk die structuur. Met een planbord kun je ook thuis structuur bieden. Ga met je man om tafel en vraag hem of hij denkt dat dat hem helpt in de zorg voor dochter en het huishouden.
dinsdag 12 november 2019 11:42
RikM schreef: ↑12-11-2019 11:25Dat je dan iets laat bezorgen is natuurlijk helemaal prima, maar het gaat me er meer om dat het in zo'n man niet opkomt dat er ook (onder andere) voor eten gezorgd moet worden. Hij gaat er dus vanuit dat zij dat soort dingen allemaal regelt. Daar zou ik echt allergisch voor zijn. Je woont toch SAMEN? Het is geen hotel waar alles voor je geregeld wordt.
Zolang er moeders zijn die hun zoons zo opvoeden, houd je mannen die op die manier ook gaan samenwonen. Ik ben de eerste weken nog niet vergeten. Het mooiste voorbeeld; Ik kom op de badkamer. Visualiseer nu een ruimte van 1.5x2 meter. De helft daarvan is gebruikt voor het ligbad. De andere helft is voorzien van een wastafel en daaronder staat de wasmand. Kleding van Man lag op de vloer.
Op mijn vraag wat daarvan de bedoeling was kwam het geniale antwoord; dat moet gewassen worden.
En waarom, oh Genie, denk je dat we een wasmand hebben??????
Ietwat beschaamd kwam: Ow, dat deed Mam altijd.
Afijn. Ik heb nog een hele stapel van dit soort voorbeeldjes. Het duurde een maand of twee eer hij doorhad dat sokken niet vanzelf naar de kast wandelen, dat vuile was niet uit zichzelf schoon wordt en dat schone was niet vanzelf in de kast springt. Dat het eten in aparte schaaltjes er prachtig uitziet maar dat al die schaaltjes ook afgewassen moeten worden. Dat je prima staand kunt plassen maar dan ook de muren moet boenen. En dat ik prachtige boodschappenlijstjes kon maken maar dat we daarvoor toch echt op de zaterdag naar de winkel moesten. Gelukkig vonden (en vinden) we dat allebei leuk.
Maar feit was: hij had bepaald geen workshop huishoudkunde van zijn moeder gehad. Dus dan moet je het als vriendin zelf regelen. Ofwel het huishouden, ofwel die workshop.
Het probleem is alleen dat de meesten daar te lang mee wachten. Na vijf jaar is het lastiger om het anders te gaan doen.
ceylon wijzigde dit bericht op 12-11-2019 11:46
8.24% gewijzigd
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 12 november 2019 11:44
Phloxx schreef: ↑12-11-2019 11:37Wat een vreemde conclusies.
Hier voelen beide partners zich evenveel verantwoordelijk.
Als partner dat niet zou vinden, zou ik hem daar zeker op aanspreken en niet als een willoos schaapje toekijken.
Dat ik het niet accepteer, betekent niet opeens dat ik dan de 'hoeder' ben.
In jouw uitleg ben je als vrouw dus altijd de hoeder. Als je bende accepteert en als je het niet accepteert. Dikke doei.
Als je iemand verwijt dat de situatie is ontstaan omdat zij dat geaccepteerd heeft, maak je haar verantwoordelijk. De situatie is ontstaan omdat hij zijn deel niet doet. Dat is de oorzaak van de situatie, niet haar acceptatie.
dinsdag 12 november 2019 11:44
Maar TO, hebben jullie dan geen taakverdeling? Rond de tafel gaan zitten en op papier zetten wie wat doet.
Mannen zijn geen wezens die je aan moet sturen, die mythe moet de wereld eens uit geholpen worden. En nee, mannen en vrouwen komen ook niet van verschillende planeten en denken ook niet anders. Klaar.
Mannen zijn geen wezens die je aan moet sturen, die mythe moet de wereld eens uit geholpen worden. En nee, mannen en vrouwen komen ook niet van verschillende planeten en denken ook niet anders. Klaar.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 12 november 2019 11:51
Ja, zo kun je het ook zien. De situatie is ontstaan, doordat zij haar grenzen niet helder had en aangaf. Zodra ze die aan gaat geven, is het dus gedeelde verantwoordelijkheid. Die grenzen, die zijn voor iedereen eigen verantwoording. En inderdaad heeft niet iedereen van huis uit meegekregen dat er zoiets als 'gedeelde verantwoordelijkheid' bestaat.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:51
Dat is ontegenzeggelijk waar. Alleen had je man hier andere keuzes kunnen maken en is het dus geen overmachtsituatie zoals ziekte, ontslag of overlijden. Een onverdraaglijke gedachte wat mij betreft.
De situatie kán wel veranderen, maar hij wíl dat gewoon niet! Daar zou ik letterlijk dagelijks furieus op reageren en dus geen voldoende kwaliteit van leven meer ervaren. Mijn respect zou na verloop van tijd compleet weg zijn en (om die reden) ons seksleven non-existent.
Een scheiding lijkt mij ook ronduit afgrijselijk, maar toch net wat minder erg, denk ik.
dinsdag 12 november 2019 11:52
doornroosje9 schreef: ↑12-11-2019 11:44Maar TO, hebben jullie dan geen taakverdeling? Rond de tafel gaan zitten en op papier zetten wie wat doet.
Mannen zijn geen wezens die je aan moet sturen, die mythe moet de wereld eens uit geholpen worden. En nee, mannen en vrouwen komen ook niet van verschillende planeten en denken ook niet anders. Klaar.
Oneens.
Een vriendin heeft kinderen geadopteerd. Hun eerdere leven bevatte niks. Geen speelgoed, nauwelijks kleren, allemaal een geschoren hoofd, nauwelijks eten.
Toen ze hier aankwamen was dat onverwacht. Ik wil daar niet over uitweiden verder. In elk geval hadden de kinderen van mijn buurvrouw een hoop speelgoed over dat weg mocht. Buurvrouw stond op het punt om de kamers van de meiden om te gooien en ze had een bed over, heel veel speelgoed over en een deel kleren. Wij hadden ook nog een bed en heel veel boeken. We hebben alles in auto en aanhanger geladen en reden naar Vriendin.
De jongens doken op helicopters, ballen en jeans, het meisje op barbiespullen, roze shirts en een kindermake-upsetje.
Sindsdien ben ik afgestapt van het geroep om genderneutraal. Het zit er blijkbaar toch heel diep in, zelfs bij kinderen die niet eens weten wat ze in hun handen hebben.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 12 november 2019 11:52
Ceylon schreef: ↑12-11-2019 11:42....Maar feit was: hij had bepaald geen workshop huishoudkunde van zijn moeder gehad. Dus dan moet je het als vriendin zelf regelen. Ofwel het huishouden, ofwel die workshop.
Het probleem is alleen dat de meesten daar te lang mee wachten. Na vijf jaar is het lastiger om het anders te gaan doen.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
dinsdag 12 november 2019 11:53
Poppy_del_Rio schreef: ↑12-11-2019 11:51Dat is ontegenzeggelijk waar. Alleen had je man hier andere keuzes kunnen maken en is het dus geen overmachtsituatie zoals ziekte, ontslag of overlijden. Een onverdraaglijke gedachte wat mij betreft.
De situatie kán wel veranderen, maar hij wíl dat gewoon niet! Daar zou ik letterlijk dagelijks furieus op reageren en dus geen voldoende kwaliteit van leven meer ervaren. Mijn respect zou na verloop van tijd compleet weg zijn en (om die reden) ons seksleven non-existent.
Een scheiding lijkt mij ook ronduit afgrijselijk, maar toch net wat minder erg, denk ik.
Eens
En ik ben heel eerlijk: als ik iemand in huis zou hebben, die dan 'alles wel doet', omdat ik het niet (op stel en sprong) doe, dan was ik ook die luie bankzitter. Niets fijner dan dat iemand anders je huishouden doet, wat mij betreft. Huishouden is níet mijn hobby en amper prioriteit.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:55
Ceylon schreef: ↑12-11-2019 11:52Oneens.
Een vriendin heeft kinderen geadopteerd. Hun eerdere leven bevatte niks. Geen speelgoed, nauwelijks kleren, allemaal een geschoren hoofd, nauwelijks eten.
Toen ze hier aankwamen was dat onverwacht. Ik wil daar niet over uitweiden verder. In elk geval hadden de kinderen van mijn buurvrouw een hoop speelgoed over dat weg mocht. Buurvrouw stond op het punt om de kamers van de meiden om te gooien en ze had een bed over, heel veel speelgoed over en een deel kleren. Wij hadden ook nog een bed en heel veel boeken. We hebben alles in auto en aanhanger geladen en reden naar Vriendin.
De jongens doken op helicopters, ballen en jeans, het meisje op barbiespullen, roze shirts en een kindermake-upsetje.
Sindsdien ben ik afgestapt van het geroep om genderneutraal. Het zit er blijkbaar toch heel diep in, zelfs bij kinderen die niet eens weten wat ze in hun handen hebben.
En toch nog steeds zullen er ook jongens zijn, die wél die barbie willen en meisjes, wél die helikopter. Daarom ben ik wel voor genderneutraal. Niet omdat alle kinderen dan per se neutraal speelgoed moeten, maar omdat kinderen zelf mogen kiezen welk speelgoed ze leuk vinden.
Later is nu
dinsdag 12 november 2019 11:58
Ik snap wat je bedoelt hoor maar ik ben zo allergisch voor de zin 'grenzen aangeven'. In uitzonderlijke gevallen prima maar is het nou echt zo uitzonderlijk moeilijk om te snappen dat je iemand niet laat zitten met alle zorgtaken? Hoe zit je precies in elkaar als je thuis niet veel meer doet dan je eigen kleding aantrekken? Zijn er echt mensen zo wereldvreemd dat ze denken dat het huishouden van een gezin hooguit een uurtje in de week kost? Is het echt nodig om steeds maar weer je grenzen aan te geven? Mag je er op een gegeven moment niet gewoon van uitgaan dat we allemaal volwassen mensen zijn met een denkvermogen? Moet ik dat nu ook gaan doen bij een onderwerp als vreemdgaan bijvoorbeeld? Ik ga ervan uit dat mijn man snapt dat dat een grens is en dat ik die dus niet hoef aan te geven. (Tenzij je een open relatie hebt afgesproken natuurlijk).Dreamer schreef: ↑12-11-2019 11:51Ja, zo kun je het ook zien. De situatie is ontstaan, doordat zij haar grenzen niet helder had en aangaf. Zodra ze die aan gaat geven, is het dus gedeelde verantwoordelijkheid. Die grenzen, die zijn voor iedereen eigen verantwoording. En inderdaad heeft niet iedereen van huis uit meegekregen dat er zoiets als 'gedeelde verantwoordelijkheid' bestaat.
Creativity is intelligence having fun
