Mijn vriend, en zijn nieuwe goede vriendin..

Hoi allemaal,

Ik ben een frequent meelezer van de topics, voelde nooit echt de behoefte om me er echt in te mengen, maar nu pruttel ik over een kwestie waarvan ik heel benieuwd ben hoe jullie hier naar kijken..

Al 11 jaar heb ik een relatie met mijn vriend. Het eerste jaar was ik soms nog wel eens onzeker over mezelf en de relatie, maar het is langzaam gegroeid en al jaren wonen we samen en heb ik nooit enige angst of hersenactiviteit gehad over het feit dat mijn vriend mij niet meer leuk zou vinden en dat de relatie niet goed zat.

Tot ongeveer 1,5 maand geleden. Het kroop in mijn hoofd en nu wil het er niet uit. Ik ga volgende week langs de huisarts omdat ik ergens denk dat ik misschien een beetje gek word, aan de andere kant denk ik dat ik helemaal niet gek word en ben ik boos. Maarja, dat is wellicht ook wel het idee achter malle dingen in je hoofd, soms weet je dus niet dat ze er zijn.

Mijn vriend werkt al een flink tijdje op dezelfde werkplek. Daar werkt ook de bewuste collega en dus nu vriendin in kwestie. Zij gaan echter vaak borrelen, er is een nieuwe vriendschap ontstaan die mijn vriend zelf omschrijft als iets "wat hij nog nooit heeft meegemaakt, want het is zo leuk", zij bespreekt haar therapieën en relatieperikelen met hem, belt hem geregeld, appt uiteraard ook. Oja misschien goed te weten, ze is getrouwd en heeft kinderen, maar is doodongelukkig en zoekt haar heil continu overal, niet zozeer bij mijn vriend, maar bij iedereen die ze vast kan klampen. Intiatie van het contact komt dan ook vaker vanuit haar.

Nu word ik daar toch onzeker door en zaag ik hem dus al 1,5 maand hierover door. Niet expres, ik denk steeds hup zet je erover heen, maar als hij het weer over haar heeft of met haar gaat zitten appen, spring ik inwendig uit mijn vel en dus ook uitwendig.

Hij vindt dat een vriendschap moet kunnen. Dat ik hem dit moet gunnen. Hij probeert zijn best te doen door niet steeds met haar te appen als we samen zijn. Ik heb hem ook gevraagd om onze ruzies (die er overigens pas 1,5 maand zijn want hiervoor ging eigenlijk alles wel prima) niet met haar te bespreken. Of onze relatie. Nu zegt hij zijn best te doen maar is zij bijvoorbeeld ook al op de hoogte van het feit dat ik naar een psycholoog wil gaan (of wat dan ook maar helpt) want dat heeft hij haar al vrolijk zitten vertellen.

Andere signalen waar ik mijn hoofd over breek:
- alle foto's in de app naar mij, als van kijk eens ik ben nu hier, gaan ook naar haar
- de apps gaan 's nachts ook gewoon door
- hij heeft het ongeveer een miljoen keer per dag over haar, tot ik er gek van werd en nu houdt hij zijn mond wat meer, maar niet omdat hij (denk ik) minder aan haar denkt maar puur om rekening met mij te houden
- hij besteedt veel meer aandacht aan zijn haar en uiterlijk als ze werkt. Al is hij altijd wel ijdeltuiterig geweest dus misschien zit dat in mijn hoofd.
- hij begrijpt totaal niet dat ik er moeite mee heb

Hij blijft aangeven geen verliefde gevoelens te hebben. Hij heeft bijvoorbeeld überhaupt nog nooit bedacht hoe het zou zijn een relatie met haar te hebben. Het is een goede vriendschap. Nu heeft hij verder allemaal botte mannelijke vrienden, dus ik snap dat een goede band met iemand anders fijn kan zijn. Ik wil hem daarin ook niet te veel beperken, hij heeft recht op een eigen leven en ook vrouwelijke vriendschappen. Soms geloof ik hem een dagje. En dan besluipt me weer het gevoel dat er iets mis is. Ook omdat hij juist totaal niet naar mijn kant wil meeveren.

Nu ben ik natuurlijk een onbetrouwbaar vreselijk mens en heb in zijn tel gekeken, vandaar dat ik nu nog meer op de hoogte ben van de frequentie en inhoud van hun appgedrag. Waaronder dat hij wel onze ruzies bespreekt en een keer een screenshot van ons whatsapp gesprek

Het is niet dat ik op dit moment denk dat hij echt vreemdgaat. Maak me wel zorgen over hun contact en zijn gevoelens.

Wat te doen? Wat te doen?

O hemel! Een open einde gun je niemand!

Nu is er niet echt een einde (gelukkig) maar het gaat wel een stuk beter. Het lijkt alsof er iets bij hem is "aangezet".

Het is moeilijk te omschrijven, maar op de 1 of andere manier merk ik weer dat hij moeite voor me doet. Dat hij het leuk vindt bij me te zijn. Het zijn geen grote dingen, puur af en toe een appje vanaf zijn kant, interesse, initiatieven om iets te gaan doen, een knuffel als ik er ben en gewoon een goede bui als we samen een dagje thuis zijn ofzo.

Zij is uiteraard nog in beeld, maar ineens hoor ik ook andere verhalen. Dat ze soms inderdaad een beetje onstabiel deed en dat hij toen maar naar huis kwam na het borrelen. Of dat ze op werk ook eigenschappen heeft waar hij zich aan ergert. '

Ik lieg als ik zeg dat ik nergens last meer van heb hoor. Er zijn nog steeds alarmbelletjes als haar naam valt. Maar ik vind dat ik dit goed moet rationaliseren eerst, voor ik uit mijn pannetje gaan. Want ik wil ook niet dat hij alles verzwijgt. Maar zijn positieve houding en de weer fijne momenten maakt dat ik ook meer kan hebben en zekerder ben en wat beter mijn emoties in de pan kan houden.

Het blijft interessant wat dit nu teweeg heeft gebracht. Was het mijn woede en de dreiging dat ik mijn biezen zou pakken en wel een andere kerel zou zoeken die het niet nodig vond om er een stomme doos extra bij te nemen (hij heeft later gezegd dat hij toen pas goed besefte wat hij kwijt zou raken, terwijl hij eerst me ging ontwijken omdat ik alleen maar zat te vitten), of had hij eerst wel gevoelens en zijn die beetje gaan liggen (wat ik ergens ook niet echt kan geloven, als je 2 maanden alleen maar aan je kop gezeurd wordt over je gevoelens voor iemand, en je reageert steeds boos en niet begrijpend, dan kan dat toch bijna niet? Als je gevoelens hebt, dan zou je toch juist heel anders reageren? Schuldbewust, juist heel lief ter compensatie? Of dan biecht je het toch gewoon op?) Of er waren gewoon beide dingen aan de hand, omdat ze elkaar ergens uiteraard in de hand werken. Ik vit --> dat mens is dolblij met zijn aanwezigheid --> vriendlief neemt afstand --> en ik verkeer op een gegeven moment in een chronische paniektoestand

Hij vertelde ook dat hij het nooit echt serieus heeft genomen, dat hij steeds dacht dat het zo weer over zou gaan, dat het gewoon wennen was voor mij, omdat ik normal dus best wel chill ben, zo nodigde hij haar bijvoorbeeld ineens doodleuk uit bij Koningsdag!! (nouja, zij belde om te vragen want vriendlief aan het doen was) hij dacht --> vind ik wel gezellig en dan ziet Tafellampje ook dat er niks aan de hand is, want er is ook niks, dus dan is dat ook gelijk uit de wereld, terwijl ik dacht --> verdorie nog aan toe, ben ik weer niet goed genoeg en moet hij dat stomme mens er weer bij hebben, terwijl hij nota bene weet dat ik dat dus niet wil!!!!

Hoe dan ook, het is zeker nog niet koek en ei, maar godzijdank zijn we (nu) uit de negatieve spiraal en gaat het beter.