Relaties
alle pijlers
Na relatiebreuk contact houden met stiefkinderen (19-21)?
zaterdag 25 januari 2020 20:58
Na 9 jaar is mijn relatie voorbij sinds september. Dit is helaas niet mijn keuze. Ik heb het er erg moeilijk mee en vooral met de 'collateral damage' zoals het missen van onze woning, zijn kinderen, zijn familie, gezamenlijke vrienden etc.
Van deze 9 jaar heb ik bijna 8 jaar samengewoond met hem en met zijn twee kinderen (voor de helft ivm co-ouderschap). De kinderen waren 9 en 11 toen ik ze leerde kennen en ze zijn nu 19 en 21. Een meisje en een jongen. Het ging altijd vanzelf. Geen gekke problemen, we konden het altijd super goed met elkaar vinden.
Nu hebben we afgesproken contact te houden en dat wil ik ook graag. Ik heb met ze erover gesproken in september, en zij wilden ook graag contact houden. Ik merk dat ik heel erg de dagelijkse dingen mis, het weten wat hun plannen zijn, hoe het op school en werk gaat, etc. Ondertussen appen we af en toe, zijn ze al eens bij me komen eten.
Maar wat ik zelf ook vind is dat het best wel oppervlakkig is. Als ik geen initiatief toon, dan hoor ik niks. Als je appt 'hoe gaat het' , dan krijg je als antwoord: 'goed hoor'. En dat was ook voordat we uit elkaar gingen zo. Alleen toen zag ik ze ook dagelijks thuis. Waar je tijdens het eten toch gewoon even bijpraat over de dag.
Ik was ook enorm teleurgesteld toen ze op mijn verjaardag zonder cadeautje aan kwamen zetten, terwijl ze dat normaal altijd wel doen. Het gaat me niet om het cadeau, maar om het idee dat er blijkbaar iets is veranderd dat ze er geen moeite voor gedaan hebben en er ook helemaal niets over zeiden.
Ik snap natuurlijk heel goed dat het pubers zijn. Die zijn in principe vooral met zichzelf bezig. En ik wil ook niet zo'n stiefmoeder zijn die gaat zeggen: 'leef je nog, heb al zo lang niks gehoord'.
Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Van deze 9 jaar heb ik bijna 8 jaar samengewoond met hem en met zijn twee kinderen (voor de helft ivm co-ouderschap). De kinderen waren 9 en 11 toen ik ze leerde kennen en ze zijn nu 19 en 21. Een meisje en een jongen. Het ging altijd vanzelf. Geen gekke problemen, we konden het altijd super goed met elkaar vinden.
Nu hebben we afgesproken contact te houden en dat wil ik ook graag. Ik heb met ze erover gesproken in september, en zij wilden ook graag contact houden. Ik merk dat ik heel erg de dagelijkse dingen mis, het weten wat hun plannen zijn, hoe het op school en werk gaat, etc. Ondertussen appen we af en toe, zijn ze al eens bij me komen eten.
Maar wat ik zelf ook vind is dat het best wel oppervlakkig is. Als ik geen initiatief toon, dan hoor ik niks. Als je appt 'hoe gaat het' , dan krijg je als antwoord: 'goed hoor'. En dat was ook voordat we uit elkaar gingen zo. Alleen toen zag ik ze ook dagelijks thuis. Waar je tijdens het eten toch gewoon even bijpraat over de dag.
Ik was ook enorm teleurgesteld toen ze op mijn verjaardag zonder cadeautje aan kwamen zetten, terwijl ze dat normaal altijd wel doen. Het gaat me niet om het cadeau, maar om het idee dat er blijkbaar iets is veranderd dat ze er geen moeite voor gedaan hebben en er ook helemaal niets over zeiden.
Ik snap natuurlijk heel goed dat het pubers zijn. Die zijn in principe vooral met zichzelf bezig. En ik wil ook niet zo'n stiefmoeder zijn die gaat zeggen: 'leef je nog, heb al zo lang niks gehoord'.
Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
zondag 26 januari 2020 13:32
Ik wou trouwens wel even zeggen dat ik het heel lief vind dat je nog zo begaan met ze bent en goed contact met ze wilt onderhouden. Zo is zeker niet elke stiefouder en misschien zien ze het nu niet zo, maar daar mogen die kinderen best blij mee zijn. Want het zegt ook veel over hoe je naar hen bent geweest toen je nog wel samen was met hun ouder.
maandag 27 januari 2020 12:05
maandag 27 januari 2020 12:31
Ergens denk ik dat het misschien wel positief is dat ze andere plannen maken voor de rest van de avond. Dat deden ze neem ik aan ook toen jullie nog in één huis woonden. Niet de hele avond samen op de bank (deed ik althans niet met mijn ouders op die leeftijd). Dus alleen eten en weer verder lijkt meer op de oude situatie dan dat ze echt 'op visite' zijn en dus niet weg mogen tot na de koffie/thee en een beleefd gesprek. Daarbij, op die leeftijd maken 'kinderen' zich sowieso meer los. Delen minder met ouders. Leven meer hun eigen leven. Dus mogelijk dat dat toch al meer zou veranderen. Alleen gebeurt het nu erg abrupt. Voor hun ook ingewikkeld denk ik, maar dat is al meer gezegd.
maandag 27 januari 2020 23:24
Ik zat er zelf ook wel eens op die manier aan te denken. Dat ik mezelf idd een beetje als tante moet gaan zien.
Wat ik het meeste mis zijn de dagelijkse dingen die je niet meer meemaakt. Thuis komen van je werk en dat je dan aan tafel tijdens het eten samen de dag doorspreekt. Het leven wat er in huis is, lachen om stomme grapjes van elkaar. Dat soort dingen.
En klopt Otta1985, we waren ook al wel in die fase dat iedereen meer z'n eigen ding aan het doen was. En niet meer hele avonden samen op de bank. Meestal gingen ze toch wel naar vrienden, of uitgaan naar feestjes. Dus als ik mijn gedachten realistisch kan houden, dan snap ik echt wel hoe het werkt bij jong volwassenen.
Of zij het lastig vinden, en hoe lastig, is voor mij moeilijk om achter te komen. Ze zijn allemaal niet zo goed in praten. Dus ook dat is invullen, dat het waarschijnlijk voor hun ook wel lastig zal zijn. En daar houd ik ook zeker rekening mee.
Wat ik het meeste mis zijn de dagelijkse dingen die je niet meer meemaakt. Thuis komen van je werk en dat je dan aan tafel tijdens het eten samen de dag doorspreekt. Het leven wat er in huis is, lachen om stomme grapjes van elkaar. Dat soort dingen.
En klopt Otta1985, we waren ook al wel in die fase dat iedereen meer z'n eigen ding aan het doen was. En niet meer hele avonden samen op de bank. Meestal gingen ze toch wel naar vrienden, of uitgaan naar feestjes. Dus als ik mijn gedachten realistisch kan houden, dan snap ik echt wel hoe het werkt bij jong volwassenen.
Of zij het lastig vinden, en hoe lastig, is voor mij moeilijk om achter te komen. Ze zijn allemaal niet zo goed in praten. Dus ook dat is invullen, dat het waarschijnlijk voor hun ook wel lastig zal zijn. En daar houd ik ook zeker rekening mee.
dinsdag 28 januari 2020 08:17
Wat jij vertelt TO is mijn grootste angst. Ik ben 6 jaar stiefmoeder, vanaf de leeftijd van 1 en 4. Over het verlies van een man kom je wel heen, maar over een kind niet. Dat er geen bloedband is doet er niet toe.
Ik zou - bij deze leeftijd - gewoon lijntjes blijven uitgooien zodat het contact blijft bestaan. Geef elkaar de ruimte om een nieuwe vorm te vinden. En vertrouw erop dat als ze straks wat ouder zijn, jou wel weten te vinden. Het voordeel van deze leeftijd is dat ze zelf keuzes kunnen maken. Als ze veel jonger waren geweest, was je afhankelijk van de bereidheid van je ex.
Ik zou - bij deze leeftijd - gewoon lijntjes blijven uitgooien zodat het contact blijft bestaan. Geef elkaar de ruimte om een nieuwe vorm te vinden. En vertrouw erop dat als ze straks wat ouder zijn, jou wel weten te vinden. Het voordeel van deze leeftijd is dat ze zelf keuzes kunnen maken. Als ze veel jonger waren geweest, was je afhankelijk van de bereidheid van je ex.
dinsdag 28 januari 2020 09:35
Deels is het ook gewoon de leeftijd. Die dagelijkse dingetjes krijg je op een gegeven moment sowieso niet meer mee als je kinderen uit huis zijn.nikitah schreef: ↑27-01-2020 23:24Ik zat er zelf ook wel eens op die manier aan te denken. Dat ik mezelf idd een beetje als tante moet gaan zien.
Wat ik het meeste mis zijn de dagelijkse dingen die je niet meer meemaakt. Thuis komen van je werk en dat je dan aan tafel tijdens het eten samen de dag doorspreekt. Het leven wat er in huis is, lachen om stomme grapjes van elkaar. Dat soort dingen.
En klopt Otta1985, we waren ook al wel in die fase dat iedereen meer z'n eigen ding aan het doen was. En niet meer hele avonden samen op de bank. Meestal gingen ze toch wel naar vrienden, of uitgaan naar feestjes. Dus als ik mijn gedachten realistisch kan houden, dan snap ik echt wel hoe het werkt bij jong volwassenen.
Of zij het lastig vinden, en hoe lastig, is voor mij moeilijk om achter te komen. Ze zijn allemaal niet zo goed in praten. Dus ook dat is invullen, dat het waarschijnlijk voor hun ook wel lastig zal zijn. En daar houd ik ook zeker rekening mee.
dinsdag 28 januari 2020 09:51
Ik lees hier niets dat ik niet herken maar dan van eigen kind (20 jaar) dat het huis uit gegaan is.
Heel weinig contact en als er contact is is het kort en vrij oppervlakkig.
En dat is logisch want er is een heel stuk leven waar je als ouder geen deel meer van uitmaakt.
Ik kan me herinneren dat het bij mij niet anders was toen ik het huis uit ging.
Heel weinig contact en als er contact is is het kort en vrij oppervlakkig.
En dat is logisch want er is een heel stuk leven waar je als ouder geen deel meer van uitmaakt.
Ik kan me herinneren dat het bij mij niet anders was toen ik het huis uit ging.
woensdag 29 januari 2020 14:44
Ik wilde juist precies hetzelfde zeggen. Het is een teken dat ze zich juist thuis voelen ipv als visite. Ik kan me voorstellen dat dit heel naar is, je raakt toch aan elkaar gehecht. Het is inderdaad een egocentrische fase waar ze nu in zitten, te druk voor alles, dat is niet persoonlijk.Otta1985 schreef: ↑27-01-2020 12:31Ergens denk ik dat het misschien wel positief is dat ze andere plannen maken voor de rest van de avond. Dat deden ze neem ik aan ook toen jullie nog in één huis woonden. Niet de hele avond samen op de bank (deed ik althans niet met mijn ouders op die leeftijd). Dus alleen eten en weer verder lijkt meer op de oude situatie dan dat ze echt 'op visite' zijn en dus niet weg mogen tot na de koffie/thee en een beleefd gesprek. Daarbij, op die leeftijd maken 'kinderen' zich sowieso meer los. Delen minder met ouders. Leven meer hun eigen leven. Dus mogelijk dat dat toch al meer zou veranderen. Alleen gebeurt het nu erg abrupt. Voor hun ook ingewikkeld denk ik, maar dat is al meer gezegd.
woensdag 29 januari 2020 15:23
Hoezo kinderen ? Het zijn zelfs geen pubers meer.nikitah schreef: ↑25-01-2020 21:43Goeie vraag Lisa. Het stomme is dat daar het antwoord eigenlijk niet op weet. Zou kunnen, ga ik over nadenken.
Maar mijn verhaal gaat natuurlijk niet echt over het cadeautje, dat voorbeeld had ik misschien niet moeten noemen. Vooral over mijn onzekerheid en inzicht in gedrag van kinderen op die leeftijd. En tips wat ik het beste wel of juist niet moet doen.
Heel lief dat je je hun leven nog aantrekt, maar ik zou ook geen zin hebben om met m'n 21 op de bank te gaan zitten bij iemand die me vooral wil bemoederen. Dat moest ik zelfs niet hebben van mijn echte moeder.
woensdag 29 januari 2020 15:40
+1Bee_Kind schreef: ↑26-01-2020 13:32Ik wou trouwens wel even zeggen dat ik het heel lief vind dat je nog zo begaan met ze bent en goed contact met ze wilt onderhouden. Zo is zeker niet elke stiefouder en misschien zien ze het nu niet zo, maar daar mogen die kinderen best blij mee zijn. Want het zegt ook veel over hoe je naar hen bent geweest toen je nog wel samen was met hun ouder.
Echt top van je
woensdag 29 januari 2020 16:05
Mijn vader is eind 60 en noemt mij nog steeds zijn kind. Ik heb al tienerdochters! Je blijft toch kind van je ouders. Stiefkinderen van ex stiefmoeder in dit geval maar snap wel dat je na zolang die mensen geen kennissen gaat noemen. Zo bedoeld ze de kinderen...
woensdag 29 januari 2020 16:49
Neen, dat snap ik wel - natuurlijk blijf je voor altijd kind van je ouders. Maar er staat 'gedrag van kinderen op die leeftijd', en ze verwijst ook steeds naar een 21-jarige als een puber. Dat vind ik vreemd overkomen. Het gaat hier niet over pubers (eventueel die van 19 wel, maar strikt genomen niet) en zeker niet over kinderen die een bepaald soort 'gedrag' stellen. Het gaat gewoon over volwassenen, die zich (afgeleid van wat ik hier lees) normaal, beleefd en volwassen gedragen.
(Edit: dus ik snap 'stiefkinderen' in de titel, maar niet in het stukje dat ik eerde quootte)
woensdag 29 januari 2020 21:00
Ik snap wat je zegt Ambrozijn. Daar had ik misschien geen kinderen moeten zeggen, maar het is wat LoveLucy zegt, ik bedoelde het als kinderen in de zin van stiefkinderen. En later heb ik de term pubers al gewijzigd naar jong-volwassenen.
Gisteren is 1 van de twee bij me komen eten en hadden we het ook nog even over contact via whatsapp. Dat dat best oppervlakkig is, en we hebben afgesproken dat we wat vaker proberen te bellen
Het was hartstikke gezellig en ja, ik maak me veel te druk over alles. En wat ik al eerder zei: jullie verhalen relativeren enorm en het helpt me al om minder onzeker te zijn. Het gemis is niet opeens over, maar tot nu toe heb ik geen echte reden om onzeker te zijn over het contact houden, behalve dat ik me van alles in mijn hoofd haal.
Gisteren is 1 van de twee bij me komen eten en hadden we het ook nog even over contact via whatsapp. Dat dat best oppervlakkig is, en we hebben afgesproken dat we wat vaker proberen te bellen
Het was hartstikke gezellig en ja, ik maak me veel te druk over alles. En wat ik al eerder zei: jullie verhalen relativeren enorm en het helpt me al om minder onzeker te zijn. Het gemis is niet opeens over, maar tot nu toe heb ik geen echte reden om onzeker te zijn over het contact houden, behalve dat ik me van alles in mijn hoofd haal.
