Relaties
alle pijlers
omgaan met kort lontje van man
maandag 2 december 2019 14:28
Hallo iedereen,
ik probeer een lang verhaal kort te maken, maar dat is niet eenvoudig. Ik wil het vooral ook eens van me afschrijven allemaal, en andere percepties en reflecties horen op mijn verhaal, want op den duur begin ik erg aan mezelf te twijfelen. Mijn man en ik zijn ondertussen 6,5 jaar samen en zijn sedert deze zomer getrouwd. We hebben samen 2 kindjes van 3 en 1 en ik heb nog een zoon van een eerste relatie.
Ik ben met mijn ex 10 jaar samen geweest, maar het voelde nooit volledig ok tussen ons, op liefdesvlak dan. Toen we samenkwamen waren we nog pubers, en van mijn kant uit waren we meer goede vrienden dan iets anders; ik was achteraf bekeken ook nog niet in staat om het verschil te kennen tussen vriendschap en partnerschap. Ik dacht dat mijn 'niet goed voelen' in die relatie aan vanalles lag, bv. de plaats waar we woonden, een kinderwens, etc... maar eigenlijk lag het gewoon aan onze dieperliggende band die niet was wat het zijn moest; wij waren perfecte 'roommates', maar ik voelde me gewoon geen partner van hem, ik voelde me ook fysiek niet aangetrokken, en ik ben uiteindelijk van hem weggegaan. Met mijn huidige partner is dat zeker niet het geval. Ik houd heel veel van hem en ook op fysiek vlak zit het zeker goed; eindelijk had ik een partner die ik als dusdanig kon beschouwen.
Aan de andere kant wist ik van in het begin dat het geen makkelijke persoon was; het is nu niet bepaald een optimist, hij zou zelf zeggen, een 'realist', maar toch heel vaak een pessimist in het leven. Hij heeft tevens geen makkelijke jeugd gehad: een afwezige vader (veel weg voor zijn werk) en een bipolaire moeder die geregeld gedwongen werd opgenomen en haar kinderen kon kleineren in 1 van haar buien tot in het oneindige. MIjn man heeft tijdens de zwangerschap van ons zoontje beslist alle contact met haar te doorbreken, zodat ze niet langer een negatieve invloed zou kunnen zijn op ons gezin ("ik was dan ook een hoer en ik had haar zoon opgezadeld met een bastaard en wat weet ik allemaal niet"). Ik weet dat opgroeien in een dergelijke gezin er heel hard kan op inhakken, en dat dat 1 van de oorzaken is waarom mijn partner zo'n negatief zelfbeeld heeft, en geen kritiek kan aanvaarden en daardoor dus heel snel op zijn paard zit en zich slecht voelt. Resultaat daarvan is echter dat ik constant op mijn tenen moet rondlopen in huis (of dat is mijn gevoel althans), en dat hij dan nog om het minste kan uitbarsten (maar volgens hem is dat niet het minste, als ik dat als dusdanig benoem heb ik geen begrip en gaat het weer allemaal om mijn emoties en hoe ik me ergens bij voel).
Het probleem is dat we onze ruzies ook nooit echt kunnen uitspreken, het escaleert dan telkens terug, of verzandt in uren en dagen vermijdingsgedrag. Ik weet van mezelf dat ik dat gedrag ook ben gaan stellen, terwijl ik voordien altijd zoiets had van 'nooit met ruzie gaan slapen', altijd het perspectief van de andere zien, niet gaan roepen... maar ondertussen ben ik zelf ook niet meer in staat om altijd zo constructief in de communicatie te staan. Er zijn in al die jaren gewoon teveel dingen naar mijn hoofd geslingerd die aan me blijven hangen, waarbij er hard over mijn grens is gegaan.
Ik zei al dat mijn partner niet zo positief ingesteld is, en er zijn echt slechte periodes bijgeweest. Als we ruzie hadden, dan kreeg hij suïcidale gedachten, en dat was dan mijn fout, ik was de oorzaak van zijn slecht voelen, terwijl ik als partner er juist voor zou moeten zorgen dat hij zich beter zou moeten voelen. Als ik mijn slecht voelen wou aanhalen, dan verweet hij me 'een calimero-complex te hebben', ik maakte hem niet gelukkig, ik kan niet meer tellen hoeveel keer hij gedreigd heeft van weg te gaan, zijn zakken is beginnen pakken, en ik gesmeekt heb om dat niet als middel te gebruiken. Hij zegt me dan telkens achteraf dat hij zich gewoon machteloos voelt en niet meer weet hoe de dingen aan te pakken...maar aan dat soort dreigementen heb ik niks.
Ik weet gewoon niet meer hoe we uit deze vicieuze cirkel kunnen geraken. Ik loop op mijn tenen, dan gebeurt er toch iets waardoor hij zijn ongenoegen uit, als ik daar dan op reageer, dan ontploft de boel en ga ik me terugtrekken en word ik emotioneel en ga ik huilen (waarop hij me overigens nooit komt troosten). Als ik dan zeg dat het lijkt alsof het hem niet interesseert dat ik me zo intens verdrietig voelt, dan draait hij telkens mijn woorden om 'jij zult wel weer zeggen dat het me niet boeit zeker??'...
Bedankt alvast voor het lezen.
ik probeer een lang verhaal kort te maken, maar dat is niet eenvoudig. Ik wil het vooral ook eens van me afschrijven allemaal, en andere percepties en reflecties horen op mijn verhaal, want op den duur begin ik erg aan mezelf te twijfelen. Mijn man en ik zijn ondertussen 6,5 jaar samen en zijn sedert deze zomer getrouwd. We hebben samen 2 kindjes van 3 en 1 en ik heb nog een zoon van een eerste relatie.
Ik ben met mijn ex 10 jaar samen geweest, maar het voelde nooit volledig ok tussen ons, op liefdesvlak dan. Toen we samenkwamen waren we nog pubers, en van mijn kant uit waren we meer goede vrienden dan iets anders; ik was achteraf bekeken ook nog niet in staat om het verschil te kennen tussen vriendschap en partnerschap. Ik dacht dat mijn 'niet goed voelen' in die relatie aan vanalles lag, bv. de plaats waar we woonden, een kinderwens, etc... maar eigenlijk lag het gewoon aan onze dieperliggende band die niet was wat het zijn moest; wij waren perfecte 'roommates', maar ik voelde me gewoon geen partner van hem, ik voelde me ook fysiek niet aangetrokken, en ik ben uiteindelijk van hem weggegaan. Met mijn huidige partner is dat zeker niet het geval. Ik houd heel veel van hem en ook op fysiek vlak zit het zeker goed; eindelijk had ik een partner die ik als dusdanig kon beschouwen.
Aan de andere kant wist ik van in het begin dat het geen makkelijke persoon was; het is nu niet bepaald een optimist, hij zou zelf zeggen, een 'realist', maar toch heel vaak een pessimist in het leven. Hij heeft tevens geen makkelijke jeugd gehad: een afwezige vader (veel weg voor zijn werk) en een bipolaire moeder die geregeld gedwongen werd opgenomen en haar kinderen kon kleineren in 1 van haar buien tot in het oneindige. MIjn man heeft tijdens de zwangerschap van ons zoontje beslist alle contact met haar te doorbreken, zodat ze niet langer een negatieve invloed zou kunnen zijn op ons gezin ("ik was dan ook een hoer en ik had haar zoon opgezadeld met een bastaard en wat weet ik allemaal niet"). Ik weet dat opgroeien in een dergelijke gezin er heel hard kan op inhakken, en dat dat 1 van de oorzaken is waarom mijn partner zo'n negatief zelfbeeld heeft, en geen kritiek kan aanvaarden en daardoor dus heel snel op zijn paard zit en zich slecht voelt. Resultaat daarvan is echter dat ik constant op mijn tenen moet rondlopen in huis (of dat is mijn gevoel althans), en dat hij dan nog om het minste kan uitbarsten (maar volgens hem is dat niet het minste, als ik dat als dusdanig benoem heb ik geen begrip en gaat het weer allemaal om mijn emoties en hoe ik me ergens bij voel).
Het probleem is dat we onze ruzies ook nooit echt kunnen uitspreken, het escaleert dan telkens terug, of verzandt in uren en dagen vermijdingsgedrag. Ik weet van mezelf dat ik dat gedrag ook ben gaan stellen, terwijl ik voordien altijd zoiets had van 'nooit met ruzie gaan slapen', altijd het perspectief van de andere zien, niet gaan roepen... maar ondertussen ben ik zelf ook niet meer in staat om altijd zo constructief in de communicatie te staan. Er zijn in al die jaren gewoon teveel dingen naar mijn hoofd geslingerd die aan me blijven hangen, waarbij er hard over mijn grens is gegaan.
Ik zei al dat mijn partner niet zo positief ingesteld is, en er zijn echt slechte periodes bijgeweest. Als we ruzie hadden, dan kreeg hij suïcidale gedachten, en dat was dan mijn fout, ik was de oorzaak van zijn slecht voelen, terwijl ik als partner er juist voor zou moeten zorgen dat hij zich beter zou moeten voelen. Als ik mijn slecht voelen wou aanhalen, dan verweet hij me 'een calimero-complex te hebben', ik maakte hem niet gelukkig, ik kan niet meer tellen hoeveel keer hij gedreigd heeft van weg te gaan, zijn zakken is beginnen pakken, en ik gesmeekt heb om dat niet als middel te gebruiken. Hij zegt me dan telkens achteraf dat hij zich gewoon machteloos voelt en niet meer weet hoe de dingen aan te pakken...maar aan dat soort dreigementen heb ik niks.
Ik weet gewoon niet meer hoe we uit deze vicieuze cirkel kunnen geraken. Ik loop op mijn tenen, dan gebeurt er toch iets waardoor hij zijn ongenoegen uit, als ik daar dan op reageer, dan ontploft de boel en ga ik me terugtrekken en word ik emotioneel en ga ik huilen (waarop hij me overigens nooit komt troosten). Als ik dan zeg dat het lijkt alsof het hem niet interesseert dat ik me zo intens verdrietig voelt, dan draait hij telkens mijn woorden om 'jij zult wel weer zeggen dat het me niet boeit zeker??'...
Bedankt alvast voor het lezen.
maandag 2 december 2019 15:24
Je hebt het over je twee jongste kinderen in je op met leeftijd en dan half erachteraan oh ook nog een kind uit mijn eerste relatie, iemand vraagt hoe is hij als (stief)vader en je hebt het over jezelf, wilde je zelf twee kinderen erbij of deed je dat ook maar omdat hij dat wilde.
Dit soort gezinnen en keuzes gaan echt ten koste van de kinderen vind ik, heel kwalijk.
Dit soort gezinnen en keuzes gaan echt ten koste van de kinderen vind ik, heel kwalijk.
maandag 2 december 2019 15:29
Mijn vader had een kort lontje, kon ineens ontploffen, enorm schreeuwen in ruzie met mijn moeder. Dreigen dat hij weg zou gaan, dat het huis verkocht ging worden want ze gingen toch scheiden. Zelfs in een enorm boze bui gedreigd mijn moeder wat aan te doen. (het is nooit gebeurd godzijdank) Hij kon ook heel boos de deur uit gaan, kwam dan later terug alsof er niets gebeurd was. Als kind vond ik dat vreselijk, die spanning wanneer het weer zou gebeuren, het aan voelen komen en dan uren boven aan de trap zitten om te luisteren hoe het zou verlopen, bij escalatie ging ik naar beneden om te proberen hem af te leiden of de ruzie te kunnen sussen. Van zeer jongs af aan was dit zo, ik heb mijn hele jeugd op tenen gelopen, veel spanning in mijn lijf en altijd alert moeten zijn. Ik ben nooit echt kind geweest. Nu ben ik 37 en in therapie, alles komt naar boven en er valt zoveel dingen op hun plek. Mijn gedrag, mijn patronen, waar ik zo vaak in vast ben gelopen wordt nu duidelijk waarom ik het altijd deed.
Achteraf zeg ik dat mijn moeder bij mijn vader weg had moeten gaan, omwille van de kinderen. Ik ben enorm blij dat het al jaren heel goed gaat met mijn ouders, zijn bij elkaar en gelukkig. Maar ik ondervind er nog altijd hinder van en dit zou elk kind bespaart moeten blijven.
Achteraf zeg ik dat mijn moeder bij mijn vader weg had moeten gaan, omwille van de kinderen. Ik ben enorm blij dat het al jaren heel goed gaat met mijn ouders, zijn bij elkaar en gelukkig. Maar ik ondervind er nog altijd hinder van en dit zou elk kind bespaart moeten blijven.
maandag 2 december 2019 15:34
Ik snap dat hij ten opzichte van je ex (meer) positieve kanten heeft en die klik op (fysiek) vlak heel fiijn is. Ik krijg echter het gevoel dat je hierdoor ook zijn negatieve kanten maar slikt of sneller voor lief neemt.
Als ik jou was, zou ik me afvragen of je dit je hele leven wilt, ook voor je kinderen, en je realistisch afvragen of hij ooit zal veranderen. Het is echt niet gezond telkens op je tenen te moeten lopen voor je partner. Ik kom uit een soortgelijke relatie (met nog heel wat andere problemen), en ben blij dat ik voor mezelf en de kinderen heb gekozen... maar ik heb er jaren over gedaan om die keuze te maken.
Veel sterkte...
Als ik jou was, zou ik me afvragen of je dit je hele leven wilt, ook voor je kinderen, en je realistisch afvragen of hij ooit zal veranderen. Het is echt niet gezond telkens op je tenen te moeten lopen voor je partner. Ik kom uit een soortgelijke relatie (met nog heel wat andere problemen), en ben blij dat ik voor mezelf en de kinderen heb gekozen... maar ik heb er jaren over gedaan om die keuze te maken.
Veel sterkte...
maandag 2 december 2019 15:35
Ik ook altijd in spanning zitten, met een stiefvader en mijn moeder, ik zie me nog zitten bovenaan de trap met mijn zusje hopend dat het snel over was terwijl de huisraad door de kamer vloog, altijd spanning altijd stress, heb vanaf toen chronische hyperventilatie.newspaper schreef: ↑02-12-2019 15:29Mijn vader had een kort lontje, kon ineens ontploffen, enorm schreeuwen in ruzie met mijn moeder. Dreigen dat hij weg zou gaan, dat het huis verkocht ging worden want ze gingen toch scheiden. Zelfs in een enorm boze bui gedreigd mijn moeder wat aan te doen. (het is nooit gebeurd godzijdank) Hij kon ook heel boos de deur uit gaan, kwam dan later terug alsof er niets gebeurd was. Als kind vond ik dat vreselijk, die spanning wanneer het weer zou gebeuren, het aan voelen komen en dan uren boven aan de trap zitten om te luisteren hoe het zou verlopen, bij escalatie ging ik naar beneden om te proberen hem af te leiden of de ruzie te kunnen sussen. Van zeer jongs af aan was dit zo, ik heb mijn hele jeugd op tenen gelopen, veel spanning in mijn lijf en altijd alert moeten zijn. Ik ben nooit echt kind geweest. Nu ben ik 37 en in therapie, alles komt naar boven en er valt zoveel dingen op hun plek. Mijn gedrag, mijn patronen, waar ik zo vaak in vast ben gelopen wordt nu duidelijk waarom ik het altijd deed.
Achteraf zeg ik dat mijn moeder bij mijn vader weg had moeten gaan, omwille van de kinderen. Ik ben enorm blij dat het al jaren heel goed gaat met mijn ouders, zijn bij elkaar en gelukkig. Maar ik ondervind er nog altijd hinder van en dit zou elk kind bespaart moeten blijven.
maandag 2 december 2019 15:40
Ik wou mijn oudste zoon er niet 'zomaar bijplakken', al werd mijn tekst gewoon al zo lang en wou ik gewoon wat context schetsen. Vanuit jouw positie snap ik je reactie wel, en lijkt het alsof ik niet zou bezig zijn met het welzijn van mijn kinderen. Ik vind het jammer voor je dat je in zo'n moeilijke situatie bent opgegroeid, en ik probeer zelf erg hard om ervoor te zorgen dat mijn kinderen gelukkig opgroeien.MissMaran schreef: ↑02-12-2019 15:16Leuk voor je oudste zoon, de eerste scheiding was van zijn eigen vader die nog van hem hield en nu woont ie weer in zo'n nare sfeer maar dan met een nare stiefvader en twee siblings die hij door zijn strot geduwd kreeg.. Ik weet hoe dat was als kind en dat was vreselijk.
Goed gedaan moeders.
Ik ben juist heel erg bezig met hen, en met hun welzijn. Voor mijn oudste zoon is het inderdaad niet makkelijk, niet omdat hij een heel slechte band zou hebben met zijn stiefvader, maar omdat hij het gewoon moeilijk heeft dat zijn beide ouders niet onder hetzelfde dak wonen. Hij ziet zijn jongere siblings heel erg graag en is blij dat ze er zijn. Natuurlijk loopt het niet altijd makkelijk want er is een groot leeftijdsverschil en soms wil hij ook wel wat rust hebben (maar dat is niet alleen zo in nieuw samengestelde gezinnen).
Mijn man is een heel goede vader naar zijn kinderen toe, en doet hard zijn best naar mijn oudste zoon. Ik zou graag willen dat hij soms wat liefdevoller met hem omgaat, en dat zorgt al eens voor discussie tussen ons, dat klopt.
maandag 2 december 2019 15:45
Ik weet exact hoe jij je gevoeld hebt bovenaan de trap. (ik zou je zo een knuffel willen geven) Ik weet nog als de dag van gister hoe ik erbij zat, de angst. Gelukkig weet ik daardoor hoe ik het bij mijn eigen kinderen niet moet doen, als mijn man maar ook maar 1x zo zou doen zoals mij vader deed, dan vertrek ik direct met mijn kinderen.MissMaran schreef: ↑02-12-2019 15:35Ik ook altijd in spanning zitten, met een stiefvader en mijn moeder, ik zie me nog zitten bovenaan de trap met mijn zusje hopend dat het snel over was terwijl de huisraad door de kamer vloog, altijd spanning altijd stress, heb vanaf toen chronische hyperventilatie.
maandag 2 december 2019 15:45
Waarom voel je je rot wanneer hij roept dat hij 'wel weggaat' als je tegelijkertijd wéét dat hij dat toch niet doet?Lady8509 schreef: ↑02-12-2019 14:58Dan waait het over, want dan komt hij weer tot zijn zinnen na zijn kwade periode (als ik tenminste niks meer aanhaal), en dan gaat hij gewoon door met de orde van de dag. Terwijl ik me dan natuurlijk wel rot voel en troost nodig heb, maar ik weet dat het dan geen zin heeft om dit aan te halen ('want mij kwetst dit ook wel, en het moet weer over jou gaan')
maandag 2 december 2019 15:47
Eens. Als je man geen verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn eigen gedrag, dan heb je geen volwassen en gelijkwaardige relatie. Uit zichzelf gaat het niet verbeteren en je doet je kinderen hier geen goed mee.patchouli_ schreef: ↑02-12-2019 15:13Je man moet in therapie. Persoonlijk, maar ook samen met jou. Dit is geen manier van met elkaar omgaan. Wil je dat je kinderen dit voorbeeld krijgen? Dat ze zien hoe jij wordt behandeld en je laat behandelen? Hun meegeven dat dat normaal is, want je doet niks om het te veranderen? Hoe denk je dat je kinderen dan later zelf wel veilige ouders kunnen worden?
Als je man niet bereid is om te werken aan zijn problemen, dan zou ik weggaan als ik jou was. Dit is een emotioneel heel onveilige thuissituatie, zowel voor jou als voor de kinderen.
maandag 2 december 2019 15:49
Alle mannen die hun partner ongelijkwaardig behandelen hebben een nare jeugd gehad. Een hoop mannen met een nare jeugd behandelen hun partner wel gelijkwaardig. Dat ten eerste. Naar gedrag hoef je nooit te accepteren om wat voor "reden" dan ook.
Dan het volgende: jouw man behandelt je ongelijkwaardig. Alles draait om zijn emoties, behoeftes en beleving en jij moet je er maar naar voegen. Als je dit probeert aan te stippen maakt hij elk gesprek onmogelijk door te dreigen met zelfmoord, te roepen dat hij dan helemaal niemand meer heeft of dreigt met weggaan.
Hij heeft jou verantwoordelijk gemaakt voor zijn geluk hiermee. Jij bent de schuld dat hij... (vul maar in) en dús moet jij iets doen of laten om te zorgen dat hij zich weer okay voelt. Hij, aan de andere kant, toont zich niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Als jij verdrietig bent, dan laat hij je zitten. Sterker nog, hij verwijt je dingen.
En oh ja, hij weet zelf ook niet waarom en hoe allemaal. Hij voelt zich namelijk machteloos. Jij ook inmiddels, maar dat telt niet.
Ik zou hier hulp bij zoeken. Voor jou. Want het wordt tijd dat iemand zich verantwoordelijk voelt voor jou. Jijzelf, als eerste...
Dan het volgende: jouw man behandelt je ongelijkwaardig. Alles draait om zijn emoties, behoeftes en beleving en jij moet je er maar naar voegen. Als je dit probeert aan te stippen maakt hij elk gesprek onmogelijk door te dreigen met zelfmoord, te roepen dat hij dan helemaal niemand meer heeft of dreigt met weggaan.
Hij heeft jou verantwoordelijk gemaakt voor zijn geluk hiermee. Jij bent de schuld dat hij... (vul maar in) en dús moet jij iets doen of laten om te zorgen dat hij zich weer okay voelt. Hij, aan de andere kant, toont zich niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Als jij verdrietig bent, dan laat hij je zitten. Sterker nog, hij verwijt je dingen.
En oh ja, hij weet zelf ook niet waarom en hoe allemaal. Hij voelt zich namelijk machteloos. Jij ook inmiddels, maar dat telt niet.
Ik zou hier hulp bij zoeken. Voor jou. Want het wordt tijd dat iemand zich verantwoordelijk voelt voor jou. Jijzelf, als eerste...
maandag 2 december 2019 15:49
Ik hoop dat je de oudste af en toe wat extra aandacht geeft, hij heeft samen met jou het meest te verduren gehad onder die scheidingen, vergeet dat niet.
En elke keer gaat het om wat jij wil, jouw mannen, jouw nieuwe kinderen.
Praat af en toe eens met hem en vraag wat hij vindt en wat hij zou willen en ga eens met zijn tweeën iets leuks doen zonder alle anderen, lekker naar de dierentuin in Antwerpen en daarna op een plein daar uiteten. Samen naar de bios, met hem winkelen en er een paar honderd euro tegenaan gooien, de oudste worden altijd vergeten maar maken het meeste mee.
En elke keer gaat het om wat jij wil, jouw mannen, jouw nieuwe kinderen.
Praat af en toe eens met hem en vraag wat hij vindt en wat hij zou willen en ga eens met zijn tweeën iets leuks doen zonder alle anderen, lekker naar de dierentuin in Antwerpen en daarna op een plein daar uiteten. Samen naar de bios, met hem winkelen en er een paar honderd euro tegenaan gooien, de oudste worden altijd vergeten maar maken het meeste mee.
maandag 2 december 2019 15:49
Je man is een klootzak, TO. Echt een klootzak.
Ik zou hem nog één keer de kans geven om in therapie te gaan en keihard te werken aan zichzelf. Doet hij dat niet en hij wil weer eens 'vertrekken', dan zou ik zijn spullen inpakken en alvast buiten zetten. Wat een manipulatieve klootzak.
Ik zou hem nog één keer de kans geven om in therapie te gaan en keihard te werken aan zichzelf. Doet hij dat niet en hij wil weer eens 'vertrekken', dan zou ik zijn spullen inpakken en alvast buiten zetten. Wat een manipulatieve klootzak.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 2 december 2019 15:52
newspaper schreef: ↑02-12-2019 15:45Ik weet exact hoe jij je gevoeld hebt bovenaan de trap. (ik zou je zo een knuffel willen geven) Ik weet nog als de dag van gister hoe ik erbij zat, de angst. Gelukkig weet ik daardoor hoe ik het bij mijn eigen kinderen niet moet doen, als mijn man maar ook maar 1x zo zou doen zoals mij vader deed, dan vertrek ik direct met mijn kinderen.
ja griezelig he.
maandag 2 december 2019 15:52
En dan zelf ook heel rap in therapie gaan zodat je volgende keer niet nog weer kinderen gaat maken en gaat trouwen met weer zo'n klojo, TO.doornroosje9 schreef: ↑02-12-2019 15:49Je man is een klootzak, TO. Echt een klootzak.
Ik zou hem nog één keer de kans geven om in therapie te gaan en keihard te werken aan zichzelf. Doet hij dat niet en hij wil weer eens 'vertrekken', dan zou ik zijn spullen inpakken en alvast buiten zetten. Wat een manipulatieve klootzak.
maandag 2 december 2019 15:55
Waarom ben je getrouwd en aan kinderen begonnen met dit exemplaar als dit eigenlijk al jaren speelt?
En welk voorbeeld wil je geven aan je kinderen?
En dan op dit moment vooral aan je oudste kind die dit allemaal bewust meemaakt?
Wat doe je als straks iemand Veilig Thuis belt of je ex beslist dat kind 1 vanaf nu bij hem blijft omdat het bij jou niet veilig is?
(Vroeg of laat zal kind ook bij papa wel eens over jullie ruzies en stiefpa's gedrag spreken.)
En welk voorbeeld wil je geven aan je kinderen?
En dan op dit moment vooral aan je oudste kind die dit allemaal bewust meemaakt?
Wat doe je als straks iemand Veilig Thuis belt of je ex beslist dat kind 1 vanaf nu bij hem blijft omdat het bij jou niet veilig is?
(Vroeg of laat zal kind ook bij papa wel eens over jullie ruzies en stiefpa's gedrag spreken.)
anoniem_387728 wijzigde dit bericht op 02-12-2019 15:56
11.54% gewijzigd
maandag 2 december 2019 15:56
omdat ik, hoewel ik in mijn achterhoofd dat dan wel ergens weet, op het moment dat iemand zijn zakken aan het pakken is, of gewoon zegt 'laten we er dan maar gewoon mee stoppen', of 'dan stopt het hier', het me toch wel willens nillens emotioneel raakt, zelfs al verplicht ik me op die momenten om een muur om me heen te bouwen. Als iemand de ideale tip heeft om dat dan gewoon van me te laten afglijden, dan hoor ik het graag.
Klein voorbeeldje van gisteren: we waren aan het rondrijden op zoek naar parkeerplaats bij de supermarkt. Iets verderop in een andere rij was er nog volop plaats, maar mijn man wou in een rij dichter bij de deur van de supermarkt plaats vinden. Waarop ik verzucht 'daar is er nog zoveel plaats...'. Goed, ik had deze opmerking niet moeten maken, slip of the tongue en ik kan mezelf achteraf op de kop slaan dat ik het gezegd heb, want meteen komt het gebeten antwoord 'jij geeft altijd opmerkingen en kritiek!!' Waarop ik, dichtklap en het zwijgen ertoe doe, waardoor hij nog kwader wordt omdat hij mijn emotionele reactie ziet. 'Lap, tis weer zover, ik heb het weer gedaan zeker, wat een onmens ben ik toch!'. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik daarop moet reageren.
Als ik dan aanhaal dat het de manier waarop hij reageert is die me zo kwetst, dat het zijn intonatie is, dan zegt hij dat dit mijn beleving is, dat hij dit huis niet zo doet, en dat intonatie niet alles is, maar wat je zegt (ik vind vooral het hoe belangrijk)…
Maar idd, relatietherapie, ik denk dat dit nu de beste eerstvolgende stap is.
maandag 2 december 2019 15:58
Deze cirkel moet doorbroken worden. Google eens op EFTtherapie.
Of hij wil of niet, eis het. Ook voor hem, hij is ook niet gelukkig zo.
En als dat ook niet werkt, lees de verhalen over de spanning die meerderen als kind zijnde haarfijn aanvoelden. Die jij ook uitstraalt, met je op je tenen lopen. Dat is voor jou ongezond, maar je kinderen zullen later zeker weten therapie nodig hebben om eroverheen te komen.
Dan kunnen jullie het ondanks de bruiloft, kennelijk toch samen niet.
Wegwezen dan.
Of hij wil of niet, eis het. Ook voor hem, hij is ook niet gelukkig zo.
En als dat ook niet werkt, lees de verhalen over de spanning die meerderen als kind zijnde haarfijn aanvoelden. Die jij ook uitstraalt, met je op je tenen lopen. Dat is voor jou ongezond, maar je kinderen zullen later zeker weten therapie nodig hebben om eroverheen te komen.
Dan kunnen jullie het ondanks de bruiloft, kennelijk toch samen niet.
Wegwezen dan.
maandag 2 december 2019 16:00
Ik hoop altijd dat dit soort verhalen verzonnen zijn, maar ik ben bang van niet. Als je dit zelf leest, wat denk je dan?Lady8509 schreef: ↑02-12-2019 15:40Ik ben juist heel erg bezig met hen, en met hun welzijn. Voor mijn oudste zoon is het inderdaad niet makkelijk
...
Mijn man is een heel goede vader naar zijn kinderen toe, en doet hard zijn best naar mijn oudste zoon. Ik zou graag willen dat hij soms wat liefdevoller met hem omgaat, en dat zorgt al eens voor discussie tussen ons, dat klopt.
Arm, arm kind.
Wat eten we vanavond?
maandag 2 december 2019 16:02
Serieus totaal verziekte communicatie. In dit voorbeeld van hem uit. En jij maar steeds verkrampter doen. Eis ook inzet van hem, bij de EFT therapie.Lady8509 schreef: ↑02-12-2019 15:56
Klein voorbeeldje van gisteren: we waren aan het rondrijden op zoek naar parkeerplaats bij de supermarkt. Iets verderop in een andere rij was er nog volop plaats, maar mijn man wou in een rij dichter bij de deur van de supermarkt plaats vinden. Waarop ik verzucht 'daar is er nog zoveel plaats...'. Goed, ik had deze opmerking niet moeten maken, slip of the tongue en ik kan mezelf achteraf op de kop slaan dat ik het gezegd heb, want meteen komt het gebeten antwoord 'jij geeft altijd opmerkingen en kritiek!!' Waarop ik, dichtklap en het zwijgen ertoe doe, waardoor hij nog kwader wordt omdat hij mijn emotionele reactie ziet. 'Lap, tis weer zover, ik heb het weer gedaan zeker, wat een onmens ben ik toch!'. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik daarop moet reageren.
Maar idd, relatietherapie, ik denk dat dit nu de beste eerstvolgende stap is.
maandag 2 december 2019 16:02
Dat doen we zeker met ons tweetjes, we zijn vaak een echt team (want ook vaak samen alleen thuis gezien mijn man vaak werken is). Ik neem ook soms verlof waarbij de 2 kleinste bij oma of opa zijn zodat we samen een dagje kunnen spenderen. Ik weet hoe belangrijk aandacht is, al blijft het druk met 3 kinderen en is het niet altijd evident. Maar het is goed dat je dit hier aanhaalt, want het belang daarvan kan niet genoeg benadrukt worden.MissMaran schreef: ↑02-12-2019 15:49Ik hoop dat je de oudste af en toe wat extra aandacht geeft, hij heeft samen met jou het meest te verduren gehad onder die scheidingen, vergeet dat niet.
En elke keer gaat het om wat jij wil, jouw mannen, jouw nieuwe kinderen.
Praat af en toe eens met hem en vraag wat hij vindt en wat hij zou willen en ga eens met zijn tweeën iets leuks doen zonder alle anderen, lekker naar de dierentuin in Antwerpen en daarna op een plein daar uiteten. Samen naar de bios, met hem winkelen en er een paar honderd euro tegenaan gooien, de oudste worden altijd vergeten maar maken het meeste mee.
Confronterend om te lezen dat het lijkt alsof alles om mij en mijn mannen draait; vanuit dit perspectief had ik het nog niet bekeken. Ik heb juist altijd het gevoel dat ik me teveel wil wegcijferen voor alles en iedereen, moeite heb om grenzen te stellen en nee te zeggen, altijd anderen wil 'helpen', alleen wil mijn man niet geholpen worden en geraken we geen stap verder op die manier.
maandag 2 december 2019 16:09
Fijn dat jullie toch een soort team zijn samen en hij er niet achteraan bungelt, dat kan later voor zijn gevoel al een hoop uitmaken als hij denkt aan zijn gebroken jeugd, hij denkt dan misschien toch: gelukkig had ik een band met mijn moeder.Lady8509 schreef: ↑02-12-2019 16:02Dat doen we zeker met ons tweetjes, we zijn vaak een echt team (want ook vaak samen alleen thuis gezien mijn man vaak werken is). Ik neem ook soms verlof waarbij de 2 kleinste bij oma of opa zijn zodat we samen een dagje kunnen spenderen. Ik weet hoe belangrijk aandacht is, al blijft het druk met 3 kinderen en is het niet altijd evident. Maar het is goed dat je dit hier aanhaalt, want het belang daarvan kan niet genoeg benadrukt worden.
Confronterend om te lezen dat het lijkt alsof alles om mij en mijn mannen draait; vanuit dit perspectief had ik het nog niet bekeken. Ik heb juist altijd het gevoel dat ik me teveel wil wegcijferen voor alles en iedereen, moeite heb om grenzen te stellen en nee te zeggen, altijd anderen wil 'helpen', alleen wil mijn man niet geholpen worden en geraken we geen stap verder op die manier.
Dat die mannen niet geholpen willen worden is bij dit soort mannen bekend, ze gaan nog liever scheiden dan naar therapie, of ze vinden zichzelf fantastisch en hebben geen hulp nodig of ze weten dondersgoed dat ze de boel in de zeik nemen en willen echt geen therapie dat hun vrouw gaat helpen weer in haar kracht te komen.
Ik zou in elk geval relatietherapie eisen en anders weg zijn.
maandag 2 december 2019 16:19
Dit doet mij zo denken aan het topic van vorige week. Die to had ook helemaal niet door hoe slecht haar relatie voor haar en haar kinderen was, mede dooreen verbaal/fysieke agressieve man. Die is ook weg gegaan toen ze door had dat het eigenlijk helemaal niet leuk was voor haar en haar kinderen. Man wilde ook geen hulp, want iedereen is gek behalve hij.
'Happiness is only real when shared'.
maandag 2 december 2019 16:29
Wat mij nou zo verbaast: TO, denk je echt dat je met wegcijferen jezelf, je kinderen en je relatie een plezier doet? Denk je serieus en oprecht dat deze situatie OK is? Dat als jij verandert, alles weer helemaal rozengeur en maneschijn wordt?
Ik kan het me bijna niet voorstellen...
Ik kan het me bijna niet voorstellen...
Wat eten we vanavond?
