Relaties
alle pijlers
Omgaan met nare break up
dinsdag 9 februari 2021 22:57
Hoi allemaal,
Even een aparte topic los van mijn vorige want ik weet niet hoe ik verder moet. Achtergrond kan je daar lezen, maar voor hier: ik heb gevochten voor een relatie waarin ik eigenlijk bedrogen ben en al mijn liefde heb gegeven aan iemand die het niet helemaal aan mij gaf. Al deed hij van wel. Een dag nadat hij bij me wegging (al wilde hij echt niet, was het niet zijn keus, hield hij nog steeds zielsveel van mij en ziet een toekomst met mij) ging hij terug naar zijn ex. Waarvan hij eerder zei nooit van gehouden te hebben en geen toekomst mee te zien.
Ik ben kapot. Zelfs nadat hij bij me wegging heb ik nog naar oplossingen gezocht, omdat we nog steeds samen wel een toekomst zagen en van elkaar hielden. Ik had hier zòveel pijn van. Vooral omdat ik echt veel energie heb gestoken in deze relatie, hard aan mezelf gewerkt heb en uiteindelijk al mijn gevoelens kon laten zien. Dat was best een moeilijk traject voor mij. Niemand kon me zo troosten als hij, zijn knuffels, zijn woorden.. En toen: achterkomend dat het waarschijnlijk allemaal niet écht gemeend was. En als het wel zo was, ik nog minder begrijp dat hij mij dit aandoet. Een paar dagen eerder nog zeggen dat je het niet kan voorstellen zonder mij te zijn, niet weet hoe je het moet doen zonder met mij te praten. En dan dit. Naast de pijn die ik eerst had, is dit een hele erge nare natrap.
Tuurlijk, gelukkig ben ik er achter komen wie hij is en is het beter dat ik van hem af ben. Maar ik mis hem, de persoon waarmee ik een toekomst zag, die me als geen ander kende. Maar dan de woede die erna komt, en dan weer verdriet. Zoveel gemixte gevoelens.
Ik vind het moeilijk, ik kan d’it niet afsluiten zonder antwoorden. En hij geeft er (nu) geen antwoord op. En ik merk dat ik zonder antwoorden echt niet door kan. Tips?
Misschien gemeen, maar ik gun hem ook echt geen geluk met dat meisje. Ik wil dat hij de pijn ook voelt die hij mij aangedaan heeft. Het voelt oneerlijk, ik alleen op de bank met pijn en verdriet en hij meteen al samen met een ander. Ik slaap ook al niet sinds ik het weet, het gaat echt slecht. Ik krijg veel steun en liefde, maar het voelt alsof ik me overal doorheen aan het slepen ben.
Durf ook niet naar mijn eigen huis te gaan omdat ik bang ben alleen te zijn.
Ik weet het niet meer.. Wat kan ik nog doen om dit af te sluiten?
Als ik dat niet kan, hoe accepteer ik dit? Gaat dit ooit voorbij? Ik wil niet obsessief meer zijn.
Even een aparte topic los van mijn vorige want ik weet niet hoe ik verder moet. Achtergrond kan je daar lezen, maar voor hier: ik heb gevochten voor een relatie waarin ik eigenlijk bedrogen ben en al mijn liefde heb gegeven aan iemand die het niet helemaal aan mij gaf. Al deed hij van wel. Een dag nadat hij bij me wegging (al wilde hij echt niet, was het niet zijn keus, hield hij nog steeds zielsveel van mij en ziet een toekomst met mij) ging hij terug naar zijn ex. Waarvan hij eerder zei nooit van gehouden te hebben en geen toekomst mee te zien.
Ik ben kapot. Zelfs nadat hij bij me wegging heb ik nog naar oplossingen gezocht, omdat we nog steeds samen wel een toekomst zagen en van elkaar hielden. Ik had hier zòveel pijn van. Vooral omdat ik echt veel energie heb gestoken in deze relatie, hard aan mezelf gewerkt heb en uiteindelijk al mijn gevoelens kon laten zien. Dat was best een moeilijk traject voor mij. Niemand kon me zo troosten als hij, zijn knuffels, zijn woorden.. En toen: achterkomend dat het waarschijnlijk allemaal niet écht gemeend was. En als het wel zo was, ik nog minder begrijp dat hij mij dit aandoet. Een paar dagen eerder nog zeggen dat je het niet kan voorstellen zonder mij te zijn, niet weet hoe je het moet doen zonder met mij te praten. En dan dit. Naast de pijn die ik eerst had, is dit een hele erge nare natrap.
Tuurlijk, gelukkig ben ik er achter komen wie hij is en is het beter dat ik van hem af ben. Maar ik mis hem, de persoon waarmee ik een toekomst zag, die me als geen ander kende. Maar dan de woede die erna komt, en dan weer verdriet. Zoveel gemixte gevoelens.
Ik vind het moeilijk, ik kan d’it niet afsluiten zonder antwoorden. En hij geeft er (nu) geen antwoord op. En ik merk dat ik zonder antwoorden echt niet door kan. Tips?
Misschien gemeen, maar ik gun hem ook echt geen geluk met dat meisje. Ik wil dat hij de pijn ook voelt die hij mij aangedaan heeft. Het voelt oneerlijk, ik alleen op de bank met pijn en verdriet en hij meteen al samen met een ander. Ik slaap ook al niet sinds ik het weet, het gaat echt slecht. Ik krijg veel steun en liefde, maar het voelt alsof ik me overal doorheen aan het slepen ben.
Durf ook niet naar mijn eigen huis te gaan omdat ik bang ben alleen te zijn.
Ik weet het niet meer.. Wat kan ik nog doen om dit af te sluiten?
Als ik dat niet kan, hoe accepteer ik dit? Gaat dit ooit voorbij? Ik wil niet obsessief meer zijn.
maandag 1 maart 2021 23:44
Hoi allemaal,
Bedankt voor de lieve woorden. Ik heb haar geblokkeerd, hem ook, dus ze denken dat ik niets zie. Maar (helaas) soms de drang om toch te kijken en te deblokkeren. Ik heb gisteren social media accounts gedeactiveerd. Ik hoop dat dit werkt voor de komende tijd, vandaag in ieder geval wel: 0 keer gekeken!
Inderdaad, eigenlijk is alles wat ik hoef te weten dat het uit is, maar toch blijf ik piekeren over dingen. Ik lees vandaag weer (toevallig) ‘als je wil veranderen voor iemand, doe je dat alleen als je ècht van iemand houdt’. Toen vroeg ik me af, is hij nu voor haar aan het veranderen? Hield hij niet van mij? Gedachten waar ik niets mee kan, maar soms de overhand nemen. Net zoals dat ik vandaag weer aan alle goede dingen dacht die hij wel had en ik bang ben niet ooit in een ander te vinden. Maar goed.
Vandaag eerste gesprek bij (nieuwe) psycholoog gehad. Dat was ook fijn. Ik hoop hier ook achter te komen waarom
Ik mezelf steeds bewust pijn doe..
Bedankt voor de lieve woorden. Ik heb haar geblokkeerd, hem ook, dus ze denken dat ik niets zie. Maar (helaas) soms de drang om toch te kijken en te deblokkeren. Ik heb gisteren social media accounts gedeactiveerd. Ik hoop dat dit werkt voor de komende tijd, vandaag in ieder geval wel: 0 keer gekeken!
Inderdaad, eigenlijk is alles wat ik hoef te weten dat het uit is, maar toch blijf ik piekeren over dingen. Ik lees vandaag weer (toevallig) ‘als je wil veranderen voor iemand, doe je dat alleen als je ècht van iemand houdt’. Toen vroeg ik me af, is hij nu voor haar aan het veranderen? Hield hij niet van mij? Gedachten waar ik niets mee kan, maar soms de overhand nemen. Net zoals dat ik vandaag weer aan alle goede dingen dacht die hij wel had en ik bang ben niet ooit in een ander te vinden. Maar goed.
Vandaag eerste gesprek bij (nieuwe) psycholoog gehad. Dat was ook fijn. Ik hoop hier ook achter te komen waarom
Ik mezelf steeds bewust pijn doe..
maandag 1 maart 2021 23:45
Knuffel! Ik vind je geen slappeling, hij had ook goeie kanten en het is normaal om hem te missen. Hoop dat je dan weer kan relativeren waarom jullie toch niet bij elkaar zijn.
Boos kan later altijd nog, verdrietig zijn mag, zolang jij nodig hebt. Dat maak ik iig op uit alle adviezen, moet het zelf ook nog allemaal leren:)
Heb jij hotel hartzeer wat hier aangeraden werd ook gelezen? Ik vind hem erg fijn en herkenbaar!
dinsdag 2 maart 2021 00:29
Hoop dat Sandy ook dat boek gaat lezen. En huilbuien en woede wisselen vaak elkaar af. Fijn dat het gesprek bij de psycholoog goed ging. Lekker slapen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 2 maart 2021 09:30
Zeer herkenbaar. Bij mij helpt het een beetje om aan alle slechtere eigenschappen te denken en dat zij daar nu mee mag dealen. Veel succes.Muis12345 schreef: ↑01-03-2021 23:44Hoi allemaal,
Bedankt voor de lieve woorden. Ik heb haar geblokkeerd, hem ook, dus ze denken dat ik niets zie. Maar (helaas) soms de drang om toch te kijken en te deblokkeren. Ik heb gisteren social media accounts gedeactiveerd. Ik hoop dat dit werkt voor de komende tijd, vandaag in ieder geval wel: 0 keer gekeken!
Inderdaad, eigenlijk is alles wat ik hoef te weten dat het uit is, maar toch blijf ik piekeren over dingen. Ik lees vandaag weer (toevallig) ‘als je wil veranderen voor iemand, doe je dat alleen als je ècht van iemand houdt’. Toen vroeg ik me af, is hij nu voor haar aan het veranderen? Hield hij niet van mij? Gedachten waar ik niets mee kan, maar soms de overhand nemen. Net zoals dat ik vandaag weer aan alle goede dingen dacht die hij wel had en ik bang ben niet ooit in een ander te vinden. Maar goed.
Vandaag eerste gesprek bij (nieuwe) psycholoog gehad. Dat was ook fijn. Ik hoop hier ook achter te komen waarom
Ik mezelf steeds bewust pijn doe..
Ik moet er voorlopig ook nog niet aan denken om alles met een ander 'over te gaan doen', geef alle liefde die je in je hebt aan jezelf. Knuf!
dinsdag 2 maart 2021 10:58
Lieve to je moet voor niemand veranderen. Hij ook niet. Zorg dat je iemand vind die bij je past. En waar je niet voor hoeft te veranderen.Muis12345 schreef: ↑01-03-2021 23:44Hoi allemaal,
Bedankt voor de lieve woorden. Ik heb haar geblokkeerd, hem ook, dus ze denken dat ik niets zie. Maar (helaas) soms de drang om toch te kijken en te deblokkeren. Ik heb gisteren social media accounts gedeactiveerd. Ik hoop dat dit werkt voor de komende tijd, vandaag in ieder geval wel: 0 keer gekeken!
Inderdaad, eigenlijk is alles wat ik hoef te weten dat het uit is, maar toch blijf ik piekeren over dingen. Ik lees vandaag weer (toevallig) ‘als je wil veranderen voor iemand, doe je dat alleen als je ècht van iemand houdt’. Toen vroeg ik me af, is hij nu voor haar aan het veranderen? Hield hij niet van mij? Gedachten waar ik niets mee kan, maar soms de overhand nemen. Net zoals dat ik vandaag weer aan alle goede dingen dacht die hij wel had en ik bang ben niet ooit in een ander te vinden. Maar goed.
Vandaag eerste gesprek bij (nieuwe) psycholoog gehad. Dat was ook fijn. Ik hoop hier ook achter te komen waarom
Ik mezelf steeds bewust pijn doe..
dinsdag 2 maart 2021 13:16
Helemaal mee eens. Ik bedoelde meer, de commitment die hij bij zo moeilijk vond, dat gaat zo makkelijk bij haar (familie, stappen nemen etc.). Dat komt er nog niet helemaal in bij mij. Maar ben het nog steeds aan het proberen te accepteren, dat vind ik nog een lastig onderdeel: de acceptatie. Ik begrijp dat het makkelijk is bij haar, want ze kenden elkaar al van jaren geleden. Maar toch, afgelopen zomer was er nog geen familie bij betrokken toen ze samen waren en nu wel. Dat laat toch zien dat hij serieus is.abracadabra schreef: ↑02-03-2021 10:58Lieve to je moet voor niemand veranderen. Hij ook niet. Zorg dat je iemand vind die bij je past. En waar je niet voor hoeft te veranderen.
muis12345 wijzigde dit bericht op 02-03-2021 13:23
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
20.76% gewijzigd
dinsdag 2 maart 2021 13:20
Ja, inderdaad, misschien kan zij die wel waarderenTjeetjeMina schreef: ↑02-03-2021 09:30Zeer herkenbaar. Bij mij helpt het een beetje om aan alle slechtere eigenschappen te denken en dat zij daar nu mee mag dealen. Veel succes.
Ik moet er voorlopig ook nog niet aan denken om alles met een ander 'over te gaan doen', geef alle liefde die je in je hebt aan jezelf. Knuf!
. Best gek, hem nooit meer terug willen en het ook niet kan (aan jou topics te zien, jij hem ook niet), maar toch jammer vinden dat hij met een ander is. Denk dat het vooral ligt aan de snelheid en de manier waarop. Als het op een normale, niet leugenachtige manier was gegaan en niet zo snel, had ik het ook niet heel leuk gevonden, maar wel beter kunnen verwerken (denk ik). Dan had ik geaccepteerd dat hij vanwege zijn ouders niet met mij kon zijn (en te zwak was om voor mij te vechten), dus hij moet door en ik ook. Maar met de kennis die ik nu heb, verandert alles..
dinsdag 2 maart 2021 13:21
Ja, de buitenwereld heeft natuurlijk geen idee van wat er in de relatie zelf speelde. Dat hij je zo heeft genoemd is niet oke, onthoud dat je dat niet verdient! Knuffel
woensdag 3 maart 2021 22:55
Weer even een afschrijf momentje voor mijzelf. Hoop dat het met jou oke gaat Sandy. Las in een ander topic dat je dagelijks contact nog moet hebben met je ex, dat lijkt mij ook erg lastig.
Ik wen steeds meer aan het idee dat wij niet samen hoorden. Vandaag was ik (weer) even aan het bedenken waarom ik toch wel bij hem bleef, ondanks dat het vaak echt niet leuk was samen. En waarom ik terug naar hem ben gegaan een tweede keer. Dat heb ik ook hier uitgelegd eerder, dat ik denk dat het vanuit onzekerheid kwam.
Ik ''mis'' wie ik voor hem was, de sterkere Muis. Die wil ik weer vinden.
Vriendinnen zeggen nu ook tegen mij, nu moet je echt even bedenken wat wil jij zelf? Wat maakt jou gelukkig? Toen dacht ik aan hem, van waarom wilde ik hem. En de grootste reden was ook wel dat hij een familiemens was (heeft uiteindelijk nadelig uitpakt vanwege zijn ouders maar goed) en dat hij mij helemaal accepteerde en mijn familie ook, ondanks de scheidingen en een gezinslid met een beperking. Ik weet nog dat ik kriebels kreeg toen hij zei dat hij hem echt wel later bij ons in huis zou nemen als niemand meer voor hem kon zorgen. Dat gaf me een heel veilig gevoel. Ik vroeg me vandaag opeens weer af, kan ik dat ooit bij een ander vinden? Iemand die mij compleet accepteert? Ik denk dat ik dat nu nog niet helemaal kan geloven, omdat ik mijzelf niet heel leuk vind. Dat komt niet per se door hem, hij deed niets met mijn zelfvertrouwen (al kwam de afwijzing ook best binnen). Soms denk ik ook, was de relatie wel geslaagd als ik wat beter in mijn vel zat? Was ik de toxic persoon? Nja, als de reden echt zijn ouders zijn vast niet. Maar ergens geloof ik dat niet en denk ik dat het aan mij lag en hij het niet durfde te zeggen. Hij kwam altijd stabiel en tevreden over, en ik was de ''chaos''.
Mensen om mij heen zeggen ook, je kon voor hem ook alleen zijn, dus dat kan je nu ook. Alleen nu heb ik een relatie gehad, weet ik hoe fijn dat is (naast de negatieve kanten), iemand om je dagen mee te delen, samen mee te slapen, alles mee te delen, alle kanten van je te laten zien.. Dat mis ik ook zo erg. En dan mis ik hem weer, zijn knuffels, de intimiteit, niet eens de seks maar al het andere. En dan haat ik hem weer voor wat hij heeft gedaan.
Ik werd vandaag weer onzeker, ik ontmoette altijd de verkeerde mannen, niemand die echt een relatie met mij wilde. Bij hem was dat eindelijk wel zo, hij wilde juist heel graag. En toch heeft die het afgekapt met mij, toch kon die niet voor mij vechten, toch heeft die gekozen voor een ander, misschien omdat dat makkelijker is. Maar toch, niet voor mij.. Ben ik het dan toch niet waard? Ik weet dat het wel zo is, maar het is toch de onzekerheid. Dan hou ik vast aan het idee dat hij zei dat ik de vrouw van zijn leven ben en hij gewoon te zwak was om voor mij te vechten en nu voor een makkelijker persoon is gegaan. (En daar waarschijnlijk ook wel gelukkiger van wordt, want van de liefde voor mij werd hij alleen maar ziek, dat probeer ik te negeren).
Ik heb het twee dagen uitgehouden om niet te kijken op social media, vandaag toch stiekem gedaan bij haar en ik zag dat alles weer op prive stond. Eerder zeiden mensen dat het allemaal erg nep is, en ook dat ze meteen openbaar gaat dat ze alles wil laten zien aan de buitenwereld, dat klopt niet. Dus kreeg toch een onrustig gevoel nu het wel op prive staat, is het dan toch wel echt serieus? Ergens ook wel blij hoor, dan kan ik in ieder geval niets zien als ik de drang weer heb. Ik weet dat ik niet met hen bezig moet zijn, maar soms heb ik toch van die zwakke momenten. Dat hij al een heel leven na een maand heeft opgebouwd met een ander en ik nog hier op de bank met verdriet zit.
Fijn dat ik weer even van me af kon schrijven. Ik ga weer wat nuttigs proberen te doen, vacatures oid zoeken. Het zijn meer afschrijfmomentjes, dus niemand hoeft er op te reageren. Maar zou stiekem wel fijn zijn als iemand even wil laten weten dat alle bovenstaande gedachten niet zo zijn
Heb van Hotel Hartzeer geleerd dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe alles is en had kunnen zijn, het gaat erom wat er nu speelt en hoe jij hier mee omgaat. Dat probeer ik ook mee te nemen, maar momentjes als deze blijf ik nu ook nog houden (helaas).
Ik wen steeds meer aan het idee dat wij niet samen hoorden. Vandaag was ik (weer) even aan het bedenken waarom ik toch wel bij hem bleef, ondanks dat het vaak echt niet leuk was samen. En waarom ik terug naar hem ben gegaan een tweede keer. Dat heb ik ook hier uitgelegd eerder, dat ik denk dat het vanuit onzekerheid kwam.
Ik ''mis'' wie ik voor hem was, de sterkere Muis. Die wil ik weer vinden.
Vriendinnen zeggen nu ook tegen mij, nu moet je echt even bedenken wat wil jij zelf? Wat maakt jou gelukkig? Toen dacht ik aan hem, van waarom wilde ik hem. En de grootste reden was ook wel dat hij een familiemens was (heeft uiteindelijk nadelig uitpakt vanwege zijn ouders maar goed) en dat hij mij helemaal accepteerde en mijn familie ook, ondanks de scheidingen en een gezinslid met een beperking. Ik weet nog dat ik kriebels kreeg toen hij zei dat hij hem echt wel later bij ons in huis zou nemen als niemand meer voor hem kon zorgen. Dat gaf me een heel veilig gevoel. Ik vroeg me vandaag opeens weer af, kan ik dat ooit bij een ander vinden? Iemand die mij compleet accepteert? Ik denk dat ik dat nu nog niet helemaal kan geloven, omdat ik mijzelf niet heel leuk vind. Dat komt niet per se door hem, hij deed niets met mijn zelfvertrouwen (al kwam de afwijzing ook best binnen). Soms denk ik ook, was de relatie wel geslaagd als ik wat beter in mijn vel zat? Was ik de toxic persoon? Nja, als de reden echt zijn ouders zijn vast niet. Maar ergens geloof ik dat niet en denk ik dat het aan mij lag en hij het niet durfde te zeggen. Hij kwam altijd stabiel en tevreden over, en ik was de ''chaos''.
Mensen om mij heen zeggen ook, je kon voor hem ook alleen zijn, dus dat kan je nu ook. Alleen nu heb ik een relatie gehad, weet ik hoe fijn dat is (naast de negatieve kanten), iemand om je dagen mee te delen, samen mee te slapen, alles mee te delen, alle kanten van je te laten zien.. Dat mis ik ook zo erg. En dan mis ik hem weer, zijn knuffels, de intimiteit, niet eens de seks maar al het andere. En dan haat ik hem weer voor wat hij heeft gedaan.
Ik werd vandaag weer onzeker, ik ontmoette altijd de verkeerde mannen, niemand die echt een relatie met mij wilde. Bij hem was dat eindelijk wel zo, hij wilde juist heel graag. En toch heeft die het afgekapt met mij, toch kon die niet voor mij vechten, toch heeft die gekozen voor een ander, misschien omdat dat makkelijker is. Maar toch, niet voor mij.. Ben ik het dan toch niet waard? Ik weet dat het wel zo is, maar het is toch de onzekerheid. Dan hou ik vast aan het idee dat hij zei dat ik de vrouw van zijn leven ben en hij gewoon te zwak was om voor mij te vechten en nu voor een makkelijker persoon is gegaan. (En daar waarschijnlijk ook wel gelukkiger van wordt, want van de liefde voor mij werd hij alleen maar ziek, dat probeer ik te negeren).
Ik heb het twee dagen uitgehouden om niet te kijken op social media, vandaag toch stiekem gedaan bij haar en ik zag dat alles weer op prive stond. Eerder zeiden mensen dat het allemaal erg nep is, en ook dat ze meteen openbaar gaat dat ze alles wil laten zien aan de buitenwereld, dat klopt niet. Dus kreeg toch een onrustig gevoel nu het wel op prive staat, is het dan toch wel echt serieus? Ergens ook wel blij hoor, dan kan ik in ieder geval niets zien als ik de drang weer heb. Ik weet dat ik niet met hen bezig moet zijn, maar soms heb ik toch van die zwakke momenten. Dat hij al een heel leven na een maand heeft opgebouwd met een ander en ik nog hier op de bank met verdriet zit.
Fijn dat ik weer even van me af kon schrijven. Ik ga weer wat nuttigs proberen te doen, vacatures oid zoeken. Het zijn meer afschrijfmomentjes, dus niemand hoeft er op te reageren. Maar zou stiekem wel fijn zijn als iemand even wil laten weten dat alle bovenstaande gedachten niet zo zijn
Heb van Hotel Hartzeer geleerd dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe alles is en had kunnen zijn, het gaat erom wat er nu speelt en hoe jij hier mee omgaat. Dat probeer ik ook mee te nemen, maar momentjes als deze blijf ik nu ook nog houden (helaas).
zondag 7 maart 2021 21:06
Weer even een afschrijfmomentje. Het weekend ging best goed, ik had veel afleiding. Maar kwam gisteren met een vriendin op een plek waar ik vaak met hem was, dat gaf een misselijk gevoel. Vandaag weer een wandelgebied waar ik ook met hem was, weer het misselijke gevoel. Toen ik in de avond thuis kwam ging het mis, alleen maar huilen en verdriet. Alles kwam eruit.
Ik ging Hotel Hartzeer lezen, bij het hoofdstuk dat ik nu allemaal dingen kon doen die ik met hem niet kon. Er was een vraag wat ik in de relatie deed wat ik niet leuk vond. Toen besefte ik me dat hij juist veel deed voor mij, en ik niet veel had aangepast. Had hij dan toch gelijk dat alles moest zoals ik wilde? Was het beter gegaan als ik meer compenseerde, hem meer het gevoel zag dat zijn mening er ook toe deed? Dat zijn niet de redenen waarom het uitging, al denk ik ergens van wel.
Ik was ook weer verdrietig dat hij mij geen afsluiting gaf, dat was het minst wat hij kon doen. Ik dacht weer aan de nare woorden die hij tegen me zei in het laatste gesprek, weer kon ik me niet bedenken hoe iemand waar ik twee jaar mee was zulke dingen tegen me had kunnen zeggen. Denk dat ik toch een soort trauma heb overgehouden aan dat gesprek. Ik heb zo'n erge behoefte aan nog een (normaal) gesprek met hem alleen hij en ik, zeker niet omdat ik hem terug wil, dat nooit meer, maar ergens hoop ik nog op enige uitleg. Kwam het echt door zijn ouders, of twijfelde hij teveel aan mij? Zo ja, waarom sprak hij die twijfel niet uit? Het voelt alsof ik geen eerlijke kans gehad heb, alsof hij niet echt voor mij is gegaan. Hoeveel liefde voelt hij nog voor mij, of heeft hij voor mij gevoeld als hij een dag later weer naast een ander in bed kan liggen en nu een relatie mee heeft en huisje boompje beestje. Nu ook met de avondklok, ik ben na 9 uur (vaak) steeds alleen, en hij heeft alweer een ander naast zich waarmee hij de 'moeilijke' tijd doorbrengt.
Zucht.. Krijg de neiging om al mijn boze brieven ook echt op te sturen, mja dat heeft sowieso geen zin. Als hij nou eens een normale man kon zijn en zélf naar mij toe kon komen met een uitleg en sorry. Wat voor zin dat heeft? Afsluiting.
Ik heb ook allemaal denkbeeldige gesprekken met hem, met zijn ouders. Het helpt soms een soort van, maarja, het zijn weer allemaal 'wat als' scenario's. Hopelijk gaat het morgen weer beter. De wandeling van net heeft in ieder geval een beetje geholpen.
Ik ging Hotel Hartzeer lezen, bij het hoofdstuk dat ik nu allemaal dingen kon doen die ik met hem niet kon. Er was een vraag wat ik in de relatie deed wat ik niet leuk vond. Toen besefte ik me dat hij juist veel deed voor mij, en ik niet veel had aangepast. Had hij dan toch gelijk dat alles moest zoals ik wilde? Was het beter gegaan als ik meer compenseerde, hem meer het gevoel zag dat zijn mening er ook toe deed? Dat zijn niet de redenen waarom het uitging, al denk ik ergens van wel.
Ik was ook weer verdrietig dat hij mij geen afsluiting gaf, dat was het minst wat hij kon doen. Ik dacht weer aan de nare woorden die hij tegen me zei in het laatste gesprek, weer kon ik me niet bedenken hoe iemand waar ik twee jaar mee was zulke dingen tegen me had kunnen zeggen. Denk dat ik toch een soort trauma heb overgehouden aan dat gesprek. Ik heb zo'n erge behoefte aan nog een (normaal) gesprek met hem alleen hij en ik, zeker niet omdat ik hem terug wil, dat nooit meer, maar ergens hoop ik nog op enige uitleg. Kwam het echt door zijn ouders, of twijfelde hij teveel aan mij? Zo ja, waarom sprak hij die twijfel niet uit? Het voelt alsof ik geen eerlijke kans gehad heb, alsof hij niet echt voor mij is gegaan. Hoeveel liefde voelt hij nog voor mij, of heeft hij voor mij gevoeld als hij een dag later weer naast een ander in bed kan liggen en nu een relatie mee heeft en huisje boompje beestje. Nu ook met de avondklok, ik ben na 9 uur (vaak) steeds alleen, en hij heeft alweer een ander naast zich waarmee hij de 'moeilijke' tijd doorbrengt.
Zucht.. Krijg de neiging om al mijn boze brieven ook echt op te sturen, mja dat heeft sowieso geen zin. Als hij nou eens een normale man kon zijn en zélf naar mij toe kon komen met een uitleg en sorry. Wat voor zin dat heeft? Afsluiting.
Ik heb ook allemaal denkbeeldige gesprekken met hem, met zijn ouders. Het helpt soms een soort van, maarja, het zijn weer allemaal 'wat als' scenario's. Hopelijk gaat het morgen weer beter. De wandeling van net heeft in ieder geval een beetje geholpen.
zondag 7 maart 2021 21:28
Je moet gewoon verder. En later, als je er overheen bent, over een jaar of zo (maar dan moet je ervoor zorgen dat je hem nooit meer ziet of hoort, anders wordt dit gevoel alleen maar gevoed en dat kun je niet gebruiken), dan zie je dat die antwoorden er niet meer toe doen. Dan vind je het allang goed. Dat moment bereik je echt wel een keer. Je bent niet de eerste die hier doorheen moet, en je zult de laatste niet zijn.
zondag 7 maart 2021 22:17
Ja, tijd maakt het beter, dat hoor en lees ik. Het is alleen wel even zuur, in deze tijd zitten. Vooral als je het voor het eerst meemaakt en ergens ook wel fijn is dat het iets universeels is. Ik zie en spreek hem sowieso niet meer, antwoorden / afsluiting gunt hij mij niet. Ik hoop dat de sessies bij de psycholoog hier ook bij zullen helpen. Ik vind het confronterend dat ik, net als vroeger, niet sterk kan zijn en me hier overheen kan zetten en weer ''gewoon'' met mijn leven door kan gaan. Dat kon ik eerder vaak wel met tegenslagen. Maar misschien ook wel goed, nu moet ik het probleem aanpakken.iones schreef: ↑07-03-2021 21:28Je moet gewoon verder. En later, als je er overheen bent, over een jaar of zo (maar dan moet je ervoor zorgen dat je hem nooit meer ziet of hoort, anders wordt dit gevoel alleen maar gevoed en dat kun je niet gebruiken), dan zie je dat die antwoorden er niet meer toe doen. Dan vind je het allang goed. Dat moment bereik je echt wel een keer. Je bent niet de eerste die hier doorheen moet, en je zult de laatste niet zijn.
zondag 7 maart 2021 22:20
zondag 7 maart 2021 22:26
zondag 7 maart 2021 22:37
Misschien denkt hij hetzelfde als jij en wilt hij koffie blijven drinken, voor de kinderen, maar wil hij niet samen zijn. Als jij het voor nu te verwarrend vindt, moet je dat aangeven. Goed contact onderhouden kan ook zonder vrienden zijn en / of koffie drinken lijkt me. Of het op deze manier doen , maar geen hoop hebben dat het betekend dat jullie weer samen komen (als je dat al zou willen).
zondag 7 maart 2021 22:40
Het is allemaal herkenbaar, voelbaar waar je doorheen gaat.
Misschien moet je niet te veel waarde hechten aan de plekken waar je bent geweest. Het beeld wat je hebt van die plek heb je zelf een beetje in je handen. Tuurlijk. Het zal eventjes slikken zijn als er ook ‘bijzondere’ herinneringen aan vast zitten.
Het is maar een plek, en tijdens een wandeling maak je weer een nieuwe herinnering met je vriendin, gezellige wandeling.
Twijfel in elk geval niet te veel aan jezelf. Zie dit als een les. Je hebt geleerd je beter af bent zonder hem. Geleerd in wat je wel en niet wil en hoe je met gevoelens om moet gaan en misschien ook in de toekomst.
Ik hoop dat deze woorden in je hoofd blijven spoken:
Het heeft geen zin om me nog zorgen te maken. Verspilde moeite.
Focussen op de toekomst en de mooie dingen..![♥️]()
Misschien moet je niet te veel waarde hechten aan de plekken waar je bent geweest. Het beeld wat je hebt van die plek heb je zelf een beetje in je handen. Tuurlijk. Het zal eventjes slikken zijn als er ook ‘bijzondere’ herinneringen aan vast zitten.
Het is maar een plek, en tijdens een wandeling maak je weer een nieuwe herinnering met je vriendin, gezellige wandeling.
Twijfel in elk geval niet te veel aan jezelf. Zie dit als een les. Je hebt geleerd je beter af bent zonder hem. Geleerd in wat je wel en niet wil en hoe je met gevoelens om moet gaan en misschien ook in de toekomst.
Ik hoop dat deze woorden in je hoofd blijven spoken:
Het heeft geen zin om me nog zorgen te maken. Verspilde moeite.
Focussen op de toekomst en de mooie dingen..
maandag 8 maart 2021 11:19
Kokosnootaap schreef: ↑07-03-2021 22:40Het is allemaal herkenbaar, voelbaar waar je doorheen gaat.
Misschien moet je niet te veel waarde hechten aan de plekken waar je bent geweest. Het beeld wat je hebt van die plek heb je zelf een beetje in je handen. Tuurlijk. Het zal eventjes slikken zijn als er ook ‘bijzondere’ herinneringen aan vast zitten.
Het is maar een plek, en tijdens een wandeling maak je weer een nieuwe herinnering met je vriendin, gezellige wandeling.
Twijfel in elk geval niet te veel aan jezelf. Zie dit als een les. Je hebt geleerd je beter af bent zonder hem. Geleerd in wat je wel en niet wil en hoe je met gevoelens om moet gaan en misschien ook in de toekomst.
Ik hoop dat deze woorden in je hoofd blijven spoken:
Het heeft geen zin om me nog zorgen te maken. Verspilde moeite.
Focussen op de toekomst en de mooie dingen..![♥️]()
TO, wat goed dat je je gevoelens en gedachten kwijt kan in 'afschrijfmomentjes'! Dat heeft mij toen ook erg geholpen. Ik schreef vaak brieven die aan hem gericht waren, zonder ze te versturen. Ze waren enkel bedoeld om mijn gedachten even op een rijtje te zetten en de pijn even van me af te schrijven. Fijn dat schrijven voor jou ook een bevrijdende uitlaatklep is en wat goed dat je het contact volledig hebt stopgezet! Dan kan alles gaandeweg een plek krijgen. En je hebt gelijk, het is echt zwaar om in de periode te zitten waarin je het nog volop aan het verwerken bent - maar het wordt inderdaad echt beter met de tijd.
Verder sluit ik me aan bij Kokosnootaap: het klopt dat je bepaalde dingen met hem associeert (zoals plaatsen die ineens pijnlijk zijn), maar ook dat kalmeert als je nieuwe herinneringen maakt die je eraan kan koppelen.
Antoine de Saint-Exupéry: "Toutes les grandes personnes ont d'abord été des enfants (mais peu d'entre elles s'en souviennent)."
maandag 8 maart 2021 21:44
Heel cliché: what doesn't kill you, makes you stronger. En je gaat hier niet aan dood. Je incasseringsvermogen groeit hooguit wat en dat is niet verkeerd. Het leven is niet alleen maar leuk, en je bent niet altijd gelukkig en tevreden. Je bent ook wel eens diep ongelukkig en iedereen maakt wel eens een vorm van diepe rouw mee. Dus jij ook, zoals nu.Muis12345 schreef: ↑07-03-2021 22:17Ja, tijd maakt het beter, dat hoor en lees ik. Het is alleen wel even zuur, in deze tijd zitten. Vooral als je het voor het eerst meemaakt en ergens ook wel fijn is dat het iets universeels is. Ik zie en spreek hem sowieso niet meer, antwoorden / afsluiting gunt hij mij niet. Ik hoop dat de sessies bij de psycholoog hier ook bij zullen helpen. Ik vind het confronterend dat ik, net als vroeger, niet sterk kan zijn en me hier overheen kan zetten en weer ''gewoon'' met mijn leven door kan gaan. Dat kon ik eerder vaak wel met tegenslagen. Maar misschien ook wel goed, nu moet ik het probleem aanpakken.
Gewoon doorgaan. Doen wat je moet doen, en zorg dat je onder de mensen bent. Spreek af met vrienden die jou de moeite waard vinden. Want dat geeft jou een goed gevoel, dat je de moeite waard bent.
dinsdag 9 maart 2021 00:59
Bedankt voor jullie reacties, waardeer ik enorm. Het geeft me hoop dat het (uiteindelijk) wel goed komt. Inderdaad, ik moet niet zoveel waarde hechten aan plekken.Het is voor mezelf ook nog even de plek vinden dat ik mezelf wel waard vind, dat ik heus wel goed genoeg zal zijn voor een ander. In ieder geval eerst even goed genoeg zijn voor mezelf, daar ben ik (nog) niet. En deze relatie heeft dat gevoel eigenlijk alleen maar versterkt, mijn onzekerheid is nog groter nu.
Ik vind deze afschrijfmomentjes ook fijn, vooral omdat ik er niet op geoordeeld word als ik wel weer even een moment van zwakte heb en iemand mis die niet goed voor mij is / was. Ik kan niet slapen nu, ben weer nutteloos netflix aan het kijken voor afleiding. Toen kwam de klap weer even, ik zit hier rusteloos en hij ligt in bed met zijn nieuwe vriendin, rustig te slapen. Niet te denken aan mij, niet de pijn te voelen die ik voel. Het blijft absurd. Ik moet natuurlijk niet focussen op hen, maar het doet mij in dit proces toch echt veel pijn. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Dit gevoel aangaan, de wrok die ik voel naar hem die mij niet mist? Of zo snel mogelijk van me afschudden?
En ik heb inderdaad geen contact, al is dat nu vooral vanuit hem afgekapt. Ik zou hem nog wel een keer willen spreken, niet per se zien, gewoon om hem te horen, uitleg te krijgen. Maar zoals ik al eerder zei, onwaarschijnlijk dat hij dan eerlijk zal zijn over alles. Afsluiting is helaas niet iedereen gegund. Nu moet ik het zelf doen.
Hele avond weer verdrietig geweest, dacht dat het wat beter ging, maar nee. Soms lijkt het alsof ik stappen vooruit maak, en dan gebeurt er weer wat en ga ik weer stappen achteruit. Dit hoort denk ik bij vallen en opstaan?
Net ook al in mijn ''dagboek'' van me afgeschreven. Maar wilde het ook even van me aftypen. Hopelijk kan ik zo weer slapen. Morgen weer een dag.
Ik vind deze afschrijfmomentjes ook fijn, vooral omdat ik er niet op geoordeeld word als ik wel weer even een moment van zwakte heb en iemand mis die niet goed voor mij is / was. Ik kan niet slapen nu, ben weer nutteloos netflix aan het kijken voor afleiding. Toen kwam de klap weer even, ik zit hier rusteloos en hij ligt in bed met zijn nieuwe vriendin, rustig te slapen. Niet te denken aan mij, niet de pijn te voelen die ik voel. Het blijft absurd. Ik moet natuurlijk niet focussen op hen, maar het doet mij in dit proces toch echt veel pijn. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Dit gevoel aangaan, de wrok die ik voel naar hem die mij niet mist? Of zo snel mogelijk van me afschudden?
En ik heb inderdaad geen contact, al is dat nu vooral vanuit hem afgekapt. Ik zou hem nog wel een keer willen spreken, niet per se zien, gewoon om hem te horen, uitleg te krijgen. Maar zoals ik al eerder zei, onwaarschijnlijk dat hij dan eerlijk zal zijn over alles. Afsluiting is helaas niet iedereen gegund. Nu moet ik het zelf doen.
Hele avond weer verdrietig geweest, dacht dat het wat beter ging, maar nee. Soms lijkt het alsof ik stappen vooruit maak, en dan gebeurt er weer wat en ga ik weer stappen achteruit. Dit hoort denk ik bij vallen en opstaan?
Net ook al in mijn ''dagboek'' van me afgeschreven. Maar wilde het ook even van me aftypen. Hopelijk kan ik zo weer slapen. Morgen weer een dag.
dinsdag 9 maart 2021 07:25
Muis12345 schreef: ↑09-03-2021 00:59Bedankt voor jullie reacties, waardeer ik enorm. Het geeft me hoop dat het (uiteindelijk) wel goed komt. Inderdaad, ik moet niet zoveel waarde hechten aan plekken.Het is voor mezelf ook nog even de plek vinden dat ik mezelf wel waard vind, dat ik heus wel goed genoeg zal zijn voor een ander. In ieder geval eerst even goed genoeg zijn voor mezelf, daar ben ik (nog) niet. En deze relatie heeft dat gevoel eigenlijk alleen maar versterkt, mijn onzekerheid is nog groter nu.
Ik vind deze afschrijfmomentjes ook fijn, vooral omdat ik er niet op geoordeeld word als ik wel weer even een moment van zwakte heb en iemand mis die niet goed voor mij is / was. Ik kan niet slapen nu, ben weer nutteloos netflix aan het kijken voor afleiding. Toen kwam de klap weer even, ik zit hier rusteloos en hij ligt in bed met zijn nieuwe vriendin, rustig te slapen. Niet te denken aan mij, niet de pijn te voelen die ik voel. Het blijft absurd. Ik moet natuurlijk niet focussen op hen, maar het doet mij in dit proces toch echt veel pijn. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Dit gevoel aangaan, de wrok die ik voel naar hem die mij niet mist? Of zo snel mogelijk van me afschudden?
En ik heb inderdaad geen contact, al is dat nu vooral vanuit hem afgekapt. Ik zou hem nog wel een keer willen spreken, niet per se zien, gewoon om hem te horen, uitleg te krijgen. Maar zoals ik al eerder zei, onwaarschijnlijk dat hij dan eerlijk zal zijn over alles. Afsluiting is helaas niet iedereen gegund. Nu moet ik het zelf doen.
Hele avond weer verdrietig geweest, dacht dat het wat beter ging, maar nee. Soms lijkt het alsof ik stappen vooruit maak, en dan gebeurt er weer wat en ga ik weer stappen achteruit. Dit hoort denk ik bij vallen en opstaan?
Ik ook, gisteren best goede dag gehad, maar hele avond en nacht slecht gevoeld .
Net ook al in mijn ''dagboek'' van me afgeschreven. Maar wilde het ook even van me aftypen.
Hopelijk kan ik zo weer slapen. Morgen weer een dag.
