Relaties
alle pijlers
Ongezellige familie
woensdag 4 december 2019 15:31
Ik zal eens zo kort mogelijk de situatie uitleggen.
Ik heb een lastige jeugd gehad, dit omdat mijn moeder op jonge leeftijd betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk. Ze heeft jaren in een revalidatiecentrum doorgebracht en heeft verder niet veel invloed gehad op mijn opvoeding (of het gebrek hieraan). Mijn vader was altijd aan het werk dus mijn zusje van 7 en ik van 9 waren altijd alleen thuis. Dat zorgde er eigenlijk ook voor dat ik heel snel volwassen werd en automatisch een soort moederrol op me nam. Dit was uiteraard een erg zware last om op je te nemen als kind. Mijn vader is op sociaal vlak niet heel sterk dus daar viel nooit echt mee te praten over hoe lastig ons leven was. Van hulp van buitenstaanders wilde hij ook niets weten en daardoor hebben wij min of meer onszelf opgevoed.
Je zou misschien denken dat mijn zusje en ik daardoor een ijzersterke band hebben opgebouwd maar niets is minder waar. Zij heeft meer de persoonlijkheid van mijn vader en koestert enorm veel wrok door de jaren heen. Ze lijkt altijd maar boos op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Ook heeft ze een enorm kort lontje, je hoeft maar 1 woord verkeerd te zeggen en je krijgt meteen een tirade over je heen waarin ze je voor van alles uitmaakt. Van (psychologische) hulp wil ook zij niets weten. Ondanks dit is zij wel altijd het lievelingetje geweest van mijn ouders. Zij kan altijd alles maken. Hoe erg ze mijn ouders ook kwetst, ze vergeven haar toch wel weer want, zegt mijn vader, zo is ze nou eenmaal!
Ruim anderhalf jaar ben ik mede door mijn verleden in een depressie beland. Ik voelde me eigenlijk helemaal niets waard en overbodig op deze wereld. Ondanks dat mijn ouderlijk gezin hiervan af wist, hebben ze nooit gevraagd hoe het met me ging of of ze me ergens mee kunnen helpen. Dit was voor mij destijds niet te verkroppen omdat ik wel altijd degene ben die contact met hun opneemt. Ik stuurde altijd kaartjes/cadeautjes met alle verjaardagen of andere belangrijke gebeurtenissen, regelde speciale uitjes/vakanties enz. Achteraf gezien zag ik pas in dat ik altijd de enige was die zoiets deed. Ik heb nooit wat terug gehad, nog geen kaartje of dankjewel! Pas toen ik uit de depressie klom kwam ik erachter dat het dus helemaal geen zin heeft, ik kon niet eeuwig maar blijven geven en er nooit wat voor terug krijgen. Zeker niet als het niet eens gewaardeerd wordt. Ik heb daar toen dus een punt achter gezet en me voorgehouden meer energie te stoppen in relaties waarin ik wel wat terug krijg. Sindsdien weet mijn familie niet wat ik doe in mijn leven, het interesseert ze gewoonweg niet. Ondanks dat ik nog wel de moeite neem om aan hun te vragen hoe het gaat krijg ik de vraag nooit terug en ik merk dat ik het inmiddels zelf ook niet meer aankan, zo’n eenzijdige relatie...het vreet zo enorm veel energie! De enige reden waarom ik nog contact hou en kom opdagen bij verjaardagen e.d. is omdat ik mijn kinderen geen opa/oma en tante wil ontzeggen. Want gek genoeg zijn ze face-to-face wel weer heel goed in die rol te vervullen met de kinderen en zijn de kinderen echt dol op hun tante en opa/oma.
Ik ben nu gewoon even benieuwd, wat zouden jullie doen in deze situatie? Jezelf opofferen voor de kinderen om door te gaan in deze situatie of toch het contact verbreken met familie die totaal geen interesse toont?
Ik heb een lastige jeugd gehad, dit omdat mijn moeder op jonge leeftijd betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk. Ze heeft jaren in een revalidatiecentrum doorgebracht en heeft verder niet veel invloed gehad op mijn opvoeding (of het gebrek hieraan). Mijn vader was altijd aan het werk dus mijn zusje van 7 en ik van 9 waren altijd alleen thuis. Dat zorgde er eigenlijk ook voor dat ik heel snel volwassen werd en automatisch een soort moederrol op me nam. Dit was uiteraard een erg zware last om op je te nemen als kind. Mijn vader is op sociaal vlak niet heel sterk dus daar viel nooit echt mee te praten over hoe lastig ons leven was. Van hulp van buitenstaanders wilde hij ook niets weten en daardoor hebben wij min of meer onszelf opgevoed.
Je zou misschien denken dat mijn zusje en ik daardoor een ijzersterke band hebben opgebouwd maar niets is minder waar. Zij heeft meer de persoonlijkheid van mijn vader en koestert enorm veel wrok door de jaren heen. Ze lijkt altijd maar boos op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Ook heeft ze een enorm kort lontje, je hoeft maar 1 woord verkeerd te zeggen en je krijgt meteen een tirade over je heen waarin ze je voor van alles uitmaakt. Van (psychologische) hulp wil ook zij niets weten. Ondanks dit is zij wel altijd het lievelingetje geweest van mijn ouders. Zij kan altijd alles maken. Hoe erg ze mijn ouders ook kwetst, ze vergeven haar toch wel weer want, zegt mijn vader, zo is ze nou eenmaal!
Ruim anderhalf jaar ben ik mede door mijn verleden in een depressie beland. Ik voelde me eigenlijk helemaal niets waard en overbodig op deze wereld. Ondanks dat mijn ouderlijk gezin hiervan af wist, hebben ze nooit gevraagd hoe het met me ging of of ze me ergens mee kunnen helpen. Dit was voor mij destijds niet te verkroppen omdat ik wel altijd degene ben die contact met hun opneemt. Ik stuurde altijd kaartjes/cadeautjes met alle verjaardagen of andere belangrijke gebeurtenissen, regelde speciale uitjes/vakanties enz. Achteraf gezien zag ik pas in dat ik altijd de enige was die zoiets deed. Ik heb nooit wat terug gehad, nog geen kaartje of dankjewel! Pas toen ik uit de depressie klom kwam ik erachter dat het dus helemaal geen zin heeft, ik kon niet eeuwig maar blijven geven en er nooit wat voor terug krijgen. Zeker niet als het niet eens gewaardeerd wordt. Ik heb daar toen dus een punt achter gezet en me voorgehouden meer energie te stoppen in relaties waarin ik wel wat terug krijg. Sindsdien weet mijn familie niet wat ik doe in mijn leven, het interesseert ze gewoonweg niet. Ondanks dat ik nog wel de moeite neem om aan hun te vragen hoe het gaat krijg ik de vraag nooit terug en ik merk dat ik het inmiddels zelf ook niet meer aankan, zo’n eenzijdige relatie...het vreet zo enorm veel energie! De enige reden waarom ik nog contact hou en kom opdagen bij verjaardagen e.d. is omdat ik mijn kinderen geen opa/oma en tante wil ontzeggen. Want gek genoeg zijn ze face-to-face wel weer heel goed in die rol te vervullen met de kinderen en zijn de kinderen echt dol op hun tante en opa/oma.
Ik ben nu gewoon even benieuwd, wat zouden jullie doen in deze situatie? Jezelf opofferen voor de kinderen om door te gaan in deze situatie of toch het contact verbreken met familie die totaal geen interesse toont?
woensdag 4 december 2019 15:44
woensdag 4 december 2019 15:48
woensdag 4 december 2019 15:51
woensdag 4 december 2019 15:57
Dit.
Ik ben moeder en heb zelf sinds vijf of zes jaar nah (niet aangeboren hersenletsel). Hoewel we een heel leger aan hulpverlening rond ons gezin hebben, is dit ontzettend zwaar voor de kinderen. Ook zij zijn veranderd doordat ik veranderde. We moeten hier thuis allemaal leren accepteren dat het bij ons nu anders gaat. Niet alleen vandaag, ook morgen en overmorgen. We zullen altijd, in elke fase, tegen dingen blijven aanlopen die niet kunnen zoals ze zouden hebben gekund. Ik weet niet of je het rouw kan noemen, maar daar lijkt ons verdriet (en soms de woede) wel op. Probeer dat alsjeblieft eerst te verwerken voor je besluit op welke manier je met je ouders verder gaat.
Sterkte
woensdag 4 december 2019 16:02
Ja dit was ook een beetje mijn plan. Alleen irriteer ik me ook steeds meer om andere dingen. Bijvoorbeeld tegen mijn oma’s verjaardag aan krijg ik een appje van mijn vader ‘er moet een cadeau voor oma komen’, alleen naar mij en niet naar mijn zusje. Ze gaan er dan vanuit dat ik het allemaal wel regel. Omdat ik toen net in een hele drukke periode zat heb ik dit afgewezen (op aanwijzen van mijn therapeut leerde ik ‘nee’ zeggen). Nou, toen waren de poppen aan het dansen! Word ik meteen boos opgebeld en bestookt met appjes dat ik niets over heb voor mn arme oma... dit soort dingen gaan mij meer en meer tegenstaan!
woensdag 4 december 2019 16:05
Aangeven dat je zelf voor een cadeautje zorgt en niet aan een gezamelijk cadeau meedoet. Is je band met je oma wel goed?Elvje3 schreef: ↑04-12-2019 16:02Ja dit was ook een beetje mijn plan. Alleen irriteer ik me ook steeds meer om andere dingen. Bijvoorbeeld tegen mijn oma’s verjaardag aan krijg ik een appje van mijn vader ‘er moet een cadeau voor oma komen’, alleen naar mij en niet naar mijn zusje. Ze gaan er dan vanuit dat ik het allemaal wel regel. Omdat ik toen net in een hele drukke periode zat heb ik dit afgewezen (op aanwijzen van mijn therapeut leerde ik ‘nee’ zeggen). Nou, toen waren de poppen aan het dansen! Word ik meteen boos opgebeld en bestookt met appjes dat ik niets over heb voor mn arme oma... dit soort dingen gaan mij meer en meer tegenstaan!
Honey, you should see me in a crown
woensdag 4 december 2019 16:05
Ja het is zeker geen pretje helaas. Ik zie ze nu alleen nog op verjaardagen van andere familieleden en met kerst. Ik denk ongeveer 8x per jaar.
woensdag 4 december 2019 16:06
Elvje3 schreef: ↑04-12-2019 16:02Ja dit was ook een beetje mijn plan. Alleen irriteer ik me ook steeds meer om andere dingen. Bijvoorbeeld tegen mijn oma’s verjaardag aan krijg ik een appje van mijn vader ‘er moet een cadeau voor oma komen’, alleen naar mij en niet naar mijn zusje. Ze gaan er dan vanuit dat ik het allemaal wel regel. Omdat ik toen net in een hele drukke periode zat heb ik dit afgewezen (op aanwijzen van mijn therapeut leerde ik ‘nee’ zeggen). Nou, toen waren de poppen aan het dansen! Word ik meteen boos opgebeld en bestookt met appjes dat ik niets over heb voor mn arme oma... dit soort dingen gaan mij meer en meer tegenstaan!
Heb je met je therapeut besproken hoe je je dit soort dingen niet meer zo kan aantrekken? (Ik zeg niet dat het niet vervelend is, maar als ik je zo lees is er nog ruimte om zelf steviger te gaan staan zeg maar)
woensdag 4 december 2019 16:09
Ze zijn niet super gehecht aan ze maar ze kijken wel altijd uit naar hun bezoek. Voor de kleinkinderen doen ze ook niet veel moeite, alleen mn zusje probeert er wel altijd te zijn op elke verjaardag. Zij heeft zelf ook twee kinderen maar dat zijn nog babies.
woensdag 4 december 2019 16:11
Wat een lastige situatie TO!
Ik heb met mijn moeder ook geen goede band. Een paar maanden geleden werd mij dat allemaal erg veel (zie mijn topic hierover). Ik heb toen ongeveer dezelfde keuze gemaakt als jij: alleen nog af en toe contact voor mijn zoontje.
Met mijn broertjes heb ik wel een heel goede band. Soms als zij komen, komt mijn moeder mee. Dan speelt zij vooral met mijn zoontje en klets ik bij met mijn broertje. Hoewel mijn moeder het eigenlijk onzin vindt en ze vindt dat ze nooit iets fout heeft gedaan, werkt dit voor ons nu het prettigst. Ik heb haar wel heel duidelijk gemaakt dat ik (voorlopig) alleen nog contact voor zoontje wil en dat ik alle andere dingen die ik altijd deed (cadeautjes en uitjes regelen) voorlopig niet meer doe. Daarom vraagt ze mij dat ook niet meer.
Hopelijk kun je ook zo'n oplossing vinden waar iedereen vrede mee heeft.
Ik heb met mijn moeder ook geen goede band. Een paar maanden geleden werd mij dat allemaal erg veel (zie mijn topic hierover). Ik heb toen ongeveer dezelfde keuze gemaakt als jij: alleen nog af en toe contact voor mijn zoontje.
Met mijn broertjes heb ik wel een heel goede band. Soms als zij komen, komt mijn moeder mee. Dan speelt zij vooral met mijn zoontje en klets ik bij met mijn broertje. Hoewel mijn moeder het eigenlijk onzin vindt en ze vindt dat ze nooit iets fout heeft gedaan, werkt dit voor ons nu het prettigst. Ik heb haar wel heel duidelijk gemaakt dat ik (voorlopig) alleen nog contact voor zoontje wil en dat ik alle andere dingen die ik altijd deed (cadeautjes en uitjes regelen) voorlopig niet meer doe. Daarom vraagt ze mij dat ook niet meer.
Hopelijk kun je ook zo'n oplossing vinden waar iedereen vrede mee heeft.
woensdag 4 december 2019 16:11
woensdag 4 december 2019 16:13
Yette jij ook sterkte want zo’n ziekte in een jong gezin is niet makkelijk!
Problemen zoals Van TO zijn zo lastig omdat vaak het resoluut verbreken van contact ook grote gevolgen heeft. Het is meestal niet zo dat het probleem dan is opgelost.
Wellicht dat professionele hulp specifiek voor dit probleem tot een betere oplossing kan leiden. Iemand die je helpt om er zo mee te leren omgaan dat het jou zelf niet zoveel energie meer kost. Vaak is het toch zo dat je nog steeds (onbewust) verwachtingen koestert waardoor je iedere keer weer wordt teleurgesteld.
Ik zou me ook zomaar kunnen voorstellen dat het kwetsend is als ze wel heel inlevend en warm zijn voor jouw kinderen.
Het is een veel voorkomend probleem en de enige troost is dat je hier beslist niet alleen mee worstelt.
Problemen zoals Van TO zijn zo lastig omdat vaak het resoluut verbreken van contact ook grote gevolgen heeft. Het is meestal niet zo dat het probleem dan is opgelost.
Wellicht dat professionele hulp specifiek voor dit probleem tot een betere oplossing kan leiden. Iemand die je helpt om er zo mee te leren omgaan dat het jou zelf niet zoveel energie meer kost. Vaak is het toch zo dat je nog steeds (onbewust) verwachtingen koestert waardoor je iedere keer weer wordt teleurgesteld.
Ik zou me ook zomaar kunnen voorstellen dat het kwetsend is als ze wel heel inlevend en warm zijn voor jouw kinderen.
Het is een veel voorkomend probleem en de enige troost is dat je hier beslist niet alleen mee worstelt.
woensdag 4 december 2019 16:19
Wat heftig Yette! Wel blij om te lezen dat jullie wel hulpverlening hebben want dat heb ik dus nooit gehad. Mijn vader vond dit overbodig en heeft alle hulp altijd afgekaatst. Dit neem ik hem tot de dag van vandaag nog kwalijk. Dat en het feit dat hij er gewoon een aantal jaar tussenuit is gegaan omdat hij het niet meer trok met mijn moeder (zij was bij thuiskomst ook depressief). Mijn moeder kan er in principe natuurlijk ook niet veel aan doen. Maar wat ik jammer vind aan haar is dat ze altijd met mijn vader meepraat en hem gelijk geeft ook als hij dat niet heeft. Ze geeft nooit eens haar eigen eerlijke mening! Maarja, misschien is dat een generatiekloofje (mijn moeder is 70)yette schreef: ↑04-12-2019 15:57Dit.
Ik ben moeder en heb zelf sinds vijf of zes jaar nah (niet aangeboren hersenletsel). Hoewel we een heel leger aan hulpverlening rond ons gezin hebben, is dit ontzettend zwaar voor de kinderen. Ook zij zijn veranderd doordat ik veranderde. We moeten hier thuis allemaal leren accepteren dat het bij ons nu anders gaat. Niet alleen vandaag, ook morgen en overmorgen. We zullen altijd, in elke fase, tegen dingen blijven aanlopen die niet kunnen zoals ze zouden hebben gekund. Ik weet niet of je het rouw kan noemen, maar daar lijkt ons verdriet (en soms de woede) wel op. Probeer dat alsjeblieft eerst te verwerken voor je besluit op welke manier je met je ouders verder gaat.
Sterkte
woensdag 4 december 2019 16:20
Jezelf opofferen is geen gezonde houding, dus dat moet je zeker niet doen. Verder zou ik het contact op een heel laag pitje zetten en duidelijk je grenzen aangeven als dat nodig is.
woensdag 4 december 2019 16:20
Dit wilde ik ook zeggen. Ik weet hoe moeilijk dat is want ik verwacht toch ook nog vaak teveel( antwoorden op een appje van mij is al teveel moeite bijvoorbeeld).
Ik zie ze nog veel minder dan 8x per jaar maar heb geen kinderen.
woensdag 4 december 2019 16:24
Pffff dat is erg manipulatief. Goed dat je therapeut je leert om “nee” te zeggen maar wat nog belangrijker is dat je leert om je er niet schuldig over te voelen. Een mens voelt zich meestal schuldiger over onterechte zaken dan over terechte!Elvje3 schreef: ↑04-12-2019 16:02Ja dit was ook een beetje mijn plan. Alleen irriteer ik me ook steeds meer om andere dingen. Bijvoorbeeld tegen mijn oma’s verjaardag aan krijg ik een appje van mijn vader ‘er moet een cadeau voor oma komen’, alleen naar mij en niet naar mijn zusje. Ze gaan er dan vanuit dat ik het allemaal wel regel. Omdat ik toen net in een hele drukke periode zat heb ik dit afgewezen (op aanwijzen van mijn therapeut leerde ik ‘nee’ zeggen). Nou, toen waren de poppen aan het dansen! Word ik meteen boos opgebeld en bestookt met appjes dat ik niets over heb voor mn arme oma... dit soort dingen gaan mij meer en meer tegenstaan!
Grootste uitdaging is dan om niet boos (emotioneel) maar heel zakelijk bij je standpunt te blijven.
“Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent maar ik heb het op het moment heel druk en misschien kun je het dit keer mijn zusje vragen”
Als hij doorgaat met boos zijn, zeg je dat je het hierbij wilt laten en zegt dag en verbreekt de verbinding.
Meestal gaat het in dit soort situatie om wie er de macht heeft en als volwassen dochter mag jij je eigen beslissingen nemen. Wat je ouders daarvan vinden, is hun probleem.
Ik denk dat je vooral moet leren om je je er niks meer van aan te trekken en er echt emotioneel van los te komen maar dat is heel moeilijk. Probleem van contact verbreken is dat je er dan nog steeds emotioneel mee bezig blijft. Het levert je vaak alleen nog maar meer teleurstelling op.
bloemnon wijzigde dit bericht op 04-12-2019 16:29
8.84% gewijzigd
woensdag 4 december 2019 16:29
Bloemnon schreef: ↑04-12-2019 16:24Pffff dat is erg manipulatief. Goed dat je therapeut je leert om “nee” te zeggen maar wat nog belangrijker is dat je leert om je er niet schuldig over te voelen. Een mens voelt zich meestal schuldiger over onterechte zaken dan over terechte!
Grootste uitdaging is dan om niet boos (emotioneel) maar heel zakelijk bij je standpunt te blijven.
“Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent maar ik heb het op het moment heel druk en misschien kun je het dit keer mijn zusje vragen”
Als hij doorgaat met boos zijn, zeg je dat je het hierbij wilt laten en zegt dag en verbreekt de verbinding.
Meestal gaat het in dit soort situatie om wie er de macht heeft en als volwassen dochter mag jij je eigen beslissingen nemen. Wat je ouders daarvan vinden, is hun probleem.
Dat zou ik echt nooit zo zeggen. Dan klinkt het alsof je begrijpt dat die vader zo doet terwijl hij onredelijk is. Gewoon afkappen en teruggeven.
woensdag 4 december 2019 16:30
Jammer is dat. Ik heb geen idee of je moeder voorheen wel een eigen mening had, wat ik wel weet is dat je van een beperking erg onzeker en moe kan worden. Ikzelf ga daarom niet zo snel meer in discussie. En als ik toch per ongelukkig in een discussie terecht kom, reageer ik veel heftiger dan vroeger waardoor het snel uit de hand looptElvje3 schreef: ↑04-12-2019 16:19Wat heftig Yette! Wel blij om te lezen dat jullie wel hulpverlening hebben want dat heb ik dus nooit gehad. Mijn vader vond dit overbodig en heeft alle hulp altijd afgekaatst. Dit neem ik hem tot de dag van vandaag nog kwalijk. Dat en het feit dat hij er gewoon een aantal jaar tussenuit is gegaan omdat hij het niet meer trok met mijn moeder (zij was bij thuiskomst ook depressief). Mijn moeder kan er in principe natuurlijk ook niet veel aan doen. Maar wat ik jammer vind aan haar is dat ze altijd met mijn vader meepraat en hem gelijk geeft ook als hij dat niet heeft. Ze geeft nooit eens haar eigen eerlijke mening! Maarja, misschien is dat een generatiekloofje (mijn moeder is 70)
woensdag 4 december 2019 16:32
Mwah het gaat er maar om dat je zelf netjes blijft en het gesprek kort en bondig afkapt. Op zo’n manier iets weigeren, valt weinig tegenin te brengen. Het is nee en het blijft nee. Grootste probleem is dat je er zelf vrede mee hebt en jezelf niet schuldig voelt.
