Relaties
alle pijlers
Ongezellige familie
woensdag 4 december 2019 15:31
Ik zal eens zo kort mogelijk de situatie uitleggen.
Ik heb een lastige jeugd gehad, dit omdat mijn moeder op jonge leeftijd betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk. Ze heeft jaren in een revalidatiecentrum doorgebracht en heeft verder niet veel invloed gehad op mijn opvoeding (of het gebrek hieraan). Mijn vader was altijd aan het werk dus mijn zusje van 7 en ik van 9 waren altijd alleen thuis. Dat zorgde er eigenlijk ook voor dat ik heel snel volwassen werd en automatisch een soort moederrol op me nam. Dit was uiteraard een erg zware last om op je te nemen als kind. Mijn vader is op sociaal vlak niet heel sterk dus daar viel nooit echt mee te praten over hoe lastig ons leven was. Van hulp van buitenstaanders wilde hij ook niets weten en daardoor hebben wij min of meer onszelf opgevoed.
Je zou misschien denken dat mijn zusje en ik daardoor een ijzersterke band hebben opgebouwd maar niets is minder waar. Zij heeft meer de persoonlijkheid van mijn vader en koestert enorm veel wrok door de jaren heen. Ze lijkt altijd maar boos op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Ook heeft ze een enorm kort lontje, je hoeft maar 1 woord verkeerd te zeggen en je krijgt meteen een tirade over je heen waarin ze je voor van alles uitmaakt. Van (psychologische) hulp wil ook zij niets weten. Ondanks dit is zij wel altijd het lievelingetje geweest van mijn ouders. Zij kan altijd alles maken. Hoe erg ze mijn ouders ook kwetst, ze vergeven haar toch wel weer want, zegt mijn vader, zo is ze nou eenmaal!
Ruim anderhalf jaar ben ik mede door mijn verleden in een depressie beland. Ik voelde me eigenlijk helemaal niets waard en overbodig op deze wereld. Ondanks dat mijn ouderlijk gezin hiervan af wist, hebben ze nooit gevraagd hoe het met me ging of of ze me ergens mee kunnen helpen. Dit was voor mij destijds niet te verkroppen omdat ik wel altijd degene ben die contact met hun opneemt. Ik stuurde altijd kaartjes/cadeautjes met alle verjaardagen of andere belangrijke gebeurtenissen, regelde speciale uitjes/vakanties enz. Achteraf gezien zag ik pas in dat ik altijd de enige was die zoiets deed. Ik heb nooit wat terug gehad, nog geen kaartje of dankjewel! Pas toen ik uit de depressie klom kwam ik erachter dat het dus helemaal geen zin heeft, ik kon niet eeuwig maar blijven geven en er nooit wat voor terug krijgen. Zeker niet als het niet eens gewaardeerd wordt. Ik heb daar toen dus een punt achter gezet en me voorgehouden meer energie te stoppen in relaties waarin ik wel wat terug krijg. Sindsdien weet mijn familie niet wat ik doe in mijn leven, het interesseert ze gewoonweg niet. Ondanks dat ik nog wel de moeite neem om aan hun te vragen hoe het gaat krijg ik de vraag nooit terug en ik merk dat ik het inmiddels zelf ook niet meer aankan, zo’n eenzijdige relatie...het vreet zo enorm veel energie! De enige reden waarom ik nog contact hou en kom opdagen bij verjaardagen e.d. is omdat ik mijn kinderen geen opa/oma en tante wil ontzeggen. Want gek genoeg zijn ze face-to-face wel weer heel goed in die rol te vervullen met de kinderen en zijn de kinderen echt dol op hun tante en opa/oma.
Ik ben nu gewoon even benieuwd, wat zouden jullie doen in deze situatie? Jezelf opofferen voor de kinderen om door te gaan in deze situatie of toch het contact verbreken met familie die totaal geen interesse toont?
Ik heb een lastige jeugd gehad, dit omdat mijn moeder op jonge leeftijd betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk. Ze heeft jaren in een revalidatiecentrum doorgebracht en heeft verder niet veel invloed gehad op mijn opvoeding (of het gebrek hieraan). Mijn vader was altijd aan het werk dus mijn zusje van 7 en ik van 9 waren altijd alleen thuis. Dat zorgde er eigenlijk ook voor dat ik heel snel volwassen werd en automatisch een soort moederrol op me nam. Dit was uiteraard een erg zware last om op je te nemen als kind. Mijn vader is op sociaal vlak niet heel sterk dus daar viel nooit echt mee te praten over hoe lastig ons leven was. Van hulp van buitenstaanders wilde hij ook niets weten en daardoor hebben wij min of meer onszelf opgevoed.
Je zou misschien denken dat mijn zusje en ik daardoor een ijzersterke band hebben opgebouwd maar niets is minder waar. Zij heeft meer de persoonlijkheid van mijn vader en koestert enorm veel wrok door de jaren heen. Ze lijkt altijd maar boos op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Ook heeft ze een enorm kort lontje, je hoeft maar 1 woord verkeerd te zeggen en je krijgt meteen een tirade over je heen waarin ze je voor van alles uitmaakt. Van (psychologische) hulp wil ook zij niets weten. Ondanks dit is zij wel altijd het lievelingetje geweest van mijn ouders. Zij kan altijd alles maken. Hoe erg ze mijn ouders ook kwetst, ze vergeven haar toch wel weer want, zegt mijn vader, zo is ze nou eenmaal!
Ruim anderhalf jaar ben ik mede door mijn verleden in een depressie beland. Ik voelde me eigenlijk helemaal niets waard en overbodig op deze wereld. Ondanks dat mijn ouderlijk gezin hiervan af wist, hebben ze nooit gevraagd hoe het met me ging of of ze me ergens mee kunnen helpen. Dit was voor mij destijds niet te verkroppen omdat ik wel altijd degene ben die contact met hun opneemt. Ik stuurde altijd kaartjes/cadeautjes met alle verjaardagen of andere belangrijke gebeurtenissen, regelde speciale uitjes/vakanties enz. Achteraf gezien zag ik pas in dat ik altijd de enige was die zoiets deed. Ik heb nooit wat terug gehad, nog geen kaartje of dankjewel! Pas toen ik uit de depressie klom kwam ik erachter dat het dus helemaal geen zin heeft, ik kon niet eeuwig maar blijven geven en er nooit wat voor terug krijgen. Zeker niet als het niet eens gewaardeerd wordt. Ik heb daar toen dus een punt achter gezet en me voorgehouden meer energie te stoppen in relaties waarin ik wel wat terug krijg. Sindsdien weet mijn familie niet wat ik doe in mijn leven, het interesseert ze gewoonweg niet. Ondanks dat ik nog wel de moeite neem om aan hun te vragen hoe het gaat krijg ik de vraag nooit terug en ik merk dat ik het inmiddels zelf ook niet meer aankan, zo’n eenzijdige relatie...het vreet zo enorm veel energie! De enige reden waarom ik nog contact hou en kom opdagen bij verjaardagen e.d. is omdat ik mijn kinderen geen opa/oma en tante wil ontzeggen. Want gek genoeg zijn ze face-to-face wel weer heel goed in die rol te vervullen met de kinderen en zijn de kinderen echt dol op hun tante en opa/oma.
Ik ben nu gewoon even benieuwd, wat zouden jullie doen in deze situatie? Jezelf opofferen voor de kinderen om door te gaan in deze situatie of toch het contact verbreken met familie die totaal geen interesse toont?
woensdag 4 december 2019 16:36
Kun je nog eens terug naar de therapeut, want het lijkt me dat je nog sterker kunt worden. En daardoor gelukkiger.
Misschien is het een optie om gewoon nu al te melden dat je niet meer meedoet met gezamenlijke cadeaus en zelf iets regelt. Dus niet meer voor iedereen.
Of misschien had jouw vader zoveel aan zijn hoofd dat hij helemaal nooit beseft heeft wat hij allemaal aan jou gedelegeerd heeft. Maar een goed gesprek is niet altijd mogelijk.
Daarom de therapie, want jouw gedrag is het enige wat je kunt beïnvloeden.
Misschien is het een optie om gewoon nu al te melden dat je niet meer meedoet met gezamenlijke cadeaus en zelf iets regelt. Dus niet meer voor iedereen.
Of misschien had jouw vader zoveel aan zijn hoofd dat hij helemaal nooit beseft heeft wat hij allemaal aan jou gedelegeerd heeft. Maar een goed gesprek is niet altijd mogelijk.
Daarom de therapie, want jouw gedrag is het enige wat je kunt beïnvloeden.
woensdag 4 december 2019 17:00
Maar is het volwassen zijn en het hebben van een eigen gezin niet voldoende? Ik heb ook een ouder die geen interesse kan tonen. Zijn eigen weg gaat en waar het moeilijk is om contact mee te leggen. Ik heb het geaccepteerd en ga verder met alles. Af en toe contact Maar ik heb geen verwachtingen. Het is altijd zo geweest dus veranderen gaat niet. Het beetje contact wat er is, dat onderhoudt ik en verder laat ik het los.
Leuk..nee en dat lees ik ook in jouw verhaal. Zoek de energie in je eigen gezin! Doe het anders dan zoals jij bent opgevoed.
Leuk..nee en dat lees ik ook in jouw verhaal. Zoek de energie in je eigen gezin! Doe het anders dan zoals jij bent opgevoed.
woensdag 4 december 2019 17:10
Dit is inderdaad de oplossing maar om dit te bereiken is een lange lastige weg om te gaan en daar heb je het best professionele hulp bij.Polsjef schreef: ↑04-12-2019 17:00Maar is het volwassen zijn en het hebben van een eigen gezin niet voldoende? Ik heb ook een ouder die geen interesse kan tonen. Zijn eigen weg gaat en waar het moeilijk is om contact mee te leggen. Ik heb het geaccepteerd en ga verder met alles. Af en toe contact Maar ik heb geen verwachtingen. Het is altijd zo geweest dus veranderen gaat niet. Het beetje contact wat er is, dat onderhoudt ik en verder laat ik het los.
Leuk..nee en dat lees ik ook in jouw verhaal. Zoek de energie in je eigen gezin! Doe het anders dan zoals jij bent opgevoed.
Hoewel hulp en advies van lotgenoten soms als aanvulling ook heel goed kan werken,
woensdag 4 december 2019 17:57
Ik heb je topic gelezen, hopelijk gaat het inmiddels wel weer wat beter met je man! Vervelend dat je ook in zo’n situatie zit. Ik denk inderdaad dat zo’n oplossing misschien wel het beste is...PietjePuk_WeetIkVeel schreef: ↑04-12-2019 16:11Wat een lastige situatie TO!
Ik heb met mijn moeder ook geen goede band. Een paar maanden geleden werd mij dat allemaal erg veel (zie mijn topic hierover). Ik heb toen ongeveer dezelfde keuze gemaakt als jij: alleen nog af en toe contact voor mijn zoontje.
Met mijn broertjes heb ik wel een heel goede band. Soms als zij komen, komt mijn moeder mee. Dan speelt zij vooral met mijn zoontje en klets ik bij met mijn broertje. Hoewel mijn moeder het eigenlijk onzin vindt en ze vindt dat ze nooit iets fout heeft gedaan, werkt dit voor ons nu het prettigst. Ik heb haar wel heel duidelijk gemaakt dat ik (voorlopig) alleen nog contact voor zoontje wil en dat ik alle andere dingen die ik altijd deed (cadeautjes en uitjes regelen) voorlopig niet meer doe. Daarom vraagt ze mij dat ook niet meer.
Hopelijk kun je ook zo'n oplossing vinden waar iedereen vrede mee heeft.
woensdag 4 december 2019 18:02
Ja dat is zeker kwetsend! Als ik bijv wat aan mijn zusje vertel over mezelf dan kijkt ze me glazig aan en en vervolgens roept ze dan weer iets tegen de kinderen, mijn opmerking negerend...alsof ik gewoon lucht ben... mijn verwachtingen van hun zijn sowieso al niet hoog meer maar het lijkt me niet meer dan normaal als je familie ook gewoon normaal met je omgaat en niet behandeld als een zwart schaap...Bloemnon schreef: ↑04-12-2019 16:13Yette jij ook sterkte want zo’n ziekte in een jong gezin is niet makkelijk!
Problemen zoals Van TO zijn zo lastig omdat vaak het resoluut verbreken van contact ook grote gevolgen heeft. Het is meestal niet zo dat het probleem dan is opgelost.
Wellicht dat professionele hulp specifiek voor dit probleem tot een betere oplossing kan leiden. Iemand die je helpt om er zo mee te leren omgaan dat het jou zelf niet zoveel energie meer kost. Vaak is het toch zo dat je nog steeds (onbewust) verwachtingen koestert waardoor je iedere keer weer wordt teleurgesteld.
Ik zou me ook zomaar kunnen voorstellen dat het kwetsend is als ze wel heel inlevend en warm zijn voor jouw kinderen.
Het is een veel voorkomend probleem en de enige troost is dat je hier beslist niet alleen mee worstelt.
woensdag 4 december 2019 18:07
Ja precies dit. Nu ook weer, ik heb mijn zusje zondag en vandaag een berichtje gestuurd of ze mijn oma kan ophalen voor het kerstdiner (zij woont echt veel dichterbij) en ik hoor gewoon helemaal niets. Nu kan ik dus mijn oma niet laten weten of ze wordt opgehaald en zelf zit ik me helemaal op te vreten om maar niet boos op te bellen waarom ik geen antwoord krijg. Ik denk dat zij zelf (miss perfect) geen benul heeft dat ze dit allemaal teweeg brengt bij anderen.
woensdag 4 december 2019 18:14
Je hebt helemaal gelijk, goede tips!Bloemnon schreef: ↑04-12-2019 16:24Pffff dat is erg manipulatief. Goed dat je therapeut je leert om “nee” te zeggen maar wat nog belangrijker is dat je leert om je er niet schuldig over te voelen. Een mens voelt zich meestal schuldiger over onterechte zaken dan over terechte!
Grootste uitdaging is dan om niet boos (emotioneel) maar heel zakelijk bij je standpunt te blijven.
“Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent maar ik heb het op het moment heel druk en misschien kun je het dit keer mijn zusje vragen”
Als hij doorgaat met boos zijn, zeg je dat je het hierbij wilt laten en zegt dag en verbreekt de verbinding.
Meestal gaat het in dit soort situatie om wie er de macht heeft en als volwassen dochter mag jij je eigen beslissingen nemen. Wat je ouders daarvan vinden, is hun probleem.
Ik denk dat je vooral moet leren om je je er niks meer van aan te trekken en er echt emotioneel van los te komen maar dat is heel moeilijk. Probleem van contact verbreken is dat je er dan nog steeds emotioneel mee bezig blijft. Het levert je vaak alleen nog maar meer teleurstelling op.
woensdag 4 december 2019 18:16
En als je belt? Neemt ze dan op? Ik zou al lang een keer echt boos geworden zijn denk ik.Elvje3 schreef: ↑04-12-2019 18:07Ja precies dit. Nu ook weer, ik heb mijn zusje zondag en vandaag een berichtje gestuurd of ze mijn oma kan ophalen voor het kerstdiner (zij woont echt veel dichterbij) en ik hoor gewoon helemaal niets. Nu kan ik dus mijn oma niet laten weten of ze wordt opgehaald en zelf zit ik me helemaal op te vreten om maar niet boos op te bellen waarom ik geen antwoord krijg. Ik denk dat zij zelf (miss perfect) geen benul heeft dat ze dit allemaal teweeg brengt bij anderen.
woensdag 4 december 2019 18:18
Nee ik denk dat ze nooit een eigen mening had. Dat moe en onzeker zijn herken ik ook wel van haar. Al moet ik wel zeggen dat ze na al die jaren nog wel heel erg misbruik maakt van haar handicap (alles komt daardoor). Ik besef me wel dat ik haar eigenlijk niet kwijt wil. Het is meer mn vader waar ik een probleem mee heb en die zijn helaas een soort Siamese tweeling...yette schreef: ↑04-12-2019 16:30Jammer is dat. Ik heb geen idee of je moeder voorheen wel een eigen mening had, wat ik wel weet is dat je van een beperking erg onzeker en moe kan worden. Ikzelf ga daarom niet zo snel meer in discussie. En als ik toch per ongelukkig in een discussie terecht kom, reageer ik veel heftiger dan vroeger waardoor het snel uit de hand loopt
woensdag 4 december 2019 18:55
"kadootje? Al namens het gezin gekocht, misschien kun je oma bellen voor tips als je er echt nier uitkomt. succes!"
"oma ik heb het aan zus een paar keer gevraagd aangezien zij vlakbij woont, misschien is het makkelijker als je haar zelf belt om het even rechtstreeks te regelen."
gewoon de verantwoording terug gaan leggen je neemt veel te veel regelwerk op je zonder er iets voor terug te krijgen, kost je enkel stress/frustratie.
"oma ik heb het aan zus een paar keer gevraagd aangezien zij vlakbij woont, misschien is het makkelijker als je haar zelf belt om het even rechtstreeks te regelen."
gewoon de verantwoording terug gaan leggen je neemt veel te veel regelwerk op je zonder er iets voor terug te krijgen, kost je enkel stress/frustratie.
don't worry about getting older... you'll still do enough stupid things... only slower...
woensdag 4 december 2019 18:57
Dit vind ik een hele lastige want je moet op zoek naar een oplossing waar jij je goed bij voelt. Anders blijf je met en voor de ander bezig. Therapie kan je echt helpen om te verwerken en sterker te worden en je eigen koers te varen. Veel sterkte.PietjePuk_WeetIkVeel schreef: ↑04-12-2019 16:11Wat een lastige situatie TO!
Hopelijk kun je ook zo'n oplossing vinden waar iedereen vrede mee heeft.
woensdag 4 december 2019 19:30
Herkenbaar, contact verbreken is erg rigoreus en zet alles wellicht op scherp. Je hoeft er zelf geen energie in te steken en ook niks terug te verwachten. Ik denk dat je echt je verwachtingen bij moet gaan stellen en je richt op je eigen leven. Voor je kinderen kun je ze dan gedogen tijdens verjaardagen. De liefde, het respect en aandacht die je van ze wil ga toch nooit krijgen. Dat ligt niet aan jou.
woensdag 4 december 2019 20:00
Voegen ze niks toe of doen ze schade?
In het eerste geval zou ik het contact niet verbreken. Het is familie, je hoeft elkaar niet te mogen. In het tweede geval zou ik het contact verbreken als het niet te veranderen valt.
Jouw ergernis lijkt een beetje op na-puberen, omdat het eerder waarschijnlijk niet kon. Die mensen zijn gewend dat je jarenlang dingen deed en taken op je nam, zo maar opeens een andere rol aannemen is voor iedereen wennen.
Wees blij met wat er goed gaat, en verander zaken die je niet bevallen.
Heb je je zus duidelijk geappt voor wanneer je een antwoord wil? Blijkbaar heeft ze dat nodig. Haar verwijten dat je ouders haar in jouw ogen voortrekken is niet eerlijk. Ze heeft een ander karakter, ook dat is niet echt verwijtbaar. Je kan daar minder mee op hebben, maar je kunt desondanks bedenken hoe je daar op een fijne manier voor jezelf mee om gaat.
Je hebt in je jeugd waarschijnlijk meer gegeven dan je ooit terugkrijgt. Ik hoop dat je niet alleen boos bent op anderen, maar ook trots op jezelf.
In het eerste geval zou ik het contact niet verbreken. Het is familie, je hoeft elkaar niet te mogen. In het tweede geval zou ik het contact verbreken als het niet te veranderen valt.
Jouw ergernis lijkt een beetje op na-puberen, omdat het eerder waarschijnlijk niet kon. Die mensen zijn gewend dat je jarenlang dingen deed en taken op je nam, zo maar opeens een andere rol aannemen is voor iedereen wennen.
Wees blij met wat er goed gaat, en verander zaken die je niet bevallen.
Heb je je zus duidelijk geappt voor wanneer je een antwoord wil? Blijkbaar heeft ze dat nodig. Haar verwijten dat je ouders haar in jouw ogen voortrekken is niet eerlijk. Ze heeft een ander karakter, ook dat is niet echt verwijtbaar. Je kan daar minder mee op hebben, maar je kunt desondanks bedenken hoe je daar op een fijne manier voor jezelf mee om gaat.
Je hebt in je jeugd waarschijnlijk meer gegeven dan je ooit terugkrijgt. Ik hoop dat je niet alleen boos bent op anderen, maar ook trots op jezelf.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 4 december 2019 20:25
Ik zou nog wel eens terug kunnen om misschien wat sterker in mn schoenen te komen staan. Juist omdat ik altijd de regelaar was vind ik het moeilijk om dit los te laten voor mijn eigen bestwil. Mijn vader is trouwens net met pensioen dus druk heeft hij het nooitMadderijn schreef: ↑04-12-2019 16:36Kun je nog eens terug naar de therapeut, want het lijkt me dat je nog sterker kunt worden. En daardoor gelukkiger.
Misschien is het een optie om gewoon nu al te melden dat je niet meer meedoet met gezamenlijke cadeaus en zelf iets regelt. Dus niet meer voor iedereen.
Of misschien had jouw vader zoveel aan zijn hoofd dat hij helemaal nooit beseft heeft wat hij allemaal aan jou gedelegeerd heeft. Maar een goed gesprek is niet altijd mogelijk.
Daarom de therapie, want jouw gedrag is het enige wat je kunt beïnvloeden.
woensdag 4 december 2019 20:28
Je hebt helemaal gelijk, zo’n familielid kan natuurlijk niet je leven bepalen...dat is ook wat ik mezelf steeds zeg, ik ga het zelf allemaal beter doen!Polsjef schreef: ↑04-12-2019 17:00Maar is het volwassen zijn en het hebben van een eigen gezin niet voldoende? Ik heb ook een ouder die geen interesse kan tonen. Zijn eigen weg gaat en waar het moeilijk is om contact mee te leggen. Ik heb het geaccepteerd en ga verder met alles. Af en toe contact Maar ik heb geen verwachtingen. Het is altijd zo geweest dus veranderen gaat niet. Het beetje contact wat er is, dat onderhoudt ik en verder laat ik het los.
Leuk..nee en dat lees ik ook in jouw verhaal. Zoek de energie in je eigen gezin! Doe het anders dan zoals jij bent opgevoed.
woensdag 4 december 2019 20:36
Mijn oma is al zo oud, dat wil ik haar niet aan doen (mijn zusje neemt nooit op). Maar je hebt wel gelijk hoor, voor de rest moet ik gewoon minder vaak taken op me gaan nemen!moonenz schreef: ↑04-12-2019 18:55"kadootje? Al namens het gezin gekocht, misschien kun je oma bellen voor tips als je er echt nier uitkomt. succes!"
"oma ik heb het aan zus een paar keer gevraagd aangezien zij vlakbij woont, misschien is het makkelijker als je haar zelf belt om het even rechtstreeks te regelen."
gewoon de verantwoording terug gaan leggen je neemt veel te veel regelwerk op je zonder er iets voor terug te krijgen, kost je enkel stress/frustratie.
woensdag 4 december 2019 20:37
Precies dit, dank je!nimue_iparis schreef: ↑04-12-2019 18:57Dit vind ik een hele lastige want je moet op zoek naar een oplossing waar jij je goed bij voelt. Anders blijf je met en voor de ander bezig. Therapie kan je echt helpen om te verwerken en sterker te worden en je eigen koers te varen. Veel sterkte.
woensdag 4 december 2019 20:39
Nee precies, ik denk dat ik nu pas een beetje in dat acceptatieproces ben beland, blijf het lastig vinden...ditte_ schreef: ↑04-12-2019 19:30Herkenbaar, contact verbreken is erg rigoreus en zet alles wellicht op scherp. Je hoeft er zelf geen energie in te steken en ook niks terug te verwachten. Ik denk dat je echt je verwachtingen bij moet gaan stellen en je richt op je eigen leven. Voor je kinderen kun je ze dan gedogen tijdens verjaardagen. De liefde, het respect en aandacht die je van ze wil ga toch nooit krijgen. Dat ligt niet aan jou.
woensdag 4 december 2019 20:49
De laatste zin vind ik een hele mooie, daar ga ik over nadenken...lolapaloeza schreef: ↑04-12-2019 20:00Voegen ze niks toe of doen ze schade?
In het eerste geval zou ik het contact niet verbreken. Het is familie, je hoeft elkaar niet te mogen. In het tweede geval zou ik het contact verbreken als het niet te veranderen valt.
Jouw ergernis lijkt een beetje op na-puberen, omdat het eerder waarschijnlijk niet kon. Die mensen zijn gewend dat je jarenlang dingen deed en taken op je nam, zo maar opeens een andere rol aannemen is voor iedereen wennen.
Wees blij met wat er goed gaat, en verander zaken die je niet bevallen.
Heb je je zus duidelijk geappt voor wanneer je een antwoord wil? Blijkbaar heeft ze dat nodig. Haar verwijten dat je ouders haar in jouw ogen voortrekken is niet eerlijk. Ze heeft een ander karakter, ook dat is niet echt verwijtbaar. Je kan daar minder mee op hebben, maar je kunt desondanks bedenken hoe je daar op een fijne manier voor jezelf mee om gaat.
Je hebt in je jeugd waarschijnlijk meer gegeven dan je ooit terugkrijgt. Ik hoop dat je niet alleen boos bent op anderen, maar ook trots op jezelf.
Voor de rest...tsjah, de ene keer is het voldoende om de boot een beetje af te houden (en voegen ze niets toe), de andere keer kwetsen ze me met bepaalde opmerkingen of gebeurtenissen (niet komen opdagen op een verjaardag bijv). Mijn vriend kan het niet meer aanzien om mij elke keer in tranen te zien om iets waar ik zelf geen aandeel in heb gehad, vandaar dat ik nu probeer deze beslissing te maken... Dat mijn zusje het lievelingetje is van mijn ouders is geen verwijt, dit is een feit. Ze hebben dat zelf ook toegegeven. Hun verweer was: ‘je zusje is gewoon wat naïever en onnozeler dan jij, jij loopt niet in 7 sloten tegelijk en dus zou je beter moeten weten/kun je dingen zelf wel af’
woensdag 4 december 2019 22:15
Je bent echt niet de enige met dit probleem. Je hebt meer lotgenoten dan je denkt en allemaal lopen ze tegen hetzelfde aan. Steeds teleurgesteld door te hoog gespannen verwachtingen. Als je daar nu niet goed mee leert omgaan, kan het je zelfs gaan opbreken als je eigen kinderen volwassen worden. Daarom is het zo belangrijk voor je om er nu beter mee te leren omgaan. Professionele hulp en inzicht krijgen, zal je helpen.
Heb je wel eens gehoord van de term parentificatie? Via Google kun je er veel over vinden.
Tip is het boek: te vroeg volwassen van Marinka Kamphuis
http://www.forges55.be/cms/andere-kronk ... tificatie-
donderdag 5 december 2019 01:46
Ik snap je helemaal hoor! Het is alleen lastiger als er kinderen in het spel zijn. Ik vind bijvoorbeeld dat ik het niet kan maken om het contact helemaal te verbreken, omdat mijn zoontje oma wel graag ziet. Maar ik moet ook aan mezelf denken. Dus dat bedoelde ik eigenlijk met een oplossing zoeken waar iedereen zich goed bij voelt.nimue_iparis schreef: ↑04-12-2019 18:57Dit vind ik een hele lastige want je moet op zoek naar een oplossing waar jij je goed bij voelt. Anders blijf je met en voor de ander bezig. Therapie kan je echt helpen om te verwerken en sterker te worden en je eigen koers te varen. Veel sterkte.
donderdag 5 december 2019 01:55
Het gaat inmiddels iets beter, dank je. Uiteindelijk moest hij een zware operatie ondergaan en heeft hij ruim 2,5 maand in het ziekenhuis gelegen. Hij is nu thuis verder aan het herstellen.
Een tijd geleden hebben we kaartjes gekocht voor een concert dat zou plaatsvinden toen hij een week in het ziekenhuis lag. Mijn moeder zou een avondje oppassen, dat was al maanden geleden geregeld. Maar omdat mijn man in het ziekenhuis lag en ik doodop was door alle zorgen en de zwangerschap, besloot ik een paar dagen van tevoren de kaartjes te verkopen en thuis te blijven.
Mijn moeder was woest dat ze niet op hoefde te passen! Met mij vielen geen afspraken te maken, ik hield haar voor de gek, ik gebruikte de situatie om mijn zoon zijn oma af te nemen en hun band te frustreren, en nog veel meer verwijten. Dat was voor mij de druppel. Zoveel onredelijkheid en gebrek aan begrip... Daarom heb ik toen besloten om direct flink afstand te nemen en voortaan ook een andere oppas te zoeken. Ze neemt het mij absoluut niet in dank af, maar het heeft mij veel rust gebracht.
