Relaties
alle pijlers
Onverwerkte emoties en alzheimer.
dinsdag 23 juli 2024 22:48
Goedenavond,
Ik heb net minuten zitten dubben op een topictitel, gewoon omdat ik niet weet hoe te beginnen.
Ik heb al eens eerder topics geopend(loepen) over mijn up en down omgang met mijn vader en zijn achteruitgang geestelijk.
Praktische vragen, en goede adviezen gekregen hier.
Nu dan een topic bij relaties omdat ik een beetje vastloop, met o.a. mezelf in dit proces, met tegenstrijdige gevoelens richting mijn vader, en tussen hoe het 'zo goed mogelijk te doen' en mijn grenzen te bewaken.
Ik hoop op wat inzichten waar ik wat mee kan, want ik weet niet of ik nog 100% 'zuiver' heb, waar de grens ligt tussen zijn ziekte en de pijn uit mijn jeugd.
Ik doe dat zometeen in een volgende post. Mocht ik het later toch te herkenbaar vinden, kan ik het weghalen zonder problemen met de mods.
Mijn gedachten vliegen op moment namenlijk alle kanten op, en ik vind het lastig om dat beknopt uit te leggen.
Alvast bedankt!
Ik heb net minuten zitten dubben op een topictitel, gewoon omdat ik niet weet hoe te beginnen.
Ik heb al eens eerder topics geopend(loepen) over mijn up en down omgang met mijn vader en zijn achteruitgang geestelijk.
Praktische vragen, en goede adviezen gekregen hier.
Nu dan een topic bij relaties omdat ik een beetje vastloop, met o.a. mezelf in dit proces, met tegenstrijdige gevoelens richting mijn vader, en tussen hoe het 'zo goed mogelijk te doen' en mijn grenzen te bewaken.
Ik hoop op wat inzichten waar ik wat mee kan, want ik weet niet of ik nog 100% 'zuiver' heb, waar de grens ligt tussen zijn ziekte en de pijn uit mijn jeugd.
Ik doe dat zometeen in een volgende post. Mocht ik het later toch te herkenbaar vinden, kan ik het weghalen zonder problemen met de mods.
Mijn gedachten vliegen op moment namenlijk alle kanten op, en ik vind het lastig om dat beknopt uit te leggen.
Alvast bedankt!
dinsdag 23 juli 2024 23:45
Sinds mijn laatste topic is er veel gebeurd, mijn vaders geestelijke gesteldheid ging verder achteruit, en ondanks dat 'urgentie' niet meer bestaat, bestaat er nog wel 'prioriteit' op het moment dat een patiënt het aantal zorguren 'overvraagt'.
Voor het einde van het jaar was er een plek voor hem in een prachtig nieuwbouw verzorgingstehuis, met een geweldig leuk zorgteam vlakbij zijn vertrouwde omgeving. Hij was daar zelf ook erg enthousiast over!
Er is nu een externe bewindvoerder voor de financiele kant. Ik was bezig met familiair bewind, maar tijdens dat proces toch gekozen voor extern bewind. Mede, maar vooral omdat ik toen al de eerste tekenen zag van wat er nu speelt.
Ik had gehoopt dat hij op deze nieuwe plek, met veel aandacht en aanspraak weer wat op zou bloeien, en hij heeft er ook het eerste jaar, een leuk jaar gehad!
Door de vordering in zijn ziekte kwam er steeds meer decorum verlies, en alle karaktertrekken waardoor ik het grootste deel van mijn leven geen contact met hem heb gehad, komen steeds meer naar buiten.
Heel veel boos, met enkele kleine geweldsincidenten op de afdeling waar hij woont. Zowel personeel als medebewoners.
Ook naar mij veel boos.
Ik merk dat ik daardoor niet minder betrokken ben in gevoel, ik weet rationeel dat dit zijn ziekte is, en dat hij 90% van de tijd niet weet wat hij doet, en dat hij de wereld om hem heen niet meer snapt.
Maar mij doet dat heel veel pijn.
Ik ben een veertiger en ik voel me iedere keer als mij de huid volgescholden wordt weer een kind van 10 dat verplicht haar eens in de 14 dagen weekend uit zit.. ik dacht dat ik mijn jeugdtrauma's wel verwerkt had, en dat ik goed om kon gaan met de beperkte 'relatie' die ik met mijn vader had, en daar vrede mee had en het 'vroeger' al lang losgelaten had.
Maar ik zit nu in een 'live' herbeleving van vroeger iedere keer als ik hem zie, en dement of niet, ik had ooit toen ik weer contact met hem kreeg mezelf heilig beloofd wat ik wel en niet zou accepteren, en dit gedrag zou ik nooit tolereren, want dat is niet goed voor mij.
Maar hij is ziek, en kan er 'niets' aan doen nu.
De verzorging zit de laatste maanden met hun handen in het haar. Kunnen hem ook niet meer bereiken.
Ook medicatie heeft geen effect.
Nu is er laatst een dusdanig ernstig incident geweest, dat er voor ieders veiligheid ingegrepen moet worden.
Ik probeer het zo goed mogelijk te doen naar hem als de contactpersoon. Er is ook niemand anders, hij moet het met mij doen.
Echter betrapte ik mezelf tijdens het gesprek met zijn pb'er over de veiligheidsmaatregelen die ze van plan zijn te gaan toepassen op een gedachte die door mijn hoofd schoot. 'Net goed, dat krijg je ervan als je je altijd als een *#*# gedraagt'.
Uiteraard heb ik dat niet uitgesproken.
En doe ik waar dat kan wat gevraagd wordt als contactpersoon en 'naaste'.
De zorg is leidend. Zij zijn professionals, en deskundig en moeten met hem omgaan dag en nacht. Ik volg hun advies bij medische dingen, uiteraard met in het achterhoofd mijn vaders wensen. Ik ben rationeel genoeg om mijn eigen gevoelens niet zijn verzorging te laten beinvloeden, maar als ik heel eerlijk ben is er naast een groot gevoel van medelijden en van dat het hier toe komt, ook een stemmetje in mij die denkt, je oogst wat je zaait, en een hartstikke misplaatst gevoel van 'gerechtigheid'.
Ik schrik hiervan bij mezelf, en ik vind het niet correct naar hem.
Een alzheimerpatiënt die wilsonbekwaam is heeft het recht op een contactpersoon die zich ten volle inzet voor hem.
Aangezien er niemand is die dat voor hem wil doen, zou net als voor zijn financiën, een prof aanstellen als mentor een optie zijn.
En toch merk ik dat dat me een stap te ver is, het is toch mijn! vader en mijn tegenstrijdige gevoelens benadelen hem niet in mijn taken als contactpersoon.
Maar ze zijn er wel. En hoe eerlijk is dat naar een wilsonbekwaam iemand?
Ik worstel hiermee.
Iemand tips?
Voor het einde van het jaar was er een plek voor hem in een prachtig nieuwbouw verzorgingstehuis, met een geweldig leuk zorgteam vlakbij zijn vertrouwde omgeving. Hij was daar zelf ook erg enthousiast over!
Er is nu een externe bewindvoerder voor de financiele kant. Ik was bezig met familiair bewind, maar tijdens dat proces toch gekozen voor extern bewind. Mede, maar vooral omdat ik toen al de eerste tekenen zag van wat er nu speelt.
Ik had gehoopt dat hij op deze nieuwe plek, met veel aandacht en aanspraak weer wat op zou bloeien, en hij heeft er ook het eerste jaar, een leuk jaar gehad!
Door de vordering in zijn ziekte kwam er steeds meer decorum verlies, en alle karaktertrekken waardoor ik het grootste deel van mijn leven geen contact met hem heb gehad, komen steeds meer naar buiten.
Heel veel boos, met enkele kleine geweldsincidenten op de afdeling waar hij woont. Zowel personeel als medebewoners.
Ook naar mij veel boos.
Ik merk dat ik daardoor niet minder betrokken ben in gevoel, ik weet rationeel dat dit zijn ziekte is, en dat hij 90% van de tijd niet weet wat hij doet, en dat hij de wereld om hem heen niet meer snapt.
Maar mij doet dat heel veel pijn.
Ik ben een veertiger en ik voel me iedere keer als mij de huid volgescholden wordt weer een kind van 10 dat verplicht haar eens in de 14 dagen weekend uit zit.. ik dacht dat ik mijn jeugdtrauma's wel verwerkt had, en dat ik goed om kon gaan met de beperkte 'relatie' die ik met mijn vader had, en daar vrede mee had en het 'vroeger' al lang losgelaten had.
Maar ik zit nu in een 'live' herbeleving van vroeger iedere keer als ik hem zie, en dement of niet, ik had ooit toen ik weer contact met hem kreeg mezelf heilig beloofd wat ik wel en niet zou accepteren, en dit gedrag zou ik nooit tolereren, want dat is niet goed voor mij.
Maar hij is ziek, en kan er 'niets' aan doen nu.
De verzorging zit de laatste maanden met hun handen in het haar. Kunnen hem ook niet meer bereiken.
Ook medicatie heeft geen effect.
Nu is er laatst een dusdanig ernstig incident geweest, dat er voor ieders veiligheid ingegrepen moet worden.
Ik probeer het zo goed mogelijk te doen naar hem als de contactpersoon. Er is ook niemand anders, hij moet het met mij doen.
Echter betrapte ik mezelf tijdens het gesprek met zijn pb'er over de veiligheidsmaatregelen die ze van plan zijn te gaan toepassen op een gedachte die door mijn hoofd schoot. 'Net goed, dat krijg je ervan als je je altijd als een *#*# gedraagt'.
Uiteraard heb ik dat niet uitgesproken.
En doe ik waar dat kan wat gevraagd wordt als contactpersoon en 'naaste'.
De zorg is leidend. Zij zijn professionals, en deskundig en moeten met hem omgaan dag en nacht. Ik volg hun advies bij medische dingen, uiteraard met in het achterhoofd mijn vaders wensen. Ik ben rationeel genoeg om mijn eigen gevoelens niet zijn verzorging te laten beinvloeden, maar als ik heel eerlijk ben is er naast een groot gevoel van medelijden en van dat het hier toe komt, ook een stemmetje in mij die denkt, je oogst wat je zaait, en een hartstikke misplaatst gevoel van 'gerechtigheid'.
Ik schrik hiervan bij mezelf, en ik vind het niet correct naar hem.
Een alzheimerpatiënt die wilsonbekwaam is heeft het recht op een contactpersoon die zich ten volle inzet voor hem.
Aangezien er niemand is die dat voor hem wil doen, zou net als voor zijn financiën, een prof aanstellen als mentor een optie zijn.
En toch merk ik dat dat me een stap te ver is, het is toch mijn! vader en mijn tegenstrijdige gevoelens benadelen hem niet in mijn taken als contactpersoon.
Maar ze zijn er wel. En hoe eerlijk is dat naar een wilsonbekwaam iemand?
Ik worstel hiermee.
Iemand tips?
dinsdag 23 juli 2024 23:53
Leg je gevoelens eens bij de PBer neer.
Zij zullen ditzelfde hebben bij sommige moeilijkere patiënten. Dat ze het bloed onder nagels vandaan gehaald krijgen, terwijl ze ondertussen ook weten dat het de ziekte is die dit naar voren brengt.
Voor jezelf:
Je hoeft het niet uit te zitten als je vader onrustig is. Dan sta je op en gaat weer. Nergens voor nodig om jezelf geweld aan te doen, door jezelf geweld aan te laten doen. Je hebt nu het vermogen om op te stappen, hem gedag te zeggen en morgen is er weer een dag.
Naast een externe bewindvoerder, voor de financien, kun je ook een mentor vragen. Die is er dan voor alle zorg-medische handelingen en dan moeten ze daarvoor bij de mentor zijn. Vraag de bewindvoerder of ze een geschikte mentor weten voor je vader.
Op die manier ben je er helemaal tussenuit en ben je weer de dochter die alles goed geregeld heeft voor haar vader, zodat ze niet in herbelevingen hoeft.
Zij zullen ditzelfde hebben bij sommige moeilijkere patiënten. Dat ze het bloed onder nagels vandaan gehaald krijgen, terwijl ze ondertussen ook weten dat het de ziekte is die dit naar voren brengt.
Voor jezelf:
Je hoeft het niet uit te zitten als je vader onrustig is. Dan sta je op en gaat weer. Nergens voor nodig om jezelf geweld aan te doen, door jezelf geweld aan te laten doen. Je hebt nu het vermogen om op te stappen, hem gedag te zeggen en morgen is er weer een dag.
Naast een externe bewindvoerder, voor de financien, kun je ook een mentor vragen. Die is er dan voor alle zorg-medische handelingen en dan moeten ze daarvoor bij de mentor zijn. Vraag de bewindvoerder of ze een geschikte mentor weten voor je vader.
Op die manier ben je er helemaal tussenuit en ben je weer de dochter die alles goed geregeld heeft voor haar vader, zodat ze niet in herbelevingen hoeft.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 24 juli 2024 00:38
Wat een pittige tijd zeg. Is er vanuit de plek waar je vader nu woont misschien ook begeleiding mogelijk voor jou? Zij weten uit ervaring heel erg goed wat er allemaal teweeggebracht kan worden in dit soort situaties en kunnen je misschien een heel eind op weg helpen in je besluiten. Of ben je misschien lid van een kerk? Ik ben zelf aangesloten bij het Humanistisch Verbond en zij bieden geestelijke bijstand in dit soort worstelscenario's: https://www.humanistischverbond.nl/them ... erzorging/ Ik kan me zo voorstellen dat dat vanuit een kerk ook georganiseerd wordt. Vaak kom je in een dialoog met iemand al een fijn aantal stappen verder dan waar je vandaan komt. Wanneer iets zo diep persoonlijk is als dit zal je de laatste stukjes altijd zelf moeten doen is mijn ervaring. Maar om een beetje structuur te brengen in de overweldiging is het wel erg handig.
En je denktrant klopt hoor. Als je heel je leven om je heen slaat (of dat nou verbaal, mentaal of fysiek is) heb je geen enkele grond om aan het eind liefdevolle zorg te verwachten vanuit de mensen die je daar al die tijd mee hebt beschadigd.
Heel veel sterkte. Ik vind het al heel erg lief van je dat je er überhaupt in vastloopt.
En je denktrant klopt hoor. Als je heel je leven om je heen slaat (of dat nou verbaal, mentaal of fysiek is) heb je geen enkele grond om aan het eind liefdevolle zorg te verwachten vanuit de mensen die je daar al die tijd mee hebt beschadigd.
Heel veel sterkte. Ik vind het al heel erg lief van je dat je er überhaupt in vastloopt.
woensdag 24 juli 2024 00:52
Joh hoe kun je hier het geduld voor opbrengen? Ben je specifiek aan hem zo veel verschuldigd dat je dit allemaal accepteert? Ik ben (tot op zekere hoogte) best bereid om stukken zorg voor mijn ouders op me te nemen maar ik moet dan wel echt het gevoel hebben dat ze dat verdienen. Iedere dag opnieuw. Zodra ik dat gevoel niet meer heb trek ik mijn handen er vanaf. Dat moment was bij mij al gepasseerd geweest
woensdag 24 juli 2024 05:31
Een contactpersoon die zich ten volle inzet....jij hebt ook het recht om jezelf, je tijd en je mentale gezondheid te beschermen.
Hij zit in op een goede plek en in de verzorging. Deze ziekte leidt tot het onvermijdelijke. Hij is niet meer te redden en hij krijgt weinig mee van je geweldige inzet als perfecte dochter.
Ik zou jezelf toestemming geven om meer los te laten en minder 'omdat het zo heurt'. Wij horen niet ons zelf kapot te zorgen voor mensen die ons trauma's hebben bezorgd.
Hij is ziek. Jij hebt gezorgd dat hij goede verzorging heeft.
Ik zou je alleen nog inzetten binnen wat je kan handelen.
Waarom zou je niet een keer mogen zeggen dat hij verrekte kloothommel is. Wanneer hij voor ziekte als zo was, dan is dat toch zo.
Hij zit in op een goede plek en in de verzorging. Deze ziekte leidt tot het onvermijdelijke. Hij is niet meer te redden en hij krijgt weinig mee van je geweldige inzet als perfecte dochter.
Ik zou jezelf toestemming geven om meer los te laten en minder 'omdat het zo heurt'. Wij horen niet ons zelf kapot te zorgen voor mensen die ons trauma's hebben bezorgd.
Hij is ziek. Jij hebt gezorgd dat hij goede verzorging heeft.
Ik zou je alleen nog inzetten binnen wat je kan handelen.
Waarom zou je niet een keer mogen zeggen dat hij verrekte kloothommel is. Wanneer hij voor ziekte als zo was, dan is dat toch zo.
woensdag 24 juli 2024 06:53
Ik zou (zoals hierboven wordt geopperd) geen confrontatie aan gaan met je vader (al zou dat gezien het verleden mogelijk wel terecht zijn geweest). Hij is ziek en kan het niet plaatsen of verwerken. Leidt alleen maar tot verdriet en onrust.
Mantelzorger zijn voor iemand met Alzheimer is vaak ontzettend zwaar. Je gevoelens mogen er zijn. Er is veel geschreven over deze rol, je kunt bijv bij Alzheimer Nederland kijken.
Een verpleeghuis heeft vaak ook maatschappelijk werk of een geestelijk verzorger (ook voor vragen die niet gerelateerd zijn aan geloof) die ervaren zijn in het begeleiden van familie als mantelzorger waar je mee zou kunnen praten.
Een stapje terug doen is ook helemaal ok. Het blijft namelijk zwaar. Een externe mentor zou een deel van die rol kunnen overnemen. Hou er dan wel rekening mee dat jij dan niet meer degene bent die een belangrijke beslissing over zijn (kwaliteit van) leven kan maken. Daarnaast zal de mentor niet de shampoo of iets dergelijks komen brengen als die op is. Dus ook met een mentor worden dat soort dingetjes vaak alsnog door familie gedaan.
Sterkte TO.
Mantelzorger zijn voor iemand met Alzheimer is vaak ontzettend zwaar. Je gevoelens mogen er zijn. Er is veel geschreven over deze rol, je kunt bijv bij Alzheimer Nederland kijken.
Een verpleeghuis heeft vaak ook maatschappelijk werk of een geestelijk verzorger (ook voor vragen die niet gerelateerd zijn aan geloof) die ervaren zijn in het begeleiden van familie als mantelzorger waar je mee zou kunnen praten.
Een stapje terug doen is ook helemaal ok. Het blijft namelijk zwaar. Een externe mentor zou een deel van die rol kunnen overnemen. Hou er dan wel rekening mee dat jij dan niet meer degene bent die een belangrijke beslissing over zijn (kwaliteit van) leven kan maken. Daarnaast zal de mentor niet de shampoo of iets dergelijks komen brengen als die op is. Dus ook met een mentor worden dat soort dingetjes vaak alsnog door familie gedaan.
Sterkte TO.
woensdag 24 juli 2024 06:57
Maar jij kan er al helemaal niets aan doen.
Jij hebt allemaal “overtuigingen” waar je van jezelf naar moet handelen.
“Het is toch mijn! vader”
“Een wilsonbekwaam iemand verdient de beste zorg”.
Dit zijn jouw overtuigingen. Ze zijn niet de waarheid.
Als je ouder heel je leven lief voor je is geweest, dan is het al moeilijk om het gedrag dat je vader nu vertoont van je af te laten glijden. Maar dan kan je teruggrijpen op de poel van liefde die je ouder in je heeft gestopt. Je kan teren op de herinneren die mooi zijn.
Jij hebt dat niet. Voor jou is deze verzorging daarom onmogelijk. Iedereen ziet dat, behalve jij. Waarom is dat?
Waarom moet jij van jezelf je dit laten aandoen? Ik zou dat met een psycholoog gaan onderzoeken.
Ik hoop dat je jezelf snel toestemming kan geven om de zorg over te dragen aan een professionele mentor.
woensdag 24 juli 2024 08:19
Je bent heel streng voor jezelf!
Ik heb een ouder verloren aan een hersenziekte die altijd een liefhebbende ouder is geweest en ook tijdens de ziekte niet boos ging doen. En desondanks vond ik alle gedragsveranderingen heel pittig te handelen.
Je hebt gewoon heel veel op je bordje nu. Je gevoelens daarover mag je echt wel uitspreken hoor. Die hebben ook bestaansrecht! Je hoeft echt niet de hele tijd jezelf weg te redeneren en weg te cijferen.
Ik heb een ouder verloren aan een hersenziekte die altijd een liefhebbende ouder is geweest en ook tijdens de ziekte niet boos ging doen. En desondanks vond ik alle gedragsveranderingen heel pittig te handelen.
Je hebt gewoon heel veel op je bordje nu. Je gevoelens daarover mag je echt wel uitspreken hoor. Die hebben ook bestaansrecht! Je hoeft echt niet de hele tijd jezelf weg te redeneren en weg te cijferen.
woensdag 24 juli 2024 09:52
je verwacht heel veel van jezelf. Je verwacht je vader als vader te zien, maar dat is je je hele leven nog niet gelukt.
Je verwacht compassie, maar eigenlijk is het een vreemde voor je
Wees lief voor jezelf, besef, dat wat jij voelt, prima is.
Hij is nooit een lieve, klassieke, betrokken vaderfiguur geweest. Dat was nooit jouw schuld.
het is volstrekt normaal, dat dit volkomen kut voor je is.
sterkte!
Je verwacht compassie, maar eigenlijk is het een vreemde voor je
Wees lief voor jezelf, besef, dat wat jij voelt, prima is.
Hij is nooit een lieve, klassieke, betrokken vaderfiguur geweest. Dat was nooit jouw schuld.
het is volstrekt normaal, dat dit volkomen kut voor je is.
sterkte!
lila-linda wijzigde dit bericht op 24-07-2024 10:29
0.12% gewijzigd
woensdag 24 juli 2024 11:34
Het is heel moeilijk om iemand mentaal te zien aftakelen tot er niets meer van die persoon over is, of dat een geliefd persoon is of niet.
Als ik jou was zou ik alles wat betreft zijn verzorging over de schutting gooien. Je hebt genoeg geïncasseerd en dat hoeft niet meer. Hoe rot het ook klinkt, iemand die willens en wetens zijn hele leven met jouw heeft lopen sollen, die ben je niets schuldig, ook niet als dat een familielid is.
Het is misschien de samenleving die het zal afkeuren maar die hoeven niet jouw problemen te dragen. Kies voor jezelf, dit kan nog jaren duren en die macht mag hij niet ver je leven hebben. Stop ermee, die tehuizen weten prima wat ze doen en je bent zeker de eerste niet die door het verleden het niet kan opbrengen om weer zo intens om te gaan met iemand die je zo beschadigd heeft.
Als ik jou was zou ik alles wat betreft zijn verzorging over de schutting gooien. Je hebt genoeg geïncasseerd en dat hoeft niet meer. Hoe rot het ook klinkt, iemand die willens en wetens zijn hele leven met jouw heeft lopen sollen, die ben je niets schuldig, ook niet als dat een familielid is.
Het is misschien de samenleving die het zal afkeuren maar die hoeven niet jouw problemen te dragen. Kies voor jezelf, dit kan nog jaren duren en die macht mag hij niet ver je leven hebben. Stop ermee, die tehuizen weten prima wat ze doen en je bent zeker de eerste niet die door het verleden het niet kan opbrengen om weer zo intens om te gaan met iemand die je zo beschadigd heeft.
woensdag 24 juli 2024 13:24
Wat een prachtige post. 100% mee eens.Mariejan schreef: ↑24-07-2024 06:57Maar jij kan er al helemaal niets aan doen.
Jij hebt allemaal “overtuigingen” waar je van jezelf naar moet handelen.
“Het is toch mijn! vader”
“Een wilsonbekwaam iemand verdient de beste zorg”.
Dit zijn jouw overtuigingen. Ze zijn niet de waarheid.
Als je ouder heel je leven lief voor je is geweest, dan is het al moeilijk om het gedrag dat je vader nu vertoont van je af te laten glijden. Maar dan kan je teruggrijpen op de poel van liefde die je ouder in je heeft gestopt. Je kan teren op de herinneren die mooi zijn.
Jij hebt dat niet. Voor jou is deze verzorging daarom onmogelijk. Iedereen ziet dat, behalve jij. Waarom is dat?
Waarom moet jij van jezelf je dit laten aandoen? Ik zou dat met een psycholoog gaan onderzoeken.
Ik hoop dat je jezelf snel toestemming kan geven om de zorg over te dragen aan een professionele mentor.
TO, ook al doe je alles zo goed als je kunt, dit kun je niet volhouden. Het is best mogelijk dat je je jeugd wel verwerkt hebt, hoor, maar dit is een intens zware situatie. Al was je vader een grote lieverd geweest, dan nog was deze situatie moeilijk geweest. Zoek wel een gezonde uitlaatklep voor je boosheid. Sporten, harde muziek draaien, in een kussen slaan, wat dan ook. Veel sterkte.
woensdag 24 juli 2024 14:17
Ik lees hier mijn eigen verhaal….
Mijn vader kreeg alleen psychoses erbij en eenmaal in het verzorgingstehuis was hij agressief en dwars.
Ook mijn vader was uh… niet de beste vader in de wereld en ik zat met hetzelfde dilemma.
Ik was wel mentor en bewindvoerder, want, leve het schuldgevoel, iemand moet het doen.
Mijn sibling kon het allemaal veelbeter los laten en kwam zelden bij mijn vader.
Ik woonde met 1,5 uur reistijd ook het dichtste bij.
Het heeft me 7 jaar gesloopt, dus met de kennis van nu… zou ik het anders doen? Denk het wel.. meer mijn eigen grenzen bewaken. Je vader wordt verzorgd, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Zij weten ook hoe ze met agressie om moeten gaan en doen wat nodig is.
Zij zorgen er ook voor dat je vader te eten en drinken krijgt. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je niet vaak op visite gaat en je eigen dingen op de eerste plaats zet.
Je weet niet hoe lang het gaat duren en echt, zorg voor jezelf!
Mijn vader kreeg alleen psychoses erbij en eenmaal in het verzorgingstehuis was hij agressief en dwars.
Ook mijn vader was uh… niet de beste vader in de wereld en ik zat met hetzelfde dilemma.
Ik was wel mentor en bewindvoerder, want, leve het schuldgevoel, iemand moet het doen.
Mijn sibling kon het allemaal veelbeter los laten en kwam zelden bij mijn vader.
Ik woonde met 1,5 uur reistijd ook het dichtste bij.
Het heeft me 7 jaar gesloopt, dus met de kennis van nu… zou ik het anders doen? Denk het wel.. meer mijn eigen grenzen bewaken. Je vader wordt verzorgd, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Zij weten ook hoe ze met agressie om moeten gaan en doen wat nodig is.
Zij zorgen er ook voor dat je vader te eten en drinken krijgt. Je hoeft je niet schuldig te voelen als je niet vaak op visite gaat en je eigen dingen op de eerste plaats zet.
Je weet niet hoe lang het gaat duren en echt, zorg voor jezelf!
woensdag 24 juli 2024 15:37
Dat ze dat verdienen. Iedere dag opnieuw....Buster schreef: ↑24-07-2024 00:52Joh hoe kun je hier het geduld voor opbrengen? Ben je specifiek aan hem zo veel verschuldigd dat je dit allemaal accepteert? Ik ben (tot op zekere hoogte) best bereid om stukken zorg voor mijn ouders op me te nemen maar ik moet dan wel echt het gevoel hebben dat ze dat verdienen. Iedere dag opnieuw. Zodra ik dat gevoel niet meer heb trek ik mijn handen er vanaf. Dat moment was bij mij al gepasseerd geweest
Echt, je hebt geen idee wat dementie inhoudt.
óu sont les neiges d'antan
woensdag 24 juli 2024 15:45
Die doen uiteraard hun best met de dagelijkse verzorging, maar zoals iemand hier al zei, die kopen geen shampoo als het op is of een nieuwe pyjama of zorgen voor een nieuwe bril of een batterijtje voor je gehoorapparaat.OlleGrieze schreef: ↑24-07-2024 15:33De professionals die in het verzorgingstehuis werken, lijkt mij.
Nemen je niet eens mee uit al is het maar voor een wandelingetje rondom het tehuis in een rolstoel, zorgen niet dat je een paar tientjes in je portemonnee hebt want er kost toch iets een paar euro, of boeken niet de kapper voor je in en gaan niet mee naar het ziekenhuis als je gevallen bent, en onderhouden ook geen contact met je vrienden en familie om ze te laten weten hoe het met je gaat en wanneer ze het best eens op bezoek zouden kunnen komen, enz.
merano wijzigde dit bericht op 24-07-2024 15:46
1.98% gewijzigd
óu sont les neiges d'antan
woensdag 24 juli 2024 15:45
woensdag 24 juli 2024 15:56
woensdag 24 juli 2024 16:03
Ik zou willen dat het zo werkte, Doreia.
@ TO: je hoeft je niet schuldig te voelen over je gedachten. Want die persoon die je hulp en zorg nodig heeft is voor jou ook nog altijd de persoon zoals je die van vroeger kende. Zijn gedrag triggert bij jou een reactie omdat je het herkent van vroeger. Een neutrale buitenstaander zou daar geen last van hebben. Die zou hem zien zoals hij nu is, zonder die herinneringen.
En zelfs als je een goede relatie hebt gehad, dan blijft het lastig om niet boos op iemand te worden of hem of haar zo nu en dan naar de maan te wensen.
Want de zorgvraag beperkt de ruimte in je eigen leven en je kunt het toch degene die de zorg nodig heeft niet verwijten. Je voelt je soms gevangen gezet zonder dat je weet voor hoe lang, en dat frustreert nogal.
Dus wees een beetje mild voor jezelf en kijk realistisch welke hulp je eventueel wel in kunt roepen om wat verlichting te krijgen.
@ TO: je hoeft je niet schuldig te voelen over je gedachten. Want die persoon die je hulp en zorg nodig heeft is voor jou ook nog altijd de persoon zoals je die van vroeger kende. Zijn gedrag triggert bij jou een reactie omdat je het herkent van vroeger. Een neutrale buitenstaander zou daar geen last van hebben. Die zou hem zien zoals hij nu is, zonder die herinneringen.
En zelfs als je een goede relatie hebt gehad, dan blijft het lastig om niet boos op iemand te worden of hem of haar zo nu en dan naar de maan te wensen.
Want de zorgvraag beperkt de ruimte in je eigen leven en je kunt het toch degene die de zorg nodig heeft niet verwijten. Je voelt je soms gevangen gezet zonder dat je weet voor hoe lang, en dat frustreert nogal.
Dus wees een beetje mild voor jezelf en kijk realistisch welke hulp je eventueel wel in kunt roepen om wat verlichting te krijgen.
óu sont les neiges d'antan
woensdag 24 juli 2024 16:56
Wat moet dit moeilijk voor je zijn, dierentuinthuis.
Als ik het goed begrijp zit je vader nog niet op een gesloten afdeling, of in een verpleeghuis, maar woont hij zelfstandig in een verzorgingshuis met zorg in de buurt.
En wat bedoel je precies met prioriteit' op het moment dat een patiënt het aantal zorguren 'overvraagt, wat wordt er van jou verlangt dan? Kan er niet meer gepoetst worden, of wordt jouw hulp bij iets anders gevraagd? En wat voor maatregelen wil de zorg nemen dan?
Ik begrijp je situatie niet helemaal goed. Het is denk ik het beste om zo duidelijk mogelijk je grenzen aan te geven. Je bent eerste contactpersoon, wat kun jij doen voor je vader zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Ik zou de contactmomenten zo kort mogelijk houden en daar ook duidelijk in zijn naar de verzorging toe.
Shampoo brengen, kleding verzorgen, afspraak met de kapper, dat is denk ik het probleem niet. En zowel, dan is er meer zorg nodig, of andere zorg, maar ik denk dat je best de regie kunt houden. Vaak kan er vanuit de zorg meer dan je denkt.
Als ik het goed begrijp zit je vader nog niet op een gesloten afdeling, of in een verpleeghuis, maar woont hij zelfstandig in een verzorgingshuis met zorg in de buurt.
En wat bedoel je precies met prioriteit' op het moment dat een patiënt het aantal zorguren 'overvraagt, wat wordt er van jou verlangt dan? Kan er niet meer gepoetst worden, of wordt jouw hulp bij iets anders gevraagd? En wat voor maatregelen wil de zorg nemen dan?
Ik begrijp je situatie niet helemaal goed. Het is denk ik het beste om zo duidelijk mogelijk je grenzen aan te geven. Je bent eerste contactpersoon, wat kun jij doen voor je vader zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Ik zou de contactmomenten zo kort mogelijk houden en daar ook duidelijk in zijn naar de verzorging toe.
Shampoo brengen, kleding verzorgen, afspraak met de kapper, dat is denk ik het probleem niet. En zowel, dan is er meer zorg nodig, of andere zorg, maar ik denk dat je best de regie kunt houden. Vaak kan er vanuit de zorg meer dan je denkt.
De zin van het leven, die schrijf je zelf.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
