Pijn, maar boeit vriend niet? [Lege OP]

05-04-2020 03:45 309 berichten
Alle reacties Link kopieren
Opgelost.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 05-04-2020 23:30
Reden: OP (grotendeels) verwijderd. Passende maatregelen genomen. Met vriendelijke groet, Moderator Viva
99.23% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Bij een vriendin die door paniekaanvallen steeds flsuwviel, zelfs bewusteloos raakte, waren we in het begin heel bezorgd, tot op ambulance bellen toe. Uiteindelijk legde ik haar bij een aanval even in de stabiele zijligging en gingen wij door met wat we aan het doen waren. Ik snap je vriend wel. Aandacht, ook van je zelf, wat voel ik, hoe hoog is mijn hartslag enz. kan iets ook instant houden. Ik ben je arts niet en kan dús niet beoordelen of het psychosomatisch is. Je vriend denkt blijkbaar van wel. Bij die vriendin, die overigens ook introvert is, was het wel psychosomatisch.
Het probleem lost zichzelf op. Als jij je vriend er niet uit zet is hij zelf binnen een jaar vertrokken. Wedden?
Als hij bewust in slaap valt, kan hij dat tegen je zeggen, maar blijkbaar hij valt niet bewust in slaap. Hij doet moeite voor je en zit bij je, maar wordt overmant door de slaap.
Heb je een berichtje gestuurd Kz-xx. Kijk maar wat je er mee doet.

Dit is bijna niet te begrijpen. Weet nog hoe ik hier zelf over dacht. Je komt er weer bovenop met steun en het heeft tijd nodig.

Of je vriend het begrijpt maakt niet eens uit. Hij laat je alleen! Dat zou mijn vriend niet zijn.
Alle reacties Link kopieren
Hij heeft haar niet alleen gelaten. Hij is alleen tgv vermoeidheid naast haar in slaap gevallen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Achteraf lastig om een goed beeld te schetsen bij de gehele situatie, eigenlijk niet te doen via een forum. Maar oké, daar leer ik weer van. Ga nu toch maar eens proberen een oogje dicht te doen. Bedankt voor jullie berichten, ik neem het mee!
Alle reacties Link kopieren
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 05-04-2020 10:11
Reden: ongepast
98.65% gewijzigd
DS1971 schreef:
05-04-2020 08:48
To, ik zou eens met jouw vriend gaan praten over wat nu is gebeurd (vooral over nu, niet daarbij zaken uit het verleden gaan halen). En dat zonder verwijten en vanuit jouwzelf.

En dan ook vragen hoe hij het heeft ervaren en dan ook echt luisteren naar zijn kant.

Mensen in psychische nood hebben vaak de neiging om volledig vanuit zichzelf te gaan denken en totaal geen rekening meer te houden met de omgeving. Dat is niet erg, hoort bij het ziektebeeld, maar het is wel goed om je dat te realiseren, want dat maakt het ook weer makkelijker om vanaf dat punt terug te komen bij normaal.

Misschien hebben mensen in psychische nood last van nood?

Dit is by far de meest achterlijke post ooit. Knap.

Degene in nood moet rekening houden met de omgeving zeg je hier. Heb je al een veter- diploma? Wat knap dat je al zo goed kan schrijven! Zo, ga nu maar even buiten spelen en kwijt raken.
Alle reacties Link kopieren
fluttershy schreef:
05-04-2020 06:32
Mijn moeder heeft ook paniekaanvallen en waar ik in het begin het heel rot vond en meeleefde, merk ik dat ik het nu vooral irritant en melodramatisch vind als ze weer begint te klagen. Ik weet dat het voor degene die het heeft heel echt en naar is, maar (sorry sorry sorry) voor mij is het aanstelleritis voor aandacht.

Misschien is dat voor je vriend ook zo?
I hear you. Ook gehad met mijn moeder. Ja het klinkt heel wreed maar mensen vergeten dan wel een beetje hoe zwaar het is om met een psychiatrisch patient samen te leven.
Als ik dan ook lees 50 doktersbezoeken in 4 jaar dan krijg ik al wel een beetje een beeld van hoe allesoverheersend het onderwerp is.

Je ouders bellen lijkt me dan inderdaas een goed idee, zo ontlast je je vriend ook. Heb je wel eens gevraagd hoe het voor hem is en spreek je ook wel je waardering uit?
Alle reacties Link kopieren
Kz-xx schreef:
05-04-2020 08:24
Wat fijn dat je voor mij denkt en weet wat mijn intenties zijn zeg. Maar dat kan je beter aan mij zelf over laten ☺️ Nee, wil zeker niet dat iedereen met me mee huilt, verre van zelfs. Gaat niet eens om ‘meeleven’, als ik het zo hoor heb je het zelf nooit meegemaakt of vergis ik me daar in? Gaat om steun van je partner, zodat je je gewoon veilig voelt en je iemand naast je hebt.
Nou, ik heb een gegeneraliseerde angststoornis, en PTSS dus ik begrijp dat ik wel een mening mag hebben. Fijn. Je reageert nogal heftig om mensen die je hier niet in dit topic komen steunen, maar kritisch zijn. Maar zo werkt het natuurlijk niet, ook niet bij je vriend. Jullie zijn anderhalf jaar samen, het laatste jaar zijn jouw paniekaanvallen erger dan ooit. Dat is heel zwaar voor een beginnende relatie, want dat is wat jullie hebben. Jullie moeten beter communiceren, maar ik vind het eerlijk gezegd goed van je vriend dat hij ook zichzelf beschermt. En dus gaat slapen als jij een paniekaanval van 12 uur hebt (dat kan trouwens echt niet, een paniekaanval duurt max 1,5 uur en zelfs dat is zeldzaam, wel kan je je ervoor natuurlijk ook angstig voelen). Natuurlijk is het fijn als hij je steunt, maar het is in eerste instantie zijn taak om zelf mentaal en fysiek overeind te blijven. Blijf therapie volgen, neem je medicijnen, ga mediteren. En deel dingen met je vriend, maar laat je relatie vooral je relatie zijn, hij is je hulpverlener niet.
Ik vind de meeste reacties hier nogal overdreven zeg. Ze heeft al jaren last van paniekaanvallen. Het is niet de eerste keer dat haar vriend er mee geconfronteerd wordt. Hij weet dat het geen levensbedreigend iets is en dat het weer vanzelf overgaat.

Iemand hier, en vele anderen, zei/zeggen dat het aanstelleritis is. Ik ben wat voorzichtig met deze term, maar met jouw verhaal hier bevestig je het wel een beetje. Want: hóe durft hij te slapen terwijl ik zo aan het lijden ben? Je focus ligt helemaal bij andere mensen, en niet wat je allemaal kan/moet doen als je het voelt aankomen of als je er al middenin zit.

Ik heb dit jarenlang van dichtbij meegemaakt, dus weet wel waar ik over praat. Dat je introvert bent betekent niet dat je geen aandacht wil. Dat is l.lkoek. Ga met je behandelaar praten en laat je vriend met rust. Dit is jouw probleem en jij moet hier ook mee kunnen omgaan als deze relatie uitgaat.
Alle reacties Link kopieren
Is het nou echt zo moeilijk te begrijpen dat je als je gewoon echt moe bent, dat je dan in slaap valt naast iemand? Hij voelt jouw paniek niet, hij is wel gewoon moe, waarschijnlijk extra moe door met jou bezig zijn en zich zorgen maken om jou. En als hij dan rustig op de bank zit kan hij in slaap vallen. Natuurlijk was het ideaal geweest als hij het had voelen aankomen en netjes aangegeven had dat hij het nodig had, maar hij was misschien bang dat je dan nog meer in paniek zou raken, hij dacht dat hij het wel vol zou houden, etc. Ik ben tijdens een nachtdienst wel eens bijna in slaap gevallen, je hebt dat echt niet perfect onder controle.

En daarnaast vind ik dat je erg weinig begrip voor hem op kunt brengen en weinig naar jouw aandeel kijkt. Ik vind je communicatie in dit topic niet heel duidelijk, wellicht laat dat richting je vriend ook te wensen over, ondanks dat je het zelf wel duidelijk vindt.

En als jullie elkaar ondanks duidelijk communiceren van beide kanten toch niet snappen, dan passen jullie niet bij elkaar. Dat kan natuurlijk ook het geval zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind dit een onprettig topic om te lezen. Jouw hamvraag is: “ Nou ben ik gewoon benieuwd naar jullie mening, overdrijf ik dat dat me veel doet en er verdrietig van wordt? Of is het redelijk dat ik er verdrietig van wordt”

Wanneer mensen op het topic vinden dat je inderdaad overdrijft, krijgen ze een sneer van je terug: namelijk dat ze het niet begrijpen en het waarschijnlijk nooit hebben meegemaakt. Waanzin noem je het zelfs.

Hoe ik het interpreteer is dat je graag wil dat mensen met je meeleven, echter wanneer dit niet gebeurt word je boos. (Zoals met je partner, op wie je boos wordt in een paniekaanval omdat hij niet volgens jouw manier reageert, en vervolgens op forumleden in dit topic)

Een invulling van mij is dat er ook altijd wat met jou is. Dan is het je paniekaanvallen, dan heb je onverklaarbare pijnlijke klachten, dan heb je problemen met je partner. Dit kan heel zuigend werken voor je omgeving.

Wat hoop je nou echt uit dit topic te krijgen? Ik heb het idee dat je eigenlijk geen antwoord wil op jouw hamvraag, behalve als het antwoord in overeenstemming is met jouw verwachtingen.

Je komt erg labiel over. Ik vermoed dat je dus vanaf 23:00 met pijnklachten wakker bent en gaat malen en piekeren waardoor je in je emoties wordt versterkt. Ik zou dit zeker met de psycholoog bespreken, want het klinkt allemaal niet gezond. Je mag kritischer naar jezelf kijken, ipv zaken buiten je te leggen. Als je helemaal alleen bent, hoe ga je dan met een paniekaanval om? Kun je er alleen uitkomen? Wil je er alleen uitkomen? Wat zou je zelf kunnen doen om deze situatie te verbeteren? Hoe zou je de situatie willen hebben? Bespreek je dit ook met je partner?

Je zou je partner ook mee kunnen nemen, veel psychologen geven ook Psycho-educatie aan naasten zodat zij handvatten krijgen om met de situatie om te gaan.
Wie wat wil die moet wat.
Alle reacties Link kopieren
RocketScienceFiction schreef:
05-04-2020 09:03
Misschien hebben mensen in psychische nood last van nood?
Dat wordt toch door niemand ontkent?

Maar blijkbaar is het heel moeilijk te begrijpen dat de omgeving ook met de patient meelijdt. Jouw overtrokken reactie toont dit wel weer aan. Kom vooral niet aan het Grote Lijden.
Sunnie1968 schreef:
05-04-2020 08:45
Na 50 bezoekjes aan de huisarts zou ik toch denken aan hypochondrie ?!
Ik zou eerlijk gezegd ook afhaken als ik jou vriend was.
Dit.
Jouw klachten zullen heel vervelend zijn TO, maar ik snap dat jouw vriend het niet (meer) alarmerend vindt.
In de anderhalf jaar tijd dat jullie wat hebben heb je eerst maanden (een jaar?) dagelijks paniekaanvallen gehad, ben je 50 keer bij de huisarts geweest en loop je al een jaar bij een psycholoog.

Hoe leuk is het opbouwen van een relatie dan? Is het verder een leuke relatie? Jouw toestand drukt er een zware stempel op.

Staat helemaal los van hoe ernstig jouw probleem is en wat er wel/niet aan gedaan wordt.
Alle reacties Link kopieren
Iemand valt toch niet expres in slaap?
TO wees blij dat je vriend kalm blijft en bij je in de buurt blijft. En realiseer je dat hij ook gewoon maar een mens is. Dat in slaap vallen desinteresse of 'verlating' betekent is jouw interpretatie.
Hij ging niet uit zichzelf weg om te gaan slapen, even gamen, de deur uit, of wat dan ook. Probeer te kijken naar wat hij voor jou probeert te doen.

Uitspraken zoals 'ik zou zoiets nooit doen als iemand het moeilijk heeft' zijn loze lucht. In slaap vallen, op cruciale momenten net naar de wc zijn, denken dat je nog wel even een koffie kunt gaan halen, het overkomt mensen gewoon. Dat zegt echt niets over de liefde en betrokkenheid.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
RocketScienceFiction schreef:
05-04-2020 09:03
Misschien hebben mensen in psychische nood last van nood?

Dit is by far de meest achterlijke post ooit. Knap.

Degene in nood moet rekening houden met de omgeving zeg je hier. Heb je al een veter- diploma? Wat knap dat je al zo goed kan schrijven! Zo, ga nu maar even buiten spelen en kwijt raken.
Jij hebt ze echt niet allemaal in het kratje hè?
Alle reacties Link kopieren
To, wanneer je eenmaal per 2-3 maanden zo een aanval hebt zoals je hier om schrijft dan is een pammetje en een telefoontje naar sensoor toch en prima manier om er mee om te gaan. Je raakt niet verslaafd van 1 maal per 2-3 maanden een pilletje. Vraag een knuffel aan je vriend de volgende keer en wens hen welterusten. Zorg dat je zelf een aantal adequate copingsskills aanleert voor de nacht en de eenmaal per 2-3 maanden dat je je grootdeel van de dag rot voelt.
viva-amber wijzigde dit bericht op 05-04-2020 09:31
0.22% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Er is ook zoiets als een combi van lief zijn, maar begrenzen en er niet in meegaan.
Dus laten merken en zeggen dat je het vervelend vindt, dat je hoopt dat het snel over is, dat ze dit vaker heeft gehad en dat het altijd is overgegaan, dat ze beter een wandelingetje kan maken, of een kopje thee kan zetten, of ze even een knuffel wil etc. En dan is eentje hiervan genoeg.
Maar vervolgens ook zeggen dat je verder niks kan doen en dus lekker gaat slapen. Of niks zeggen en je eigen ding gaan doen. Of een film gaan kijken of whatever.

Dus dat het merendeel van jullie zegt dat ze het zelf op moet lossen, dat ze teveel van haar vriend verwacht omdat hij niet haar hulpverlener is, dat hij goed op zichzelf moet letten etc., dat klopt. Maar er is ook nog zoiets als even laten merken dat je het gezien hebt en even iets liefs zeggen of doen.
En ja, dat kan ook na aanval nummer 100. En als hij er niks van snapt omdat hij het zelf niet heeft gehad.
Kz-xx schreef:
05-04-2020 07:16
Jaa ben al 4 jaar bezig, denk al 50 dokter bezoekjes gehad inmiddels 😅, gaat nu al stuk beter hoor gelukkig 🙏🏼 Maar dit is wat anders, ben nog steeds wakker van de pijn dus als het echt niet weg trekt dan moet ik even bellen.
DanSnap ik hem wel

Hij weet inmiddels dat je er niet aan doodgaat
anoniem_277465 wijzigde dit bericht op 05-04-2020 09:31
6.35% gewijzigd
RocketScienceFiction schreef:
05-04-2020 09:03
Misschien hebben mensen in psychische nood last van nood?

Dit is by far de meest achterlijke post ooit. Knap.

Degene in nood moet rekening houden met de omgeving zeg je hier. Heb je al een veter- diploma? Wat knap dat je al zo goed kan schrijven! Zo, ga nu maar even buiten spelen en kwijt raken.
Je leesvaardigheid is nog niet wakker?
Alle reacties Link kopieren
Kz-xx schreef:
05-04-2020 08:58
Ga nu toch maar eens proberen een oogje dicht te doen. Bedankt voor jullie berichten, ik neem het mee!
‘s nachts om 3.45 uur gaan chatten en om 8.54 uur weer een poging doen om te gaan slapen, overleg dit even met jouw medische begeleiders.

Slaap heeft invloed op depressies en angststoornissen.

Jouw genoemde voorval met jouw vriend begon ook in de avond, nadat jullie thuis kwamen, en liep door tot in de nacht. Uiteindelijk heb jij om half 4 ‘s nachts jouw moeder gebeld of ze jou op kon halen en heb jij vervolgens thuis nog een uur gezeten en toen is het eindelijk minder geworden. Ben je toen ook gaan slapen?

Als jouw paniekaanvallen vaker ‘s nachts plaatsvinden, dan is het niet gek dat jouw vriend in slaap valt, hij moet -neem ik maar even aan- overdag gewoon functioneren op werk o.i.d.
martinaa wijzigde dit bericht op 05-04-2020 09:33
Reden: Typefout
0.11% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
En je partner meenemen naar de psycholoog lijkt me een heel goed plan.
Want ik denk ook dat het goed is om te horen hoe hij ernaar kijkt (je vriend bedoel ik). En ik denk wel dat als jullie dat samen doen, dat het dan snel uitmondt in spanningen of in: zie je wel, hij snapt me niet.
Als er een ander bij is, kom je vaak verder in het gesprek en luister je beter. En de psycholoog kan dan ook met jullie samen bespreken wat wel en niet handig is om te doen.
Alle reacties Link kopieren
martinaa schreef:
05-04-2020 09:31
‘s nachts om 3.45 uur gaan chatten en om 8.54 uur weer een poging doen om te gaan slapen, overleg dit even met jouw medische begeleiders.

Slaap heeft invloed op depressies en angststoornissen.

Jouw genoemde voorval met jouw vriend begon ook in de avond, nadat jullie thuis kwamen, en liep door tot in de nacht. Uiteindelijk heb jij om half 4 ‘s nachts jouw moeder gebeld of ze jou op kon halen en heb jij vervolgens thuis nog een uur gezeten en toen is het eindelijk minder geworden. Ben je toen ook gaan slapen?

Als jouw paniekaanvallen vaker ‘s nachts plaatsvinden, dan is het niet gek dat jouw vriend in slaap valt, hij moet -neem ik maar even aan- overdag gewoon functioneren op werk o.i.d.
En dit!
Blijf nu gewoon wakker, zodat je vanavond normaal kan slapen...
Geen ervaring met paniekaanvallen, wel met hevige, aanvalsgewijze pijn en dan voornamelijk 's nachts. Vriendin viel dan heus in slaap, maar was er altijd voor me als ik haar nodig had: als ik haar vroeg mij vast te houden, als ik haar vroeg pijnstillers te zoeken, of als ik naar de spoedpost moest voor een injectie - dan ging zij mee. Dat was voor ons niet meer dan vanzelfsprekend. Maar ze bleef niet de hele nacht met mij wakker gewoon om het samen lijden: ik probeerde zover mogelijk de pijn zelf te verbijten.

TO, probeer realistische verwachtingen van je vriend te hebben. Laat hem weten hoe hij je kan steunen in deze momenten en geef hem wat concreets te doen. Ga naast hem op bed zitten zodat hij kan slapen maar toch in de buurt is. Opblijven en kijken naar hoe jij lijdt is voor hem ook slopend. Misschien kan je behandelend arts / psycholoog eens met jullie samen praten hoe hij jouw productief kan steunen tijdens een aanval, zonder deze te voeden.

Psychische klachten zijn sowieso moeilijk, want er is minder begrip en vaak een meer gecompliceerde behandeling waarbij de patient veel zelf moet doen. Maar aanstelleritis vind ik in dit soort situaties een totaal onbehulpzame en ongeïnformeerde term, en je doet daar meer kwaad dan goed mee. Natuurlijk moet TO leren omdenken, dat weet ze zelf ook wel, maar haar klachten zijn echt en die bagatelliseren gaat nergens over.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven