Relaties
alle pijlers
Relatie issues met Poolse dame
donderdag 29 november 2012 23:19
1.5 jaar relatie, alles ging goed. Oost Europese vriendin kwam uit een zware relatie, mishandeld etc. Heb haar daar bij ondersteund.
Heb daarna alleen mezelf overwerkt en kreeg een flinke mentale/fysieke opdoffer door een vicieuze cirkel van hyperventilatie/hypochonder/paniekaanval afgelopen weken. Tijdens deze periode voor het eerst haar ouders gezien en heb nu een volledige strontlading over me heen gekregen. Symptonen van hyperventilatie/paniekaanval zijn tunnelvisie/vecht or vlucht. Deze symptonen geven het idee dat ik een enorme egoistische eikel ben die ik naar mijn mening (en anderen) niet ben. Nu denkt ze alleen dat ik ben zoals die laatste weken en is ze opeens alle gevoelens kwijt.
Wij hebben elkaar leren ontmoeten in Londen op het moment dat zij op breken stond voor een relatie wat zij had met een oudere oost-europeaan. Ze hadden ongeveer een relatie voor 5 jaar. Deze meneer was enorm dominant, liet haar niks doen, niet in de relatie, zij mocht niet uit, zij mocht niet naar vrienden, zij had niks te willen in bed, intiem niks plezant, zij deed alle financiele zaken. Als zij uit ging, en ze kwam enigszins tipsy terug, werd ze verweten door hem dat ze zich als een hoer gedroeg etc. Hij was verslaafd aan gokken. Hij sloeg haar, alleen gezien zij vrij dominant is, slaat zij ook altijd terug tot ze echt flink in de pijn zat. Hij pleegde overspel, heeft het alleen altijd ontkend. Op het moment van uitmaken kwam hij bijvoorbeeld binnen met een slagersmes die hij op de keukentafel legde en haar vroeg, wat wou je bespreken?
We zaten op dat moment beide aan onze BSc scriptie te werken in Londen en kwamen van de ene op de andere manier aan de praat. Zij vertelde een beetje haar verhaal en ik werd echt knettergek, ik zei dat ze knotsgek was dat ze nog bij hem was, en dat ze zelfs de verloofd ring nog om had. 2 week later had ze het uitgemaakt en praten wij elke dag een uur of 4. En zoals velen weten, one thing leads to another…
Zij zag in mij een succesvolle student (we hebben beide cum laude BSc), die goed zit qua carriere (had een goede zomerbaan), en een goede toekomst (ging een goede MSc doen en had sterke werkervaring) en sociaal sterk stond (was veel bezig met studenten-verenigingen in Londen en gaf les aan andere studenten). Ook heb ik zelf mijn eigen issues gehad in mijn jeugd en ben daar toch uitgekomen. Haar indruk was dus een sterke consistente gast, waarmee goed viel te communiceren. Ook waar ze mee een toekomst mee kon bouwen.
In Nederland heb ik haar naar een psycholoog gestuurd omdat ik persoonlijk vond dat ze deze shit met haar ex-vriend niet goed had verwerkt. Ze wou niet, maar naar verloop van tijd was ze toch blij dat ze is geweest. Ook was haar zelf-vertrouwen en sociale communicatie behoorlijk gedaald. Niet verschrikkelijk zwak, maar haar ex-vriendje heeft haar toch een behoorlijke deuk in haar zelf-vertrouwen gegeven. Niet geheel verwonderlijk. Dit zorgde voor een soort van zelf-verdedigings functie van haar hersens. Ze pakt zaken vaak eerst negatief aan, met het idee dat het niet goed uitpakt, want als het dan niet goed uitpakt, doet het haar geen pijn. Het is een levenstijl waar ik continu tegen heb moeten vechten. Het is jezelf naar beneden praten. Ze heeft een enorme zwart-wit visie.
Mijn systeem begint over over te lopen. Tijdens de zomervakantie , was ik bezig met herexamens, scriptie en werkte ik full-time bij een bank. Plus nog een volledige input in mijn relatie. Mijn dagen vlogen dus voorbij sneller dan ooit tevoren. Ik keek alleen niet meer goed naar mijn signalen van mijn lichaam om. Ik at veel zoet en suikerheden, en kwam gestaag kilo’s en kilo’s aan. Ik begon overspannen te raken.
Zij is in September afgestudeerd, was als enige bij haar afstuderen voor haar scriptie. Ik heb haar veel zaken in Nederland laten zien, waar ik vandaan kwam, veel gereist, veel dingen gezamelijk gedaan. De manier van deze relatie was dat er veel tijd in haar gestoken werd, met andere woorden. Energie in vrienden, bekenden, viel volledig weg. (Iets wat ik niet/nooit weer ga doen). Met name afgelopen 10 maand heb ik mijn vrienden (zelfs beste vrienden) enorm verwaarloosd. Niet een klein beetje ook. Alle energie naast school/werk/onderzoek ging richting vriendin. Ook in al mijn vorige relaties was dit niet het geval. Alleen bij deze relatie was het continu volledige energie spenderen met elkander. In het begin had ik natuurlijk zoiets van, hmm .. maar zij had volgens mij al vrij vroeg in onze relatie hartjes in d’r ogen terwijl ik mijn gevoelens voor haar echt heb laten groeien. Ze warden groter en groter ..
En toen liep mijn fysieke systeem enigszins over. Het begon allemaal een week of 3 geleden, enorme hyperventilatie aanval gehad nadat ik thuis kwam nadat ik mijn vriendin op het vliegveld had gezet nadat zij voor het eerst bij mijn ouders is geweest(!) Ze had hier samen met mij een jaar gestudeerd voor haar MSc, en ze zou nu terug gaan naar haar eigen land alvorens ze naar Londen zou vertrekken voor training voor haar nieuwe baan. Ik moest nog 2 examens doen en de planning was vanaf Januari bij haar samen te wonen.
Ik kwam thuis, wat gegeten en het was een uur of 23, en opeens kreeg ik een enorme hyperventilatie aanval. Had het idee dat ik niet meer op m’n voeten kon blijven staan en had het idee dat ik ‘wegzakte’ in m’n hoofd. Ook voelde ik nauwelijks m’n hartslag meer, had het idee dat dat ding niet meer in mn borstkas klopte. Of in ieder geval heel erg langzaam. Enorme paniek. Ik aan de bel trekken bij mijn vader, wat de fuck is er met mij aan de hand!? Hij mij uiteraard tot rust kalmeren .. maar de paniek zat al volledig in mijn hoofd. De paniek pakte mij volledig. Had een enorme waas in mijn hoofd. Kon niet tot rust komen en sliep nauwelijks, zat te rillen en was vooral bang dat als ik in slaap zou vallen ik niet wakker zou worden. Ik kon deze angst niet rationalizeren. Ik sliep dus super licht. Ik de volgende dag naar de huisarts. Die dag maar even hartfilmpje laten maken, dag erna de huisarts aan de telefoon; naja, laten we toch(!) maar even voor de zekerheid gaan controleren of er iets met je hart aan de hand is. Op het moment dat dat telefoontje kwam, was ik weer volledig in paniek, tranen, de hele reutemeteut. Ik heb die dagen (ongeveer een 2 week lang) continu lopen ijsberen, kilometers gewandeld. Sochtens een paar uur, smiddags een paar uur en savonds een paar uur om mijn hoofd maar rustig te krijgen. Ik heb toen alles laten vallen, alle kleine dingen waren al te veel. Vriendin was weg in het buitenland, ik zat thuis bij mijn vader, en kon ‘nergens‘ heen. Kreeg ook last van mijn maag, ontlasting zag er niet goed uit. Zat soms enorm te trillen. Ik was niet voor rede vatbaar. Ik kon mezelf nauwelijks tot rust zetten. Had het idee dat mijn spieren enorm verslapten, ik sliep enorm korte nachten, heel erg ‘licht’.
Die heb ik de hele tijd hier enorm bij betrokken, en zijn werd zo langzamerhand ook gek van mijn gedrag. Zij werd verliefd vanwege het feit dat ik zo sterk overkwam tijdens al die maanden en nu plots had ik een enorme meltdown, ik hoorde woorden dat ze bang was dat ik een gestoordenhuis zou terecht kunnen komen, ik niet meer voor rede vatbaar was en ik continu ziektes liep te verzinnen (hypochonder) en dat ik eens rustig moest doen omdat mijn hartje wel degelijk tikt, en dat er echt niks met me aan de hand was. Alleen op dat moment denk je alleen niet zo . Echt, je denkt niet zo . Om mezelf te steunen dat er echt niks aan de hand was heb ik haar verteld, als de bloedresultaten goed zijn, ga ik direct diezelfde dag nog naar land omdat het negatieve karakter van de plek waar ik zat (ik heb er immers continu lopen ijsberen, en niet bepaald goede herinneringen aan) moest verlaten om de ‘negatieve spel’ te doorbreken.
Dus die vrijdag, naar de huisarts en hij meldde uiteraard, je bent gezond. A healthy fish! Je bloedwaarden zijn gewoon normaal.
Dus ik naar het vliegveld, nu heb ik 1) al een hekel aan vliegen en 2) voelde me toch wel koortsig vanwege die ontlasting die ik had, en sliep nog steeds niet bepaald erg lang, maar fuck it, toch die kant op. Hoe meer ik bij het vliegveld kwam, hoe kutter ik me voelde, tot een moment dat ik echt enorm zat te twijfelen. Had nog 5 minuten om in te checken, voelde me enorm koortsig, misselijk en had een enorm puntige pijn in mijn maag. Had het al wel een aantal keer eerder afgelopen 14 dagen, maar dat was altijd wanneer ik vitamine pillen naar binnen zat te werken. Pijn was echt kut en soort of verlamde mij in die zin. Ik heb toen ziekenhuis gebeld, en die zeiden, laat ff je temperatuur meten, mocht hij hoog blijven, kunnen we ff kijken of er iets is, maar vooral rust nemen. Kan ff fklein maaggriepje zijn, gaat weer over.
Ik vriendin bellen, en die zei natuurlijk, kom nou toch, ik ga je hier wel verzorgen! Ik uiteindelijk toch besloten wel te gaan, enorm jankend aan de telefoon gezeten voor dat ik het vliegtuig instapte met de woorden, mocht er iets misgaan breng mij naar een ziekenhuis!
Ik die kant op, ben daar nog nooit geweest. Voor het eerst de schoonouders opzoeken (!) Als ik er nu over denk was het echt stom stom, oliedom. Werd opgehaald rond een uur of 10 s’avonds en voelde me echt fysiek crap. Maag deed pijn maar at ook erg weinig. Zij woonde in een relatief klein gehucht van paar honderd inwoners vrij ver van de bewoonde wereld. Die gedachte zinde me al niet, kwam daar binnen. En ja, je realiseert je enigszins, je gaat in zo’n paniekmodus voor het eerst naar je schoonouders toe! WTF ben je mee bezig komt eigenlijk niet naar je in boven. Ik heb de ouders zo goed mogelijk proberen te behandelen. Handen schudden, dankjewel zeggen etc.
Wij zijn daarna relatief snel gaan slapen, ik kon uiteraard niet slapen, ik weigerde elk contact met haar (! Niet bewust ..) en zat als een soort van verlamde vis op bed mijn maag rustig te houden en maar water te blijven drinken. Ik werd wakker rond een uur of 7 en liep weer te ijsberen in haar kamer en zei; ik wil naar huis, ik wil naar huis. Zij probeerde mij onder bedaren te brengen en ik was op dat moment echt niet voor rede vatbaar :S. Zij zei, oke, gaan we eerst ff naar het ziekenhuis, daarmee kon ik nog wel akkoord gaan. Ik dacht dat ik een blinde darm ontsteking had. Ik continu huilen, tranen biggelden over mijn wangen. Bizar als ik er nu zo over terug denk. Wij naar de 1e hulp in een relatief klein stadje van paar duizend inwoners in oost-europa. Op het moment dat ik daar binnen kwam voelde ik mij al enorm ongemakkelijk. Het was niet mijn ding daar. Ik sprak de taal niet, het ziekenhuis zag er natuurlijk relatief oud uit, bedden, apparatuur. Kwam daar een arts op aflopen, die continu met mijn vriendin in deze oost-europeaanse taal sprak, en je kunt daar ook totaal geen woord van uit opmaken. Ook enorm kut. Urine wou hij checken, en mijn bloed, maar ja, mijn bloed was de donderdag daarvoor al gecheckt (het was nu zondag) en dat was in orde. En de manier waarop hij alles wou doen, en toen ik dat ook allemaal zag, ik liep weer te ijsberen, voelde me plots enorm duizelig, droof het volledig door m’n hoofd dat ik echt enorm doordrukte van, ik wil naar huis. Naar huis, naar huis, naar huis... Ik had echt geen enkele andere gedachte in mijn hoofd. Ik spreek de taal hier niet, ik kijk hier rond en voel me enorm ongemakkelijk, ik moet hier weg! Naja vriendin kon me niet tot bedaren brengen, wat natuurlijk enigszins jammer was. Iets wat zij nu ook continu roept, je was niet voor rede vatbaar, ik kon niet met je communiceren.
Zij heeft mij afgezet op een station en ben toen via, via Berlijn weer naar huis gegaan. Een paar uur later kreeg ik enorm de wind van voren van de familie van haar via een telefoontje met vriendin.
1) Ik respecteerde haar land niet
2) Hoe haal ik het ook maar in mijn hoofd om mij niet verder te laten controleren daar in het ziekenhuis?
3) Ik respecteerde haar ouders niet
4) Ik ben volledig gestoord en niet voor rede vatbaar
5) Ik maak dingen op in mijn hoofd.
6) Ik moet me niet zo aanstellen, je voelt je niet lekker, je gaat in bed liggen.
7) Paniekaanvallen? Hyperventilatie? Doe normaal ..
Toen heeft haar vader tegen haar gezegd, je moet niet meer van deze jongen houden. Iets wat bij mij natuurlijk enorme woede heeft aangewakkerd. Toen zij 12 jaar was, kwam ze erachter dat haar vader overspel pleegde met haar moeder. Zij zei er wat van op dat moment en het is nooit tegen de moeder verteld, en haar vader vertelde haar; vertel het gerust aan je moeder, dan stoppen wij er mee, dat wil je ook niet! Ik ben nu met deze andere mevrouw bezig en ga hier nu niet mee ophouden. Hij is er zelf een aantal maanden later mee gestopt, en is verder nooit meer boven tafel gekomen. En nu, nadat ik een enorme ‘scene’ heb geschopt bij haar ouders thuis, binnen een 24 uur, waren de tafels opeens volledig gekeerd. Ik hoorde van de vriendin dat ze ‘er geen zin meer in had’. Ik zei, maar waarom zou je luisteren naar je vader? Ik mocht dat argument niet gebruiken omdat ik enorme herrie heb geschopt daar en dat haar vader en moeder nu wel erg gelukkig en happy zijn. In de tussentijd ben ik bij de huisarts geweest om die maagproblemen te checken waar ik last van had toen ik bij haar was, bleek het spastische darmen te zijn. Maagzuur en al dat soort spul, continu boeren en alles bij elkaar.
Zij gaf mij flink de wind van voren (terecht natuurlijk), en ook niet een beetje. Ze had al het vertrouwen in mij verloren. Ze viel juist op mij vanwege mijn sterke consistente karakter. Success hebben, op school, op werk. En nu ging opeens alles crap en wou ze de stekker er uit trekken. Je was niet voor rede vatbaar, en deze ‘meltdown’ begreep ze niks van. Hyperventilatie? Paniekaanval? Wat een onzin! Je was zo sterk en opeens val je opeens weg. Die 1.5 jaar was een leugen, de manier waarop je nu reageert is zoals je echt bent. Je ego heeft je opgegeten hoorde ik. Het deed echt heel veel pijn.
Ze zei dat zij in die periode ook zware fysieke en mentale issues had waar ze mijn hulp bij nodig had, en ik die niet kon geven. Ze zat te twijfelen tussen twee banen en wist niet precies waar ze voor moest gaan. Ook had ze medische controle over een zware medische ingreep die ze heeft gehad toen ze jong was. Dit gebeurde allemaal in de twee week toen ik mijn enorme meltdown had. Zij voelde zich dus niet alleen enorm genegeerd maar ook dat ze niet op mij kon vertrouwen.
Wat zegt de psycholoog?
Ik moest naar de psycholoog dus ik naar de psycholoog, iets waar ik het ook wel mee eens was. Ik ben zelf nog nooit zo ver weg gezakt en voelde zelf ook wel, dit wil ik nooit meer. Plus, op een gegeven moment ging ik mijn vriendin ook geloven dat ik misschien wel gek was. Misschien was ik dat ook wel?
Ik naar de psycholoog, heeft netjes naar alles geluisterd. Hij zei, je bent volledig gezond, je bent mentaal niet ziek, of zwak. Je bent juist erg gedreven. Je hebt jezelf de afgelopen 10 maand volledig over de kop gewerkt en de signalen van je lichaam volledig genegeerd. Je bent aangekomen, te weinig rust genomen, je nam te veel hooi op je vork en je had voor het eerst (na een aantal minder serieuze relaties) een relatie waarvan jij dacht ik kan hier mee verder. Je dacht al aan kids, trouwen etc. Iets wat je ook gezamelijk hebt besproken. En toen kwam ze voor het eerst langs bij je ouders, zij was op zoek naar een baan en je wist dat je elkaar niet meer zo vaak zou zien voor een jaar of 2 vanwege afsluiten MSc en begin werk. Dat uitte zich volledig op het moment dat jij haar afzette op het vliegveld en jij toen thuiskwam. In die tijd heb jij je behoorlijk op lopen fucken en ademde je niet goed. Ik heb ademhalings oefeningen meegekregen om de hyperventilatie te voorkomen, en daardoor niet meer in die drieluik (hyperventilatie - > hypochonder -> paniekaanval ) te komen. Hij zei ook dat mijn angst die ik ervaarde niet ‘vreemd’ is. Dat overkomt je, angst en hypochonder is niet alleen te verminderen, het is volledig te verhelpen. Iets wat haar familie anders bekijkt. Mijn vriendin hoorde daar verhalen van haar broer van een intelligente jongen die hypochonder was, die na verloop van tijd in de drugs en alcohol kwam. Normaliter werkte de psycholoog aan groepstherapie met andere mensen, maar hij zei al, dat zou voor jou niet goed zijn, die stappen zullen te kort zijn en je zou je ergeren aan de rest omdat die zich relatief negatief opstellen.
Ik zat in die periode blijkbaar in een viscieuze cirkel naar beneden van, hyperventilatie, naar hypochonder naar paniek aanval en weer hyperventilatie. En zo werk je jezelf in de nesten. Tijdens hyperventilatie heb je het idee dat je flauwvalt, gezien je hypochondere staat heb je het idee dat dat zich ergens uit (hart, maag of spieren) en ben je bang dat er wat mis is. Je doet een hart filmpje en de huisarts controleerd dat, en zegt toch verder onderzoek(!) wat voor jouw een confirmatie is dat er iets mis is en je daardoor weer in een paniekaanval schiet. Je ademhaling raakt volledig overhoop, je slaapt steeds minder, je bent steeds gevoeliger voor prikkels en je systeem raakt volledig in de overloop. De symptonen van deze hyperventilatie en paniekaanvallen geven ‘anderen’ de indruk dat je volledig in de war bent. Tijdens de paniekaanval in haar land heb je een typische vecht of vlucht modus gehad. Je wou plots uit Nederland omdat je alle negativiteit zat was en ging ook zo maar plots naar haar land (binnen 24 uur besloten) en nog geen 24 uur later had je weer een paniek aanval en wou je linea recta naar huis. Hoe zien andere mensen dat? Die zien een jongen compleet in de war, die alles onder een vergrootglas gooit. De symptonen van je paniek aanval (tunnel visie en vlucht of vecht) geeft hun het idee dat je een compleet egoistische eikel bent die alleen aan zich zelf denkt. Alleen definieren een paniekaanval en hyperventilatie aanval jouw niet als persoon. Zo ben jij niet! Zij zien symptonen van gedrag wat jij op dat moment niet onder controle had. Dat zij daar over vallen is jammer, maar niet raar. Het gaat alleen wel erg ver als zij zich daar zo aan vast klampen en zelfs zeggen, trouw niet met hem en je moet ophouden met van hem te houden ...
Stel, deze hele situatie bij haar schoonouders was nu(!) gebeurd of een 4 week er voor, zaten wij hier naar alle waarschijnlijkheid niet. Dat geeft toch gewoon aan dat het een soort van Murphys law was? Na shit, kreeg je nog meer shit en nog meer shit.
Wat zeggen de vrienden?
Gezien ik eigenlijk alleen maar mijn ei kwijt kon bij mijn vriendin, en dit nu erg lastig is, ben ik toch wel vrij panisch aan een aantal vrienden gaan trekken voor een babbel. Die zagen mij natuurlijk ook aankomen, continu sterk en succesvol geweest en opeens gooi je zo’n bom op tafel. Ik hoorde van alles en iedereen .. hetzelfde. Het komt allemaal wel weer goed, zij valt, jij helpt haar, jij valt zij gaat er van door? Geef haar de tijd om de gevoelens weer op een rijtje te krijgen.
Die angst en paniek is niet een vreemde reactie. Jij gaat voor het eerst haar ouders zien, uiteraard ben je nerveus, je hebt niet goed naar je lichaam geluisterd voor al die maanden, dan loopt hij op een gegeven moment over. Het feit dat je een hyperventilatie aanval hebt wil niet zeggen dat je gestoord bent. Het kan iedereen overkomen (jong en oud, van stratenmaker tot CEO) en het is moeilijk om dat onder controle te krijgen. Sommige mensen blijven er ook lang in hangen, maar jij hebt je zelf er weer uit getrokken!
Ik heb met mijn financiele vrienden gepraat en die waren allemaal wel bekend met een hyperventilatie aanval, het feit dat je echt enorme paniek kunt hebben en dat je in zo’n neerwaartse vicieuze cirkel kunt terecht komen. Of zelfs puur het gegeven van een paniekaanval. Het is niet alsof je een klein kind bent die voor het eerst naar de tandarts moet en zoveel gaat janken om er voor te zorgen dat hij maar niet hoeft. Of dat hij niet de ballen heeft om een rollercoaster in te stappen. Het zijn dingen die je op het moment van happening gewoon moeilijk onder controle hebt, het overkomt je ook opeens. Je loopt ergens, je hebt een hyperventilatie aanval, en plots heb je het idee dat je je hart niet meer voelt. Je denkt rustig na maar op een gegeven moment verlies je volledig controle. Het feit dat anderen je alleen maar beoordelen op je ‘gedrag’ is in die zin ook niet raar. Als er een nieuwe klasgenoot komt die voor het eerst een presentatie moet geven, en enorm stottert lijkt het ook een enorme sukkel en zullen anderen hem direct afschrijven. Dat wil niet zeggen dat het een enorme sukkel is!
Hoorde met name van anderen, been there done that. Ze noemden het ook een cultuur verschil, ik westers, zij oosters. Wat betreft ‘verrassing’ dat ik er last van had, niet of nauwelijks. Ik werkte altijd al ‘te’ veel. Mensen in het financiele district werken vaak veel uren, en letten dan niet altijd op de signalen van hun eigen lichaam. Ook hoorde ik van een goede financiele vriend die ook deze enorme angsten heeft gehad en zelfs Xanax voor heeft geschreven gekregen. Ik stond hier wel even van te kijken. Hoe kwamen zij er vaak uit? Door hulp van de vriendin .. Toen ik dat hoorde deed dat natuurlijk enorm veel pijn. Ik vertelde het aan mijn vriendin over deze paniekaanvallen en hyperventilatie van vrienden en ze geloofde het niet echt .. :’(.
Ik probeerde het biologische aspect uit te leggen, wat er fysiek in je lichaam gebeurt. Maar had niet het idee dat ze dat wou horen…
Mijn eigen familie zegt; trek de stekker er uit. Haar pakketje op haar rug is te zwaar om voor jezelf mee te nemen en dat zal je vies tegenvallen komende jaren. Je toekomst wacht niet op je, en een toekomst op haar bouwen lijkt me niet verstandig gezien haar gedrag die ze nu laat zien. Ze blijkt wel erg trouw op haar ouders en familie te steunen. Haar ouders klagen wel over jou, maar bijvoorbeeld de oudere zus van je vriendin, die niet bepaald vriendelijk is en mijn vriendin ook continu uitscheld etc. en enorme rattenstreken heeft uitgehaald toen ze jonger was (huilen omdat mijn vriendin ook naar het examenfeest van haar oudere zus ging en dat haar oudere zus zo’n scene in elkaar zette zodat mijn vriendin niet ging was normaal). Daar komt nog eens bij dat ze nooit een woord hebben gezegd over de voormalige relatie van mijn vriendin die ze meer dan 5 jaar heeft gehad waar ze mishandeld werd. Die haar enorm slecht behandeld heeft etc. De reden aldus mijn vriendin was omdat hij nooit bij haar ouders thuis is geweest. En ik ben wel bij haar thuis geweest ..
Ik heb met een goede vriend in Londen gesproken, en die vertelde me, gast, of je gaat er nu voor, alles op alles om het te redden of je kapt het nu zelf af. Ik heb voor het eerste gekozen, ik heb er te veel tijd, energie in gestoken om er nu binnen 2/3 week zo mee te kappen. Ik dacht serieus dat ik de dame had gevonden waar ik de rest van mijn leven mee wou spenderen, haar voor het eerst aan mijn familie heb laten zien.
Ik kan mij haar reactie voorstellen omtrent de familie, dat die zo enorm negatief zijn over mij. Maar ik ben verbaasd over de snelheid waarmee dit kwam. Plus het feit dat dat desastreuze weekend nu komende zaterdag 5 week geleden is gebeurd en dat er toch aan vast wordt gehouden. Ik vind het ook jammer dat ze zich in die zin zo laat leiden door de familie.
Ze heeft de afgelopen 6 week in Londen gezeten qua training en ik ben continu op en neer gevlogen om mijn relatie te redden. En ja.. ze stond op het punt het uit te maken in Oktober, en dat heeft ze toen niet gedaan. Ik had ook daadwerkelijk het idee dat het beter ging. Iets wat ze zelf ook zei.
Ik heb geen idee wat ik moet doen, ik heb nergens meer trek in. Lust is weg, en voel me emotioneel erg broos. Ik weet niet of ik verder moet met deze relatie. Ik wil wel, heel graag zelfs, want ben er van overtuigd dat zoiets tijd kost, maar het is zwaar .
Ik voel me enorm genaaid. Ik heb 1.5 jaar van mijn leven gespendeerd met haar, mijn energie in haar gestoken en heb daardoor zelfs een jaar vertraging opgelopen in mijn studie. Alles op alles gezet om te zorgen dat wannneer zij terug zou verhuizen naar Polen onze relatie sterk genoeg zou zijn om daarna weer bij elkaar te zijn.
En op het moment dat ik val, een maand voor dat zij die kan op zou verhuizen, laat zij mij op deze manier stikken.
Ik heb op dit moment geen baan, ik heb qua studie een achterstand tot en met eind Juli en hoef verder geen vakken meer te volgen dus heb in wezen 8 maand vrij voordat ik een aantal examens kan doen en dan kan afstuderen. Voor de rest heb ik mijn volledige vriendenkring verwaarloosd voor 1.5 jaar en die zien mij ook aankomen op dit moment, dat ik zo'n bom binnenbreng qua nieuws. Voor de rest heb ik nauwelijks vrienden in Nederland en zit ik nu (na al dat gespendeer richting haar) financieel aan de grond..
Ik zit hopeloos alleen thuis, terwijl zij net een nieuw leven is begonnen in Polen, nieuwe baan, nieuwe kansen.
Ik wil me echt niet zielig voelen maar het voelt zo gruwelijke kut
.
Afgelopen maandag werd ze enigszins woest op mij, en zei ze dat de relatie echt toxic was en dat ze geen kant uit kon. Ze voelde niet alsof ze de keus had om voor mij te kiezen, want ze voelde zich veel te aansprakelijk als ze mij nu zou dumpen. Omdat ik al in zo'n diep dal zit en ik dan veel te diep zou vallen en dat haar pijn zou doen.
Dit welles of niet doorgaan spelletje speelt dus nu al sinds ongeveer 10 november en ik heb sinds die tijd dus geen druif uitgevoerd en me mee laten slepen door emoties etc.
Ik heb dit soort gevoelens nooit eerder gehad, en het is niet mijn 1e relatie, maar wel mijn allereerste keer dat ik het idee had, we kunnen hier mee verder.
De planning is als volgt, ik ga komende maandag het vliegtuig pakken en die kant op (richting Polen).
1) ik wil snoeigraag met haar verder maar ze verdrukt me volledig op dit moment. Gesprekjes die we hebben zijn kort en kil
2) Ik zit er voor een 1.5 week en ik kan ook niet zo maar even 'terug' naar NL (want geen geld) en ik spreek de taal daar verder ook niet.
Waarom ben ik zo bang dat ze het uitmaakt, waarom ben ik zo bang alleen te eindigen en waarom kan ik deze gevoelens niet uitschakelen?
Ik hoorde van iemand dat ze misschien Borderline heeft? Ze heeft enorme zwart-wit gevoelens, en de relatie sprong van super intens naar opeens minachting en koude kut gevoelens.
Ik heb op dit moment het meeste trek om uit het raam te springen.
Heb daarna alleen mezelf overwerkt en kreeg een flinke mentale/fysieke opdoffer door een vicieuze cirkel van hyperventilatie/hypochonder/paniekaanval afgelopen weken. Tijdens deze periode voor het eerst haar ouders gezien en heb nu een volledige strontlading over me heen gekregen. Symptonen van hyperventilatie/paniekaanval zijn tunnelvisie/vecht or vlucht. Deze symptonen geven het idee dat ik een enorme egoistische eikel ben die ik naar mijn mening (en anderen) niet ben. Nu denkt ze alleen dat ik ben zoals die laatste weken en is ze opeens alle gevoelens kwijt.
Wij hebben elkaar leren ontmoeten in Londen op het moment dat zij op breken stond voor een relatie wat zij had met een oudere oost-europeaan. Ze hadden ongeveer een relatie voor 5 jaar. Deze meneer was enorm dominant, liet haar niks doen, niet in de relatie, zij mocht niet uit, zij mocht niet naar vrienden, zij had niks te willen in bed, intiem niks plezant, zij deed alle financiele zaken. Als zij uit ging, en ze kwam enigszins tipsy terug, werd ze verweten door hem dat ze zich als een hoer gedroeg etc. Hij was verslaafd aan gokken. Hij sloeg haar, alleen gezien zij vrij dominant is, slaat zij ook altijd terug tot ze echt flink in de pijn zat. Hij pleegde overspel, heeft het alleen altijd ontkend. Op het moment van uitmaken kwam hij bijvoorbeeld binnen met een slagersmes die hij op de keukentafel legde en haar vroeg, wat wou je bespreken?
We zaten op dat moment beide aan onze BSc scriptie te werken in Londen en kwamen van de ene op de andere manier aan de praat. Zij vertelde een beetje haar verhaal en ik werd echt knettergek, ik zei dat ze knotsgek was dat ze nog bij hem was, en dat ze zelfs de verloofd ring nog om had. 2 week later had ze het uitgemaakt en praten wij elke dag een uur of 4. En zoals velen weten, one thing leads to another…
Zij zag in mij een succesvolle student (we hebben beide cum laude BSc), die goed zit qua carriere (had een goede zomerbaan), en een goede toekomst (ging een goede MSc doen en had sterke werkervaring) en sociaal sterk stond (was veel bezig met studenten-verenigingen in Londen en gaf les aan andere studenten). Ook heb ik zelf mijn eigen issues gehad in mijn jeugd en ben daar toch uitgekomen. Haar indruk was dus een sterke consistente gast, waarmee goed viel te communiceren. Ook waar ze mee een toekomst mee kon bouwen.
In Nederland heb ik haar naar een psycholoog gestuurd omdat ik persoonlijk vond dat ze deze shit met haar ex-vriend niet goed had verwerkt. Ze wou niet, maar naar verloop van tijd was ze toch blij dat ze is geweest. Ook was haar zelf-vertrouwen en sociale communicatie behoorlijk gedaald. Niet verschrikkelijk zwak, maar haar ex-vriendje heeft haar toch een behoorlijke deuk in haar zelf-vertrouwen gegeven. Niet geheel verwonderlijk. Dit zorgde voor een soort van zelf-verdedigings functie van haar hersens. Ze pakt zaken vaak eerst negatief aan, met het idee dat het niet goed uitpakt, want als het dan niet goed uitpakt, doet het haar geen pijn. Het is een levenstijl waar ik continu tegen heb moeten vechten. Het is jezelf naar beneden praten. Ze heeft een enorme zwart-wit visie.
Mijn systeem begint over over te lopen. Tijdens de zomervakantie , was ik bezig met herexamens, scriptie en werkte ik full-time bij een bank. Plus nog een volledige input in mijn relatie. Mijn dagen vlogen dus voorbij sneller dan ooit tevoren. Ik keek alleen niet meer goed naar mijn signalen van mijn lichaam om. Ik at veel zoet en suikerheden, en kwam gestaag kilo’s en kilo’s aan. Ik begon overspannen te raken.
Zij is in September afgestudeerd, was als enige bij haar afstuderen voor haar scriptie. Ik heb haar veel zaken in Nederland laten zien, waar ik vandaan kwam, veel gereist, veel dingen gezamelijk gedaan. De manier van deze relatie was dat er veel tijd in haar gestoken werd, met andere woorden. Energie in vrienden, bekenden, viel volledig weg. (Iets wat ik niet/nooit weer ga doen). Met name afgelopen 10 maand heb ik mijn vrienden (zelfs beste vrienden) enorm verwaarloosd. Niet een klein beetje ook. Alle energie naast school/werk/onderzoek ging richting vriendin. Ook in al mijn vorige relaties was dit niet het geval. Alleen bij deze relatie was het continu volledige energie spenderen met elkander. In het begin had ik natuurlijk zoiets van, hmm .. maar zij had volgens mij al vrij vroeg in onze relatie hartjes in d’r ogen terwijl ik mijn gevoelens voor haar echt heb laten groeien. Ze warden groter en groter ..
En toen liep mijn fysieke systeem enigszins over. Het begon allemaal een week of 3 geleden, enorme hyperventilatie aanval gehad nadat ik thuis kwam nadat ik mijn vriendin op het vliegveld had gezet nadat zij voor het eerst bij mijn ouders is geweest(!) Ze had hier samen met mij een jaar gestudeerd voor haar MSc, en ze zou nu terug gaan naar haar eigen land alvorens ze naar Londen zou vertrekken voor training voor haar nieuwe baan. Ik moest nog 2 examens doen en de planning was vanaf Januari bij haar samen te wonen.
Ik kwam thuis, wat gegeten en het was een uur of 23, en opeens kreeg ik een enorme hyperventilatie aanval. Had het idee dat ik niet meer op m’n voeten kon blijven staan en had het idee dat ik ‘wegzakte’ in m’n hoofd. Ook voelde ik nauwelijks m’n hartslag meer, had het idee dat dat ding niet meer in mn borstkas klopte. Of in ieder geval heel erg langzaam. Enorme paniek. Ik aan de bel trekken bij mijn vader, wat de fuck is er met mij aan de hand!? Hij mij uiteraard tot rust kalmeren .. maar de paniek zat al volledig in mijn hoofd. De paniek pakte mij volledig. Had een enorme waas in mijn hoofd. Kon niet tot rust komen en sliep nauwelijks, zat te rillen en was vooral bang dat als ik in slaap zou vallen ik niet wakker zou worden. Ik kon deze angst niet rationalizeren. Ik sliep dus super licht. Ik de volgende dag naar de huisarts. Die dag maar even hartfilmpje laten maken, dag erna de huisarts aan de telefoon; naja, laten we toch(!) maar even voor de zekerheid gaan controleren of er iets met je hart aan de hand is. Op het moment dat dat telefoontje kwam, was ik weer volledig in paniek, tranen, de hele reutemeteut. Ik heb die dagen (ongeveer een 2 week lang) continu lopen ijsberen, kilometers gewandeld. Sochtens een paar uur, smiddags een paar uur en savonds een paar uur om mijn hoofd maar rustig te krijgen. Ik heb toen alles laten vallen, alle kleine dingen waren al te veel. Vriendin was weg in het buitenland, ik zat thuis bij mijn vader, en kon ‘nergens‘ heen. Kreeg ook last van mijn maag, ontlasting zag er niet goed uit. Zat soms enorm te trillen. Ik was niet voor rede vatbaar. Ik kon mezelf nauwelijks tot rust zetten. Had het idee dat mijn spieren enorm verslapten, ik sliep enorm korte nachten, heel erg ‘licht’.
Die heb ik de hele tijd hier enorm bij betrokken, en zijn werd zo langzamerhand ook gek van mijn gedrag. Zij werd verliefd vanwege het feit dat ik zo sterk overkwam tijdens al die maanden en nu plots had ik een enorme meltdown, ik hoorde woorden dat ze bang was dat ik een gestoordenhuis zou terecht kunnen komen, ik niet meer voor rede vatbaar was en ik continu ziektes liep te verzinnen (hypochonder) en dat ik eens rustig moest doen omdat mijn hartje wel degelijk tikt, en dat er echt niks met me aan de hand was. Alleen op dat moment denk je alleen niet zo . Echt, je denkt niet zo . Om mezelf te steunen dat er echt niks aan de hand was heb ik haar verteld, als de bloedresultaten goed zijn, ga ik direct diezelfde dag nog naar land omdat het negatieve karakter van de plek waar ik zat (ik heb er immers continu lopen ijsberen, en niet bepaald goede herinneringen aan) moest verlaten om de ‘negatieve spel’ te doorbreken.
Dus die vrijdag, naar de huisarts en hij meldde uiteraard, je bent gezond. A healthy fish! Je bloedwaarden zijn gewoon normaal.
Dus ik naar het vliegveld, nu heb ik 1) al een hekel aan vliegen en 2) voelde me toch wel koortsig vanwege die ontlasting die ik had, en sliep nog steeds niet bepaald erg lang, maar fuck it, toch die kant op. Hoe meer ik bij het vliegveld kwam, hoe kutter ik me voelde, tot een moment dat ik echt enorm zat te twijfelen. Had nog 5 minuten om in te checken, voelde me enorm koortsig, misselijk en had een enorm puntige pijn in mijn maag. Had het al wel een aantal keer eerder afgelopen 14 dagen, maar dat was altijd wanneer ik vitamine pillen naar binnen zat te werken. Pijn was echt kut en soort of verlamde mij in die zin. Ik heb toen ziekenhuis gebeld, en die zeiden, laat ff je temperatuur meten, mocht hij hoog blijven, kunnen we ff kijken of er iets is, maar vooral rust nemen. Kan ff fklein maaggriepje zijn, gaat weer over.
Ik vriendin bellen, en die zei natuurlijk, kom nou toch, ik ga je hier wel verzorgen! Ik uiteindelijk toch besloten wel te gaan, enorm jankend aan de telefoon gezeten voor dat ik het vliegtuig instapte met de woorden, mocht er iets misgaan breng mij naar een ziekenhuis!
Ik die kant op, ben daar nog nooit geweest. Voor het eerst de schoonouders opzoeken (!) Als ik er nu over denk was het echt stom stom, oliedom. Werd opgehaald rond een uur of 10 s’avonds en voelde me echt fysiek crap. Maag deed pijn maar at ook erg weinig. Zij woonde in een relatief klein gehucht van paar honderd inwoners vrij ver van de bewoonde wereld. Die gedachte zinde me al niet, kwam daar binnen. En ja, je realiseert je enigszins, je gaat in zo’n paniekmodus voor het eerst naar je schoonouders toe! WTF ben je mee bezig komt eigenlijk niet naar je in boven. Ik heb de ouders zo goed mogelijk proberen te behandelen. Handen schudden, dankjewel zeggen etc.
Wij zijn daarna relatief snel gaan slapen, ik kon uiteraard niet slapen, ik weigerde elk contact met haar (! Niet bewust ..) en zat als een soort van verlamde vis op bed mijn maag rustig te houden en maar water te blijven drinken. Ik werd wakker rond een uur of 7 en liep weer te ijsberen in haar kamer en zei; ik wil naar huis, ik wil naar huis. Zij probeerde mij onder bedaren te brengen en ik was op dat moment echt niet voor rede vatbaar :S. Zij zei, oke, gaan we eerst ff naar het ziekenhuis, daarmee kon ik nog wel akkoord gaan. Ik dacht dat ik een blinde darm ontsteking had. Ik continu huilen, tranen biggelden over mijn wangen. Bizar als ik er nu zo over terug denk. Wij naar de 1e hulp in een relatief klein stadje van paar duizend inwoners in oost-europa. Op het moment dat ik daar binnen kwam voelde ik mij al enorm ongemakkelijk. Het was niet mijn ding daar. Ik sprak de taal niet, het ziekenhuis zag er natuurlijk relatief oud uit, bedden, apparatuur. Kwam daar een arts op aflopen, die continu met mijn vriendin in deze oost-europeaanse taal sprak, en je kunt daar ook totaal geen woord van uit opmaken. Ook enorm kut. Urine wou hij checken, en mijn bloed, maar ja, mijn bloed was de donderdag daarvoor al gecheckt (het was nu zondag) en dat was in orde. En de manier waarop hij alles wou doen, en toen ik dat ook allemaal zag, ik liep weer te ijsberen, voelde me plots enorm duizelig, droof het volledig door m’n hoofd dat ik echt enorm doordrukte van, ik wil naar huis. Naar huis, naar huis, naar huis... Ik had echt geen enkele andere gedachte in mijn hoofd. Ik spreek de taal hier niet, ik kijk hier rond en voel me enorm ongemakkelijk, ik moet hier weg! Naja vriendin kon me niet tot bedaren brengen, wat natuurlijk enigszins jammer was. Iets wat zij nu ook continu roept, je was niet voor rede vatbaar, ik kon niet met je communiceren.
Zij heeft mij afgezet op een station en ben toen via, via Berlijn weer naar huis gegaan. Een paar uur later kreeg ik enorm de wind van voren van de familie van haar via een telefoontje met vriendin.
1) Ik respecteerde haar land niet
2) Hoe haal ik het ook maar in mijn hoofd om mij niet verder te laten controleren daar in het ziekenhuis?
3) Ik respecteerde haar ouders niet
4) Ik ben volledig gestoord en niet voor rede vatbaar
5) Ik maak dingen op in mijn hoofd.
6) Ik moet me niet zo aanstellen, je voelt je niet lekker, je gaat in bed liggen.
7) Paniekaanvallen? Hyperventilatie? Doe normaal ..
Toen heeft haar vader tegen haar gezegd, je moet niet meer van deze jongen houden. Iets wat bij mij natuurlijk enorme woede heeft aangewakkerd. Toen zij 12 jaar was, kwam ze erachter dat haar vader overspel pleegde met haar moeder. Zij zei er wat van op dat moment en het is nooit tegen de moeder verteld, en haar vader vertelde haar; vertel het gerust aan je moeder, dan stoppen wij er mee, dat wil je ook niet! Ik ben nu met deze andere mevrouw bezig en ga hier nu niet mee ophouden. Hij is er zelf een aantal maanden later mee gestopt, en is verder nooit meer boven tafel gekomen. En nu, nadat ik een enorme ‘scene’ heb geschopt bij haar ouders thuis, binnen een 24 uur, waren de tafels opeens volledig gekeerd. Ik hoorde van de vriendin dat ze ‘er geen zin meer in had’. Ik zei, maar waarom zou je luisteren naar je vader? Ik mocht dat argument niet gebruiken omdat ik enorme herrie heb geschopt daar en dat haar vader en moeder nu wel erg gelukkig en happy zijn. In de tussentijd ben ik bij de huisarts geweest om die maagproblemen te checken waar ik last van had toen ik bij haar was, bleek het spastische darmen te zijn. Maagzuur en al dat soort spul, continu boeren en alles bij elkaar.
Zij gaf mij flink de wind van voren (terecht natuurlijk), en ook niet een beetje. Ze had al het vertrouwen in mij verloren. Ze viel juist op mij vanwege mijn sterke consistente karakter. Success hebben, op school, op werk. En nu ging opeens alles crap en wou ze de stekker er uit trekken. Je was niet voor rede vatbaar, en deze ‘meltdown’ begreep ze niks van. Hyperventilatie? Paniekaanval? Wat een onzin! Je was zo sterk en opeens val je opeens weg. Die 1.5 jaar was een leugen, de manier waarop je nu reageert is zoals je echt bent. Je ego heeft je opgegeten hoorde ik. Het deed echt heel veel pijn.
Ze zei dat zij in die periode ook zware fysieke en mentale issues had waar ze mijn hulp bij nodig had, en ik die niet kon geven. Ze zat te twijfelen tussen twee banen en wist niet precies waar ze voor moest gaan. Ook had ze medische controle over een zware medische ingreep die ze heeft gehad toen ze jong was. Dit gebeurde allemaal in de twee week toen ik mijn enorme meltdown had. Zij voelde zich dus niet alleen enorm genegeerd maar ook dat ze niet op mij kon vertrouwen.
Wat zegt de psycholoog?
Ik moest naar de psycholoog dus ik naar de psycholoog, iets waar ik het ook wel mee eens was. Ik ben zelf nog nooit zo ver weg gezakt en voelde zelf ook wel, dit wil ik nooit meer. Plus, op een gegeven moment ging ik mijn vriendin ook geloven dat ik misschien wel gek was. Misschien was ik dat ook wel?
Ik naar de psycholoog, heeft netjes naar alles geluisterd. Hij zei, je bent volledig gezond, je bent mentaal niet ziek, of zwak. Je bent juist erg gedreven. Je hebt jezelf de afgelopen 10 maand volledig over de kop gewerkt en de signalen van je lichaam volledig genegeerd. Je bent aangekomen, te weinig rust genomen, je nam te veel hooi op je vork en je had voor het eerst (na een aantal minder serieuze relaties) een relatie waarvan jij dacht ik kan hier mee verder. Je dacht al aan kids, trouwen etc. Iets wat je ook gezamelijk hebt besproken. En toen kwam ze voor het eerst langs bij je ouders, zij was op zoek naar een baan en je wist dat je elkaar niet meer zo vaak zou zien voor een jaar of 2 vanwege afsluiten MSc en begin werk. Dat uitte zich volledig op het moment dat jij haar afzette op het vliegveld en jij toen thuiskwam. In die tijd heb jij je behoorlijk op lopen fucken en ademde je niet goed. Ik heb ademhalings oefeningen meegekregen om de hyperventilatie te voorkomen, en daardoor niet meer in die drieluik (hyperventilatie - > hypochonder -> paniekaanval ) te komen. Hij zei ook dat mijn angst die ik ervaarde niet ‘vreemd’ is. Dat overkomt je, angst en hypochonder is niet alleen te verminderen, het is volledig te verhelpen. Iets wat haar familie anders bekijkt. Mijn vriendin hoorde daar verhalen van haar broer van een intelligente jongen die hypochonder was, die na verloop van tijd in de drugs en alcohol kwam. Normaliter werkte de psycholoog aan groepstherapie met andere mensen, maar hij zei al, dat zou voor jou niet goed zijn, die stappen zullen te kort zijn en je zou je ergeren aan de rest omdat die zich relatief negatief opstellen.
Ik zat in die periode blijkbaar in een viscieuze cirkel naar beneden van, hyperventilatie, naar hypochonder naar paniek aanval en weer hyperventilatie. En zo werk je jezelf in de nesten. Tijdens hyperventilatie heb je het idee dat je flauwvalt, gezien je hypochondere staat heb je het idee dat dat zich ergens uit (hart, maag of spieren) en ben je bang dat er wat mis is. Je doet een hart filmpje en de huisarts controleerd dat, en zegt toch verder onderzoek(!) wat voor jouw een confirmatie is dat er iets mis is en je daardoor weer in een paniekaanval schiet. Je ademhaling raakt volledig overhoop, je slaapt steeds minder, je bent steeds gevoeliger voor prikkels en je systeem raakt volledig in de overloop. De symptonen van deze hyperventilatie en paniekaanvallen geven ‘anderen’ de indruk dat je volledig in de war bent. Tijdens de paniekaanval in haar land heb je een typische vecht of vlucht modus gehad. Je wou plots uit Nederland omdat je alle negativiteit zat was en ging ook zo maar plots naar haar land (binnen 24 uur besloten) en nog geen 24 uur later had je weer een paniek aanval en wou je linea recta naar huis. Hoe zien andere mensen dat? Die zien een jongen compleet in de war, die alles onder een vergrootglas gooit. De symptonen van je paniek aanval (tunnel visie en vlucht of vecht) geeft hun het idee dat je een compleet egoistische eikel bent die alleen aan zich zelf denkt. Alleen definieren een paniekaanval en hyperventilatie aanval jouw niet als persoon. Zo ben jij niet! Zij zien symptonen van gedrag wat jij op dat moment niet onder controle had. Dat zij daar over vallen is jammer, maar niet raar. Het gaat alleen wel erg ver als zij zich daar zo aan vast klampen en zelfs zeggen, trouw niet met hem en je moet ophouden met van hem te houden ...
Stel, deze hele situatie bij haar schoonouders was nu(!) gebeurd of een 4 week er voor, zaten wij hier naar alle waarschijnlijkheid niet. Dat geeft toch gewoon aan dat het een soort van Murphys law was? Na shit, kreeg je nog meer shit en nog meer shit.
Wat zeggen de vrienden?
Gezien ik eigenlijk alleen maar mijn ei kwijt kon bij mijn vriendin, en dit nu erg lastig is, ben ik toch wel vrij panisch aan een aantal vrienden gaan trekken voor een babbel. Die zagen mij natuurlijk ook aankomen, continu sterk en succesvol geweest en opeens gooi je zo’n bom op tafel. Ik hoorde van alles en iedereen .. hetzelfde. Het komt allemaal wel weer goed, zij valt, jij helpt haar, jij valt zij gaat er van door? Geef haar de tijd om de gevoelens weer op een rijtje te krijgen.
Die angst en paniek is niet een vreemde reactie. Jij gaat voor het eerst haar ouders zien, uiteraard ben je nerveus, je hebt niet goed naar je lichaam geluisterd voor al die maanden, dan loopt hij op een gegeven moment over. Het feit dat je een hyperventilatie aanval hebt wil niet zeggen dat je gestoord bent. Het kan iedereen overkomen (jong en oud, van stratenmaker tot CEO) en het is moeilijk om dat onder controle te krijgen. Sommige mensen blijven er ook lang in hangen, maar jij hebt je zelf er weer uit getrokken!
Ik heb met mijn financiele vrienden gepraat en die waren allemaal wel bekend met een hyperventilatie aanval, het feit dat je echt enorme paniek kunt hebben en dat je in zo’n neerwaartse vicieuze cirkel kunt terecht komen. Of zelfs puur het gegeven van een paniekaanval. Het is niet alsof je een klein kind bent die voor het eerst naar de tandarts moet en zoveel gaat janken om er voor te zorgen dat hij maar niet hoeft. Of dat hij niet de ballen heeft om een rollercoaster in te stappen. Het zijn dingen die je op het moment van happening gewoon moeilijk onder controle hebt, het overkomt je ook opeens. Je loopt ergens, je hebt een hyperventilatie aanval, en plots heb je het idee dat je je hart niet meer voelt. Je denkt rustig na maar op een gegeven moment verlies je volledig controle. Het feit dat anderen je alleen maar beoordelen op je ‘gedrag’ is in die zin ook niet raar. Als er een nieuwe klasgenoot komt die voor het eerst een presentatie moet geven, en enorm stottert lijkt het ook een enorme sukkel en zullen anderen hem direct afschrijven. Dat wil niet zeggen dat het een enorme sukkel is!
Hoorde met name van anderen, been there done that. Ze noemden het ook een cultuur verschil, ik westers, zij oosters. Wat betreft ‘verrassing’ dat ik er last van had, niet of nauwelijks. Ik werkte altijd al ‘te’ veel. Mensen in het financiele district werken vaak veel uren, en letten dan niet altijd op de signalen van hun eigen lichaam. Ook hoorde ik van een goede financiele vriend die ook deze enorme angsten heeft gehad en zelfs Xanax voor heeft geschreven gekregen. Ik stond hier wel even van te kijken. Hoe kwamen zij er vaak uit? Door hulp van de vriendin .. Toen ik dat hoorde deed dat natuurlijk enorm veel pijn. Ik vertelde het aan mijn vriendin over deze paniekaanvallen en hyperventilatie van vrienden en ze geloofde het niet echt .. :’(.
Ik probeerde het biologische aspect uit te leggen, wat er fysiek in je lichaam gebeurt. Maar had niet het idee dat ze dat wou horen…
Mijn eigen familie zegt; trek de stekker er uit. Haar pakketje op haar rug is te zwaar om voor jezelf mee te nemen en dat zal je vies tegenvallen komende jaren. Je toekomst wacht niet op je, en een toekomst op haar bouwen lijkt me niet verstandig gezien haar gedrag die ze nu laat zien. Ze blijkt wel erg trouw op haar ouders en familie te steunen. Haar ouders klagen wel over jou, maar bijvoorbeeld de oudere zus van je vriendin, die niet bepaald vriendelijk is en mijn vriendin ook continu uitscheld etc. en enorme rattenstreken heeft uitgehaald toen ze jonger was (huilen omdat mijn vriendin ook naar het examenfeest van haar oudere zus ging en dat haar oudere zus zo’n scene in elkaar zette zodat mijn vriendin niet ging was normaal). Daar komt nog eens bij dat ze nooit een woord hebben gezegd over de voormalige relatie van mijn vriendin die ze meer dan 5 jaar heeft gehad waar ze mishandeld werd. Die haar enorm slecht behandeld heeft etc. De reden aldus mijn vriendin was omdat hij nooit bij haar ouders thuis is geweest. En ik ben wel bij haar thuis geweest ..
Ik heb met een goede vriend in Londen gesproken, en die vertelde me, gast, of je gaat er nu voor, alles op alles om het te redden of je kapt het nu zelf af. Ik heb voor het eerste gekozen, ik heb er te veel tijd, energie in gestoken om er nu binnen 2/3 week zo mee te kappen. Ik dacht serieus dat ik de dame had gevonden waar ik de rest van mijn leven mee wou spenderen, haar voor het eerst aan mijn familie heb laten zien.
Ik kan mij haar reactie voorstellen omtrent de familie, dat die zo enorm negatief zijn over mij. Maar ik ben verbaasd over de snelheid waarmee dit kwam. Plus het feit dat dat desastreuze weekend nu komende zaterdag 5 week geleden is gebeurd en dat er toch aan vast wordt gehouden. Ik vind het ook jammer dat ze zich in die zin zo laat leiden door de familie.
Ze heeft de afgelopen 6 week in Londen gezeten qua training en ik ben continu op en neer gevlogen om mijn relatie te redden. En ja.. ze stond op het punt het uit te maken in Oktober, en dat heeft ze toen niet gedaan. Ik had ook daadwerkelijk het idee dat het beter ging. Iets wat ze zelf ook zei.
Ik heb geen idee wat ik moet doen, ik heb nergens meer trek in. Lust is weg, en voel me emotioneel erg broos. Ik weet niet of ik verder moet met deze relatie. Ik wil wel, heel graag zelfs, want ben er van overtuigd dat zoiets tijd kost, maar het is zwaar .
Ik voel me enorm genaaid. Ik heb 1.5 jaar van mijn leven gespendeerd met haar, mijn energie in haar gestoken en heb daardoor zelfs een jaar vertraging opgelopen in mijn studie. Alles op alles gezet om te zorgen dat wannneer zij terug zou verhuizen naar Polen onze relatie sterk genoeg zou zijn om daarna weer bij elkaar te zijn.
En op het moment dat ik val, een maand voor dat zij die kan op zou verhuizen, laat zij mij op deze manier stikken.
Ik heb op dit moment geen baan, ik heb qua studie een achterstand tot en met eind Juli en hoef verder geen vakken meer te volgen dus heb in wezen 8 maand vrij voordat ik een aantal examens kan doen en dan kan afstuderen. Voor de rest heb ik mijn volledige vriendenkring verwaarloosd voor 1.5 jaar en die zien mij ook aankomen op dit moment, dat ik zo'n bom binnenbreng qua nieuws. Voor de rest heb ik nauwelijks vrienden in Nederland en zit ik nu (na al dat gespendeer richting haar) financieel aan de grond..
Ik zit hopeloos alleen thuis, terwijl zij net een nieuw leven is begonnen in Polen, nieuwe baan, nieuwe kansen.
Ik wil me echt niet zielig voelen maar het voelt zo gruwelijke kut
. Afgelopen maandag werd ze enigszins woest op mij, en zei ze dat de relatie echt toxic was en dat ze geen kant uit kon. Ze voelde niet alsof ze de keus had om voor mij te kiezen, want ze voelde zich veel te aansprakelijk als ze mij nu zou dumpen. Omdat ik al in zo'n diep dal zit en ik dan veel te diep zou vallen en dat haar pijn zou doen.
Dit welles of niet doorgaan spelletje speelt dus nu al sinds ongeveer 10 november en ik heb sinds die tijd dus geen druif uitgevoerd en me mee laten slepen door emoties etc.
Ik heb dit soort gevoelens nooit eerder gehad, en het is niet mijn 1e relatie, maar wel mijn allereerste keer dat ik het idee had, we kunnen hier mee verder.
De planning is als volgt, ik ga komende maandag het vliegtuig pakken en die kant op (richting Polen).
1) ik wil snoeigraag met haar verder maar ze verdrukt me volledig op dit moment. Gesprekjes die we hebben zijn kort en kil
2) Ik zit er voor een 1.5 week en ik kan ook niet zo maar even 'terug' naar NL (want geen geld) en ik spreek de taal daar verder ook niet.
Waarom ben ik zo bang dat ze het uitmaakt, waarom ben ik zo bang alleen te eindigen en waarom kan ik deze gevoelens niet uitschakelen?
Ik hoorde van iemand dat ze misschien Borderline heeft? Ze heeft enorme zwart-wit gevoelens, en de relatie sprong van super intens naar opeens minachting en koude kut gevoelens.
Ik heb op dit moment het meeste trek om uit het raam te springen
.
donderdag 29 november 2012 23:34
1. ik krijg relatie met dame die 5 jaar lang met een vriend zat opgescheept die haar volledig onder de duim had. En ook fysiek en sexueel misbruikte
2. ze had zelfvertrouwen van een knikker, ik heb daar enorm veel tijd en energie ingestoken om dat weer om hoog te krikken. Ze heeft veel intelligentie. Beide BSc cum laude bv.
3. ik raakte overspannen eind zomer
4. zij schrok zo erg dat ze het wou uitmaken. ze dacht dat ik altijd die sterke gast was. En juist omdat ze die gedachte had, bedacht ze plots, ik heb denk ik niet van je gehouden die periode
5. en gezien ik alles op alles heb gezet, sta ik met lege handen (vrienden verwaarloosd, financieel aan de grond, 8 maand niks te doen tot afstuderen MSc ..)
6. en de gevoelens die ik nog voor haar heb zijn ijzersterk en zij wil het nog niet uitmaken omdat zij zich voor het blok gezet voelt en het niet 'uit kan maken' aldus haar eigen woorden. Want anders zou ik in een nog veel dieper gat vallen.
En dat klopt helaas ook wel, want ik heb alles voor deze dame gegeven en nu wil ze d'r opeens vandoor. Ik heb me nog nooit zo genaaid gevoelt.
Ik kon altijd sterk rationeel nadenken .. maar dat is voor het eerst (en ook in deze relatie) volledig foetsie.
2. ze had zelfvertrouwen van een knikker, ik heb daar enorm veel tijd en energie ingestoken om dat weer om hoog te krikken. Ze heeft veel intelligentie. Beide BSc cum laude bv.
3. ik raakte overspannen eind zomer
4. zij schrok zo erg dat ze het wou uitmaken. ze dacht dat ik altijd die sterke gast was. En juist omdat ze die gedachte had, bedacht ze plots, ik heb denk ik niet van je gehouden die periode
5. en gezien ik alles op alles heb gezet, sta ik met lege handen (vrienden verwaarloosd, financieel aan de grond, 8 maand niks te doen tot afstuderen MSc ..)
6. en de gevoelens die ik nog voor haar heb zijn ijzersterk en zij wil het nog niet uitmaken omdat zij zich voor het blok gezet voelt en het niet 'uit kan maken' aldus haar eigen woorden. Want anders zou ik in een nog veel dieper gat vallen.
En dat klopt helaas ook wel, want ik heb alles voor deze dame gegeven en nu wil ze d'r opeens vandoor. Ik heb me nog nooit zo genaaid gevoelt.
Ik kon altijd sterk rationeel nadenken .. maar dat is voor het eerst (en ook in deze relatie) volledig foetsie.
