Relaties
alle pijlers
Relatie met ouders... Ik weet het niet meer...
donderdag 17 januari 2019 21:28
Hoi hoi,
Al jarenlang loopt de relatie tussen mij en mijn ouders niet heel lekker.
In het kort gezegd; ze hebben vaak commentaar op wat ik doe.
Bijv; mijn man was in het begin niet goed genoeg, ons huis is niet mooi en goed genoeg...
Ze hebben me heel vaak het gevoel gegeven dat ik het allemaal niet goed genoeg deed, lieten nooit eens merken trots te zijn op mij...
Mijn zusje daar in tegen doet het geweldig...ze hebben een mooi huis, kunnen regelmatig op haar kinderen passen, als ik eens om oppas vraag gaat dat altijd moeilijk...en meer van die dingen.
Wat mij in heel veel dingen onzeker heeft gemaakt.
Vind het bijv heel moeilijk om mensen hier thuis te laten komen, omdat ik bang ben dat ze het niet netjes genoeg vinden....
Toch probeer ik het allemaal wat los te laten en tegen mezelf te zeggen dat ik moet leven op de manier hoe IK gelukkig ben....
Het lastigste is ook dat ik het er niet echt met ze over kan hebben. Heb dat al een paar keer geprobeerd, omdat ik dit natuurlijk niet wil zo....voor mijzelf niet, maar ook niet voor hun.
Hun begrijpen mij niet en ik hun niet. Waardoor het altijd in een ruzie eindigd en ik me weer rot voel.
Dit wil ik dus niet meer, want ik word er echt dood en dood ongelukkig van.
Mijn man en ik hebben nu ons eigen gezin en ik wil me hier op focussen en focussen op de mensen en dingen die ons gelukkig maakt....
Maar toch sluimert het rot gevoel, vooral savonds op de bank...
Het gevoel dat ik het gewoon enorm mis om een goede band te hebben met mijn ouders, dat ik tegen hun kan vertellen hoe ik me voel, dat ze laten merken dat ze trots zijn op mij en me onvoorwaardelijk steunen. Helaas zal dit nooit gebeuren.
Eigenlijk voelt het voor mij gewoon alsof ik geen ouders meer heb, al jarenlang niet.
Dit wil ik helemaal niet, maar ik kan niet meer.....het heeft me teveel verdriet en pijn gedaan...
Wie heeft er tips of adviezen voor mij om hier mee om te gaan....
Al jarenlang loopt de relatie tussen mij en mijn ouders niet heel lekker.
In het kort gezegd; ze hebben vaak commentaar op wat ik doe.
Bijv; mijn man was in het begin niet goed genoeg, ons huis is niet mooi en goed genoeg...
Ze hebben me heel vaak het gevoel gegeven dat ik het allemaal niet goed genoeg deed, lieten nooit eens merken trots te zijn op mij...
Mijn zusje daar in tegen doet het geweldig...ze hebben een mooi huis, kunnen regelmatig op haar kinderen passen, als ik eens om oppas vraag gaat dat altijd moeilijk...en meer van die dingen.
Wat mij in heel veel dingen onzeker heeft gemaakt.
Vind het bijv heel moeilijk om mensen hier thuis te laten komen, omdat ik bang ben dat ze het niet netjes genoeg vinden....
Toch probeer ik het allemaal wat los te laten en tegen mezelf te zeggen dat ik moet leven op de manier hoe IK gelukkig ben....
Het lastigste is ook dat ik het er niet echt met ze over kan hebben. Heb dat al een paar keer geprobeerd, omdat ik dit natuurlijk niet wil zo....voor mijzelf niet, maar ook niet voor hun.
Hun begrijpen mij niet en ik hun niet. Waardoor het altijd in een ruzie eindigd en ik me weer rot voel.
Dit wil ik dus niet meer, want ik word er echt dood en dood ongelukkig van.
Mijn man en ik hebben nu ons eigen gezin en ik wil me hier op focussen en focussen op de mensen en dingen die ons gelukkig maakt....
Maar toch sluimert het rot gevoel, vooral savonds op de bank...
Het gevoel dat ik het gewoon enorm mis om een goede band te hebben met mijn ouders, dat ik tegen hun kan vertellen hoe ik me voel, dat ze laten merken dat ze trots zijn op mij en me onvoorwaardelijk steunen. Helaas zal dit nooit gebeuren.
Eigenlijk voelt het voor mij gewoon alsof ik geen ouders meer heb, al jarenlang niet.
Dit wil ik helemaal niet, maar ik kan niet meer.....het heeft me teveel verdriet en pijn gedaan...
Wie heeft er tips of adviezen voor mij om hier mee om te gaan....
donderdag 17 januari 2019 21:49
donderdag 17 januari 2019 21:51
Ik ben ook heel benieuwd hoe jouw zusje dit verschil ervaart. Kan het zo zijn dat ze haar ook afkraken in haar gezicht en jou juist ophemelen tegenover haar?
Verder klinken ze gewoon ook niet zo heel slim, alsof ze nauwelijks in de gaten hebben wat hun afkeuring met jou doet. Lastig dat je er niet over kunt praten.
Verder klinken ze gewoon ook niet zo heel slim, alsof ze nauwelijks in de gaten hebben wat hun afkeuring met jou doet. Lastig dat je er niet over kunt praten.
...
donderdag 17 januari 2019 22:00
Met mijn zusje kan ik het er ook niet echt over hebben, want ze wil zich er niet mee bemoeien, wat ik ook wel begrijpt.
Dus wat dat betreft voel ik me echt wel heel erg alleen.
Mijn ouders doen tegen haar dan ook heel anders. Ze heeft een mooi nieuwbouwhuis, leuke vrouw, leuke vrienden ed...
Haar baan is ook altijd zo super leuk en knap hoe ze dat doet... terwijl we bijna hetzelfde doen...
Ze hoeft maar te bellen en ze doen het voor haar...
Dus wat dat betreft voel ik me echt wel heel erg alleen.
Mijn ouders doen tegen haar dan ook heel anders. Ze heeft een mooi nieuwbouwhuis, leuke vrouw, leuke vrienden ed...
Haar baan is ook altijd zo super leuk en knap hoe ze dat doet... terwijl we bijna hetzelfde doen...
Ze hoeft maar te bellen en ze doen het voor haar...
donderdag 17 januari 2019 22:00
Wat ontzettend rot moet dat voelen....
Is dat verschil er altijd geweest? Heb je dat altijd zo ervaren? Heb je het er wel eens met je zus over gehad?
Het weegt zwaar, je hebt meerdere keren t gesprek proberen aan te gaan....ik denk dat je best heel goed weet wat het beste is want je beschrijft het zelf al. De focus leggen op jezelf en wat jou gelukkig maakt en als dat inhoud dat je een stap( of meer) terug doet in het contact met hun, so be it. Kies in eerste instantie voor jezelf.
Is dat verschil er altijd geweest? Heb je dat altijd zo ervaren? Heb je het er wel eens met je zus over gehad?
Het weegt zwaar, je hebt meerdere keren t gesprek proberen aan te gaan....ik denk dat je best heel goed weet wat het beste is want je beschrijft het zelf al. De focus leggen op jezelf en wat jou gelukkig maakt en als dat inhoud dat je een stap( of meer) terug doet in het contact met hun, so be it. Kies in eerste instantie voor jezelf.
donderdag 17 januari 2019 22:07
Ik denk dat je het beste je verwachtingen heel erg naar beneden kan gaan halen. Zolang je denkt: "waarom zijn ze niet lief voor mij? Ik wil leuke ouders." blijf je elke keer gekwetst worden. Je hebt het al geprobeerd, dus lief gaan ze niet worden. Wanneer je aan ze denkt als kennisen, die een beetje vervelend zijn, dan heb je dat minder.
Het beste kan je het contact ook naar het minimum of niks terugbrengen. Je wordt elke keer verdrietig van ze, dus dan kan je je tijd beter besteden met mensen die wel aardig zijn, zoals een lieve schoonmoeder, buren, collega's, vrienden of mensen die nu nog kennisen zijn, maar vrienden kunnen worden.
Het beste kan je het contact ook naar het minimum of niks terugbrengen. Je wordt elke keer verdrietig van ze, dus dan kan je je tijd beter besteden met mensen die wel aardig zijn, zoals een lieve schoonmoeder, buren, collega's, vrienden of mensen die nu nog kennisen zijn, maar vrienden kunnen worden.
donderdag 17 januari 2019 22:07
Daar ben ik ook benieuwd naar.vivapimpelmees schreef: ↑17-01-2019 21:33Rot voor je.... hoe is jouw band met je zus? Ziet zij het ook?
Verder herken ik veel in jou verhaal.
Thuis kon ik het ook nooit goed doen..ze wisten altijd alles beter.
En mijn broer kon eigenlijk weinig fout doen.
Maar mijn verhaal gaat zover , dat ik uiteindelijk door allerlei gebeurtenissen het contact volledig heb verbroken. Oktober vorig jaar , Was dat precies 10 jaar geleden. Mij gaf en geeft het rust.
Ik raad je dit niet aan , spijt heb ik er niet van..nooit gehad ook. Mss kun je een tijdje afstand nemen..het contact op een lager pitje zetten.
Genieten van je gezin..hobby's..enz enz.
Sterkte
donderdag 17 januari 2019 22:54
Ik krijg altijd de neiging bij dit soort issues om als tip te geven "schrijf ze een brief".
Maar ik vrees dat dit niet het gewenste resultaat gaat geven. Ik denk dat ze het zelf niet zien, zelf niet zo ervaren. Echt heel lastig. Ouders mogen hun kinderen onvoorwaardelijk liefhebben en steunen maar wat als ze niet bij machte zijn. Pijnlijk hoor.
Maar ik vrees dat dit niet het gewenste resultaat gaat geven. Ik denk dat ze het zelf niet zien, zelf niet zo ervaren. Echt heel lastig. Ouders mogen hun kinderen onvoorwaardelijk liefhebben en steunen maar wat als ze niet bij machte zijn. Pijnlijk hoor.
...
donderdag 17 januari 2019 22:55
Sommigen krijgen alles en sommigen doen het veel meer op eigen kracht. Dikwijls tegen wil en dank.
BIj mijn ouders had ik lang ook behoefte aan emotionele support en andere support. Ik was in de vragende rol, onvolwassen. Uiteindelijk besefte ik zat ze mij datgene niet konden geven. Dat gaf rust.
Ouders zijn maar mensen en verre van perfect.
BIj mijn ouders had ik lang ook behoefte aan emotionele support en andere support. Ik was in de vragende rol, onvolwassen. Uiteindelijk besefte ik zat ze mij datgene niet konden geven. Dat gaf rust.
Ouders zijn maar mensen en verre van perfect.
vrijdag 18 januari 2019 07:47
Kun je het bespreken met je partner? Dat scheelt een hele hoop. Hij is je nieuwe gezin, je nieuwe familie. Haal daar voldoening en energie uit.
Eigenlijk weet je heel goed wat goed voor jou is. Daarnaar handelen en het ook zo voelen zijn een andere stap. Dat heeft tijd nodig.
Het zal wellicht altijd een gevoelig punt blijven, echter verwachtingen bijstellen is wel belangrijk.
Jij kunt die mensen niet veranderen. Jij kunt wel een de slag met jezelf en je gevoel daarover.
Eigenlijk weet je heel goed wat goed voor jou is. Daarnaar handelen en het ook zo voelen zijn een andere stap. Dat heeft tijd nodig.
Het zal wellicht altijd een gevoelig punt blijven, echter verwachtingen bijstellen is wel belangrijk.
Jij kunt die mensen niet veranderen. Jij kunt wel een de slag met jezelf en je gevoel daarover.
vrijdag 18 januari 2019 10:02
Je blijft als kind enorm loyaal naar je ouders, en je wil gewoon graag dat de band goed is. Ook als je allang volwassen bent, dat zal altijd zo blijven. Daarom is het veel moeilijker om afstand van ze te nemen, maar ook om in te zien dat je bijvoorbeeld gewoon niet goed klikt met je ouders, of erger: dat het misschien ook gewoon geen leuke mensen zijn.
Mijn partner heeft geen contact met zijn ouders, en daar steun ik hem volledig in. Dat zijn ook gewoon geen aardige, warme mensen. Toen er nog contact was, was het meer gezeik dan leuk waardoor je echt op ging zien tegen bezoek ect. En uiteraard lag alles aan hem en niets aan moeders. Helaas zien ouders dit soort problemen sowieso heel anders, en zien ze hun eigen aandeel niet echt....Google maar eens wat artikelen erover.
Je hoeft je ouders ook niet actief uit je leven te bannen, maar het contact flink terugschroeven is ook niks mis mee. Hun eigen schuld, dan moeten ze maar wat minder commentaar hebben. Sowieso vind ik, dat als je niks leuks te zeggen hebt, je meestal beter gewoon je mond kunt houden....
Mijn partner heeft geen contact met zijn ouders, en daar steun ik hem volledig in. Dat zijn ook gewoon geen aardige, warme mensen. Toen er nog contact was, was het meer gezeik dan leuk waardoor je echt op ging zien tegen bezoek ect. En uiteraard lag alles aan hem en niets aan moeders. Helaas zien ouders dit soort problemen sowieso heel anders, en zien ze hun eigen aandeel niet echt....Google maar eens wat artikelen erover.
Je hoeft je ouders ook niet actief uit je leven te bannen, maar het contact flink terugschroeven is ook niks mis mee. Hun eigen schuld, dan moeten ze maar wat minder commentaar hebben. Sowieso vind ik, dat als je niks leuks te zeggen hebt, je meestal beter gewoon je mond kunt houden....
vrijdag 18 januari 2019 16:39
Dank jullie voor jullie reacties.
Doet me wel goed.
Want pijnlijk is het zeker.
En ja, ik heb altijd veel verwachtingen gehad, omdat ik hoopte dat het goed zou komen of dat hun zouden veranderen zodat ze mij konden geven waar ik zo naar heb verlangd al die jaren. Maar het besef komt nu steeds meer dat dat niet gaat gebeuren en dat ik diegene ben die daarin moet veranderen.
Zodat ik mezelf niet telkens opnieuw pijn blijf doen.
Maar het is moeilijk, zo verdomde moeilijk.
Probeer me dan ook op andere dingen te focussen, meer sociale contacten te maken. Maar dat vind ik best heel moeilijk, omdat ik altijd zo twijfel over mezelf en mezelf zo onzeker voel.
Maar vanaf nu wil ik dat niet meer gaan doen. Moet echt meer gaan genieten van het leven ipv met telkens met mijn ouders bezig te zijn.
Gelukkig heb ik wel een hele lieve man die mij altijd steunt, maar me soms ook eens een schop onder mijn kont geeft, want die ben ik soms wel nodig.
Hij helpt me meer te relativeren.
Doet me wel goed.
Want pijnlijk is het zeker.
En ja, ik heb altijd veel verwachtingen gehad, omdat ik hoopte dat het goed zou komen of dat hun zouden veranderen zodat ze mij konden geven waar ik zo naar heb verlangd al die jaren. Maar het besef komt nu steeds meer dat dat niet gaat gebeuren en dat ik diegene ben die daarin moet veranderen.
Zodat ik mezelf niet telkens opnieuw pijn blijf doen.
Maar het is moeilijk, zo verdomde moeilijk.
Probeer me dan ook op andere dingen te focussen, meer sociale contacten te maken. Maar dat vind ik best heel moeilijk, omdat ik altijd zo twijfel over mezelf en mezelf zo onzeker voel.
Maar vanaf nu wil ik dat niet meer gaan doen. Moet echt meer gaan genieten van het leven ipv met telkens met mijn ouders bezig te zijn.
Gelukkig heb ik wel een hele lieve man die mij altijd steunt, maar me soms ook eens een schop onder mijn kont geeft, want die ben ik soms wel nodig.
Hij helpt me meer te relativeren.
vrijdag 18 januari 2019 17:15
Het moeilijkste is het om voor jouwzelf te accepteren dat het nu eenmaal zo is. Dat jij er verder niets aan kunt doen.
Daarna wordt het een stuk makkelijker om geen rekening meer te houden met jouw ouders en je dus ook mentaal zover te krijgen dat je ook niet meer naar hen kijkt wanneer je ergens mee zit. (oppas etc.)
Dan ga je vaker Nee zeggen, ga je ze vaker negeren en dan komt de dag dat jouw ouders eindelijk eens vragen waarom jij ze nooit meer benaderd. Dan kan jij met een gerust hart zeggen dat jij gewoon niets meer aan ze hebt, aangezien altijd alles wat je ze vroeg te moeilijk voor hen was en jij de rest van de tijd alleen maar denigrerend commentaar kreeg, waardoor jij dus hebt besloten dat ze er evengoed niet kunnen zijn. Waarna je ze maar lekker laat klaarstomen in hun verontwaardiging en je eigen plan trekt na het verbreken van het contact.
Ze komen, wanneer ze uitgeraasd zijn vanzelf wel weer terug, maar dan heb jij het regie in handen.
Daarna wordt het een stuk makkelijker om geen rekening meer te houden met jouw ouders en je dus ook mentaal zover te krijgen dat je ook niet meer naar hen kijkt wanneer je ergens mee zit. (oppas etc.)
Dan ga je vaker Nee zeggen, ga je ze vaker negeren en dan komt de dag dat jouw ouders eindelijk eens vragen waarom jij ze nooit meer benaderd. Dan kan jij met een gerust hart zeggen dat jij gewoon niets meer aan ze hebt, aangezien altijd alles wat je ze vroeg te moeilijk voor hen was en jij de rest van de tijd alleen maar denigrerend commentaar kreeg, waardoor jij dus hebt besloten dat ze er evengoed niet kunnen zijn. Waarna je ze maar lekker laat klaarstomen in hun verontwaardiging en je eigen plan trekt na het verbreken van het contact.
Ze komen, wanneer ze uitgeraasd zijn vanzelf wel weer terug, maar dan heb jij het regie in handen.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 18 januari 2019 17:55
Des te hoger de verwachtingen des te meer teleurgesteld zul je zijn. De verwachtingen zijn met de jaren alleen maar meer scheefgegroeid. Laat je verwachtingen los tav je ouders, waarschijnlijk merken ze gauw genoeg de verandering.
Doe nu wat goed voelt voor jou, zet jezelf op de eerste plaats. Gelukkig heb je een betrokken partner die er voor je is. Die heb je nodig want het is gewoon een verdrietige constatering.
Maar volgens mij doorzie je het patroon en dat is jouw keerpunt.
Doe nu wat goed voelt voor jou, zet jezelf op de eerste plaats. Gelukkig heb je een betrokken partner die er voor je is. Die heb je nodig want het is gewoon een verdrietige constatering.
Maar volgens mij doorzie je het patroon en dat is jouw keerpunt.
