Relatie niet kunnen betalen

Nooit gedacht dat ik hier zelf ooit een topic zou openen. Ik weet ook eigenlijk niet goed wat ik hiermee wil. Ik ben best bang voor jullie reacties. Ik denk namelijk dat ik een beetje heel erg dom ben geweest de laatste tijd.

Ik heb nu sinds 1,5 jaar een lat-relatie. We hebben elkaar via kennissen leren kennen en de vlam sloeg eigenlijk meteen in de pan. Ik was al jaren alleen, heb zelfs als (bewust) alleenstaande moeder een kind gekregen (5). Hij is een aantal jaar geleden gescheiden, geen kinderen. We waren allebei vrij snel smoorverliefd, zijn gaan daten en nu ongeveer sinds een jaar komt vriend ook hier thuis over de vloer en heeft hij mijn kind leren kennen. Kind en vriend zijn echt dol op elkaar. Vriend heeft vanaf het begin aangegeven een serieuze relatie met mij te willen en ziet nog steeds een toekomst met mij.
Ik zou dat ook heel erg graag willen, ik hou heel veel van vriend, maar de laatste tijd komt er steeds vaker het besef dat ik het gewoon niet kan betalen. Ik zie gewoon geen andere uitweg meer dan de relatie te verbreken.

We werken allebei fulltime, maar mijn vriend verdiend gewoon veel meer dan ik. We zijn financieel absoluut niet gelijkwaardig. Vriend heeft daardoor een veel hogere levenstandaard dan ik. Kosten voor uit eten gaan enzo betalen we om en om, dus dat loopt heel gelijk op. Al begin ik de laatste maanden wel te merken dat vriend zich qua keuze restaurants en uitjes enzo een beetje aan mij heeft aangepast. Niet dat we elke keer bij de McDonalds zitten, maar als vriend met zijn familie of vrienden uit eten gaat dan is dat echt wel in een chiccer restaurant dan waar wij naartoe gaan.

Ik ben altijd van mening geweest dat je als vrouw gewoon je eigen broek op moet houden. Noemde mezelf altijd een feministe. Ik vond mezelf altijd totaal gelijkwaardig aan de man en alles zou altijd 50/50 gaan. Vriend staat er trouwens ook zo in, vind ook heel sterk dat alles gelijkwaardig moet zijn qua geld. Geeft aan mij als gelijkwaardige te zien qua andere dingen. We waren het er ook over eens dat alles 50/50 zou gaan.
Maar nu begint vriend vaker over de toekomst, hij wil het liefst over een tijd samen een huis kopen, gaan samenwonen en trouwen. En nu komt het er dus eigenlijk op aan en betrap ik mezelf erop dat ik misschien helemaal niet zo van dat 50/50 ben. Ik wil gewoon zó graag bij mijn vriend blijven. Ik hou van hem, ik wil met hem oud worden. Maar de levensstijl die hij gewend is, het type huis waarin hij wil wonen, hoe ga ik daar in godsnaam de helft van dragen financieel? Dat kán niet van mijn huidige salaris.

Mijn vriend wil maar niet snappen dat ik carrière technisch aan mijn plafond zit. Die vind dat ik mezelf naar beneden haal en dat ik er qua werk gewoon de schouders onder moet zetten zodat ik nog een paar keer promotie maak. Maar het zit er écht niet in. Ik heb hbo gedaan en verdien echt helemaal niet slecht, heb al jaren een hele leuke baan. Maar meer dan dit gaat het gewoon niet worden.

Ik heb eigenlijk m’n kop in het zand gestoken de laatste tijd. Ik zag dit al aan komen, dat het hier op zou gaan klappen. Tegen beter weten in, ben ik toch in de relatie gebleven. Wel met de laatste tijd dus een stemmetje in m’n achterhoofd dat we dus eigenlijk niet goed bij elkaar passen. Want met hoe wij er qua financiën in staan, dat lukt alleen als je allebei zo’n beetje hetzelfde binnen haalt. En dat is dus niet zo bij ons. Volgens mij zit er niks anders op dan toch uit elkaar gaan. Maar ik vind het wel héél erg verdrietig allemaal.

Nou ja, het is wel een heel erg lang verhaal geworden. Wet van Wuiles is dan van toepassing, hè. Dus misschien tegen beter weten in, wil ik jullie toch vragen naar wat jullie hier nou van vinden.