Relaties
alle pijlers
Relatie over nu toch twijfel...
zondag 15 juli 2018 20:17
Hier komt ie dan, n heel verhaal.
Vier jaar geleden m’n inmiddels ex-vriendin ontmoet. Een redelijk stormachtige periode.
Het eerste half jaar was leuk, spontaan en spannend. Zo zou t moeten zijn. Door omstandigheden ben ik toen bij haar gaan wonen, dat was n bevestiging voor t gevoel dat ik/we heel sterk hadden. Redelijk snel werd t beklemmend voor haar, dus elkaar wat meer ruimte geven. Weer n half jaar verder de verhuizing naar mijn eigen huis gemaakt, dat voelde ook goed, toch kon ze haar draai niet helemaal vinden. Dit veranderen dat verbouwen etc. Toch zit ze niet helemaal lekker terwijl ik echt gelukkig ben. Op een bepaald moment rommelt t bij haar en ze moet t rustig aan doen. Na een w.sport met collega’s blijft ze met een app contact over en lees ik dingen die niet ok zijn. Confronteer haar hiermee en ze breekt dat af. 2 weken daarna zit ze met een burn-out thuis en is volledig onderuit geslagen. Ze zegt over alles te twijfelen, zichzelf, werk, onze relatie. Ik blijf volhouden, dit is het juiste plaatje, we komen er wel door. Ik blijf voor haar klaarstaan, doe alles wat ze nodig lijkt te hebben, geef haar de ruimte om te herstellen, geef n knuffel als ik mag, wil d’r meerdere geven maar dat is niet makkelijk voor haar. Na ruim n jaar gaat t beter en begint ze met reïntegreren. Dan gaat onze kinderwens in vervulling. Het blijft eenrichtingsverkeer, wel genegenheid willen ontvangen, geven blijft lastig. Als onze mini er eenmaal is zijn we allebei echt gelukkig. De tijd daarna klampt ze zich helemaal vast aan onze mini. Intussen ben ik ook niet van steen en heb n luisterend oor gevonden bij n goede vriendin. Alleen n oor niets anders, in m’n hoofd wil ik misschien wel. Of geniet ik alleen maar van de oprechte waardering en is dat al genoeg.
Thuis spreek ik uit me niet fijn te voelen, zorg en geef alles, krijg zo weinig terug. Dan beginnen 2 maanden met strijd en discussie. Uiteindelijk maak ik half onder haar dwang een keuze. Tot hier en niet verder, de dag erna is ze vertrokken. Inmiddels is dat 6 weken geleden en krijg ik ‘geen’ contact met haar, ze is kwaad, verdrietig en weer ‘depressief’. Dat doet me pijn, zo wil ik haar niet zien. Ik gun haar wel t geluk, denk alleen dat ik haar dit niet kan bieden, toch twijfel ik. M’n gevoel zegt dit kan nooit werken, toch zou ik haar een knuffel en kus willen geven, kan dat niet doen uit valse hoop. Over n paar weken wordt onze mini 1, f.ck wat n zooitje.
Vier jaar geleden m’n inmiddels ex-vriendin ontmoet. Een redelijk stormachtige periode.
Het eerste half jaar was leuk, spontaan en spannend. Zo zou t moeten zijn. Door omstandigheden ben ik toen bij haar gaan wonen, dat was n bevestiging voor t gevoel dat ik/we heel sterk hadden. Redelijk snel werd t beklemmend voor haar, dus elkaar wat meer ruimte geven. Weer n half jaar verder de verhuizing naar mijn eigen huis gemaakt, dat voelde ook goed, toch kon ze haar draai niet helemaal vinden. Dit veranderen dat verbouwen etc. Toch zit ze niet helemaal lekker terwijl ik echt gelukkig ben. Op een bepaald moment rommelt t bij haar en ze moet t rustig aan doen. Na een w.sport met collega’s blijft ze met een app contact over en lees ik dingen die niet ok zijn. Confronteer haar hiermee en ze breekt dat af. 2 weken daarna zit ze met een burn-out thuis en is volledig onderuit geslagen. Ze zegt over alles te twijfelen, zichzelf, werk, onze relatie. Ik blijf volhouden, dit is het juiste plaatje, we komen er wel door. Ik blijf voor haar klaarstaan, doe alles wat ze nodig lijkt te hebben, geef haar de ruimte om te herstellen, geef n knuffel als ik mag, wil d’r meerdere geven maar dat is niet makkelijk voor haar. Na ruim n jaar gaat t beter en begint ze met reïntegreren. Dan gaat onze kinderwens in vervulling. Het blijft eenrichtingsverkeer, wel genegenheid willen ontvangen, geven blijft lastig. Als onze mini er eenmaal is zijn we allebei echt gelukkig. De tijd daarna klampt ze zich helemaal vast aan onze mini. Intussen ben ik ook niet van steen en heb n luisterend oor gevonden bij n goede vriendin. Alleen n oor niets anders, in m’n hoofd wil ik misschien wel. Of geniet ik alleen maar van de oprechte waardering en is dat al genoeg.
Thuis spreek ik uit me niet fijn te voelen, zorg en geef alles, krijg zo weinig terug. Dan beginnen 2 maanden met strijd en discussie. Uiteindelijk maak ik half onder haar dwang een keuze. Tot hier en niet verder, de dag erna is ze vertrokken. Inmiddels is dat 6 weken geleden en krijg ik ‘geen’ contact met haar, ze is kwaad, verdrietig en weer ‘depressief’. Dat doet me pijn, zo wil ik haar niet zien. Ik gun haar wel t geluk, denk alleen dat ik haar dit niet kan bieden, toch twijfel ik. M’n gevoel zegt dit kan nooit werken, toch zou ik haar een knuffel en kus willen geven, kan dat niet doen uit valse hoop. Over n paar weken wordt onze mini 1, f.ck wat n zooitje.
zondag 15 juli 2018 20:26
Je klinkt niet alsof jij zelf heel tevreden was over deze relatie.
Net siert je dat je de moeder van je kind graag gelukkig wil zien maar je hebt je best gedaan en wat jij hebt te geven is niet wat haar goed doet zo te lezen.
Ondertussen heb jij ook recht op een goede relatie.
Ik zou haar relatietherapie voorstellen, niet perse om weer een liefdesrelatie op te bouwen. Maar meer om jullie relatie als ouders te herstellen.
Het gaat nu om jullie kind.
Hoe staat het met erkenning, voogdij, etc?
Ik zou hierin juridische ondersteuning zoeken.
Net siert je dat je de moeder van je kind graag gelukkig wil zien maar je hebt je best gedaan en wat jij hebt te geven is niet wat haar goed doet zo te lezen.
Ondertussen heb jij ook recht op een goede relatie.
Ik zou haar relatietherapie voorstellen, niet perse om weer een liefdesrelatie op te bouwen. Maar meer om jullie relatie als ouders te herstellen.
Het gaat nu om jullie kind.
Hoe staat het met erkenning, voogdij, etc?
Ik zou hierin juridische ondersteuning zoeken.
zondag 15 juli 2018 20:38
Zo, en daar zit je dan 17 jaar aan vast. Ik lees burn-out, twijfelen, dan een kinderwens. Hoe oud zijn jullie als ik vragen mag?
Voor het kind zou het zonde zijn om zo vroeg al zijn beide ouders uit elkaar te zien gaan. Staat ze open voor therapie? Zo niet, balen kerel. Maar dat gaat alimentatie worden.
Voor het kind zou het zonde zijn om zo vroeg al zijn beide ouders uit elkaar te zien gaan. Staat ze open voor therapie? Zo niet, balen kerel. Maar dat gaat alimentatie worden.
zondag 15 juli 2018 20:47
Snap de reacties wel, nu achteraf is dat makkelijk terugkijken. Het verhaal heeft meer details die hier niet passen. Op t moment om die keuze te maken voelde dat goed. Was absoluut geen bevlieging en wel overwogen. Onze mini is nu bij de moeder, zie d’r nu 1 a 2x p/wk. N goede regeling moet r nog komen. Erkenning etc is goed geregeld.
zondag 15 juli 2018 21:45
Idd twijfel over m’n gevoel voor haar, dat er nog steeds is. Ben alleen bang als ik daar aan toe geef dat ik uiteindelijk niet ga vinden bij haar wat ik wel nodig heb. En me nu dus laat beïnvloeden door m’n liefde voor onze mini.
zondag 15 juli 2018 22:19
Lastig hoor als je nog gevoelens voor haar hebt, maar ik vrees dat haar liefde voor jou iets te wisselvallig is om een fijne stabiele toekomst mee op te bouwen en er is dan ook geen goede stabiele omgeving voor je kind.
zondag 15 juli 2018 22:54
Jullie hadden vooral veel gezeik dus al laat je 100 details achterwege, jullie hadden geen basis om een kind op te krijgen. Ik snap dit soort topics echt oprecht nooit. En nu is kind de dupe. Inderdaad, wat een zooi. Regel het zo fatsoenlijk mogelijk voor je kind.E964 schreef: ↑15-07-2018 20:47Snap de reacties wel, nu achteraf is dat makkelijk terugkijken. Het verhaal heeft meer details die hier niet passen. Op t moment om die keuze te maken voelde dat goed. Was absoluut geen bevlieging en wel overwogen. Onze mini is nu bij de moeder, zie d’r nu 1 a 2x p/wk. N goede regeling moet r nog komen. Erkenning etc is goed geregeld.
-
zondag 15 juli 2018 23:13
Jij hebt nog gevoelens voor haar. Heeft zij nog gevoelens voor jou? Zijn jullie bereid om het verleden te laten voor wat het is en om een nieuwe frisse start te maken? Jullie zijn beiden gekwetst maar als jullie daar overheen kunnen stappen, en samen in relatietherapie willen en kunnen gaan, is er nog enigszins hoop.
Middels relatietherapie bestaat de kans dat jullie elkaar terugvinden en dat jullie bij elkaar vinden wat jullie beiden nodig hebben. Ik zou het proberen al is het maar uit liefde voor jullie mini.