Relaties
alle pijlers
Relatietwijfels in lange relatie
zaterdag 22 februari 2020 19:17
Ik lees weleens mee op het forum en heb nu zelf een vraag waarvoor ik een topic open. Ik ben bijna 30 en sinds de middelbare school samen met mijn vriend. Vorig jaar zijn er wat dingen gebeurd in onze relatie van zijn kant en dat heeft me aan het denken gezet: is dit degene met wie ik een toekomst voor me zie, passen we eigenlijk wel bij elkaar?
Dat lijkt misschien gek om me dat nu pas af te vragen maar onze relatie was altijd een stabiel en veilig onderdeel van m'n leven. Heel vanzelfsprekend en ik heb er tot de afgelopen tijd ook geen vraagtekens bij gezet, al ben ik (volgens mij?) nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.
Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan en voor de rest was onze relatie prima. Door de lastige tijd die we hebben gehad ben ik meer gaan twijfelen. Niet alleen vanwege het seksuele stuk, maar ook omdat we over veel dingen verschillend denken, niet dezelfde interesses hebben en andere dingen belangrijk vinden in het leven. Het lijkt me saai als je op alle vlakken wel hetzelfde denkt en in elkaar zit, dus daar ben ik ook niet naar op zoek, maar ik vraag me wel af wat ons dan bindt. Behalve dus dat we een lange geschiedenis hebben samen (en samenwonen).
Hij is zorgzaam, lief, sociaal, fysiek aantrekkelijk, mijn vrienden mogen 'm. Aan de ene kant denk ik: misschien is het wel goed voor me om te ontdekken wie ik ben buiten deze relatie en misschien kom ik dan ooit wel iemand tegen die beter bij me past, waar ik wel een fijn seksleven mee heb en interesses mee deel. Aan de andere kant twijfel ik, omdat hij zo'n vanzelfsprekend onderdeel is van mijn leven, al jaren, en ik al hartstikke blij mag zijn dat hij zo lief en zorgzaam is. Ik kan me letterlijk niet voorstellen hoe het leven zonder hem is.
Hebben jullie hier gedachtes over of ervaringen met een soortgelijke situatie?
Dat lijkt misschien gek om me dat nu pas af te vragen maar onze relatie was altijd een stabiel en veilig onderdeel van m'n leven. Heel vanzelfsprekend en ik heb er tot de afgelopen tijd ook geen vraagtekens bij gezet, al ben ik (volgens mij?) nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.
Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan en voor de rest was onze relatie prima. Door de lastige tijd die we hebben gehad ben ik meer gaan twijfelen. Niet alleen vanwege het seksuele stuk, maar ook omdat we over veel dingen verschillend denken, niet dezelfde interesses hebben en andere dingen belangrijk vinden in het leven. Het lijkt me saai als je op alle vlakken wel hetzelfde denkt en in elkaar zit, dus daar ben ik ook niet naar op zoek, maar ik vraag me wel af wat ons dan bindt. Behalve dus dat we een lange geschiedenis hebben samen (en samenwonen).
Hij is zorgzaam, lief, sociaal, fysiek aantrekkelijk, mijn vrienden mogen 'm. Aan de ene kant denk ik: misschien is het wel goed voor me om te ontdekken wie ik ben buiten deze relatie en misschien kom ik dan ooit wel iemand tegen die beter bij me past, waar ik wel een fijn seksleven mee heb en interesses mee deel. Aan de andere kant twijfel ik, omdat hij zo'n vanzelfsprekend onderdeel is van mijn leven, al jaren, en ik al hartstikke blij mag zijn dat hij zo lief en zorgzaam is. Ik kan me letterlijk niet voorstellen hoe het leven zonder hem is.
Hebben jullie hier gedachtes over of ervaringen met een soortgelijke situatie?
anoniem_395932 wijzigde dit bericht op 22-02-2020 20:36
6.73% gewijzigd
zaterdag 22 februari 2020 20:32
Nee, nooit geweest ook. Van beide kanten niet.
Het is een oprechte vraag. Ik heb alles uit m'n OP ook al met mijn vriend besproken, we zijn samen in relatietherapie gegaan na de lastige periode.
anoniem_395932 wijzigde dit bericht op 22-02-2020 20:42
29.53% gewijzigd
zaterdag 22 februari 2020 20:41
Wat mij opvalt is dat je zegt dat je nooit echt verliefd bent geweest, dat vind ik best een belangrijk iets. Zelf ben ik ook al eeuwen bij dezelfde, maar heb nu nog af en toe dat ik me verliefd voel als ik naar hem kijk of als hij iets liefs doet of zegt. Dat zorgt er ook voor dat ik hem gewoon de leukste vind; natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn in een andere relatie en of ik wellicht gelukkiger zou zijn met een ander. Maar ik vind dat verliefde gevoel na aaaal die jaren zoveel waard. Als ik dat niet meer zou voelen of zelfs nooit gevoeld had, dan zou ik ook flink twijfelen. Kan je erover praten met een vriend(in)?
zaterdag 22 februari 2020 20:49
Vikhui schreef: ↑22-02-2020 20:41Wat mij opvalt is dat je zegt dat je nooit echt verliefd bent geweest, dat vind ik best een belangrijk iets. Zelf ben ik ook al eeuwen bij dezelfde, maar heb nu nog af en toe dat ik me verliefd voel als ik naar hem kijk of als hij iets liefs doet of zegt. Dat zorgt er ook voor dat ik hem gewoon de leukste vind; natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn in een andere relatie en of ik wellicht gelukkiger zou zijn met een ander. Maar ik vind dat verliefde gevoel na aaaal die jaren zoveel waard. Als ik dat niet meer zou voelen of zelfs nooit gevoeld had, dan zou ik ook flink twijfelen. Kan je erover praten met een vriend(in)?
Bedankt voor je reactie. Ik denk dat ik inderdaad nooit verliefd ben geweest (een vriendin met wie ik erover heb gesproken zei dat ik het zou weten als het wel zo was). Ik was heel erg jong toen ik in deze relatie rolde en het kwam meer vanuit zijn kant dan vanuit mij. Maar ik ben er net zo goed in meegegaan.
Ik moet zeggen dat door alles wat er gebeurd is (ik wil er niet teveel over zeggen ivm herkenbaarheid, maar het ging er voornamelijk om dat hij zich op sommige punten anders had voorgedaan en over sommige dingen loog) mijn beeld van hem ook veranderd is.
Een vriendin met wie ik het erover heb gehad zegt dat ik te jong ben om te settelen voor iets waar ik zo erg aan twijfel, een andere vriendin zegt dat ik moet vertrouwen op m'n gevoel. Maar ja, onze relatie is niet slecht. Er is niets 'ergs' gebeurd zoals vreemdgaan waardoor je misschien wat makkelijker de knoop doorhakt. Het is in principe prima, alleen vraag ik me af of dat (nog) genoeg voor me is of dat we allebei gelukkiger zouden zijn met iemand die meer bij ons past. Het knaagt soms wel aan me dat ik dat gevoel van verliefdheid niet herken en amper seksuele aantrekkingskracht voel: ben je dan wel partners of eigenlijk meer beste vrienden die toevallig in hetzelfde huis wonen?
anoniem_395932 wijzigde dit bericht op 22-02-2020 22:27
5.76% gewijzigd
zaterdag 22 februari 2020 20:59
Ik ben al ruim 10 jaar samen met mijn vriend, ik ben ook ergens in de 20 (nog niet bijna 30 gelukkig) maar ik herken dit totaal niet.
Ik was superverliefd op hem en we hebben heel veel met elkaar gemeen, waardoor we juist supergoed bij elkaar passen. Zelfde interesses, zelfde gedachtegangen. Ik zou ook niet samen willen zijn met iemand die radicaal anders denkt dan ik op verschillende gebieden (het gebied van dierenwelzijn bijvoorbeeld). Ik vind het juist heel belangrijk dat we hetzelfde denken over bepaalde zaken. Niet alles is leuk in onze relatie, maar ik kan me niemand indenken die beter bij me past dan hij... We begrijpen elkaar zo goed.
Ook zeg je geen aantrekkingskracht te voelen, wat ik ook opmerkelijk vind. Het klinkt niet alsof dit degene is die het beste bij je past...
Ik was superverliefd op hem en we hebben heel veel met elkaar gemeen, waardoor we juist supergoed bij elkaar passen. Zelfde interesses, zelfde gedachtegangen. Ik zou ook niet samen willen zijn met iemand die radicaal anders denkt dan ik op verschillende gebieden (het gebied van dierenwelzijn bijvoorbeeld). Ik vind het juist heel belangrijk dat we hetzelfde denken over bepaalde zaken. Niet alles is leuk in onze relatie, maar ik kan me niemand indenken die beter bij me past dan hij... We begrijpen elkaar zo goed.
Ook zeg je geen aantrekkingskracht te voelen, wat ik ook opmerkelijk vind. Het klinkt niet alsof dit degene is die het beste bij je past...
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 22 februari 2020 21:05
Ik ben ook al heel lang samen met mijn partner( 25 jaar).
En wij hebben ook zeker ups en downs gehad.
Vaak zijn het fases waarin het zich af wisselt.
Ik zou zeggen , ga eens een weekje weg met een vriendin .
En ga dan eens bij jezelf te raden of je hem mis. Je schrijft dat je misschien dan iemand tegen komt waarbij je sexleven wel fijn ( fijner ) is ?
Dus ik begrijp dat je op dit vlak niet tevreden ben?
Heb je hier al eens over gepraat met je partner?
Kan nooit geen kwaad om elkaar wat ruimte te geven ,vaak weet je pas wat je mist als je het niet meer hebt .
Sex kan veel veranderen met de jaren .
Er over praten scheelt veel.
Ik vind wel dat zeker in het begin verliefd zijn en tot elkaar aangetrokken voelen erbij hoort.
Het lijkt in jouw verhaal alsof je genoegen neemt met minder, dat is zonde want je verdient gewoon 100 procent ipv 60 .
Als je begrijpt wat ik bedoel .
Ik zou hier open over zijn naar je partner toe ,en samen zoeken naar oplossingen.
Misschien moet je elkaar een tijdje loslaten .
Maar dit kan alleen jij beslissen .
Kies met je hart .
Niet alleen met je hoofd .
Sterkte ermee xx
En wij hebben ook zeker ups en downs gehad.
Vaak zijn het fases waarin het zich af wisselt.
Ik zou zeggen , ga eens een weekje weg met een vriendin .
En ga dan eens bij jezelf te raden of je hem mis. Je schrijft dat je misschien dan iemand tegen komt waarbij je sexleven wel fijn ( fijner ) is ?
Dus ik begrijp dat je op dit vlak niet tevreden ben?
Heb je hier al eens over gepraat met je partner?
Kan nooit geen kwaad om elkaar wat ruimte te geven ,vaak weet je pas wat je mist als je het niet meer hebt .
Sex kan veel veranderen met de jaren .
Er over praten scheelt veel.
Ik vind wel dat zeker in het begin verliefd zijn en tot elkaar aangetrokken voelen erbij hoort.
Het lijkt in jouw verhaal alsof je genoegen neemt met minder, dat is zonde want je verdient gewoon 100 procent ipv 60 .
Als je begrijpt wat ik bedoel .
Ik zou hier open over zijn naar je partner toe ,en samen zoeken naar oplossingen.
Misschien moet je elkaar een tijdje loslaten .
Maar dit kan alleen jij beslissen .
Kies met je hart .
Niet alleen met je hoofd .
Sterkte ermee xx
zaterdag 22 februari 2020 21:06
Mij valt dit op:
nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.
Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan
Hoezo pas je je aan en waaraan?
Ik denk dat dit soort relaties prima kunnen werken, tot je iemand tegenkomt die wel alles in huis heeft. Daarnaast denk ik dat de meeste mensen zich ontwikkelen en als dat niet dezelfde kant op is (jullie vinden bijvoorbeeld niet dezelfde dingen belangrijk in het leven), dan is zo'n highschoolsweetheart meestal niet degene met wie je oud wordt.
Ik zelf ben getrouwd en de ex die ik hiervoor had was een doodgoeie kerel, maar het was 'm gewoon niet voor mij. Ik was toen halverwege de 20. Waarom zou je dan bij iemand blijven die het niet is?
nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.
Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan
Hoezo pas je je aan en waaraan?
Ik denk dat dit soort relaties prima kunnen werken, tot je iemand tegenkomt die wel alles in huis heeft. Daarnaast denk ik dat de meeste mensen zich ontwikkelen en als dat niet dezelfde kant op is (jullie vinden bijvoorbeeld niet dezelfde dingen belangrijk in het leven), dan is zo'n highschoolsweetheart meestal niet degene met wie je oud wordt.
Ik zelf ben getrouwd en de ex die ik hiervoor had was een doodgoeie kerel, maar het was 'm gewoon niet voor mij. Ik was toen halverwege de 20. Waarom zou je dan bij iemand blijven die het niet is?
zaterdag 22 februari 2020 21:44
Je bent ergens op je 16de in een relatie belandt, dat lijkt altijd leuk maar je verandert enorm tussen je puberteit en volwassenheid. Als je heel lang bij iemand wil blijven zijn een paar gevoelens wel essentieel, verliefdheid en onverzadigbare geilheid. Je suddert lekker door zonder ooit bepaalde positieve diepe gevoelens te hebben ervaren. Het zou me niets verbazen als je vriend er ook zo over denkt. Je bent beide allang niet meer wie je was en dat zou tot zijn liegen geleidt kunnen hebben.
zaterdag 22 februari 2020 22:16
zaterdag 22 februari 2020 23:00
Ja, hij voelt die aantrekkingskracht wel. En ik was voorheen altijd wel bereid om er wat harder voor te moeten werken, zin maken, proberen te accepteren dat ik het nu eenmaal niet op die manier ervaar met hem, etc. Maar nu ik zo twijfel aan andere aspecten van de relatie merk ik dat dat me ook meer moeite kost.
CleopatraVII schreef: ↑22-02-2020 20:59Ik ben al ruim 10 jaar samen met mijn vriend, ik ben ook ergens in de 20 (nog niet bijna 30 gelukkig) maar ik herken dit totaal niet.
Ik was superverliefd op hem en we hebben heel veel met elkaar gemeen, waardoor we juist supergoed bij elkaar passen. Zelfde interesses, zelfde gedachtegangen. Ik zou ook niet samen willen zijn met iemand die radicaal anders denkt dan ik op verschillende gebieden (het gebied van dierenwelzijn bijvoorbeeld). Ik vind het juist heel belangrijk dat we hetzelfde denken over bepaalde zaken. Niet alles is leuk in onze relatie, maar ik kan me niemand indenken die beter bij me past dan hij... We begrijpen elkaar zo goed.
Ook zeg je geen aantrekkingskracht te voelen, wat ik ook opmerkelijk vind. Het klinkt niet alsof dit degene is die het beste bij je past...
Wat fijn! Het kan dus wel. Is dat ook nooit veranderd gedurende de jaren? Toevallig dat je dierenwelzijn aanstipt, dat is ook een van de punten waarop mijn vriend en ik van elkaar verschillen. Ik heb denk ik het omgekeerde: we denken over veel dingen verschillend en ik denk dat als we elkaar nu hadden ontmoet, dat het dan misschien niets geworden was. Maar omdat we al zolang samen zijn en onze levens zo met elkaar verweven zijn inmiddels en ik me niet kan indenken hoe het zou zijn als hij niet in mijn leven is, zijn we toch nog steeds samen.
Voel jij nog steeds aantrekkingskracht terwijl je ruim 10 jaar samen bent? Daar ben ik oprecht nieuwsgierig naar.
Annet1 schreef: ↑22-02-2020 21:05Ik ben ook al heel lang samen met mijn partner( 25 jaar).
En wij hebben ook zeker ups en downs gehad.
Vaak zijn het fases waarin het zich af wisselt.
Ik zou zeggen , ga eens een weekje weg met een vriendin .
En ga dan eens bij jezelf te raden of je hem mis. Je schrijft dat je misschien dan iemand tegen komt waarbij je sexleven wel fijn ( fijner ) is ?
Dus ik begrijp dat je op dit vlak niet tevreden ben?
Heb je hier al eens over gepraat met je partner?
Kan nooit geen kwaad om elkaar wat ruimte te geven ,vaak weet je pas wat je mist als je het niet meer hebt .
Sex kan veel veranderen met de jaren .
Er over praten scheelt veel.
Ik vind wel dat zeker in het begin verliefd zijn en tot elkaar aangetrokken voelen erbij hoort.
Het lijkt in jouw verhaal alsof je genoegen neemt met minder, dat is zonde want je verdient gewoon 100 procent ipv 60 .
Als je begrijpt wat ik bedoel .
Ik zou hier open over zijn naar je partner toe ,en samen zoeken naar oplossingen.
Misschien moet je elkaar een tijdje loslaten .
Maar dit kan alleen jij beslissen .
Kies met je hart .
Niet alleen met je hoofd .
Sterkte ermee xx
Bedankt Annet. Bij ons duurt deze down nu al bijna een jaar. Vanaf het moment dat het minder ging tot de twijfels en de stap om met een relatietherapeut te gaan praten. In het begin van onze relatie was ik nog heel jong en ging alles vrij snel, misschien sneller dan ik achteraf had gewild. Daarmee praat ik het voor mezelf vaak goed dat ik die gevoelens niet zo heb gehad.. Misschien heb je gelijk, neem ik genoegen met minder. Maar dan voel ik meteen de twijfel: misschien is dit wel as good as it gets? Dat weet je natuurlijk nooit tot je de stap zet om uit elkaar te gaan en een tijdje alleen bent, maar doordat we al zolang samen zijn vraag ik me dan weer af of dat het waard is om iets wat in principe prima is te verbreken.
minnimouse schreef: ↑22-02-2020 21:06Mij valt dit op:
nooit echt verliefd geweest en ervaar ik weinig seksuele aantrekkingskracht.
Dat leek me nooit zo'n punt, ik pas me daarin aan hem aan
Hoezo pas je je aan en waaraan?
Hij voelt die aantrekkingskracht wel en heeft een veel hoger libido. Ik heb dat niet zo, dus maak ik vaak zin.
Maar voor ons allebei is het balen. Hij merkt dat ik niet echt lustgevoelens bij hem heb en ik zou het heel graag willen ervaren, maar ik voel het niet. Hij doet echt z'n best voor me, daar ligt het niet aan. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal omdat ik alleen met hem ben geweest.
Hoe wist je uiteindelijk dat jouw ex het niet voor je was?
Ik heb jarenlang het idee gehad dat dit de persoon zou zijn met wie ik oud zou worden (dat hoopte ik in elk geval) en daar geen vraagtekens bij gezet. Dus alleen het idee al toelaten dat we misschien uit elkaar gaan voelt al behoorlijk eng voor me.
Geronimo2 schreef: ↑22-02-2020 21:44Je bent ergens op je 16de in een relatie belandt, dat lijkt altijd leuk maar je verandert enorm tussen je puberteit en volwassenheid. Als je heel lang bij iemand wil blijven zijn een paar gevoelens wel essentieel, verliefdheid en onverzadigbare geilheid. Je suddert lekker door zonder ooit bepaalde positieve diepe gevoelens te hebben ervaren. Het zou me niets verbazen als je vriend er ook zo over denkt. Je bent beide allang niet meer wie je was en dat zou tot zijn liegen geleidt kunnen hebben.
Jonger zelfs. Mijn vriend heeft aangegeven dat hij wel graag verder wil met onze relatie, en dat hij gelooft dat we aan het seksuele stuk kunnen werken. Maar dat proberen we dus al een tijd (ik ben ook met de pil gestopt om te zien of dat zou helpen) en tot nu toe verandert er weinig. Ik vraag me soms ook af of dat overrated is, dat seks heel erg fantastisch moet zijn. Misschien is het dat voor mij gewoon niet? Neemt niet weg dat ik het wel graag op die manier zou willen ervaren en het heel jammer vind dat ik dat nu niet zo ervaar.
Zalmsnipper schreef: ↑22-02-2020 22:16Ik denk dat het tijd is de relatie te verbreken. En dat door deze zin:
Niet alleen vanwege het seksuele stuk, maar ook omdat we over veel dingen verschillend denken, niet dezelfde interesses hebben en andere dingen belangrijk vinden in het leven.
Ondanks dat het eng lijkt en is: doen.
Bedankt voor je eerlijkheid, Zalmsnipper. Misschien heb je gelijk. Maar die keuze voelt zo groot en onoverzichtelijk. Ik weet bijvoorbeeld nu al dat mijn omgeving me voor gek zal verklaren, ze dragen mijn vriend op handen. We zullen allebei andere woonruimte moeten zoeken en ons huis moeten verkopen. En het voelt heel raar om dan ineens niets meer te delen met iemand met wie ik praktisch m'n halve leven alles gedeeld heb.
En dan denk ik dus weer: is het echt zo erg als je verschillend over dingen denkt? Soms denk ik: er zijn zoveel liedjes, films en boeken gemaakt over de liefde, dat moet dan toch meer zijn dan wat ik nu ervaar? En soms denk ik: is het niet al heel wat dat ik een zorgzame, lieve, sociale vriend heb die me aantrekkelijk vindt en er voor me is?
zaterdag 22 februari 2020 23:07
Aub zeg, maak het uit.Nathalie_90 schreef: ↑22-02-2020 23:00Ja, hij voelt die aantrekkingskracht wel. En ik was voorheen altijd wel bereid om er wat harder voor te moeten werken, zin maken, proberen te accepteren dat ik het nu eenmaal niet op die manier ervaar met hem, etc. Maar nu ik zo twijfel aan andere aspecten van de relatie merk ik dat dat me ook meer moeite kost.
Wat fijn! Het kan dus wel. Is dat ook nooit veranderd gedurende de jaren? Toevallig dat je dierenwelzijn aanstipt, dat is ook een van de punten waarop mijn vriend en ik van elkaar verschillen. Ik heb denk ik het omgekeerde: we denken over veel dingen verschillend en ik denk dat als we elkaar nu hadden ontmoet, dat het dan misschien niets geworden was. Maar omdat we al zolang samen zijn en onze levens zo met elkaar verweven zijn inmiddels en ik me niet kan indenken hoe het zou zijn als hij niet in mijn leven is, zijn we toch nog steeds samen.
Voel jij nog steeds aantrekkingskracht terwijl je ruim 10 jaar samen bent? Daar ben ik oprecht nieuwsgierig naar.
Bedankt Annet. Bij ons duurt deze twijfelfase nu al bijna een jaar. Vanaf het moment dat het minder ging tot de twijfels en de stap om met een relatietherapeut te gaan praten. In het begin van onze relatie was ik nog heel jong en ging alles vrij snel, misschien sneller dan ik achteraf had gewild. Daarmee praat ik het voor mezelf vaak goed dat ik die gevoelens niet zo heb gehad.. Misschien heb je gelijk, neem ik genoegen met minder. Maar dan voel ik meteen de twijfel: misschien is dit wel as good as it gets? Dat weet je natuurlijk nooit tot je de stap zet om uit elkaar te gaan en een tijdje alleen bent, maar doordat we al zolang samen zijn vraag ik me dan weer af of dat het waard is om iets wat in principe prima is te verbreken.
Hij voelt die aantrekkingskracht wel en heeft een veel hoger libido. Ik heb dat niet zo, dus maak ik vaak zin.
Maar voor ons allebei is het balen. Hij merkt dat ik niet echt lustgevoelens bij hem heb en ik zou het heel graag willen ervaren, maar ik voel het niet. Hij doet echt z'n best voor me, daar ligt het niet aan. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal omdat ik alleen met hem ben geweest.
Hoe wist je uiteindelijk dat jouw ex het niet voor je was?
Ik heb jarenlang het idee gehad dat dit de persoon zou zijn met wie ik oud zou worden (dat hoopte ik in elk geval) en daar geen vraagtekens bij gezet. Dus alleen het idee al toelaten dat we misschien uit elkaar gaan voelt al behoorlijk eng voor me.
Jonger zelfs. Mijn vriend heeft aangegeven dat hij wel graag verder wil met onze relatie, en dat hij gelooft dat we aan het seksuele stuk kunnen werken. Maar dat proberen we dus al een tijd (ik ben ook met de pil gestopt om te zien of dat zou helpen) en tot nu toe verandert er weinig. Ik vraag me soms ook af of dat overrated is, dat seks heel erg fantastisch moet zijn. Misschien is het dat voor mij gewoon niet? Neemt niet weg dat ik het wel graag op die manier zou willen ervaren en het heel jammer vind dat ik dat nu niet zo ervaar.
Bedankt voor je eerlijkheid, Zalmsnipper. Misschien heb je gelijk. Maar die keuze voelt zo groot en onoverzichtelijk. Ik weet bijvoorbeeld nu al dat mijn omgeving me voor gek zal verklaren, ze dragen mijn vriend op handen. We zullen allebei andere woonruimte moeten zoeken en ons huis moeten verkopen. En het voelt heel raar om dan ineens niets meer te delen met iemand met wie ik praktisch m'n halve leven alles gedeeld heb.
En dan denk ik dus weer: is het echt zo erg als je verschillend over dingen denkt? Soms denk ik: er zijn zoveel liedjes, films en boeken gemaakt over de liefde, dat moet dan toch meer zijn dan wat ik nu ervaar? En soms denk ik: is het niet al heel wat dat ik een zorgzame, lieve, sociale vriend heb die me aantrekkelijk vindt en er voor me is?
Je wilt liever geen seks en je bent niet tot hem aangetrokken.
Raar verhaal, tijd om een tijdje single te zijn lijkt me (voordat je weer in een ander half verhaal stapt).
zaterdag 22 februari 2020 23:08
Weet je heel, HEEL erg zeker dat dit geen bevlieging is? Een knagende nieuwsgierigheid naar de rest van de (mannen)wereld?
Een herkenbaar dilemma waar mijn ex (10+ jaar een relatie) en ik ook mee geworsteld hebben.
Bij mij sudderde het gevoel van “is dit het nou?” al wat langer dan bij haar (ik ben ervan overtuigd dat dit vroeg of laat bij haar ook sowieso wel was doorgebroken maar dat mijn gedragsverandering door dit gevoel het proces bij haar wel versneld heeft) maar uiteindelijk won ons beider nieuwsgierigheid naar ‘de grote, weide wereld’ het.
Onze relatie was verre van slecht en we hielden nog steeds heel veel van elkaar maar toch, knagen..
Dat is iets wat ik bij jou ook lees dus (extreem) hartzeer garandeer ik je bij deze, mochten jullie inderdaad zonder elkaar verder gaan. Je zal jezelf ontelbare keren afvragen waarom je zo’n stomme beslissing hebt gemaakt..
Het was voor mijn ex en mijzelf uiteindelijk wel een hele goede beslissing. Nog steeds hebben wij een plekje voor elkaar in onze harten, ondanks dat er geen contact is (behalve eens zeer toevallig).
Dat is ook heel erg logisch gezien je samen zo ontzettend veel hebt meegemaakt en elkaar hebt gevormd.
Heel lang heb ik met weemoed terug gedacht aan ‘ons’ en mijzelf vervloekt om het feit dat ik dacht iets te missen.
Talloze dates, van dramatisch tot waanzinnig leuk, maar telkens onbewust vergelijken en niemand kon tippen aan dat ‘totaalplaatje’ dat ik gewend was, dat ik had..
Klinkt alles behalve leuk maar integendeel. Ook die tijd als vrijgezel heeft mij veel geleerd en heeft mijn door haar gevormde ‘ik’ verder bijgeslepen tot wie ik nu ben.
Ik weet veel beter wat ik wel/niet wil en kan dit veel duidelijker onder woorden brengen.
Als het goed is, is mijn huidige vriendin (god wat ben ik verliefd op haar en wat hou ik onbeschrijfelijk veel van dat prachtexemplaar van een mens) daar heel erg blij mee. Mijn verleden, ervaringen, maken dat ik op dit moment de beste versie van mijzelf ooit ben, gelukkiger dan ooit ben.
Sorry van dit stukje lukrake hersenspinsels en nutteloze inkijkje in min geschiedenis. Ik kan jouw toekomst niet voorspellen maar enkel mijn ervaring met een soortgelijk dilemma delen. Zowel de somberde, verdrietige kant alsook de happy ‘bright side’.
In het kort: Jullie kunnen samen gelukkig oud worden, dat weet ik zeker.
Maar kan je dat sluimerende, knagende gevoel de rest van je leven negeren?
Ben je bereidt alles op te geven voor die zoektocht waarbij je 0,0 garanties hebt?
Een herkenbaar dilemma waar mijn ex (10+ jaar een relatie) en ik ook mee geworsteld hebben.
Bij mij sudderde het gevoel van “is dit het nou?” al wat langer dan bij haar (ik ben ervan overtuigd dat dit vroeg of laat bij haar ook sowieso wel was doorgebroken maar dat mijn gedragsverandering door dit gevoel het proces bij haar wel versneld heeft) maar uiteindelijk won ons beider nieuwsgierigheid naar ‘de grote, weide wereld’ het.
Onze relatie was verre van slecht en we hielden nog steeds heel veel van elkaar maar toch, knagen..
Dat is iets wat ik bij jou ook lees dus (extreem) hartzeer garandeer ik je bij deze, mochten jullie inderdaad zonder elkaar verder gaan. Je zal jezelf ontelbare keren afvragen waarom je zo’n stomme beslissing hebt gemaakt..
Het was voor mijn ex en mijzelf uiteindelijk wel een hele goede beslissing. Nog steeds hebben wij een plekje voor elkaar in onze harten, ondanks dat er geen contact is (behalve eens zeer toevallig).
Dat is ook heel erg logisch gezien je samen zo ontzettend veel hebt meegemaakt en elkaar hebt gevormd.
Heel lang heb ik met weemoed terug gedacht aan ‘ons’ en mijzelf vervloekt om het feit dat ik dacht iets te missen.
Talloze dates, van dramatisch tot waanzinnig leuk, maar telkens onbewust vergelijken en niemand kon tippen aan dat ‘totaalplaatje’ dat ik gewend was, dat ik had..
Klinkt alles behalve leuk maar integendeel. Ook die tijd als vrijgezel heeft mij veel geleerd en heeft mijn door haar gevormde ‘ik’ verder bijgeslepen tot wie ik nu ben.
Ik weet veel beter wat ik wel/niet wil en kan dit veel duidelijker onder woorden brengen.
Als het goed is, is mijn huidige vriendin (god wat ben ik verliefd op haar en wat hou ik onbeschrijfelijk veel van dat prachtexemplaar van een mens) daar heel erg blij mee. Mijn verleden, ervaringen, maken dat ik op dit moment de beste versie van mijzelf ooit ben, gelukkiger dan ooit ben.
Sorry van dit stukje lukrake hersenspinsels en nutteloze inkijkje in min geschiedenis. Ik kan jouw toekomst niet voorspellen maar enkel mijn ervaring met een soortgelijk dilemma delen. Zowel de somberde, verdrietige kant alsook de happy ‘bright side’.
In het kort: Jullie kunnen samen gelukkig oud worden, dat weet ik zeker.
Maar kan je dat sluimerende, knagende gevoel de rest van je leven negeren?
Ben je bereidt alles op te geven voor die zoektocht waarbij je 0,0 garanties hebt?
zaterdag 22 februari 2020 23:17
Ik vind het geen raar verhaal, het is namelijk gewoon zo. Wat is daar raar aan?
Ik ben behoorlijk loyaal en neem een relatie heel serieus, zeker als een relatie al zolang duurt. Dan vind ik dat je ook de tijd mag nemen om uit te zoeken hoe het zit en of je wel of niet met elkaar verdergaat.
zaterdag 22 februari 2020 23:18
Ik had je bericht van 23.00 uur nog niet gelezen toen ik mijn vorige bericht aan het tikken was..
Je sluit dat bericht af met:
En soms denk ik: is het niet al heel wat dat ik een zorgzame, lieve, sociale vriend heb die me aantrekkelijk vindt en er voor me is?
Dat is inderdaad heel erg fijn voor jou maar je mist iets en dat zal blijven knagen.
Daarbij speelt ook zijn gevoel hierin een hele grote rol. Hij doet alles in zijn macht om jullie relatie te laten slagen, jou gelukkig te maken. Wil je daaraan vasthouden met een masker op of ben je eerlijk en oprecht, ook al doet dat pijn, voor jullie beiden.
Je sluit dat bericht af met:
En soms denk ik: is het niet al heel wat dat ik een zorgzame, lieve, sociale vriend heb die me aantrekkelijk vindt en er voor me is?
Dat is inderdaad heel erg fijn voor jou maar je mist iets en dat zal blijven knagen.
Daarbij speelt ook zijn gevoel hierin een hele grote rol. Hij doet alles in zijn macht om jullie relatie te laten slagen, jou gelukkig te maken. Wil je daaraan vasthouden met een masker op of ben je eerlijk en oprecht, ook al doet dat pijn, voor jullie beiden.
zaterdag 22 februari 2020 23:21
dit is geen relatie, dit lijkt me eerder gemakzuchtNathalie_90 schreef: ↑22-02-2020 23:17Ik vind het geen raar verhaal, het is namelijk gewoon zo. Wat is daar raar aan?
Ik ben behoorlijk loyaal en neem een relatie heel serieus, zeker als een relatie al zolang duurt. Dan vind ik dat je ook de tijd mag nemen om uit te zoeken hoe het zit en of je wel of niet met elkaar verdergaat.
zaterdag 22 februari 2020 23:24
Zoals ik je lees ben je lekker veilig bij hem.
Herken je dat?
Ik denk te lezen:
Looks, brains, sociaal, aardig en goed en lief voor jou. Lekker veilig, iedereen mag de man, hij is leuk om te zien en vriendelijk voor jou. Maar voor de rest? Niet echt spannend en een uitdaging voor jou? Hij zorgt voor jou in zijn rol van de ‘juiste’ partner zijn. Waardoor je hem waardeert maar verder?
Herken je dat?
Ik denk te lezen:
Looks, brains, sociaal, aardig en goed en lief voor jou. Lekker veilig, iedereen mag de man, hij is leuk om te zien en vriendelijk voor jou. Maar voor de rest? Niet echt spannend en een uitdaging voor jou? Hij zorgt voor jou in zijn rol van de ‘juiste’ partner zijn. Waardoor je hem waardeert maar verder?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 22 februari 2020 23:37
ManInVrouwenWereld schreef: ↑22-02-2020 23:08Weet je heel, HEEL erg zeker dat dit geen bevlieging is? Een knagende nieuwsgierigheid naar de rest van de (mannen)wereld?
Een herkenbaar dilemma waar mijn ex (10+ jaar een relatie) en ik ook mee geworsteld hebben.
Bedankt voor het delen, het is zeker geen nutteloos stukje geschiedenis, juist fijn dat je jouw ervaring deelt.
Ik weet niet zeker of dit geen bevlieging is en ik weet ook niet of ik het ooit zeker kan weten. De twijfels zijn wel heel duidelijk pas gekomen toen hij opbiechtte dat hij zich op bepaalde punten wat anders had voorgedaan en hij over bepaalde dingen dus heel anders dacht. Sowieso hecht ik veel waarde aan eerlijkheid binnen een relatie, maar mijn beeld van hem is daardoor ook veranderd. Dat deed pijn, maar ik dacht toen dat we er sowieso wel uit zouden komen omdat we al zo'n geschiedenis hebben samen. Daarna kwamen de twijfels: want als het beeld dat ik van hem had niet klopt en we dus op veel punten helemaal geen goede match zijn, wat hebben we dan nog wel samen?
Ik denk dat je wel gelijk hebt dat ik sindsdien ook nieuwsgierig ben naar wat er nog meer is. Aan de andere kant lijkt het hele spel van daten en continu nieuwe mensen ontmoeten me helemaal niet fijn en heb ik vooral behoefte aan rust, geen gedoe meer en duidelijkheid.
ManInVrouwenWereld schreef: ↑22-02-2020 23:18Ik had je bericht van 23.00 uur nog niet gelezen toen ik mijn vorige bericht aan het tikken was..
Je sluit dat bericht af met:
En soms denk ik: is het niet al heel wat dat ik een zorgzame, lieve, sociale vriend heb die me aantrekkelijk vindt en er voor me is?
Dat is inderdaad heel erg fijn voor jou maar je mist iets en dat zal blijven knagen.
Daarbij speelt ook zijn gevoel hierin een hele grote rol. Hij doet alles in zijn macht om jullie relatie te laten slagen, jou gelukkig te maken. Wil je daaraan vasthouden met een masker op of ben je eerlijk en oprecht, ook al doet dat pijn, voor jullie beiden.
Ik heb dit alles meteen opengegooid, zoals ik aangaf vind ik eerlijkheid heel belangrijk, dus mijn vriend weet van mijn twijfels. En hij weet dat ik met deze vragen zit. We zijn ook naar een relatietherapeut geweest om naar patronen in onze relatie te kijken en hoe we dit konden veranderen. Daar hebben we alles ook besproken, maar tot nu toe is er nog geen besluit genomen.
Enn schreef: ↑22-02-2020 23:24Zoals ik je lees ben je lekker veilig bij hem.
Herken je dat?
Ik denk te lezen:
Looks, brains, sociaal, aardig en goed en lief voor jou. Lekker veilig, iedereen mag de man, hij is leuk om te zien en vriendelijk voor jou. Maar voor de rest? Niet echt spannend en een uitdaging voor jou? Hij zorgt voor jou in zijn rol van de ‘juiste’ partner zijn. Waardoor je hem waardeert maar verder?
Bedankt voor je reactie. Ja, dat herken ik. Onze relatie is ook op die manier ontstaan, ik voelde me door hem gezien en veilig en dat was op dat moment wat ik nodig had. Alleen ik ken ook de verhalen van vriendinnen die slechte relaties hebben, mannen die er niet voor ze zijn of hen niet respecteren. Dan denk ik: zo slecht heb ik het niet, dus misschien moet ik hier gewoon genoegen mee nemen en er niet teveel mee bezig zijn? Het is een tweestrijd.
zaterdag 22 februari 2020 23:42
Welke punten? Kun je een voorbeeld geven? Ik vraag dus niet om alle ins en outs maar om een indruk van zijn zoals jij benoemt ‘oneerlijkheden’.Nathalie_90 schreef: ↑22-02-2020 23:37
toen hij opbiechtte dat hij zich op bepaalde punten wat anders had voorgedaan en hij over bepaalde dingen dus heel anders dacht.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 22 februari 2020 23:51
Moeilijke situatie.. ik heb ook een relatie die ‘ok’ was zien stranden omdat de echte sprakle uiteindelijk ontbrak. Natuurlijk geef je niet zomaar op, zeker niet na al die jaren en het gezamenlijke leven wat jullie nu hebben inclusief huis.
Ik denk dat je nog even moed en overtuiging aan het verzamelen bent om te komen tot je besluit waarvan je diep van binnen eigenlijk al weet wat dat op de lange termijn gaat zijn.
Mijn tip is echt, neem geen genoegen met een 7tje, maar ga voor die 8,5 of 9 (in een 10 geloof ik dan weer niet).
Jullie gaan beiden iemand vinden die beter bij je past, dat weet ik zeker. Kon je maar in de toekomst kijken... dat zou het zoveel makkelijker maken. Tot je daar bent, kost het veel verdriet, twijfels, onzekerheid en gedoe met daten en aftasten. Maar in the end is het het waard.
Je bent nog jong genoeg, een koophuis is in deze tijd gelukkig geen blok aan je been. Ook heb je nog meer dan genoeg tijd voordat je biologische klok gaat tikken mocht je graag kinderen willen.
Succes en sterkte!
Ik denk dat je nog even moed en overtuiging aan het verzamelen bent om te komen tot je besluit waarvan je diep van binnen eigenlijk al weet wat dat op de lange termijn gaat zijn.
Mijn tip is echt, neem geen genoegen met een 7tje, maar ga voor die 8,5 of 9 (in een 10 geloof ik dan weer niet).
Jullie gaan beiden iemand vinden die beter bij je past, dat weet ik zeker. Kon je maar in de toekomst kijken... dat zou het zoveel makkelijker maken. Tot je daar bent, kost het veel verdriet, twijfels, onzekerheid en gedoe met daten en aftasten. Maar in the end is het het waard.
Je bent nog jong genoeg, een koophuis is in deze tijd gelukkig geen blok aan je been. Ook heb je nog meer dan genoeg tijd voordat je biologische klok gaat tikken mocht je graag kinderen willen.
Succes en sterkte!
zaterdag 22 februari 2020 23:58
Dat ik er moeite mee had/heb zit 'm er vooral in dat hij heeft gelogen (en dat het om veel verschillende leugentjes gaat), niet zozeer waarover. Alleen het laat wel zien dat hij zich blijkbaar op sommige punten anders heeft voorgedaan - uit de relatietherapie kwam ook dat hij erg conflictvermijdend is en zich het liefst aanpast op de ander zodat er geen enkele mogelijkheid is voor een eventueel conflict, hoe klein ook. Ik denk dat ik sindsdien minder respect voor hem heb, omdat ik het juist waardeer als iemand ergens voor durft te staan en daarvoor uit durft te komen.
Ik heb trouwens op jouw bericht gereageerd in m'n vorige post (die reactie heb ik later toegevoegd omdat het me handig leek om dat in 1 post te doen).
Goudsie schreef: ↑22-02-2020 23:51Moeilijke situatie.. ik heb ook een relatie die ‘ok’ was zien stranden omdat de echte sprakle uiteindelijk ontbrak. Natuurlijk geef je niet zomaar op, zeker niet na al die jaren en het gezamenlijke leven wat jullie nu hebben inclusief huis.
Ik denk dat je nog even moed en overtuiging aan het verzamelen bent om te komen tot je besluit waarvan je diep van binnen eigenlijk al weet wat dat op de lange termijn gaat zijn.
Mijn tip is echt, neem geen genoegen met een 7tje, maar ga voor die 8,5 of 9 (in een 10 geloof ik dan weer niet).
Jullie gaan beiden iemand vinden die beter bij je past, dat weet ik zeker. Kon je maar in de toekomst kijken... dat zou het zoveel makkelijker maken. Tot je daar bent, kost het veel verdriet, twijfels, onzekerheid en gedoe met daten en aftasten. Maar in the end is het het waard.
Je bent nog jong genoeg, een koophuis is in deze tijd gelukkig geen blok aan je been. Ook heb je nog meer dan genoeg tijd voordat je biologische klok gaat tikken mocht je graag kinderen willen.
Succes en sterkte!
Bedankt voor je reactie, Goudsie. Het zou best kunnen dat ik moed aan het verzamelen ben. Misschien naïef, maar ik had niet verwacht om in deze situatie te belanden en voel een hoop angst, onzekerheid en twijfel. En ondanks alles zijn we wel met elkaar door bepalende levensfases gegaan, dus het voelt zo tegennatuurlijk om die band te verbreken en elkaar dan misschien nooit meer te zien. Ik heb overigens op dit moment geen kinderwens, maar je weet natuurlijk nooit hoe het loopt.
anoniem_395932 wijzigde dit bericht op 23-02-2020 00:42
62.50% gewijzigd
zondag 23 februari 2020 00:03
Juist
Nou hier dan wat ik ervan denk:
Wel eens nagedacht dat jouw gedrag de reden is geweest voor zijn ‘oneerlijkheden? Jij in de rol van ‘veilig gesteld kwetsbaar meisje’ en hij in zijn rol van veiligheidsbieder? Mensen gaan van minder liegen hoor. Door jouw ‘eis’ die ik wellicht kan omschrijven als ‘ zorg voor veiligheid’ heeft hij niet de kant laten zien die hij ook is? Nu heeft hij dit wel uitgesproken en jouw idee daarbij is ‘oneerlijk’ want hij is niet open geweest? Juist zijn openheid van de afgelopen tijd biedt je de ruimte om die man juist meer te leren kennen. Zoals hij werkelijk is. Maar dan moet je niet als een pruilend schoolmeisje gaan simmen over zaken die hij dus niet deelde en nu wel. Dit doe je zoals ik je lees nu wel. Maar dan heb ik nieuws voor je: It works both ways. Niet alleen draaien en denken over jezelf met de eis dat hij ‘blijft wie beweerde te zijn’. En zo niet: my way or the highway? Dat vind je wel eerlijk? Vast niet toch? Wel wat ik lees over jouw gedrag.
Mijn denken ? Dat vind ik dan weer oneerlijk.
Denk eens na over hoe oneerlijk jij bent geweest. Jij wilde veiligheid, hij gaf het. Dat vond je saai dus dat deelde je. Hij deelt wie hij is. Afgekeurd en oneerlijk.
Wat
Wil
Je
Nu?
Nou hier dan wat ik ervan denk:
Wel eens nagedacht dat jouw gedrag de reden is geweest voor zijn ‘oneerlijkheden? Jij in de rol van ‘veilig gesteld kwetsbaar meisje’ en hij in zijn rol van veiligheidsbieder? Mensen gaan van minder liegen hoor. Door jouw ‘eis’ die ik wellicht kan omschrijven als ‘ zorg voor veiligheid’ heeft hij niet de kant laten zien die hij ook is? Nu heeft hij dit wel uitgesproken en jouw idee daarbij is ‘oneerlijk’ want hij is niet open geweest? Juist zijn openheid van de afgelopen tijd biedt je de ruimte om die man juist meer te leren kennen. Zoals hij werkelijk is. Maar dan moet je niet als een pruilend schoolmeisje gaan simmen over zaken die hij dus niet deelde en nu wel. Dit doe je zoals ik je lees nu wel. Maar dan heb ik nieuws voor je: It works both ways. Niet alleen draaien en denken over jezelf met de eis dat hij ‘blijft wie beweerde te zijn’. En zo niet: my way or the highway? Dat vind je wel eerlijk? Vast niet toch? Wel wat ik lees over jouw gedrag.
Mijn denken ? Dat vind ik dan weer oneerlijk.
Denk eens na over hoe oneerlijk jij bent geweest. Jij wilde veiligheid, hij gaf het. Dat vond je saai dus dat deelde je. Hij deelt wie hij is. Afgekeurd en oneerlijk.
Wat
Wil
Je
Nu?
enn wijzigde dit bericht op 23-02-2020 00:09
8.14% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 23 februari 2020 00:04
dat is natuurlijk niks, ieder mens liegt, volgens onderzoekers doen we dat meerdere keren per dag. En dan gaat het om dit soort onbeduidende dingen. Hij liegt dat hij een serie leuk vindt omdat jij de serie leuk vindt. Hij past zich aan aan jou. Dat is niet iets negatiefs maar iets wat heel normaal is in het leven
zondag 23 februari 2020 00:09
S-Meds schreef: ↑23-02-2020 00:04dat is natuurlijk niks, ieder mens liegt, volgens onderzoekers doen we dat meerdere keren per dag. En dan gaat het om dit soort onbeduidende dingen. Hij liegt dat hij een serie leuk vindt omdat jij de serie leuk vindt. Hij past zich aan aan jou. Dat is niet iets negatiefs maar iets wat heel normaal is in het leven
Dat begrijp ik, er zijn ook grotere leugens geweest en die deel ik liever niet vanwege de herkenbaarheid. Het gaat erom dat er veel leugens zijn geweest op allerlei gebieden, hij heeft dus een deel van zichzelf niet (willen) laten zien en een ander plaatje willen schetsen. Ik vind het juist fijn als iemand zich niet 100% aanpast op wat ik wil, dat doe ik andersom ook niet. Of in dit geval: zich aanpast op wat hij denkt dat ik wil. Want mij had het bijvoorbeeld best leuk geleken om eens naar een casino te gaan, alleen hoefde het van hem nooit en deden we dat dus niet. Prima, maar dan is het wel vreemd dat hij dus achteraf geen probleem had met casino's. Om maar een voorbeeld te noemen.
Enn schreef: ↑23-02-2020 00:03Juist
Nou hier dan wat ik ervan denk:
Wel eens nagedacht dat jouw gedrag de reden is geweest voor zijn ‘oneerlijkheden? Jij in de rol van ‘veilig gesteld kwetsbaar meisje’ en hij in zijn rol van veiligheidsbieder? Mensen gaan van minder liegen hoor. Door jouw ‘eis’ die ik wellicht kan omschrijven als ‘ zorg voor veiligheid’ heeft hij niet de kant laten zien die hij ook is? Nu heeft hij dit wel uitgesproken en jouw idee daarbij is ‘oneerlijk’ want hij is niet open geweest? Juist zijn openheid van de afgelopen tijd biedt je de ruimte om die man juist meer te leren kennen. Zoals hij werkelijk is. Maar dan moet je niet als een pruilend schoolmeisje gaan simmen over zaken die hij dus niet deelde en nu wel. Dit doe je zoals ik je lees nu wel. Maar dan heb ik nieuws voor je: It works both ways. Niet alleen draaien en denken over jezelf met de eis dat hij ‘blijft wie beweerde te zijn’. En zo niet: my way or the highway? Dat vind je wel eerlijk? Vast niet toch? Wel wat ik lees over jouw gedrag.
Mijn denken ? Dat vind ik dan weer oneerlijk.
Denk eens na over hoe oneerlijk jij bent geweest. Jij wilde veiligheid, hij gaf het. Dat vond je saai dus dat deelde je. Hij deelt wie hij is. Afgekeurd en oneerlijk.
Wat
Wil
Je
Nu?
Ik begrijp je punt, alleen ik geloof dat we nu teveel inzoomen op iets wat het probleem niet is. Zijn leugentjes hebben ervoor gezorgd dat de 'veilige bubbel' openbrak en we allebei eens konden kijken naar hoe onze relatie nu werkelijk is. Waar is het op gebaseerd, vinden we het nog leuk samen, wat voegen we toe aan elkaars leven? En nu ik dus met die vragen bezig ben, merk ik dat ik daar geen bevredigend antwoord op heb en twijfel aan onze relatie. Dus dat hij over dingen heeft gelogen is niet het probleem, het heeft alleen wel aan het licht gebracht dat er dingen niet kloppen in onze relatie en nu is er dus ruimte ontstaan om daarover na te denken. Ik wil niet dat we teruggaan naar 'wie hij beweerde te zijn', zoals je het noemt, want toen waren er ook al dingen niet fijn in onze relatie.
Wat ik wil, is erachter komen of we genoeg toevoegen aan elkaars leven. Want ik denk dus dat het andersom voor hem ook geldt: als hij het gevoel heeft dat hij niet volledig zichzelf kan zijn en we ook qua seks niet matchen, dan is dit voor hem misschien ook niet de juiste relatie? Alleen wil hij vooral verder met de relatie en wil ik hier nu bij stilstaan om dit uit te zoeken.
anoniem_395932 wijzigde dit bericht op 23-02-2020 00:19
53.79% gewijzigd
