Relaties
alle pijlers
Samenwonen: moeite met opgeven eigen plek
dinsdag 30 september 2008 om 15:30
Een tijd geleden heb ik een topic geopend over samenwonen met mijn vriend. Op dat moment zat ik erg in dubio of ik naar zijn plaats (100 km verderop) zou verhuizen, ook omdat hij psychische problemen had cq. niet lekker in zijn vel zat en omdat ik erg veel moeite had mijn leven (koophuis, baan) hier op te geven.
Inmiddels is er veel veranderd; we hebben een paar maanden geleden definitief besloten om samen te gaan wonen. Ook heeft hij een therapie gevonden waar hij veel baat bij heeft en het loopt erg goed tussen ons. We zijn op ons gemak huizen gaan kijken en na een paar maanden was het raak, we hebben ons droomhuis gevonden en hebben het kunnen kopen
De afgelopen tijd zijn we vooral heel veel bezig geweest met dingen regelen. We zijn al erg ver: Mijn huidige huis is inmiddels verkocht, de hypotheek is rond en over een maand verhuis ik naar zijn plaats. Ook ben ik bezig een nieuwe baan te zoeken in zijn plaats en dat loopt voorspoedig. Het is een erg stressvolle tijd met al dat regelen, ook al omdat we allebei full time werken, niet bij elkaar in de buurt wonen en dus elke dag een paar keer bellen om elkaar op de hoogte te houden van nieuwe ontwikkelingen.
Ik heb er erg veel zin in om samen te wonen en heb ook veel vertrouwen in onze relatie. Maar gisteravond zat ik alleen thuis en vloog het me allemaal aan. Als ik op maandagavond thuiskom na een weekend bij hem te zijn geweest, vroeg opstaan, naar mijn plaats reizen en werken, kan ik er enorm van genieten om een avond alleen thuis te zijn en de batterij op te laden. Ik realiseerde me dat ik dat rustpunt over een paar weken gewoon niet meer heb. Mijn huis is verkocht, dus ik kan niet meer terug, maar het doet me zo'n pijn. Mijn huis staat voor mij voor m'n zelfstandigheid en vrijheid. Ik heb het alleen gekocht, heb er een hoop meegemaakt, samengewoond met mijn ex, opgekrabbeld na de verbroken relatie. Het is helemaal mijn domein, mijn plekje waar ik tot rust kom met mijn spulletjes om me heen.
Het is maar afwachten of ik een soortgelijke veilige plek ervoor terugkrijg. Ik ben iemand die best veel moeite heeft met veranderingen, loslaten en ook veel tijd nodig heeft om aan een nieuwe situatie te wennen. Nu gaat ineens alles veranderen, werk, woonplaats, huis, leefsituatie. Ik heb er zelf voor gekozen, maar vraag me soms af waar ik aan ben begonnen. Ik zie vooral erg op tegen de eerste tijd; zolang het huis nog niet af is, trek ik bij hem en zijn huisgenoot in; geen privacy, geen echt thuis, voorlopig nog heen en weer reizen naar mijn huidige werk. Het gaat maar over een maand of twee, maar ik vind het echt supermoeilijk.
Aan de andere kant krijg ik er hopelijk veel rust voor terug; niet meer heen en weer reizen, niet meer alles hoeven plannen, elkaar gewoon elke dag zien en spreken en een fijn huis dat helemaal van ons tweetjes is. Ik kan er ook heel goed over praten met vriend. Hij zegt ook: je hoeft het allemaal niet alleen te doen, ik ben er ook nog en ik steun je waar ik kan. En dat doet hij ook, zowel praktisch als emotioneel. Superlief, maar ja, hij voelt mijn pijn niet.
Het speelt ook wel mee dat de vorige keer samenwonen met mijn ex binnen een paar maanden is stukgelopen.
Is het raar dat ik zoveel verdriet heb over het opgeven van mijn plekje? Heeft iemand misschien nog tips of ervaringen? Bij het idee dat ik over 4 weken de deur van mijn lege huis dichttrek om nooit meer terug te komen, krijg ik gewoon tranen in mijn ogen
Inmiddels is er veel veranderd; we hebben een paar maanden geleden definitief besloten om samen te gaan wonen. Ook heeft hij een therapie gevonden waar hij veel baat bij heeft en het loopt erg goed tussen ons. We zijn op ons gemak huizen gaan kijken en na een paar maanden was het raak, we hebben ons droomhuis gevonden en hebben het kunnen kopen
De afgelopen tijd zijn we vooral heel veel bezig geweest met dingen regelen. We zijn al erg ver: Mijn huidige huis is inmiddels verkocht, de hypotheek is rond en over een maand verhuis ik naar zijn plaats. Ook ben ik bezig een nieuwe baan te zoeken in zijn plaats en dat loopt voorspoedig. Het is een erg stressvolle tijd met al dat regelen, ook al omdat we allebei full time werken, niet bij elkaar in de buurt wonen en dus elke dag een paar keer bellen om elkaar op de hoogte te houden van nieuwe ontwikkelingen.
Ik heb er erg veel zin in om samen te wonen en heb ook veel vertrouwen in onze relatie. Maar gisteravond zat ik alleen thuis en vloog het me allemaal aan. Als ik op maandagavond thuiskom na een weekend bij hem te zijn geweest, vroeg opstaan, naar mijn plaats reizen en werken, kan ik er enorm van genieten om een avond alleen thuis te zijn en de batterij op te laden. Ik realiseerde me dat ik dat rustpunt over een paar weken gewoon niet meer heb. Mijn huis is verkocht, dus ik kan niet meer terug, maar het doet me zo'n pijn. Mijn huis staat voor mij voor m'n zelfstandigheid en vrijheid. Ik heb het alleen gekocht, heb er een hoop meegemaakt, samengewoond met mijn ex, opgekrabbeld na de verbroken relatie. Het is helemaal mijn domein, mijn plekje waar ik tot rust kom met mijn spulletjes om me heen.
Het is maar afwachten of ik een soortgelijke veilige plek ervoor terugkrijg. Ik ben iemand die best veel moeite heeft met veranderingen, loslaten en ook veel tijd nodig heeft om aan een nieuwe situatie te wennen. Nu gaat ineens alles veranderen, werk, woonplaats, huis, leefsituatie. Ik heb er zelf voor gekozen, maar vraag me soms af waar ik aan ben begonnen. Ik zie vooral erg op tegen de eerste tijd; zolang het huis nog niet af is, trek ik bij hem en zijn huisgenoot in; geen privacy, geen echt thuis, voorlopig nog heen en weer reizen naar mijn huidige werk. Het gaat maar over een maand of twee, maar ik vind het echt supermoeilijk.
Aan de andere kant krijg ik er hopelijk veel rust voor terug; niet meer heen en weer reizen, niet meer alles hoeven plannen, elkaar gewoon elke dag zien en spreken en een fijn huis dat helemaal van ons tweetjes is. Ik kan er ook heel goed over praten met vriend. Hij zegt ook: je hoeft het allemaal niet alleen te doen, ik ben er ook nog en ik steun je waar ik kan. En dat doet hij ook, zowel praktisch als emotioneel. Superlief, maar ja, hij voelt mijn pijn niet.
Het speelt ook wel mee dat de vorige keer samenwonen met mijn ex binnen een paar maanden is stukgelopen.
Is het raar dat ik zoveel verdriet heb over het opgeven van mijn plekje? Heeft iemand misschien nog tips of ervaringen? Bij het idee dat ik over 4 weken de deur van mijn lege huis dichttrek om nooit meer terug te komen, krijg ik gewoon tranen in mijn ogen
dinsdag 30 september 2008 om 15:42
Het belang wat je aan je huis hebt gegeven herken ik heel erg.
Mijn huisje was ook helemaal van mij. Mijn eigen veilige plek wat ik zelf voor elkaar heb gebokst ook na een verbroken niet zo'n fijne relatie.
Ik heb maanden omdat het geld op was in een bijna leeg huis gezeten. Maar zielsgelukkig met mijn eigen thuis.
Toen mijn vriend bij mij kwam wonen, moest hij zijn plek opgeven. Ook hij had heel veel gevoelens bij zijn woning. Ook voor hem was het een heerlijke veilige plek na een rot relatie. Geen compromissen of de inrichting maar helemaal zijn ding.
Wij hebben hier veel over gesproken en elkaar ook rondgeleid in elkaars huis wat waarom alle inmiddels vergaarde spulletjes zo belangrijk waren. We hebben samen de belangrijkste spullen bij hem opgehaald met een bus. Hij wilde graag zelf zijn spullen verhuizen symbolisch, zeg maar. En halvereweg de snel weg zei hij , dat het hem minder doet dan dat hij verwacht had. Ik verheug me er juist op om nu iets van ons samen te maken.'
Bij mij moesten natuurlijk ook wat dingen weg en soms met pijn in mijn hart maar daar kwamen spullen van lief voor terug. Zo hebben mijn huisje ons gemaakt. Het gevoel in het huis is anders, het is nu ons thuis.
Mijn huisje was ook helemaal van mij. Mijn eigen veilige plek wat ik zelf voor elkaar heb gebokst ook na een verbroken niet zo'n fijne relatie.
Ik heb maanden omdat het geld op was in een bijna leeg huis gezeten. Maar zielsgelukkig met mijn eigen thuis.
Toen mijn vriend bij mij kwam wonen, moest hij zijn plek opgeven. Ook hij had heel veel gevoelens bij zijn woning. Ook voor hem was het een heerlijke veilige plek na een rot relatie. Geen compromissen of de inrichting maar helemaal zijn ding.
Wij hebben hier veel over gesproken en elkaar ook rondgeleid in elkaars huis wat waarom alle inmiddels vergaarde spulletjes zo belangrijk waren. We hebben samen de belangrijkste spullen bij hem opgehaald met een bus. Hij wilde graag zelf zijn spullen verhuizen symbolisch, zeg maar. En halvereweg de snel weg zei hij , dat het hem minder doet dan dat hij verwacht had. Ik verheug me er juist op om nu iets van ons samen te maken.'
Bij mij moesten natuurlijk ook wat dingen weg en soms met pijn in mijn hart maar daar kwamen spullen van lief voor terug. Zo hebben mijn huisje ons gemaakt. Het gevoel in het huis is anders, het is nu ons thuis.
dinsdag 30 september 2008 om 15:45
Nee, ik vind het niet raar dat je moeite hebt met het opgeven van je plekje.
Ik ben zelf afgelopen maart verhuisd, en dat vond ik zelf ook ontzettend wennen terwijl ik van samenwonen op een studentenkamer, naar samenwonen in een huis een stad 20 km verderop ben gegaan. Mijn werk en vriendenkring bleef dus hetzelfde.
Wat mij heel erg geholpen heeft is om zodra de woon- en slaapkamer ingericht waren een kamer voor mezelf toe te eigenen. Mocht ik dan de behoefte hebben om even alleen te zijn kan dat daar. Heel eerlijk gezegd maak ik er nauwelijks gebruik van, maar het idee dat het wel mogelijk is geeft me wel rust.
Verder kost het gewoon tijd, dus geef het ook de tijd. Misschien wat extreem maar mijn Opa zei: 'Echt thuis kan je je pas voelen als je elk hoekje en gaatje van het huis kent, en dat duurt een jaar of 5'. En als ik die uitspraak naast mijn gevoel nu neerleg, kan ik toch wel zeggen dat ik me inmiddels redelijk thuis voel, ook al ken ik idd nog niet elk hoekje en gaatje.
Veel succes met de komende weken en verhuizen!
Ik ben zelf afgelopen maart verhuisd, en dat vond ik zelf ook ontzettend wennen terwijl ik van samenwonen op een studentenkamer, naar samenwonen in een huis een stad 20 km verderop ben gegaan. Mijn werk en vriendenkring bleef dus hetzelfde.
Wat mij heel erg geholpen heeft is om zodra de woon- en slaapkamer ingericht waren een kamer voor mezelf toe te eigenen. Mocht ik dan de behoefte hebben om even alleen te zijn kan dat daar. Heel eerlijk gezegd maak ik er nauwelijks gebruik van, maar het idee dat het wel mogelijk is geeft me wel rust.
Verder kost het gewoon tijd, dus geef het ook de tijd. Misschien wat extreem maar mijn Opa zei: 'Echt thuis kan je je pas voelen als je elk hoekje en gaatje van het huis kent, en dat duurt een jaar of 5'. En als ik die uitspraak naast mijn gevoel nu neerleg, kan ik toch wel zeggen dat ik me inmiddels redelijk thuis voel, ook al ken ik idd nog niet elk hoekje en gaatje.
Veel succes met de komende weken en verhuizen!
dinsdag 30 september 2008 om 15:48
Hee KittyKaren,
Ik vind het helemaal niet raar dat je daar moeite mee hebt. Ik heb daar moeite mee en mijn vriend ook, maar hij meer dan ik.
Ik heb net een huis gekocht en de reden was: een plekje voor mijzelf. Eindelijk een huis voor mij - en mijn vriend!- alleen, want ik woon al meer dan 8 jaar in studentenhuizen. Dat valt me erg zwaar, zelfs nu ik op dit moment een eigen keuken en badkamer heb is het irritant dat ik bijvoorbeeld de deurmat met de post erop en de thermostaat moet delen.
Daar heb ik straks geen last meer van! Ik ga straks waarschijnlijk eerst alleen in het huis wonen, vriend komt er bij als hij daar aan toe is. Bij het zoeken naar een huis heb ik al rekening gehouden met onze behoefte om alleen te zijn: het huis heeft voldoende ruimte om een soort "extra woonkamer" in één van de slaapkamers te realiseren. Hier komt een tweede tv met playstation, bank, wellicht een overvloedige koelkast. Prima plek om je even terug te trekken in je eentje of met vrienden.
Verder hebben we, als we samenwonen een laptop en een pc: de laptop komt beneden op de keukentafel, voor de computer maken we een studeerkamer (of hij komt in de "tweede woonkamer").
Dit moet voor ons de oplossing zijn. Misschien kan dit jou ook helpen. Eventueel zelfs een kamer die je helemaal naar jou smaak inricht en die echt voor jou is.
Nou ben ik me erg goed van bewust dat niet iedereen een wat groter huis is weggelegd. Ik heb zelf ook mazzel gehad want een huis met 4 slaapkamers vind je niet gauw in mijn prijsklasse in combinatie met de wijken waar ik wilde wonen. Je hebt het over je droomhuis, dus dan zal die ook wel een lekker aantal vierkante meters hebben?
Hopelijk vind je snel je draai, maar het wordt vast ook heel fijn samen! Succes!
Ik vind het helemaal niet raar dat je daar moeite mee hebt. Ik heb daar moeite mee en mijn vriend ook, maar hij meer dan ik.
Ik heb net een huis gekocht en de reden was: een plekje voor mijzelf. Eindelijk een huis voor mij - en mijn vriend!- alleen, want ik woon al meer dan 8 jaar in studentenhuizen. Dat valt me erg zwaar, zelfs nu ik op dit moment een eigen keuken en badkamer heb is het irritant dat ik bijvoorbeeld de deurmat met de post erop en de thermostaat moet delen.
Daar heb ik straks geen last meer van! Ik ga straks waarschijnlijk eerst alleen in het huis wonen, vriend komt er bij als hij daar aan toe is. Bij het zoeken naar een huis heb ik al rekening gehouden met onze behoefte om alleen te zijn: het huis heeft voldoende ruimte om een soort "extra woonkamer" in één van de slaapkamers te realiseren. Hier komt een tweede tv met playstation, bank, wellicht een overvloedige koelkast. Prima plek om je even terug te trekken in je eentje of met vrienden.
Verder hebben we, als we samenwonen een laptop en een pc: de laptop komt beneden op de keukentafel, voor de computer maken we een studeerkamer (of hij komt in de "tweede woonkamer").
Dit moet voor ons de oplossing zijn. Misschien kan dit jou ook helpen. Eventueel zelfs een kamer die je helemaal naar jou smaak inricht en die echt voor jou is.
Nou ben ik me erg goed van bewust dat niet iedereen een wat groter huis is weggelegd. Ik heb zelf ook mazzel gehad want een huis met 4 slaapkamers vind je niet gauw in mijn prijsklasse in combinatie met de wijken waar ik wilde wonen. Je hebt het over je droomhuis, dus dan zal die ook wel een lekker aantal vierkante meters hebben?
Hopelijk vind je snel je draai, maar het wordt vast ook heel fijn samen! Succes!
dinsdag 30 september 2008 om 15:49
Thanx liselore, je reactie roert me tot tranen! Mooi om te zien hoe jullie het hebben opgelost. Ik weet verstandelijk dat het goed gaat komen, we zijn ook op een soortgelijke manier bezig met spullen uitzoeken: heeft iets voor een van de twee een speciale betekenis, dan proberen we het terug te laten komen.
En ook dank voor de andere reacties. Fijn om te horen dat het niet heel erg raar is om dit te voelen. Ik was bang dat het misschien in de richtgin zou wijzen dat ik nog niet toe ben aan samenwonen. Dat idee heb ik helemaal niet namelijk.
We hebben gelukkig voldoende ruimte om een eigen plekje te maken waar ik me kan terugtrekken als ik daar behoefte aan heb, dat scheelt zeker.
Mijn schrikbeeld blijft nog steeds wel dat ik daar straks zit, in een voor mij relatief vreemde plaats en dat ik me niet écht thuis voel daar zoals ik me hier thuis voel.
En ook dank voor de andere reacties. Fijn om te horen dat het niet heel erg raar is om dit te voelen. Ik was bang dat het misschien in de richtgin zou wijzen dat ik nog niet toe ben aan samenwonen. Dat idee heb ik helemaal niet namelijk.
We hebben gelukkig voldoende ruimte om een eigen plekje te maken waar ik me kan terugtrekken als ik daar behoefte aan heb, dat scheelt zeker.
Mijn schrikbeeld blijft nog steeds wel dat ik daar straks zit, in een voor mij relatief vreemde plaats en dat ik me niet écht thuis voel daar zoals ik me hier thuis voel.
dinsdag 30 september 2008 om 15:54
Ik herken het ook wel. Ik heb met mijn vriend een huis gekocht in een klein Fries dorpje. Op dit moment heb ik een koopflat in Leiden, waar ik natuurlijk ook werk, sociaal leven, vanalles heb.
Ik sta er helemaal achter hoor, maar soms moet ik toch even slikken. Hoe zal ik vallen daar in dat dorp - hoe moet het met werk (voorlopig maar even aanhouden, tenslotte heb ik tot de verkoop van mijn flat toch nog een uitvalsbasis hier), hoe...
Raar, toen ik 10 jaar geleden emigreerde naar Denemarken maakte ik me daar veel minder druk om. Maar je bent er toch al een beetje op ingesteld om na je afstuderen te verhuizen, bovendien had ik al een dagbesteding in DK gevonden, dus veel minder open vragen.
Ik sta er helemaal achter hoor, maar soms moet ik toch even slikken. Hoe zal ik vallen daar in dat dorp - hoe moet het met werk (voorlopig maar even aanhouden, tenslotte heb ik tot de verkoop van mijn flat toch nog een uitvalsbasis hier), hoe...
Raar, toen ik 10 jaar geleden emigreerde naar Denemarken maakte ik me daar veel minder druk om. Maar je bent er toch al een beetje op ingesteld om na je afstuderen te verhuizen, bovendien had ik al een dagbesteding in DK gevonden, dus veel minder open vragen.
dinsdag 30 september 2008 om 15:58
Ik heb mijn eigen huis nog nooit opgegeven voor 'n relatie en zal dit ook nooit doen. Mijn huis en tuin en de bosrijke omgeving waar in 't ligt is echt mijn plekje waar ik me thuisvoel.
Een relatie zou voor mij dus ook 'n lat-relatie worden of de man in kwestie komt maar bij mij (en kan ik dus ook buiten zetten als het is afgelopen zonder dat mijn eigen plekje daarvoor opgeofferd hoeft)
Een relatie zou voor mij dus ook 'n lat-relatie worden of de man in kwestie komt maar bij mij (en kan ik dus ook buiten zetten als het is afgelopen zonder dat mijn eigen plekje daarvoor opgeofferd hoeft)
dinsdag 30 september 2008 om 16:08
quote:elninjoo schreef op 30 september 2008 @ 15:58:
Ik heb mijn eigen huis nog nooit opgegeven voor 'n relatie en zal dit ook nooit doen. Mijn huis en tuin en de bosrijke omgeving waar in 't ligt is echt mijn plekje waar ik me thuisvoel.
Een relatie zou voor mij dus ook 'n lat-relatie worden of de man in kwestie komt maar bij mij (en kan ik dus ook buiten zetten als het is afgelopen zonder dat mijn eigen plekje daarvoor opgeofferd hoeft)
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel op. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrast.
Ik heb mijn eigen huis nog nooit opgegeven voor 'n relatie en zal dit ook nooit doen. Mijn huis en tuin en de bosrijke omgeving waar in 't ligt is echt mijn plekje waar ik me thuisvoel.
Een relatie zou voor mij dus ook 'n lat-relatie worden of de man in kwestie komt maar bij mij (en kan ik dus ook buiten zetten als het is afgelopen zonder dat mijn eigen plekje daarvoor opgeofferd hoeft)
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel op. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrast.
dinsdag 30 september 2008 om 16:19
quote:liselore schreef op 30 september 2008 @ 16:08:
[...]
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrast.Liselore, wat lief
[...]
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrast.Liselore, wat lief
dinsdag 30 september 2008 om 16:46
quote:liselore schreef op 30 september 2008 @ 16:08:
[...]
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel op. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
quote:Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrastDe impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.
[...]
Het valt me op dat jij er altijd vanuit gaat dat eindig is. Nu is alles in het leven eindig. Maar het lijkt me toch jammer om met zo'n reserve in een relatie te stappen. Dus ik wilde je even zeggen dat ik het je gun om lekker zo hoteldebotel verliefd te worden dat je alle reservers opzij zet en heerlijk te genieten van het moment. Niet al rekening te houden met het einde. Mocht dat komen los je het dan wel op. Je hebt aan jezelf en alle andere allang bewezen dat jij prima in staat bent het in je eentje te rooien.
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
quote:Dus elninjoo, heel veel liefde toegewenst en ik hoop dat de impact ervan je nog eens verrastDe impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.
dinsdag 30 september 2008 om 16:48
dinsdag 30 september 2008 om 17:53
quote:elninjoo schreef op 30 september 2008 @ 16:46:
[...]
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
[...]
De impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.
He wat jammer dat je er weer elninjoo verbittering over heen gooit.....
excuus voor het zo offtopic gaan.
[...]
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
[...]
De impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.
He wat jammer dat je er weer elninjoo verbittering over heen gooit.....
excuus voor het zo offtopic gaan.
dinsdag 30 september 2008 om 18:04
Ik kan me heel erg goed voorstellen dat het emotioneel is om je eigen plekje met zoveel geschiedenis en verbondenheid met je eigen leven op te geven!
Ik zou dat zelf ook ontzettend eng vinden. Ik denk dat ik niet dat iemand me weg zou krijgen uit de stad waar ik woon, ik ben er érg gehecht aan. (En al helemaal niet om 100 km verderop te wonen....)
Maar ja, van de andere kant: als je een duurzame relatie hebt met iemand aan de andere kant van het land en je wil gaan samenwonen moeten er opofferingen gedaan worden, one way or the other.
Mag ik vragen waarom jij koophuis en baan hebt opgezegd om bij vriend te wonen en niet omgekeerd? (no offense, gewoon nieuwsgierigheid).
En dan meedenkend over een oplossing om je eigen heerlijke en veilige plekje opneiuw te creeëren in je nieuwe huis: is het mogelijk dat je daar een eigen kamer hebt?
Dus net zoiets als een kinderkamer maar dan niet die waar je slaapt maar die waar je je eigen lelijkste spulletjes (in ogen van je vriend ) neerzet en waar jij je eigen veilige KittyKaren-haven van kan maken?
Ik zou dat zelf ook ontzettend eng vinden. Ik denk dat ik niet dat iemand me weg zou krijgen uit de stad waar ik woon, ik ben er érg gehecht aan. (En al helemaal niet om 100 km verderop te wonen....)
Maar ja, van de andere kant: als je een duurzame relatie hebt met iemand aan de andere kant van het land en je wil gaan samenwonen moeten er opofferingen gedaan worden, one way or the other.
Mag ik vragen waarom jij koophuis en baan hebt opgezegd om bij vriend te wonen en niet omgekeerd? (no offense, gewoon nieuwsgierigheid).
En dan meedenkend over een oplossing om je eigen heerlijke en veilige plekje opneiuw te creeëren in je nieuwe huis: is het mogelijk dat je daar een eigen kamer hebt?
Dus net zoiets als een kinderkamer maar dan niet die waar je slaapt maar die waar je je eigen lelijkste spulletjes (in ogen van je vriend ) neerzet en waar jij je eigen veilige KittyKaren-haven van kan maken?
dinsdag 30 september 2008 om 18:21
quote:elninjoo schreef op 30 september 2008 @ 16:46:
[...]
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
[...]
De impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.En wat zegt het jou dat je altijd tegen de klootzakken aanloopt???
[...]
Tot nu toe waren al mijn relaties al eindig, dus ik zou wel bijzonder dom en naief zijn om de meest belangrijke dingen uit mijn leven op te geven voor 'n verliefdheid. Verliefdheid gaat over, mannen blijken in 9 van de 10 gevallen klootzakken, dus ik zie 'n relatie tot de dood ons scheidt als even zeldzaam als het winnen van 'n vette prijs in de staatsloterij. Leuk om over te fantaseren, maar niet echt realiteit. En mocht het wel echte liefde blijken te zijn, dan zal de man in kwestie er geen probleem mee hebben dat ik mijn huis gewoon aanhoudt mag ik aannemen.
[...]
De impact ervan heeft me al vaak genoeg verrast, alleen de impact van de breuk na verloop van tijd ook. Blij dus dat ik nooit berooid achter bleef omdat ik mijn zekerheden niet had weggedaan voor zo'n man.En wat zegt het jou dat je altijd tegen de klootzakken aanloopt???
dinsdag 30 september 2008 om 18:26
Het opgeven van je eigen plek is inderdaad een hele stap, en het is dan ook nog eens heel tegenstrijdig omdat je het doet voor iemand die je waarschijnlijk naar de andere kant van de aardbol zou volgen. Maar die stukgelopen relatie was met iemand anders en dus niet vergelijkbaar, en het zou dus ook geen rol in jouw hoofd mogen spelen.......
Het enige advies dat ik kan geven is: Stel jezelf de vraag of je het echt wil, niet met je hoofd maar met je hart. En als het antwoord een volmondig "Ja" is dan gaat het gewoon goed komen.
Het enige advies dat ik kan geven is: Stel jezelf de vraag of je het echt wil, niet met je hoofd maar met je hart. En als het antwoord een volmondig "Ja" is dan gaat het gewoon goed komen.
dinsdag 30 september 2008 om 18:26
dinsdag 30 september 2008 om 20:14
quote:Spinster schreef op 30 september 2008 @ 18:04:
Mag ik vragen waarom jij koophuis en baan hebt opgezegd om bij vriend te wonen en niet omgekeerd? (no offense, gewoon nieuwsgierigheid).
Dat mag je vragen. Het is best wel een lang proces geweest om die keuze te maken; we zijn nu bijna 3 jaar samen en vanaf het begin hadden we een soort strijd tussen zijn plaats of de mijne. Uiteindelijk heeft hij "gewonnen" omdat hij toch meer binding heeft met zijn woonplaats; zijn ouders wonen er en al zijn vrienden, terwijl mijn vrienden verspreid over het land wonen. Ook de meeste van onze gezamenlijke vrienden wonen daar. Ook een overweging was dat de huizen er iets goedkoper zijn. En qua voorzieningen zijn de twee steden gelijkwaardig. Hij heeft wel water bij de wijn gedaan door te kopen ipv huren, dat was een voorwaarde van mij. En we hebben ook gezegd dat we als ik echt niet kan aarden, verhuizen naar mijn stad.
Maar dat is ook wel een van de dingen die het voor mij emotioneel maken, het idee dat ik "toegegeven" heb. Ik sta er wel 100% achter, maar het is gewoon een beladen iets.
Mag ik vragen waarom jij koophuis en baan hebt opgezegd om bij vriend te wonen en niet omgekeerd? (no offense, gewoon nieuwsgierigheid).
Dat mag je vragen. Het is best wel een lang proces geweest om die keuze te maken; we zijn nu bijna 3 jaar samen en vanaf het begin hadden we een soort strijd tussen zijn plaats of de mijne. Uiteindelijk heeft hij "gewonnen" omdat hij toch meer binding heeft met zijn woonplaats; zijn ouders wonen er en al zijn vrienden, terwijl mijn vrienden verspreid over het land wonen. Ook de meeste van onze gezamenlijke vrienden wonen daar. Ook een overweging was dat de huizen er iets goedkoper zijn. En qua voorzieningen zijn de twee steden gelijkwaardig. Hij heeft wel water bij de wijn gedaan door te kopen ipv huren, dat was een voorwaarde van mij. En we hebben ook gezegd dat we als ik echt niet kan aarden, verhuizen naar mijn stad.
Maar dat is ook wel een van de dingen die het voor mij emotioneel maken, het idee dat ik "toegegeven" heb. Ik sta er wel 100% achter, maar het is gewoon een beladen iets.
dinsdag 30 september 2008 om 20:21
Ja ik kan het me zeker ook voorstellen, dat je moeite hebt met het opgeven van je eigen plekje. Ik heb 8 jaar op mezelf gewoond, met veel plezier. Toen mijn vriend en ik net samenwoonden, hadden we ook wel eens wat irritaties omdat we allebei ons terrein wilden afbakenen. (Ik wilde dan lekker mijn programma op tv kijken zonder dat hij erdoorheen ging kletsen en hij wilde dan muziek luisteren zonder dat ik dan tegen hem ging kletsen). Maar dat gaat nu allemaal vanzelf en nu vind ik het heel fijn met hem zo om me heen.
Maar nog steeds vind ik het gewoon heerlijk als hij eens een avondje weg is en ik het rijk voor mezelf heb. Man wat is dat lekker zo af en toe! Tjah logisch toch?
Maar nog steeds vind ik het gewoon heerlijk als hij eens een avondje weg is en ik het rijk voor mezelf heb. Man wat is dat lekker zo af en toe! Tjah logisch toch?
dinsdag 30 september 2008 om 22:44
Ik snap het helemaal! Bij mij is het nog lang niet aan de orde. Vriend en ik kennen elkaar nu ruim een half jaar. Vanavond hebben we het er zomaar opeens spontaan over gehad: samenwonen en wanneer en waar? We waren het er over eens dat we nog zeker twee jaar wachten. Mijn kinderen zijn 17 en 18, jongste is nog lekker aan het puberen, én ik ben zelf de komende twee jaar nog bezig met studie, dus druk druk.
Over het wanneer waren we het al eens, het waar hebben we gewoon lekker over gefantaseerd, maar nu zit ik eens om me heen te kijken en ik vind mijn enigste echte helemaal van mezelf-plekje wel érg fijn. Ik kan het me dus helemaal voorstellen.
Ach, ik heb nog twee jaar om aan het idee te wennen
Over het wanneer waren we het al eens, het waar hebben we gewoon lekker over gefantaseerd, maar nu zit ik eens om me heen te kijken en ik vind mijn enigste echte helemaal van mezelf-plekje wel érg fijn. Ik kan het me dus helemaal voorstellen.
Ach, ik heb nog twee jaar om aan het idee te wennen
woensdag 1 oktober 2008 om 12:18
Hoi!
Ik heb het probleem dat ik wel wil samenwonen (over een jaartje ofzo) en dat hij het zo allemaal wel prima vindt.
Dat samenwonen wel ooit wil maar er geen termijn aan wil hangen.
Hij is overigens lang vrijgezel geweest, nog nooit samengewoond of er over na hoeven te denken, beetje einzelganger, beetje bindingsangsttype. Hij is 40+ en ik 35+.
Het lijkt mij heerlijk om er nu al samen over te kunnen fantaseren en praten. Dat is dus niet het geval. En dat frustreert mij enorm. Ik wil een toekomstbeeld kunnen vormen.
Ik heb het probleem dat ik wel wil samenwonen (over een jaartje ofzo) en dat hij het zo allemaal wel prima vindt.
Dat samenwonen wel ooit wil maar er geen termijn aan wil hangen.
Hij is overigens lang vrijgezel geweest, nog nooit samengewoond of er over na hoeven te denken, beetje einzelganger, beetje bindingsangsttype. Hij is 40+ en ik 35+.
Het lijkt mij heerlijk om er nu al samen over te kunnen fantaseren en praten. Dat is dus niet het geval. En dat frustreert mij enorm. Ik wil een toekomstbeeld kunnen vormen.
woensdag 1 oktober 2008 om 12:48
Ik snap dat wel Jeanne.
Ik ben er nog lang niet aan toe, mede door de omstandigheden en omdat we elkaar nog maar een half jaar kennen, maar toen het zomaar opeens ter sprake kwam en we daar allebei hetzelfde idee over hadden was dat toch wel erg prettig. We zijn het eens over het wanneer ongeveer en dat we dan niet in zijn of mijn huis willen wonen, maar een nieuwe plek voor ons samen.
Ik merk trouwens wel dat hij daar makkelijker over denkt dan ik, terwijl hij ook tyoe einzelganger is en nog nooit heeft samengewoond. Door ervaringen uit het verleden denk ik dat mijn grootste angst is dat het anders wordt tussen ons. Jeweetwel, sleur enzo, terwijl we nu zo heerlijk latten, afspraakjes maken, leuke dingen doen, maar vooral doordeweek gewoon onze eigen dingen doen. Ik kan gaan eten en slapen wanneer ik wil of afspreken met vriendinnen of met hem wanneer ik wil en die vrijheid en verliefdheid bevalt me wel heel erg goed.
Nogmaals, waar maak ik me nu al druk om, voorlopig is het nog niet aan de orde in mijn geval.
Ik ben er nog lang niet aan toe, mede door de omstandigheden en omdat we elkaar nog maar een half jaar kennen, maar toen het zomaar opeens ter sprake kwam en we daar allebei hetzelfde idee over hadden was dat toch wel erg prettig. We zijn het eens over het wanneer ongeveer en dat we dan niet in zijn of mijn huis willen wonen, maar een nieuwe plek voor ons samen.
Ik merk trouwens wel dat hij daar makkelijker over denkt dan ik, terwijl hij ook tyoe einzelganger is en nog nooit heeft samengewoond. Door ervaringen uit het verleden denk ik dat mijn grootste angst is dat het anders wordt tussen ons. Jeweetwel, sleur enzo, terwijl we nu zo heerlijk latten, afspraakjes maken, leuke dingen doen, maar vooral doordeweek gewoon onze eigen dingen doen. Ik kan gaan eten en slapen wanneer ik wil of afspreken met vriendinnen of met hem wanneer ik wil en die vrijheid en verliefdheid bevalt me wel heel erg goed.
Nogmaals, waar maak ik me nu al druk om, voorlopig is het nog niet aan de orde in mijn geval.
donderdag 2 oktober 2008 om 22:15
Hoi KittyKaren, het valt idd niet mee om je eigen plekje op te geven. Ik heb hetzelfde. Na een lange relatie heb ik een nieuwe start gemaakt in een mooie ruime flat waarin ik een paar jaar alleen heb gewoond. Mijn flat is helemaal 'van mij', wat jij over je huis schrijft is herkenbaar.
Sinds ruim een jaar heb ik een lieve vriend die aan de andere kant van het land woont. Hij heeft al in het begin gezegd dat hij niet opnieuw wil beginnen in een ander deel van het land, om redenen die ik goed begrijp en respecteer. Ik heb eerder samengewoond, hij niet (maar dat staat er los van).
We hadden er op een gegeven moment genoeg van om elkaar alleen in het weekend te kunnen zien, dus toen stond ik voor de keuze om te gaan solliciteren. Mijn baan beviel me al een tijdje niet meer dus dat maakte het gemakkelijker om die stap te nemen. Ook heb ik weinig vrienden in mijn eigen woonplaats.
Ik heb vrij snel een baan gevonden in de omgeving waar mijn vriend woont. Sinds een paar maanden wonen we min of meer samen, maar ik heb mijn eigen flat nog niet opgezegd. Dat vonden we beiden te kort door de bocht. Daar komt bij dat mijn vriend klein behuisd is en ik niet veel eigen spulletjes kon meenemen.
Ik vind het heerlijk om af en toe alleen te kunnen zijn in mijn eigen flat, maar ik kijk er ook naar uit om samen met hem opnieuw te beginnen. Hij wil dat ook, en hij moet ook aan het idee wennen om zijn huis op te geven.
Ik wil mezelf voldoende tijd gunnen om te wennen aan de veranderingen; andere baan, vreemde omgeving, een eigen sociaal netwerk opbouwen. De definitieve verhuizing komt nog wel.
Het is helemaal niet raar om een dubbel gevoel te hebben bij dit soort veranderingen lijkt mij. Je weet wat je hebt, maar wat je er voor terug krijgt en hoe dat bevalt moet nog blijken. Al ben je nog zo dol op elkaar, het vraagt veel van jezelf en je relatie.
Wij kunnen heel open praten over wat ons bezig houdt en wat we van de ander verwachten. Natuurlijk geeft het wel eens wrijving omdat we allebei moeten inschikken, maar het is fijn om meer bij elkaar te kunnen zijn en we leren elkaar steeds beter kennen. Blijf communiceren, zou ik zeggen.
Je hebt het gevoel dat je hebt 'toegegeven'. Ik herken dat, en toch denk ik ook dat onderhandelen deel uitmaakt van je relatie, zowel over grote als minder grote besluiten. Als je je meer thuis gaat voelen bij hem, dan raken die gevoelens waarschijnlijk meer op de achtergrond.
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben in zo'n situatie!
Sinds ruim een jaar heb ik een lieve vriend die aan de andere kant van het land woont. Hij heeft al in het begin gezegd dat hij niet opnieuw wil beginnen in een ander deel van het land, om redenen die ik goed begrijp en respecteer. Ik heb eerder samengewoond, hij niet (maar dat staat er los van).
We hadden er op een gegeven moment genoeg van om elkaar alleen in het weekend te kunnen zien, dus toen stond ik voor de keuze om te gaan solliciteren. Mijn baan beviel me al een tijdje niet meer dus dat maakte het gemakkelijker om die stap te nemen. Ook heb ik weinig vrienden in mijn eigen woonplaats.
Ik heb vrij snel een baan gevonden in de omgeving waar mijn vriend woont. Sinds een paar maanden wonen we min of meer samen, maar ik heb mijn eigen flat nog niet opgezegd. Dat vonden we beiden te kort door de bocht. Daar komt bij dat mijn vriend klein behuisd is en ik niet veel eigen spulletjes kon meenemen.
Ik vind het heerlijk om af en toe alleen te kunnen zijn in mijn eigen flat, maar ik kijk er ook naar uit om samen met hem opnieuw te beginnen. Hij wil dat ook, en hij moet ook aan het idee wennen om zijn huis op te geven.
Ik wil mezelf voldoende tijd gunnen om te wennen aan de veranderingen; andere baan, vreemde omgeving, een eigen sociaal netwerk opbouwen. De definitieve verhuizing komt nog wel.
Het is helemaal niet raar om een dubbel gevoel te hebben bij dit soort veranderingen lijkt mij. Je weet wat je hebt, maar wat je er voor terug krijgt en hoe dat bevalt moet nog blijken. Al ben je nog zo dol op elkaar, het vraagt veel van jezelf en je relatie.
Wij kunnen heel open praten over wat ons bezig houdt en wat we van de ander verwachten. Natuurlijk geeft het wel eens wrijving omdat we allebei moeten inschikken, maar het is fijn om meer bij elkaar te kunnen zijn en we leren elkaar steeds beter kennen. Blijf communiceren, zou ik zeggen.
Je hebt het gevoel dat je hebt 'toegegeven'. Ik herken dat, en toch denk ik ook dat onderhandelen deel uitmaakt van je relatie, zowel over grote als minder grote besluiten. Als je je meer thuis gaat voelen bij hem, dan raken die gevoelens waarschijnlijk meer op de achtergrond.
Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben in zo'n situatie!
dinsdag 7 oktober 2008 om 19:55
In hoeverre is het reeel om van het samenwonen (ik wel, hij niet) een probleem te maken wat tussen ons in komt te staan?
Soms voel ik me zo'n zeikerd die dingen af wil dwingen maar dit valt niet af te dwingen.
Iedereen heeft toch bepaalde doelen in zijn/haar leven. Ik wil graag samenwonen, zorgen voor elkaar. Ben ook degene die mijn kinderwens moet laten gaan, want daar voelt hij niets voor. Alhoewel van dat "niets" kan hij me niet 100% overtuigen. Maar mede gezien mijn leeftijd is dat iets wat ik zal moeten laten voor wat het is.
Is een relatie niet geven en nemen? Je wil toch ook dat de ander gelukkig is? En als die nou binnen 1 jaar wil samenwonen (kennen elkaar ook ruim 1 jaar) en de ander over een aantal jaren, wat dan???
Pieker me suf!
Soms voel ik me zo'n zeikerd die dingen af wil dwingen maar dit valt niet af te dwingen.
Iedereen heeft toch bepaalde doelen in zijn/haar leven. Ik wil graag samenwonen, zorgen voor elkaar. Ben ook degene die mijn kinderwens moet laten gaan, want daar voelt hij niets voor. Alhoewel van dat "niets" kan hij me niet 100% overtuigen. Maar mede gezien mijn leeftijd is dat iets wat ik zal moeten laten voor wat het is.
Is een relatie niet geven en nemen? Je wil toch ook dat de ander gelukkig is? En als die nou binnen 1 jaar wil samenwonen (kennen elkaar ook ruim 1 jaar) en de ander over een aantal jaren, wat dan???
Pieker me suf!
