Scharrel met/geen gevoelens en commitment issues

Hallo Dames,

Ik wil graag mijn hart luchten bij jullie over het volgende:


Na een aantal toxic relaties was ik heilig overtuigd dat ik beter geen relaties kan aangaan en vond het prima om te scharrelen en meerdere vrouwen tegelijk te daten.
Ik ben altijd eerlijk erin geweest en zodra iemand gevoelens voor mij kreeg, was ik duidelijk, beloofde niks en stopte het contact vanzelf en liet ik het los.

Ongeveer vier maanden terug ontmoette ik via tinder een vrouw van 28 tegen waarmee het best wel ok klikte. We zijn gelijk na de eerste date het bed ingedoken en bleken een geweldige match in bed te zijn.

We zagen elkaar 1 tot 3 keer per week, bleven altijd logeren en belde best vaak en lang en appten dagelijks.

Na ongeveer twee maanden begon ik gevoelens te krijgen, ook omdat ik merkte dat dit zij anders was en deed dan al mijn andere scharrels. Meer knuffelen, meer affectie en meer intimiteit dan wat ik gewend was.
Ik voelde gewoon op een gegevens moment een soort samensmelting als we knuffelden, zoenden en vreeën.

Op een gegeven moment heb ik dat geuit maar kreeg te horen dat zij ons meer als friends with benefits zag. Ik vond het erg tegenstrijdig want ik heb FWB vaker gehad maar niet op deze manier. Dus het bleef een beetje haken en ik kon het niet echt loslaten.

Maar ze bleef erbij dat zij geen gevoelens had en gewoon FWB wilden zijn. Toen ik zei dat ik dat niet genoeg vond en dan liever er mee wilden kappen, werd ze erg verdrietig, ging ze huilen en gaf toe dat er wel wat gevoelens waren. Maar echt overtuigend (ondanks haar verdrietige emoties) was het niet. Want het liefst wilde ze dat onderwerp vermijden, niet over relaties praten en gewoon één tot twee keer per week afspreken voor seks.

We spraken ook vaak binnen af want als we buiten waren, vond ik haar vaker meer afstandelijk dan niet, en niet helemaal zichzelf. Als reden hiervoor gaf ze dat ze niet echt een veilig gevoel van me kreeg als we buiten waren. Terwijl ik juist een heel erg ik-ga-je-beschermen-gevoel over haar had. Heel vreemd.

We hebben meerder keren over (het ontbreken van) gevoelens, gehad en over het stoppen van het contact en hebben ook een paar keer echt afscheid genomen, met de nodige tranen erbij. Ze zei letterlijk ga niet weg, ik heb je nodig, ik huilen, zij huilen en uiteindelijk gaf ze toe dat ze mijn vriendin was. Dit duurde echter maar twee weken omdat ik merkte dat ze toch niet helemaal erin geloofde. Dit patroon herhaalde zich een aantal keer en ik werd gek van die tegenstrijdigheden. Geen gevoelens, wel affectie, diepe gesprekken, ze heeft dingen met mij gedeeld die ze met niemand had gedeeld. Maar uiteindelijk hebben we toch afscheid genomen want het onderwerp was inmiddels beladen geworden, ik had beduidend meer gevoelens of kon ze gemakkelijker uiten. Later ging ik erover lezen en kwam ik achter dat ze best wel commitment issues had. Push en dan pull, push en dan pull.

Relatie zou toch niet werken zei ze, omdat ze mij niet super aantrekkelijk vond, let op het woord super. Omdat ik zovaak de kids heb (Ik ben 38 jarige co-papa en ik heb mijn kids de helft van de week), omdat ze geen veilig gevoel van mij kreeg buiten... maar binnen gedroeg ze zich als mijn vriendin.

Ik heb in al die tijd geen vrienden van haar ontmoet, geen familie, niks.
En nu zit ik met liefdesverdriet, geen contact en merk dat ik tot over mijn oren verliefd op haar was/ben.

Ik wil vragen of jullie iets hierin herkennen? Ik heb veel scharrels gehad maar nooit op zo een manier. En als iemand gevoelens kreeg en mij niet meer wilde zien omdat ik dat niet had, nam ik gewoon netjes afscheid en liet ik haar gaan. Ik ging niet huilen, ik hield haar niet aan het lijntje maar respecteerde en begreep haar beslissing.

Ik denk nu van heb ik mijn gevoelens te snel geuit (ik had ze dus ik uit ze, na twee maanden), heb ik het te erg geforceerd (ik werd gek van de tegenstrijdigheden en onduidelijkheid), gaf ik haar te weinig ruimte of ligt dit echt niet aan mij en heeft zij gewoon zware commitment issues?
Als ze geen gevoelens had zoals ze zei, waarom ging ze dan telkens huilen bij afscheid? waarom liet ze me niet eerder gaan? waarom moesten we 5x uitmaken/vrienden blijven/FWB blijven, voordat het definitief uit ging?

het is nu echt klaar klaar, maar ik wil er van leren. Ik wil het begrijpen en snappen en weten hoe ik hiermee het beste kan omgaan, mocht dit in de toekomst nogmaals gebeuren.

Ik ben wel dankbaar dat het gebeurd is, want ik weet nu over mijzelf dat ik verliefd kan worden, dat vrijen met gevoelens echt next level is, dat ik niet meer wil scharrelen en doelloos daten, dat ik echt voor liefde ga, dat ik niet snel met iemand het bed induik, dat ik voor kwaliteit ga ipv kwantiteit.

Een mooie maar ook wel een beetje pijnlijke ervaring!

Bedankt alvast voor jullie mening/reacties!

Verliefdheid, dat ze zou Bij draaien... Dat ze het zou inzien..niet snel willen opgeven

Ja dat klinkt heel herkenbaar. Ik denk dat ik door al dat gehuil en gemis en natuurlijk de verliefdheid het anders zag en wilde zien....

Quinnepin schreef: ↑

13-03-2022 20:15

Heel eerlijk, ik zou vrouwen meer van je eigen leeftijd daten, sowieso 30-ers en geen meisjes van 10 jaar jonger.

10 jaar verschil is niet weinig maar ze was meer vrouw dan een meisje...

Quinnepin schreef: ↑

13-03-2022 20:33

Ja zo vergoelijken mannen dat vaker .
Had ze ook kinderen? Want jij komt met bagage en niet iedere twintiger zit daarop te wachten natuurlijk. Dus leuk voor de lusten maar stiefmoedertje spelen op die leeftijd is een ander verhaal natuurlijk.

Ze had geen kinderen en ze wilde zelf ook geen kids. Uiteindelijk zou ze de mijne wel ontmoeten maar dat doe ik niet zo snel. Maar je hebt wel een punt. Het kwam weleens ter sprake maar ik had niet het idee dat dat het breekpunt zou zijn omdat ze ook andere redenen noemde en tegelijkertijd zo tegenstrijdig was

Puy schreef: ↑

13-03-2022 21:06

Ja, liefdesverdriet is waardeloos. Ik denk niet dat jij iets anders had kunnen doen. Ze had wel gevoelens voor je, maar het klonk gewoon alsof dat toch niet genoeg was. En wat de rede nou eigenlijk precies was, kom je vaak ook niet achter. Ook niet als je er naar zou vragen. Dat zij ging huilen en zo wil niet gelijk betekenen dat ze van je houdt. Misschien wou ze wel niet alleen zijn, misschien vond ze het fijn om begeert te worden, misschien als een afleiding voor iets anders. Het is gissen, maar je blijft in het onzekere denk ik.
Veel sterkte met je liefdesverdriet. Afleiding zoeken, zegt men altijd. Leuke dingen plannen met vrienden, de kinders, een hobby oppakken.

you nailed it! zo denk ik ook erover..
en weet je wat me ook echt verdrietig maakte.. dat ze zei dat niemand ooit tegen haar ik hou van je had gezegd, dat ze niet wist dat iemand van haar kon houden.. ik vond het zo sad.. dacht van hoe kan zo een lieve leuke onschuldige meid zo over zichzelf denken...je bent super lovable dacht ik. maar inderdaad, denk een combi van zaken, wel meer gevoelens dan voor een FWB maar niet genoeg voor een relatie..(wist niet dat zelfs daar nog een tussenverdieping in zat...

wel echt fijn om hierover met jullie te kunnen praten

Quinnepin schreef: ↑

13-03-2022 21:42

Liefdesverdriet is gewoon kut, het doet au en au doet pijn, maar misschien kan je er ook wel wat positiefs uithalen. Je staat kennelijk wel weer open voor een nieuwe liefde en is het scharrelen en meerdere vrouwen daten toch niet iets is wat je hart wilt.

Ja hoor dat haal ik er zeker uit! Het is ook daarom zo dubbel, ene kant sad maar aan de andere kant ook heb ik er veel van geleerd, over mijzelf, over de liefde en wat er allemaal mogelijk is...
wel jammer dat ik dat pas nu 'ontdek' maar beter laat dan nooit

Attraverso schreef: ↑

13-03-2022 21:55

Ze houdt wel van drama he?

Denk eerder meerdere onverwerkte trauma's en onwil om ze aan te pakken.. Een paar had ze gedeeld maar totale onwil om er iets aan te doen... Hopelijk gaat ze het ooit wel aanpakken

Discobar schreef: ↑

13-03-2022 22:00

Tussenverdieping bestaat zeker. Je kan echt dol op je fwb zijn maar geen relatie met die persoon willen. Ik denk inderdaad dat jij haar een heel positief gevoel gaf: geliefd, begeerd, gewild en het is logisch dat ze verdrietig was toen dat weg viel. Maar in dit soort gevallen moet je niet door blijven sukkelen dan wordt het alleen maar pijnlijker.

Ik heb zelf nooit op die tussenverdieping gezeten dus dat was nieuw voor me.
En het klinkt inderdaad heel logisch hoe je het zo vertelt. Al maakt dat haar wel een beetje selfish toch, om iemand met gevoelens aan het lijntje te houden omdat die je een goed gevoel geeft...
Maar ach, blijkbaar had ze het nodig, fijn dat ze dat ook heeft kunnen ervaren, het is het haar gegund, ik een paar lesjes wijzer en een nieuwe focus. Ik zie een halfvolle glas

Kijk, daarom wilde ik dit met jullie hier bespreken... Wij mannen opereren niet in zoveel tussenverdiepingen met zoveel verschillende gevoelens naast elkaar. Ik heb dit ook met vrienden besproken maar er kwam dan altijd een gesimplicifeerde verklaring uit waar ik niet heel veel aan had.

En tja, het is inderdaad kut, denk nog vaak aan haar en mis haar, maar erover te praten, te delen helpt me enorm en ben wel blij dat de waarheid en verdriet het nu hebben overgenomen van de onzekerheid, tegenstrijdigheden en het analyseren, nadenken en het uit proberen te vogelen van waarin ik was beland..

Puy schreef: ↑

13-03-2022 22:26

Heb je een beetje afleiding? Als je heen erg met de waarom-vraag bezig blijft, kan het zo lang blijven knagen. Wat ik al schreef, die antwoorden komen niet. Dat accepteren gaat niet van de ene op de andere dag, natuurlijk. En je richt je nu ook al op de dingen die je hier voor jezelf van geleerd hebt, dat is heel positief. Het slijt, je weet het nog van eerdere break-ups. Ook dit gevoel gaat weer weg. En soms kan even brullen ook gewoon opluchten.

Ja ik spreek veel met vrienden af en houd me zoveel mogelijk bezig maar ik wil er ook niet voor vluchten. Er is pijn en die moet ook gevoeld worden. Ik wil het in die zin niet gaan onderdrukken of wegdrukken maar het ook gewoon ervaren en voelen dat het op een natuurlijke manier minder wordt... Gevoelens zijn er om gevoeld te worden toch?

Dina1980 schreef: ↑

13-03-2022 22:32

Die antwoorden komen inderdaad niet, en soms hoeft dat ook niet. Jij hebt jouw verhaal, met jouw beleving en herinneringen aan de tijd met haar en die zie je als overwegend positief, en dat is mooi. Als je gaat proberen antwoorden te zoeken of verzuipen in je verdriet, dan maak je er alleen maar iets van dat misschien zwaarder is dan nodig. Je hebt ervan geleerd, neem dat mee voor volgende ervaringen. En herinner haar als een mooi en lief persoon dat je hebt gekend, zoals je zelf ook zegt.

Ik wil haar, de situatie en haar keuzes kunnen begrijpen...om er van te kunnen leren. Om beter mee te dealen mocht ik weer in zo een situatie terecht komen en door jullie reacties lukt dat aardig...