Relaties
alle pijlers
Scheiden of doorgaan voor kinderen
vrijdag 11 januari 2019 13:05
Hallo,
Ik zou heel graag advies en een mening van andere gebruikers willen want ik kom er zelf niet meer uit en dit onderwerp zomaar bespreken met een bekende vind ik moeilijk.
Al een paar jaar heb ik weinig gevoelens voor mijn man. Hij is hartstikke lief voor mij en doet enorm best voor zijn gezin. Opgeven zit niet in zijn aard .
Eigenlijk hebben we alles in ons leven wat we willen en konden wensen, maar ik merk dat ik nu al een paar jaren worstel met het feit dat ik eigenlijk nog maar weinig voel voor mijn man. Al een paar jaar hou ik mezelf voor dat het een fase is en wel weer beter wordt, maar helaas wordt het alleen maar minder deze gevoelens. Seksueel contact is er zo goed als nooit meer. Ik voel me totaal niet aangetrokken tot mijn man en heb dan ook helemaal geen behoefte aan seks. Nu zou ik als buitenstaander misschien snel zeggen dat de liefde over is en scheiden de beste optie is. Maar nu we kinderen hebben kan ik niet alleen maar aan mijzelf denken. Maar inmiddels voel ik me niet meer mijzelf en ik voel me ongelukkig als ik er bij nadenken dat ik met deze man oud ga worden . Het enige wat we nog samen hebben is als broer en zus samen onze kinderen in 1 huis opvoeden.
Ik zou heel graag advies en een mening van andere gebruikers willen want ik kom er zelf niet meer uit en dit onderwerp zomaar bespreken met een bekende vind ik moeilijk.
Al een paar jaar heb ik weinig gevoelens voor mijn man. Hij is hartstikke lief voor mij en doet enorm best voor zijn gezin. Opgeven zit niet in zijn aard .
Eigenlijk hebben we alles in ons leven wat we willen en konden wensen, maar ik merk dat ik nu al een paar jaren worstel met het feit dat ik eigenlijk nog maar weinig voel voor mijn man. Al een paar jaar hou ik mezelf voor dat het een fase is en wel weer beter wordt, maar helaas wordt het alleen maar minder deze gevoelens. Seksueel contact is er zo goed als nooit meer. Ik voel me totaal niet aangetrokken tot mijn man en heb dan ook helemaal geen behoefte aan seks. Nu zou ik als buitenstaander misschien snel zeggen dat de liefde over is en scheiden de beste optie is. Maar nu we kinderen hebben kan ik niet alleen maar aan mijzelf denken. Maar inmiddels voel ik me niet meer mijzelf en ik voel me ongelukkig als ik er bij nadenken dat ik met deze man oud ga worden . Het enige wat we nog samen hebben is als broer en zus samen onze kinderen in 1 huis opvoeden.
maandag 14 januari 2019 10:31
En als een volwassene dan zegt dat de scheiding niet zo dramatisch is geweest dan geloof je het toch niet, dus dat kan ze dan net zo goed laten.Nattekrant schreef: ↑14-01-2019 10:21Ik vind het ook heerlijk dat ik kan terug vallen op de vader van mijn kinderen.
Al is het soms alleen al om even mijn verhaal kwijt te kunnen.
En ik weet dat hij er altijd voor mij is als ik hem nodig heb.
Ik moest er niet aan denken dat ik mijn kinderen in een situatie breng zoals bij ons vroeger.
@Bulbul
En wat had je verwacht van je kind?
Dat hij ging schreeuwen en huilen van ongeloof ?
Het kinderlijk brein werkt heel anders op emotioneel vlak.
Die boodschap die jullie hem het weekend gaven heeft gevolgen voor de rest van zijn leven.
Vraag hem maar eens als hij volwassen is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 10:34
Dat weet ik. Ik doelde dan ook op liefdesrelaties. Dat is wat de meeste mensen willen. En na een scheiding gaan ze gewoon weer op zoek. Als mensen daarna eens een tijd alleen zouden blijven zou er minder probleem zijn. Maar dat is doorgaand niet zo, ze modderen gewoon door met de volgende.Solomio schreef: ↑14-01-2019 10:30Ik praat in extremen? Als ik nou ergens een genuanceerd beeld over heb is het wel over scheiden en relaties, maar als tegengeluid hoeft die nuance niet zo, want de andere kant krijgt genoeg aandacht.
En relatievrij zegt toch niet dat ik niet in een sociaal verband wil leven? Dat is pas een extreme conclusie.
Ik wwon nota bene in een woongemeenschap, juist omdat ik een sociaal verband zo belangrijk en prettig vind.
maandag 14 januari 2019 10:36
Nou ja, dat.Thordis* schreef: ↑14-01-2019 10:34Dat weet ik. Ik doelde dan ook op liefdesrelaties. Dat is wat de meeste mensen willen. En na een scheiding gaan ze gewoon weer op zoek. Als mensen daarna eens een tijd alleen zouden blijven zou er minder probleem zijn. Maar dat is doorgaand niet zo, ze modderen gewoon door met de volgende.
Ik wil ook soms graag een liefdesrelatie, maar ik heb er weinig voor over blijkbaar, want ik vind het in de praktijk meestal niet genoeg toevoegen om de moeite te rechtvaardigen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 10:46
Ik kan ook heel erg vanuit mijn ervaring gaan praten, maar dat is alleen maar voor mij waar. Dat je inzetten voor een relatie loont en dat therapie werkt enzo. En dat ik daardoor al 20 jaar een goede relatie heb. Maar als ik de vorige crisis wel gescheiden was dan had ik hier nu misschien een jubel bericht over hervonden vrijheid geschreven en dat voor jezelf kiezen zo belangrijk is en hoe góed mijn kinderen zich aanpassen. En hoe er écht geen andere optie was dan scheiden.
Mensen verdedigen hun eigen keuzes om ze zo te rechtvaardigen of ze proberen mensen te behoeden voor fouten die ze zelf hebben gemaakt of schade die ze zelf hebben opgelopen. En daar schiet je niet zoveel mee op, voorstanders niet en tegenstanders ook niet. To moet kijken wat voor haar werkt. Een prof kan daar best bij helpen. Maar veel onvrede in relaties gaat niet over de relatie, daar ben ik wel van overtuigd.
maandag 14 januari 2019 10:51
Toch is dit ook zo ongeveer wat ik zeg.Thordis* schreef: ↑14-01-2019 10:46Ik kan ook heel erg vanuit mijn ervaring gaan praten, maar dat is alleen maar voor mij waar. Dat je inzetten voor een relatie loont en dat therapie werkt enzo. En dat ik daardoor al 20 jaar een goede relatie heb. Maar als ik de vorige crisis wel gescheiden was dan had ik hier nu misschien een jubel bericht over hervonden vrijheid geschreven en dat voor jezelf kiezen zo belangrijk is en hoe góed mijn kinderen zich aanpassen. En hoe er écht geen andere optie was dan scheiden.
Mensen verdedigen hun eigen keuzes om ze zo te rechtvaardigen of ze proberen mensen te behoeden voor fouten die ze zelf hebben gemaakt of schade die ze zelf hebben opgelopen. En daar schiet je niet zoveel mee op, voorstanders niet en tegenstanders ook niet. To moet kijken wat voor haar werkt. Een prof kan daar best bij helpen. Maar veel onvrede in relaties gaat niet over de relatie, daar ben ik wel van overtuigd.
Wrsch zou ik in jouw situatie eerder zijn afgehaakt en dat is ook prima.
Wat ik probeer te zeggen is dat ook al ga je (in de ogen van anderen) niet tot het uiterste om je relatie te redden, dat dat ook prima is. Want wat voor de ene het uiterste is, is voor de ander al ver daar overheen, of juist nog maar het begin.
Ik kan echt blij zijn voor jou dat je inspanningen gewerkt hebben. Zo verzuurd ben ik nou ook weer niet.
Ik vind zelf alleen dat al dat gewerk aan een relatie niet zo hoeft.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 11:01
Een kwantitatieve constatering wanneer dit gaat om kwalitatief, namelijk de single case van TO!LAgirl82 schreef: ↑12-01-2019 09:43Inderdaad.
En je hebt dus 1 op 2 kans dat je spijt krijgt van je scheiding, dat is heel veel hoor!
Dus stop met het zo rooskleurig te maken van iets wat kinderen zoveel pijn en verdriet doet! Bah!
Het percentage in dat onderzoek was inderdaad rond de 50%, ik geloof zelfs iets meer, maar minder dan 60%.
Maar toch dat is de helft he!
maandag 14 januari 2019 11:25
Bedenk dat je hier zelf om gevraagd hebt he?komeet1805 schreef: ↑14-01-2019 10:56aan Thordis:
Interessante uitspraak, maar dus, waarover gaat het dan wel? Verklaar u nader...
Uiteraard zijn sommige relaties objectief vreselijk. Daar heb ik het niet over, dus niet over geweld, verslaving, dat soort zaken. Als je veiligheid in het geding is moet je gewoon gáán en dan kijk je later maar wat er aan de hand was.
Maar verder denk ik echt dat het in veel relaties gaat over jouzelf en je verwachtingen, welke schade je hebt opgelopen in je kindertijd enz. En dat veel mensen van hun partner verwachten dat zij daar op inspelen. Voorbeeld: als jij als kind bijvoorbeeld ouders had die veel met zichzelf bezig waren of je komt uit een heel groot gezin, dan kun je zomaar het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Dat is een pijnlijk punt.
Als je dan in een relatie zit kun je bijvoorbeeld al vrij snel het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Als je partner iets regelt zonder jou eerst te vragen, of met vrienden weggaat of veel tijd aan een hobby besteed. Dat raakt aan dat gevoel van vroeger, en de oplossing is niet zozeer je partner te vragen te stoppen met zijn hobby, maar zelf een manier vinden om met dat gevoel om te gaan, te zien waar dat vandaan komt (en natuurlijk mag je dat bespreken en je partner om hulp vragen) want bij bijna elke andere partner zul je dit weer tegenkomen. En als je dan ook nog een partner hebt die zich vanuit huis veel moest aanpassen, altijd moest luisteren enz, dan kan het zomaar zijn dat die partner al héél snel het gevoel heeft beperkt te worden. Dus de opmerking ‘ga je nu alweer naar de voetbal/kroeg/je vriendin’ staat dan garant voor enorme ruzie. Want de één voelt zich er niet toe doen, de ander voelt zich beknot, beiden hebben nare gevoelens die ze maar al te goed kennen en hóp daar ga je.
En dat kunnen allerlei zaken zijn, van altijd denken dat je niet goed genoeg bent, tot denken dat je alles alleen moet oplossen, jezelf totaal overhandigen aan de ander en zelf verdwijnen tot niet om kunnen gaan met intimiteit, alle variaties en combinaties bestaan.
Als je leert waar je eigen pijn zit en leert voor jezelf te zorgen leer je ook veel beter gelijkwaardig zijn en communiceren in relaties. Dan kun je vragen ipv eisen, overleggen ipv meedelen, je eigen ruimte bewaken zonder gezamenlijkheid te verliezen, enz.
Dat moet je dan wel beiden willen, maar de neiging is om in therapie te gaan omdat de ánder normaal moet gaan doen of om te scheiden omdat de relatie niet werkt, en dat mag natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat scheiden weinig oplevert als je niet héél duidelijk is wat jouw aandeel in het geheel is en in welke patronen je zit. Anders herhaal je ze met een ander weer, misschien niet het eerste jaar of de eerste 5 jaar, maar je komt het weer tegen. Mogelijk is de combinatie net handiger, maar uiteindelijk ontkom je als mens denk ik niet aan met jezelf aan de slag. De oplossing zit hem niet in dat de ander opeens wél de stozuiger pakt en de helft van het huishouden doet of opeens dagelijks hitsig in de lampen hangt.
maandag 14 januari 2019 11:38
Zeer herkenbaar verhaal Thordis.
Hier dus alleen een andere uitkomst.
Wel met mezelf aan de slag gegaan, geconstateerd dat ik dus liever alleen ben dan in een relatie, tenzij die relatie 'vanzelf' gaat.
Ik ken mijn zwaktes en valkuilen en i.p.v. die allemaal weg te werken ben ik me ervan bewust en zullen ze in een relatie ook meespelen.
Goed om te weten wat mij betreft.
Hier dus alleen een andere uitkomst.
Wel met mezelf aan de slag gegaan, geconstateerd dat ik dus liever alleen ben dan in een relatie, tenzij die relatie 'vanzelf' gaat.
Ik ken mijn zwaktes en valkuilen en i.p.v. die allemaal weg te werken ben ik me ervan bewust en zullen ze in een relatie ook meespelen.
Goed om te weten wat mij betreft.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 11:59
Wauw wat schrijf je dat treffend. Tot voor kort zaten wij ook in die dip. Mijn vriend voelde zich niet gehoord. Hij had het idee dat hij er alleen voor stond. Hebben we flinke ruzie over gehad en toen ben ik tijdelijk bij mijn oma gaan wonen en toen hebben we samen met een relatietherapeut gezeten en het uitgepraat. Nu is er weer nieuwe energie in onze relatie en luisteren wij naar elkaar.Thordis* schreef: ↑14-01-2019 11:25Bedenk dat je hier zelf om gevraagd hebt he?
Uiteraard zijn sommige relaties objectief vreselijk. Daar heb ik het niet over, dus niet over geweld, verslaving, dat soort zaken. Als je veiligheid in het geding is moet je gewoon gáán en dan kijk je later maar wat er aan de hand was.
Maar verder denk ik echt dat het in veel relaties gaat over jouzelf en je verwachtingen, welke schade je hebt opgelopen in je kindertijd enz. En dat veel mensen van hun partner verwachten dat zij daar op inspelen. Voorbeeld: als jij als kind bijvoorbeeld ouders had die veel met zichzelf bezig waren of je komt uit een heel groot gezin, dan kun je zomaar het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Dat is een pijnlijk punt.
Als je dan in een relatie zit kun je bijvoorbeeld al vrij snel het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Als je partner iets regelt zonder jou eerst te vragen, of met vrienden weggaat of veel tijd aan een hobby besteed. Dat raakt aan dat gevoel van vroeger, en de oplossing is niet zozeer je partner te vragen te stoppen met zijn hobby, maar zelf een manier vinden om met dat gevoel om te gaan, te zien waar dat vandaan komt (en natuurlijk mag je dat bespreken en je partner om hulp vragen) want bij bijna elke andere partner zul je dit weer tegenkomen. En als je dan ook nog een partner hebt die zich vanuit huis veel moest aanpassen, altijd moest luisteren enz, dan kan het zomaar zijn dat die partner al héél snel het gevoel heeft beperkt te worden. Dus de opmerking ‘ga je nu alweer naar de voetbal/kroeg/je vriendin’ staat dan garant voor enorme ruzie. Want de één voelt zich er niet toe doen, de ander voelt zich beknot, beiden hebben nare gevoelens die ze maar al te goed kennen en hóp daar ga je.
En dat kunnen allerlei zaken zijn, van altijd denken dat je niet goed genoeg bent, tot denken dat je alles alleen moet oplossen, jezelf totaal overhandigen aan de ander en zelf verdwijnen tot niet om kunnen gaan met intimiteit, alle variaties en combinaties bestaan.
Als je leert waar je eigen pijn zit en leert voor jezelf te zorgen leer je ook veel beter gelijkwaardig zijn en communiceren in relaties. Dan kun je vragen ipv eisen, overleggen ipv meedelen, je eigen ruimte bewaken zonder gezamenlijkheid te verliezen, enz.
Dat moet je dan wel beiden willen, maar de neiging is om in therapie te gaan omdat de ánder normaal moet gaan doen of om te scheiden omdat de relatie niet werkt, en dat mag natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat scheiden weinig oplevert als je niet héél duidelijk is wat jouw aandeel in het geheel is en in welke patronen je zit. Anders herhaal je ze met een ander weer, misschien niet het eerste jaar of de eerste 5 jaar, maar je komt het weer tegen. Mogelijk is de combinatie net handiger, maar uiteindelijk ontkom je als mens denk ik niet aan met jezelf aan de slag. De oplossing zit hem niet in dat de ander opeens wél de stozuiger pakt en de helft van het huishouden doet of opeens dagelijks hitsig in de lampen hangt.
maandag 14 januari 2019 12:11
Prima toch? Als je goed leest is dat exact wat ik zeg.DuchessMeganMarkle schreef: ↑14-01-2019 12:03Ik ken mezelf ook heel goed, maar ik vind niet dat ik mijn valkuilen weg aan het poetsen ben in mijn relatie, ik ben niet alleen ik hou rekening met de ander. Een relatie is geven en nemen.
Ik kies voor een andere situatie.
Niet omdat ik niet wil geven en nemen, want dat gebeurt ook in vriendschappen, maar omdat ik mijn basis alleen prettiger en stabieler vind.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 12:36
Ik zie het niet alleen kunnen zijn niet ongezond. Ik heb echt behoefte aan leven om me heen. Waarom zou dat ongezond zijn?Solomio schreef: ↑14-01-2019 10:18Ik krijg hier dus commentaar (van diyer bijv), dat je mijn mening eigenlijk niet serieus kunt nemen, omdat ik graag alleen ben.
Terwijl ik serieus vind dat als je niet alleen kunt zijn dat je dan echt iets mist. Ik vind het ongezond klinken als iemand zegt dat ze niet alleen kan zijn, maar dat is mijn invulling.
Wel denk ik dat wij massaal krijgen ingeprent dat een relatie erbij hoort en dat alleen zijn sneu is, of zielig, of moeilijk, iig niet wenselijk.
En ik denk dat mede daardoor heel veel mensen uiteindelijk in een niet-zo-beste relatie blijven zitten, want alles beter dan alleen zijn.
En in dit soort topics denk ik dat zeker een deel van de ga-vooral-niet-scheiden-reacties daardoor worden ingegeven en denk ik dus dat mijn mening een verfrissend andere kijk is.
Daarentegen vind ik niks mis met of zielig aan mensen die wel, gekozen of ongekozen, alleen zijn.
Niks mis met jouw mening, die mag er zijn.
maandag 14 januari 2019 12:40
Helemaal mee eens.Thordis* schreef: ↑14-01-2019 11:25Bedenk dat je hier zelf om gevraagd hebt he?
Uiteraard zijn sommige relaties objectief vreselijk. Daar heb ik het niet over, dus niet over geweld, verslaving, dat soort zaken. Als je veiligheid in het geding is moet je gewoon gáán en dan kijk je later maar wat er aan de hand was.
Maar verder denk ik echt dat het in veel relaties gaat over jouzelf en je verwachtingen, welke schade je hebt opgelopen in je kindertijd enz. En dat veel mensen van hun partner verwachten dat zij daar op inspelen. Voorbeeld: als jij als kind bijvoorbeeld ouders had die veel met zichzelf bezig waren of je komt uit een heel groot gezin, dan kun je zomaar het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Dat is een pijnlijk punt.
Als je dan in een relatie zit kun je bijvoorbeeld al vrij snel het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Als je partner iets regelt zonder jou eerst te vragen, of met vrienden weggaat of veel tijd aan een hobby besteed. Dat raakt aan dat gevoel van vroeger, en de oplossing is niet zozeer je partner te vragen te stoppen met zijn hobby, maar zelf een manier vinden om met dat gevoel om te gaan, te zien waar dat vandaan komt (en natuurlijk mag je dat bespreken en je partner om hulp vragen) want bij bijna elke andere partner zul je dit weer tegenkomen. En als je dan ook nog een partner hebt die zich vanuit huis veel moest aanpassen, altijd moest luisteren enz, dan kan het zomaar zijn dat die partner al héél snel het gevoel heeft beperkt te worden. Dus de opmerking ‘ga je nu alweer naar de voetbal/kroeg/je vriendin’ staat dan garant voor enorme ruzie. Want de één voelt zich er niet toe doen, de ander voelt zich beknot, beiden hebben nare gevoelens die ze maar al te goed kennen en hóp daar ga je.
En dat kunnen allerlei zaken zijn, van altijd denken dat je niet goed genoeg bent, tot denken dat je alles alleen moet oplossen, jezelf totaal overhandigen aan de ander en zelf verdwijnen tot niet om kunnen gaan met intimiteit, alle variaties en combinaties bestaan.
Als je leert waar je eigen pijn zit en leert voor jezelf te zorgen leer je ook veel beter gelijkwaardig zijn en communiceren in relaties. Dan kun je vragen ipv eisen, overleggen ipv meedelen, je eigen ruimte bewaken zonder gezamenlijkheid te verliezen, enz.
Dat moet je dan wel beiden willen, maar de neiging is om in therapie te gaan omdat de ánder normaal moet gaan doen of om te scheiden omdat de relatie niet werkt, en dat mag natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat scheiden weinig oplevert als je niet héél duidelijk is wat jouw aandeel in het geheel is en in welke patronen je zit. Anders herhaal je ze met een ander weer, misschien niet het eerste jaar of de eerste 5 jaar, maar je komt het weer tegen. Mogelijk is de combinatie net handiger, maar uiteindelijk ontkom je als mens denk ik niet aan met jezelf aan de slag. De oplossing zit hem niet in dat de ander opeens wél de stozuiger pakt en de helft van het huishouden doet of opeens dagelijks hitsig in de lampen hangt.
maandag 14 januari 2019 12:42
Zoals Solomio al zegt betekent geen relatie hebben niet dat je eenzaam door het leven gaat. Als ik in mijn vriendenkring kijk hebben de singles juist een rijker sociaal leven met diepere vriendschappen, terwijl de gezinnen vooral op het gezin focussen. Ik kan me voorstellen dat je in zo’n constructie ‘angstig’ bent dat het gezin wegvalt en single zijn gelijkstelt aan eenzaamheid, want dat is wat overblijft als jet het gezin wegpoetst.
De theorie van Esther Perel vind ik mooi maar ik mis iets dat voor mij heel essentieel is: de interactie tussen personen. Sommige mensen drukken op alle verkeerde knoppen en dan kan je wel vinden dat je bij jezelf iets moet repareren, je zou ook kunnen constateren dat je nog even door moet zoeken naar iemand die juist het goede in je naar boven haalt. Bij vriendschappen vinden we dat allemaal heel normaal, maar in het geval van liefdesrelaties veronderstellen we ineens een soort maakbaarheid.
De theorie van Esther Perel vind ik mooi maar ik mis iets dat voor mij heel essentieel is: de interactie tussen personen. Sommige mensen drukken op alle verkeerde knoppen en dan kan je wel vinden dat je bij jezelf iets moet repareren, je zou ook kunnen constateren dat je nog even door moet zoeken naar iemand die juist het goede in je naar boven haalt. Bij vriendschappen vinden we dat allemaal heel normaal, maar in het geval van liefdesrelaties veronderstellen we ineens een soort maakbaarheid.
maandag 14 januari 2019 13:04
Thordis* schreef: ↑14-01-2019 11:25Bedenk dat je hier zelf om gevraagd hebt he?
Uiteraard zijn sommige relaties objectief vreselijk. Daar heb ik het niet over, dus niet over geweld, verslaving, dat soort zaken. Als je veiligheid in het geding is moet je gewoon gáán en dan kijk je later maar wat er aan de hand was.
Maar verder denk ik echt dat het in veel relaties gaat over jouzelf en je verwachtingen, welke schade je hebt opgelopen in je kindertijd enz. En dat veel mensen van hun partner verwachten dat zij daar op inspelen. Voorbeeld: als jij als kind bijvoorbeeld ouders had die veel met zichzelf bezig waren of je komt uit een heel groot gezin, dan kun je zomaar het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Dat is een pijnlijk punt.
Als je dan in een relatie zit kun je bijvoorbeeld al vrij snel het gevoel hebben dat je niet gezien wordt, dat je er niet toe doet. Als je partner iets regelt zonder jou eerst te vragen, of met vrienden weggaat of veel tijd aan een hobby besteed. Dat raakt aan dat gevoel van vroeger, en de oplossing is niet zozeer je partner te vragen te stoppen met zijn hobby, maar zelf een manier vinden om met dat gevoel om te gaan, te zien waar dat vandaan komt (en natuurlijk mag je dat bespreken en je partner om hulp vragen) want bij bijna elke andere partner zul je dit weer tegenkomen. En als je dan ook nog een partner hebt die zich vanuit huis veel moest aanpassen, altijd moest luisteren enz, dan kan het zomaar zijn dat die partner al héél snel het gevoel heeft beperkt te worden. Dus de opmerking ‘ga je nu alweer naar de voetbal/kroeg/je vriendin’ staat dan garant voor enorme ruzie. Want de één voelt zich er niet toe doen, de ander voelt zich beknot, beiden hebben nare gevoelens die ze maar al te goed kennen en hóp daar ga je.
En dat kunnen allerlei zaken zijn, van altijd denken dat je niet goed genoeg bent, tot denken dat je alles alleen moet oplossen, jezelf totaal overhandigen aan de ander en zelf verdwijnen tot niet om kunnen gaan met intimiteit, alle variaties en combinaties bestaan.
Als je leert waar je eigen pijn zit en leert voor jezelf te zorgen leer je ook veel beter gelijkwaardig zijn en communiceren in relaties. Dan kun je vragen ipv eisen, overleggen ipv meedelen, je eigen ruimte bewaken zonder gezamenlijkheid te verliezen, enz.
Dat moet je dan wel beiden willen, maar de neiging is om in therapie te gaan omdat de ánder normaal moet gaan doen of om te scheiden omdat de relatie niet werkt, en dat mag natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat scheiden weinig oplevert als je niet héél duidelijk is wat jouw aandeel in het geheel is en in welke patronen je zit. Anders herhaal je ze met een ander weer, misschien niet het eerste jaar of de eerste 5 jaar, maar je komt het weer tegen. Mogelijk is de combinatie net handiger, maar uiteindelijk ontkom je als mens denk ik niet aan met jezelf aan de slag. De oplossing zit hem niet in dat de ander opeens wél de stozuiger pakt en de helft van het huishouden doet of opeens dagelijks hitsig in de lampen hangt.
Dit, echt precies dit!
maandag 14 januari 2019 13:08
Hoe dramatisch een scheiding is of kan zijn lijkt mij toch afhankelijk van alle partijen. Dus hoe gaan de volwassenen met elkaar om tijdens die periode en erna maar het zal ook afhangen van het kind. Het ene kind zal er makkelijker mee omgaan dan het andere
De relatie van mijn man en mij gaat al langere tijd niet soepel. We hebben al meerdere keren ophet punt gestaan uit elkaar te gaan. Afgelopen weekend nog. We hebben al therapie gehad en dat heeft geholpen maar nog niet in die mate dat we er zeker van zijn dat we door willen met elkaar.
We vinden elkaar nog aardig, misschien houden we zelfs nog steeds van elkaar maar er zijn verschillen die voor in ieder geval 1 persoon niet leefbaar zijn.
Dus hebben we wekelijks ruzie en discussie, we zijn verdrietig en boos.
En dit is niet hoe ik mijn huwelijk voorgesteld had. Ik wil niet over 20 jaar terugkijken en een ongelukkig leven zien.
Waarom we dan bij elkaar blijven, er is toch een stukje liefde en er zijn kinderen en ik weet zeker dat onze kinderen het als traumatisch zouden ervaren
Ik weet trouwens ook zeker dat als we uit elkaar gaan en ik geen nieuwe relatie wil. Ik ben helemaal klaar met relaties en de eisen en verwachtingen die daar bij horen
De relatie van mijn man en mij gaat al langere tijd niet soepel. We hebben al meerdere keren ophet punt gestaan uit elkaar te gaan. Afgelopen weekend nog. We hebben al therapie gehad en dat heeft geholpen maar nog niet in die mate dat we er zeker van zijn dat we door willen met elkaar.
We vinden elkaar nog aardig, misschien houden we zelfs nog steeds van elkaar maar er zijn verschillen die voor in ieder geval 1 persoon niet leefbaar zijn.
Dus hebben we wekelijks ruzie en discussie, we zijn verdrietig en boos.
En dit is niet hoe ik mijn huwelijk voorgesteld had. Ik wil niet over 20 jaar terugkijken en een ongelukkig leven zien.
Waarom we dan bij elkaar blijven, er is toch een stukje liefde en er zijn kinderen en ik weet zeker dat onze kinderen het als traumatisch zouden ervaren
Ik weet trouwens ook zeker dat als we uit elkaar gaan en ik geen nieuwe relatie wil. Ik ben helemaal klaar met relaties en de eisen en verwachtingen die daar bij horen
maandag 14 januari 2019 13:10
Zoals ik al schreef: dat is mijn invulling.
Toen ik ooit op mezelf ging wonen merkte ik dat ik het heel lastig vond om alleen te zijn en ik vond dat ik dat eerst moest kunnen voordat ik überhaupt eventueel zou 'mogen' gaan samenwonen.
Toen bleek dat ik dat alleen wonen uiteindelijk wel erg prettig vond.
Tis meer dat ik door sommigen 'aangevallen' wordt, omdat ik dus blijkbaar geen relatie kan onderhouden ofzo.
Dan denk ik: en waarom kan jij (niet jij nu dus, Mth85, maar degene die mij aanviel) niet alleen zijn?
Ik denk dat het allebei prima is, zolang je maar het idee hebt dat je doet wat bij je past.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 14 januari 2019 13:29
Ga je lekker? Ik kan niet in de toekomst kijken, jij wel? Ik moet vertrouwen op wat ik denk dat het beste is. En geloof me, ik heb uitgebreid de tijd genomen om dat uit te zoeken.Nattekrant schreef: ↑14-01-2019 10:21
@Bulbul
En wat had je verwacht van je kind?
Dat hij ging schreeuwen en huilen van ongeloof ?
Het kinderlijk brein werkt heel anders op emotioneel vlak.
Die boodschap die jullie hem het weekend gaven heeft gevolgen voor de rest van zijn leven.
Vraag hem maar eens als hij volwassen is.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 14 januari 2019 14:49
Ik weet niet waarom degene die jou aanviel niet alleen kan zijn.Solomio schreef: ↑14-01-2019 13:10Zoals ik al schreef: dat is mijn invulling.
Toen ik ooit op mezelf ging wonen merkte ik dat ik het heel lastig vond om alleen te zijn en ik vond dat ik dat eerst moest kunnen voordat ik überhaupt eventueel zou 'mogen' gaan samenwonen.
Toen bleek dat ik dat alleen wonen uiteindelijk wel erg prettig vond.
Tis meer dat ik door sommigen 'aangevallen' wordt, omdat ik dus blijkbaar geen relatie kan onderhouden ofzo.
Dan denk ik: en waarom kan jij (niet jij nu dus, Mth85, maar degene die mij aanviel) niet alleen zijn?
Ik denk dat het allebei prima is, zolang je maar het idee hebt dat je doet wat bij je past.
Van mezelf weet ik het wel, goed dat je jezelf hebt geleerd eerst alleen te kunnen zijn. Er is ook helemaal niks mis met alleen zijn. Ik snap ook niet waarom sommigen in dit topic zo heftig op je reageren
maandag 14 januari 2019 18:00
Of ze gaan terug in de tijd, vertellen het hem niet, gaan pas scheiden over 15 jaar en horen hem dan zeggen "hadden ze 15 jaar eerder moeten doen, nu zijn mijn ouders eindelijk weer gelukkig". Je weet het niet hè..Nattekrant schreef: ↑14-01-2019 10:21
@Bulbul
En wat had je verwacht van je kind?
Dat hij ging schreeuwen en huilen van ongeloof ?
Het kinderlijk brein werkt heel anders op emotioneel vlak.
Die boodschap die jullie hem het weekend gaven heeft gevolgen voor de rest van zijn leven.
Vraag hem maar eens als hij volwassen is.
