Relaties
alle pijlers
Schommelend gevoel
maandag 23 april 2018 12:43
Haha oude bok valt mee toch met 40 jaar haha
TO ik denk dat er toch te veel verschil is tussen jullie leeftijd en levensfase denk goed na. Ik zelf houd ook van iets oudere types met een max 10 jaar ouder maar ik ben dan ook geen 20 meer maar 30+ ga eerst lekker genieten van je leven voor dat je je zelf vast legt.
maandag 23 april 2018 12:58
Dit lijkt me niet bepaald een solide basis voor een relatie met alles erop en eraan, incl samenwonen.
Van wie is dat idee eigenlijk afkomstig?
Je bent tot je 23e zelf nog niet "volgroeid", qua brein en lijf nog niet "uitontwikkeld", en dan een partner met kinderen die niet van jezelf zijn, wat vind je daar zelf van?
Hoe oud zijn die kinderen en in hoeverre is hij co-ouder, waar wonen ze, welke rol verwacht hij van jou qua zorg voor deze kinderen, verdeling van het huishouden, hoe ziet deze hele relatie eruit qua samenzijn (wat delen en doen jullie samen?), hoe denken jullie over toekomst, trouw, vertrouwen, persoonlijke ontwikkelingen?
Hoe belangrijk vindt hij jóuw ontwikkeling, ook gezien jouw jeugd, opleiding, werk, eigen (sociaal) leven, interesses, plezier maken, seksuele ontwikkeling, enz?
Je kunt de rest van je leven nog bezadigd leven en samen een huis en bank/bed delen, nu ligt de wereld voor je open, waarom vind je het een goed plan om je al zo vast te leggen?
Welke rol spelen ex en kinderen in zijn/ jullie (verdere) leven, hoe is dat gegaan met uit elkaar gaan (om jou?), hoe gaan zij (en families) hiermee om?
Waar hebben jullie het over samen, hebben jullie jullie verwachtingen uitgesproken, hoe jullie het leven voor je zien, eigen en gezamenlijke levensdoelen, wat je belangrijk vindt in een relatie, wil je zelf tzt nog kinderen, want ik hoor je niet over (de) kinderen?
Seks vind je niet lekker of hoeft niet zo van jou en dat ligt aan jou, zeg je.
Dus doe je het maar voor hem, omdat het er nu eenmaal bij hoort/ hem te pleasen en gelukkig/tevreden te houden?
Besef dat dit hét recept is voor jezelf de kans ontnemen om daarvan wél te (leren) genieten en plezier in te krijgen, sterker nog, je zult er een afkeer van ontwikkelen als het je niks doet en het je gaat tegenstaan op den duur.
Boeit het hem wel wat jouw beleving hierbij is?
Seks en intimiteit noemt men ook wel de "lijm" van de relatie: het maakt hét verschil tussen vriendschaps-/familiebanden en een geliefden-relatie.
Wat is hij bereid te doen zodat jij hier ook plezier en een gezonde ontwikkeling in beleeft, voor zover hij daar iets aan kán doen?
Wat kun jij daar zelf aan doen, want dit is geen vaststaand gegeven, he, dit is hoe jij nú bent (geworden, op dit moment, met jouw ervaringen (of gebrek daaraan) en wat je nu kent van jezelf op dat gebied).
Weet je zelf waar het aan ligt, dat jij daar niet van kunt genieten of niks om geeft?
En neem je daar genoegen mee de rest van je leven, of zou je willen dat het anders was?
Je bent op een leeftijd dat anderen volop aan het ontdekken zijn wie ze zijn, ook seksueel/ intiem, dat je door ervaring mag leren, uitproberen, experimenteren, want zo leer je jezelf steeds beter kennen.
Hoe komt het dat je zo zeker van je zaak bent dat hij jou wél trouw gaat blijven, ongeacht wat er gebeurt, als hij recent nog bewezen heeft dat hij het niet zo nauw neemt met trouw, ik neem ff aan dat hij destijds ook zo verliefd is geweest op zijn ex, dat ie er zelfs een gezin mee wilde, waarom zou dat met jou anders zijn?
En mocht het toch ooit van zijn kant over zijn, en jij de ex worden, zou je het dan prima vinden als hij met jou dan omgaat zoals nu met deze ex (en kinderen)?
Is hij nog betrokken en begaan met wie en wat hij heeft achtergelaten om met jou verder te gaan?
In hoeverre denkt hij aan jou, wat jij nodig hebt, of dit is wat jij moet willen op deze leeftijd? Ook al zou je volwassen zijn voor je leeftijd, dan nog is er op allerlei gebied nog zoveel aan jezelf te ontdekken en te leren, stimuleert hij dat ook, of zou deze vastigheid jou tegenhouden/ beperken daarin?
Luister naar je eigen gevoel: je voelt geen aantrekkingskracht meer, dat zijn natuurlijk wel belangrijke signalen.
Voel je je verantwoordelijk om hem gelukkig te maken en samen verder te gaan, omdat hij voor jou uit elkaar is gegaan, en in de verwachting van een leuker leven met jou dan hij had zonder jou met zijn gezin?
Hoe lang kennen jullie elkaar eigenlijk?
Op je 20e je vastleggen is al heel wat, laat staan als je nu al niet 100% overtuigd bent en gek op elkaar, maar periodes van (grote) twijfel hebt.
Ook zonder die twijfel is het iha gewoon niet zo'n goed idee om jezelf de kans te ontnemen om jezelf te leren kennen en te weten hoe je het ervan af brengt onafhankelijk van je ouders of partner.
Heb je al op jezelf gewoond?
Heb je zelf dromen en doelen, als het om het/jouw leven gaat, wie je wilt worden, wat je wil meemaken en ervaren?
Van wie is dat idee eigenlijk afkomstig?
Je bent tot je 23e zelf nog niet "volgroeid", qua brein en lijf nog niet "uitontwikkeld", en dan een partner met kinderen die niet van jezelf zijn, wat vind je daar zelf van?
Hoe oud zijn die kinderen en in hoeverre is hij co-ouder, waar wonen ze, welke rol verwacht hij van jou qua zorg voor deze kinderen, verdeling van het huishouden, hoe ziet deze hele relatie eruit qua samenzijn (wat delen en doen jullie samen?), hoe denken jullie over toekomst, trouw, vertrouwen, persoonlijke ontwikkelingen?
Hoe belangrijk vindt hij jóuw ontwikkeling, ook gezien jouw jeugd, opleiding, werk, eigen (sociaal) leven, interesses, plezier maken, seksuele ontwikkeling, enz?
Je kunt de rest van je leven nog bezadigd leven en samen een huis en bank/bed delen, nu ligt de wereld voor je open, waarom vind je het een goed plan om je al zo vast te leggen?
Welke rol spelen ex en kinderen in zijn/ jullie (verdere) leven, hoe is dat gegaan met uit elkaar gaan (om jou?), hoe gaan zij (en families) hiermee om?
Waar hebben jullie het over samen, hebben jullie jullie verwachtingen uitgesproken, hoe jullie het leven voor je zien, eigen en gezamenlijke levensdoelen, wat je belangrijk vindt in een relatie, wil je zelf tzt nog kinderen, want ik hoor je niet over (de) kinderen?
Seks vind je niet lekker of hoeft niet zo van jou en dat ligt aan jou, zeg je.
Dus doe je het maar voor hem, omdat het er nu eenmaal bij hoort/ hem te pleasen en gelukkig/tevreden te houden?
Besef dat dit hét recept is voor jezelf de kans ontnemen om daarvan wél te (leren) genieten en plezier in te krijgen, sterker nog, je zult er een afkeer van ontwikkelen als het je niks doet en het je gaat tegenstaan op den duur.
Boeit het hem wel wat jouw beleving hierbij is?
Seks en intimiteit noemt men ook wel de "lijm" van de relatie: het maakt hét verschil tussen vriendschaps-/familiebanden en een geliefden-relatie.
Wat is hij bereid te doen zodat jij hier ook plezier en een gezonde ontwikkeling in beleeft, voor zover hij daar iets aan kán doen?
Wat kun jij daar zelf aan doen, want dit is geen vaststaand gegeven, he, dit is hoe jij nú bent (geworden, op dit moment, met jouw ervaringen (of gebrek daaraan) en wat je nu kent van jezelf op dat gebied).
Weet je zelf waar het aan ligt, dat jij daar niet van kunt genieten of niks om geeft?
En neem je daar genoegen mee de rest van je leven, of zou je willen dat het anders was?
Je bent op een leeftijd dat anderen volop aan het ontdekken zijn wie ze zijn, ook seksueel/ intiem, dat je door ervaring mag leren, uitproberen, experimenteren, want zo leer je jezelf steeds beter kennen.
Hoe komt het dat je zo zeker van je zaak bent dat hij jou wél trouw gaat blijven, ongeacht wat er gebeurt, als hij recent nog bewezen heeft dat hij het niet zo nauw neemt met trouw, ik neem ff aan dat hij destijds ook zo verliefd is geweest op zijn ex, dat ie er zelfs een gezin mee wilde, waarom zou dat met jou anders zijn?
En mocht het toch ooit van zijn kant over zijn, en jij de ex worden, zou je het dan prima vinden als hij met jou dan omgaat zoals nu met deze ex (en kinderen)?
Is hij nog betrokken en begaan met wie en wat hij heeft achtergelaten om met jou verder te gaan?
In hoeverre denkt hij aan jou, wat jij nodig hebt, of dit is wat jij moet willen op deze leeftijd? Ook al zou je volwassen zijn voor je leeftijd, dan nog is er op allerlei gebied nog zoveel aan jezelf te ontdekken en te leren, stimuleert hij dat ook, of zou deze vastigheid jou tegenhouden/ beperken daarin?
Luister naar je eigen gevoel: je voelt geen aantrekkingskracht meer, dat zijn natuurlijk wel belangrijke signalen.
Voel je je verantwoordelijk om hem gelukkig te maken en samen verder te gaan, omdat hij voor jou uit elkaar is gegaan, en in de verwachting van een leuker leven met jou dan hij had zonder jou met zijn gezin?
Hoe lang kennen jullie elkaar eigenlijk?
Op je 20e je vastleggen is al heel wat, laat staan als je nu al niet 100% overtuigd bent en gek op elkaar, maar periodes van (grote) twijfel hebt.
Ook zonder die twijfel is het iha gewoon niet zo'n goed idee om jezelf de kans te ontnemen om jezelf te leren kennen en te weten hoe je het ervan af brengt onafhankelijk van je ouders of partner.
Heb je al op jezelf gewoond?
Heb je zelf dromen en doelen, als het om het/jouw leven gaat, wie je wilt worden, wat je wil meemaken en ervaren?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
