Schoonmoeder

20-04-2018 08:17 54 berichten
Alle reacties Link kopieren
Lieve allemaal,

Ik moet echt even mijn hart luchten over mijn schoonmoeder.

Ik word er helemaal niet goed van ze vraagt altijd zoveel aandacht en denkt alleen aan zichzelf

2 voorbeeldjes die mij hoog zitten:

1) ik hen best een heftige bevalling gehad. het advies was mijn baby niet door andere dan mijn man, mijzelf en de kraamzorg vast te houden. in reactie hierop heeft mijn schoonmoeder rusie lopen schoppen met mijn man. dit heeft als donkere wolk boven mijn kraamweek gehangen. ik kan hier nog steeds zo van balen. vooral omdat ze toen niet aan mijm dochtertje dacht maar alleen maar aan zichzelft.

2) nu is het bijna moederdag krijg ik daar weer het grootste gezeik over. Bij mijn man is het normaal om geld te geven aan je moeder op moederdag. volgens mij is dat niet in de insteek maar goed. nu loopt ze alweer te zeiken dat we moederdag op vakantie zijn en dat we er vorig jaar ook niet lang genoeg waren. ik wil moederdag gewoon mer mijn dochtertje van zes maanden vieren. daar denkt ze niet eens aan. ze denkt alleen aan dat we het omdanks de vakantie voor haar moeten vieren.

deze 2 voorbeelden, maar ook veel andere situaties geven mij het gevoel dat mijn schoonmoeder me geen eigen gezin met eigen dingen gunt. het vervelendste vind ik nog dat ik hier spanningen over krijg met mijn man.

ze irriteert me zo. dit is wel over 10 jaar opgebouwd. hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan?

Liefs Izzy
delicious35 schreef:
20-04-2018 08:52
Ondanks dat advies, had ik beide oma's dat toch laten doen. Dat is zo'n speciaal moment. Ik moet er nu al niet aan denken dat mijn zoon ooit die keuze zou maken en dat gaat echt nog wel 20 jaar duren.
Wat jouw man op moederdag richting zijn moeder wil doen, moet hij weten. Als jullie niet weg zijn met vakantie kan je toch gewoon even langs gaan.
In mijn ogen creer jij veel problemen die er niet hadden hoeven zijn.
Het gedrag van schoonmoeder kan je niet veranderen, wel hoe je er zelf mee om gaat.
ja want jij bent stukken belangrijker dan de gezondheid van de baby.
Alle reacties Link kopieren
Hier geen schoonmoeder maar een schoonvader met het gedrag van een schoonmoeder.

Voor mijn zoontje was de bevalling ook erg zwaar, hij lag scheef voor het geboortekanaal en ik heb blijkbaar zo hard geperst dat ik hem een halve hersenschudding bezorgd had. Hij had daarnaast een wondje op zijn hoofd. Mij werd ook aangeraden om de eerste dagen zoon niet door teveel anderen te geven. Dit geeft stress voor de baby.
Schoonvader kwam de eerste dag in het zkhuis met man langs, ik had veel bloed verloren en lag aan het infuus te wachten of het bloeden zou minderen. Dat gebeurde niet dus ik moest nuchter worden om naar de ok te gaan.
Schoonvader zat aan het bed hard te praten, kon niet begrijpen dat ik me moe en slap voelde en eigenlijk niemand wilde zien. Man durfde niks te zeggen dus na het paar keer gevraagd te hebben of hij aub weg wilde gaan werd hij boos, wilde zoon vasthouden. Ik heb de verpleegkundige gebeld die schoonvader verwijdert heeft.

Contact tussen man, mij en schoonvader is er 8jaar niet geweest, sinds anderhalf jaar woont hij bij ons in de buurt en moeten we een one big happy family zijn. Het botst regelmatig hier.
nerdopviva schreef:
20-04-2018 10:38
Ik begrijp nooit zo goed waarom de vrouw dit soort dingen allemaal moet oplossen. Haar man gaat toch ook niet dit soort dingen regelen met haar moeder? Haar man kent zijn moeder en kent haar gewoontes en gevoeligheden. Ik zou dit door hem laten oplossen.
Goede vraag en ik hoop dat ik het goed kan uitleggen.

Ik heb een geweldig goede band met mijn eigen moeder. Ik deel veel met haar en ze helpt mij ontzettend goed. Schoonmoeder is geen bloedband van mij, maar wel van de kinderen. Zij krijgt dezelfde privileges als mijn moeder.

De problemen ontstaan wanneer iemand die je (omwille van man en kinderen) dichtbij wil laten zijn, niet het beste met jou of je kinderen voor heeft.

In het begin heb ik mijn man ‘woordvoeder’ laten zijn. Maar Dat bracht niet altijd het gewenste resultaat. En toen ben ik de regie in eigen hand gaan nemen. Ik ben een open en oprecht persoon. Ik schuil mij niet achter mijn man of anderen om problemen aan te kaarten. Dat doe ik niet op mijn werk, en ook niet thuis.

Door zelf de regie te nemen, consequent te zijn en duidelijk te communiceren, heb ik schoonmoeder op gepaste afstand toch dichtbij.

En als iemand twijfelt over ruggengraat van mijn man. Doordat ik zelf de regie neem en ‘tegen’ schoonmoeder weerstand biedt, wordt mijn man geïnspireerd dat ook te doen. Hij heeft 30+ jaar met haar buien moeten leven en dat hakt er ook in. Daar zit een grote hoeveelheid onverwerkt verdriet. En dat krijgt nu de ruimte. Hij ziet hoe ik het moederschap doe, en dat wijkt heel erg af van wat hij heeft gekregen.

Soms gaat het zoals het gaat, omdat iedereen een eigen rugzak met belasting heeft. En een ander kun je niet veranderen. Je kunt zelf regie houden over wat je een ander bij je laat doen. Maar dat is een proces wat je meester moet worden.
Alle reacties Link kopieren
Ik zie het probleem niet. Het eerste is gebeurd, jammer, maar niet meer te veranderen. Wat moederdag betreft, jullie zijn er niet. Dus ongeacht wat ze zegt, scheldt, vloekt of tiert, jullie zijn er niet. Je kunt dingen vaak beter laten waar ze horen, dan je druk maken om zaken waar je niks mee kunt.
nerdopviva schreef:
20-04-2018 10:38
Ik begrijp nooit zo goed waarom de vrouw dit soort dingen allemaal moet oplossen. Haar man gaat toch ook niet dit soort dingen regelen met haar moeder? Haar man kent zijn moeder en kent haar gewoontes en gevoeligheden. Ik zou dit door hem laten oplossen.
Maar waarom zou je een tussenpersoon gebruiken, als het meteen duidelijk kan zijn als je het zelf zegt?

En voor de gevoeligheden en verkeerde verwachtingen van mijn schoonmoeder ben ik nooit gevoelig geweest. Mijn man heeft intussen ook wel geleerd dat het echt veel beter werkt om meteen Nee te zeggen dan om haar nog even tevreden te houden en te zeggen We zien wel. Verkeerde verwachtingen moet je gewoon niet voeden.

Ik ben ook niet zo voor een alternatieve datum in het geval van moederdag. Je bent er niet, het gaat over. Als je je in bochten gaat wringen om toch wel te komen, draait het nog steeds om haar (en blijf je dit nog jaren houden). Terwijl het iets is voor de onderbouw lagere school, niet voor volwassen mensen die nu zelf een kind hebben. Als je nu zegt, We stoppen er mee, dan is dat ook gelijk duidelijk voor de toekomst.
Twee mannen die van hun vrouw hebben moeten leren hoe ze zich moeten gedragen tegen hun eigen moeder. Soms snap ik die schoonmoeders wel. Misschien zijn het echt draken hoor, dat kan best. Maar stel je eens voor dat je zoon een vriendin krijgt die jouw zoon wel even vertelt dat hij duidelijk "nee" tegen je moet zeggen en weerstand moet bieden. Daar word je als moeder toch ook niet blij van?
In familierelaties buiten je gezin is het toch altijd wel een beetje "go with the flow". Schoonmoeder gaat niet meer veranderen. Misschien is ze echt een draak, misschien ook niet en bouwt de spanning op door jullie botsende karakters. In ieder geval valt er meestal niets te winnen, en zijn er alleen maar verliezers als de zaak op de spits wordt gedreven.
Het enige wat je kunt doen is leren om ermee om te gaan. Probeer jezelf niet druk te maken. Ieder mens leeft vanuit zijn eigen kader en beperkingen, en je schoonmoeder is ook maar een mens. Zorg dat er een bloemetje bij haar wordt bezorgd op Moederdag en laat je man haar appen. Bespreek met je man wat jullie grenzen zijn voor wat betreft je kind(eren) en blijf daar kalm maar beslist achter staan.
Zeur en klaag niet tegen hem over zijn moeder. Als er dingen gebeuren die je echt niet kunt accepteren, bespreek dan met hem wat dat met jou doet, maar hou het bij die ene gebeurtenis en kraak haar niet volledig af. Vrijwel niemand zal accepteren dat zijn of haar moeder wordt afgekraakt, zelfs als duidelijk is dat het niet lekker loopt. Je dwingt hem dan eigenlijk in een positie waarin hij haar ( voor zijn gevoel) wel moet verdedigen, terwijl hij achter jou zou moeten staan. Geef hem de kans om dat te doen, zonder zijn moeder af te hoeven vallen. Laat haar in haar waarde en kweek een teflon-laagje. Echt, je leven wordt daar zoveel makkelijker door.
nerdopviva schreef:
20-04-2018 12:33
Twee mannen die van hun vrouw hebben moeten leren hoe ze zich moeten gedragen tegen hun eigen moeder. Soms snap ik die schoonmoeders wel. Misschien zijn het echt draken hoor, dat kan best. Maar stel je eens voor dat je zoon een vriendin krijgt die jouw zoon wel even vertelt dat hij duidelijk "nee" tegen je moet zeggen en weerstand moet bieden. Daar word je als moeder toch ook niet blij van?
Ik snap dat het vreemd klinkt ;-)
Maar er verandert iets met de komst van het Kleinkind in sommige gevallen, hè? Voor die tijd waren dingen niet zo belangrijk, was de zoon zelf misschien ook niet zo belangrijk. Maar toen kwam het Kleinkind. Mijn schoonmoeder heeft meerdere malen aangegeven dat haar leven pas weer zin had toen het Kleinkind er was. Dan moet je dus inderdaad als zoon, niet VAN je vrouw, maar tegelijkertijd MET je vrouw, leren om daar mee om te gaan. En dan werkt een 'dat zien we dan wel' niet meer, want ze bleef dan aanhouden, waar in vorige jaren ze het vergat, bijvoorbeeld.
Daar komt nog bij dat vaak oma over de baby tegen de moeder communiceert en niet tegen de vader (want opa bemoeide zich ook nooit met baby's), dus dat de moeder als eerste merkt op welke manier reageren het beste werkt, en welke beleefde pogingen totaal niet. Ook zonder het hem expliciet te vertellen ziet de vader dan toch wel wat werkt?

En waarschijnlijk was oma ook inderdaad niet blij. Dat kan ik me goed voorstellen. Die had hele andere verwachtingen van het Kleinkind, een soort van rechtzetten van alles wat mis was gegaan vroeger. Maar aan die verwachtingen kon nooit voldaan worden, want deze baby is niet het kind waar het bij haar mee mis gegaan is. Het heeft even tijd nodig voor dat kwartje bij zo iemand valt en het is niet in het belang van het kind om dat maar te laten doorsudderen, als je merkt dat ze helemaal het belang van het kind niet voor ogen heeft maar een of ander onrealistisch ideaalplaatje. (Dus, tegen de zin van het kind dingen doen, en zo.) Ik ben niet iemand die dan mijn kind uitleent voor verwerkingstherapie of zo.
Mijn moeder heeft erg moeten leren dat ik opvoeder ben van dit kind en zij geen rol speelt in de besluiten die wij nemen.
Omdat dit mijn eigen moeder is kon ik beter tegen haar gedrag en durfde ik ook sneller nee te zeggen.
Ik kan me voorstellen dat je schoonmoeder dit ook moet leren, maar je van haar al minder kan hebben en je grenzen minder goed aan geeft omdat het niet zo 'eigen' voelt.
2koffie schreef:
20-04-2018 13:15
Ik snap dat het vreemd klinkt ;-)
Maar er verandert iets met de komst van het Kleinkind in sommige gevallen, hè? Voor die tijd waren dingen niet zo belangrijk, was de zoon zelf misschien ook niet zo belangrijk. Maar toen kwam het Kleinkind. Mijn schoonmoeder heeft meerdere malen aangegeven dat haar leven pas weer zin had toen het Kleinkind er was. Dan moet je dus inderdaad als zoon, niet VAN je vrouw, maar tegelijkertijd MET je vrouw, leren om daar mee om te gaan. En dan werkt een 'dat zien we dan wel' niet meer, want ze bleef dan aanhouden, waar in vorige jaren ze het vergat, bijvoorbeeld.
Daar komt nog bij dat vaak oma over de baby tegen de moeder communiceert en niet tegen de vader (want opa bemoeide zich ook nooit met baby's), dus dat de moeder als eerste merkt op welke manier reageren het beste werkt, en welke beleefde pogingen totaal niet. Ook zonder het hem expliciet te vertellen ziet de vader dan toch wel wat werkt?

En waarschijnlijk was oma ook inderdaad niet blij. Dat kan ik me goed voorstellen. Die had hele andere verwachtingen van het Kleinkind, een soort van rechtzetten van alles wat mis was gegaan vroeger. Maar aan die verwachtingen kon nooit voldaan worden, want deze baby is niet het kind waar het bij haar mee mis gegaan is. Het heeft even tijd nodig voor dat kwartje bij zo iemand valt en het is niet in het belang van het kind om dat maar te laten doorsudderen, als je merkt dat ze helemaal het belang van het kind niet voor ogen heeft maar een of ander onrealistisch ideaalplaatje. (Dus, tegen de zin van het kind dingen doen, en zo.) Ik ben niet iemand die dan mijn kind uitleent voor verwerkingstherapie of zo.

Jeetje, dat vind ik best heftig. Dan kan ik me inderdaad voorstellen dat je dan als moeder denkt "mijn kind!" ;-D Ik ben van mijn eigen moeder zo anders gewend (ik heb zelf geen kinderen, maar ik zie natuurlijk wel hoe ze met mijn neefjes en nichtjes omgaat). Mijn moeder beseft erg goed dat haar kinderen volwassen zijn en eigen keuzes maken. Ik merk dat ik dan toch vanuit een andere gedachte reageer. Ik vind het nog steeds wel het best als de eigen kinderen hun ouders aanspreken en dat er ook wat meer begrip mag zijn voor de schoonmoeder, maar ik snap het nu wel beter. En inderdaad, de vrouw wordt vaak aangesproken, ook door de moeder van man, dat vind ik ook gek. Het kleinkind is ook kind van je zoon, niet alleen van je schoondochter.
2koffie schreef:
20-04-2018 13:15
Ik snap dat het vreemd klinkt ;-)
Maar er verandert iets met de komst van het Kleinkind in sommige gevallen, hè? Voor die tijd waren dingen niet zo belangrijk, was de zoon zelf misschien ook niet zo belangrijk. Maar toen kwam het Kleinkind. Mijn schoonmoeder heeft meerdere malen aangegeven dat haar leven pas weer zin had toen het Kleinkind er was. Dan moet je dus inderdaad als zoon, niet VAN je vrouw, maar tegelijkertijd MET je vrouw, leren om daar mee om te gaan. En dan werkt een 'dat zien we dan wel' niet meer, want ze bleef dan aanhouden, waar in vorige jaren ze het vergat, bijvoorbeeld.
Daar komt nog bij dat vaak oma over de baby tegen de moeder communiceert en niet tegen de vader (want opa bemoeide zich ook nooit met baby's), dus dat de moeder als eerste merkt op welke manier reageren het beste werkt, en welke beleefde pogingen totaal niet. Ook zonder het hem expliciet te vertellen ziet de vader dan toch wel wat werkt?

En waarschijnlijk was oma ook inderdaad niet blij. Dat kan ik me goed voorstellen. Die had hele andere verwachtingen van het Kleinkind, een soort van rechtzetten van alles wat mis was gegaan vroeger. Maar aan die verwachtingen kon nooit voldaan worden, want deze baby is niet het kind waar het bij haar mee mis gegaan is. Het heeft even tijd nodig voor dat kwartje bij zo iemand valt en het is niet in het belang van het kind om dat maar te laten doorsudderen, als je merkt dat ze helemaal het belang van het kind niet voor ogen heeft maar een of ander onrealistisch ideaalplaatje. (Dus, tegen de zin van het kind dingen doen, en zo.) Ik ben niet iemand die dan mijn kind uitleent voor verwerkingstherapie of zo.
Zijn wij aan het dubbelnicken? :O Je beschrijft precies mijn ervaring :cheer: Scheelt mij een hoop typen
nerdopviva schreef:
20-04-2018 14:12
(...) En inderdaad, de vrouw wordt vaak aangesproken, ook door de moeder van man, dat vind ik ook gek. Het kleinkind is ook kind van je zoon, niet alleen van je schoondochter.
Mogelijk komt dat voort uit het feit dat meestal de moeder na de bevalling 12-16 weken 24/7 bij hun kind is en de man weer snel aan het werk moet/gaat.

Ik ben hier ook de Google in huis wanneer het om de kinderen gaat. Want wat vorige week zus was, kan nu zo zijn.
nerdopviva schreef:
20-04-2018 14:12
Ik ben van mijn eigen moeder zo anders gewend
Ja, ik ook. Vooral als ze samen op een verjaardag zijn, zijn de verschillen zo duidelijk.

En het werd pas duidelijk nadat ik zwanger werd. Daarvoor dacht ik dat ze best normaal was.
Verder ken ik alleen maar normale oma's hoor! en vind ik dat ook de standaard ;-)
Alle reacties Link kopieren
Maar hier gaat het voor een deel over een situatie waarin TO erg kwetsbaar en niet haarzelf was. Bij voorbeeld 1 is het duidelijk zijn imo toch echt aan haar man.

Nu haal ik er niet uit dat hij dat onvoldoende is geweest hoor, maar erop kunnen vertrouwen dat iemand op zulke momenten de kastanjes voor je uit het vuur haalt, kan al een hele hoop schelen.
Alle reacties Link kopieren
Ja schoonmoeders(en soms vaders) kunnen een ras apart zijn, je hebt er geen idee van :D .
Hier gelukkig ook (nog) geen last van maar der verhalen die ik soms van anderen hoor daar trek je inderdaad grote ogen van.

Er zijn schoonmoeders die heel veel moeite hebben met het loslaten van hun eigen nest en te accepteren dat ze niet meer de belangrijkste vrouw in het leven van kindjelief zijn . Die heel hun leven hebben opgebouwd rond het gezellig nestje maken voor de kinderen en ze al hun "moederliefde" te geven.

En dan komt er een andere vrouw in het leven van hun zoon. Die plots degene gaat zijn waar de man beslissingen mee gaat nemen en overleggen, niet meer met haar.
Ik heb situaties meegemaakt waar schoonmoeder ongevraagd dagelijks langskwam met zelfgemaakte soep "want alleen die van haar at zoonlief graag". Van beginnen poetsen in huis "want alleen zij weet hoe je fatsoenlijk poetst en schoondochter kent er niets van (en zoon heeft het nooit geleerd want mannen moeten verwend worden door hun moeder en niet het huishouden leren), waar zelfs werd gemeld wat schoondochter moest koken of wat zoon voor kleren moest aandoen. Er zijn vrouwen die dit volhouden blijkbaar :D .

En dan komt er ook nog eens een baby bij in de familie, een kleinkind! Misschien wel het eerste. Dan slaan dit soort schoonmoedertypes helemaal tilt.
Want ze snappen helemaal niets van de hiërarchische volgorde. Zij kunnen er niet aan uit dat de schoondochter, de moeder van het kind, degene is die (samen met haar man uiteraard) bepaald wat er gebeurd. Zij zijn altijd degene geweest die hun kinderen hebben opgevoed. Zij hebben de vader opgevoed (en hebben ze toch goed gedaan hé!), en zij hebben àl die ervaring dus wat die snotneus van een moeder van baby's grootbrengen? Nee, zij hebben het recht op hun kleinkind zo vaak te zien, vast te houden, betuttelen, verzorgen zoals ze zelf willen want dan is het tenminste zeker dat er nog iets goed van terecht gaat komen. Als er dan tegenwind komt stuit dat op heel veel onbegrip. Hoe durft die feeks mij mijn kleinkind te ontzien? Ze doet het alleen maar om mij te pesten! Ik weet toch zeker wat goed is voor MIJN kleinkind zeker! De moeder is gewoon een hysterisch wijf dat zich teveel vastklampt aan haar baby, je gaat zien dat dat kind zich slecht gaan ontwikkelen!

En als je zo'n schoonmoeder treft, die niet doorheeft dat zij niet het middelpunt van het hele gezin meer is waar alles rond draait en waar iedereen naar luistert, maar dat er een nieuw gezin gevormd is waar zij buiten staat, dan is het heel belangrijk dat je met je 2 aan 1 zeil trekt en dat je soms op je strepen moet gaan staan om een goede verstandhouding thuis te bewaren. Jullie grenzen aangeven en duidelijk maken dat jullie beslissen over jullie eigen gezin. Dat wil niet zeggen dat schoonmoeder niet eens haar mening mag geven, maar ze moet wel weten dat ze geen gezagsvoerder meer over het schip is.
Ananas schreef:
20-04-2018 14:42
Mogelijk komt dat voort uit het feit dat meestal de moeder na de bevalling 12-16 weken 24/7 bij hun kind is en de man weer snel aan het werk moet/gaat.
Ja, en wie krijg je dan aan de lijn als je de huistelefoon belt met de vraag of je de verwarming op de babykamer wel aan hebt staan? Juist...;-)

Overigens heeft het nee zeggen ook wel weer nadelen, want toen gingen ze mij passeren en dingen via mijn man regelen - zoals spullen die ik al gezegd had niet te willen, aan mijn man geven als ik even de andere kant op keek. (Maar ik ben niet achterlijk natuurlijk ;-))
Alle reacties Link kopieren
Ananas schreef:
20-04-2018 11:29
Goede vraag en ik hoop dat ik het goed kan uitleggen.

Ik heb een geweldig goede band met mijn eigen moeder. Ik deel veel met haar en ze helpt mij ontzettend goed. Schoonmoeder is geen bloedband van mij, maar wel van de kinderen. Zij krijgt dezelfde privileges als mijn moeder.

De problemen ontstaan wanneer iemand die je (omwille van man en kinderen) dichtbij wil laten zijn, niet het beste met jou of je kinderen voor heeft.

In het begin heb ik mijn man ‘woordvoeder’ laten zijn. Maar Dat bracht niet altijd het gewenste resultaat. En toen ben ik de regie in eigen hand gaan nemen. Ik ben een open en oprecht persoon. Ik schuil mij niet achter mijn man of anderen om problemen aan te kaarten. Dat doe ik niet op mijn werk, en ook niet thuis.

Door zelf de regie te nemen, consequent te zijn en duidelijk te communiceren, heb ik schoonmoeder op gepaste afstand toch dichtbij.

En als iemand twijfelt over ruggengraat van mijn man. Doordat ik zelf de regie neem en ‘tegen’ schoonmoeder weerstand biedt, wordt mijn man geïnspireerd dat ook te doen. Hij heeft 30+ jaar met haar buien moeten leven en dat hakt er ook in. Daar zit een grote hoeveelheid onverwerkt verdriet. En dat krijgt nu de ruimte. Hij ziet hoe ik het moederschap doe, en dat wijkt heel erg af van wat hij heeft gekregen.

Soms gaat het zoals het gaat, omdat iedereen een eigen rugzak met belasting heeft. En een ander kun je niet veranderen. Je kunt zelf regie houden over wat je een ander bij je laat doen. Maar dat is een proces wat je meester moet worden.
Ik vind dat je het prachtig en duidelijk verwoordt. Mooie levensvisie!
2koffie schreef:
20-04-2018 15:52
Ja, en wie krijg je dan aan de lijn als je de huistelefoon belt met de vraag of je de verwarming op de babykamer wel aan hebt staan? Juist...;-)

Overigens heeft het nee zeggen ook wel weer nadelen, want toen gingen ze mij passeren en dingen via mijn man regelen - zoals spullen die ik al gezegd had niet te willen, aan mijn man geven als ik even de andere kant op keek. (Maar ik ben niet achterlijk natuurlijk ;-))
Jaaaaaa, zelfs zoiets lulligs als de temperatuur in de babykamer is reden voor advies/bemoeienis.

Baby 3 maanden oud, bij oma op schoot bij haar thuis. Speelt met de handjes in de mond bij gebrek aan rammelaar.
Oma tegen baby: “Je ziet er dorstig uit. Heb je dorst? Zal oma even wat te drinken halen? Ik heb ranja gekocht”. O_O :facepalm: @(

En écht, ze snapt nog steeds niet waarom ze niet structureel mag oppassen.

Maar ze is geen onmens en op haar eigen manier is ze dol op de kinderen. Ze is in haar jeugd veel tekort gekomen en er zijn haar veel overtuigingen opgelegd. Ze zit vast in haar gedachten en gedragspatronen en dat vind ik oprecht sneu voor haar. Maar zoals Koffie al zei; kleinkinderen zijn geen verwerkingstherapie. Met wat passende compassie en duidelijkheid heb ik haar op voldoende afstand. Ik moet wel goed de muren van mijn kasteel beschermen want ze blijft wie ze is en blijft (onbewust) zoeken naar bevestiging.
pipootje schreef:
20-04-2018 11:14
ja want jij bent stukken belangrijker dan de gezondheid van de baby.
Nou dat ja. Wat een egoistisch gemiep zeg. Dan houdt schoonmama het kindje een weekje later vast. So what?
Haar veranderen doe je niet. Dus je moet er zelf een weg in zien te vinden SAMEN met je man. Als jullie samen bespreken wat jullie wel of niet doen, dan staan jullie samen sterk. Maar dit houdt ook in dat je soms een compromis moet sluiten.
Alle reacties Link kopieren
Izzy1000 schreef:
20-04-2018 08:37
ik had mijn bevalling misschien beter toe moeten lichten. dit was heftig voor mij maar voor mijn dochter nog heftiger zij heeft er een hersenschudding aan over gehouden en de eerste dagen alleen maar lopen spugen vandaar dat ze niet door andere vastgehouden mocht worden
Fair enough! Excuus, ik vatte het verkeerd op.
Ananas schreef:
20-04-2018 16:23
Jaaaaaa, zelfs zoiets lulligs als de temperatuur in de babykamer is reden voor advies/bemoeienis.

Baby 3 maanden oud, bij oma op schoot bij haar thuis. Speelt met de handjes in de mond bij gebrek aan rammelaar.
Oma tegen baby: “Je ziet er dorstig uit. Heb je dorst? Zal oma even wat te drinken halen? Ik heb ranja gekocht”. O_O :facepalm: @(

En écht, ze snapt nog steeds niet waarom ze niet structureel mag oppassen.

Maar ze is geen onmens en op haar eigen manier is ze dol op de kinderen. Ze is in haar jeugd veel tekort gekomen en er zijn haar veel overtuigingen opgelegd. Ze zit vast in haar gedachten en gedragspatronen en dat vind ik oprecht sneu voor haar. Maar zoals Koffie al zei; kleinkinderen zijn geen verwerkingstherapie. Met wat passende compassie en duidelijkheid heb ik haar op voldoende afstand. Ik moet wel goed de muren van mijn kasteel beschermen want ze blijft wie ze is en blijft (onbewust) zoeken naar bevestiging.
De mijne vroeg of we met Pasen kwamen fondue'en toen de tweeling 4 maanden oud was. Dan haalde ze voor de kinderen wel wat frikadellen.
Herkenning herkenning... hier ook hetzelfde gevoel dat ons geen eigen gezinstijd wordt gegund. Niet bewust denk ik, vermoed dat ze er niet eens bij stil staat door alle enthousiasme. Doodvermoeiend.

Duidelijk zijn is het anwoord. Ik probeer het ook, maar op een of andere manier denkt ze bij mij nog steeds meer te kunnen pushen dan bij mijn man. Dus soms helpt het om man het nog eens duidelijk te laten herhalen.
HaPu schreef:
21-04-2018 07:09
De mijne vroeg of we met Pasen kwamen fondue'en toen de tweeling 4 maanden oud was. Dan haalde ze voor de kinderen wel wat frikadellen.
Het is bijna schattig als je niet zou weten dat ze bloedserieus is.

Bestaan er geen ‘ik word oma/opa’ tijdschriften? Dat die grijze bavianen zich even kunnen inlezen naar de zorg en verzorgings standaarden vab vandaag de dag.
Ananas schreef:
21-04-2018 08:34
Het is bijna schattig als je niet zou weten dat ze bloedserieus is.

Bestaan er geen ‘ik word oma/opa’ tijdschriften? Dat die grijze bavianen zich even kunnen inlezen naar de zorg en verzorgings standaarden vab vandaag de dag.
Volgens mij zijn die niet heel anders dan dertig jaar geleden hoor. Ik voerde mijn kind ook geen frikadellen. Ik bedoel, niet dat dat standaard was of zo.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven