Sleur, dip nummer zoveel of?

Madeliefjees schreef: ↑

20-02-2018 12:35

Je moet eens leren tevreden te zijn met wat je hebt. En niet altijd maar meer, meer, meer. Je hebt alles wat je hartje begeert. Menigeen zou zo met je willen ruilen.

Nouschi schreef: ↑

20-02-2018 15:24

Je kunt altijd met je man weg, als je maar goede oppas hebt.

N00R85 schreef: ↑

20-02-2018 16:25

Mooie post, Suzy.

In een ander topic kreeg ik bakken kritiek over me heen, omdat ik naast mijn werk nog heel regelmatig iets leuks voor mezelf doe en sport, terwijl ik een kind heb. Dat ik ook nog uitga en wegga met mijn man werd vooral 'niet realistisch' genoemd.

Terwijl ik zoveel vrouwen met kinderen zie vastlopen, omdat ze nooit eens iets voor zichzelf doen en geen gezellige uitstapjes meer plannen. Daar zouden ze zich schuldig door voelen, of ze zouden zichzelf geen goede moeder meer vinden.

Ik vind dat zo lastig te begrijpen. De deur uitgaan als je kind ligt te slapen, met een vertrouwde oppas, of de eigen vader beneden, is echt niet schadelijk voor een kind. Een scheiding en/of een ongelukkige moeder wél.

Suzy65 schreef: ↑

21-02-2018 12:31

Jezelf vergelijken met mensen die het minder goed hebben bagatelliseert wat mensen voelen, er is altijd wel iets ergers te bedenken en TO mag haar haar eigen gevoelens serieus nemen, ondanks het feit dat ze relatief veel heeft om dankbaar voor te mogen zijn en niks te klagen heeft.
Zo'n gebiedende wijs helpt iemand echt niet om dat te veranderen.

Niettemin heb je gelijk in dat het zeker wel helpt om eea in een ander perspectief te plaatsen: de bril waarmee je eenzelfde situatie beschouwt maakt zeker wel wat uit. Je kunt (helpen) kijken naar wat je allemaal wél hebt ipv de focus op wat ontbreekt, (wees eens blij ipv ontevreden), maar het is wel een signaal dat TO zich niet blij voelt en niet lekker in haar vel zit, een beetje "geleefd wordt" ipv volop levendig het leven te beleven, en ze kan ook proberen om iets aan die situatie te veranderen, als het ook niet nodig is te accepteren als dat gaat om iets is waar iets aan te doen is en ze gewoon invloed op heeft.

TO, eens in de maand zal misschien niet voldoende zijn om even uit je leefwijze van nu te stappen.
Ik denk dat je bij jezelf te rade kunt gaan welke "rollen" (die je identiteit vormen) te weinig aan bod komen en voor die gevoelens van vage onvrede zorgen.
Die rollen compenseren elkaar niet.
Je kunt tegelijkertijd een gelukkige moeder zijn en de vrouw die je daarnaast ook nog steeds bent laten versloffen.
Dat hoeft niet per sé op het gebied van begeerd/begeerte en geliefd voélen te zijn, het kan ook zijn dat je niet goed voor jezelf zorgt als je niet toe komt aan "jezelf" in andere opzichten, zoals misschien de sportieve vrouw (conditie, krachtig en fit voelen, lief zijn voor eigen lijf en gezondheid, verzorging), de ambitieuze vrouw (genoeg uitdaging en voldoening), de vriendin (van vriend(in)nen), dochter, zus, in de rol van maatschappelijke betekenis voelen, de creatieve vrouw, enz enz.

Soms raak je te ver verwijderd van je eigen diepgang of het contact met jezelf, als je te oppervlakkig bezig bent, als je teveel doet wat je afleidt, om maar iets te noemen: na werk/huishouden/kids in bed tv kijkt besteed je nog geen aandacht aan jezelf noch aan elkaar.
Met veel wat al bepaald is (vaste werkuren, schooltijden, etens-, tv- en bedtijden), krijg je het idee dat je weinig invloed hebt op je tijd, ook al zijn dat patronen die voortkomen uit (ooit) zelfgemaakte keuzes.
Je kunt het idee krijgen dat alles al voor je bepaald wordt en nu (te) weinig inbreng hebt waar en aan wie je je tijd/aandacht besteedt in het dagelijkse leventje.

Ik meen dat het Alain de Botton was die schreef dat het een irreele (algemeen aangenomen) gedachte is dat als je als stel een huis & dagelijkse beslommeringen deelt, elkaar als ouders meemaakt, alles al 1000x gezien hebt, incl de grotere en kleinere ergernisjes, dat dan tóch de aantrekkingskracht zo sterk blijft voor 1 en dezelfde persoon (levenslang) dat je bij het zien van elkaar vanzelf opgewonden wordt en zin blijft hebben elkaar te bespringen zoals in het begin (als dat al zo was ooit).
Een groot misverstand, en daardoor denken veel mensen dat er iets mis moet zijn met zichzelf, hun partner of de relatie als dat niét meer vanzelf gaat. Zelfs heel natuurlijk dat dat "spontaner" zou kunnen gebeuren bij iemand tov wie je nog totaal onbevangen bent en niks anders mee associeert dan (leuke, spannende) aandacht, dus geen financiele en/of praktische beslommeringen elkaar (nog) puur associeert met lust/lekker/leuk/ondeugend/ ontdekken.

Als je daaraan zou toegeven zou dat op zijn beurt andere rollen aantasten, zoals zovelen voor jou ontdekt hebben: per saldo betekent het geen kwalitatieve vooruitgang voor je geluk als dat "of-of" wordt en je je een slechte moeder, echtgenote, (en bij vreemdgaan ook nog een bedrieger, leugenaar, onbetrouwbaar sujet enz) vindt, andere geliefden daarmee tekort en pijn doet.
En daarmee ook jezelf.

Jij bevindt je in de positie dat je "en-en" hebt: je hébt die partner, gezin, en dus zelf eea in handen om in állerlei rollen te kunnen floreren, incl lust en begeerte, als je je tijd/aandacht anders zou verdelen (over die rollen).
Maar net als mediteren is het zo dat veel mensen zich daar op eoa manier nog geen 10 minuten per dag voor vrij kunnen maken, om echt even alles te laten voor wat het is, even niet afgeleid te worden door vanalles (wat "moet") en toe te komen aan jezelf (zonder "ruis", zonder tv, zonder mobieltje, zonder pc, geen radio aan, gewoon ff de stilte opzoeken), zo is het ook met dag/wegdromen: er komt niks meer in je op (creativiteit, andere delen van jezelf die in de verdrukking zijn gekomen en aandacht vragen) als je continu maar info en prikkels van buitenaf naar binnen laat komen.

Dit wat jou nu "plaagt" aan gedachten is niks meer of minder dan dat iets je aandacht vraagt, omdat daar te weinig ruimte voor is in het dagelijkse bestaan. En dat vraagt terecht aandacht!
En weet je, spontaan of niet, je hele agenda is volgepland of al je tijd wordt "opgeslokt" als je niet zelf tijd vrij maakt in die agenda voor jezelf (en ook seks/intimiteit is contact met jezelf leggen: een zeer voelbare connectie tussen body & mind: tegelijkertijd zowel fysiek als mentaal effect).
Al die dingen zijn óók niet meer spontaan, waarom zou dit achtergebleven stukje dan wel "spontaan" moeten ergens waar nog plek achteraan komt, je al je energie zo ongeveer hebt verbruikt aan andere bezigheden?

Zelfs als mensen denken dat het met een minnaar allemaal wél spontaan gaat: het ís niet zo!
Die maken er werk van (zelfs als ze dat niet door hebben): bewust elkaar ophitsen, vooruit kunnen kijken naar die ene (gestolen) ontmoeting, elkaar laten weten dat ze aan elkaar denken en wát ze fantaseren, van plan zijn, en trekken óók de agenda, he.
Daar leven ze dan dus naartoe, juist dat het niet meteen kan voegt iets toe: een (leuk-spannende) verwachting!
En alles focust zich dan op dat vooruitzicht, een gekózen (uitgesteld) moment dus.

Los daarvan kan het een goed idee zijn om je nu en dan af te zonderen als de kinderen slapen, of een ander moment, dat je met jezelf kunt zijn, een bad nemen, je gedachten (en fantasie/dromen/verlangens iha) de vrije loop laten,je geeft je brein daarmee de gelegenheid om zelf te komen met wat je nodig hebt (van jezelf, van je partner, in je leven).
Focus niet op iets búiten jezelf (een onbekende symbool maken voor wat meer spanning in je bestaan), want het zit ín jezelf en vraagt niet voor niks om aandacht van jóu(zelf).
Bouw als het kan dagelijks meer "me-time" in dus, niet alleen ff "losmaken" van dagelijks leven, maar ook om je in jezelf of iets interessants te verdiepen, iets nieuws te leren (over jezelf of iets wat je interesseert/boeit of goed voor je zou zijn), of in een boek (fantasiewereld die een ander verzonnen heeft en je in kunt verplaatsen, ff uit de dagelijkse realiteit), maar kan ook in een sport zijn, of yoga, waarin je de verbinding met je lijf (het echte voelen) legt en "uit je hoofd" komt of "je hoofd kunt leegmaken".

Het kan goed zijn dat het voelen iha al langere tijd het onderspit delft en je relatief teveel denkt, je jezelf vereenzelvigt met je gedachten. Als je te weinig tijd hebt om te voelen, voel je ook de liefde niet/minder, en ook begeerte minder.
Gun jezelf momenten alleen en gericht op wat je nou werkelijk voelt, ik denk dat er zoveel misverstanden zijn als mensen zeggen "ik voel het niet meer voor hem/haar", dat dat vaker veroorzaakt wordt door gewoon slecht contact met eigen gevoelens, en niet doordat die ander minder aantrekkelijk oid is (geworden).
Vaak wordt de liefde en aantrekkingskracht vanzelfsprekend genomen, dat dat er zomaar moet zijn, ook al ben je elkaar gewend.
Té vertrouwd zijn gaat logischerwijze gewoon niet samen met "spannend" (tenzij je nieuwe dingen aan elkaar ontdekt, tijd voor uittrekt, je fantasie inschakelt, en dat gaat hooguit in de verliefde fase "vanzelf", maar niet meer als het dagelijkse bestaan het overgenomen heeft).

Je kunt zelf iig bewust veel meer inhoud en levendigheid in je dagelijkse bestaan proberen te brengen, zonder dat van buitenaf te verwachten.
Heel veel dingen die je wel zou doen als je alleen zou zijn kun je prima ook als je een partner hebt, geef elkaar daar meer ruimte voor.
Geef jezelf, je interesses, je lijf, je vrouwelijk (en sexy) voelen meer tijd en aandacht.
Ga weer fantaseren, breng allerlei verlangens in kaart waarin je jezelf zou willen ontwikkelen of meer van zou willen.
Kijk of je doelen nog kloppen met hoe je leven is nu, stel ze zonodig bij, kijk een paar avonden per week geen tv, neem die tijd voor jezelf alvast.

Koop het boekje "Geluk is D.O.M." (10 euro) en "Coach jezelf naar succes" (8 euro): dat kan je blik verhelderen en eea in ander perspectief plaatsen. In tijdschriften raadt men bijv aan om elke dag 5 dingen te bedenken waar je dankbaar voor bent. Dat zal best helpen, maar bedenken is een eerste zet, je ook zo voélen is een 2e.
Stap bewust nu en dan uit je leven van alledag, om eens je leven vanaf een afstandje te aanschouwen, eens per maand is niet genoeg!

Je kunt elkaar ook 1 vaste avond "vrij" geven, die ook inplannen, én zo ook voor elkaar 1 avond vrijmaken, aan de keukentafel samen zónder tv, zonder wasje erin gooien, gewoon met volle aandacht voor elkaar, of idd met oppas en ff paar uur het huis uit, maakt niet uit waarheen, al ga je een stuk wandelen samen. Quality time dus, de volle aandacht, weg van het dagelijkse, je rekeningen, mailtjes, facebook of wat je ook maar doet thuis.
Zoek dagelijks je "levendigheid" op als dat lukt!
En waar dat hem in zit, zodat je je echt weer kunt verheugen op alles wat voor je ligt.
Minder "moeten" in je leven dus, en meer "mogen" en willen: je "eisen" aan kwaliteit juist opschroeven!
Bedenk waar je nu je tijd aan "verspilt" en of sommige dingen daarvan echt zo belangrijk zijn, dan is die keuken maar eens een keer niet opgeruimd, dat warmt je hart niet op zeg maar.
Met weinig vrije tijd is het soms prioriteiten verleggen: jij, hij en jullie zijn belangrijker om het leven (samen) te veraangenamen, niet je spullen.