Terugkerende gedachten aan een oude verliefdheid

De laatste dagen word ik gek van mijn gedachten. 10 jaar geleden kreeg ik iets met mijn huidige vriend (beide eind 20 nu dus al vroeg samen). Ongeveer 7/6 jaar geleden is het een paar maanden uit geweest tussen ons. In die periode heb ik een andere jongen leren kennen, waarvoor ik verliefde gevoelens ontwikkelde. Het bleef vooral bij wat afspreken tijdens het uitgaan, ik heb daar uiteindelijk 1 keer in een opwelling geslapen (na het uitgaan). Ben verder absoluut niet iemand die aan one-night-stands doet, ik ben echt alleen met iemand als ik diegene daadwerkelijk heel leuk vind. Ik was (en ben) behoorlijk onzeker, de keren dat hij mij vroeg om iets leuks te gaan doen (daten) heb ik dit afgewimpeld met dat ik niet kon, het druk had etc, ik bedacht elke keer iets. Hoewel ik graag had gewild, durfde ik op een of andere manier gewoon niet (ligt niet aan hem, is mijn eigen ongemak en onzekerheid, ik heb nooit gedate en ik word al zenuwachtig als ik aan een date denk). Hij is nog een keer kort mijn nieuwe huis komen bekijken destijds. Dat was vriendschappelijk, hoewel er wel een bepaalde spanning was. Ik was toen namelijk toch weer met mijn huidige vriend (toen ex) bezig waarvan ik ook nog heel veel hield en heb toen aangegeven dat ik daarin geen stomme dingen wilde doen dus zo eigenlijk deze "nieuwe jongen" buitenspel gezet. Hij heeft nog wel eens een berichtje gestuurd maar op den duur was de relatie tussen mij en mijn vriend weer volledig aan, begreep hij dat ook en is het contact een beetje doodgebloed. Ik weet wel dat hij later (nu al weer een poos geleden) nog wel eens aan gezamenlijke vrienden heeft gevraagd of ik nog met mijn vriend was. We zijn alleen nog facebookvrienden, hebben een paar gemeenschappelijke vrienden maar zien elkaar daardoor hoogstens eens per jaar real-life en hebben verder geen contact 1 op 1. Toch heb ik, elke keer als ik hem zie of als iemand iets vertelt waarin hij een rol speelt, hem weer een periode in mijn hoofd. Het is nooit echt een relatie oid geweest, maar ik vraag me soms af of mijn onzekerheid dat heeft tegengehouden door de boot af te houden, of dat het sowieso niets was geworden. De laatste dagen word ik snachts wakker met hem in mijn hoofd. Hoe zou het zijn als we toch een relatie hadden gekregen? Ben ik niet te snel 'terug' naar mijn ex (huidige vriend) gegaan? Wat heb ik gemist door destijds niet wat langer tijd voor mezelf te nemen om te kijken wat er 'verder' nog is? Wat als hij het echt was geweest voor mij? Wat als hij dat ook met mij heeft?
Hij heeft overigens nu ook al 5 jaar een vriendin, heeft een huis gekocht samen, dus een absolute no go voor mij. Ik woon ook samen met mijn vriend, waarmee ik het hartstikke leuk en fijn heb, iemand waarop ik echt kan bouwen en dit
wil ik absoluut niet kapot maken, maar na 10 jaar samen mist er wel eens wat spanning en hoewel ik de gedachtes aan die andere jongen het liefst uit mijn hoofd wil verbannen en nooit meer wil twijfelen, komt dit elke keer weer terug. Ik heb wel eens vaker gedacht, wat als mijn vriend en ik destijds niet meer bij elkaar waren gekomen en heb ik niet iets "gemist" door toen weer vol voor deze relatie te gaan, maar ik denk dat dat een redelijk logische gedachte is als je weinig hebt geëxperimenteerd met mannen en al jong bij elkaar bent gekomen, maar deze specifieke jongen komt keer op keer weer terug in mijn hoofd. Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Ik voel me ontzettend schuldig naar mijn vriend toe, het voelt net alsof ik stiekem verliefd ben op iemand anders terwijl ik die ander nooit (nauwelijks) zie en het puur in mijn hoofd zit. Heb getwijfeld om hierover eerlijk te zijn naar mijn vriend toe omdat ik hier zo mee in de knoop zit, maar besloten er nog niks over te zeggen omdat ik hem daar alleen maar pijn mee doe en het niets oplevert.
Soms denk ik, zal ik die jongen eens vragen of hij denkt dat het destijds iets had kunnen worden? Als hij daarop nee zegt kan het voor eeuwig uit mijn hoofd. Maar, als hij daarop ja zegt en wellicht hartstikke verliefd op mij was maar mij uiteindelijk uit zijn hoofd heeft gezet omdat ik de boot afhield, ben ik nog veel verder van huis. Maar ik wil geen contact met hem zoeken, met name omdat ik dat tegenover mijn vriend absoluut niet vind kunnen. Daarbij woont hij ook samen met zijn vriendin en is het richting haar ook niet netjes om hem te benaderen. Maar het blijft zo knagen...... Iemand tips over hoe hiermee om te gaan?

Ab_Normaal schreef: ↑

01-06-2020 22:34

Ik woon ook samen met mijn vriend, waarmee ik het hartstikke leuk en fijn heb,

Ik heb het ook leuk en fijn met vrienden van mij

En waarvan ik ontzettend veel houd, ik dacht dat dat duidelijk was al.

Tricoleres schreef: ↑

01-06-2020 22:42

Ga jij oprecht gelukkig zijn als je bij je vriend blijft?

Gelukkig zijn.... Wanneer ben je precies gelukkig en bestaat er dan geen overtreffende trap meer van dat geluk? Of wanneer weet je dat je niet gelukkig genoeg bent?

chentolove schreef: ↑

01-06-2020 22:52

Die vraag moet je niet stellen.
Ja het kan dat het iets geworden was.
En dan? Je bent hartstikke blij met je huidige vriend

Klopt, dit is precies wat ik aan mezelf probeer te vertellen maar ik heb zelf last van mijn gedachten die steeds terug gaan en heb geen idee hoe ik dat kan laten verdwijnen. Ik weet dat het over een tijdje weer naar de achtergrond verdwijnt en weer maanden weg zal zijn (want het is niet de eerste keer) maar ik weet ook dat het daarna wéér door mijn hoofd zal gaan en ik door het voor nu weer weg te drukken er niet helemaal vanaf ben

pinklemonade schreef: ↑

01-06-2020 22:58

Of ben je misschien niet meer zo gelukkig met je vriend?

Ik denk dat het nu inderdaad anders is met mijn vriend dan dat het toen was, dus misschien ergens wel 'minder gelukkig' op het gebied van verliefdheid, spanning. Zoals ik al schreef mis ik wel wat spanning. Maar ik ben ook reëel genoeg om te bedenken dat die spanning met iemand anders natuurlijk ook niet altijd zo blijft zoals in de eerste megaverliefde jaren van een relatie. Of is er hier iemand die me gaat vertellen dat dat echt voor eeuwig blijft? Dan zit ik nu verkeerd. Aan de andere kant ben ik niet alleen gelukkig door spanning en verliefdheid, maar ook door de verbondenheid die we hebben, het van elkaar houden, het er altijd voor elkaar zijn, het leuk hebben samen, tja, moeilijk te verwoorden.

pinklemonade schreef: ↑

01-06-2020 23:20

Mis jij misschien de passie in jouw relatie?

Ik denk dat het een combinatie van beide is, zowel de groener-gras-gedachte als misschien inderdaad ook wel een stukje passie wat ik mis. Maar hoe dat aan te wakkeren?

LauraRoar schreef: ↑

01-06-2020 23:22

The mind loves drama... Gewoon niet aan toegeven. Kan trouwens wel weer even duren voor het over is, weet ik uit ervaring.

Dat probeer ik inderdaad, maar word er gek van dat het telkens terugkomt en wil zo graag dat hij wegblijft uit mijn gedachten.