Relaties
alle pijlers
The heart wants what it wants...
donderdag 21 oktober 2021 22:21
Liefde, verliefdheid, gevoelens, ... iets waar we als mens geen controle over lijken te hebben en wat vaak een rotgevoel voor timing heeft.
Helaas heel vaak de oorzaak van vreemdgaan, massa's tranen, ettelijke scheidingen, uit de hand gelopen ruzies, pijnlijk liefdesverdriet, beëindigde vriendschappen, enz...
De cliché's waar we zo vaak over horen en vaak bij durven denken "Nou, dit overkomt mij heus niet!" of "Hoe kan iemand dit nou doen?!".
Tot je op een gegeven moment zelf in een situatie komt waarvan je nooit had gedacht deze mee te maken of voor een keuze komt te staan die je nooit had verwacht te moeten maken.
Mijn verhaal zal vast wat wenkbrauwen doen fronsen en geloof me vrij; het is niet iets waar ik trots op ben. Vandaar dat ik hier in het echte leven met niemand over durf te praten en deze weg kies om het even van me af te schrijven:
Sinds mijn 17de heb ik een relatie met mijn huidige partner die 5 jaar ouder is.
Geen van beiden had toen verwacht dat het ooit meer zou zijn dan een kortstondige jeugdromance en toch zijn we na 18 jaar nog steeds "samen".
We hebben al heel wat ups en (vooral) downs gekend in die tijd, niets is eigenlijk over een leien dakje gegaan en we hebben voor alles wat we hebben keihard moeten vechten.
Van gezondheidsproblemen, naar familiale issues, werkgerelateerde struggles, stressvolle bouwprojecten, ... we zijn het kortom gewend om steeds van het ene 'moeilijke project' naar het andere te gaan.
"Als je dit allemaal doorstaat ben je vast een ijzersterk koppel!", denken de meesten dan...
Maar sinds een paar jaren gaat onze relatie steevast bergaf, met de nodige hoogoplopende ruzies, irritaties, gevoelloosheid, enz... en zo'n 10-tal maanden geleden hebben we als laatste toevlucht een relatietherapeute opgezocht. Jammer genoeg vrees ik dat er niet veel meer te redden valt. Naast de welbekende 'sleur' die erin is gekomen en het feit dat we als mens ook enorm zijn veranderd en gegroeid met het ouder worden, heeft hij mijn vertrouwen erg geschonden door jaren iets geheim te houden voor mij.
Hij is niet vreemdgegaan (denk ik), maar heeft wel iets belangrijks achtergehouden. En op momenten waarop ik hem hiermee confronteerde (gebaseerd op een vermoeden dat ik toen had), ging hij steeds zonder aarzelen in de aanval, maakte mij leugenachtig en verklaarde hij me voor gek. Naïef als ik ben, heb ik hem steeds het voordeel van de twijfel gegeven.
Ik ben ook niet het type dat steeds gaat controleren, hem om de haverklap om verantwoording vraagt, enz... omdat er volgens mij geen relatie meer is als je elkaar niet kan vertrouwen en geen privacy gunt. Zijn geheim is dan ook louter boven water gekomen omdat ik hem op heterdaad had betrapt en hij dus niet anders kon dan bekennen. Was dit niet gebeurd, dan was hij staalhard verder blijven liegen en het heeft mij enorm gechoqueerd hoe makkelijk dit voor hem was. Met als gevolg dat ik nu aan alles twijfel, maar van hem geen eerlijk antwoord meer verwacht.
Los van dit alles, merk ik aan mezelf dat het gevoel 'op' is.
Dat je elkaar nog graag ziet na 18 jaar lief en leed te delen, lijkt mij evident. We kunnen het op goeie momenten nog steeds heel goed vinden met elkaar, maar dan meer als broer en zus of goeie vrienden (van mijn kant uit).
Intimiteit is er nog amper, zeker niet na zijn leugen(s). En de energie om te vechten is er bij mij niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gegeven maar ik amper iets terugkrijg behalve loze beloftes en tijdelijke opflakkeringen van 'verbetering'.
Wanneer ik geen initiatief neem om te praten, om iets romantisch te doen, om bij de relatietherapeute te gaan, ... komt er niks van zijn kant uit.
Toen de relatietherapeute mij op een gegeven moment vroeg of ik niet heel erg eenzaam was in de relatie, ben ik voor de eerste keer ter plaatse spontaan in tranen uitgebarsten.
Ik ben dus al een tijdje aan het onderzoeken wat mijn opties zijn, al is dit niet evident omdat ik momenteel te kampen heb met PTTS door een voorval met een klant op het werk.
En nu is hier nog een complicatie bijgekomen...
Al vanaf een 13 jaar terug gaan we regelmatig om met een bevriend koppel; zowel ik als mijn partner beschouwen hen als onze beste vrienden. We zien elkaar niet elke week (misschien 1x op de maand of 1x per 2 maanden), al weten we perfect wat we aan elkaar hebben en staan altijd voor elkaar klaar. De mannen gaan al eens iets samen doen, wij vrouwen ook, ofwel op double date.
Een kleine 2-tal maanden geleden is er echter meer beginnen groeien tussen mij en de partner van mijn beste vriendin/de beste vriend van mijn partner (de ironie ontgaat me niet).
Het begon heel gewoon met de gewoonlijke leeftijdsmopjes bij mijn verjaardag, maar we begonnen sindsdien meer en meer te appen met elkaar.
Ook bij hen zit de relatie al een lange tijd niet meer goed, alleen hebben we uit wederzijds respect voor onze partners besloten om hiervan geen details te delen en geen slecht te praten over onze partners. Al hoor je me vast al komen...
Wat begon als elkaar een luisterend oor te bieden, groeide tot een lief gebaar om elkaar op te beuren op mindere dagen. We voelen elkaar enorm sterk aan en hebben het altijd al heel goed kunnen vinden samen, alleen zijn we elkaar nu in een ander daglicht beginnen zien.
Recent hebben we dan moeten toegeven dat er gevoelens in het spel beginnen te komen en dat we ons hier niet goed bij voelen naar onze partners toe.
Er is tot nu toe niks meer gebeurd dan dat (appjes en telefoontjes) en we spreken bewust niet fysiek af met elkaar, omdat we aanvoelen dat dit wel eens gevaarlijk zou kunnen worden door de enorme aantrekkingskracht die er is ontstaan. Want hoe hypocriet dit nu ook zal overkomen; ondanks de 'laatste fase' in onze relaties wil geen van beiden (fysiek) vreemdgaan.
We beseffen allebei maar al te best dat we het steeds maar moeilijker aan het maken zijn voor onszelf en het schuldgevoel groeit dag per dag. Alleen kan geen van beiden het contact verbreken. Het voelt gewoon zo onwijs goed, vertrouwd, veilig, ... en dat blijkt voor hem ook zo te zijn.
Los van deze ontwikkeling ben ik me ervan bewust dat dit voor mij sowieso geen verschil had gemaakt in een komende relatiebreuk. Ik wil echter ook niet van de ene naar de andere relatie gaan en mijn initiële plan is nog steeds om eerst aan mezelf te werken en om eerst alleen te gaan wonen.
Bovendien weet ik echt niet wat ik aan moet naar mijn beste vriendin toe... ik schaam me echt rot. Al meerdere keren wilde ik er resoluut mee ophouden en alle contact verbreken en hier praat ik dan ook over met hem. Het lijkt ons alleen onmogelijk te lukken en de aantrekkingskracht blijft groeien.
Wat het zo verdomd moeilijk maakt is dat we elkaar al die jaren al door en door leren kennen hebben, elkaar gezien hebben op onze beste maar ook op onze slechtste momenten, weten wat we aan elkaar hebben, vele geheimen hebben gedeeld, ... en dit ons gevoel alleen maar lijkt te versterken ook al hebben we hier nooit eerder verdere gevoelens door ontwikkeld of dit toegestaan.
Ik heb mijn partner nog nooit bedrogen en ben dit ook niet van plan, omdat ik niet zo respectloos wil zijn (noch naar hem of naar haar toe). Tenminste, als die grens inmiddels niet al helemaal is vervaagd...
Het liefste wil ik mijn huidige relatie vredig kunnen afsluiten (wishful thinking) en even op mijn eentje bezinnen.
Zelfs als deze utopie lukt en hij hetzelfde zou doen, zitten we nog steeds met het feit dat onze ex-partners een van onze beste vrienden zijn.
Komt hier nog bij dat een van mijn ouders recent ernstige hartproblemen heeft gekregen, waardoor ik niet nog extra wil bijdragen aan de stress.
Om nog maar te zwijgen over al het harde werk dat de schoonouders in onze woning hebben verzet en geen van beide deze woning alleen zal kunnen houden.
Ik weet dat hier geen kant en klare oplossing voor is en er in elk geval een zware tijd zit aan te komen, het is gewoon fijn om dit even van me af te kunnen schrijven omdat werkelijk niemand extern hiervan iets weet en ik gek dreig te worden.
Mijn en zijn familie zullen sowieso zwaar tillen aan de relatiebreuk, laat staan dat ze zouden horen dat er iemand anders in het spel is...
Wat dan ook weer niet fair is naar elkaar toe, want het enige wat we beiden willen is dat we een eerlijke kans krijgen zonder vooroordelen en waarin we allebei een 'normale' start kunnen maken.
De afgelopen jaren hebben zo zwaar doorgewogen en de nood aan rust is bijna ondraaglijk.
Of dit iets van lange of korte duur is, of we samen een toekomst hebben, of we hier later geen spijt van zullen krijgen, ... who knows.
Het enige wat we nu weten is dat we niets liever willen dan bij elkaar te zijn en even alles vergeten... dromen mag, toch?
Aan al degene die de moeite hebben genomen dit allemaal te doorlezen, dankjewel hiervoor en laat gerust na wat jullie hierover denken. Aan degene die een soortgelijke situatie meemaken, know you're not alone...
Liefs,
AG
Helaas heel vaak de oorzaak van vreemdgaan, massa's tranen, ettelijke scheidingen, uit de hand gelopen ruzies, pijnlijk liefdesverdriet, beëindigde vriendschappen, enz...
De cliché's waar we zo vaak over horen en vaak bij durven denken "Nou, dit overkomt mij heus niet!" of "Hoe kan iemand dit nou doen?!".
Tot je op een gegeven moment zelf in een situatie komt waarvan je nooit had gedacht deze mee te maken of voor een keuze komt te staan die je nooit had verwacht te moeten maken.
Mijn verhaal zal vast wat wenkbrauwen doen fronsen en geloof me vrij; het is niet iets waar ik trots op ben. Vandaar dat ik hier in het echte leven met niemand over durf te praten en deze weg kies om het even van me af te schrijven:
Sinds mijn 17de heb ik een relatie met mijn huidige partner die 5 jaar ouder is.
Geen van beiden had toen verwacht dat het ooit meer zou zijn dan een kortstondige jeugdromance en toch zijn we na 18 jaar nog steeds "samen".
We hebben al heel wat ups en (vooral) downs gekend in die tijd, niets is eigenlijk over een leien dakje gegaan en we hebben voor alles wat we hebben keihard moeten vechten.
Van gezondheidsproblemen, naar familiale issues, werkgerelateerde struggles, stressvolle bouwprojecten, ... we zijn het kortom gewend om steeds van het ene 'moeilijke project' naar het andere te gaan.
"Als je dit allemaal doorstaat ben je vast een ijzersterk koppel!", denken de meesten dan...
Maar sinds een paar jaren gaat onze relatie steevast bergaf, met de nodige hoogoplopende ruzies, irritaties, gevoelloosheid, enz... en zo'n 10-tal maanden geleden hebben we als laatste toevlucht een relatietherapeute opgezocht. Jammer genoeg vrees ik dat er niet veel meer te redden valt. Naast de welbekende 'sleur' die erin is gekomen en het feit dat we als mens ook enorm zijn veranderd en gegroeid met het ouder worden, heeft hij mijn vertrouwen erg geschonden door jaren iets geheim te houden voor mij.
Hij is niet vreemdgegaan (denk ik), maar heeft wel iets belangrijks achtergehouden. En op momenten waarop ik hem hiermee confronteerde (gebaseerd op een vermoeden dat ik toen had), ging hij steeds zonder aarzelen in de aanval, maakte mij leugenachtig en verklaarde hij me voor gek. Naïef als ik ben, heb ik hem steeds het voordeel van de twijfel gegeven.
Ik ben ook niet het type dat steeds gaat controleren, hem om de haverklap om verantwoording vraagt, enz... omdat er volgens mij geen relatie meer is als je elkaar niet kan vertrouwen en geen privacy gunt. Zijn geheim is dan ook louter boven water gekomen omdat ik hem op heterdaad had betrapt en hij dus niet anders kon dan bekennen. Was dit niet gebeurd, dan was hij staalhard verder blijven liegen en het heeft mij enorm gechoqueerd hoe makkelijk dit voor hem was. Met als gevolg dat ik nu aan alles twijfel, maar van hem geen eerlijk antwoord meer verwacht.
Los van dit alles, merk ik aan mezelf dat het gevoel 'op' is.
Dat je elkaar nog graag ziet na 18 jaar lief en leed te delen, lijkt mij evident. We kunnen het op goeie momenten nog steeds heel goed vinden met elkaar, maar dan meer als broer en zus of goeie vrienden (van mijn kant uit).
Intimiteit is er nog amper, zeker niet na zijn leugen(s). En de energie om te vechten is er bij mij niet meer, ik heb het gevoel dat ik alles al heb gegeven maar ik amper iets terugkrijg behalve loze beloftes en tijdelijke opflakkeringen van 'verbetering'.
Wanneer ik geen initiatief neem om te praten, om iets romantisch te doen, om bij de relatietherapeute te gaan, ... komt er niks van zijn kant uit.
Toen de relatietherapeute mij op een gegeven moment vroeg of ik niet heel erg eenzaam was in de relatie, ben ik voor de eerste keer ter plaatse spontaan in tranen uitgebarsten.
Ik ben dus al een tijdje aan het onderzoeken wat mijn opties zijn, al is dit niet evident omdat ik momenteel te kampen heb met PTTS door een voorval met een klant op het werk.
En nu is hier nog een complicatie bijgekomen...
Al vanaf een 13 jaar terug gaan we regelmatig om met een bevriend koppel; zowel ik als mijn partner beschouwen hen als onze beste vrienden. We zien elkaar niet elke week (misschien 1x op de maand of 1x per 2 maanden), al weten we perfect wat we aan elkaar hebben en staan altijd voor elkaar klaar. De mannen gaan al eens iets samen doen, wij vrouwen ook, ofwel op double date.
Een kleine 2-tal maanden geleden is er echter meer beginnen groeien tussen mij en de partner van mijn beste vriendin/de beste vriend van mijn partner (de ironie ontgaat me niet).
Het begon heel gewoon met de gewoonlijke leeftijdsmopjes bij mijn verjaardag, maar we begonnen sindsdien meer en meer te appen met elkaar.
Ook bij hen zit de relatie al een lange tijd niet meer goed, alleen hebben we uit wederzijds respect voor onze partners besloten om hiervan geen details te delen en geen slecht te praten over onze partners. Al hoor je me vast al komen...
Wat begon als elkaar een luisterend oor te bieden, groeide tot een lief gebaar om elkaar op te beuren op mindere dagen. We voelen elkaar enorm sterk aan en hebben het altijd al heel goed kunnen vinden samen, alleen zijn we elkaar nu in een ander daglicht beginnen zien.
Recent hebben we dan moeten toegeven dat er gevoelens in het spel beginnen te komen en dat we ons hier niet goed bij voelen naar onze partners toe.
Er is tot nu toe niks meer gebeurd dan dat (appjes en telefoontjes) en we spreken bewust niet fysiek af met elkaar, omdat we aanvoelen dat dit wel eens gevaarlijk zou kunnen worden door de enorme aantrekkingskracht die er is ontstaan. Want hoe hypocriet dit nu ook zal overkomen; ondanks de 'laatste fase' in onze relaties wil geen van beiden (fysiek) vreemdgaan.
We beseffen allebei maar al te best dat we het steeds maar moeilijker aan het maken zijn voor onszelf en het schuldgevoel groeit dag per dag. Alleen kan geen van beiden het contact verbreken. Het voelt gewoon zo onwijs goed, vertrouwd, veilig, ... en dat blijkt voor hem ook zo te zijn.
Los van deze ontwikkeling ben ik me ervan bewust dat dit voor mij sowieso geen verschil had gemaakt in een komende relatiebreuk. Ik wil echter ook niet van de ene naar de andere relatie gaan en mijn initiële plan is nog steeds om eerst aan mezelf te werken en om eerst alleen te gaan wonen.
Bovendien weet ik echt niet wat ik aan moet naar mijn beste vriendin toe... ik schaam me echt rot. Al meerdere keren wilde ik er resoluut mee ophouden en alle contact verbreken en hier praat ik dan ook over met hem. Het lijkt ons alleen onmogelijk te lukken en de aantrekkingskracht blijft groeien.
Wat het zo verdomd moeilijk maakt is dat we elkaar al die jaren al door en door leren kennen hebben, elkaar gezien hebben op onze beste maar ook op onze slechtste momenten, weten wat we aan elkaar hebben, vele geheimen hebben gedeeld, ... en dit ons gevoel alleen maar lijkt te versterken ook al hebben we hier nooit eerder verdere gevoelens door ontwikkeld of dit toegestaan.
Ik heb mijn partner nog nooit bedrogen en ben dit ook niet van plan, omdat ik niet zo respectloos wil zijn (noch naar hem of naar haar toe). Tenminste, als die grens inmiddels niet al helemaal is vervaagd...
Het liefste wil ik mijn huidige relatie vredig kunnen afsluiten (wishful thinking) en even op mijn eentje bezinnen.
Zelfs als deze utopie lukt en hij hetzelfde zou doen, zitten we nog steeds met het feit dat onze ex-partners een van onze beste vrienden zijn.
Komt hier nog bij dat een van mijn ouders recent ernstige hartproblemen heeft gekregen, waardoor ik niet nog extra wil bijdragen aan de stress.
Om nog maar te zwijgen over al het harde werk dat de schoonouders in onze woning hebben verzet en geen van beide deze woning alleen zal kunnen houden.
Ik weet dat hier geen kant en klare oplossing voor is en er in elk geval een zware tijd zit aan te komen, het is gewoon fijn om dit even van me af te kunnen schrijven omdat werkelijk niemand extern hiervan iets weet en ik gek dreig te worden.
Mijn en zijn familie zullen sowieso zwaar tillen aan de relatiebreuk, laat staan dat ze zouden horen dat er iemand anders in het spel is...
Wat dan ook weer niet fair is naar elkaar toe, want het enige wat we beiden willen is dat we een eerlijke kans krijgen zonder vooroordelen en waarin we allebei een 'normale' start kunnen maken.
De afgelopen jaren hebben zo zwaar doorgewogen en de nood aan rust is bijna ondraaglijk.
Of dit iets van lange of korte duur is, of we samen een toekomst hebben, of we hier later geen spijt van zullen krijgen, ... who knows.
Het enige wat we nu weten is dat we niets liever willen dan bij elkaar te zijn en even alles vergeten... dromen mag, toch?
Aan al degene die de moeite hebben genomen dit allemaal te doorlezen, dankjewel hiervoor en laat gerust na wat jullie hierover denken. Aan degene die een soortgelijke situatie meemaken, know you're not alone...
Liefs,
AG
anoniem_653d858ec1e69 wijzigde dit bericht op 21-10-2021 23:32
Reden: Lay-out
Reden: Lay-out
2.17% gewijzigd
donderdag 28 oktober 2021 22:59
Dankjulliewel voor de vele reacties op mijn eindeloze clichéverhaal en het spijt me oprecht dat ik niks anders kon brengen. Het is jammer genoeg mijn huidige realiteit en ik had zelf nooit verwacht dat dit me zou overkomen.
Net als de meesten die de moeite hebben gedaan om het helemaal door te lezen, heb ik alle reacties stuk voor stuk doorgenomen en even alles laten bezinken.
Ook al wist/weet ik diep vanbinnen maar al te goed wat mij te doen staat en wat "het enige correcte" is om te doen, het heeft me toch geholpen.
Zowel de berichten met eerlijke kritiek en zinvolle advies, als de "scherpere" berichten waarin ik (terecht) werd geconfronteerd met de realiteit.
Die laatste had ik ook nodig, want in het echte leven zou dit niet anders zijn en allicht veel erger.
Zoals jullie konden merken, ben ik een behoorlijk gevoelsmens en hierover schrijven is mijn manier om met dit soort dingen om te gaan, omdat erover praten in het echte leven erg moeilijk voor me is.
Het is een stuk makkelijker om over het leven van iemand anders te praten of advies te geven, omdat je hier objectiever tegenover staat.
Zit je zelf in een bepaalde situatie, laat je je automatisch meer leiden door je gevoelens en probeer je goed te praten wat fout is.
Net daarom had ik dit even nodig en onbekenden zijn dan meestal veel eerlijker.
Mijn huidige relatie zit al een lange tijd niet goed en "de juiste moment" om uit elkaar te gaan zal er nooit zijn, dus geen excuses daar.
Het is tijd om even door die zure appel heen te gaan, om daarna op mezelf tot rust te kunnen komen en te ontdekken wie ik ben naast een jeugdrelatie van 18 jaar.
Dit geldt ook voor de andere partij in dit verhaal, want even ter verduidelijking:
Ik zit er niet op te hopen dat het bevriende koppel uit elkaar gaat om hem voor mezelf te hebben, hij moet vooral zelf beslissen wat hij wil.
Zowel voor zichzelf, als voor haar en als laatste voor mij. Dit is letterlijk wat ik hem heb verteld, zo ook dat hij alles moet hebben geprobeerd om de relatie alsnog te redden zodat hij zichzelf niks kan verwijten en er niet onnodig impulsieve beslissingen worden genomen waarbij er mensen worden gekwetst.
Zij weet alsook dat de relatie al lange tijd niet goed zit tussen hen, maar het is nu in elk geval aan hen om daar wat mee te doen of er definitief een punt achter te zetten.
Het zou maar al te makkelijk zijn om "troost" te zoeken bij elkaar, samen te hokken en een slagveld achter te laten voor de huidige partners en de families.
Maar dan wat? Opnieuw een relatie die al vanaf het begin moeizaam gaat en dat is nu net wat ik de afgelopen 18 jaar heb gehad en niet opnieuw in stand wil brengen.
Ik mag van mezelf hopen dat ik hierin toch net iets minder cliché ben als wat jullie van me verwachten... want indien ik echt zo egoïstisch zou zijn, zou ik mezelf niet meer in de spiegel kunnen kijken.
Zeker omdat ik haar nog steeds aanschouw als een van mijn beste vriendinnen, wat in dit geval de doorslag geeft om niet toe te geven aan een zwak moment.
Hiermee wil ik niets minimaliseren en niet de hypocriete moeder Maria spelen of de heldin van de dag, ik weet dat ik me evenzeer moet schamen voor deze situatie en dat doe ik ook elke dag opnieuw.
Hij is hierin gelukkig enorm begripvol en volgt dezelfde gedachtengang.
We voelen wat we voelen op dit moment, hier is geen ontkennen aan... echter zijn we ons erg bewust van de gevolgen en hebben we besloten even helemaal geen contact meer te hebben.
Een heftige periode voor de boeg en dan hopelijk rust en antwoorden...
Dan zien we wel weer of we de weg naar elkaar terugvinden of niet.
Bedankt dat ik dit met jullie mocht delen!
Liefs,
AG
Net als de meesten die de moeite hebben gedaan om het helemaal door te lezen, heb ik alle reacties stuk voor stuk doorgenomen en even alles laten bezinken.
Ook al wist/weet ik diep vanbinnen maar al te goed wat mij te doen staat en wat "het enige correcte" is om te doen, het heeft me toch geholpen.
Zowel de berichten met eerlijke kritiek en zinvolle advies, als de "scherpere" berichten waarin ik (terecht) werd geconfronteerd met de realiteit.
Die laatste had ik ook nodig, want in het echte leven zou dit niet anders zijn en allicht veel erger.
Zoals jullie konden merken, ben ik een behoorlijk gevoelsmens en hierover schrijven is mijn manier om met dit soort dingen om te gaan, omdat erover praten in het echte leven erg moeilijk voor me is.
Het is een stuk makkelijker om over het leven van iemand anders te praten of advies te geven, omdat je hier objectiever tegenover staat.
Zit je zelf in een bepaalde situatie, laat je je automatisch meer leiden door je gevoelens en probeer je goed te praten wat fout is.
Net daarom had ik dit even nodig en onbekenden zijn dan meestal veel eerlijker.
Mijn huidige relatie zit al een lange tijd niet goed en "de juiste moment" om uit elkaar te gaan zal er nooit zijn, dus geen excuses daar.
Het is tijd om even door die zure appel heen te gaan, om daarna op mezelf tot rust te kunnen komen en te ontdekken wie ik ben naast een jeugdrelatie van 18 jaar.
Dit geldt ook voor de andere partij in dit verhaal, want even ter verduidelijking:
Ik zit er niet op te hopen dat het bevriende koppel uit elkaar gaat om hem voor mezelf te hebben, hij moet vooral zelf beslissen wat hij wil.
Zowel voor zichzelf, als voor haar en als laatste voor mij. Dit is letterlijk wat ik hem heb verteld, zo ook dat hij alles moet hebben geprobeerd om de relatie alsnog te redden zodat hij zichzelf niks kan verwijten en er niet onnodig impulsieve beslissingen worden genomen waarbij er mensen worden gekwetst.
Zij weet alsook dat de relatie al lange tijd niet goed zit tussen hen, maar het is nu in elk geval aan hen om daar wat mee te doen of er definitief een punt achter te zetten.
Het zou maar al te makkelijk zijn om "troost" te zoeken bij elkaar, samen te hokken en een slagveld achter te laten voor de huidige partners en de families.
Maar dan wat? Opnieuw een relatie die al vanaf het begin moeizaam gaat en dat is nu net wat ik de afgelopen 18 jaar heb gehad en niet opnieuw in stand wil brengen.
Ik mag van mezelf hopen dat ik hierin toch net iets minder cliché ben als wat jullie van me verwachten... want indien ik echt zo egoïstisch zou zijn, zou ik mezelf niet meer in de spiegel kunnen kijken.
Zeker omdat ik haar nog steeds aanschouw als een van mijn beste vriendinnen, wat in dit geval de doorslag geeft om niet toe te geven aan een zwak moment.
Hiermee wil ik niets minimaliseren en niet de hypocriete moeder Maria spelen of de heldin van de dag, ik weet dat ik me evenzeer moet schamen voor deze situatie en dat doe ik ook elke dag opnieuw.
Hij is hierin gelukkig enorm begripvol en volgt dezelfde gedachtengang.
We voelen wat we voelen op dit moment, hier is geen ontkennen aan... echter zijn we ons erg bewust van de gevolgen en hebben we besloten even helemaal geen contact meer te hebben.
Een heftige periode voor de boeg en dan hopelijk rust en antwoorden...
Dan zien we wel weer of we de weg naar elkaar terugvinden of niet.
Bedankt dat ik dit met jullie mocht delen!
Liefs,
AG
donderdag 28 oktober 2021 23:43
Heel veel bewondering voor je... jij schijnt dan een clichéloos leven te leiden, waarin jij altijd alle controle hebt over je gevoel en je altijd de juiste beslissingen neemt? Jij kan jezelf elke dag perfect, zonder schuldgevoel in de spiegel kijken en niemand kan ook maar iets slechts vertellen over jou?
Met alle respect; niemand verplicht jou hier om de tijd te nemen/verspillen dit alles te lezen en meermaals te reageren...
Het is maar al te makkelijk om van achter een schermpje in alle anonimiteit iemand te veroordelen.
Ik hoop oprecht dat wanneer je ooit zelf een moeilijke periode doormaakt, je kan rekenen op mensen die er voor je staan ipv enkel maar reacties te krijgen als deze.
Alle geluk,
AG
vrijdag 29 oktober 2021 06:37
Gevoelsmens, ik vermoed eerder wat sentimenteel en juist weinig in contact met je gevoelens. Ik merk ook bij mezelf dat daardoor wat irritatie ontstaat bij het lezen. Het komt weinig integer over, vooral afstandelijk en je hebt er veel woorden voor nodig, die weinig zeggen.
Bijvoorbeeld "het spijt me oprecht," dat denk ik niet namelijk en wat zou je precies moeten spijten?
Ben benieuwd hoe je hier over een paar jaar op terug kijkt. Voor nu denk ik een goede stap om jezelf te gaan vinden, met of zonder rebound dat maakt niet uit. Ik denk dat je een stuk dichter bij jezelf uit kan komen.
Bijvoorbeeld "het spijt me oprecht," dat denk ik niet namelijk en wat zou je precies moeten spijten?
Ben benieuwd hoe je hier over een paar jaar op terug kijkt. Voor nu denk ik een goede stap om jezelf te gaan vinden, met of zonder rebound dat maakt niet uit. Ik denk dat je een stuk dichter bij jezelf uit kan komen.
vrijdag 29 oktober 2021 07:45
Dat is echt het cliché van de eeuw. Geef die man nog even een trap na door te zeggen dat het nooit goed gezeten heeft.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 29 oktober 2021 08:09
vrijdag 29 oktober 2021 08:21
Veel veroordelende reacties hier.
Ik kan me goed voorstellen dat je verliefd wordt op een ander in deze situatie.
Wat je zegt, er is geen goed moment om de relatie te beëindigen, maar doe het zsm.
Nu kun je nog ok uit elkaar gaan.
De gevoelens voor de beste vriend zou ik niet meer voeden, dus contact afkappen.
Ik kan me goed voorstellen dat je verliefd wordt op een ander in deze situatie.
Wat je zegt, er is geen goed moment om de relatie te beëindigen, maar doe het zsm.
Nu kun je nog ok uit elkaar gaan.
De gevoelens voor de beste vriend zou ik niet meer voeden, dus contact afkappen.
Cum non tum age
vrijdag 29 oktober 2021 08:22
Ga je mond eens spoelen
wij slapen nooit.
vrijdag 29 oktober 2021 08:45
Dank voor je reactie. Schrijven in plaats van praten kan een probleem zijn.Anna-Giulia schreef: ↑28-10-2021 22:59
Zoals jullie konden merken, ben ik een behoorlijk gevoelsmens en hierover schrijven is mijn manier om met dit soort dingen om te gaan, omdat erover praten in het echte leven erg moeilijk voor me is.
Het is een stuk makkelijker om over het leven van iemand anders te praten of advies te geven, omdat je hier objectiever tegenover staat.
Zit je zelf in een bepaalde situatie, laat je je automatisch meer leiden door je gevoelens en probeer je goed te praten wat fout is.
Ten eerste kan het totaal verkeerd overkomen. Wij zien jouw gezicht er niet bij, wij zien niet of het moeilijk voor je is om dit te vertellen of dat je jezelf eigenlijk wel interessant vindt, of je een eerlijk mens bent of een jong meisje met schrijfambities. Dus de reacties op wat je schrijft, zijn niet op jouzelf, maar op het beeld dat iemand zich van je vormt op basis van tekst.
Het tweede probleem met schrijven is: je kunt jezelf voor de gek houden. Alles wat pijn doet om te vertellen, daar kun je een mooi verhaal van maken. “Goed praten wat fout is”, zoals jij dat noemt, gaat dan veel makkelijker. Je kunt je helemaal verliezen in je eigen onzin, niemand stuurt je bij. Er is niemand die ziet dat je eromheen kletst, die hoort wat er niet klopt.
Nu is helaas het vervelende deel van het topic aangebroken. In plaats van de steun die je nu nodig hebt om aan je nieuwe leven te beginnen, gaan nu pas de echt harde reacties komen. En nog een heleboel reacties van mensen die alleen de openingspost hebben gelezen en nog eens precies zo willen reageren als de rest.
Zo gaat het op dit forum. Laat je er niet door van de wijs brengen. Gewoon wachten tot het overwaait en denken dat de reacties nog veel erger cliché zijn dan jij ooit kunt bedenken.
vrijdag 29 oktober 2021 11:51
als ze een van je beste vriendinnen bent... vertel het haar dan en kijk of zij je alsnog als 1 van je beste vriendinnen ziet.Anna-Giulia schreef: ↑28-10-2021 22:59Dankjulliewel voor de vele reacties op mijn eindeloze clichéverhaal en het spijt me oprecht dat ik niks anders kon brengen. Het is jammer genoeg mijn huidige realiteit en ik had zelf nooit verwacht dat dit me zou overkomen.
Net als de meesten die de moeite hebben gedaan om het helemaal door te lezen, heb ik alle reacties stuk voor stuk doorgenomen en even alles laten bezinken.
Ook al wist/weet ik diep vanbinnen maar al te goed wat mij te doen staat en wat "het enige correcte" is om te doen, het heeft me toch geholpen.
Zowel de berichten met eerlijke kritiek en zinvolle advies, als de "scherpere" berichten waarin ik (terecht) werd geconfronteerd met de realiteit.
Die laatste had ik ook nodig, want in het echte leven zou dit niet anders zijn en allicht veel erger.
Zoals jullie konden merken, ben ik een behoorlijk gevoelsmens en hierover schrijven is mijn manier om met dit soort dingen om te gaan, omdat erover praten in het echte leven erg moeilijk voor me is.
Het is een stuk makkelijker om over het leven van iemand anders te praten of advies te geven, omdat je hier objectiever tegenover staat.
Zit je zelf in een bepaalde situatie, laat je je automatisch meer leiden door je gevoelens en probeer je goed te praten wat fout is.
Net daarom had ik dit even nodig en onbekenden zijn dan meestal veel eerlijker.
Mijn huidige relatie zit al een lange tijd niet goed en "de juiste moment" om uit elkaar te gaan zal er nooit zijn, dus geen excuses daar.
Het is tijd om even door die zure appel heen te gaan, om daarna op mezelf tot rust te kunnen komen en te ontdekken wie ik ben naast een jeugdrelatie van 18 jaar.
Dit geldt ook voor de andere partij in dit verhaal, want even ter verduidelijking:
Ik zit er niet op te hopen dat het bevriende koppel uit elkaar gaat om hem voor mezelf te hebben, hij moet vooral zelf beslissen wat hij wil.
Zowel voor zichzelf, als voor haar en als laatste voor mij. Dit is letterlijk wat ik hem heb verteld, zo ook dat hij alles moet hebben geprobeerd om de relatie alsnog te redden zodat hij zichzelf niks kan verwijten en er niet onnodig impulsieve beslissingen worden genomen waarbij er mensen worden gekwetst.
Zij weet alsook dat de relatie al lange tijd niet goed zit tussen hen, maar het is nu in elk geval aan hen om daar wat mee te doen of er definitief een punt achter te zetten.
Het zou maar al te makkelijk zijn om "troost" te zoeken bij elkaar, samen te hokken en een slagveld achter te laten voor de huidige partners en de families.
Maar dan wat? Opnieuw een relatie die al vanaf het begin moeizaam gaat en dat is nu net wat ik de afgelopen 18 jaar heb gehad en niet opnieuw in stand wil brengen.
Ik mag van mezelf hopen dat ik hierin toch net iets minder cliché ben als wat jullie van me verwachten... want indien ik echt zo egoïstisch zou zijn, zou ik mezelf niet meer in de spiegel kunnen kijken.
Zeker omdat ik haar nog steeds aanschouw als een van mijn beste vriendinnen, wat in dit geval de doorslag geeft om niet toe te geven aan een zwak moment.
Hiermee wil ik niets minimaliseren en niet de hypocriete moeder Maria spelen of de heldin van de dag, ik weet dat ik me evenzeer moet schamen voor deze situatie en dat doe ik ook elke dag opnieuw.
Hij is hierin gelukkig enorm begripvol en volgt dezelfde gedachtengang.
We voelen wat we voelen op dit moment, hier is geen ontkennen aan... echter zijn we ons erg bewust van de gevolgen en hebben we besloten even helemaal geen contact meer te hebben.
Een heftige periode voor de boeg en dan hopelijk rust en antwoorden...
Dan zien we wel weer of we de weg naar elkaar terugvinden of niet.
Bedankt dat ik dit met jullie mocht delen!
Liefs,
AG
Een echte vriendin heeft niet zulke geheimen voor je. Jij bent geen vriendin. Elk woord dat je met die man hebt gewisseld en dat zwijmelen bij elkaar... gatverdamme. En dan nog het lef hebben om haar een van je beste vriendinnen te noemen en zielig lopen doen over dat je een gevoelsmens bent. Blijkbaar heb je geen moeite met de vriendschapsgevoelens verloochenen.
vrijdag 29 oktober 2021 12:00
Ja maar haar Hart Wil Het en dan mag je best andere mensen kapot maken en de vernieling in helpen, want jouw gevoelens zijn namelijk het allerbelangrijkste in de wereld. De rest is bijzaak. Het gaat om Jou Jou Jou. Jij ben het centrum van het universum. De koningin op je eigen wereldbol. Alleenheerser. Dat is ook niet moeilijk want ieder weldenkend gevoelsmens zal vertrekken van jouw wereldbol.abracadabra schreef: ↑29-10-2021 11:51als ze een van je beste vriendinnen bent... vertel het haar dan en kijk of zij je alsnog als 1 van je beste vriendinnen ziet.
Een echte vriendin heeft niet zulke geheimen voor je. Jij bent geen vriendin. Elk woord dat je met die man hebt gewisseld en dat zwijmelen bij elkaar... gatverdamme. En dan nog het lef hebben om haar een van je beste vriendinnen te noemen en zielig lopen doen over dat je een gevoelsmens bent. Blijkbaar heb je geen moeite met de vriendschapsgevoelens verloochenen.
Iedere dag is gehaktdag
vrijdag 29 oktober 2021 13:06
Ieder moment dat jullie contact hebben en jullie verbondenheid aanhalen is een steek in hun relatie. Dan kun je je voorhouden dat dit niet je bedoeling is, maar ieder gesprek is een toenadering tot elkaar en maakt het tussen hun alleen maar lastiger.Dit geldt ook voor de andere partij in dit verhaal, want even ter verduidelijking:
Ik zit er niet op te hopen dat het bevriende koppel uit elkaar gaat om hem voor mezelf te hebben, hij moet vooral zelf beslissen wat hij wil.
Zowel voor zichzelf, als voor haar en als laatste voor mij. Dit is letterlijk wat ik hem heb verteld, zo ook dat hij alles moet hebben geprobeerd om de relatie alsnog te redden zodat hij zichzelf niks kan verwijten en er niet onnodig impulsieve beslissingen worden genomen waarbij er mensen worden gekwetst.
Wees dan echt een goede vriendin en verbreek het contact.
vrijdag 29 oktober 2021 13:35
Wake-up call. Je hebt al heel veel zwakke momenten gehad. Een 'beste' vriendin zou nooit zo moeten jagen op de man van haar vriendin. Ik vind emotioneel vreemdgaan echt veel erger dan een keer sex.Anna-Giulia schreef: ↑28-10-2021 22:59
Zeker omdat ik haar nog steeds aanschouw als een van mijn beste vriendinnen, wat in dit geval de doorslag geeft om niet toe te geven aan een zwak moment.
