Relaties
alle pijlers
Uit elkaar? 15 jr samen + kind
vrijdag 3 april 2020 17:58
Hallo,
Sinds enige tijd gaat steeds vaker de gedachte door mijn hoofd dat mijn man en ik beter zonder elkaar verder kunnen.
Wat me bij hem houdt zijn voornamelijk;
- we hebben een dochter (15 mnd) die het al moeilijk heeft. Wat doen we haar aan?
- dat ik me afvraag of het niet gewoon "logisch" is dat het niet goed gaat en de mogelijkheid dat ik een punt achter onze relatie zet terwijl, als de omstandigheden verbeteren, het misschien weer fijn wordt samen.
Samenvattend; zware zwangerschap gehad. Vervolgens slapen we al 15 mnd nauwelijks. onze dochter had spruw die maar niet weg ging, reflux, en zo bleek later koemelkallergie (alles medisch onderzocht).
Toen dat verholpen was kwamen er nieuwe serieuze slaapproblemen. Ik ga hier ivm herkenbaarheid niet over uit wijden.
Verschillende medische onderzoeken. Grote meningsverschillen over gehad (mijn man en ik)
De situatie is nu dat we overleven met elkaar. We zijn geen team, kunnen nog weinig lachen samen, en kunnen vooral snachts niks van elkaar hebben.
We hebben medische ondersteuning en pedagogische mochten jullie je dat afvragen.
Man wil geen relatietherapie.
Ik vrees dat als we uit elkaar gaan, het niet per se op de beste manier voor ons meisje gebeurt. We hebben het onderwep wel eens besproken en daarin zegt hij dingen waardoor ik aanneem dat de scheiding haar meer schade kan berokkenen dan noodzakelijk is. En ook dat houdt me nu bij hem.
Als ik naar mn gevoel luister vertrek ik.
Maar als ik naar mn meisje kijk, denk ik "ik moet harder mn best doen"
Maar hoe weet je wat de juiste keuze is?
Mensen met ervaring: wist je ooit zeker of je de juiste keuze maakte toen jullie uit elkaar gingen? Hoe wist je dat?
Andere inzichten die mij verder kunnen helpen?
Dank voor het lezen.
Sinds enige tijd gaat steeds vaker de gedachte door mijn hoofd dat mijn man en ik beter zonder elkaar verder kunnen.
Wat me bij hem houdt zijn voornamelijk;
- we hebben een dochter (15 mnd) die het al moeilijk heeft. Wat doen we haar aan?
- dat ik me afvraag of het niet gewoon "logisch" is dat het niet goed gaat en de mogelijkheid dat ik een punt achter onze relatie zet terwijl, als de omstandigheden verbeteren, het misschien weer fijn wordt samen.
Samenvattend; zware zwangerschap gehad. Vervolgens slapen we al 15 mnd nauwelijks. onze dochter had spruw die maar niet weg ging, reflux, en zo bleek later koemelkallergie (alles medisch onderzocht).
Toen dat verholpen was kwamen er nieuwe serieuze slaapproblemen. Ik ga hier ivm herkenbaarheid niet over uit wijden.
Verschillende medische onderzoeken. Grote meningsverschillen over gehad (mijn man en ik)
De situatie is nu dat we overleven met elkaar. We zijn geen team, kunnen nog weinig lachen samen, en kunnen vooral snachts niks van elkaar hebben.
We hebben medische ondersteuning en pedagogische mochten jullie je dat afvragen.
Man wil geen relatietherapie.
Ik vrees dat als we uit elkaar gaan, het niet per se op de beste manier voor ons meisje gebeurt. We hebben het onderwep wel eens besproken en daarin zegt hij dingen waardoor ik aanneem dat de scheiding haar meer schade kan berokkenen dan noodzakelijk is. En ook dat houdt me nu bij hem.
Als ik naar mn gevoel luister vertrek ik.
Maar als ik naar mn meisje kijk, denk ik "ik moet harder mn best doen"
Maar hoe weet je wat de juiste keuze is?
Mensen met ervaring: wist je ooit zeker of je de juiste keuze maakte toen jullie uit elkaar gingen? Hoe wist je dat?
Andere inzichten die mij verder kunnen helpen?
Dank voor het lezen.
vrijdag 3 april 2020 20:05
Ik snap dat het soms veeleisend is, maar als het goed is, bereid je je daarop voor als (toekomstige) ouders.forumfossiel schreef: ↑03-04-2020 20:03Ik denk dat jij onderschat wat slaaptekort en een ontroostbaar constant krijsende baby doet met je relativeringsvermogen en ratio. Gooi dan nog de hormonale onbalans in de mix , recept om compleet gek te worden.
Hier was nr 2 een huilbaby, en ook hier zijn we best wel onredelijk tegen elkaar geweest en wanhopig. Gelukkig konden wij in rustige tijden nog wel communiceren en wisten we van ons oudste kind dat t allemaal beter zou worden en over zou gaan.
Maar als je communicatie niet optimaal is, wordt dat enorm uitvergroot in een dergelijke situatie.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 3 april 2020 20:10
Je kunt je niet voorbereiden op 15 maanden zonder slaap, tenzij je in een strafkamp in Noord-Korea gaat zitten.
Het is echt moeilijk om nu objectief naar jullie relatie te kijken, TO. Jullie beider lichaam staat constant in een alarmtoestand en je bent nukkig, boos, opgefokt, misschien zelfs wel teleurgesteld, want je wilde zo graag een kind, maar dat wilde je niet.
Dus het is ruk. En het wordt beter. En je moet er achter zien te komen of de relatie alleen zo slecht loopt door de omstandigheden of omdat de relatie slecht is.
Niet leuk.
Het is echt moeilijk om nu objectief naar jullie relatie te kijken, TO. Jullie beider lichaam staat constant in een alarmtoestand en je bent nukkig, boos, opgefokt, misschien zelfs wel teleurgesteld, want je wilde zo graag een kind, maar dat wilde je niet.
Dus het is ruk. En het wordt beter. En je moet er achter zien te komen of de relatie alleen zo slecht loopt door de omstandigheden of omdat de relatie slecht is.
Niet leuk.
vrijdag 3 april 2020 20:12
Nee precies, dus je opmerking slaat als een tang op een varken in dit geval.pejeka schreef: ↑03-04-2020 20:01Dus begin je pas aan een kind als je relatie stevig is. En niet 6 maanden samenwonen en dan zwanger. Nou geldt dat misschien niet voor TO, maar je zou ze de kost moeten geven. Vroeger namen mensen nog de tijd elkaar te leren kennen, verkering, verloving, en tegen de tijd dat het dan een keer tot een huwelijk kwam, was je al gauw 3-4 jaar verder. Tegenwoordig nemen de mensen vaak die tijd niet meer om elkaar te leren kennen: vandaag elkaar leren kennen op Tinder, morgen samen wat drinken, overmorgen voor het eerst samen naar bed en na een maand gaan we praten over samenwonen. Want dan kennen we elkaar écht al dóór en dóór en weten we zéker dat het de ware is. Gek hè, dat zo veel relaties voortijdig eindigen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 3 april 2020 20:12
Daar kun je je niet op voorbereid en. Ik denk dat niemand voordat ie aan kinderen begint samen een week lang een schema volgt van 3 uur slapen, 3 uur rondlopen met een baby op je arm omdat dat de enige houding is waarin baby niet longen uit lijf brult. En dan je partner wakker maken, zodat je weer 3 uurtjes kunt slapen. En dan moet de man vaak ook nog gewoon werken, dus die hun je een ronde slaap extra, maar ondertussen moet er ook nog borstvoeding worden gegeven, en owja die peuter is ook om 7 uur wakker en heeft verzorging nodig....
Dan kun je elkaar nog zo goed kennen, maar als je zo op je tandvlees loopt, dan reageer je heel anders dan je zelf denkt.
En ik denk juist dat mensen vroeger veel sneller aan kinderen beginnen dan nu. Zodra je getrouwd was kwam dr dominee of meneer pastoor immers er op hameren dat je voor nageslacht diende te zorgen. En de meeste mensen trouwden rond hun 20e, terwijl we nu weten dat je hersens dan nog niet eens uitontwikkeld zijn.
Alleen kon je toen niet scheiden, dus bleef je lekker ongelukkig samen.
Voor TO zou ik zeggen; zoek alle hulp en begeleiding die je kunt krijgen en probeer af en toe je kind ergens onder te brengen zodat je even afstand kan nemen van zorgen en spanning en even jezelf kunt zijn samen.
Een avondje samen uit eten en je kind bij de oppas of nog beter , uit logeren, gaf ons heel veel lucht. En na 1 jaar werd ze nog wel wakker maar sliep zij en wij dus ook zo’n 7 uur per nacht ( zij het onderbroken).
Dan kun je elkaar nog zo goed kennen, maar als je zo op je tandvlees loopt, dan reageer je heel anders dan je zelf denkt.
En ik denk juist dat mensen vroeger veel sneller aan kinderen beginnen dan nu. Zodra je getrouwd was kwam dr dominee of meneer pastoor immers er op hameren dat je voor nageslacht diende te zorgen. En de meeste mensen trouwden rond hun 20e, terwijl we nu weten dat je hersens dan nog niet eens uitontwikkeld zijn.
Alleen kon je toen niet scheiden, dus bleef je lekker ongelukkig samen.
Voor TO zou ik zeggen; zoek alle hulp en begeleiding die je kunt krijgen en probeer af en toe je kind ergens onder te brengen zodat je even afstand kan nemen van zorgen en spanning en even jezelf kunt zijn samen.
Een avondje samen uit eten en je kind bij de oppas of nog beter , uit logeren, gaf ons heel veel lucht. En na 1 jaar werd ze nog wel wakker maar sliep zij en wij dus ook zo’n 7 uur per nacht ( zij het onderbroken).
anoniem_64cd0dc304e83 wijzigde dit bericht op 03-04-2020 20:20
38.35% gewijzigd
vrijdag 3 april 2020 20:33
Dit. Wat een gelul zeg, “als het goed is ben je hierop voorbereid”. Als iemand altijd roept dat het leven niet maakbaar is en tegenslag erbij hoort, ben jij het wel, toch pejeka? Of was jij op alle tegenslag in je leven voorbereid en ben je daardoor overal soepeltjes doorheen gefietst? Nooit iets anders dan anders gelopen, ondanks je uitvoerige voorbereiding? Kom nou toch.forumfossiel schreef: ↑03-04-2020 20:12Daar kun je je niet op voorbereid en. Ik denk dat niemand voordat ie aan kinderen begint samen een week lang een schema volgt van 3 uur slapen, 3 uur rondlopen met een baby op je arm omdat dat de enige houding is waarin baby niet longen uit lijf brult. En dan je partner wakker maken, zodat je weer 3 uurtjes kunt slapen. En dan moet de man vaak ook nog gewoon werken, dus die hun je een ronde slaap extra, maar ondertussen moet er ook nog borstvoeding worden gegeven, en owja die peuter is ook om 7 uur wakker en heeft verzorging nodig....
Dan kun je elkaar nog zo goed kennen, maar als je zo op je tandvlees loopt, dan reageer je heel anders dan je zelf denkt.
vrijdag 3 april 2020 20:34
Nou, jij je stokpaardje ook weer bereden.pejeka schreef: ↑03-04-2020 20:01Dus begin je pas aan een kind als je relatie stevig is. En niet 6 maanden samenwonen en dan zwanger. Nou geldt dat misschien niet voor TO, maar je zou ze de kost moeten geven. Vroeger namen mensen nog de tijd elkaar te leren kennen, verkering, verloving, en tegen de tijd dat het dan een keer tot een huwelijk kwam, was je al gauw 3-4 jaar verder. Tegenwoordig nemen de mensen vaak die tijd niet meer om elkaar te leren kennen: vandaag elkaar leren kennen op Tinder, morgen samen wat drinken, overmorgen voor het eerst samen naar bed en na een maand gaan we praten over samenwonen. Want dan kennen we elkaar écht al dóór en dóór en weten we zéker dat het de ware is. Gek hè, dat zo veel relaties voortijdig eindigen.
Terug naar TO.
vrijdag 3 april 2020 20:37
vrijdag 3 april 2020 20:56
Ja, precies. Slapen, TO en je niet druk maken om anoniemerds op een forum.
zaterdag 4 april 2020 14:19
Allereerst dankjulliewel, wat een begripvolle reacties over het algemeen
Ik zal zoveel mogelijk vragen proberen te beantwoorden.
We doen shifts in de "nachtdiensten" alleen hebben we allebei de eigenschap evengoed niet te slapen zolang zij huilt of onrustig is. We slapen veelal apart op die momenten maar het maakt niet dat de ander dan uitgerust opstaat.
Daarnaast hebben we veel discussie en meningsverschillen gehad over de beste aanpak wat heftig is geweest. Toen we medisch wisten wat er was hebben we wel meer eenduidigheid. Alsnog blijft het pittig.
Mijn man wil geen relatietherapie omdat hij geen externen erbij wil hebben. Dat vind hij echt heel persoonlijk en heftig. Coaching op hoe we het praktisch betet kunnen verdelen om ook nog energie over te houden is miss wel een optie. Zal het eens opperen.
Hij ziet de problemen wel. Bespreken of we wel zo door kunnen gaat eigenlijk niet samen. We draaien in cirkels en hij raakt eigenlijk in paniek als we daar echt over praten. En dan stoppen we weer.
We hebben bijna 15 jaar een relatie en wonen daarvan 13 jaar samen dus we kennen elkaar echt goed genoeg voordat we aan een kind begonnen.
Ik denk dat wat er nu tussen ons speelt wel altijd al speelde alleen komt het nu uitvergroot naar voren terwijl de leuke kant steeds meer afwezig is. Hierdoor zijn onze moeilijkheden uitvergroot zeg maar. Waar we sommige dingen eerst van elkaar accepteerden en het niet zo'n grote rol speelde, is dat nu anders. Speelt ook mee dat het nu gaat om keuzes voor onze dochter en niet alleen meer om ons zelf. Eigenlijk zitten we regelmatig niet op 1 lijn. We hebben nu wel een opvoedpraatuurtje haha om elkaars visie beter te begrijpen.
Ik denk niet dat we te mild dachten over het krijgen van een kindje. We waren wel gewend dat dingen soms anders lopen en niet meezitten.
Ik zal zoveel mogelijk vragen proberen te beantwoorden.
We doen shifts in de "nachtdiensten" alleen hebben we allebei de eigenschap evengoed niet te slapen zolang zij huilt of onrustig is. We slapen veelal apart op die momenten maar het maakt niet dat de ander dan uitgerust opstaat.
Daarnaast hebben we veel discussie en meningsverschillen gehad over de beste aanpak wat heftig is geweest. Toen we medisch wisten wat er was hebben we wel meer eenduidigheid. Alsnog blijft het pittig.
Mijn man wil geen relatietherapie omdat hij geen externen erbij wil hebben. Dat vind hij echt heel persoonlijk en heftig. Coaching op hoe we het praktisch betet kunnen verdelen om ook nog energie over te houden is miss wel een optie. Zal het eens opperen.
Hij ziet de problemen wel. Bespreken of we wel zo door kunnen gaat eigenlijk niet samen. We draaien in cirkels en hij raakt eigenlijk in paniek als we daar echt over praten. En dan stoppen we weer.
We hebben bijna 15 jaar een relatie en wonen daarvan 13 jaar samen dus we kennen elkaar echt goed genoeg voordat we aan een kind begonnen.
Ik denk dat wat er nu tussen ons speelt wel altijd al speelde alleen komt het nu uitvergroot naar voren terwijl de leuke kant steeds meer afwezig is. Hierdoor zijn onze moeilijkheden uitvergroot zeg maar. Waar we sommige dingen eerst van elkaar accepteerden en het niet zo'n grote rol speelde, is dat nu anders. Speelt ook mee dat het nu gaat om keuzes voor onze dochter en niet alleen meer om ons zelf. Eigenlijk zitten we regelmatig niet op 1 lijn. We hebben nu wel een opvoedpraatuurtje haha om elkaars visie beter te begrijpen.
Ik denk niet dat we te mild dachten over het krijgen van een kindje. We waren wel gewend dat dingen soms anders lopen en niet meezitten.
zaterdag 4 april 2020 14:23
Uitrusten en bijslapen is wat lastig nu vanwege de corona maar ook daarvoor. We kunnen onze dochter laten logeren maar vinden dat lastig. Ze heeft behoorlijk verlatingsangst nu en de slaapstoornis is een heftige waarbij ze juist onze aanwezigheid nodig heeft.
We kunnen wellicht na de corona crisis om de beurt bij mijn ouders slapen.
Zal eens kijken.
Verder zouden we juist nu eindelijk meer tijd maken voor leuke dingen. Zowel met zn 3en als zn 2en. Weekendjes weg geboekt, uit eten geregeld en we zouden zelfs naar een festival. Allemaal dingen waar we plezier uithalen en waardoor we hopelijk de leuke dingen van elkaar terug zien weer. Maargoed, Corona...
Hierdoor kan ze nu ook niet logeren bij haar opas en omas. En gezien haar slaapstoornis laat ik dr niet ergens anders dan daar logeren.
We kunnen wellicht na de corona crisis om de beurt bij mijn ouders slapen.
Zal eens kijken.
Verder zouden we juist nu eindelijk meer tijd maken voor leuke dingen. Zowel met zn 3en als zn 2en. Weekendjes weg geboekt, uit eten geregeld en we zouden zelfs naar een festival. Allemaal dingen waar we plezier uithalen en waardoor we hopelijk de leuke dingen van elkaar terug zien weer. Maargoed, Corona...
Hierdoor kan ze nu ook niet logeren bij haar opas en omas. En gezien haar slaapstoornis laat ik dr niet ergens anders dan daar logeren.
zondag 5 april 2020 08:53
het is al eerder gezegd: jullie zijn oververmoeid en gestresst, niet het moment om dergelijke beslissingen te nemen. Ik zou discussies over opvoeding even zoveel mogelijk mijden voor nu. Jullie dochter is pas anderhalf.
zondag 5 april 2020 10:25
Het gaat bijvoorbeeld over
Wel/niet laten huilen, wel/niet bepaald medisch onderzoek, hoe corrigeren bij bepaald gedrag etc.
Denk dat het daar wel over moet gaan ondanks dat ze jong is.
Maar idd discussies daarover in de heat of the moment leiden tot niks
zondag 5 april 2020 11:12
Lieve schat, oordoppen.
Degene die geen nachtdienst heeft slaapt met oordoppen en in een kamer waar jullie dochter niet komt. Dat helpt echt. Gun het jezelf want je wordt een ander mens van meer slaap.
Hier vannacht een spokende peuter en niet apart gaan slapen (gebeurt nog zo weinig dat we het niet meer gewend zijn inmiddels), en onze lontjes zijn direct zoveel korter. Dan weet ik weer hoeveel het scheelt als tenminste 1 van de 2 genoeg uren heeft gemaakt.
Ik moest helemaal opnieuw leren doorslapen, omdat onze zoon zo slecht sliep zat ik in het begin elk uur van de nacht zwetend rechtop zo van ‘oh god hij komt weer’, zelfs toen zoon door begon te slapen (of nouja, niet meer elk uur wakker werd ), ik werd wakker van elk piepje. Dankzij oordoppen heb ik dat weer af kunnen leren.
Degene die geen nachtdienst heeft slaapt met oordoppen en in een kamer waar jullie dochter niet komt. Dat helpt echt. Gun het jezelf want je wordt een ander mens van meer slaap.
Hier vannacht een spokende peuter en niet apart gaan slapen (gebeurt nog zo weinig dat we het niet meer gewend zijn inmiddels), en onze lontjes zijn direct zoveel korter. Dan weet ik weer hoeveel het scheelt als tenminste 1 van de 2 genoeg uren heeft gemaakt.
Ik moest helemaal opnieuw leren doorslapen, omdat onze zoon zo slecht sliep zat ik in het begin elk uur van de nacht zwetend rechtop zo van ‘oh god hij komt weer’, zelfs toen zoon door begon te slapen (of nouja, niet meer elk uur wakker werd ), ik werd wakker van elk piepje. Dankzij oordoppen heb ik dat weer af kunnen leren.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 6 april 2020 10:13
To, ook hier ervaring met 13 maanden niet slapen na de geboorte van onze jongste. En ook bij ons heeft het een enorme wissel op onze relatie getrokken.
Ik heb mezelf ergens ook een verbod gegeven. Deze tijd is nu eenmaal zwaar, ik wil nu niet zo'n grote beslissing maken.
Sterkte nog met de zware nachten!
Ik heb mezelf ergens ook een verbod gegeven. Deze tijd is nu eenmaal zwaar, ik wil nu niet zo'n grote beslissing maken.
Sterkte nog met de zware nachten!