Uit elkaar om kinderwens wegens leeftijdsverschil?

Hoi allemaal,

Voor dit topic heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn gebruikelijke nick ben ik herkenbaar voor een paar personen en ik ben er nog even niet aan toe om dit onderwerp irl bekend te maken.

Sinds 4 jaar ben ik samen met mijn vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was dat niet met de intentie om een relatie te starten, maar we werden verliefd en bleven dat en zodoende zijn we hier beland. We wonen nu 2,5 jaar samen en hebben het fijn.

Waarom dan dit topic? Er is een probleem dat al een hele tijd boven blijft komen en we komen er niet uit. Er is een leeftijdsverschil tussen ons. Ik ben 35 en hij is 27. In principe geen probleem, maar op één vlak is dit een probleem: het vlak kinderen.

Ik heb geen allesoverheersende kinderwens, maar ben er na lang wikken en wegen inmiddels al een tijd over uit dat ik graag een kind of kinderen zou willen krijgen. In principe denk ik dat ik ook zonder kinderen te krijgen gelukkig zal blijven, maar ik zou het op z’n minst graag proberen.
Mijn vriend wil ook wel kinderen. Maar eigenlijk niet nu al. En hier komen we niet uit.

Ik begrijp heel goed dat hij er eigenlijk nog niet aan moet denken. Net lekker bezig met zijn carrière en nog middenin het opbouwen van zijn leven.
Ik wil hierin mijn zin ook echt niet doordrijven. Ik durf nog best een half jaar of jaartje te wachten, maar langer eigenlijk niet. Wat nou als ik te lang wacht en het helemaal niet meer lukt?
Mijn vriend zou gevoelsmatig nog wel een jaar of 5 à 10 willen wachten. En die tijd heb ik gewoon niet meer.

Onlangs hadden we een lang gesprek waarin de conclusie naar boven kwam dat we er maar gewoon voor moeten gaan (voor kinderen) en dat we er wel uitkomen met z’n tweeën en een kind, dat hij er ook echt wel positieve dingen in ziet en er voor zou gaan als het eenmaal zo ver is. Ben daarna begonnen met slikken van foliumzuur, maar als ik eerlijk ben zie en merk ik gewoon aan hem dat hij voornamelijk zoveel water bij de wijn zou gooien om mij niet kwijt te raken, maar dat hij diep van binnen eigenlijk echt nog niet wil. Dat voelt natuurlijk niet als de goede basis voor zo’n grote beslissing (dus blijven de condooms op het nachtkastje staan en is het foliumzuur weer in de kast verdwenen).

Hij snapt mij. Ik snap hem. Maar wat dan nu?

Ik word zo verdrietig van het idee dat we dan nu uit elkaar zouden moeten hierom. Hem moeten missen. En het idee me (weer) door een portie liefdesverdriet te moeten worstelen, me daarna weer in het datingleven te moeten storten, en (als ik geluk heb iemand tegen te komen) weer opnieuw het hele riedeltje door moeten gaan van iemand leren kennen, diens vrienden en familie te moeten leren kennen, weer een nieuwe schoonfamilie… Ik wil dat helemaal niet. (Je leest, dit zou niet mijn eerste relatiebreuk zijn en die breuken zijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten.)

Mijn vriend wil kinderen, dus ook als ik voor hem kies en mijn eigen kinderloosheid op de koop toe neem zal onze relatie uiteindelijk waarschijnlijk stranden op het moment dat hij aan kinderen toe is en ik dat niet meer kan. Rationeel gezien lijkt het dus het best om de stekker er maar zo snel mogelijk uit te trekken. Maar wat dan.. Dan ben ik 35 en sta ik weer de stukken van mijn gebroken hart aan elkaar te lijmen.

Omdat ik wel besef dat het zo niet door kan gaan open ik dit topic. Er zijn vast vrouwen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten; wat hebben jullie gedaan?

Heb ik nog kans op nog een gelukkig relatie, op tijd om kinderen te krijgen? Of ben ik te laat?
Wie helpt me relativeren? Wie stelt me gerust dat je ook op of na je 35ste nog een leuke en geschikte partner kan tegenkomen waarmee je een gezin kan stichten?

Dank alvast.

@P80, ik weet niet of een ultimatum hem zou wegdrijven, ik denk dat hij heel ver zou gaan om mij gelukkig te maken, maar dat is niet de omstandigheid waaronder ik een kind wil met hem.

@Kooktmetknoflook, zo sta ik er zelf inderdaad ook meer in. 5 jaar geleden was mijn carrière belangrijk, maar gevoelsmatig is dat nu al minder, nu mijn interesse steeds meer uit gaat naar het stichten van een gezin.

@Kerst, ik denk dat je mij niet goed begrijpt, of dat ik mezelf niet goed heb uitgedrukt, als dat je conclusie is.

@Fashionvictim, hij weet inderdaad ook dat ik 35 ben en geen jaren meer kan(wil) wachten. Ik ben alleen bang dat het over een jaar hetzelfde gaat als nu. Een moment in de toekomst voelt lekker ver weg, en als het moment dan daar is krabbelt hij terug. Kan zijn hoor, dat hij er over een jaar wel anders in staat, maar durf ik die gok te nemen? Dat is mijn dilemma.

@Lila, dat is mijn zorg ja. En wat is wijsheid? Ik vind het een lastige.

@P80, eisen, ja, dat was een reactie op het bericht van fashionvictim.

@Puntpaprika, onze gesprekken verlopen meestal met dat ik redelijk veel vragen stel en bij onduidelijke antwoorden verdiepende vragen stel, totdat ik een echt antwoord heb gekregen. Maar soms lukt dat niet omdat hij het gewoon echt niet weet. Hij heeft vaak lang nodig om ergens over na te denken.

@Perkele, is een optie die ik wel eens heb overwogen. En stel nou dat ik dat doe, zie ik het zelf dan nog zitten om op mijn (ik zeg maar wat) 45ste nog een kind te krijgen? Mijn vriendinnen zijn dan allemaal allang uit de luiers, mijn ouders waarschijnlijk al overleden, ik zie dat niet als een heel zonnig scenario.

@Stoepkrijt, ja je verwoord precies mijn gedachtegang en mijn zorgen en ideeën. Ik zal in een volgende gesprek eens pijlen of die termijn van 5-10 jaar überhaupt ooit dichterbij zal komen, of altijd op veilige afstand blijft. Wellicht zit het probleem er toch in dat hij die hypothetische kinderen niet met míj wil. Ik denk het niet, maar ik zal het toch eens uit gaan vragen.

@Fashionvictim, ja, mijn ouders hebben beiden een eerder (kinderloos) huwelijk gehad en ik ben geboren toen zij beiden de 35 al even gepasseerd waren.

@Moizer, het blijven nadenken en twijfelen zit inderdaad in zijn karakter. Maar ik neem zijn twijfels hierin natuurlijk wel serieus. Op het gebied van bijvoorbeeld een vakantie regel ik het zelf wel en gaat hij vrolijk mee, maar wat kinderen betreft vind ik het te groot om een voorschot te nemen op het feit dat hij gewoon lang de tijd nodig heeft om aan een idee te wennen.
En liever zou ik inderdaad niet op mijn 57ste nog op de speelplaats staan. Maargoed, het loopt soms zoals het loopt.

@Parella, dank voor je inbreng. Het verbreken van de relatie is wel een optie die op mijn lijstje staat. In principe heb ik alles voor elkaar voor een kind, behalve dan dat ik gevoelsmatig liever niet wil in mijn eentje. Mijn cyclus is al jaren regelmatig en ik denk dat ik nú nog prima vruchtbaar ben, maarja of ik geen miskramen zal krijgen weet ik natuurlijk niet. Een paar tantes van me hebben wel wat miskramen gehad, maar ik snap dat dat niet veel zegt.

@Fashionvictim, omdat ik ook aan den lijve heb ondervonden dat het hebben van oude ouders niet altijd fijn is. Een grote generatiekloof en daardoor weinig inleving in de dagelijkse beslommeringen en puberzorgen toen ik opgroeide (zal ook een karaktertrek zijn). Ouderdomskwalen die begonnen te spelen toen ik nog vrij jong was. Het idee dat er een grote kans is dat mijn ouders mijn kinderen niet volwassen zullen zien worden (ligt er natuurlijk aan wanneer ik ze krijg en hoe lang mijn ouders nog hebben).

@Stoepkrijt, dat heb ik wel eens gezegd ja, dat ik overwoog om dan maar zelf aan het traject kinderen ga beginnen, zonder hem, en daar schrok hij wel een beetje van. Ik heb het ook niet doorgezet. Ik hoop ergens dat hij morgen wakker wordt en zich afvraagt waarom hij zo twijfelt en zegt ervoor te willen gaan. (Tja..)