Relaties
alle pijlers
Unhappy single? Samen zijn we hier unhappy singles :)
donderdag 16 augustus 2018 21:08
Ik kan wel weer schrijven in mijn dagboek, maar die zegt niks terug 
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is
Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel 
) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit 
)
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel ) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit )
dinsdag 15 oktober 2019 22:15
Ik denk dat sterk zijn en kwetsbaar zijn en vertrouwen hebben hand in hand gaan yesss. Mensen die je dichtbij laat, waar je kwetsbaar bij bent kunnen de mooiste dingen betekenen en de minst mooie dingen, als ze het niet goed met je voor hebben. Het vertrouwen is nodig om te voelen dat ze het goed met je voor hebben. En sterk zijn om je zo te tonen aan een ander.
Voor mij, ik toon me niet zo snel kwetsbaar aan iemand, eigenlijk alleen bij een partner of soms een professional. Die mensen laat ik dichtbij, beetje bij beetje.
Sterkte LavenderFields en een knuffel als dat iets is dat je waardeert. Weet je hoe het komt dat je nu meer zelfbewust bent op bijvoorbeeld de dansvloer? Hopelijk vind je moois hier!
Voor mij, ik toon me niet zo snel kwetsbaar aan iemand, eigenlijk alleen bij een partner of soms een professional. Die mensen laat ik dichtbij, beetje bij beetje.
Sterkte LavenderFields en een knuffel als dat iets is dat je waardeert. Weet je hoe het komt dat je nu meer zelfbewust bent op bijvoorbeeld de dansvloer? Hopelijk vind je moois hier!
dinsdag 15 oktober 2019 22:22
Heel herkenbaar. Doe je een poging en krijg je zo'n reactie. Ik heb me laten vertellen dat het een generatieverschil is?!? Sowieso niet leuk voor jou. Misschien is een psycholoog dan niet zo'n slecht idee, zodat je daar mogelijk wel met dat soort vragen terecht kan.Campercamping schreef: ↑15-10-2019 20:56Gisteren even bij m'n ouders gegeten en gooide 'in het gesprek' dat ik het soms wat lastig vind dat ik alles voor mezelf altijd moet bepalen. Is deze vacature haalbaar? Ik ben afgewezen, is de kritiek terecht, moet ik daar iets mee doen? Of ben ik goed zoals ik ben? En binnen 1 minuut zat mijn moeder alweer over de appelmoes dat die van de buurvrouw af kwam.... Dat valt me op zulke momenten dan echt ff tegen, dan denk ik : Jezus, toon nou eens wat echte interesse....
dinsdag 15 oktober 2019 22:52
Dat ''ontheemde'' gevoel dat door sommigen hier direct en indirect wordt aangekaart herken ik ook wel
Ik kan echt jaloers worden op mensen in mijn omgeving die hun ''draai'' in het leven hebben gevonden. Maakt niet uit op welk niveau, of het nou super ambitieus is of juist wat rustiger..Mijn vroegere klasgenootje waarbij ik al jaren zag aankomen dat zij jong moeder zou worden, zou gaan trouwen met haar achter buurjongen en een parttime baan als teamleider kassa bij een supermarkt zou hebben om verder elke avond naar haar paard op de manege te kunnen gaan..... En waarbij dit ook precies zo is uitgekomen. Ook al jaren 2/3 andere stelletjes met wie ze op vakantie gaan die ook precies zo zijn... Zo heeft het altijd moeten zijn, en zo is het ook, en zo zal het nog heel lang blijven...
Of op een ander vlak een vriend van mij die al vanaf 2 vwo roept dat hij piloot wilde worden en dit nu ook daadwerkelijk geworden is, gelukkig getrouwd met iemand die ook in de luchtvaartbranche werkzaam is, beiden passie voor het vak en gewoon (ogenschijnlijk in ieder geval) helemaal op hun plek in de samenleving, in de wereld...Als buitenstaander lijkt het soms alsof vrijwel niemand (meer) zoekende is. Niet op professioneel vlak, niet in de liefde... Alsof die mensen bij hun geboorte een soort gebruiksaanwijzing van het leven hebben meegekregen die ze aan mij vergeten zijn om uit te delen
Dan denk ik : wat ben ik toch eigenlijk nog aan het klootviolen voor iemand van 30. Een baan waar ik niet in doorwil. Ik zie mezelf nog wel een relatie krijgen, maar grote kans dat we beiden flink wat water bij de wijn moeten doen, want hoe groot is nu de kans dat je op deze leeftijd nog iemand tegenkomt waarbij het ''twee handen op een buik is''... Allemaal geen drama, maar zou toch wel fijn zijn als er eens wat puzzelstukjes op hun plek beginnen te vallen...
Ik kan echt jaloers worden op mensen in mijn omgeving die hun ''draai'' in het leven hebben gevonden. Maakt niet uit op welk niveau, of het nou super ambitieus is of juist wat rustiger..Mijn vroegere klasgenootje waarbij ik al jaren zag aankomen dat zij jong moeder zou worden, zou gaan trouwen met haar achter buurjongen en een parttime baan als teamleider kassa bij een supermarkt zou hebben om verder elke avond naar haar paard op de manege te kunnen gaan..... En waarbij dit ook precies zo is uitgekomen. Ook al jaren 2/3 andere stelletjes met wie ze op vakantie gaan die ook precies zo zijn... Zo heeft het altijd moeten zijn, en zo is het ook, en zo zal het nog heel lang blijven...
Of op een ander vlak een vriend van mij die al vanaf 2 vwo roept dat hij piloot wilde worden en dit nu ook daadwerkelijk geworden is, gelukkig getrouwd met iemand die ook in de luchtvaartbranche werkzaam is, beiden passie voor het vak en gewoon (ogenschijnlijk in ieder geval) helemaal op hun plek in de samenleving, in de wereld...Als buitenstaander lijkt het soms alsof vrijwel niemand (meer) zoekende is. Niet op professioneel vlak, niet in de liefde... Alsof die mensen bij hun geboorte een soort gebruiksaanwijzing van het leven hebben meegekregen die ze aan mij vergeten zijn om uit te delen
Dan denk ik : wat ben ik toch eigenlijk nog aan het klootviolen voor iemand van 30. Een baan waar ik niet in doorwil. Ik zie mezelf nog wel een relatie krijgen, maar grote kans dat we beiden flink wat water bij de wijn moeten doen, want hoe groot is nu de kans dat je op deze leeftijd nog iemand tegenkomt waarbij het ''twee handen op een buik is''... Allemaal geen drama, maar zou toch wel fijn zijn als er eens wat puzzelstukjes op hun plek beginnen te vallen...
woensdag 16 oktober 2019 00:37
Ik ga ook meeschrijven. Heel veel herkenning. Elke avond maar weer thuis komen in een leeg huis, ik voel me ook ontheemd en ik ben het spuugzat. Afgelopen 2 jaar een relatie gehad met een man die heel erg ook samen wilde zijn met mij en met wie ik praktisch samenwoonde maar dat is ontaard in verbaal geweld van zijn kant. Ik ben zo teleurgesteld en voel me waardeloos. Ik voelde me eindelijk zo op mijn plek in de huiselijke warmte en samen optrekken.
Ik krijg vaak heftige reacties op mijn topics hierover, van ‘eng’ en ‘wanhopig’, maar ik weet gewoon zeker dat ik echt beter functioneer in een relatie. Ik voel me zo verloren in dit leven.
Het enige dat er op zit, is toch er veel op uit en de dingen doen die je wil doen, buiten de deur zo veel mogelijk. En open staan voor nieuwe mensen.
Ik krijg vaak heftige reacties op mijn topics hierover, van ‘eng’ en ‘wanhopig’, maar ik weet gewoon zeker dat ik echt beter functioneer in een relatie. Ik voel me zo verloren in dit leven.
Het enige dat er op zit, is toch er veel op uit en de dingen doen die je wil doen, buiten de deur zo veel mogelijk. En open staan voor nieuwe mensen.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
woensdag 16 oktober 2019 10:08
Balen dat het zo gelopen is, Macarinata. Maar er zijn echt nog héél veel goede, fijne mannen ''out there'', dus probeer het ook een beetje zo te zien dat je nu i.i.g. verder bent, dan toen je nog met die kerel samen was... Misschien niet meer in een relatie, maar wel dichter bij de stap om écht gelukkig te worden met iemand die daadwerkelijk fijn is om je leven mee te delen.
anoniem_368811 wijzigde dit bericht op 16-10-2019 10:17
51.40% gewijzigd
woensdag 16 oktober 2019 10:17
Ik weet niet of het een generatieverschil is. Ik weet wel dat mijn moeder vreselijk betrokken is bij het wel en wee van ons (haar kinderen), en bovendien nogal (over)gevoelig is. En dus de neiging heeft om soms over te koken of vast te lopen in haar gevoelens en alles enorm groot te maken.Spinaziebietje schreef: ↑15-10-2019 22:22Heel herkenbaar. Doe je een poging en krijg je zo'n reactie. Ik heb me laten vertellen dat het een generatieverschil is?!? Sowieso niet leuk voor jou. Misschien is een psycholoog dan niet zo'n slecht idee, zodat je daar mogelijk wel met dat soort vragen terecht kan.
Dus dat als ik tijdens het avondeten ''casual'' aangeef bepaalde dingen lastig te vinden, dat ze daar meteen véél meer van maakt dan het feitelijk is, en daardoor dichtklapt en/of emotioneel wordt, heel erg aan zichzelf gaat twijfelen (heb ik het allemaal wel goed gedaan in de opvoeding). En dat gebeurde dan dus ook.
Ze klapte dicht, waarop ik aangaf het jammer te vinden dat er dan niet echt een normaal gesprek over gevoerd kan worden met wat tips/feedback, waardoor ze een beetje overstuur raakte en van tafel liep.. Misschien is het ook niet helemaal eerlijk, ik ben dertig en vraag dan mijn ouders om advies. Mijn ouders zelf op hun punt hadden rond die leeftijd al twee kinderen. Misschien moet ik hen ook niet meer lastig vallen daarmee. Maar ik heb dus ook niet echt iemand anders (godzijdank jullie) om bepaalde dingen mee te delen.
woensdag 16 oktober 2019 10:28
Maar toch niet meer voor een vrouw van 37 met kinderwens die op weinig mannen valt en op wie ook weinig mannen vallen? Ik zie op E-matching in een regio van 100 km twee leuke profielen. De kans is nog nihil.FCBM schreef: ↑16-10-2019 10:08Balen dat het zo gelopen is, Macarinata. Maar er zijn echt nog héél veel goede, fijne mannen ''out there'', dus probeer het ook een beetje zo te zien dat je nu i.i.g. verder bent, dan toen je nog met die kerel samen was... Misschien niet meer in een relatie, maar wel dichter bij de stap om écht gelukkig te worden met iemand die daadwerkelijk fijn is om je leven mee te delen.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
woensdag 16 oktober 2019 10:40
@Camper: wat lastig voor jou dat je moeder onzeker wordt van een vraag om advies. Ouders zijn juist in de ideale situatie een veilig vraagbaken.
Maar ja ouders zijn ook gewoon mensen met een eigen leergeschiedenis, ik weet niet hoe jouw moeders eigen opvoeding geweest is.
Heb jij ook allemaal niets meer aan. Het lastige is dat je niet je gevoelens bij je belangrijkste verzorgens kwijt kunt en dus moet compenseren op een andere manier en misschien denkt 'ligt het aan mij', met gevoelens wegmaken of ergens anders ventileren. Maar jouw zorgen en emoties zijn heel normaal en mogen er zijn! Dit is niet om jouw ouders af te vallen trouwens en ook niet om wat jij meemaakt te bagatelliseren, jouw emoties mogen er gewoon zijn.
Ik kon altijd wel advies vragen, ze houden zielsveel van me en accepteren me zoals ik grotendeels ben, maar mijn ouders waren uiteraard ook geen perfecte wezens. Ik kon niet goed met ze ruziemaken. Dan had vader altijd gelijk, discussie kon niet, na een uitbarsting was het een tijdlang negeren en goedmaken ging zonder excuses van zijn kant en 'zand erover'. Zonder uitzonderingen. Terwijl juist als je ouder wordt je gaat denken 'ik heb ook een stem' en 'waarom moet ik de ander altijd gelijk geven'. Ik snap hun gedrag wel vanuit hun eigen ouders, ze doen niet meer dan hun best, maar dat is voor mij in mijn volwassenheid een leerpunt geworden. Want ik ga niet graag confrontaties aan en word niet snel boos. Ik ben dus elke keer weer verbaasd als ik met in mijn ogen 'kritiek' of boze emoties aankom bij anderen (zoals collega's), dat er dan meestal normaal gereageerd wordt.
Maar ja ouders zijn ook gewoon mensen met een eigen leergeschiedenis, ik weet niet hoe jouw moeders eigen opvoeding geweest is.
Heb jij ook allemaal niets meer aan. Het lastige is dat je niet je gevoelens bij je belangrijkste verzorgens kwijt kunt en dus moet compenseren op een andere manier en misschien denkt 'ligt het aan mij', met gevoelens wegmaken of ergens anders ventileren. Maar jouw zorgen en emoties zijn heel normaal en mogen er zijn! Dit is niet om jouw ouders af te vallen trouwens en ook niet om wat jij meemaakt te bagatelliseren, jouw emoties mogen er gewoon zijn.
Ik kon altijd wel advies vragen, ze houden zielsveel van me en accepteren me zoals ik grotendeels ben, maar mijn ouders waren uiteraard ook geen perfecte wezens. Ik kon niet goed met ze ruziemaken. Dan had vader altijd gelijk, discussie kon niet, na een uitbarsting was het een tijdlang negeren en goedmaken ging zonder excuses van zijn kant en 'zand erover'. Zonder uitzonderingen. Terwijl juist als je ouder wordt je gaat denken 'ik heb ook een stem' en 'waarom moet ik de ander altijd gelijk geven'. Ik snap hun gedrag wel vanuit hun eigen ouders, ze doen niet meer dan hun best, maar dat is voor mij in mijn volwassenheid een leerpunt geworden. Want ik ga niet graag confrontaties aan en word niet snel boos. Ik ben dus elke keer weer verbaasd als ik met in mijn ogen 'kritiek' of boze emoties aankom bij anderen (zoals collega's), dat er dan meestal normaal gereageerd wordt.
woensdag 16 oktober 2019 10:45
Jij vindt jezelf onaantrekkelijk en geen match? Zeg je tegen andere mensen ook dat ze geen kans maken op een relatieMacarinata schreef: ↑16-10-2019 10:28Maar toch niet meer voor een vrouw van 37 met kinderwens die op weinig mannen valt en op wie ook weinig mannen vallen? Ik zie op E-matching in een regio van 100 km twee leuke profielen. De kans is nog nihil.
? Moet je minstens 10 procent van de mannen een lekker stuk vinden? Geloof me, we zijn meestal zelf onze grootste vijanden. Onszelf afkraken, de zaken als een halfleeg glas voorstellen.
woensdag 16 oktober 2019 10:46
Het is klaar met de jongen waarmee ik datete. Hij voelde het meer als iets vriendschappelijks dan als potentiële relatie. Deels kan ik me daarin vinden want ik was denk ik ook nog niet echt verliefd. Al had ik er graag nog een aantal dates tegenaan gegooid om echt uit te vinden of het wat zou kunnen zijn. Het is niet anders. Wel afgesproken om nog eens af te spreken als vrienden als ik daar klaar voor ben omdat het wel voelt als een opgebouwde vriendschap.
Dus eventjes balen, huilen, daten vervloeken en weer door.
Dus eventjes balen, huilen, daten vervloeken en weer door.
woensdag 16 oktober 2019 12:14
Als ik thuis ben en ik vertel iets wat mij bezighoudt dan krijg ik ook meestal zo'n reactie. Maar als ik eerlijk ben, ben ik zelf geen haar beter, alleen is het dan op heel andere vlakken.Spinaziebietje schreef: ↑15-10-2019 22:22Heel herkenbaar. Doe je een poging en krijg je zo'n reactie. Ik heb me laten vertellen dat het een generatieverschil is?!? Sowieso niet leuk voor jou. Misschien is een psycholoog dan niet zo'n slecht idee, zodat je daar mogelijk wel met dat soort vragen terecht kan.
Uiteindelijk vindt iedereen zijn eigen probleem mega groot en gaat ervan uit dat anderen dat dus dan ook wel vinden. Zo werkt het gewoon niet. Alleen als er herkenbaarheid is dan is de interesse vaak wat meer aanwezig.
Uiteindelijk realiseerde ik me ook dat het niet eens echte problemen zijn, maar dat ik er meer van maak, omdat ik er waarde aan hecht. Ik heb geprobeerd dat soort dingen gewoon los te laten, daar ben ik aardig in geslaagd en dan wordt het leven een stuk makkelijker én ik hoef het er niet meer zo nodig over te hebben.
Het leuke is dat dat onbekommerde dan weer vrouwen aantrekt. Uiteindelijk heeft alles invloed op alles.
woensdag 16 oktober 2019 13:39
Helemaal gelijk. Ik zit normaal ook wel redelijk in zo'n nuchtere houding... Het komt zoals het komt, zie alles in perspectief. Maar soms loop je toch tegen muren aan... Op dit moment lijkt niets of niemand mee te werken... Je appt een vriendin die een tijdje terug is bevallen, geen antwoord. Je wilt met je ouders eens ''sparren'' over iets waar je tegenaan loopt, dat escaleert meteen omdat je moeder helemaal over emotioneel wordt. Je installeert tinder en de eerste drie personen waarmee ik match blijken (1) een onderzoek uit te voeren op dating apps (2) halsoverkop over seks praten (3) iemand die aangeeft dat de foto's niet van zichzelf zijn en eigenlijk een transgender is... Ik bedoel dat moeten ze allemaal lekker zelf weten hoor, maar ik heb de laatste maanden het gevoel dat ik echt alléén maar tegen glazen muren oploop. Soms is het dan gewoon even op, al moet je er idd ook niet lang in blijven hangen en e.e.a. op een gegeven moment wel in perspectief van het grotere plaatje gaan plaatsen.spell68 schreef: ↑16-10-2019 12:14Als ik thuis ben en ik vertel iets wat mij bezighoudt dan krijg ik ook meestal zo'n reactie. Maar als ik eerlijk ben, ben ik zelf geen haar beter, alleen is het dan op heel andere vlakken.
Uiteindelijk vindt iedereen zijn eigen probleem mega groot en gaat ervan uit dat anderen dat dus dan ook wel vinden. Zo werkt het gewoon niet. Alleen als er herkenbaarheid is dan is de interesse vaak wat meer aanwezig.
Uiteindelijk realiseerde ik me ook dat het niet eens echte problemen zijn, maar dat ik er meer van maak, omdat ik er waarde aan hecht. Ik heb geprobeerd dat soort dingen gewoon los te laten, daar ben ik aardig in geslaagd en dan wordt het leven een stuk makkelijker én ik hoef het er niet meer zo nodig over te hebben.
Het leuke is dat dat onbekommerde dan weer vrouwen aantrekt. Uiteindelijk heeft alles invloed op alles.
woensdag 16 oktober 2019 13:41
Dankjejoysjuhhh schreef: ↑16-10-2019 10:40@Camper: wat lastig voor jou dat je moeder onzeker wordt van een vraag om advies. Ouders zijn juist in de ideale situatie een veilig vraagbaken.
Maar ja ouders zijn ook gewoon mensen met een eigen leergeschiedenis, ik weet niet hoe jouw moeders eigen opvoeding geweest is.
Heb jij ook allemaal niets meer aan. Het lastige is dat je niet je gevoelens bij je belangrijkste verzorgens kwijt kunt en dus moet compenseren op een andere manier en misschien denkt 'ligt het aan mij', met gevoelens wegmaken of ergens anders ventileren. Maar jouw zorgen en emoties zijn heel normaal en mogen er zijn! Dit is niet om jouw ouders af te vallen trouwens en ook niet om wat jij meemaakt te bagatelliseren, jouw emoties mogen er gewoon zijn.
Ik kon altijd wel advies vragen, ze houden zielsveel van me en accepteren me zoals ik grotendeels ben, maar mijn ouders waren uiteraard ook geen perfecte wezens. Ik kon niet goed met ze ruziemaken. Dan had vader altijd gelijk, discussie kon niet, na een uitbarsting was het een tijdlang negeren en goedmaken ging zonder excuses van zijn kant en 'zand erover'. Zonder uitzonderingen. Terwijl juist als je ouder wordt je gaat denken 'ik heb ook een stem' en 'waarom moet ik de ander altijd gelijk geven'. Ik snap hun gedrag wel vanuit hun eigen ouders, ze doen niet meer dan hun best, maar dat is voor mij in mijn volwassenheid een leerpunt geworden. Want ik ga niet graag confrontaties aan en word niet snel boos. Ik ben dus elke keer weer verbaasd als ik met in mijn ogen 'kritiek' of boze emoties aankom bij anderen (zoals collega's), dat er dan meestal normaal gereageerd wordt.
Zo te horen beiden min of meer met hetzelfde te maken gehad, maar dan juist vanuit een tegenovergestelde grondslag. Bij jou was er geen ruimte voor discussie omdat je ouders (vader dan) altijd vond dat hij gelijk had.. Bij mij geen ruimte voor discussie omdat mijn moeder juist heel onzeker is en daardoor alles uit zijn verband trekt, waardoor de inhoudelijke bespreking net zo goed onmogelijk wordt... Maar gelukkig hebben we beiden zoals we schrijven liefdevolle ouders, en dat is uiteindelijk meer waard dan het eigenlijke probleem (bij wie is het nou wél perfect, toch?)
woensdag 16 oktober 2019 14:49
Perfectie is vast niet gezond én niet bestaand én saai. Perfectie bestaat gewoon niet denk ik...
Haha, mijn eh... serieuze relatiemogelijkheid (sorry voor de onduidelijke functieomschrijving) zei terloops nog laatst dat ik goed ben zoals ik ben. Pas achteraf denk ik: liefff
Ik zal het wel officieel aankondigen als het tijd is dit topic te verlaten. Ik overweeg dan wel één en ander te anonimiseren, ik heb blijkbaar al een miljoen berichten gepost. Eén van de redenen is ook dat ik een echte internetverslaafde en social media verslaafde ben. Genoeg real life bezigheden, maar ik kan altijd mogelijkheden vinden om stomme én leuke taken te vermijden om weer ff op Whatsapp of zo te struinen. Daarom heb ik geen facebook en insta meer, ik check te vaak en houd van likes. Maar het forum moet er ook een keer aan geloven denk ik.
woensdag 16 oktober 2019 16:25
@ madamzonderm
Dankjewel voor de knuffel. Toen ik begin 20 was, was ik een erg vrolijk en gelukkige jongedame. Ik deed het goed op unief, ik sportte veel, ging uit. Ik moest nooit veel moeite doen om mannen aan te trekken tijdens uitgaan, want ik had superveel plezier. Ik ben nooit zomaar op hun avances in gegaan. Dit waren nooit de mannen voor relatie-materiaal: of ze vonden me goed voor een nachtje (als ik me inleef in mannen dan begrijp ik dat, behoort tot het jong zijn) of ik ontmoette mannen die net uit een relatie kwamen en me precies een beetje gebruikten als tussentijds middeltje om nadien een lange relatie te hebben. Als ik dan terug denk aan de gesprekken waarbij 90% paniek en onzekerheid was, na een drietal jaar getrouwd zijn dan loop ik even te tobben: waar was dat allemaal voor nodig?! Dubbel, enerzijds wil ik zo'n type man niet! Anderzijds ook een heleboel oneerlijke en onzekere gevoelens. Hierdoor ben ik op alle vlakken voorzichtig in het ontmoeten/leren kennen van mannen. Ik ben bezorgd dat hij uit één van zijn mouwen een ex-vriendin te voorschijn tovert. Ik ben in principe ook niet opzoek en ik probeer de juiste persoon voor iemand te zijn.
Ik ben nog altijd gelukkig, hoor! Met dipjes tussendoor wat normaal is, zoals gisteren. We voelen ons allemaal wel eens verdrietig want single zijn is soms gewoon niet leuk! Daarom zijn we er ook voor elkaar.
@ Macarinata: Wat een leuke nickname! Je bent niet waardeloos omdat het niet lukt met iemand. Een man die verbaal geweld gebruikt is niet iemand waar je op kan bouwen!!! Het is oké om een relatie te wensen.
Hebben anderen ook dat gevoel dat het verkeerd is om een relatie te willen?
Ik ken trouwens vrouwen van boven de 37 die nog een leuke man hebben gevonden via hun baan of gemeenschappelijke vrienden
@ RedRoseThorn: 
Straks een geluksmomentje: ik ga sporten en ik kijk er zo hard naar uit.
Dankjewel voor de knuffel. Toen ik begin 20 was, was ik een erg vrolijk en gelukkige jongedame. Ik deed het goed op unief, ik sportte veel, ging uit. Ik moest nooit veel moeite doen om mannen aan te trekken tijdens uitgaan, want ik had superveel plezier. Ik ben nooit zomaar op hun avances in gegaan. Dit waren nooit de mannen voor relatie-materiaal: of ze vonden me goed voor een nachtje (als ik me inleef in mannen dan begrijp ik dat, behoort tot het jong zijn) of ik ontmoette mannen die net uit een relatie kwamen en me precies een beetje gebruikten als tussentijds middeltje om nadien een lange relatie te hebben. Als ik dan terug denk aan de gesprekken waarbij 90% paniek en onzekerheid was, na een drietal jaar getrouwd zijn dan loop ik even te tobben: waar was dat allemaal voor nodig?! Dubbel, enerzijds wil ik zo'n type man niet! Anderzijds ook een heleboel oneerlijke en onzekere gevoelens. Hierdoor ben ik op alle vlakken voorzichtig in het ontmoeten/leren kennen van mannen. Ik ben bezorgd dat hij uit één van zijn mouwen een ex-vriendin te voorschijn tovert. Ik ben in principe ook niet opzoek en ik probeer de juiste persoon voor iemand te zijn.
Ik ben nog altijd gelukkig, hoor! Met dipjes tussendoor wat normaal is, zoals gisteren. We voelen ons allemaal wel eens verdrietig want single zijn is soms gewoon niet leuk! Daarom zijn we er ook voor elkaar.
@ Macarinata: Wat een leuke nickname! Je bent niet waardeloos omdat het niet lukt met iemand. Een man die verbaal geweld gebruikt is niet iemand waar je op kan bouwen!!! Het is oké om een relatie te wensen.
Hebben anderen ook dat gevoel dat het verkeerd is om een relatie te willen?
Ik ken trouwens vrouwen van boven de 37 die nog een leuke man hebben gevonden via hun baan of gemeenschappelijke vrienden
@ RedRoseThorn:
Straks een geluksmomentje: ik ga sporten en ik kijk er zo hard naar uit.
woensdag 16 oktober 2019 21:51
Waarom zou dat niet zo zijn? En dat onderstreepte, valt daar in zekere zin nog iets aan te veranderen?Macarinata schreef: ↑16-10-2019 10:28Maar toch niet meer voor een vrouw van 37 met kinderwens die op weinig mannen valt en op wie ook weinig mannen vallen? Ik zie op E-matching in een regio van 100 km twee leuke profielen. De kans is nog nihil.
Ik ben zelf wel eens hotel de botel verliefd geworden op een dame waar ik in eerste instantie nooit naar om keek... Het was dat zij
doorzette (en niet zo'n beetje ook), anders was er nooit iets gebeurd tussen ons.
W.b.t. e-matching of andere datingsites/apps : heb je goede foto's? Straal je de juiste ''vibe'' uit? En (nu begeef ik me op glad ijs) : zijn
er dingen die je aan jezelf zou kunnen/willen veranderen om een betere versie van jezelf te worden?
donderdag 17 oktober 2019 15:51
Unhappy single? Check!
Lastig..... Ik ben momenteel niet aan het daten aangezien ik datingapps heb opgegeven. Er bestaat vaak maar een kleine kans dat er ook echt iets serieus uit ontstaat. In real life kom ik ook niet veel leuke mannen tegen.
Hoe doen jullie dat? Avonden alleen spenderen. Zijn jullie actief op zoek? Laten jullie het liever op zijn beloop?
Lastig..... Ik ben momenteel niet aan het daten aangezien ik datingapps heb opgegeven. Er bestaat vaak maar een kleine kans dat er ook echt iets serieus uit ontstaat. In real life kom ik ook niet veel leuke mannen tegen.
Hoe doen jullie dat? Avonden alleen spenderen. Zijn jullie actief op zoek? Laten jullie het liever op zijn beloop?
donderdag 17 oktober 2019 17:19
Ja Julus dat heet oud worden. Ik weet er alles van. Dat brandende verlangen dooft uiteindelijk helemaal uit.
donderdag 17 oktober 2019 17:48
Zooo oud ben ik niet hoor, misschien ben jij al 70? 
Maar klopt, het hoeft niet meer perse.
Vroeger moest en zou je die ene leuke jongen hebben. Dus, als die ene leukerd zich aandient wakkert het verlangen vanzelf wel aan. Maar ik ga niet zoeken in de hoop dat ik de jongen leuk ga vinden. Zo werkt dat niet.
Maar klopt, het hoeft niet meer perse.
Vroeger moest en zou je die ene leuke jongen hebben. Dus, als die ene leukerd zich aandient wakkert het verlangen vanzelf wel aan. Maar ik ga niet zoeken in de hoop dat ik de jongen leuk ga vinden. Zo werkt dat niet.
donderdag 17 oktober 2019 18:31
Ik date af en aan, probeer het een beetje met mate te doen op basis van of ik er trek in heb.
Ik heb nooit een gezin gehad, ook niet echt behoefte aan, maar zou het wel leuk vinden om eens langer dan een paar jaar met iemand samen te zijn. Te groeien in een relatie. Mijn probleem is dat ik me af en toe stiekem afvraag of ik dat wel kan. Aan de andere kant zou ik niet weten waarom niet.
Ik heb nooit een gezin gehad, ook niet echt behoefte aan, maar zou het wel leuk vinden om eens langer dan een paar jaar met iemand samen te zijn. Te groeien in een relatie. Mijn probleem is dat ik me af en toe stiekem afvraag of ik dat wel kan. Aan de andere kant zou ik niet weten waarom niet.
vrijdag 18 oktober 2019 00:03
Ik kom niet veel verder dan eens per maand 'n avondje swipen op tinder, matches hebben met vrouwen waar ik vaak al eerder mee ben gematcht om vervolgens niet tegen elkaar te praten. Soms begint een vrouw wel te praten (laat de bal meestal daar), maar ik ben daar gewoon niet goed in. Soms word je als man ook meteen in zo'n hoek gedrukt dat je je eerst moet gaan verdedigen voor vanalles en nog wat (dat je geen seks zoekt bijvoorbeeld). Heb ik helemaal geen zin in.
Tegelijkertijd besef ik wel dat ik er meer voor moet gaan doen, want anders gebeurt het gewoon niet. Ben al ruim 8 jaar single. Wil straks rond de kerst graag een weekendje naar een scandinavische stad, en dat wordt alleen gaan. Geen probleem, maar niet nog for years to come.
Moet eerlijk bekennen dat ik voor een man ook wel relatief ''verwend'' ben. Niet dat ik hordes vrouwen achter me aan heb gehad, maar vanaf de 2e van de middelbare had ik elk jaar wel een klein aantal vrouwen uit mijn kennissenkring die mij opeens heel intensief gingen whatsappen/hyvesen/private messagen omdat ze iets ''wilden''. Ik had altijd zoiets van: ik wacht gewoon tot iemand initiatief neemt die ik écht leuk vind, en dan hap ik wel. (m.a.w.: het komt wel aanwaaien) Maar nu ik ouder word, merk ik ook dat dit begint af te nemen. Mensen worden toch terughoudender, voorzichtiger. Je komt ook minder in situaties die dergelijk contact kunnen inleiden. Als 18 jarige stond ik elk weekend in de kroeg, en dan had je soms zondagmiddag opeens een berichtje ''Heey, het was wel gezellig gister hé?''. Dat is nu toch minder... En dan gebeurt er niks
Time for action.
Tegelijkertijd besef ik wel dat ik er meer voor moet gaan doen, want anders gebeurt het gewoon niet. Ben al ruim 8 jaar single. Wil straks rond de kerst graag een weekendje naar een scandinavische stad, en dat wordt alleen gaan. Geen probleem, maar niet nog for years to come.
Moet eerlijk bekennen dat ik voor een man ook wel relatief ''verwend'' ben. Niet dat ik hordes vrouwen achter me aan heb gehad, maar vanaf de 2e van de middelbare had ik elk jaar wel een klein aantal vrouwen uit mijn kennissenkring die mij opeens heel intensief gingen whatsappen/hyvesen/private messagen omdat ze iets ''wilden''. Ik had altijd zoiets van: ik wacht gewoon tot iemand initiatief neemt die ik écht leuk vind, en dan hap ik wel. (m.a.w.: het komt wel aanwaaien) Maar nu ik ouder word, merk ik ook dat dit begint af te nemen. Mensen worden toch terughoudender, voorzichtiger. Je komt ook minder in situaties die dergelijk contact kunnen inleiden. Als 18 jarige stond ik elk weekend in de kroeg, en dan had je soms zondagmiddag opeens een berichtje ''Heey, het was wel gezellig gister hé?''. Dat is nu toch minder... En dan gebeurt er niks
Time for action.
vrijdag 18 oktober 2019 22:34
Ik zou ook best een vriendin hebben om samen mee het leven delen het lukt mij maar niet, in real life lijken niemand het insitatief te nemen naar mij en datingsites helpt ook niet.
Heeft iemand tips is het soms timing of zeldzaam dames ontmoeten, ik ben 32 en mooi uitziende en geen kinderwens.
Fijne avond ik ga onder de wol.
Heeft iemand tips is het soms timing of zeldzaam dames ontmoeten, ik ben 32 en mooi uitziende en geen kinderwens.
Fijne avond ik ga onder de wol.
zaterdag 19 oktober 2019 01:11
Dat ontheemd gevoel herken ik als single.
Ik vind het lastig dat al paar jaar single ben. En die paar jaar (4 ofzo) is er veel gebeurd in mijn leven. En gaandeweg ben ik niet verliefd geworden. Wel se# gehad af en toe via de dating app of kroeg. Maar he gewoon ook niet altijd actief gezocht, gewoon geleefd en genoten.
Echter ben ik al 2 x als het ware afgewezen. Omdat zo lang single ben.
En eentje zei vanavond tijdens de date "je zult er veel gehad hebben dan"... waarop je aangeeft van goh ben 34 en wat maakt dat uit weet je hoeveel. Ik kwets niemand, ben single. "ja maar toch je zult wel veel gehad hebben en blabla"... klojo denk ik dan.
Vorig keer vroeg een date me hoe dat kwam dat single was. Toen ik het uitlegde vond die het weer heftig.
Die zocht iemand met minder heftig verleden...
He , echt dacht ik. Krijg dan wel soort beetje verdrietig gevoel als mensen zo oordelen...
Van tinder had ik een match vorig week. Die gaf op eind v date aan, dat ie alleen sex buddy zocht. Dus hij nodigde zichzelf uit thuis bij mij, maar ja afgewezen had er geen zin in. Me gevoel zei nee...
He ondanks de pech. Geloof ik dat er iemand is die mij neemt zoals ik ben en ik hem. Hoop em tegen te komen...
Ook al voelt het soms net een sprookje.
Liefde....
Zondag heb ik een date met een jongen. Gekoppeld door een collega.
Ben benieuwd wa eruit komt.
Soms voel ik me na dates die op niets uitlopen net Bridget Jones in de scene op dr zolder met teveel wijn zingend "all by my self" haha...
Ik vind het lastig dat al paar jaar single ben. En die paar jaar (4 ofzo) is er veel gebeurd in mijn leven. En gaandeweg ben ik niet verliefd geworden. Wel se# gehad af en toe via de dating app of kroeg. Maar he gewoon ook niet altijd actief gezocht, gewoon geleefd en genoten.
Echter ben ik al 2 x als het ware afgewezen. Omdat zo lang single ben.
En eentje zei vanavond tijdens de date "je zult er veel gehad hebben dan"... waarop je aangeeft van goh ben 34 en wat maakt dat uit weet je hoeveel. Ik kwets niemand, ben single. "ja maar toch je zult wel veel gehad hebben en blabla"... klojo denk ik dan.
Vorig keer vroeg een date me hoe dat kwam dat single was. Toen ik het uitlegde vond die het weer heftig.
Die zocht iemand met minder heftig verleden...
He , echt dacht ik. Krijg dan wel soort beetje verdrietig gevoel als mensen zo oordelen...
Van tinder had ik een match vorig week. Die gaf op eind v date aan, dat ie alleen sex buddy zocht. Dus hij nodigde zichzelf uit thuis bij mij, maar ja afgewezen had er geen zin in. Me gevoel zei nee...
He ondanks de pech. Geloof ik dat er iemand is die mij neemt zoals ik ben en ik hem. Hoop em tegen te komen...
Ook al voelt het soms net een sprookje.
Liefde....
Zondag heb ik een date met een jongen. Gekoppeld door een collega.
Ben benieuwd wa eruit komt.
Soms voel ik me na dates die op niets uitlopen net Bridget Jones in de scene op dr zolder met teveel wijn zingend "all by my self" haha...
