Relaties
alle pijlers
Unhappy single? Samen zijn we hier unhappy singles :)
donderdag 16 augustus 2018 21:08
Ik kan wel weer schrijven in mijn dagboek, maar die zegt niks terug 
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is
Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel 
) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit 
)
En heb behoefte aan relativering, gesprekspartners en ook ben ik benieuwd of ik nu nou de enige ben....Of in ieder geval de enige die er open over is Ik ben unhappy single. Er lijkt wel hier een taboe op te rusten, want iedereen is happy single. Natuurlijk is samen leuker, maar alleen moet je het ook fijn kunnen hebben. Nou, ik vind er maar weinig aan. Ik kan mijzelf prima vermaken, maar regelmatig ook niet (soms wanneer ik iets leuks doe) en dan vliegen de muren, mijn gevoelens en gedachtes mij aan.
Ik vind het jammer dat ik tegen een muur van onbegrip stuit, zowel van mensen in een relatie als andere singles. Het is zoals het is, dus je kan het maar beter accepteren en het beste ervan maken. Maar wanneer dat niet altijd lukt, dan lijkt het alsof mensen niet zo goed weten te reageren. Ik hoef heus niet gelijk bij je op de sofa te liggen en mijn diepste problemen erover te delen. Maar iets meer in de trant van: (ongewild) single zijn suckt!
Voordat iedereen erover heen valt. Ik heb een prima leven met wat vrienden en ben bezig om contacten op te doen en mijn kennissenkring uit te breiden. Dat gaat schelen. Ik ben wisselend actief aan het daten. Soms geen zin en te druk met (leuk) werk. Soms is het even weer leuk en dan heb ik weer een paar dates gehad. Ik laat het een beetje op zijn beloop
Mijn relatiecv, voor wie het interesseert
Kalverliefde van een paar maanden. En 2 liefdes gehad. 4 en 5 jaar. Daarna nog een intense relatie gehad van een paar maanden, waar ik wisselend nog liefdesverdriet van heb. Allemaal stuk voor stuk fijne mannen. Met hun tekortkomingen, die heb ik ook en daardoor was de relatie niet perfect maar grotendeels van de tijd wel goed. We pasten niet bij elkaar of de tekortkomingen braken ons op. Ik spreek bijna al mijn exen nog. Ik herken mij zelden in sommige horrorverhalen op het forum. Ik realiseer mij dat ik daarmee geluk heb gehad dat ik hele fijne mannen en fijne relaties heb gehad. Ik weet hoe het is om geliefd te worden door je lief en samen door het leven te gaan. Ik heb ze nog niet gehoord, maar het is wachten wanneer iemand zegt: onbegrijpelijk dat jij single bent. Jij bent zo leuk!
We weten niet hoe het leven loopt en wie weet blijf ik wel even single en blijft die behoefte om erover te praten en schrijven. Kan ik ook eens mijn dagboek met rust laten
Dus klets away Wat is jouw relatiecv? Hoe beleef jij je singleleven? Wat zijn de momenten dat je haat om single te zijn en wanneer juist niet (elk nadeel hep zijn voordeel ) Wat zeggen mensen over jou als single? Kijk je ook weleens jaloers naar stelletjes? Hoe doe je sommige dingen als single (die spin loopt echt niet vanzelf de deur uit )
maandag 11 februari 2019 20:12
Haha, dat ga ik je idd niet aandoen!joysjuhhh schreef: ↑11-02-2019 18:59Charlie. Het spreekwoord is: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.
Dit betekent dat er nog altijd het gevaar is dat je een heel leuk iemand tegenkomt met een goede relatie als 'resultaat'.
O en anders moet jij me nu gaan vertellen dat ik nog 29,5 jaar single zal blijven. Over 30 jaar mag je dezelfde logica dan herhalen: de komende 60 jaar... Dus. Dat ga je me niet aandoen toch?
Verder heel herkenbaar wat je schrijft. De behoefte aan intimiteit. Een pity party mag iedereen zichzelf af en toe gunnen! Mensen mogen van mij blij zijn met hun single bestaan, maar ik heb gewoon geen trek meer in single zijn. Mag ik nog zo happy zijn met mijn persoonlijkheid of uiterlijk, nog zo gelukkig op alle vlakken, alle zelfkennis van de wereld hebben (heb ik niet, leer natuurlijk elke dag weer bij maar wel al een hoop). Ik ben het zat!
Weet je al een beetje wat voor type je zoekt? Wat je moet voelen voor iemand?
Maar ik ben ook weer zo iemand die gelooft dat het voor anderen wel goed komt, maar voor mij niet.
Denk dat dat door mijn jeugd komt. Mijn ouders waren vooral een voorbeeld van hoe het niet moet. En ik ben bang dat mij dat onbewust zo gevormd heeft dat ik er nooit in zal slagen om zelf iets gezonds op te bouwen.
En tegelijk besef ik ook dat dat een heel zelfbeperkende gedachte is, die dan een self fulfilling prophecy kan worden. Dus dat ik mezelf ook niet help door die doemdenkerij.
Verder allemaal heel herkenbaar, opnieuw.
Ik ben het ook zat.
Lang geleden dat ik zooo zat ben geweest, overigens.
Word er echt verdrietig van.
Zat daarnet een serie te kijken waarin een stel op de bank film zat te kijken, tegen elkaar aangekropen. Opeens besefte ik hoe lang het geleden was dat ik dat soort gezelligheid en intimiteit had. En hoe fijn dat voelde, je wilde nergens anders zijn dan daar op dat moment met die persoon. Heerlijk knus, beschermd, gezellig en gewoon heel veel plezier hebben met in se iets heel alledaags. Ik moest ervan huilen.
Wat voor type ik zoek?
Weet ik eigenlijk zelf niet.
Maar een jaar geleden was ik verliefd op iemand. Hij was niet vrij.
Ik denk soms nog aan hem. Dat was volgens mij een 'realistisch' type. Vond hem niet superknap of zo, maar ik voelde me wel fysiek tot hem aangetrokken. En we hadden veel lol samen. Konden ook goed praten. Waren nooit uitgepraat, altijd maar verbaal pinpongen, van lachen naar ernstig en weer terug. En opeens ben je uren verder zonder dat je het doorhebt. Ik had pas door dat ik verliefd op 'm aan het worden was toen ik opeens merkte dat mijn wereld heel erg roze begon te kleuren en ik de liefde in me voelde stromen. Gaf na zo'n afspraak een bedelaar in het station opeens een briefje van 5 euro. Die verliefdheid zette mijn hart helemaal open. Een heel fijn gevoel. Maar ja, hij was niet vrij. Dus ik heb dat weer opgeborgen en onbewust mijn hart weer afgesloten denk ik. Maar ik word zelden verliefd. Voor hem was het drie jaar geleden dat ik nog iets voor iemand voelde: ook iemand die niet beschikbaar was. En daarvoor was het vier, vijf jaar geleden: een man die mij bij het leven bedrogen heeft.
Daarom ook dat ik zo bang ben. Ik lijk de inprint te hebben op onbeschikbare en/of foute types.
Al zoveel therapie gedaan, al zoveel zelfontwikkeling, en veel van geleerd, op bepaalde gebieden lange wegen afgelegd, maar dat lijk ik maar niet te kunnen veranderen...
maandag 11 februari 2019 20:43
Die periode zit ik nu ook.. al maanden niemand nieuws gezien op familie na, dus elke dag avond alleen doorbrengen is gewoon confronterend. En als ik dan de deur uitga zie ik overal stelletjes of vriendengroepen dingen doen. Ik heb de energie niet meer om dingen af te spreken of op te pakken. Sportschool ontmoet je geen nieuwe mensen en echte hobby's heb ik niet. En steek je er energie in krijg je er niks voor terug of moet alles uit jezelf komen om vervolgens een afwijzing te krijgen of te moeten smeken wanneer ze eens tijd hebben. Blegh. 28 is ook echt zo'n leeftijd dat je alles of niets hebt, je valt dan overal buiten. Baal echt dat ik geen mensen heb die ik 'zomaar' even kan spreken.
dinsdag 12 februari 2019 10:38
Hallo allemaal,
Wat een herkenning in dit topic, best fijn om te lezen dat ik niet de enisgte ben met dit soort gevoelens.
Ik ben ook alweer een tijdje single, wel nog een fling gehad maar dat heeft voor veel ellende gezorgd het afgelopen jaar. Sowieso veel pech gehad in relaties en een paar keer goed mijn neus gestoten.
Ik heb in die tijd wel veel geleerd met name dat een relatie mij erg veel onrust geeft en dat ik veel waarde hecht aan het doen van mijn eigen dingen/routines. Vind het moeilijk om dat uit handen te geven. Als ik single ben voel ik me rustiger en ben ik psychisch stabieler.
Maar.... ik mis toch wel bepaalde dingen heel erg. Met name de intimiteit en gezelligheid. Ik heb geen vrienden (gelukkig wel close met ouders en broer) en kom vrij weinig onder de mensen. Dat is deels mijn eigen schuld, ik heb ook vrij weinig zin om er energie in te stoppen omdat mensen mij al zo vaak hebben teleurgesteld. De enige vriendinnen die ik had zijn of verhuisd of hebben me laten vallen.
Dus dat is wel een dingetje. Dat heb ik overigens ook met relaties. Ik heb geen zin in daten, weer iemand helemaal te leren kennen etc om vervolgens weer teleurgesteld te worden. Wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn maar ik vind het moeilijk om daar positief over te denken.
Daarentegen ben ik twee weken geleden 31 geworden en ben ik ook zo vaak bang dat ik altijd alleen zal blijven. Ik voel me bitter als ik stelletjes klef zie doen en kan me dan vervolgens weer erg somber voelen en me nog meer terugtrekken in mijn eigen wereldje. Ik heb een kinderwens en ik zou niet weten hoe dat zou moeten? Zal ik dat nooit mee mogen maken? Zou ik dat alleen kunnen? Maar wat kost dat, kom ik daarvoor in aanmerking aangezien ik ook niet een groot achterban heb om me te steunen.
Blegh zoveel vragen en zoveel angst soms. Ik doe en praat veel met mijn moeder, ze is mijn beste vriendin. Maar wat als zij er niet meer is?
De toekomst voelt soms zo enorm leeg en onzeker... ik vecht elke dag tegen dat sombere gevoel maar het is niet makkelijk.
Anyway sorry voor de sombere post lieve mensen, maar ook ik moest het even kwijt en toch fijn dat de meeste hier dit wel begrijpen (hopelijk)
Wat een herkenning in dit topic, best fijn om te lezen dat ik niet de enisgte ben met dit soort gevoelens.
Ik ben ook alweer een tijdje single, wel nog een fling gehad maar dat heeft voor veel ellende gezorgd het afgelopen jaar. Sowieso veel pech gehad in relaties en een paar keer goed mijn neus gestoten.
Ik heb in die tijd wel veel geleerd met name dat een relatie mij erg veel onrust geeft en dat ik veel waarde hecht aan het doen van mijn eigen dingen/routines. Vind het moeilijk om dat uit handen te geven. Als ik single ben voel ik me rustiger en ben ik psychisch stabieler.
Maar.... ik mis toch wel bepaalde dingen heel erg. Met name de intimiteit en gezelligheid. Ik heb geen vrienden (gelukkig wel close met ouders en broer) en kom vrij weinig onder de mensen. Dat is deels mijn eigen schuld, ik heb ook vrij weinig zin om er energie in te stoppen omdat mensen mij al zo vaak hebben teleurgesteld. De enige vriendinnen die ik had zijn of verhuisd of hebben me laten vallen.
Dus dat is wel een dingetje. Dat heb ik overigens ook met relaties. Ik heb geen zin in daten, weer iemand helemaal te leren kennen etc om vervolgens weer teleurgesteld te worden. Wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn maar ik vind het moeilijk om daar positief over te denken.
Daarentegen ben ik twee weken geleden 31 geworden en ben ik ook zo vaak bang dat ik altijd alleen zal blijven. Ik voel me bitter als ik stelletjes klef zie doen en kan me dan vervolgens weer erg somber voelen en me nog meer terugtrekken in mijn eigen wereldje. Ik heb een kinderwens en ik zou niet weten hoe dat zou moeten? Zal ik dat nooit mee mogen maken? Zou ik dat alleen kunnen? Maar wat kost dat, kom ik daarvoor in aanmerking aangezien ik ook niet een groot achterban heb om me te steunen.
Blegh zoveel vragen en zoveel angst soms. Ik doe en praat veel met mijn moeder, ze is mijn beste vriendin. Maar wat als zij er niet meer is?
De toekomst voelt soms zo enorm leeg en onzeker... ik vecht elke dag tegen dat sombere gevoel maar het is niet makkelijk.
Anyway sorry voor de sombere post lieve mensen, maar ook ik moest het even kwijt en toch fijn dat de meeste hier dit wel begrijpen (hopelijk)
dinsdag 12 februari 2019 10:51
Ik herken mij helemaal in jou verhaal en had het zo zelf geschreven kunnen hebben..Girl_Undiscovered schreef: ↑12-02-2019 10:38Hallo allemaal,
Wat een herkenning in dit topic, best fijn om te lezen dat ik niet de enisgte ben met dit soort gevoelens.
Ik ben ook alweer een tijdje single, wel nog een fling gehad maar dat heeft voor veel ellende gezorgd het afgelopen jaar. Sowieso veel pech gehad in relaties en een paar keer goed mijn neus gestoten.
Ik heb in die tijd wel veel geleerd met name dat een relatie mij erg veel onrust geeft en dat ik veel waarde hecht aan het doen van mijn eigen dingen/routines. Vind het moeilijk om dat uit handen te geven. Als ik single ben voel ik me rustiger en ben ik psychisch stabieler.
Maar.... ik mis toch wel bepaalde dingen heel erg. Met name de intimiteit en gezelligheid. Ik heb geen vrienden (gelukkig wel close met ouders en broer) en kom vrij weinig onder de mensen. Dat is deels mijn eigen schuld, ik heb ook vrij weinig zin om er energie in te stoppen omdat mensen mij al zo vaak hebben teleurgesteld. De enige vriendinnen die ik had zijn of verhuisd of hebben me laten vallen.
Dus dat is wel een dingetje. Dat heb ik overigens ook met relaties. Ik heb geen zin in daten, weer iemand helemaal te leren kennen etc om vervolgens weer teleurgesteld te worden. Wat natuurlijk niet zo hoeft te zijn maar ik vind het moeilijk om daar positief over te denken.
Daarentegen ben ik twee weken geleden 31 geworden en ben ik ook zo vaak bang dat ik altijd alleen zal blijven. Ik voel me bitter als ik stelletjes klef zie doen en kan me dan vervolgens weer erg somber voelen en me nog meer terugtrekken in mijn eigen wereldje. Ik heb een kinderwens en ik zou niet weten hoe dat zou moeten? Zal ik dat nooit mee mogen maken? Zou ik dat alleen kunnen? Maar wat kost dat, kom ik daarvoor in aanmerking aangezien ik ook niet een groot achterban heb om me te steunen.
Blegh zoveel vragen en zoveel angst soms. Ik doe en praat veel met mijn moeder, ze is mijn beste vriendin. Maar wat als zij er niet meer is?
De toekomst voelt soms zo enorm leeg en onzeker... ik vecht elke dag tegen dat sombere gevoel maar het is niet makkelijk.
Anyway sorry voor de sombere post lieve mensen, maar ook ik moest het even kwijt en toch fijn dat de meeste hier dit wel begrijpen (hopelijk)
dinsdag 12 februari 2019 22:30
Ja precies dit. Het blijft dubbel en de ene week overheerst het gemis en de andere week ben ik opgelucht dat ik geen extra stress factor in mijn leven heb en dat ik gewoon mijn eigen ding kan doen.yesss schreef: ↑12-02-2019 17:52Voor mij ook heel herkenbaar Girl_Undiscovered.... Behalve de kinderwens, die heb ik niet.
Maar de rest op alle vlakken herkenbaar.
Ik voel me ook veel stabieler en sterker zonder relatie. Zeker na mijn laatste relatie ben ik het alleen nog maar moeilijker gaan vinden om me aan te passen.
Ben nog steeds blij en opgelucht dat ik die relatie heb verbroken.
Het voelt inderdaad heel dubbel soms.
Ik ben er ook nog niet helemaal uit of ik het wel echt wil, heb nu weer zo'n periode dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn en ik ook echt niet weet waar ik de energie vandaan moet halen.
En inderdaad... Dat je weer alles uit moet leggen hoe je bent als persoon en iemand weer helemaal moeten leren kennen, heel die riedel weer, wordt al moe bij de gedachte.
Vind het ook wel steeds lastiger worden, ben zo gewend aan mijn ding doen en dat zit natuurlijk ook in kleine dingen. Maar ik vind dat toch ook wel heel fijn. Ik sport heel veel en ik wil daarin eigenlijk niks veranderen. Het feit dat je in een relatie allemaal weer dingen moet overleggen.
Maar aan de andere kant mis ik het soms wel, op bepaalde vlakken. Dus het blijft dubbel.
Maar er wordt ook wel tegen mij gezegd dat ik gewoon de juiste nog niet ben tegengekomen en dat het dan veel makkelijker hoort te gaan. Al mijn vorige relaties waren slecht, er was eigenlijk bij alle mannen wel wat. Dingen die veel stress en onrust veroorzaakte. Waarbij ik altijd heb moeten vechten om de relatie gaande te houden. Dus ik heb inmiddels een beeld gevormd dat een relatie altijd komt met stress, onrust, verdriet.
Maar dat hoeft dus niet zo te zijn. Alleen hoe verander je die mindset? Ik ben er veel mee bezig in mijn hoofd om alles op een rijtje te krijgen maar onder tussen glippen de (belangrijke) jaren wel door mijn vingers.
woensdag 13 februari 2019 07:46
Ik herken die mindset wel, G_U, die heb ik ook jarenlang gehad de andere kant opGirl_Undiscovered schreef: ↑12-02-2019 22:30Ja precies dit. Het blijft dubbel en de ene week overheerst het gemis en de andere week ben ik opgelucht dat ik geen extra stress factor in mijn leven heb en dat ik gewoon mijn eigen ding kan doen.
Maar er wordt ook wel tegen mij gezegd dat ik gewoon de juiste nog niet ben tegengekomen en dat het dan veel makkelijker hoort te gaan. Al mijn vorige relaties waren slecht, er was eigenlijk bij alle mannen wel wat. Dingen die veel stress en onrust veroorzaakte. Waarbij ik altijd heb moeten vechten om de relatie gaande te houden. Dus ik heb inmiddels een beeld gevormd dat een relatie altijd komt met stress, onrust, verdriet.
Maar dat hoeft dus niet zo te zijn. Alleen hoe verander je die mindset? Ik ben er veel mee bezig in mijn hoofd om alles op een rijtje te krijgen maar onder tussen glippen de (belangrijke) jaren wel door mijn vingers.
. Het belangrijkste om voor ogen te houden is dat "(negatieve) resultaten uit het verleden geen garantie geven voor de toekomst". Maar onthou wel dat mensen vaak aantrekken wat ze uitstralen, dus als je vaak verdrietig of gefrustreerd bent trek je niet de mensen naar je toe die je graag wil zien.Het afgelopen jaar ben ik een stuk vrolijker geworden, met vallen en opstaan, en hoewel ik de juiste persoon nog niet gevonden heb merk ik wel dat mijn contacten met vrouwen in het algemeen beter worden en ik af en toe vrouwen tegenkom waarvan ik denk "goh, die past toch wel bij mij"
woensdag 13 februari 2019 17:13
woensdag 13 februari 2019 18:46
Ja, dat heb ik idd ook wel soms....ChristianeF schreef: ↑13-02-2019 17:21Schrale troost maar als ik de topics op de pijler 'relaties' lees ben ik toch best blij met mijn single zijn.
Zomer komt er straks weer aan dan ziet de wereld er ook weer een stuk zonniger uit.
Hoewel dat natuurlijk ook wel een heel vertekend beeld geeft. Want mensen met fijne relaties of zelfs zo-zo relaties, komen hier niet schrijven.
Ken je Alain de Botton? De Britse filosoof die The School of Life opgericht heeft? Hij had een paar jaar geleden een boek over relaties. Zijn stelling is dat er maar twee keuzes zijn: een stabiele relatie waarbij je je leven lang eigenlijk verveelt, of het avontuur opzoeken met spannende m/v maar leven in een rollercoaster van passionele korte relaties.
Niets over single zijn.
Maar in het verleden heb ik wel nogal naar dat laatste geneigd, onbewust. En dat wil ik echt niet meer.
Ik denk dat ik zwaar klaar ben nu voor het 'saaie'.
Mmm... de zomer vind ik als single vaak ook een moeilijke tijd, jij niet?
Vakantieplannen maken (met wie?? stress!), stress over mooi weer en leuke dingen moéten doen (weer met jezelf leuren en niemand die kan), op FB en Instagram foto' s moeten kijken van mensen voor wie het vanzelfsprekend is dat ze iemand hebben om op vakantie mee te gaan, last-minute een weekendje mee te boeken, te terrassen, te bbq'en enz...
Nee, ik vind de feestdagen en de zomer eigenlijk de ergste periodes!
Ik probeer dat op te lossen door inderdaad goed van tevoren te plannen.
Activiteiten voorstellen aan anderen en dan maar ja zeggen als dat inhoudt dat je iets vier maanden van tevoren moet vastleggen enz, ook al houd ik niet zo van dat strak geplande.
En door ondanks een leur-moeheid het toch weer te doen. En dan blijken er soms mensen te zijn die ook niets te doen hebben en blij zijn met jouw uitnodiging voor een terrasje of het strand morgen of overmorgen...
Maar er blijft voor mij wel een mate van 'strijd' of zo in zitten.
Met een vriend in huis is dat toch allemaal anders...
(maar goed, je hebt idd ook wel stellen die dan met een kwaaie kop op dat terras of aan dat strand zitten: been there, dat wil je ook weer niet...)
woensdag 13 februari 2019 19:35
Hoi Charlie, ik ken dat boek niet maar het klinkt aannemelijk wat de auteur schrijft; als single blijf je proberen waardoor je misschien vaker in van die situaties komt dat relaties heel passioneel, turbulent maar kort zijn.
Ik ben er vorig jaar voor het eerst alleen op uit gegaan. Baal ook dat je dan weet dat er ergens een festival of feestje is en dat niemand beschikbaar is en je dan weer niet gaat. Denk dat ik dit jaar gewoon wel ga. Ik krijg anders het idee dat er best veel aan mij voorbij gaat. Ik heb ook geen vriendinnen alleen kennissen.
Wat mij ook opvalt is dat ik een paar keer contact kreeg met vrouwen die op een vriendschap, denk ik, uit waren maar dat dat complete nutcases waren. Heel vreemd dus daar ben ik ook voorzichtiger mee. Jammer hoor.
In elk geval kunnen we ons een beetje vasthouden aan elkaar in ons single zijn.
Ik ben er vorig jaar voor het eerst alleen op uit gegaan. Baal ook dat je dan weet dat er ergens een festival of feestje is en dat niemand beschikbaar is en je dan weer niet gaat. Denk dat ik dit jaar gewoon wel ga. Ik krijg anders het idee dat er best veel aan mij voorbij gaat. Ik heb ook geen vriendinnen alleen kennissen.
Wat mij ook opvalt is dat ik een paar keer contact kreeg met vrouwen die op een vriendschap, denk ik, uit waren maar dat dat complete nutcases waren. Heel vreemd dus daar ben ik ook voorzichtiger mee. Jammer hoor.
In elk geval kunnen we ons een beetje vasthouden aan elkaar in ons single zijn.
woensdag 13 februari 2019 19:49
Ja, dat heb ik dus ook: dat er op die manier veel aan je voorbijgaat.
Daarom ga ik bvb ook weer alleen op reis binnenkort.
Want ik wil het leven niet aan me voorbij laten gaan.
Wel mailde een paar dagen opeens een oude vriend met een voorstel voor een citytrip in de zomer. En opeens moest ik huilen omdat ik merkte hoe erg ik een keer toe was aan dat iemand mij vroeg, en dat het geen strijd zou worden op die manier om in de zomer iets leuks te doen.
En dan merk je toch weer hoe fijn het is om iets met een ander te doen. Iets wat voor mensen die al jarenlang in een relatie zitten gewoon heel vanzelfsprekend is.
Super dat je dat festival alleen doet!
Knap ook.
Zoiets durf ik dan weer niet...
Ik heb wel vriendinnen, maar niet meer zoveel als vroeger.
Vroeger had ik echt talloze vriendengroepen waar ik bij terecht kon. Dat is met de jaren een heel stuk verminderd. Door een eigen verhuizing, andere wensen qua mensen en heb zelf paar contacten laten doodbloeden, een paar conflicten ook. Ik heb ook en burn-out gehad, waarbij twee vriendinnen afgehaakt hebben. Op die manier houd ik op dit moment nog maar een handvol vriendinnen over. Heel fijne en leuke vrouwen, maar hebben een gezin. Ik zie hen maar om de drie à vier maanden, en dan moet er ook altijd ruim van tevoren gepland worden.
In mijn nieuwe stad heb ik wel een paar leuke contacten, maar dat zijn op dit moment nog kennissen; Merk dat die dingen heel langzaam groeien...
Het is gewoon allemaal niet makkelijk.
Soms denk ik daarom toch maar eens te gaan daten: gewoon om mensen te leren kennen om leuke dingen mee te doen. Maar ja, dan installeer ik de Tinder app en ben ik het al gauw weer zo zat dat ik het er een dag later weer afgooi.
Daarom ga ik bvb ook weer alleen op reis binnenkort.
Want ik wil het leven niet aan me voorbij laten gaan.
Wel mailde een paar dagen opeens een oude vriend met een voorstel voor een citytrip in de zomer. En opeens moest ik huilen omdat ik merkte hoe erg ik een keer toe was aan dat iemand mij vroeg, en dat het geen strijd zou worden op die manier om in de zomer iets leuks te doen.
En dan merk je toch weer hoe fijn het is om iets met een ander te doen. Iets wat voor mensen die al jarenlang in een relatie zitten gewoon heel vanzelfsprekend is.
Super dat je dat festival alleen doet!
Knap ook.
Zoiets durf ik dan weer niet...
Ik heb wel vriendinnen, maar niet meer zoveel als vroeger.
Vroeger had ik echt talloze vriendengroepen waar ik bij terecht kon. Dat is met de jaren een heel stuk verminderd. Door een eigen verhuizing, andere wensen qua mensen en heb zelf paar contacten laten doodbloeden, een paar conflicten ook. Ik heb ook en burn-out gehad, waarbij twee vriendinnen afgehaakt hebben. Op die manier houd ik op dit moment nog maar een handvol vriendinnen over. Heel fijne en leuke vrouwen, maar hebben een gezin. Ik zie hen maar om de drie à vier maanden, en dan moet er ook altijd ruim van tevoren gepland worden.
In mijn nieuwe stad heb ik wel een paar leuke contacten, maar dat zijn op dit moment nog kennissen; Merk dat die dingen heel langzaam groeien...
Het is gewoon allemaal niet makkelijk.
Soms denk ik daarom toch maar eens te gaan daten: gewoon om mensen te leren kennen om leuke dingen mee te doen. Maar ja, dan installeer ik de Tinder app en ben ik het al gauw weer zo zat dat ik het er een dag later weer afgooi.
woensdag 13 februari 2019 19:55
woensdag 13 februari 2019 20:20
Wat fijn van die uitnodiging! En vooral omdat het onverwacht was. Toeval lijkt niet te bestaan..het is wat je wenst en het komt op je pad. Ik had dat vorige zomer. Werd meegevraagd door een simgle vriend en heb dat gedaan. Het was geweldig! Festivals mis ik ook hoor. Maar ik wil niet alleen. Ik wil het kunnen delen met iemand. Een single man vertelde mij dat hij juist in de zomer die connectie zocht omdat zijn vrienden dan gnoeg te doen hadden. Die theorie klopt dus wel. In de winter krijg je vaker uitnodigingen.
Het wordt of is al bijna lente! Kriebels voor de meesten. Merken jullie dit qua behoefte aan een liefje? Meer zin om te daten? Ik zit nog in wintermodus.
Het wordt of is al bijna lente! Kriebels voor de meesten. Merken jullie dit qua behoefte aan een liefje? Meer zin om te daten? Ik zit nog in wintermodus.
woensdag 13 februari 2019 20:56
Mooier weer zorgt er wel voor dat ik vaker de deur uit ga in plaats van nu avonden binnen... Hier ook totaal niet meer bezig met daten of plannen van dates. Ben er echt even klaar mee en kan geen negativiteit gebruiken de komende tijd! Ik kan er vreselijk van balen hoor dat ik al zo lang alleen ben, maar het moet wel goed voelen! Zie om mij heen zoveel mensen krampachtig bij elkaar blijven...
woensdag 13 februari 2019 21:12
Ik voel me ook rot wanneer ik ziek ben. Zoals nu dus. Vooral vannacht was heel zwaar: Ik kon niet meer zitten of liggen van de pijn. Het enige wat hielp was onder een warme douche gaan staan. Ik voelde me zo ontzettend naar. Ik wilde eerst mijn moeder nog bellen, maar dat vond ik ook zo wanhopig. Uiteindelijk nog wel kunnen slapen (en 5 keer gedoucht) Vandaag gaat het weer stukken beter. Maar ik vond het vannacht wel heftig, zo alleen. Niemand om je heen.
woensdag 13 februari 2019 21:19
In de winter heb ik weinig energie 's avonds en ga dan nauwelijks de deur uit. Te koud, donker. Bah. Dan vind ik het heerlijk om te "coconnen". In de zomer heb ik er meer moeite mee om de eeuwige vrijgezel te zijn. Dan zie ik veel stelletjes buiten en samen naar leuke dingen gaan. Dat ik dan weer alleen kan gaan vind ik niet altijd leuk. Maar inderdaad, een relatie moet goed voelen. Als dat niet zo is, dan nog liever geen.
woensdag 13 februari 2019 21:47
woensdag 13 februari 2019 22:39
@ Mick: 
Ja, dat is echt heel rot! Herkenbaar.
Dan wil je gewoon iemand bij je die je vraagt of het gaat, die oprecht bezorgd is om je en je bijstaat.
Ik denk dat zelfs de meest stoere single dan moet toegeven dat het gewoon even suckt.
Anders toch even je moeder bellen? Ik vind dat helemaal niet wanhopig, gewoon menselijk. En misschien vindt ze het wel fijn om je te kunnen bijstaan?
Heel veel beterschap!
@ Julus: Fwb: been there, done that. en kwam alleen maar gedonder van. Uiteindelijk wilde iemand altijd meer, of hij , of ik. Of je wilt het opeens beiden, maar fundament van relatie is enkel hormonaal of zo (bindingshormoon na seks) en eigenlijk werkt het niet. Ga je toch weer met hartenpijn uit elkaar...
Maar zelfs als ik het zou willen, zou ik geen idee hebben wie ik daarvoor wil. Heb zo niemand in mijn omgeving.
Ik wil gewoon een volwaardige relatie ook.
Ja, dat is echt heel rot! Herkenbaar.
Dan wil je gewoon iemand bij je die je vraagt of het gaat, die oprecht bezorgd is om je en je bijstaat.
Ik denk dat zelfs de meest stoere single dan moet toegeven dat het gewoon even suckt.
Anders toch even je moeder bellen? Ik vind dat helemaal niet wanhopig, gewoon menselijk. En misschien vindt ze het wel fijn om je te kunnen bijstaan?
Heel veel beterschap!
@ Julus: Fwb: been there, done that. en kwam alleen maar gedonder van. Uiteindelijk wilde iemand altijd meer, of hij , of ik. Of je wilt het opeens beiden, maar fundament van relatie is enkel hormonaal of zo (bindingshormoon na seks) en eigenlijk werkt het niet. Ga je toch weer met hartenpijn uit elkaar...
Maar zelfs als ik het zou willen, zou ik geen idee hebben wie ik daarvoor wil. Heb zo niemand in mijn omgeving.
Ik wil gewoon een volwaardige relatie ook.
donderdag 14 februari 2019 01:14
Girl_Undiscovered schreef: ↑12-02-2019 22:30Ja precies dit. Het blijft dubbel en de ene week overheerst het gemis en de andere week ben ik opgelucht dat ik geen extra stress factor in mijn leven heb en dat ik gewoon mijn eigen ding kan doen.
Maar er wordt ook wel tegen mij gezegd dat ik gewoon de juiste nog niet ben tegengekomen en dat het dan veel makkelijker hoort te gaan. Al mijn vorige relaties waren slecht, er was eigenlijk bij alle mannen wel wat. Dingen die veel stress en onrust veroorzaakte. Waarbij ik altijd heb moeten vechten om de relatie gaande te houden. Dus ik heb inmiddels een beeld gevormd dat een relatie altijd komt met stress, onrust, verdriet.
Maar dat hoeft dus niet zo te zijn. Alleen hoe verander je die mindset? Ik ben er veel mee bezig in mijn hoofd om alles op een rijtje te krijgen maar onder tussen glippen de (belangrijke) jaren wel door mijn vingers.
Mindset verander je niet zomaar..
Wat mijn mind set heeft verandert is dat ik rustiger ben geworden en veel relaxter in het leven sta. Eigenlijk het loslaat wat maatschappij van mij verlangt als 33 jarige vrouw.
Ergens loopt mijn schatje. Maar waar is de vraag nog haha.
Ik voel meer nu dan rationeel bezig zijn. Ga meer op wat vind ik en wat maakt mij gelukkiger. Nu is het soms denk ik angst die remt. Heb ik ook. Wat ik ook lees bij jou.
Ik hoop voor mezelf en iedereen eigenlijk. Dat we die angst herkennen mocht die ons remmen! Dat je erdoorheen durft te gaan.
Liefde is ook stress en verdriet. Want wij mensen zijn complex en soms ook de maatschappij waarin we leven. Maar dat is het leven af en toe toch ook, stress en tranen? Tenminste bij mij wel.
donderdag 14 februari 2019 09:13
Het is vooral dat je alleen zijn wordt bevestigd vandaag: niemand om voor thuis te komen, geen spontane knuffels, een leeg huis, niemand om naast wakker te worden. Natuurlijk mega commercieel vandaag, maar een relatie koop je niet zomaar. Dat specifieke onderlinge gevoel dat je samen wat deelt, dat unieke, is niet te krijgen in de supermarkt bij een pak melk. Zoiets bouw je op.
donderdag 14 februari 2019 12:50
Ja herkenbaar.lola712 schreef: ↑14-02-2019 09:13Het is vooral dat je alleen zijn wordt bevestigd vandaag: niemand om voor thuis te komen, geen spontane knuffels, een leeg huis, niemand om naast wakker te worden. Natuurlijk mega commercieel vandaag, maar een relatie koop je niet zomaar. Dat specifieke onderlinge gevoel dat je samen wat deelt, dat unieke, is niet te krijgen in de supermarkt bij een pak melk. Zoiets bouw je op.
Ik mis ook intimiteit, dat valt er onder voor mij.
Niet zozeer seksueel intiem. Maar die intieme momenten waar je allebei voor open staat.
Liefde is mooi. Ik geloof echt wel dat hij ergens loopt. Ondanks dat ik nu bijv niet on line date, bewust ergens. Of heb je dat gevoel niet? Dat hij-zij ergens is en zo af en toe piekert net als wij sommige hier?
Ik hoop alleen dat ik hem zie/herken.
Want soms zit ik niet in dat romantisch modus , en kijk ik niet om me heen of er een leukerd langs me loopt etc.
