Unhappy single? Samen zijn we hier unhappy singles :)

FCBM schreef: ↑

05-06-2019 10:48

Pff, hebben jullie ook wel eens dat je sociale omgeving je (te) dicht op de huid zit?

Ik bedoel, in mijn omgeving is het klaarblijkelijk nogal vreemd om op je 30e nog single te zijn, dus krijg ik allemaal van die irritante vragen. Vervelende is dat mijn familie, vrienden en kennissenkring redelijk afstamt uit dezelfde omgeving, dus men van elkaar wel redelijk weet wie met wie omgaat etc.

Afgelopen zondag aan het eten bij familie, en dan gaan mijn tante en mijn nicht dus helemaal aan mij vragen: Ja maar wat doe je nou zoal doordeweeks dan, als je uit je werk komt? En wat heb je maandagavond gedaan? En dinsdag? En woensdag? Vermaak je je dan wel een beetje in je eentje?

Mijn ouders en zusjes ook elke keer: Wat ga je dit weekend doen? Oh heb je een strandwandeling gemaakt, met wie dan? Wat heb je gisteravond gedaan?

Ik ben echt geen enorme loner, maar zoals menig single van in de dertig heb ik ook gewoon te maken met werkende/gesettelde vrienden, en daarnaast werk ik zelf ook. Dus ehh ja, doordeweeks is het na terugkomst van werk (19:30) toch vaak een kwestie van koken, nog even sporten, even een netflixje en weer op naar de volgende dag. Maar mensen blij-ven het maar aan mij vragen, enorm verwonderd/geinteresseerd in wat ik nou als single kennelijk doe met mijn vrije tijd. Word er wel een beetje kriegel van eerlijk gezegd, heb telkens het gevoel me te moeten verantwoorden.

Charlie82 schreef: ↑

05-06-2019 11:56

Dank je wel voor het hart onder de riem!

En ja, idd, die man komt nog wel eens een keer, alleen weten we niet wanneer. Deep down geloof ik dat ook wel, alleen zou het fijn zijn als het bijvoorbeeld nu zou zijn.
(na acht jaar alleen ben ik er eigenlijk wel klaar mee)

En Tinder... O my. Eén man werd een beetje vervelend. Elk uur van de dag: 'Goeimorgen Charlie (of 'goeiemiddag', afhankelijk van zijn moment), wat ben je aan het doen?' Het gesprekje bleef enorm feitelijk, vlotte niet. En werd ook weird vond ik na een tijdje, bvb opeens bericht dat ie aan me moest denken want hij was iets aan het doen dat met mijn baan te maken had. Ik heb een bericht geschreven dat ik geen klik voelde en hem nog veel succes wenste. Een uur later een message request van hem op Messenger!! Hij had me dus kennelijk opgesnord, want we hadden geen contact via FB. Hij wilde een reden.
Ik werd alweer zo moe van het hele Tinderen.
Ook anderen willen hele avonden chatten. Snap niet zo goed waar je de tijd vandaan moet halen. Vind het ook zo'n tijdverlies, lees liever een goed boek in die tijd of kijk een leuke serie of film. En moet ook vaak vanalles 's avonds: sporten, administratie, afspreken, of gewoon bijkomen van de dag...
Ik vind het echt een opgave, dat Tinderen. Hoe doen jullie dat?

Ja, is waar, wat je schrijft, dat je dat leuren altijd wel moet doen. Ik vind het alleen confronterender in de zomer. Omdat ik in mijn eentje op een terras 's avonds niet zo leuk vind, maar in mijn eentje gezellig 's avonds op de bank met boek/film/serie terwijl het buiten regent: dat vind ik heerlijk. Denk dat dat (voor mij dan) het verschil is...
Of dat je thuis zit in de zomer met de ramen open, alleen, en je hoort allemaal bbq-geluiden buiten... Dat soort dingen.

Julus schreef: ↑

05-06-2019 19:34

Het is ook puur geluk. Op het juiste moment iemand tegenkomen met wie het erg klikt. En waar alles verder ook mee matcht. Als je jong bent staat niks je in de weg, je hebt vaak amper verantwoordelijkheden. Later is dat anders en moeten die 2 levens samengevoegd worden als je dat tenminste wil. Standaard antwoord is vaak: niet zoeken en het komt vanzelf. Zalvende woorden bij gebrek aan een zinnige bijdrage maar goed bedoeld. Het leeft ook totaal niet bij mensenet relaties. Waarom ook? Zij hoeven zich er niet mee bezig te houden. Als je werk hebt sta je er ook niet bij stil dat werkloos zijn veel impact heeft. Het niet weten wanneer je weer iets gaat vinden. Er is dan gewoon zekerheid

Campercamping schreef: ↑

05-06-2019 21:06

Ik schrik er wel eens van hoe lastig het sluimenderwijs geworden is de laatste jaren.

Ben nu dertig, en hoeveel vrienden/vriendinnen heb ik nog over om één van de talloze festivalletjes te bezoeken deze zomer? (Nauwelijks).
Genoeg vrienden die even op een terrasje hier willen zitten, maar ik zit dan toch wel een beetje van : come on, ik ben niet daar waar ik moet zijn.

Maar aan de andere kant hoeft het zélf ook allemaal van mij niet meer zo, die feestjes en festivals. Alleen tja met thuis zitten, kom je er ook niet natuurlijk

Julus schreef: ↑

06-06-2019 23:01

Ik ook, echt wel leuke mannen gedate. Maar op een gegeven moment had ik nog maar weinig matches. Ik geloof dat ik 1 jaar lang redelijk veel matches had en redelijk wat dates en daarna werd het minder en minder. Volgens mij is het daarna op. Heel apart. Dus het had binnen dat jaar moeten gebeuren.
Op Paiq zaten ook echt hele leuke mannen. Maar verder dan een paar dates ging het nooit. De bron leek na 2 jaar behoorlijk opgedroogd maar dat kan ook aan mij liggen.

Dus ik lastte een datepauze in en ga misschien volgend jaar weer eens op jacht.

lola712 schreef: ↑

06-06-2019 23:18

Wat doen jullie met Pinksteren? Zijn echt de meest nutteloze dagen. Zelfs familie heeft geen plannen en toen ik voorstelde om langs te komen waren ze ook niet bijster enthousiast. En dat terwijl ik er eigenlijk wel op verheugd had omdat ik juist altijd al met feestdagen (extra) alleen ben. Merk dat het hier sowieso weer met up en downs gaat. Hoe dichterbij de zomer komt des te eenzamer ik mij ga voelen als ik stelletjes zie of straks na de zomervakantie niks heb meegemaakt of te vertellen...

Charlie82 schreef: ↑

09-06-2019 12:21

Herkenbaar, al is het bij mij acht jaar geleden. En ik ben 43.

Al moet ik wel zeggen: als ik in een nieuwe omgeving terechtkom, kortstondig soms, bvb een cursus, op vakantie, een werkopdracht buitenshuis (ik ben zzp'er), dan merk ik altijd wel dat er mannen zich geïnteresseerd tonen. Dat doet mijn ego goed. En het is ook leuk om weer die energie te voelen, van spanning met een man. Dat zorgt toch voor een bepaalde vitaliteit.

Alleen komt er nooit wat van. Omwille van allerlei redenen: ik val niet op de man in kwestie, ze zijn getrouwd, of wonen in het buitenland, of na de eerste spanning blijkt er toch niets van te blijven hangen...

Daardoor denk ik soms: misschien is het zaak om meer nieuwe omgevingen op te zoeken? Maar ik zou niet weten waar of wat ik nog meer kan doen dan ik doe. Vind het ook zo geforceerd en raar om bvb te denken: oh, in de sportschool zijn ze allemaal gay of een soort Neanderthaler-types, laat ik me inschrijven voor een tennisclub, want daar zitten vast leukere hetero mannen, als je verder geen interesse in tennis hebt. Toch?

En ja, ook ik denk weleens: misschien is het voor mij niet meant to be. Niet iedereen krijgt een leuke relatie. We kennen allemaal eeuwige vrijgezellen, misschien moet ik die persoon zijn of zo?
Hoewel ik dat ook een heel pijnlijke gedachte vind.
Ik ben niet ongelukkig nu. Wel houd ik van delen, connecten, zorgen enz. Dat kan ook met vrienden, maar ik vind het toch net een dimensie meer met een levenspartner. Dus ik wil dat toch echt wel.

En enerzijds denk ik: misschien moet ik gewoon accepteren dat het voorlopig (niet nooit, maar gewoon nu op dit eigenste moment niet) niet zal gebeuren. Me daaraan 'overgeven' ipv te stressen over leeftijd en mezelf niet vergelijken met anderen (en me dan minderwaardig voelen). En me focussen op wat ik wél allemaal heb.
Anderzijds denk ik ook weer: mja, als je een nieuwe baan wilt, ga je ook actief op zoek. Waarom zou een relatie je dan maar moeten overkomen? Maar dan moet je weer gaan daten. Waar ik geen zin in heb en wat ook gewoon niet lijkt te werken (bij mij)...