Relaties
alle pijlers
verdriet na uitmaken
woensdag 15 januari 2020 23:06
Hoi allemaal,
Een tijd geleden had ik een topic geopend waarin ik de twijfel van mijn relatie beschreef: relaties/twijfel-relatie/list_messages/ ... #p30803740
Ik lees veel soortgelijke topics over mijn onderwerp, maar wilde ook mijn verhaal doen. Uiteindelijk is de relatie vorige week officieel uitgegaan. Hij heeft het erg goed opgepakt, begreep het niet helemaal, maar voor hem stond mijn geluk voorop. Op de avond belde hij mij zelfs om te vragen hoe het gaat, pas toen merkte ik dat ik hem pijn had gedaan. Dat zei die eerder, maar ik voelde het eigenlijk pas aan de telefoon. Dat deed mij ook pijn, iemand van wie je houdt pijn doen vindt niemand fijn denk ik. We hebben wel besloten dat als er wat is, we nog wel op elkaar zouden kunnen rekenen. We moeten maar zien hoe dat gaat.
De dag zelf, de dag erna veel verdriet gehad. Maar het ging (dacht ik) wel wat meer oké erna. Probleem: overdag voel ik mij opzich oke, maar in de avond ervaar ik intense verdriet. Ik ben bezig met sollicitaties en hij vroeg nog wel even hoe dat is gegaan. Aan de telefoon gesproken hierover en zijn stem leek heel helder en hij klonk gelukkig. Toen we ophingen werd ik verdrietig: is hij toch gelukkiger zonder mij? Klinkt hij daarom veel beter? Heeft hij geen verdriet? Ik ben erg blij voor hem, maar baal er ook van dat ik met dit gevoel zit. Ik had ook verwacht dat hij mij had willen zien of iets dergelijks (I know, egoistisch). Maar alles leek prima te gaan.
Tuurlijk moet ik mijn eigen leven oppakken, maar dat gaat best moeilijk. Ik heb niet een heel groot netwerk, dus elk weekend leuke dingen met anderen doen of doordeweekse avonden etc. om hem te vergeten zit er niet helemaal in. Mijn weekenden zaten meestal vol met hem. Ben wel bezig met meer sporten, aangemeld voor cursussen etc. Het irriteert mij ergens ook dat hij wel dingen gepland heeft staan de aankomende weekenden (dat wist ik toevallig al) en daardoor wel genoeg te doen had. Ik wilde dat dit mij minder irriteerde, maar ik weet niet hoe.
Als ik er met anderen over praat, ook met de psycholoog, kan ik best goed uitleggen waarom ik het heb uitgemaakt en heb ik er ook vrede mee. Ik wil hem ook niet per se terug, maar ik denk de relatie idd. We houden wel van elkaar en natuurlijk ben ik ook blij voor hem dat hij gelukkig klinkt, maar ik had zo graag gewild dat ik ook op dat punt zou zitten. Vooral omdat ik degene ben die het uitgemaakt heeft. Ik ben bang dat dit ertoe leidt dat ik hem terug ga willen...Ik begrijp dat verdriet een aspect van het verwerken is, dit is de eerste keer eigenlijk dat ik ''afscheid'' mee maak en dat in deze context.
Ik weet niet zo goed wat mijn vraag is.. tips hoe hier mee om te gaan? Iemand die ook zijn ervaringen wilt delen? Ik wil 's avonds gewoon weer rustig kunnen slapen, zonder verdriet vooraf. En minder gespannen zijn omdat ik nog geen weekendplannen heb en nu al stress hoe ik hiermee om moet gaan. Ik kan natuurlijk naar mijn ouders, maar ik denk dat dit mij niet afleidt van hem.. Ik zal nog constant bezig zijn met wat hij aan het doen is etc.
Dank jullie alvast voor het lezen / meedenken.
Een tijd geleden had ik een topic geopend waarin ik de twijfel van mijn relatie beschreef: relaties/twijfel-relatie/list_messages/ ... #p30803740
Ik lees veel soortgelijke topics over mijn onderwerp, maar wilde ook mijn verhaal doen. Uiteindelijk is de relatie vorige week officieel uitgegaan. Hij heeft het erg goed opgepakt, begreep het niet helemaal, maar voor hem stond mijn geluk voorop. Op de avond belde hij mij zelfs om te vragen hoe het gaat, pas toen merkte ik dat ik hem pijn had gedaan. Dat zei die eerder, maar ik voelde het eigenlijk pas aan de telefoon. Dat deed mij ook pijn, iemand van wie je houdt pijn doen vindt niemand fijn denk ik. We hebben wel besloten dat als er wat is, we nog wel op elkaar zouden kunnen rekenen. We moeten maar zien hoe dat gaat.
De dag zelf, de dag erna veel verdriet gehad. Maar het ging (dacht ik) wel wat meer oké erna. Probleem: overdag voel ik mij opzich oke, maar in de avond ervaar ik intense verdriet. Ik ben bezig met sollicitaties en hij vroeg nog wel even hoe dat is gegaan. Aan de telefoon gesproken hierover en zijn stem leek heel helder en hij klonk gelukkig. Toen we ophingen werd ik verdrietig: is hij toch gelukkiger zonder mij? Klinkt hij daarom veel beter? Heeft hij geen verdriet? Ik ben erg blij voor hem, maar baal er ook van dat ik met dit gevoel zit. Ik had ook verwacht dat hij mij had willen zien of iets dergelijks (I know, egoistisch). Maar alles leek prima te gaan.
Tuurlijk moet ik mijn eigen leven oppakken, maar dat gaat best moeilijk. Ik heb niet een heel groot netwerk, dus elk weekend leuke dingen met anderen doen of doordeweekse avonden etc. om hem te vergeten zit er niet helemaal in. Mijn weekenden zaten meestal vol met hem. Ben wel bezig met meer sporten, aangemeld voor cursussen etc. Het irriteert mij ergens ook dat hij wel dingen gepland heeft staan de aankomende weekenden (dat wist ik toevallig al) en daardoor wel genoeg te doen had. Ik wilde dat dit mij minder irriteerde, maar ik weet niet hoe.
Als ik er met anderen over praat, ook met de psycholoog, kan ik best goed uitleggen waarom ik het heb uitgemaakt en heb ik er ook vrede mee. Ik wil hem ook niet per se terug, maar ik denk de relatie idd. We houden wel van elkaar en natuurlijk ben ik ook blij voor hem dat hij gelukkig klinkt, maar ik had zo graag gewild dat ik ook op dat punt zou zitten. Vooral omdat ik degene ben die het uitgemaakt heeft. Ik ben bang dat dit ertoe leidt dat ik hem terug ga willen...Ik begrijp dat verdriet een aspect van het verwerken is, dit is de eerste keer eigenlijk dat ik ''afscheid'' mee maak en dat in deze context.
Ik weet niet zo goed wat mijn vraag is.. tips hoe hier mee om te gaan? Iemand die ook zijn ervaringen wilt delen? Ik wil 's avonds gewoon weer rustig kunnen slapen, zonder verdriet vooraf. En minder gespannen zijn omdat ik nog geen weekendplannen heb en nu al stress hoe ik hiermee om moet gaan. Ik kan natuurlijk naar mijn ouders, maar ik denk dat dit mij niet afleidt van hem.. Ik zal nog constant bezig zijn met wat hij aan het doen is etc.
Dank jullie alvast voor het lezen / meedenken.
woensdag 15 januari 2020 23:23
Het lijkt mij ergens pijnlijker om geen contact te hebben, althans zo denk ik er nu over. In de zin van, ik hou nog wel van hem en ik zou graag willen weten zo nu en dan hoe het gaat. Dat het goed gaat met hem ik en ik daar helaas van baal, moet (denk ik) geen reden zijn om helemaal geen contact te willen. Maar misschien helpt het inderdaad. Dan moet ik weer een manier vinden om dit tegen hem te zeggen.
Er liggen nog spullen van mij bij hem, misschien op het moment dat ik die ophaal.
Ik heb alleen het liefst dat ik hem toch af en toe kan spreken, al is het maar een paar minuten.. Om iemand geven en een lange periode niet spreken, doet mij pijn. Al ben ik degene die het uitgemaakt heeft.
Voordelen van het alleen zijn kan ik nu even niet bedenken, maar wel voordelen van waarom wij niet bij elkaar horen.
Er liggen nog spullen van mij bij hem, misschien op het moment dat ik die ophaal.
Ik heb alleen het liefst dat ik hem toch af en toe kan spreken, al is het maar een paar minuten.. Om iemand geven en een lange periode niet spreken, doet mij pijn. Al ben ik degene die het uitgemaakt heeft.
Voordelen van het alleen zijn kan ik nu even niet bedenken, maar wel voordelen van waarom wij niet bij elkaar horen.
woensdag 15 januari 2020 23:55
Ken je dat pleister verhaal?
Als je die eraf rukt dan doet dat even pijn, maar dat gaat snel over.
Als je die langzaam eraf trekt doet dat veel meer pijn, en die herinnering blijft ook langer hangen.
Sterkte.
Misschien kun je als voordeel zien dat je nu op jezelf leert vertrouwen. Je bent gewend dat je hem had als backup, je moet er gewoon even aan wennen dat dat nu over is op de manier waarop je gewend was.
Als je die eraf rukt dan doet dat even pijn, maar dat gaat snel over.
Als je die langzaam eraf trekt doet dat veel meer pijn, en die herinnering blijft ook langer hangen.
Sterkte.
Misschien kun je als voordeel zien dat je nu op jezelf leert vertrouwen. Je bent gewend dat je hem had als backup, je moet er gewoon even aan wennen dat dat nu over is op de manier waarop je gewend was.
donderdag 16 januari 2020 00:11
Jullie hebben gelijk. Ik weet gewoon nog niet helemaal hoe ik moet omgaan met het ik heb het uitgemaakt vs wil hem nog wel in mijn leven maar het is toch pijnlijk.
Het valt mij ook op dat hij de gene is die steeds initiatief neemt in contact, dat zou ik niet verwachten.. Wat denken jullie dat daarin speelt? Is hij toch dusdanig doorgegaan (Voor zover kan in een week) dat ie er vrede mee heeft om mij te spreken? Maar tegelijkertijd dus ook niet laat zien dat hij me mist / behoefte heeft om mij te zien? Daar zat ik dus een beetje mee.
Als ik degene was die contact opnam en hij dan laat zien dat hij gelukkig is, gespeeld of niet, dan lijkt het me wat logischer.
Dit soort vragen zou ik niet hebben als we geen contact zouden hebben, dus in die zin zal het idd wel makkelijker maken. Maar toch... Ik betrap me er ook op dat ik nu het liefst weer even bij hem zat op de bank, al was het maar even. Ik vind het toch moeilijker dan ik dacht en moet mij ook inhouden om dat niet voor te stellen.
Het valt mij ook op dat hij de gene is die steeds initiatief neemt in contact, dat zou ik niet verwachten.. Wat denken jullie dat daarin speelt? Is hij toch dusdanig doorgegaan (Voor zover kan in een week) dat ie er vrede mee heeft om mij te spreken? Maar tegelijkertijd dus ook niet laat zien dat hij me mist / behoefte heeft om mij te zien? Daar zat ik dus een beetje mee.
Als ik degene was die contact opnam en hij dan laat zien dat hij gelukkig is, gespeeld of niet, dan lijkt het me wat logischer.
Dit soort vragen zou ik niet hebben als we geen contact zouden hebben, dus in die zin zal het idd wel makkelijker maken. Maar toch... Ik betrap me er ook op dat ik nu het liefst weer even bij hem zat op de bank, al was het maar even. Ik vind het toch moeilijker dan ik dacht en moet mij ook inhouden om dat niet voor te stellen.
donderdag 16 januari 2020 00:36
Nee, dat wil ik niet. Zoals ik al aangaf, deed mij het meeste pijn dat ik hem ook pijn deed. Maar om hem zo snel al gelukkig te horen zijn, deed ook wel wat met mij.
Ik gun hem ook alle wereld in de wereld.
Ik ben alleen aan het zoeken naar een middenweg. Contact hebben, maar toch kunnen loslaten. Ik weet alleen niet hoe en misschien kan dat ook niet..
Ik gun hem ook alle wereld in de wereld.
Ik ben alleen aan het zoeken naar een middenweg. Contact hebben, maar toch kunnen loslaten. Ik weet alleen niet hoe en misschien kan dat ook niet..
donderdag 16 januari 2020 01:14
Er is geen middenweg . Niet bij jullie . Je hebt nu verdriet omdat de relatie niet is geworden wat je ervan verwachtte . Je rouwt als het ware . Ik heb je vorige topic gelezen, en daaruit komt duidelijk naar voren dat je teveel mist bij hem , teveel twijfelde .
Wat je nu mist is zijn gezelschap . En dat is niet voldoende in een relatie bij jou.
Jij bent 26 , is hij een stuk ouder dan jou ? Dat zou veel verklaren . Je mist het geborgene , zijn gezelschap. Maar onthoud, dat is niet genoeg voor jou .
En dat hij aan de telefoon gelukkig klinkt , is dat zo ? Een man is vlug geneigd om afleiding te zoeken voor zijn verdriet , en zich gelukkiger voor te doen dan hij zich werkelijk voelt .
Begin dan niet uit medelijden opnieuw . Dit is gedoemd om te mislukken .
Je schrijft dat je van een bepaalde religie bent . Is het een religie waar verstandshuwelijken de gangbare gang van zaken is ?
Want je schrijft ook dat jouw familie hem met open armen zou ontvangen.
Je zegt ook dat 26 jaar al een serieuze leeftijd is in jullie cultuur .
Maar hier niet . Jij zit ook gevangen tussen 2 culturen .
Jij bent anders . Je bent verwesterd. Dan kom je tegen wat jij nu doormaakt .
Deze strijd van verdriet moet jij alleen doormaken . Zwicht niet door het alleen zijn .
Dit is tijdelijk .
Ook jij zal de ware tegen komen .
Hou je sterk en stop met twijfelen. Je hebt de juiste keuze gemaakt.
Wat je nu mist is zijn gezelschap . En dat is niet voldoende in een relatie bij jou.
Jij bent 26 , is hij een stuk ouder dan jou ? Dat zou veel verklaren . Je mist het geborgene , zijn gezelschap. Maar onthoud, dat is niet genoeg voor jou .
En dat hij aan de telefoon gelukkig klinkt , is dat zo ? Een man is vlug geneigd om afleiding te zoeken voor zijn verdriet , en zich gelukkiger voor te doen dan hij zich werkelijk voelt .
Begin dan niet uit medelijden opnieuw . Dit is gedoemd om te mislukken .
Je schrijft dat je van een bepaalde religie bent . Is het een religie waar verstandshuwelijken de gangbare gang van zaken is ?
Want je schrijft ook dat jouw familie hem met open armen zou ontvangen.
Je zegt ook dat 26 jaar al een serieuze leeftijd is in jullie cultuur .
Maar hier niet . Jij zit ook gevangen tussen 2 culturen .
Jij bent anders . Je bent verwesterd. Dan kom je tegen wat jij nu doormaakt .
Deze strijd van verdriet moet jij alleen doormaken . Zwicht niet door het alleen zijn .
Dit is tijdelijk .
Ook jij zal de ware tegen komen .
Hou je sterk en stop met twijfelen. Je hebt de juiste keuze gemaakt.
donderdag 16 januari 2020 01:32
Hoi Sterrenwacht, dankjewel voor het tijd nemen van het lezen van beide topics. Hij is niet veel ouder, bijna 30. Inderdaad, door de druk van de leeftijd - waar ik zelf niet achter sta wat je al zegt - zijn verstandshuwelijken hier een gevolg van. Maar ook voor mij blijft het lastig, want als je hiermee bent opgevoed en het constant blijft horen, sluipt het er zelfs bij mij in. Ik ben achteraf nu ook gaan twijfelen, ben ik toch minder verwesterd als ik dacht en voelde het als een spiegel/confrontatie toen ik met hem was? Maar goed, dit is waarschijnlijk iets waar ik nu dan uit moet komen. En mijn ouders zouden hem inderdaad accepteren, maar meer omdat het een fijne, goeie man is - dit woog natuurlijk ook mee in de beslissing om het wel / niet uit te maken.
Ik mis inderdaad nu de gezelschap, dat was destijds inderdaad niet genoeg. Nu waarschijnlijk ook niet, maar het was wel een fijn aspect in de relatie. En daarom mis ik de geborgenheid, de knuffels etc.
Lief je laatste zin, ik hoop dat ik een punt kan bereiken dat ik alleen (of met een ander) gelukkig kan zijn en mezelf ervan te weerhouden om uit (zelf)medelijden weer naar hem toe te gaan. Niet eerlijk naar hem en mezelf toe. Het voelt voor mij als een hele heftige stap nu, maar ik vind het fijn om op dit soort platforms gehoord te worden. Dat helpt merk ik, omdat ik er niet alleen voor sta.
Liefs voor jullie.
Ik mis inderdaad nu de gezelschap, dat was destijds inderdaad niet genoeg. Nu waarschijnlijk ook niet, maar het was wel een fijn aspect in de relatie. En daarom mis ik de geborgenheid, de knuffels etc.
Lief je laatste zin, ik hoop dat ik een punt kan bereiken dat ik alleen (of met een ander) gelukkig kan zijn en mezelf ervan te weerhouden om uit (zelf)medelijden weer naar hem toe te gaan. Niet eerlijk naar hem en mezelf toe. Het voelt voor mij als een hele heftige stap nu, maar ik vind het fijn om op dit soort platforms gehoord te worden. Dat helpt merk ik, omdat ik er niet alleen voor sta.
Liefs voor jullie.
muis12345 wijzigde dit bericht op 16-01-2020 01:40
8.43% gewijzigd
donderdag 16 januari 2020 01:36
Een voorbeeld trouwens wat misschien helpt waarom ik dit contact wil houden:
Deze week had ik een sollicitatie, mijn moeder en wat vrienden en hij wisten ervan. Ik vond het hartstikke spannend, dat wisten ze. Toch was hij de enige die het onthouden had (wat al bijzonder is) en mij erin gesteund heeft- terwijl het dus uit was. Dit waardeer ik enorm en is waardevol voor mij. De rest heeft er niet eens naar gevraagd, vergeten waarschijnlijk. Hoe kan ik met zoiets omgaan? Dat ik het gesteund voelen erg ga missen? Dit is, zoals ik vandaag helaas merkte, niet echt ‘opgevangen’ door anderen. Tuurlijk ben je zelf je eigen grootste steun, maar ik ben nou iemand die ook wel wat steun van anderen kan gebruiken. Enigszins teleurgesteld in de anderen, maar goed weer wat voor een ander topic.
Deze week had ik een sollicitatie, mijn moeder en wat vrienden en hij wisten ervan. Ik vond het hartstikke spannend, dat wisten ze. Toch was hij de enige die het onthouden had (wat al bijzonder is) en mij erin gesteund heeft- terwijl het dus uit was. Dit waardeer ik enorm en is waardevol voor mij. De rest heeft er niet eens naar gevraagd, vergeten waarschijnlijk. Hoe kan ik met zoiets omgaan? Dat ik het gesteund voelen erg ga missen? Dit is, zoals ik vandaag helaas merkte, niet echt ‘opgevangen’ door anderen. Tuurlijk ben je zelf je eigen grootste steun, maar ik ben nou iemand die ook wel wat steun van anderen kan gebruiken. Enigszins teleurgesteld in de anderen, maar goed weer wat voor een ander topic.
donderdag 16 januari 2020 01:49
Je staat er alleen voor . Het is niet anders . Hun jezelf even de tijd . Ik begrijp dat het moeilijk ligt ivm de cultuurverschillen.maar je gaat er toch echt door moeten .
Veel sterkte , met het nemen van de juiste beslissing.
Het is moeilijk , zoiets is nooit gemakkelijk. Zelfs niet als er een andere cultuur is .
Dan is het zelfs nog moeilijker .
Veel sterkte , met het nemen van de juiste beslissing.
Het is moeilijk , zoiets is nooit gemakkelijk. Zelfs niet als er een andere cultuur is .
Dan is het zelfs nog moeilijker .
anoniem_323253 wijzigde dit bericht op 16-01-2020 01:52
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.28% gewijzigd
donderdag 16 januari 2020 02:52
Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan jullie relatie te verbreken.
Na je vorige post te lezen blijkt eruit dat je erg veel onrust in jezelf hebt.
Je kan niet happy zijn met wat je hebt maar bent altijd bezig met iets anders, iets zogenaamd beters?
Maar weet ook dat je niet happy zou kunnen zijn in je relatie.
Je hebt tijd nodig om aan jezelf te gaan werken. Je vertelde dat je al naar een psycholoog gaat dus dat is hartstikke goed.
Ga aan de gang met je onrust, wat is het waardoor je je eigen geluk saboteert en weer denkt aan andere opties?
Ga eventueel een cursus doen gericht op persoonlijke ontwikkeling.
Zodat jij meer innerlijke rust krijgt.
Leren mediteren en cursus mindfullness kunnen ook goed helpen. Dat maakt dat je leert voller in het Nu moment te zijn zonder je te laten afleiden.
Want hoe je het ook went of keert, als jij nu een andere partner zou tegenkomen zou je je eigen onrust weer meenemen in de relatie.
Er zou dus niks veranderen en je zou twijfelen.
Je moet dus met jezelf aan het werk.
Na je vorige post te lezen blijkt eruit dat je erg veel onrust in jezelf hebt.
Je kan niet happy zijn met wat je hebt maar bent altijd bezig met iets anders, iets zogenaamd beters?
Maar weet ook dat je niet happy zou kunnen zijn in je relatie.
Je hebt tijd nodig om aan jezelf te gaan werken. Je vertelde dat je al naar een psycholoog gaat dus dat is hartstikke goed.
Ga aan de gang met je onrust, wat is het waardoor je je eigen geluk saboteert en weer denkt aan andere opties?
Ga eventueel een cursus doen gericht op persoonlijke ontwikkeling.
Zodat jij meer innerlijke rust krijgt.
Leren mediteren en cursus mindfullness kunnen ook goed helpen. Dat maakt dat je leert voller in het Nu moment te zijn zonder je te laten afleiden.
Want hoe je het ook went of keert, als jij nu een andere partner zou tegenkomen zou je je eigen onrust weer meenemen in de relatie.
Er zou dus niks veranderen en je zou twijfelen.
Je moet dus met jezelf aan het werk.
donderdag 16 januari 2020 08:56
Egoprobleempje.Muis12345 schreef: ↑16-01-2020 00:36Nee, dat wil ik niet. Zoals ik al aangaf, deed mij het meeste pijn dat ik hem ook pijn deed. Maar om hem zo snel al gelukkig te horen zijn, deed ook wel wat met mij.
Ik gun hem ook alle wereld in de wereld.
Ik ben alleen aan het zoeken naar een middenweg. Contact hebben, maar toch kunnen loslaten. Ik weet alleen niet hoe en misschien kan dat ook niet..
donderdag 16 januari 2020 09:54
Je lijkt te denken dat je geen verdriet kan hebben omdat je zelf besloten hebt dat hij niet bij je past? Dat klopt niet. Hij had ook leuke kanten en je was samen. De leuke dingen en het samen zijn zijn nu weggevallen. Daar heb je verdriet om. Logisch. Je hebt wellicht ook verdriet om dat het anders is afgelopen dan dat je hoopte toen je eraan begon. Wat het had kunnen zijn. Ook dat is logisch. Hoe meer je je verzet, hoe langer het duurt. Duik er even in. Doorleef het even. Accepteer dat het pijn doet. Ga niet terug, dan zit je volgend jaar weer zo. Sterkte!
donderdag 16 januari 2020 12:23
@Verbinder het klopt wat je zegt. Ik was ook constant bezig met wat ‘beters’ te vinden. Dit heeft mij ook lang doen twijfelen. Ligt het dan toch aan mij en ga ik dit probleem altijd hebben? Hier ga ik sowieso aan werken. Maar ik kwam erachter dat het mij (helaas) niet lukte omdat in deze relatie te doen. Alleen nu ik het toch helemaal zelf moet doen, vind ik het toch wel eng/moeilijker dan ik dacht. Ik ga iig op zoek naar een cursus persoonlijke ontwikkeling! En mindfulness.. ik weet nog niet of dat wat voor mij is (ik word wat zenuwachtig van meditatie). Maar ik ga het een kans geven. Dank voor je advies.
@Lucy, ja ik had gewild dat ik dit niet zo ervaarde/voelde. Helaas doe ik dat wel en wil daar ook eerlijk in zijn. Verder niet echt een egoprobleempje, ben ook iets te lang bij hem gebleven omdat ik hem geen pijn wilde doen en wel degelijk bezig hou met zijn gevoelens.
En de rest, lief jullie reacties en ik moet er idd doorheen bijten.
@Lucy, ja ik had gewild dat ik dit niet zo ervaarde/voelde. Helaas doe ik dat wel en wil daar ook eerlijk in zijn. Verder niet echt een egoprobleempje, ben ook iets te lang bij hem gebleven omdat ik hem geen pijn wilde doen en wel degelijk bezig hou met zijn gevoelens.
En de rest, lief jullie reacties en ik moet er idd doorheen bijten.
donderdag 16 januari 2020 21:57
Ik kan me beetje inleven in jou situatie omdat ik iets soortgelijks heb meegemaakt. Het doet inderdaad pijn om een ander pijn te doen, maar het hoort er nou eenmaal bij. Ik snap heel goed dat je contact wilt blijven houden omdat je natuurlijk een hele hechte band met hem hebt (gehad) en je dat niet meteen kwijt zou willen. Toch is afstand voor nu het beste denk ik. Het is nog maar kort uit en wil je bijvoorbeeld nog vrienden blijven is afstand denk ik noodzakelijk. Bij jullie spelen nu nog te veel gevoelens en dat kan de vriendschap in de weg staan. Je zei dat het lijkt alsof hij er al overheen is maar dat is denk ik alleen maar schijn. Mocht je nu weer veel contact krijgen zullen jullie er beide denk ik niet volledig overheen kunnen komen ben ik bang.
donderdag 16 januari 2020 23:29
Hoi roosjekoosje, ik leid uit je reactie af dat jij dit ook ervaren hebt. Hoe was voor jou het proces van loslaten? Had jij wel meteen geen contact meer en kwam dat initiatief vanuit jou?
En inderdaad, nog steeds veel gevoelens. Zoiets gaat denk ik niet snel weg wanneer je uit elkaar gaat terwijl je van elkaar houdt..
En inderdaad, nog steeds veel gevoelens. Zoiets gaat denk ik niet snel weg wanneer je uit elkaar gaat terwijl je van elkaar houdt..
vrijdag 17 januari 2020 09:17
Ik zit ook nog steeds in het proces van loslaten, ookal is het lastig als je bij elkaar in de buurt woont en elkaar nog af en toe tegenkomt. Eerst hadden we nog contact en dat kwam vooral van zijn kant, maar ik vond het toen fijn dat ik dacht dat we meteen al weer vrienden konden blijven. Uiteindelijk bleek het vanuit hem te zijn dat hij hoopte dat mijn gedachten zouden veranderen en toen hebben we samen besloten nu echt even afstand te nemen. Deed me heel veel pijn, maar besef ook dat een relatie nu niet mogelijk is en dat je jezelf en hem alleen maar meer pijn doet als je contact blijft houden en de gevoelens waarschijnlijk groeien terwijl je weet dat je er niet veel mee kan en het beter is om te stoppen. Nu probeer ik elke keer te relativeren waarom het beter is en leuke dingen te plannen met vrienden. Of het gaat helpen weet ik niet, maar dit is hoe ik het probeer, hoop dat je er wat aan hebt xMuis12345 schreef: ↑16-01-2020 23:29Hoi roosjekoosje, ik leid uit je reactie af dat jij dit ook ervaren hebt. Hoe was voor jou het proces van loslaten? Had jij wel meteen geen contact meer en kwam dat initiatief vanuit jou?
En inderdaad, nog steeds veel gevoelens. Zoiets gaat denk ik niet snel weg wanneer je uit elkaar gaat terwijl je van elkaar houdt..
vrijdag 17 januari 2020 10:17
@ roosjekoosje, dank voor je reactie, ik kan me er ook in vinden, behalve dat wij elkaar niet vaak zullen tegenkomen (niet in de buurt van elkaar wonen). Daar zal ik idd mee moet oppassen dat de gevoelens niet meer worden. Wat ik nu merk, is dat ik plannen moeilijker vind en daardoor weekenden niets doe omdat ik altijd met hem was. Vrienden kunnen ook niet altijd. Had jij dit ook en hoe ga/ging je er mee om? Geen ramp natuurlijk een vrijdagavond alleen zijn, maar ik merk dat ik het op zulke avonden toch erg lastig vind en er de hele dag tegenop kijk..
zaterdag 18 januari 2020 00:13
Misschien voor nu juist beter dat jullie elkaar een tijdje niet zien ookal wil je dat misschien wel. Het is natuurlijk niet mogelijk om je dagen helemaal vol te plannen met afleiding en dat is ook juist niet goed denk ik. Heb weleens meegemaakt dat ik te veel afleiding zocht en niet de tijd nam om iets te verwerken. Dan komt het er later alleen maar erger uit. Een avondje alleen is misschien juist wat een keer nodig is. Neem lekker de tijd voor jezelf en je die avond verdrietig voelen is niet erg want dat hoort er nou eenmaal bij. Wat mij helpt is het accepteren van mijn gevoelens. Op goede momenten ben ik blij, maar word ook niet boos op mezelf ofzo als ik weer verdrietig ben. Het kost tijd en het is oké om er verdrietig om te zijn. Op mijn goede momenten sta ik ook even stil bij het feit dat er inderdaad betere momenten zullen komen en dat het allemaal goed zal komen, dit helpt mij enorm.Muis12345 schreef: ↑17-01-2020 10:17@ roosjekoosje, dank voor je reactie, ik kan me er ook in vinden, behalve dat wij elkaar niet vaak zullen tegenkomen (niet in de buurt van elkaar wonen). Daar zal ik idd mee moet oppassen dat de gevoelens niet meer worden. Wat ik nu merk, is dat ik plannen moeilijker vind en daardoor weekenden niets doe omdat ik altijd met hem was. Vrienden kunnen ook niet altijd. Had jij dit ook en hoe ga/ging je er mee om? Geen ramp natuurlijk een vrijdagavond alleen zijn, maar ik merk dat ik het op zulke avonden toch erg lastig vind en er de hele dag tegenop kijk..
zaterdag 18 januari 2020 18:49
Dankje voor het delen van jouw proces. Wat fijn dat je het toelaat. Ik merk inderdaad ook dat afleiding tijdelijk is en ik na de afleiding eigenlijk meteen weer het verdriet voel. Het is daarom wel beter om er aan toe te geven, maar ergens vind ik dat ook eng waardoor ik het nog niet helemaal doe. Ik hoop dat ik me er snel aan ga toe geven.. Mag ik vragen hoe lang geleden het voor jou isvroosjekoosje schreef: ↑18-01-2020 00:13Misschien voor nu juist beter dat jullie elkaar een tijdje niet zien ookal wil je dat misschien wel. Het is natuurlijk niet mogelijk om je dagen helemaal vol te plannen met afleiding en dat is ook juist niet goed denk ik. Heb weleens meegemaakt dat ik te veel afleiding zocht en niet de tijd nam om iets te verwerken. Dan komt het er later alleen maar erger uit. Een avondje alleen is misschien juist wat een keer nodig is. Neem lekker de tijd voor jezelf en je die avond verdrietig voelen is niet erg want dat hoort er nou eenmaal bij. Wat mij helpt is het accepteren van mijn gevoelens. Op goede momenten ben ik blij, maar word ook niet boos op mezelf ofzo als ik weer verdrietig ben. Het kost tijd en het is oké om er verdrietig om te zijn. Op mijn goede momenten sta ik ook even stil bij het feit dat er inderdaad betere momenten zullen komen en dat het allemaal goed zal komen, dit helpt mij enorm.
