Relaties
alle pijlers
Verschillende levensvisie, wat te doen?
donderdag 5 december 2019 21:48
Dus dit is het verhaal. Ik ben vrouw, 25 jaar met een vaste baan en woon op mezelf. Ik heb al 10 jaar een relatie met mijn vriend. Hij woont in dezelfde stad bij zijn ouders nog, 29 jaar en ook een vaste baan.
Ik ben ruim anderhalf jaar geleden al begonnen over samenwonen, omdat we allebei afstudeerden en werk gingen zoeken leek me dat een mooi moment (ik moest op zoek naar iets anders dan mijn studentenkamer) hij wilde dit niet en zei dat hij eerst een keer op zichzelf wilde wonen (hij heeft altijd bij zijn ouders gewoont en deel bij mij op m'n studentenkamer omdat we beide in Nijmegen studeerden). Ik snapte dit en heb toen voor mezelf iets gezocht en gevonden. Daar woon ik nu bijna een jaar.
Bij mij begint het heel erg te kriebelen om verder te gaan in onze relatie. We houden steeds meer van elkaar en willen elkaar steeds vaker zien, dus samenwonen lijkt me de logische volgende stap. Ik heb hem dat het afgelopen jaar ook wel vaak duidelijk gemaakt, maar hij vind het vreselijk dat ik in de binnenstad woon (hij is half fins en een buitenmens). Hij heeft een passie voor jagen en zou dat het liefst de hele dag door willen doen, nu heeft hij een kantoorbaan en gaat hij steeds meer verlangen naar het buitenleven. Hier in Nederland is dit haast onmogelijk.
Ik heb vaak tegen hem gezegd dat ik verder met hem wil en dat ik wil samenwonen en in de komende 5 jaar een gezin wil stichten. Hij is nu nog totaal niet toe aan kinderen, maar zegt wel graag kinderen te willen. Nu heeft hij mij een aantal weken geleden voor het eerst echt gezegd wat hij voor ogen heeft. Hij zegt niet gelukkig te kunnen zijn in Nederland. Dat hij naar het buitenland wil om daar het buitenleven te lijden. Ook zegt hij dat hij het zijn kinderen, mocht hij die ooit krijgen, niet wil aandoen om op te moeten groeien in Nederland (wat precies de redenen daarvoor zijn weet ik niet). Ik vind het heel erg om te horen dat hij hier niet gelukkig kan worden, maar ik snap het wel, als we in Finland op vakantie zijn dan bloeit hij helemaal op en merk ik dat hij zich volledig op zijn plek voelt.
Nu is het ding dus dat ik me juist hier in Nederland op mijn plek voel, en ik het hier zo slecht nog niet vind het n dat ik hier graag een gezin zou stichten (niet in een appartement, maar dat is niet onhaalbaar). Ik wil natuurlijk dst hij gelukkig word en dat betekent dus dat hij ooit naar het buitenland gaat en ik hier blijf en dat onze relatie dan voorbij is. Ik ben hier enorm verdrietig van en blijf maar piekeren over een mogelijke oplossing, maar die is er niet. Ik voel me heel wanhopig en een beetje depressief er ook van. Elke minuut dat ik niet afgeleid wordt door mijn werk of sport of iets anders denk ik hieraan en rollen de tranen over mijn wangen.
Nu weet ik ook niet goed hoe ik nu verder moet. We hebben nog een relatie, we doen dezelfde sport en we wonen in dezelfde stad. Hij wil bijna iedere dag nog afspreken, maar ik heb gezegd dat ik liever afstand neem omdat we geen toekomst samen hebben. Hij zegt dat ik het dan maar moet uitmaken, maar ik wil dit natuurlijk helemaal niet. Ik wil hem juist niet kwijt, maar als we het nog jaren laten duren zit ik straks met lege handen. Hij zegt dat hij er ook verdrietig van wordt, maar dat de kans bestaat dat hij nooit weg kan. Dan nog heeft hij een andere toekomstvisie. Ik ben daar nu heel erg mee bezig terwijl hij meer in het moment leeft. Hij zegt dat het voor nu goed gaat en dat hij het leuk heeft met mij, dus waarom zouden we daar nu mee moeten stoppen. Ik heb hele tegenstrijdige gevoelens. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo iets wat ik met hem heb met iemand anders kan krijgen en ik sta daar nu ook totaal niet voor open. Ik wil mijn vriend bij me houden en ik wil met hem verder, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik hem niet kan veranderen en dat ik wil dat hij ook gelukkig is en dat er dus geen toekomst is voor ons.
Hij wil dit weekend afspreken maar vroeg of ik dat wel wil of dat ik afstand wil nemen. Natuurlijk wil ik afspreken met hem, maar ik weet niet of ik mezelf in de vingers snijd als ik dat maar blijf doen. Hoe lang zouden jullie zoiets volhouden? Ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf en de situatie aan moet. Ik weet wel dat ik nu constant verdrietig ben en elk moment kan gaan huilen en dat is ook niet fijn.
Hopelijk zijn er mensen met dezelfde ervaring en kunnen me tips geven. Alvast bedankt.
Ik ben ruim anderhalf jaar geleden al begonnen over samenwonen, omdat we allebei afstudeerden en werk gingen zoeken leek me dat een mooi moment (ik moest op zoek naar iets anders dan mijn studentenkamer) hij wilde dit niet en zei dat hij eerst een keer op zichzelf wilde wonen (hij heeft altijd bij zijn ouders gewoont en deel bij mij op m'n studentenkamer omdat we beide in Nijmegen studeerden). Ik snapte dit en heb toen voor mezelf iets gezocht en gevonden. Daar woon ik nu bijna een jaar.
Bij mij begint het heel erg te kriebelen om verder te gaan in onze relatie. We houden steeds meer van elkaar en willen elkaar steeds vaker zien, dus samenwonen lijkt me de logische volgende stap. Ik heb hem dat het afgelopen jaar ook wel vaak duidelijk gemaakt, maar hij vind het vreselijk dat ik in de binnenstad woon (hij is half fins en een buitenmens). Hij heeft een passie voor jagen en zou dat het liefst de hele dag door willen doen, nu heeft hij een kantoorbaan en gaat hij steeds meer verlangen naar het buitenleven. Hier in Nederland is dit haast onmogelijk.
Ik heb vaak tegen hem gezegd dat ik verder met hem wil en dat ik wil samenwonen en in de komende 5 jaar een gezin wil stichten. Hij is nu nog totaal niet toe aan kinderen, maar zegt wel graag kinderen te willen. Nu heeft hij mij een aantal weken geleden voor het eerst echt gezegd wat hij voor ogen heeft. Hij zegt niet gelukkig te kunnen zijn in Nederland. Dat hij naar het buitenland wil om daar het buitenleven te lijden. Ook zegt hij dat hij het zijn kinderen, mocht hij die ooit krijgen, niet wil aandoen om op te moeten groeien in Nederland (wat precies de redenen daarvoor zijn weet ik niet). Ik vind het heel erg om te horen dat hij hier niet gelukkig kan worden, maar ik snap het wel, als we in Finland op vakantie zijn dan bloeit hij helemaal op en merk ik dat hij zich volledig op zijn plek voelt.
Nu is het ding dus dat ik me juist hier in Nederland op mijn plek voel, en ik het hier zo slecht nog niet vind het n dat ik hier graag een gezin zou stichten (niet in een appartement, maar dat is niet onhaalbaar). Ik wil natuurlijk dst hij gelukkig word en dat betekent dus dat hij ooit naar het buitenland gaat en ik hier blijf en dat onze relatie dan voorbij is. Ik ben hier enorm verdrietig van en blijf maar piekeren over een mogelijke oplossing, maar die is er niet. Ik voel me heel wanhopig en een beetje depressief er ook van. Elke minuut dat ik niet afgeleid wordt door mijn werk of sport of iets anders denk ik hieraan en rollen de tranen over mijn wangen.
Nu weet ik ook niet goed hoe ik nu verder moet. We hebben nog een relatie, we doen dezelfde sport en we wonen in dezelfde stad. Hij wil bijna iedere dag nog afspreken, maar ik heb gezegd dat ik liever afstand neem omdat we geen toekomst samen hebben. Hij zegt dat ik het dan maar moet uitmaken, maar ik wil dit natuurlijk helemaal niet. Ik wil hem juist niet kwijt, maar als we het nog jaren laten duren zit ik straks met lege handen. Hij zegt dat hij er ook verdrietig van wordt, maar dat de kans bestaat dat hij nooit weg kan. Dan nog heeft hij een andere toekomstvisie. Ik ben daar nu heel erg mee bezig terwijl hij meer in het moment leeft. Hij zegt dat het voor nu goed gaat en dat hij het leuk heeft met mij, dus waarom zouden we daar nu mee moeten stoppen. Ik heb hele tegenstrijdige gevoelens. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo iets wat ik met hem heb met iemand anders kan krijgen en ik sta daar nu ook totaal niet voor open. Ik wil mijn vriend bij me houden en ik wil met hem verder, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik hem niet kan veranderen en dat ik wil dat hij ook gelukkig is en dat er dus geen toekomst is voor ons.
Hij wil dit weekend afspreken maar vroeg of ik dat wel wil of dat ik afstand wil nemen. Natuurlijk wil ik afspreken met hem, maar ik weet niet of ik mezelf in de vingers snijd als ik dat maar blijf doen. Hoe lang zouden jullie zoiets volhouden? Ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf en de situatie aan moet. Ik weet wel dat ik nu constant verdrietig ben en elk moment kan gaan huilen en dat is ook niet fijn.
Hopelijk zijn er mensen met dezelfde ervaring en kunnen me tips geven. Alvast bedankt.
donderdag 5 december 2019 22:36
Hoe lang heeft hij in Finland gewoond? Vind hij het buitenleven ook leuk als hij door de sneeuw naar zijn werk en sport moet? O, de afstanden zijn daar enorm. Dus met een echt ‘buitenleven’ kan hij dan weer niet werken en sporten bij een vereniging. Oftewel: romantiseert hij het niet? En zou jij naar Finland willen verhuizen?
donderdag 5 december 2019 22:37
Ik zou eerst onderzoeken of je echt niet iets kunt verzinnen dat je toch mee kunt. En ook wat hij concreet daar wil gaan doen en wat zijn plan is.
Ik vind dit alles erg vaag klinken.
Zo van: ik ga hier niks opbouwen want ik wil iets anders naar weet niet wat? Vanuit hem.
Ik zou het als het zo vaag blijft uit zelfbescherming hem inderdaad niet meer willen zien.
Ik vind dit alles erg vaag klinken.
Zo van: ik ga hier niks opbouwen want ik wil iets anders naar weet niet wat? Vanuit hem.
Ik zou het als het zo vaag blijft uit zelfbescherming hem inderdaad niet meer willen zien.
donderdag 5 december 2019 22:38
Jullie zijn op een leeftijd dat je de toekomst samen gaat bespreken en zeker gezien jullie al zolang samen zijn.
Hij is heel duidelijk in zijn wens en toekomstbeeld. Een gesetteld gezinsleven hier in Nederland wordt het niet , hij wil dit voor zichzelf niet en ook niet voor zijn evt kinderen. Hoe verdrietig ook, dit is wat het is en jij zal daar voor jezelf een keuze in moeten maken.
Heb je je ooit verdiept in een leven samen in Finland? Is dat voor jou net zo'n geen optie als dat dat voor hem in Nederland is dan zullen jullie wegen vroeg of laat scheiden.
Dan kun je zoals hij denkt je daar niet zo druk over maken en met de dag leven, maar daarmee ontneem je jezelf ook de mogelijkheid om opnieuw verliefd te worden op een man met wel een vergelijkbaar toekomstbeeld.
Moeilijk.. Sterkte met alle overwegingen.
Hij is heel duidelijk in zijn wens en toekomstbeeld. Een gesetteld gezinsleven hier in Nederland wordt het niet , hij wil dit voor zichzelf niet en ook niet voor zijn evt kinderen. Hoe verdrietig ook, dit is wat het is en jij zal daar voor jezelf een keuze in moeten maken.
Heb je je ooit verdiept in een leven samen in Finland? Is dat voor jou net zo'n geen optie als dat dat voor hem in Nederland is dan zullen jullie wegen vroeg of laat scheiden.
Dan kun je zoals hij denkt je daar niet zo druk over maken en met de dag leven, maar daarmee ontneem je jezelf ook de mogelijkheid om opnieuw verliefd te worden op een man met wel een vergelijkbaar toekomstbeeld.
Moeilijk.. Sterkte met alle overwegingen.
donderdag 5 december 2019 22:40
Ik snap dat je je wanhopig voelt, het lijkt me niet mogelijk jullie wensen te combineren. Als hij écht niet in Nederland wil verder leven en het liefst naar Finland gaat en jij ziet dat helemaal niet zitten en wil écht in ons land blijven dan gaat dat niet samen en is er maar 1 optie: de relatie verbreken en wel voordat er samengewoond gaat worden en kinderen gemaakt worden. Misschien dat iemand anders een alternatief kan verzinnen, maar ik helaas niet. Sterkte.
donderdag 5 december 2019 22:43
Ik zou eerst verdere opties bekijken. Net over de grens in Duitsland, Frankrijk of zelfs in Groot-Brittannië heb je al meer vrijheid maar hoef jij nog niet ver weg te zijn.
En zou jij echt niet kunnen aarden in Finland?
Heeft hij al concrete ideeën of alleen een gevoel?
Ik heb ook een ‘kriebel’ dat ik niet op mijn plek ben. Maar die kriebel verplaatst zich meestal gewoon mee naar waar ik ga. Vakanties zijn niet te vergelijken met het normale leven natuurlijk.
En zou jij echt niet kunnen aarden in Finland?
Heeft hij al concrete ideeën of alleen een gevoel?
Ik heb ook een ‘kriebel’ dat ik niet op mijn plek ben. Maar die kriebel verplaatst zich meestal gewoon mee naar waar ik ga. Vakanties zijn niet te vergelijken met het normale leven natuurlijk.
donderdag 5 december 2019 22:44
Maak het uit!
Jullie toekomstvisie is te verschillend.
Als je meegaat met wat hij wil en naar Finland emigreert en daar een gezin begint dan zit je daar vast.
Grote kans dat het uitdraait op een scheiding omdat je daar ongelukkig wordt.
Maar je kan niet terug naar Nederland omdat je dan de kinderen niet zomaar kan meenemen naar een ander land.
Dan zit je daar ongelukkig te zijn in een voor jou vreemd land.
Laat het niet zo ver komen en kap het nu af. Nu heb je nog ruim de kans om iemand te vinden die het zelfde wil als jij. Wacht niet tot je de druk van je klapperende eierstokken voelt en daardoor verkeerde keuzes maakt.
Jullie toekomstvisie is te verschillend.
Als je meegaat met wat hij wil en naar Finland emigreert en daar een gezin begint dan zit je daar vast.
Grote kans dat het uitdraait op een scheiding omdat je daar ongelukkig wordt.
Maar je kan niet terug naar Nederland omdat je dan de kinderen niet zomaar kan meenemen naar een ander land.
Dan zit je daar ongelukkig te zijn in een voor jou vreemd land.
Laat het niet zo ver komen en kap het nu af. Nu heb je nog ruim de kans om iemand te vinden die het zelfde wil als jij. Wacht niet tot je de druk van je klapperende eierstokken voelt en daardoor verkeerde keuzes maakt.
donderdag 5 december 2019 22:55
Met het laatste zeker helemaal eens!sugarmiss schreef: ↑05-12-2019 22:44Maak het uit!
Jullie toekomstvisie is te verschillend.
Als je meegaat met wat hij wil en naar Finland emigreert en daar een gezin begint dan zit je daar vast.
Grote kans dat het uitdraait op een scheiding omdat je daar ongelukkig wordt.
Maar je kan niet terug naar Nederland omdat je dan de kinderen niet zomaar kan meenemen naar een ander land.
Dan zit je daar ongelukkig te zijn in een voor jou vreemd land.
Laat het niet zo ver komen en kap het nu af. Nu heb je nog ruim de kans om iemand te vinden die het zelfde wil als jij. Wacht niet tot je de druk van je klapperende eierstokken voelt en daardoor verkeerde keuzes maakt.
Maar ze zijn nog jong. Beter proberen vanuit veilige situatie dwz oriënteren oa op werk, huis etc maar niet alles meteen opgeven en aan kinderen beginnen.
Waarom woont hij nog bij zijn ouders? Om geld te sparen voor Finland?
Heeft hij je ooit meegevraagd en meegenomen in zijn wens voor een toekomst daar?
donderdag 5 december 2019 22:55
Ik vind het tekenend dat hij na een relatie van 8 jaar nog niet met je wilde gaan samenwonen. Ik vind het tekenend dat hij niet gelukkig kan zijn bij jou maar dat de plek waar hij is bepalend is voor zijn geluk, met of zonder jou, met of zonder kinderen.
Als ik jou was zou ik hem dat geluk gunnen en zou ik jou zelf het geluk gunnen van iemand die bij jou wil zijn waar jij ook bent.
Als ik jou was zou ik hem dat geluk gunnen en zou ik jou zelf het geluk gunnen van iemand die bij jou wil zijn waar jij ook bent.
donderdag 5 december 2019 22:57
Je vriend zegt naar Finland te willen maar dat hij dat misschien nooit gaat doen. Waarom niet? Vanwege jou?
Je bent alleen op vakantie geweest in Finland. Waarom probeer je het niet een half jaartje? Of een jaar? Je hebt dan een stralende vriend die zich volledig op zijn gemak voelt en jij kan dan samenwonen wat jouw droom is. Misschien wilt hij wel in een stad in Finland wonen als compromis (als je dat wilt).
Waarom moet je het gelijk uit maken zonder alle antwoorden en echte plannen? Ik roep heel vaak ik verhuis hierheen, ik ga dit doen in mijn zomer, of dit, nee dit. Een idee is geen plan. En een plan betekent niet dat het een plan is zonder jou en ook niet dat het niet kan veranderen. Ik vind je een beetje een drama queen.
Je bent alleen op vakantie geweest in Finland. Waarom probeer je het niet een half jaartje? Of een jaar? Je hebt dan een stralende vriend die zich volledig op zijn gemak voelt en jij kan dan samenwonen wat jouw droom is. Misschien wilt hij wel in een stad in Finland wonen als compromis (als je dat wilt).
Waarom moet je het gelijk uit maken zonder alle antwoorden en echte plannen? Ik roep heel vaak ik verhuis hierheen, ik ga dit doen in mijn zomer, of dit, nee dit. Een idee is geen plan. En een plan betekent niet dat het een plan is zonder jou en ook niet dat het niet kan veranderen. Ik vind je een beetje een drama queen.
donderdag 5 december 2019 22:58
Ze hebben zelf in de hand of ze daar een gezin stichten of niet. Je zit er dus niet zo maar vast. Ze zijn jong genoeg voor heel veel levenskeuzes. Ik lees ook niet zoveel verschillen in toekomstvisie. Probeer het gewoon.sugarmiss schreef: ↑05-12-2019 22:44Maak het uit!
Jullie toekomstvisie is te verschillend.
Als je meegaat met wat hij wil en naar Finland emigreert en daar een gezin begint dan zit je daar vast.
Grote kans dat het uitdraait op een scheiding omdat je daar ongelukkig wordt.
Maar je kan niet terug naar Nederland omdat je dan de kinderen niet zomaar kan meenemen naar een ander land.
Dan zit je daar ongelukkig te zijn in een voor jou vreemd land.
Laat het niet zo ver komen en kap het nu af. Nu heb je nog ruim de kans om iemand te vinden die het zelfde wil als jij. Wacht niet tot je de druk van je klapperende eierstokken voelt en daardoor verkeerde keuzes maakt.
anoniem_294113 wijzigde dit bericht op 05-12-2019 23:05
Reden: .
Reden: .
1.17% gewijzigd
donderdag 5 december 2019 23:01
Ik woon zelf niet meer in Nederland en dit doet mij best pijn eigenlijk. Het idee dat mijn familie en vrienden denken dat het aan hen ligt... Het ligt echt ábsoluut niet aan hen.
donderdag 5 december 2019 23:08
Dit is de hamvraag.Peertjes schreef: ↑05-12-2019 22:55Met het laatste zeker helemaal eens!
Maar ze zijn nog jong. Beter proberen vanuit veilige situatie dwz oriënteren oa op werk, huis etc maar niet alles meteen opgeven en aan kinderen beginnen.
Waarom woont hij nog bij zijn ouders? Om geld te sparen voor Finland?
Heeft hij je ooit meegevraagd en meegenomen in zijn wens voor een toekomst daar?
Zoals ik het lees, ziet hij niet alleen geen toekomst in NL maar ook niet met jou, TO.
donderdag 5 december 2019 23:10
Hij is in Nederland geboren en opgegroeid, heeft nooit in Finland gewoond. Ik wil niet alles achterlaten en naar Finland verhuizen. Hoe leuk ik de vakanties daar ook vind, wonen en werken is toch een ander verhaal en zo erg trekt het mij niet (de taal is overigens ook echt onmogelijk). Ik vind het een te grote stap om daarheen te verhuizen, ik zou wel graag een vakantiehuis daar kopen en er regelmatig zijn, maar verder hou ik van m'n leven hier. Ik zeg hem ook vaak dat hij niet alleen maar kan doen in Finland wat wij in de vakantie doen en dat snoat hij ook, maar hij kan niet leven met die 25 vakantiedagen die hij hier heeft. Hij heeft nog geen concrete plannen aangezien het uit huis gaan ook nog steeds op zich laat wachten. Hij is met het hier en nu bezig terwijl ik wel behoorlijk bezig ben met mijn toekomst. Het is gewoon erg lastig. Ik zie dus eigenlijk twee opties: mee emigreren, wanneer dat er ook van komt, of alleen verder gaan en me weer openstellen voor een nieuwe relatie. Ik vind het niet echt een drama, maar het is moeilijk en doet erg veel pijn.
donderdag 5 december 2019 23:18
Waarom woont hij nog bij zijn ouders?
Als hij nog helemaal niet bezig is met concrete plannen mbt emigreren, waar is ie dan wel mee bezig? Iig niet met zelfstandigheid wb wonen ed en hij heeft blijkbaar ook geen behoefte een stap verder te gaan met jou?
Vind het wel best bij pa en ma?
Zou iig niet gaan emigreren met een man die tot dan toe bij pa en ma heeft gewoond.
Als hij nog helemaal niet bezig is met concrete plannen mbt emigreren, waar is ie dan wel mee bezig? Iig niet met zelfstandigheid wb wonen ed en hij heeft blijkbaar ook geen behoefte een stap verder te gaan met jou?
Vind het wel best bij pa en ma?
Zou iig niet gaan emigreren met een man die tot dan toe bij pa en ma heeft gewoond.
donderdag 5 december 2019 23:19
Relaties zijn bedoeld om samen te groeien en van elkaar de beste versie te maken.
Als dat er niet meer in zit dan is het tijd om verder te gaan hoe moeilijk dat af en toe ook is.
Maar in mijn ogen betekent liefde iemand los willen en durven te laten, zodat hij/ zij verder kan de beste versie van zichzelf te creëren.
Dat betekent dus dat je nog steeds een diepgaande vriendschapsrelatie kunt onderhouden, maar dat de intimiteit en het romantische verwachtingspatroon er niet meer is.
Als dat er niet meer in zit dan is het tijd om verder te gaan hoe moeilijk dat af en toe ook is.
Maar in mijn ogen betekent liefde iemand los willen en durven te laten, zodat hij/ zij verder kan de beste versie van zichzelf te creëren.
Dat betekent dus dat je nog steeds een diepgaande vriendschapsrelatie kunt onderhouden, maar dat de intimiteit en het romantische verwachtingspatroon er niet meer is.
donderdag 5 december 2019 23:21
Je kunt ook een break nemen. Als je dan iemand leuks tegenkom ben je tenminste vrij.
En het is mentaal dan heel anders.
Halfbakken relatie met een onvolwassen man nee dat lijkt me niet iets waar TO nu wel heel happy van gaat worden.
Knopen doorhakken, dat gaat haar wel helpen. Zo lees ik het althans. En die vriend van haar is daar niet zo goed in. Buiten dat ie niet hakt ziet hij niet eens dat er een knoop is.
Hij vind alles wel best zo.
