Relaties
alle pijlers
Voor altijd alleen blijven accepteren en gelukkig zijn
woensdag 16 augustus 2017 11:17
Hallo dames,
Ik ben begin 30 en inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het ergens eigenlijk wel prima vind als ik voor altijd alleen zou blijven. Tuurlijk soms wel jammer, maar in principe ook weer heel erg fijn.
Herkent iemand dit en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik ben begin 30 en inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het ergens eigenlijk wel prima vind als ik voor altijd alleen zou blijven. Tuurlijk soms wel jammer, maar in principe ook weer heel erg fijn.
Herkent iemand dit en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
yasinaa wijzigde dit bericht op 18-01-2018 14:41
74.74% gewijzigd
woensdag 16 augustus 2017 12:47
Ik herken het ook in mijzelf. Na nare ervaringen met relaties ben ik er ook klaar mee. En ik vind het fijn om alleen te wonen en alleen regie te hebben over mijn leven.
In het verleden werd ik weleens getriggerd als ik een man leuk vond, maar dat is nu minder omdat ik mijzelf beter ken. Het hebben van een relatie zie ik niet meer als een doel, maar als een optie waarvoor je kunt kiezen in het leven. En er zijn meer opties die een leven vol maken dan het hebben en behouden van een relatie.
Sowieso kun je nooit van tevoren zeggen of je nog eens verliefd zult worden, maar dan kun je altijd nog op dat moment kijken of een relatie aangaan past in je leven.
In het verleden werd ik weleens getriggerd als ik een man leuk vond, maar dat is nu minder omdat ik mijzelf beter ken. Het hebben van een relatie zie ik niet meer als een doel, maar als een optie waarvoor je kunt kiezen in het leven. En er zijn meer opties die een leven vol maken dan het hebben en behouden van een relatie.
Sowieso kun je nooit van tevoren zeggen of je nog eens verliefd zult worden, maar dan kun je altijd nog op dat moment kijken of een relatie aangaan past in je leven.
woensdag 16 augustus 2017 12:55
Ik ben ook begin 30 en al tijden alleen. De juiste man steeds niet tegen gekomen. Vind het wel prima zo zonder relatie op het moment. Kan gewoon lekker mijn eigen ding doen, en vind het ook na het werk wel eens heerlijk om alleen te zijn s avonds.
Als het wel op mijn pad komt prima, maar tot die tijd vermaak ik me ook prima alleen hoor. Laat mijn geluk in ieder geval niet afhangen van het wel of niet hebben van een relatie.
Als het wel op mijn pad komt prima, maar tot die tijd vermaak ik me ook prima alleen hoor. Laat mijn geluk in ieder geval niet afhangen van het wel of niet hebben van een relatie.
woensdag 16 augustus 2017 12:55
Hier ook halverwege de 30 al bijna 20 jaar single (sinds 1e verkering). In eerste instantie omdat ik omwille van mijn kinderen geen nieuwe relatie aan wilde gaan, maar echt gemist heb ik het niet, en nu ze uit huis zijn voel ik die behoefte nog niet. Hormonen stil ik door FWB 
Wel een wat andere situatie dus, maar toch. Happy Single kan prima! Maar wat andere zeggen ook: je hoeft nog helemaal niks uit te sluiten.
Wel een wat andere situatie dus, maar toch. Happy Single kan prima! Maar wat andere zeggen ook: je hoeft nog helemaal niks uit te sluiten.
woensdag 16 augustus 2017 12:57
Diep van binnen wil je een relatie maar maken de teleurstellingen dat je nu denkt dat alleen/ single zijn beter/ leuker is.
Dat vind ik toch iets anders als hoe ik mijn leven als single ( alleen ben ik zelden) ervaar. Denk dat je dan ook misschien wel baat hebt bij een coach.
Ik ben boven de 40. Ooit getrouwd geweest ( bewust kinderloos) en na wat kort scharrelwerk nu alweer zo'n 5 jaar single. Mijn single zijn zie ik echt als een hele grote vrijheid die me op veel vlakken veel gebracht heeft. Binnen mijn werk ben ik al vrij in werkzaamheden/dagen/uren etc maar heb ik daardoor ook jaren in het buitenland kunnen wonen.. Iets wat ik binnen mijn huwelijk nooit zo had kunnen ervaren/ doen. Maar zoals gezegd, laat ik dingen open en zie ik wel wat volgende week, maand of jaar me brengt.
Dat vind ik toch iets anders als hoe ik mijn leven als single ( alleen ben ik zelden) ervaar. Denk dat je dan ook misschien wel baat hebt bij een coach.
Ik ben boven de 40. Ooit getrouwd geweest ( bewust kinderloos) en na wat kort scharrelwerk nu alweer zo'n 5 jaar single. Mijn single zijn zie ik echt als een hele grote vrijheid die me op veel vlakken veel gebracht heeft. Binnen mijn werk ben ik al vrij in werkzaamheden/dagen/uren etc maar heb ik daardoor ook jaren in het buitenland kunnen wonen.. Iets wat ik binnen mijn huwelijk nooit zo had kunnen ervaren/ doen. Maar zoals gezegd, laat ik dingen open en zie ik wel wat volgende week, maand of jaar me brengt.
woensdag 16 augustus 2017 13:01
Hallo Allemaal.
Heel herkenbaar allemaal.
Al mijn vrienden hebben een relatie en ook kinderen.
Ik was de enige van de vrienden die min of meer altijd single is gebleven,en nu nog steeds.
Ik ben bijna 10 jaar single,en ik heb nu een jaar of 6 niet meer gedate.
Ik moet zeggen,ik vind het prima zo.
Deze tijd lijk me het niet leuk om te daten,ik ken een aantal mensen die op dating sites zitten,maar vaak zonder resultaat.
Soms denk ik waarom steek je er zo veel energie in,en dat ge app de hele tijd,en die social media
Ik ben blij dat ik niet meer in het dating wereldje bevind. Ik heb gelukkig ook geen social media.
Ooit heb ik wel via internet gedate,maar dat was toen ik een jaar of 30/ 33 jaar was.
want iedereen kreeg een relatie,en ik wou het ook.
Maar dat werkte niet voor mij,want ik had en heb totaal geen kinder wens,en kinderloze mannen waren en zijn niet te vinden.
ik ben nu 44,en ik merk dat ik gelukkiger ben dan 10 a 12 jaar geleden,ik heb wel vrienden,maar de meeste wonen aan de andere kant van het land,randstad,en ik woon in het zuiden van het land.
Dus ff een bakkie doen ,dat zit er niet bij,dan plannen we een weekend.
ik ben ook een vrij persoon,ik ben op mn vrijheid gesteld,en dat zoek ik ook in een man,en ruimdenkend zijn vind ik ook belangrijk.
Ik ga graag naar festivals,dus een burgelijk leventje is niet weg gelegd voor me.
reizen dat doe ik ook graag,maar ga niet alleen,ooit een single reis gedaan,de mensen waren leuk,maar vakantie is voor mij zelf bepalen wat ik doe en waneer.
Ik ben een actief persoon,ik sport ook wel bij een fitnis school,je praat met die mensen en daar blijf het bij,als import kom je moeilijk tussen de limburgers,en ze zijn veel burgelijker ingesteld dan de mensen uit de randstad,daar zijn de mensen heel ondernemender.
En heb je geen relatie,dan hoor je toch er minder bij hier zo in het zuiden,daar heeft werkelijk iedereen een relatie,en vooral de vrouwen.
De mannen vind ik veel minder leuk in het zuiden,in het westen zijn de mannen leuker.
Op het werk,heb ik buiten het werk om ook geen contact met mn collega s,ik werk in een mannen wereld,en dus heb ik de behoefte ook niet om met getrouwde mannen af te spreken.
Soms moet je er bij neer leggen dat het niet lukt,ik heb me er ook bij neer gelegd,dat ik niemand zal ontmoeten.
Het enige waar ik bang voor ben,als mn moeder er niet is,dan dat ik alleen blijf.
Maar ook daar zal ik me bij neer moeten leggen,het is niet anders.
Heel herkenbaar allemaal.
Al mijn vrienden hebben een relatie en ook kinderen.
Ik was de enige van de vrienden die min of meer altijd single is gebleven,en nu nog steeds.
Ik ben bijna 10 jaar single,en ik heb nu een jaar of 6 niet meer gedate.
Ik moet zeggen,ik vind het prima zo.
Deze tijd lijk me het niet leuk om te daten,ik ken een aantal mensen die op dating sites zitten,maar vaak zonder resultaat.
Soms denk ik waarom steek je er zo veel energie in,en dat ge app de hele tijd,en die social media
Ik ben blij dat ik niet meer in het dating wereldje bevind. Ik heb gelukkig ook geen social media.
Ooit heb ik wel via internet gedate,maar dat was toen ik een jaar of 30/ 33 jaar was.
want iedereen kreeg een relatie,en ik wou het ook.
Maar dat werkte niet voor mij,want ik had en heb totaal geen kinder wens,en kinderloze mannen waren en zijn niet te vinden.
ik ben nu 44,en ik merk dat ik gelukkiger ben dan 10 a 12 jaar geleden,ik heb wel vrienden,maar de meeste wonen aan de andere kant van het land,randstad,en ik woon in het zuiden van het land.
Dus ff een bakkie doen ,dat zit er niet bij,dan plannen we een weekend.
ik ben ook een vrij persoon,ik ben op mn vrijheid gesteld,en dat zoek ik ook in een man,en ruimdenkend zijn vind ik ook belangrijk.
Ik ga graag naar festivals,dus een burgelijk leventje is niet weg gelegd voor me.
reizen dat doe ik ook graag,maar ga niet alleen,ooit een single reis gedaan,de mensen waren leuk,maar vakantie is voor mij zelf bepalen wat ik doe en waneer.
Ik ben een actief persoon,ik sport ook wel bij een fitnis school,je praat met die mensen en daar blijf het bij,als import kom je moeilijk tussen de limburgers,en ze zijn veel burgelijker ingesteld dan de mensen uit de randstad,daar zijn de mensen heel ondernemender.
En heb je geen relatie,dan hoor je toch er minder bij hier zo in het zuiden,daar heeft werkelijk iedereen een relatie,en vooral de vrouwen.
De mannen vind ik veel minder leuk in het zuiden,in het westen zijn de mannen leuker.
Op het werk,heb ik buiten het werk om ook geen contact met mn collega s,ik werk in een mannen wereld,en dus heb ik de behoefte ook niet om met getrouwde mannen af te spreken.
Soms moet je er bij neer leggen dat het niet lukt,ik heb me er ook bij neer gelegd,dat ik niemand zal ontmoeten.
Het enige waar ik bang voor ben,als mn moeder er niet is,dan dat ik alleen blijf.
Maar ook daar zal ik me bij neer moeten leggen,het is niet anders.
woensdag 16 augustus 2017 13:09
Dat vind ik ook Ginerva.
Je kan doen waar je zin in heb.
En als ik een weekend naar Amsterdam of zo ga,dan hoef ik tegen niemand te zeggen,doei ik ben weg.
Nu trek ik de deur achter mn reet dicht,en ik zie wel waneer ik thuis kom.
Een relatie in deze tijd is ook geen koek en ei,ik ben blij dat ik niet die scheidingen heb mee gemaakt,want dat lijk me verschrikkelijk.
Mijn ouders waren ook gescheiden,ik zou dat niet mee willen maken.
Alleen zijn heeft zeker ook veel voordelen.
Je kan doen waar je zin in heb.
En als ik een weekend naar Amsterdam of zo ga,dan hoef ik tegen niemand te zeggen,doei ik ben weg.
Nu trek ik de deur achter mn reet dicht,en ik zie wel waneer ik thuis kom.
Een relatie in deze tijd is ook geen koek en ei,ik ben blij dat ik niet die scheidingen heb mee gemaakt,want dat lijk me verschrikkelijk.
Mijn ouders waren ook gescheiden,ik zou dat niet mee willen maken.
Alleen zijn heeft zeker ook veel voordelen.
woensdag 16 augustus 2017 13:09
Bedankt voor de reacties! Wel rot dat het voor velen toch wel herkenbaar is wat ik hier heb geschreven. Het is soms lastig qua gevoel. Het beste is dus gewoon loslaten en zien wat er gebeurt, alleen hoe zorg ik ervoor dat die 'emotionele boemerang' afneemt of geheel weg gaat. Want voor de rest ben ik best wel gelukkig alleen soms komt dit weer naar boven. Dat vind ik lastig. Hoe zou ik dat kunnen oplossen? Wat voor een coach zou eventueel hierbij kunnen helpen? Of neemt dit vanzelf af?
woensdag 16 augustus 2017 13:11
Ja alleen zijn is ook weer heel fijn, dat ook weer, zeker weten,maar dan komen toch die behoeftes weer en word ik ook weer geconfronteerd met mannen die op me afkomen, waarvan een enkele weer te leuk is om te laten lopen maar uiteindelijk werkt het weer niet helaas. Nja wie weet wat de toekomst nog brengt.
woensdag 16 augustus 2017 13:18
Mij hielp het vooral om te bedenken dat ik in een relatie wrsch regelmatig de balen zou hebben dat ik niet vaak genoeg alleen kon zijn.Yasinaa schreef: ↑16-08-2017 13:09Bedankt voor de reacties! Wel rot dat het voor velen toch wel herkenbaar is wat ik hier heb geschreven. Het is soms lastig qua gevoel. Het beste is dus gewoon loslaten en zien wat er gebeurt, alleen hoe zorg ik ervoor dat die 'emotionele boemerang' afneemt of geheel weg gaat. Want voor de rest ben ik best wel gelukkig alleen soms komt dit weer naar boven. Dat vind ik lastig. Hoe zou ik dat kunnen oplossen? Wat voor een coach zou eventueel hierbij kunnen helpen? Of neemt dit vanzelf af?
Nu vind ik het soms jammer dat ik geen relatie heb, maar meestal vind ik het prima.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
woensdag 16 augustus 2017 13:24
Ik ben intussen 45 en probeer mij al heel lang neer te leggen bij het feit dat ik voor altijd alleen zal blijven. Mijn kinderwens is ook iets waar ik mij maar overheen moet zetten, zal ook wel nooit meer gebeuren. Ben zelf ook wel een paar keer hopeloos verliefd geworden op vrouwen die mij niet wilden. Ook wel tegen de verkeerde vrouwen aangelopen. Helaas ben ik niet in staat om een relatie aan te gaan met iemand waar ik geen gevoelens voor heb, alleen maar voor het hebben van een relatie, dus dat heb ik ook nooit gedaan.
Ben nu zo gewend aan het single leven. Natuurlijk mis ik de intimiteit, het samen zijn met iemand en er zijn momenten en gelegenheden dat zoiets er keihard inhakt. Maar dat is nu eenmaal zo en ik kan er ook niets aan veranderen. Voor de rest heb ik gewoon mijn eigen leven, mijn eigen contacten, mijn eigen hobby's en bezigheden. Zaken die nu zo'n deel van mijn leven uitmaken dat ik ook zo snel niet weet hoe ik daar een eventuele relatie mee moet combineren.
Maar die 'emotionele boemerang' die blijft altijd terugkomen. En ik wil eigenlijk de hoop niet opgeven, want dan heb ik het gevoel dat ik dan helemaal niets meer heb om voor te leven (ja, alleen nog mijzelf). Dus ik blijf toch altijd nog om mij heen kijken. En ja, ik val nog steeds op vrouwen die van een leeftijd zijn dat ze iets qua gezin willen opbouwen, zelfs al ben ik zelf al vele jaren ouder dan hen, dus mijn potentiele doelgroep wordt met het jaar groter, maar deze groep is ook oververtegenwoordigd met vrouwen die allerlei rugzakken meeslepen.
Ben nu zo gewend aan het single leven. Natuurlijk mis ik de intimiteit, het samen zijn met iemand en er zijn momenten en gelegenheden dat zoiets er keihard inhakt. Maar dat is nu eenmaal zo en ik kan er ook niets aan veranderen. Voor de rest heb ik gewoon mijn eigen leven, mijn eigen contacten, mijn eigen hobby's en bezigheden. Zaken die nu zo'n deel van mijn leven uitmaken dat ik ook zo snel niet weet hoe ik daar een eventuele relatie mee moet combineren.
Maar die 'emotionele boemerang' die blijft altijd terugkomen. En ik wil eigenlijk de hoop niet opgeven, want dan heb ik het gevoel dat ik dan helemaal niets meer heb om voor te leven (ja, alleen nog mijzelf). Dus ik blijf toch altijd nog om mij heen kijken. En ja, ik val nog steeds op vrouwen die van een leeftijd zijn dat ze iets qua gezin willen opbouwen, zelfs al ben ik zelf al vele jaren ouder dan hen, dus mijn potentiele doelgroep wordt met het jaar groter, maar deze groep is ook oververtegenwoordigd met vrouwen die allerlei rugzakken meeslepen.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
woensdag 16 augustus 2017 13:39
woensdag 16 augustus 2017 14:02
Beide. Simpelweg doordat ik uit ervaring weet hoe het zou kunnen zijn. En dat mis ik dan wanneer ik in een omgeving kom waar zoiets voor zou kunnen komen.
Dat is gewoon de realiteit. Ik heb wel eens een tijd geprobeerd om zulke gevoelens te negeren, weg te drukken dus of onderdrukken. Maar de realiteit is nu eenmaal dat die gevoelens er nu eenmaal zijn, negeren brengt dan echt geen oplossing, maakt het alleen maar erger. Dus gewoon toelaten die gevoelens, het zijn tenslotte mijn gevoelens en daarom heb ik er ook alle recht op om ze te hebben. Heb wel geleerd om ze niet continue maar te delen met anderen maar ze voor mijzelf te houden, men kan er verder toch weinig mee.
Hetzelfde geldt tenslotte ook voor koppels die in een goedlopende gelukkige relatie zitten, ook die zullen individueel wel eens zo'n moment hebben dat ze gevoelens hebben bij het zien van wat een vrije single allemaal in diens leven heeft, daar hebben ze evengoed recht op. Het is geen competitie tussen de verschillende groepen over wie wel en wie geen gevoelens zou mogen hebben, ook al wordt het wel te vaak zo gezien.
Geluk zal je toch puur uit jezelf moeten halen, Geluk is een gevoel dat je zelf hebt, een ander kan bijdragen aan hoe gelukkig iemand zich voelt, maar dat gevoel is van de persoon zelf en gemaakt door de persoon zelf, daar heeft de ander niet meer invloed in dan dat de persoon zelf toestaat. De enige die jouw state of mind kan wijzigen ben jijzelf tenslotte.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
woensdag 16 augustus 2017 14:03
Drie maanden geleden heb ik mijn relatie met mijn ex-vriend uitgemaakt. Ik voelde niet meer genoeg voor hem om de relatie te laten voortduren, ik zag hem alleen nog maar als beste vriend.
Het heeft lang geduurd voor ik de knoop durfde door te hakken, want: je weet wat je hebt en je weet niet wat je ervoor terug krijgt.
Toen ik eenmaal de beslissing had genomen om dat toch te doen had ik zin in mijn toekomst: Eerst lekker alleen, mijn eigen huisje regelen, gewoon mijn eigen ding doen, misschien rondscharrelen. Geen haast met een nieuwe relatie, want om kinderen hoef ik het toch niet te doen (40 he?).
Ik zag het helemaal voor me en ik had er zin in.
En toen... toen kwam ik hém tegen. Mijn nieuwe vriend, die ik eigenlijk niet had gepland. Zeker niet zo snel.
Maar hij is zóóó leuk en ik ben heel erg verliefd op hem. Dus ik heb het maar gewoon genomen zoals het kwam... en het bevalt me heel goed.
Wat ik hiermee wil zeggen is: plan niet te veel... laat het over je heen komen. Als je blij bent om zonder relatie te zijn is dat goed, als je blij bent dat je wel een relatie hebt is dat ook goed. Waarom moet je nu iets beslissen voor de rest van je leven? Zie gewoon hoe het loopt... dat is het makkelijkst.
Het heeft lang geduurd voor ik de knoop durfde door te hakken, want: je weet wat je hebt en je weet niet wat je ervoor terug krijgt.
Toen ik eenmaal de beslissing had genomen om dat toch te doen had ik zin in mijn toekomst: Eerst lekker alleen, mijn eigen huisje regelen, gewoon mijn eigen ding doen, misschien rondscharrelen. Geen haast met een nieuwe relatie, want om kinderen hoef ik het toch niet te doen (40 he?).
Ik zag het helemaal voor me en ik had er zin in.
En toen... toen kwam ik hém tegen. Mijn nieuwe vriend, die ik eigenlijk niet had gepland. Zeker niet zo snel.
Maar hij is zóóó leuk en ik ben heel erg verliefd op hem. Dus ik heb het maar gewoon genomen zoals het kwam... en het bevalt me heel goed.
Wat ik hiermee wil zeggen is: plan niet te veel... laat het over je heen komen. Als je blij bent om zonder relatie te zijn is dat goed, als je blij bent dat je wel een relatie hebt is dat ook goed. Waarom moet je nu iets beslissen voor de rest van je leven? Zie gewoon hoe het loopt... dat is het makkelijkst.
woensdag 16 augustus 2017 14:47
Mooie post en fijn advies.Yraatje schreef: ↑16-08-2017 14:03Drie maanden geleden heb ik mijn relatie met mijn ex-vriend uitgemaakt. Ik voelde niet meer genoeg voor hem om de relatie te laten voortduren, ik zag hem alleen nog maar als beste vriend.
Het heeft lang geduurd voor ik de knoop durfde door te hakken, want: je weet wat je hebt en je weet niet wat je ervoor terug krijgt.
Toen ik eenmaal de beslissing had genomen om dat toch te doen had ik zin in mijn toekomst: Eerst lekker alleen, mijn eigen huisje regelen, gewoon mijn eigen ding doen, misschien rondscharrelen. Geen haast met een nieuwe relatie, want om kinderen hoef ik het toch niet te doen (40 he?).
Ik zag het helemaal voor me en ik had er zin in.
En toen... toen kwam ik hém tegen. Mijn nieuwe vriend, die ik eigenlijk niet had gepland. Zeker niet zo snel.
Maar hij is zóóó leuk en ik ben heel erg verliefd op hem. Dus ik heb het maar gewoon genomen zoals het kwam... en het bevalt me heel goed.
Wat ik hiermee wil zeggen is: plan niet te veel... laat het over je heen komen. Als je blij bent om zonder relatie te zijn is dat goed, als je blij bent dat je wel een relatie hebt is dat ook goed. Waarom moet je nu iets beslissen voor de rest van je leven? Zie gewoon hoe het loopt... dat is het makkelijkst.
Wat ik bij jou zie, 3 maanden single en dan alweer het geluk hebben iemand tegen te komen waar én jij verliefd op bent én die verliefd is op jou, dat zie ook vaak bij vriendinnen. Het lijkt wel of sommige mensen de mazzel hebben redelijk makkelijk weer een nieuw iemand tegen te komen, heerlijk lijkt me dat. Ik denk echter wel dat je het gevoel van 3 maanden single niet echt kan vergelijken met iemand die bijvoorbeeld 10 jaar single o.i.d. is. Ik ben inmiddels 6 jaar single, en de eerste 1,5-2 jaar genoot ik volop; ik ben echt opnieuw vrienden geworden met mijzelf als het ware. Maar nu ben ik ook wel op een punt dat ik sommige dingen gewoon niet leuk vind en ik merk dat ik die gevoelens van "Blughhh" wel steeds beter durf toe te laten, en dat scheelt een hoop. Dat maakt alle fijne dingen ook een stuk fijner op de een of andere manier.
woensdag 16 augustus 2017 14:50
Die kinderwens, dat vind ik een lastige. Ik was altijd de kindervriendin, altijd oppassen, spelen met kleine kinderen, degene waarvan iedereen zei "jij wordt vast een super moeder". En degene die riep "als ik niemand vind, dan doe ik het alleen!".
Nou van dat laatste ben ik voorlopig heel hard teruggekomen. Mijn financiële situatie is er niet naar. En daarnaast is een kind alleen opvoeden kei en kei zwaar.
Ik vind kinderen nog steeds leuk. Hou oneindig veel van m'n neefjes en nichtjes. Maar zelfs bij hen ben ik blij dat ik op een gegeven moment me terug kan trekken.
Ik ben een beetje door het leven gegaan waarbij 'het idee van dingen' me wel leuk leek. Maar die in de praktijk niets voor mij bleken te zijn. Heel lang ging dat goed. Maar op werkvlak is dat uiteindelijk flink fout gegaan. Tot het punt waarop ik oprecht geen idee heb wat ik met mijn twee studies nog aanmoet en m'n dagen slijt op een klantenservice.
Soms ben ik bang dat het met mijn 'kinderwens' net zo is. Het idee van kinderen is leuk maar de realiteit is zwaar. Of praat ik het alleen maar goed omdat het idee nooit kinderen te zullen hebben anders te hartverscheurend is? Daar ben ik nog niet uit voor mezelf. Het zou bij mij biologisch allemaal nog kunnen, tijd zat. Maar het voelt gewoon alsof het er niet meer inzit. En ik weet gewoon niet goed of ik het wel wil.
Mijn ouders zijn er allebei nog. We zijn thuis met vier kinderen. Nu heb ik nog genoeg familie-basis. Een plek om kerst en Sinterklaas te vieren. Maar hoe zit het straks? Als ik ouder word? Ik word nu door veel vrienden al 'vergeten' in die zin dat ze allerlei speciale dingen met stellen doen, maar mij daar nooit voor vragen (of wel, maar dan is het om ondertussen op hun kinderen te passen).
Lastige vragen hoor.
Nou van dat laatste ben ik voorlopig heel hard teruggekomen. Mijn financiële situatie is er niet naar. En daarnaast is een kind alleen opvoeden kei en kei zwaar.
Ik vind kinderen nog steeds leuk. Hou oneindig veel van m'n neefjes en nichtjes. Maar zelfs bij hen ben ik blij dat ik op een gegeven moment me terug kan trekken.
Ik ben een beetje door het leven gegaan waarbij 'het idee van dingen' me wel leuk leek. Maar die in de praktijk niets voor mij bleken te zijn. Heel lang ging dat goed. Maar op werkvlak is dat uiteindelijk flink fout gegaan. Tot het punt waarop ik oprecht geen idee heb wat ik met mijn twee studies nog aanmoet en m'n dagen slijt op een klantenservice.
Soms ben ik bang dat het met mijn 'kinderwens' net zo is. Het idee van kinderen is leuk maar de realiteit is zwaar. Of praat ik het alleen maar goed omdat het idee nooit kinderen te zullen hebben anders te hartverscheurend is? Daar ben ik nog niet uit voor mezelf. Het zou bij mij biologisch allemaal nog kunnen, tijd zat. Maar het voelt gewoon alsof het er niet meer inzit. En ik weet gewoon niet goed of ik het wel wil.
Mijn ouders zijn er allebei nog. We zijn thuis met vier kinderen. Nu heb ik nog genoeg familie-basis. Een plek om kerst en Sinterklaas te vieren. Maar hoe zit het straks? Als ik ouder word? Ik word nu door veel vrienden al 'vergeten' in die zin dat ze allerlei speciale dingen met stellen doen, maar mij daar nooit voor vragen (of wel, maar dan is het om ondertussen op hun kinderen te passen).
Lastige vragen hoor.
woensdag 16 augustus 2017 15:21
Het is heerlijk, zonder enige twijfel. Anders was ik er ook niet verder mee gegaan natuurlijk. Neemt niet weg dat ik echt niet 100 % gelukkig ben momenteel. Ik voel me namelijk best rot ten opzichte van mijn ex-vriend, die heel verdrietig en gekwetst en boos is.Timetraveler schreef: ↑16-08-2017 14:47Mooie post en fijn advies.
Wat ik bij jou zie, 3 maanden single en dan alweer het geluk hebben iemand tegen te komen waar én jij verliefd op bent én die verliefd is op jou, dat zie ook vaak bij vriendinnen. Het lijkt wel of sommige mensen de mazzel hebben redelijk makkelijk weer een nieuw iemand tegen te komen, heerlijk lijkt me dat. Ik denk echter wel dat je het gevoel van 3 maanden single niet echt kan vergelijken met iemand die bijvoorbeeld 10 jaar single o.i.d. is. Ik ben inmiddels 6 jaar single, en de eerste 1,5-2 jaar genoot ik volop; ik ben echt opnieuw vrienden geworden met mijzelf als het ware. Maar nu ben ik ook wel op een punt dat ik sommige dingen gewoon niet leuk vind en ik merk dat ik die gevoelens van "Blughhh" wel steeds beter durf toe te laten, en dat scheelt een hoop. Dat maakt alle fijne dingen ook een stuk fijner op de een of andere manier.
Ik wil absoluut niet het beeld geven dat ik mezelf vergelijk met iemand die al heel lang single is. Juist niet. Eigenlijk alleen maar dat je het leven moet nemen zoals het komt. Een vriendin van me was wel jarenlang single, kwam nooit de juiste tegen en heeft nu alweer een aantal jaar een zeer gelukkige relatie en ook nog eens een kindje.
En ik had dus bedacht dat ik eindelijk geen "haast" had om een partner te vinden. De noodzaak was er niet, want op je 40e nog bewust voor kinderen kiezen is niet mijn ding. Dat betekende dus dat ik gewoon eerst lekker voor mezelf kon kiezen en alleen maar rekening met mezelf kon houden.
En toen liep het dus anders dan gepland.
woensdag 16 augustus 2017 15:28
Dit herken ik ook, behalve dat ik geen broers/zussen heb, het is echt mijn oma (maar die leeft ook geen 20 jaar meer), mijn ouders en ik. En vanaf jongs af aan heb ik altijd van iedereen te horen gekregen dat je "Vrienden tenminste kan kiezen, maar familie niet". En dat is waar. Maar ik merk nu (ben midden twintig), dat sommige vriendinnen je echt kunnen laten vallen als een baksteen zodra zij wel gesetteld zijn en jij niet, en dat familie in deze leeftijd weer steeds belangrijker lijkt te worden voor mensen. En dat vind ik soms best moeilijk en ook een onveilig gevoel; dat mijn hele netwerk eigenlijk bestaat uit vriendinnen, en dat elk jaar dat ik ouder word, de zorg voor mijn ouders op een gegeven moment ook zal gaan toenemen.MiniMe3 schreef: ↑16-08-2017 14:50Die kinderwens, dat vind ik een lastige. Ik was altijd de kindervriendin, altijd oppassen, spelen met kleine kinderen, degene waarvan iedereen zei "jij wordt vast een super moeder". En degene die riep "als ik niemand vind, dan doe ik het alleen!".
Nou van dat laatste ben ik voorlopig heel hard teruggekomen. Mijn financiële situatie is er niet naar. En daarnaast is een kind alleen opvoeden kei en kei zwaar.
Ik vind kinderen nog steeds leuk. Hou oneindig veel van m'n neefjes en nichtjes. Maar zelfs bij hen ben ik blij dat ik op een gegeven moment me terug kan trekken.
Ik ben een beetje door het leven gegaan waarbij 'het idee van dingen' me wel leuk leek. Maar die in de praktijk niets voor mij bleken te zijn. Heel lang ging dat goed. Maar op werkvlak is dat uiteindelijk flink fout gegaan. Tot het punt waarop ik oprecht geen idee heb wat ik met mijn twee studies nog aanmoet en m'n dagen slijt op een klantenservice.
Soms ben ik bang dat het met mijn 'kinderwens' net zo is. Het idee van kinderen is leuk maar de realiteit is zwaar. Of praat ik het alleen maar goed omdat het idee nooit kinderen te zullen hebben anders te hartverscheurend is? Daar ben ik nog niet uit voor mezelf. Het zou bij mij biologisch allemaal nog kunnen, tijd zat. Maar het voelt gewoon alsof het er niet meer inzit. En ik weet gewoon niet goed of ik het wel wil.
Mijn ouders zijn er allebei nog. We zijn thuis met vier kinderen. Nu heb ik nog genoeg familie-basis. Een plek om kerst en Sinterklaas te vieren. Maar hoe zit het straks? Als ik ouder word? Ik word nu door veel vrienden al 'vergeten' in die zin dat ze allerlei speciale dingen met stellen doen, maar mij daar nooit voor vragen (of wel, maar dan is het om ondertussen op hun kinderen te passen).
Lastige vragen hoor.
timetraveler wijzigde dit bericht op 16-08-2017 15:34
0.52% gewijzigd
woensdag 16 augustus 2017 15:32
Voor altijd alleen blijven... ik hoop het niet.
Ik ben begin veertig en al tijden vrijgezel. In mijn eentje vermaak ik me zeer goed en voel me zelden eenzaam. Maar tot de de dood alleen, ik denk dat ik dan veel misloop.
Je kunt je leven comfortabel maken, helemaal gericht op je eigen behoeften. Maar heeft dit niet iets vlaks? Een ander kan je uit de comfortzone halen, je uitdagen, je laten delen in zijn/haar persoonlijke wereld. Meer pieken en meer dalen.
Volgens mij is het single bestaan voor de meesten een tweede keuze. Want als je je ideale partner tegenkwam, zou je voor hem of haar kiezen.
Ik ben begin veertig en al tijden vrijgezel. In mijn eentje vermaak ik me zeer goed en voel me zelden eenzaam. Maar tot de de dood alleen, ik denk dat ik dan veel misloop.
Je kunt je leven comfortabel maken, helemaal gericht op je eigen behoeften. Maar heeft dit niet iets vlaks? Een ander kan je uit de comfortzone halen, je uitdagen, je laten delen in zijn/haar persoonlijke wereld. Meer pieken en meer dalen.
Volgens mij is het single bestaan voor de meesten een tweede keuze. Want als je je ideale partner tegenkwam, zou je voor hem of haar kiezen.
woensdag 16 augustus 2017 15:36
Wat ik wel steeds bewuster merk is dat; Stelletjes nodigen stelletjes uit. Oftewel, van de vriendenkring die ik 15 jaar geleden had merk ik dat, ook al onderhoud ik nog steeds contact, de gene die intussen tot een stelletje behoren ook voornamelijk andere stelletjes uitnodigen voor van alles en dat wanneer ik een uitnodiging plaats, hier meestal niets van komt.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
woensdag 16 augustus 2017 15:36
woensdag 16 augustus 2017 15:41
Dit merk ik ook. En een stel opereert vaak ook als stel- is mijn ervaring. Het is 'Truus en Piet'. Sommige mensen kun je nauwelijks alleen spreken als ze eenmaal een relatie hebben, de partner is er altijd bij.jaw schreef: ↑16-08-2017 15:36Wat ik wel steeds bewuster merk is dat; Stelletjes nodigen stelletjes uit. Oftewel, van de vriendenkring die ik 15 jaar geleden had merk ik dat, ook al onderhoud ik nog steeds contact, de gene die intussen tot een stelletje behoren ook voornamelijk andere stelletjes uitnodigen voor van alles en dat wanneer ik een uitnodiging plaats, hier meestal niets van komt.
woensdag 16 augustus 2017 15:48
.
Ben jij halverwege de 30 en had je al als tiener meerdere kinderen en een gestrande relatie
? (Of kan ik niet meer rekenen..)
