Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)

19-04-2018 19:38 3043 berichten
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
:cheers:
Eslarealidad schreef:
12-01-2019 15:24
Ja, dat is zo.
En hou ook het schuldgevoel in gedachten klein. Ik ga daar weleens te lang in mee. :nut: Hele scenario's.
Ik stap er nu eerder uit.
Het is ook zo dat als je zelf niet twijfelt, en als je duidelijk bent of probeert te zijn, dat het dan makkelijker is om het klein te houden.
Alle reacties Link kopieren
Dina80 schreef:
12-01-2019 15:29
Het is ook zo dat als je zelf niet twijfelt, en als je duidelijk bent of probeert te zijn, dat het dan makkelijker is om het klein te houden.
Ja inderdaad, dat valt echt te leren.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
En ik moet ook los gaan laten wat er nooit was en nooit gaat komen.
Emotionele steun van naasten.
Alle reacties Link kopieren
Dina80 schreef:
12-01-2019 16:01
En ik moet ook los gaan laten wat er nooit was en nooit gaat komen.
Emotionele steun van naasten.
Nee? Gaat dat nooit komen denk je?
En als je er om vraagt?
Dan wil dat misschien wel lukken.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
Als ik tegen mezelf blijf zeggen dat het komt omdat ik niet duidelijk was, dan hou ik mezelf voor de gek.
Ze weten hoe het zit, maar hebben nooit doorgevraagd.
Bovendien ben ik nu nog duidelijker geweest, maar het blijft hetzelfde.
Eslarealidad schreef:
12-01-2019 17:01
En als je er om vraagt?
Nee, dan ook niet.
Bovendien is zoiets er wel of niet.
Daarom vragen zou ik heel curieus vinden.
Dat zou m.i. net zoiets zijn als in een relatie aan de ander vragen om van je te houden.
Zulke dingen doen omdat de ander het vraagt zou m.i. nooit oprecht zijn.
Ik zou het ook echt vernederend vinden.
Alle reacties Link kopieren
Dina80 schreef:
12-01-2019 17:02
Als ik tegen mezelf blijf zeggen dat het komt omdat ik niet duidelijk was, dan hou ik mezelf voor de gek.
Ze weten hoe het zit, maar hebben nooit doorgevraagd.
Bovendien ben ik nu nog duidelijker geweest, maar het blijft hetzelfde.
Zeg je dan, ik heb steun nodig? Mag met naasten.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
Eslarealidad schreef:
12-01-2019 17:12
Zeg je dan, ik heb steun nodig? Mag met naasten.
Zie het bericht hierboven.
Alle reacties Link kopieren
Dina80 schreef:
12-01-2019 17:10
Nee, dan ook niet.
Bovendien is zoiets er wel of niet.
Daarom vragen zou ik heel curieus vinden.
Dat zou m.i. net zoiets zijn als in een relatie aan de ander vragen om van je te houden.
Zulke dingen doen omdat de ander het vraagt zou m.i. nooit oprecht zijn.
Ik zou het ook echt vernederend vinden.
Een relatie is toch geen vergelijk?
Je naasten houden toch van jou?
Een partner is 'inruilbaar' .
Ik snap het ook niet hoor.
Het zou vanzelfsprekend behoren te zijn maar in jouw situatie is vragen echt niet vernederend hoor.
Dan kun je zeggen, ik krijg geen steun van...
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
Juist daarom.
Ik leg mijn ziel bloot, ik doe een van de moeilijkste dingen, en dan zou ik ook nog eens letterlijk moeten gaan vragen van ik wil hier een inlevende reactie op? Aan naasten???
Mijn eetstoornis gaat er ook eens extra van trekken, want die wil het verlies aan controle compenseren.
Ik heb van mijn kant nu toch al meer gedaan dan eigenlijk zou moeten?
Ik ben van mening dat een naaste oog hoort te hebben voor jouw welbevinden. Dat houdt onder meer in dat een eventuele hulpvraag ondervangen kan worden door een aanbod te doen voor de vraag gesteld is. Maar soms moet je je juist afwachtend opstellen omdat de ander geen hulp wil of er nog niet aan toe is.

Ik neem aan dat iemand het beste wil voor zijn naasten en daar ook bereid is dingen voor te doen of te laten.

Als iemand geen acht slaat op hoe jij je voelt zou ik me afvragen in hoeverre die persoon betrokken is en of het niet tijd wordt meer afstand te nemen van diegene.

Een naaste wordt niet gedefineerd door familiebanden of iets dergelijks. Het gaat vooral om wie om jou geven en vice versa. Zonder uitingen van genegenheid en het bovenstaande zou ik mijn conclusies trekken.

Al vraag ik me wel af of jij jouw naasten de gelegenheid hebt geboden. Misschien wachten zij tot je in staat bent de hulp te aanvaarden.
Ik verwacht geen hulp, ik verwacht (of wil) een emotionele betrokkenheid.
Daar lijkt me op zich geen gelegenheid bieden voor nodig, maar voor zover relevant heb ik die naar mijn mening wel geboden. Ik ben open en duidelijk geweest over mijn probleem immers.
Misschien is het duidelijker met een 'citaat'.
Geen letterlijke weergave van wat er gezegd is, maar qua context komt het overeen:
Als ik bv tegen iemand van wie ik hou en die van mijn houdt zeg:
'Ik heb momenteel een terugval met anorexia, ik vind het lastig om mijn bord brinta op te eten.'
Dan zou ik graag van iemand waarvan ik hou en die van mij houdt iets horen als: 'Wat rot voor je, daar schrik ik van dat je een terugval hebt.'
En dan wil ik niet iets horen als: 'Gewoon doen, dat kan je heus, niet bij nadenken, als kind at je ook elke dag een bord brinta, en had je het liefst nog een extra portie genomen.'
Niet allemaal letterlijk zo, maar van iemand die van me houdt vind ik dat ik mag verwachten dat de reactie op zoiets een erkenning van mijn gevoel en een benoeming van diens gevoel bevat, en niet een nuchtere non-oplossing of verwijzing naar iets wat ik dertig jaar geleden wel kon.
Dus meer dat, dan heb ik het verder niet over hulp, lange gesprekken of langdurige emotionele toestanden.
anoniem_63a904d38f0f6 wijzigde dit bericht op 12-01-2019 18:56
3.92% gewijzigd
Emotionele betrokkenheid is een vorm van hulp.

Hoe open en duidelijk ben je geweest? Je bent een vrij gesloten persoon met aardig wat geheimen. Met wat voor jou open en duidelijk is kan de ander misschien niets.
Ik ben heel open en duidelijk geweest, zonder geheimen meer.
Bovendien was dat 'geheimen' wel relatief.
Ze wisten alles al, alleen wilden het niet weten door de schone schijn he.
Ik heb niets rauw op iemands dak gegooid.
Ze weten nu dat je op vrouwen valt en dat je nog steeds anorexia hebt? Hoe heb je dat dan verteld?
safrat schreef:
12-01-2019 19:00
Ze weten nu dat je op vrouwen valt en dat je nog steeds anorexia hebt? Hoe heb je dat dan verteld?
Ja.
Dat heb ik per persoon op verschillende manieren verteld, passende bij de persoon en situatie.
De ene in een mail, een ander door een telefoon, weer een ander gewoon in het gezicht, weer een ander een combinatie.
Bij allen de best passende (en voor mezelf ook passende) manier en ook heel duidelijk, en met geen ruimte meer tot verzachten en dergelijke.
Misschien zijn ze niet in staat te geven wat jij verwacht. Dat kan aan jouw verwachting liggen, maar indien niet zoek dan je heil elders.
Ik denk dat het niet aan mijn verwachting ligt, ik denk dat ik van mensen die van me houden wel een 'warme' reactie mag verwachten.
Maar ik kan en ga dat inderdaad niet afdwingen.
Toch vind ik wel dat het pijn mag doen als ik het niet krijg van de personen die het dichtst bij me (horen te) staan.
Als dat definitief is, en wat het denk ik wel is, gaat dat nog best lastig te verwerken zijn, vrees ik.
Alle reacties Link kopieren
safrat schreef:
12-01-2019 19:12
Misschien zijn ze niet in staat te geven wat jij verwacht.
Dit is ook mijn gedachte maar ik vind dat moeilijk om te lezen, horen.

En hoe kan dat?

:hug:
Ze uiten hun genegenheid trouwens wel op andere manieren.
Ik weet zeker dat ze van me houden.
Maar op bepaalde, best essentiële gebieden, schiet het wel tekort.
Dat heb ik altijd vergoelijkt, ga ik niet meer doen.
Dat stuk dat er had moeten zijn, maar er niet is, zal een blijvend gemis zijn.
En zal blijvend pijn doen. Dat mag ook pijn doen vind ik.
Maar ik denk dat als ik voor mezelf echt erken dat het er niet is en nooit zal komen,
en dat ik die pijn ook toelaat, dat het dan misschien wel wat makkelijker te accepteren zal zijn. Misschien.
Ook omdat ze op andere manieren wel hun liefde tonen.
Op hun manier.
Het is natuurlijk ontzettend teleurstellend als je hoopt op steun en het niet krijgt.
Misschien ruis in de communicatie, onvermogen of schrik. Je weet dat niet zeker als je er niet naar vraagt.
Alle reacties Link kopieren
Dina80 schreef:
12-01-2019 19:14
Ik denk dat het niet aan mijn verwachting ligt, ik denk dat ik van mensen die van me houden wel een 'warme' reactie mag verwachten.
Maar ik kan en ga dat inderdaad niet afdwingen.
Toch vind ik wel dat het pijn mag doen als ik het niet krijg van de personen die het dichtst bij me (horen te) staan.
Als dat definitief is, en wat het denk ik wel is, gaat dat nog best lastig te verwerken zijn, vrees ik.
Ja, natuurlijk mag je dat verwachten.
En dat zou ik dan ook gewoon zeggen dat je dat mag verwachten.
Mijn moeder is wel een steun voor mij,ons. Gaat wel allemaal automatisch naar elkaar toe in mijn familie.
Als het niet vanzelf gaat en er is een niet begrijpen van hoe het werkt met de Brinta als voorbeeld leg het nog een keer uit. Jij mag niet alleen zijn in dit. En bel elkaar elke dag hoe het er voor staat. Spreek het af. Laat meer lezen er over.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven