Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
zaterdag 12 januari 2019 19:43
Dat van die schone schijn is ook hun manier van mij beschermen, ze willen niet dat ik dingen heb die buiten het 'gemiddelde' vallen, zoals dus bv dat ik op vrouwen val en anorexia heb, want de meeste mensen hebben die dingen niet.
Ze zijn bang dat mensen mij daar dan op gaan veroordelen en afwijzen, en willen dat niet voor me. Zich niet beseffende dat ze me dan eigenlijk zelf het meest afwijzen. Nu klinkt het misschien weer een beetje vergoelijkend, maar ik bedoel dit meer verklarend.
En ik wil ook wel vooral kijken naar wat er wel is, en positief zijn, maar alles bij elkaar wordt me gewoon soms teveel.
Het is wel echt heel moeilijk om de strijd tegen anorexia emotioneel gezien min of meer in mijn eentje moet voeren, en dan heb ik ook mijn geaardheid erbij waar ik ook maar matig blij mee ben, om het maar mild uit te drukken, en ook nog andere strijdvelden. En dat is gewoon echt niet makkelijk.
Het voelt soms alsof ik elke seconde bezig ben met het overleven van de volgende seconde.
Ze zijn bang dat mensen mij daar dan op gaan veroordelen en afwijzen, en willen dat niet voor me. Zich niet beseffende dat ze me dan eigenlijk zelf het meest afwijzen. Nu klinkt het misschien weer een beetje vergoelijkend, maar ik bedoel dit meer verklarend.
En ik wil ook wel vooral kijken naar wat er wel is, en positief zijn, maar alles bij elkaar wordt me gewoon soms teveel.
Het is wel echt heel moeilijk om de strijd tegen anorexia emotioneel gezien min of meer in mijn eentje moet voeren, en dan heb ik ook mijn geaardheid erbij waar ik ook maar matig blij mee ben, om het maar mild uit te drukken, en ook nog andere strijdvelden. En dat is gewoon echt niet makkelijk.
Het voelt soms alsof ik elke seconde bezig ben met het overleven van de volgende seconde.
zaterdag 12 januari 2019 20:12
zaterdag 12 januari 2019 20:15
Au, pijnlijk!
Wat je wellicht zou kunnen communiceren is het volgende: veel mensen begrijpen niet hoe lastig en hardnekkig anorexia is. Ik voel me eenzaam daarin. Vooral nu ik net weer een terugval heb.
Wat je ook altijd mag zeggen omdat het de waarheid is: au, wat je nu zegt doet zeer.
zaterdag 12 januari 2019 20:40
Ben het met safrat helemaal eens.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zondag 13 januari 2019 06:23
Kijk alleen uit dat je niet gaat doorslaan, ik ben nu het andere uiterste geworden. Ik voel mij nu als die Russische dictator in het verleden, Stalin- as tough as steel. Eigenlijk is dit ook helemaal niks zo. Ik ben altijd boos, passief agressief, en achterdochtig en ik kan gigantisch te keer gaan in het verkeer. Ik heb tig keren mijn middelvinger opgestoken, niet dat dat zo geweldig is maar het lucht soms wel op.Lee2017 schreef: ↑12-01-2019 09:14Wat knap dat je bent gestopt om je jezelf weg te cijferen.
Hier ben ik ook helemaal klaar mee.
Jarenlang durfde ik geen 'nee' tegen mensen te zeggen en altijd was ik maar weer bang om anderen teleur te stellen.
Of dat ik geen tegengas durfde te geven, omdat ik van te voren al dacht dat ik de confrontatie zou gaan verliezen.
Continu mezelf aldoor heel klein maken, zodat anderen makkelijk over mij heen konden kopen.
Hier ben ik zo verschrikkelijk klaar mee
Anderzijds ben ik ook weer bang voor conflicten en om het gevoel te hebben dat alles maar aan mij ligt.
Dat kan erg verlammend werken op mij.
Jij komt over alsof je je menselijkheid nog niet verloren hebt dan kan je nog zeker stappen met door assertiever te worden en zo.
Als je jezelf wegcijfert en stil blijft dan verander je eigenlijk in een onschuldig dier die niet voor zichzelf kan opkomen, en je weet hoe de mens in elkaar zit, als je niet voor jezelf kan opkomen dan wordt daar gebruik van gemaakt vroeg of laat. Het is misschien een beetje vreemd wat ik typ maar als al die dieren die naar de slachtbank worden geleid opeens konden praten en voor zichzelf konden opkomen dan zou dat niet meer gebeuren, stil zijn wordt misbruik van gemaakt. En dit is ook precies de reden waarom ik geen vlees eet.
zondag 13 januari 2019 13:19
Ja inderdaad, de omzetting dat is wel belangrijk. Het belangrijkste eigenlijk.ooitverlegen schreef: ↑11-01-2019 13:04Nu zit ik te denken het lijkt wel alsof ik nu schrijf zoals iemand van één of ander zelfhulpboek. Mijn ouders hadden vroeger een boek in de kast staan van Wayne Dyer, niet morgen maar nu. Toen ik het boek doorkeek had ik het gevoel het klopt allemaal, geen speld tussen te krijgen. Leuke theorie maar helpt het ook werkelijk?
Die vriend waarover ik schreef heeft overigens ook een hele studie van een dating coach doorgeworsteld. Ik ga hem er toch eens naar vragen hoe hij de omzetting daarvan in de praktijk ziet.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zondag 13 januari 2019 17:59
Hemeltje, je klinkt als iemand waar ik met een heel grote boog omheen zou lopen als ik je tegenkwam.phantast schreef: ↑13-01-2019 06:23Kijk alleen uit dat je niet gaat doorslaan, ik ben nu het andere uiterste geworden. Ik voel mij nu als die Russische dictator in het verleden, Stalin- as tough as steel. Eigenlijk is dit ook helemaal niks zo. Ik ben altijd boos, passief agressief, en achterdochtig en ik kan gigantisch te keer gaan in het verkeer. Ik heb tig keren mijn middelvinger opgestoken, niet dat dat zo geweldig is maar het lucht soms wel op.
Hier zou ik als het even kan heel rap wat aan gaan doen. Niet alleen om te zorgen dat mensen niet meer met een grote boog om je heen lopen - want ik denk dat ik niet de enige ben - maar ook om je gelukkiger te voelen. Continu boos zijn, achterdochtig, pff, dat is toch diep triest?
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zondag 13 januari 2019 22:24
Dat is ook de bedoeling. Als vrouwen emotioneel gezien te dicht bij komen raakt hij in paniek. Denk maar aan de vrouw die hem opeens ging bellen, waardoor hij helemaal van slag raakte.
zondag 13 januari 2019 23:26
Dat was bij meerdere instellingen, verspreid over vele jaren.
Voor mij is opnieuw proberen (momenteel) geen optie.
Daarvoor is er teveel beschadigd en teveel angst.
Het is niet zomaar iets om meerdere malen te horen dat je uitbehandeld bent.
Ik kan momenteel niet zo goed beschrijven hoe dat voelde, maar het heeft wel mijn hoop op herstel de bodem ingeslagen.
zondag 13 januari 2019 23:27
Ja, dat ga ik doen.
Niet precies in die bewoordingen, maar het laatste woord is zeker niet gezegd.
zondag 13 januari 2019 23:29
Ik weet wel wat het is. Het is een combinatie van onvermogen en schone schijn.
zondag 13 januari 2019 23:31
Het feit dat je dit schrijft bewijst dat jij ook je menselijkheid nog niet verloren bent.phantast schreef: ↑13-01-2019 06:23Het is misschien een beetje vreemd wat ik typ maar als al die dieren die naar de slachtbank worden geleid opeens konden praten en voor zichzelf konden opkomen dan zou dat niet meer gebeuren, stil zijn wordt misbruik van gemaakt. En dit is ook precies de reden waarom ik geen vlees eet.
Op de een of andere manier vind ik dit heel roerend geschreven, het raakt me.
zondag 13 januari 2019 23:51
Hoe moet ik dat doen als het lijkt alsof ze het niet willen weten?Eslarealidad schreef: ↑12-01-2019 19:41En bel elkaar elke dag hoe het er voor staat. Spreek het af. Laat meer lezen er over.
Gewoon uit mezelf regelmatig een update mailen?
zondag 13 januari 2019 23:53
Is het realistisch om te verwachten als je al weet dat het niet mogelijk is? Is jouw teleurstelling dan terecht? Ik begrijp dat het je wat doet. Die emoties zijn echt. Ik vraag me alleen af of je niet teveel verwacht.
zondag 13 januari 2019 23:56
Het was ook denk ik geen letterlijke verwachting, want ik wist dat ik het niet ging krijgen.
Het was meer een 'wat ik zou mogen verwachten' of misschien meer dat ik er nog een beetje hoop op had.
maandag 14 januari 2019 00:00
Dat doe ik nu ook hoor, ik doe niet meer mee aan die schone schijn.
Op een gegeven moment is het gewoon klaar.
Ik zeg gewoon hoe het zit, niet beter of niet slechter dan hoe het is, gewoon de realiteit.
Wat een ander daar dan mee doet, ja, dat is dan aan die ander.
En soms is dat gewoon bar weinig.
Maar ook dat is dan gewoon de realiteit, het is wat het is.
Hoe pijnlijk ook als het iemand die me na aan het hart ligt is.
maandag 14 januari 2019 00:03
Het deed/doet me al goed om dit hier te kunnen schrijven, en de virtuele hugs ook.ooitverlegen schreef: ↑12-01-2019 20:12Ik vind het niet goed dat je deze strijd zo alleen moet voeren. Wat kunnen we doen? In ieder geval een knuffel
Ook al is het virtueel, het voelt dan toch als een steun, alsof ik toch niet helemaal alleen erin sta.
maandag 14 januari 2019 00:15
Wat naar allemaal. De ziekte heeft bij jou dus een chronisch karakter.Dina80 schreef: ↑13-01-2019 23:26Dat was bij meerdere instellingen, verspreid over vele jaren.
Voor mij is opnieuw proberen (momenteel) geen optie.
Daarvoor is er teveel beschadigd en teveel angst.
Het is niet zomaar iets om meerdere malen te horen dat je uitbehandeld bent.
Ik kan momenteel niet zo goed beschrijven hoe dat voelde, maar het heeft wel mijn hoop op herstel de bodem ingeslagen.
Ken je ook lotgenoten? Zou je daar iets aan kunnen hebben?
Het klinkt misschien gek, maar alcoholisten hebben de AA, is er voor jullie groep ook zoiets?
http://www.psychiatrictimes.com/schizop ... s/page/0/1
maandag 14 januari 2019 00:22
Die heb ik gekend in het verleden.
Daar had ik wel wat aan qua steun en dat je elkaar als vanzelf begrijpt.
Maar anderzijds was er ook altijd wel een trigger element dat we altijd onszelf het minst dun vonden.
En altijd vonden we dat de ander meer 'wilskracht' had wat betreft wie school/studie/werk op zo min mogelijk eten kon volhouden.
En dan wilden we altijd net zoals de ander zijn.
Momenteel ken ik er geen.
anoniem_63a904d38f0f6 wijzigde dit bericht op 14-01-2019 00:27
0.18% gewijzigd
maandag 14 januari 2019 00:27
Of misschien ken ik er toch wel eentje: Op mijn werk laatst zag ik in de kantine een collega die ik verder alleen ken van passeren in de hal. Zij doet werk waar ze een werk-uniform voor draagt dat erg hun figuur camoufleert. Het valt heel wijd.
Maar in de kantine had ze haar gewoon kleding aan en toen schrok ik wel dat ze er erg mager uitzag, en ze had alleen een salade en zat daar eigenlijk vooral een beetje in te prikken en moedeloos naar te kijken. Niet dat ik dan gelijk mijn conclusies trek, het kan net zo goed gewoon haar postuur zijn of dat ze op dieet is ofzo. Het is immers begin januari en dan nemen veel mensen alleen salades. maar toch ging het wel door me heen van hm dat zou best een 'lotgenoot' kunnen zijn!
Maar in de kantine had ze haar gewoon kleding aan en toen schrok ik wel dat ze er erg mager uitzag, en ze had alleen een salade en zat daar eigenlijk vooral een beetje in te prikken en moedeloos naar te kijken. Niet dat ik dan gelijk mijn conclusies trek, het kan net zo goed gewoon haar postuur zijn of dat ze op dieet is ofzo. Het is immers begin januari en dan nemen veel mensen alleen salades. maar toch ging het wel door me heen van hm dat zou best een 'lotgenoot' kunnen zijn!
maandag 14 januari 2019 01:31
Uitleggen hoe jij dat nu ervaart met Brinta eten. Heb je natuurlijk al gedaan maar het is nodig om dat in te laten zien. Misschien helpt dat.
Dat er echt naar jou geluisterd wordt.
En echt elke dag bellen met elkaar. Hoe het met jou is.
Voor het naar bed gaan bijvoorbeeld.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 14 januari 2019 06:36
Maar ik bedoelde meer het gewone, dagelijkse contact dat je hebt met mensen op straat, in winkels e.d. Je collega's, kennissen, vrienden, familie.
Daar is meestal niet zo veel emotioneels aan.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
