Relaties
alle pijlers
Vriend in een burnout
woensdag 13 februari 2019 18:48
Mijn vriend zit al een tijdje in een burn out en ik weet even niet meer hoe ik ermee om moet gaan.
Hij kan zijn werk niet meer aan en zit al even thuis. Alleen hij is zo gigantisch boos tegen de hele wereld (en mij).
Constant geïrriteerd en er valt over weinig te praten.
Ik probeer zoveel mogelijk de routine erin te houden en hem te ondersteunen waar nodig.
Alleen het lukt me gewoon even niet meer. Ik zit er een beetje doorheen merk ik door de hele gespannen situatie de hele tijd.
We hebben verder geen kinderen en ik werk zelf part time.
Hier wil ik graag mijn ervaring delen en wie weet uitwisselen met andere mensen die een partner steunen met een burn out.
Hij kan zijn werk niet meer aan en zit al even thuis. Alleen hij is zo gigantisch boos tegen de hele wereld (en mij).
Constant geïrriteerd en er valt over weinig te praten.
Ik probeer zoveel mogelijk de routine erin te houden en hem te ondersteunen waar nodig.
Alleen het lukt me gewoon even niet meer. Ik zit er een beetje doorheen merk ik door de hele gespannen situatie de hele tijd.
We hebben verder geen kinderen en ik werk zelf part time.
Hier wil ik graag mijn ervaring delen en wie weet uitwisselen met andere mensen die een partner steunen met een burn out.
vrijdag 15 februari 2019 13:21
Ik merk dat de gevoeligheid blijft. Ik heb een drukke periode op mijn werk nu, ben iets vergeetachtiger hierdoor en hou mezelf nu goed in de gaten. Burn out overkomt me niet meer. Ik heb geleerd duidelijk mijn grenzen aan te geven en dat ik belangrijker ben dan mijn werkgever, voor mij tien anderen maar vise versa ook.
Wij hebben het samen kunnen doorstaan door veel te praten, dit moest bij mij soms echt uit mijn tenen komen qua energie maar dar heeft ons er doorheen geholpen. En de rust vanuit mijn vriend, die laat zich niet zo snel gek maken.
Wij hebben het samen kunnen doorstaan door veel te praten, dit moest bij mij soms echt uit mijn tenen komen qua energie maar dar heeft ons er doorheen geholpen. En de rust vanuit mijn vriend, die laat zich niet zo snel gek maken.
vrijdag 15 februari 2019 21:21
Mijn vriend zit sinds september in een burn out/depressie. Hij is naar een psycholoog geweest in te tussentijd (waarvan hij idd niet het idee had dat het hem hielp zoals jullie partners) En hij begint volgende week weer met fulltime werken na een opbouwtraject. Ik vind dat te snel maar ja, zo gaat dat in deze maatschappij.... Hij is nog lang niet zichzelf.
Wij zijn nu (pas?) 2 jaar bij elkaar dus het viel rauw op ons dak. Het zat er wel aan te komen omdat mijn vriend de afgelopen jaren (nog voor mij) een moeilijke periode door heeft gemaakt en zich ook op een grote verbouwing heeft gestort toen hij zijn nieuwe huis kocht. Ik was op zoek naar een eigen huis tot ik hem leerde kennen, toen leek het ons zonde om dingen dubbel te kopen dus vandaar dat ik heb gewacht tot zijn huis bewoonbaar zou zijn m.b.t. de verbouwing.
Nu, een jaar later zitten we nog steeds in verbouwing. Niks is af. We kunnen "leven" maar daarmee is het ook gezegd. Hoe erg ik ook aan het schoonmaken ben, het blijft goor en rommelig. Door zijn burn out kwam er maanden niks uit zijn handen.
Hij heeft dus wel hulp gezocht door naar een psych te gaan, en dat vond ik ook echt goed! Maarja als je 3 maanden thuis zit moet je wat... Het gaat sinds een paar weken wel weer beter met hem en hij kruipt er langzaam weer uit, het gaat heel erg met ups en downs en wat jullie hierboven zeggen: een stap vooruit is weer twee stappen terug. Dat ervaar ik ook echt zo.
Maar ik? Ik ben soms gewoon echt op. Het rekening houden met hem. Alles wat om hem draait. Ik voel me hier boos om maar ik mág niet boos zijn want hij heeft het het zwaarst. Al het incasseren van die negativiteit... En toch wil ik niet weg omdat ik soms ook zijn leuke "zelf" er weer doorheen zie komen. Iemand met wie ik een toekomst wil!
Hij beseft zich niet echt hoe zwaar dit voor mij is (en is geweest). Want het was zijn depressie en hij is zielig. Ik weet het, het komt misschien egoistisch over dat ik dit zo zeg maar ik moet het gewoon kwijt.. ik loop op eieren en ik weet niet hoe lang ik het nog volhou. Ergens denk ik steeds vaker; moet ik niet gewoon bij hem weg? Want de leuke man die hij was die is hij allang niet meer. Totdat hij weer zijn goede kant laat zien voor een moment..
Vanavond weer ruzie gehad over eigenlijk niks. Hij die zegt dat ik zijn depressie toch nooit begrijp etc. Hoe kan ik dingen begrijpen als hij niet met mij praat? Terwijl ik verdorie alles voor die man doe. Echt. Zit er even doorheen.
Wij zijn nu (pas?) 2 jaar bij elkaar dus het viel rauw op ons dak. Het zat er wel aan te komen omdat mijn vriend de afgelopen jaren (nog voor mij) een moeilijke periode door heeft gemaakt en zich ook op een grote verbouwing heeft gestort toen hij zijn nieuwe huis kocht. Ik was op zoek naar een eigen huis tot ik hem leerde kennen, toen leek het ons zonde om dingen dubbel te kopen dus vandaar dat ik heb gewacht tot zijn huis bewoonbaar zou zijn m.b.t. de verbouwing.
Nu, een jaar later zitten we nog steeds in verbouwing. Niks is af. We kunnen "leven" maar daarmee is het ook gezegd. Hoe erg ik ook aan het schoonmaken ben, het blijft goor en rommelig. Door zijn burn out kwam er maanden niks uit zijn handen.
Hij heeft dus wel hulp gezocht door naar een psych te gaan, en dat vond ik ook echt goed! Maarja als je 3 maanden thuis zit moet je wat... Het gaat sinds een paar weken wel weer beter met hem en hij kruipt er langzaam weer uit, het gaat heel erg met ups en downs en wat jullie hierboven zeggen: een stap vooruit is weer twee stappen terug. Dat ervaar ik ook echt zo.
Maar ik? Ik ben soms gewoon echt op. Het rekening houden met hem. Alles wat om hem draait. Ik voel me hier boos om maar ik mág niet boos zijn want hij heeft het het zwaarst. Al het incasseren van die negativiteit... En toch wil ik niet weg omdat ik soms ook zijn leuke "zelf" er weer doorheen zie komen. Iemand met wie ik een toekomst wil!
Hij beseft zich niet echt hoe zwaar dit voor mij is (en is geweest). Want het was zijn depressie en hij is zielig. Ik weet het, het komt misschien egoistisch over dat ik dit zo zeg maar ik moet het gewoon kwijt.. ik loop op eieren en ik weet niet hoe lang ik het nog volhou. Ergens denk ik steeds vaker; moet ik niet gewoon bij hem weg? Want de leuke man die hij was die is hij allang niet meer. Totdat hij weer zijn goede kant laat zien voor een moment..
Vanavond weer ruzie gehad over eigenlijk niks. Hij die zegt dat ik zijn depressie toch nooit begrijp etc. Hoe kan ik dingen begrijpen als hij niet met mij praat? Terwijl ik verdorie alles voor die man doe. Echt. Zit er even doorheen.
vrijdag 15 februari 2019 21:28
Dus jouw vriend valt nu uit op het werk omdat hij te veel tijd en moeite heeft besteed aan de inspanning van het verbouwen van zijn eigen huis? Ofwel: omdat hij energie (te veel energie) heeft gestopt in het verbouwen van zijn woning, moet de samenleving en zijn werkgever daar dus nu voor betalen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 15 februari 2019 21:36
Da's dan nog tot daar aan toe. Maar je werkgever en de maatschappij laten betalen voor een burnout omdat je teveel tijd en inspanning hebt besteed aan de verbouwing van je huis, vind ik schandalig. Heus, als je een burnout hebt door te hoge eisen die een werkgever aan je stelt of andere oorzaken die je zelf niet in de hand hebt, tot daar aan toe. Maar als je zelf willens en wetens je energie hebt uitgeput aan het verbouwen van je woning en je laat dán de werkgever en/of samenleving daarvoor betalen, dat vind ik belachelijk.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 15 februari 2019 21:41
pejeka schreef: ↑15-02-2019 21:36Da's dan nog tot daar aan toe. Maar je werkgever en de maatschappij laten betalen voor een burnout omdat je teveel tijd en inspanning hebt besteed aan de verbouwing van je huis, vind ik schandalig. Heus, als je een burnout hebt door te hoge eisen die een werkgever aan je stelt of andere oorzaken die je zelf niet in de hand hebt, tot daar aan toe. Maar als je zelf willens en wetens je energie hebt uitgeput aan het verbouwen van je woning en je laat dán de werkgever en/of samenleving daarvoor betalen, dat vind ik belachelijk.
Ja, want mensen krijgen willens en wetens een burn-out. Daar kiezen ze zelf voor.
vrijdag 15 februari 2019 21:42
Ah joh, eentje meer of minder met een burnout maakt ook niet uit.pejeka schreef: ↑15-02-2019 21:36Da's dan nog tot daar aan toe. Maar je werkgever en de maatschappij laten betalen voor een burnout omdat je teveel tijd en inspanning hebt besteed aan de verbouwing van je huis, vind ik schandalig. Heus, als je een burnout hebt door te hoge eisen die een werkgever aan je stelt of andere oorzaken die je zelf niet in de hand hebt, tot daar aan toe. Maar als je zelf willens en wetens je energie hebt uitgeput aan het verbouwen van je woning en je laat dán de werkgever en/of samenleving daarvoor betalen, dat vind ik belachelijk.
vrijdag 15 februari 2019 21:47
Ik zeg niet dat ze die willens en wetens krijgen. Maar als ik die krijg doordat ik willens en wetens privé te veel dingen op mijn nek heb genomen, zoals een gecompliceerde verbouwing, waarom zou dan de werkgever of de maatschappij daarvoor moeten opdraaien?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 15 februari 2019 21:50
daar is de maatschappij toch voor? Of woon jij niet socialistisch Nederland?
vrijdag 15 februari 2019 21:58
Hmmm, nee, daar is de maatschappij niet voor, nee. Als jij twee of drie jaar te veel hooi op je vork neemt door dag en nacht met de verbouwing van je eigen huis bezig te zijn en je kunt daardoor niet (meer) werken en je raakt daardoor overspannen, dan zie ik niet in welke schuld daaraan ligt bij de maatschappij en waarom de maatschappij de kosten daarvan moet dragen. Nogmaals, als je werkgever te veel van je vergt waardoor je in een overspannen situatie terechtkomt, vind ik het wat anders. Maar als ik elke dag privé te veel van mezelf zou vergen en daardoor ziek zou worden, gewoon door eigen schuld, zie ik niet in welke blaam de werkgever of de maatschappij treft waardoor ze zouden moeten betalen.Marie-Antoinettexx schreef: ↑15-02-2019 21:50daar is de maatschappij toch voor? Of woon jij niet socialistisch Nederland?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 15 februari 2019 21:59
maar daarvoor is het toch fijn dat je ook mensen hebt die een baan hebben en gewoon belasting betalen zodat je de mensen kan onderhouden die blijkbaar te veel hooi op hun vork hebben genomen en zo een burn out krijgen?pejeka schreef: ↑15-02-2019 21:58Hmmm, nee, daar is de maatschappij niet voor, nee. Als jij twee of drie jaar te veel hooi op je vork neemt door dag en nacht met de verbouwing van je eigen huis bezig te zijn en je kunt daardoor niet (meer) werken en je raakt daardoor overspannen, dan zie ik niet in welke schuld daaraan ligt bij de maatschappij en waarom de maatschappij de kosten daarvan moet dragen. Nogmaals, als je werkgever te veel van je vergt waardoor je in een overspannen situatie terechtkomt, vind ik het wat anders. Maar als ik elke dag privé te veel van mezelf zou vergen en daardoor ziek zou worden, gewoon door eigen schuld, zie ik niet in welke blaam de werkgever of de maatschappij treft waardoor ze zouden moeten betalen.
vrijdag 15 februari 2019 22:04
Zo werkt ons sociale stelsel. Hoe is dat anders dan iemand die gaat skiën, zijn been breekt en daardoor niet kan werken?
vrijdag 15 februari 2019 22:18
Guys, of het nu wel of niet fair is dat 'de maatschappij' voor iets 'opdraait', soit.
Daar gaat het nu niet om.
En eerlijk gezegd boeit me dat ook geen ene reet, want ik (en met mij Pluis en Dalfx en vast een hoop anderen) zit met die burned out man.
Dalfx, je mag er echt veel pissig over zijn hoor. Ik vind dat er wat te gemakkelijk wordt gedaan over de partners van burnouters. Wat jij zegt: de negativiteit is heftig. Ook de verwijten die je naar je kop krijgt gesmeten zijn heftig.
Kijk, er wordt van ons verwacht dat we altijd mee veren, dat we rustig blijven, liefdevol, begripvol. En dat zijn we ook, vaak. Maar soms even niet.
Dat is normaal.
Kom vooral hier spuien.
Het helpt om er over te praten.
PrinsesMaxima, ik dank je voor je open-en eerlijkheid.
Daar gaat het nu niet om.
En eerlijk gezegd boeit me dat ook geen ene reet, want ik (en met mij Pluis en Dalfx en vast een hoop anderen) zit met die burned out man.
Dalfx, je mag er echt veel pissig over zijn hoor. Ik vind dat er wat te gemakkelijk wordt gedaan over de partners van burnouters. Wat jij zegt: de negativiteit is heftig. Ook de verwijten die je naar je kop krijgt gesmeten zijn heftig.
Kijk, er wordt van ons verwacht dat we altijd mee veren, dat we rustig blijven, liefdevol, begripvol. En dat zijn we ook, vaak. Maar soms even niet.
Dat is normaal.
Kom vooral hier spuien.
Het helpt om er over te praten.
PrinsesMaxima, ik dank je voor je open-en eerlijkheid.
vrijdag 15 februari 2019 22:23
Da's shit ja, en met een gebroken been ben je misschien een week of hooguit twee weken uit de runnig, maar daarna kan je gewoon weer achter je bureau je werk doen. Maar een burnout is een ander gebeuren, dat kost maanden en soms jaren. Als die burnout dan alleen maar te wijten is aan je privéleven, waarom moet de maatschappij of de werkgever dat dan betalen?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 15 februari 2019 22:38
Pejeka, als je gewoon had gelezen dat het onder andere komt door vervelende gebeurtenissen in zijn leven binnen 2 jaar nog voordat ik in beeld kwam (ik zal het even verantwoorden) onder andere; zijn scheiding, overlijden binnen familie, mantelzorger geweest, auto ongeluk, zich ongelukkig voelen op werk etc. dan had je je niet zo gefixeerd op het punt verbouwing. Ja, die verbouwing heeft hem zeker de nek om gedaan en dat was niet slim. Heeft ie ook spijt van. Maar mensen maken nou eenmaal fouten. Zijn burn out komt dus niet dóór die verbouwing dus ga geen dingen zoeken om mensen op te pakken als dat niet in de tekst staat.
Ik vind dat jij dingen vaak heel zwart wit ziet binnen het forum. Jammer omdat het vaak juist een groot grijs gebied is.Maar ik snap het wel. Het is heel makkelijk oordelen vanaf je schermpje. Het is heel makkelijk om een zwart wit oordeel te vellen op een heel klein stukje tekst.
Dit topic gaat over burn out, TO zoekt lotgenoten die mee kunnen praten en mensen om steun bij te vinden. mensen die niet gelijk veroordelen en aan victim blaming doen zoals jij.
Ik vind dat jij dingen vaak heel zwart wit ziet binnen het forum. Jammer omdat het vaak juist een groot grijs gebied is.Maar ik snap het wel. Het is heel makkelijk oordelen vanaf je schermpje. Het is heel makkelijk om een zwart wit oordeel te vellen op een heel klein stukje tekst.
Dit topic gaat over burn out, TO zoekt lotgenoten die mee kunnen praten en mensen om steun bij te vinden. mensen die niet gelijk veroordelen en aan victim blaming doen zoals jij.
vrijdag 15 februari 2019 22:54
Hoe gaan jullie er mee om? Trekken jullie je terug of worden jullie verdrietig/boos? Ik heb eigenlijk alle stadia wel doorlopen inmiddelsPiratesse schreef: ↑15-02-2019 22:18Guys, of het nu wel of niet fair is dat 'de maatschappij' voor iets 'opdraait', soit.
Daar gaat het nu niet om.
En eerlijk gezegd boeit me dat ook geen ene reet, want ik (en met mij Pluis en Dalfx en vast een hoop anderen) zit met die burned out man.
Dalfx, je mag er echt veel pissig over zijn hoor. Ik vind dat er wat te gemakkelijk wordt gedaan over de partners van burnouters. Wat jij zegt: de negativiteit is heftig. Ook de verwijten die je naar je kop krijgt gesmeten zijn heftig.
Kijk, er wordt van ons verwacht dat we altijd mee veren, dat we rustig blijven, liefdevol, begripvol. En dat zijn we ook, vaak. Maar soms even niet.
Dat is normaal.
Kom vooral hier spuien.
Het helpt om er over te praten.
PrinsesMaxima, ik dank je voor je open-en eerlijkheid.
Het legt echt een druk op je relatie ook want ik weet ook niet hoe ik hem aantref als ik uit mn werk kom. Het was in het begin helemaal heftig natuurlijk (toen zat ie de hele dag op de bank voor zich uit te staren of lag ie op de bank met zijn ogen dicht) maar nog steeds denk ik als ik naar huis rij van het werk; mmm hoe zou zijn humeur zijn? Want ik weet dat als hij een slechte dag heeft gehad, mijn avond ook niet leuk zal zijn. Ik vind het zo moeilijk om mezelf er dan niet in mee te laten slepen...
Ik ga zelf ook naar een psych sinds kort, heb echt ondersteuning nodig hierin. Hoe geef ik mijn grenzen aan en wat zijn mijn grenzen? Heb ik uberhaupt nog grenzen?
zaterdag 16 februari 2019 09:18
Laat Pejeka lekker niet op reageren. Het is inderdaad makkelijk oordelen en er speelt vaak zoveel meer dan alleen "een verbouwing". En al zou het door de verbouwing komen of door wat dan ook, Pejeka heeft vast nooit een burn out meegemaakt want de beste oordelende stuurlui staan altijd aan wal.Dalfx schreef: ↑15-02-2019 22:38Pejeka, als je gewoon had gelezen dat het onder andere komt door vervelende gebeurtenissen in zijn leven binnen 2 jaar nog voordat ik in beeld kwam (ik zal het even verantwoorden) onder andere; zijn scheiding, overlijden binnen familie, mantelzorger geweest, auto ongeluk, zich ongelukkig voelen op werk etc. dan had je je niet zo gefixeerd op het punt verbouwing. Ja, die verbouwing heeft hem zeker de nek om gedaan en dat was niet slim. Heeft ie ook spijt van. Maar mensen maken nou eenmaal fouten. Zijn burn out komt dus niet dóór die verbouwing dus ga geen dingen zoeken om mensen op te pakken als dat niet in de tekst staat.
Ik vind dat jij dingen vaak heel zwart wit ziet binnen het forum. Jammer omdat het vaak juist een groot grijs gebied is.Maar ik snap het wel. Het is heel makkelijk oordelen vanaf je schermpje. Het is heel makkelijk om een zwart wit oordeel te vellen op een heel klein stukje tekst.
Dit topic gaat over burn out, TO zoekt lotgenoten die mee kunnen praten en mensen om steun bij te vinden. mensen die niet gelijk veroordelen en aan victim blaming doen zoals jij.
Toen ik in mijn burn out zat had ik ook te maken met het oordeel van anderen, oh ik kon wel naar de kapper maar niet werken. Ik kon wel een dagje op pad maar niet werken. Zo makkelijk om hier wat negatiefs van te vinden terwijl je geen idee hebt hoe het voelt om na de kapper en dat dagje weg, dagen te moeten bijkomen. Terwijl je jezelf steeds op je kop geeft dat het nu wel klaar is met die burn out en je weer gewoon normaal moet doen. En alles uitzichtloos voelt omdat je brein en lijf niet meewerken.
zaterdag 16 februari 2019 09:20
Kies ook voor jezelf hoor! Ga ook met vriendinnen op pad of even uitrazen met sporten etc. Ga het gesprek met hem aan op de goede momenten en geef ook bij hem aan wat het met jou doet en wat jouw grenzen zijn. Je bent niet zijn burn out voetveeg he.Dalfx schreef: ↑15-02-2019 22:54Hoe gaan jullie er mee om? Trekken jullie je terug of worden jullie verdrietig/boos? Ik heb eigenlijk alle stadia wel doorlopen inmiddels
Het legt echt een druk op je relatie ook want ik weet ook niet hoe ik hem aantref als ik uit mn werk kom. Het was in het begin helemaal heftig natuurlijk (toen zat ie de hele dag op de bank voor zich uit te staren of lag ie op de bank met zijn ogen dicht) maar nog steeds denk ik als ik naar huis rij van het werk; mmm hoe zou zijn humeur zijn? Want ik weet dat als hij een slechte dag heeft gehad, mijn avond ook niet leuk zal zijn. Ik vind het zo moeilijk om mezelf er dan niet in mee te laten slepen...
Ik ga zelf ook naar een psych sinds kort, heb echt ondersteuning nodig hierin. Hoe geef ik mijn grenzen aan en wat zijn mijn grenzen? Heb ik uberhaupt nog grenzen?
zaterdag 16 februari 2019 09:57
Nog steeds lees ik niks waar de werkgever schuld aan heeft, laat staan dat hij daarvoor moet betalen, of de maatschappij...Dalfx schreef: ↑15-02-2019 22:38Pejeka, als je gewoon had gelezen dat het onder andere komt door vervelende gebeurtenissen in zijn leven binnen 2 jaar nog voordat ik in beeld kwam (ik zal het even verantwoorden) onder andere; zijn scheiding, overlijden binnen familie, mantelzorger geweest, auto ongeluk, zich ongelukkig voelen op werk etc. dan had je je niet zo gefixeerd op het punt verbouwing. Ja, die verbouwing heeft hem zeker de nek om gedaan en dat was niet slim. Heeft ie ook spijt van. Maar mensen maken nou eenmaal fouten. Zijn burn out komt dus niet dóór die verbouwing dus ga geen dingen zoeken om mensen op te pakken als dat niet in de tekst staat.
Ik vind dat jij dingen vaak heel zwart wit ziet binnen het forum. Jammer omdat het vaak juist een groot grijs gebied is.Maar ik snap het wel. Het is heel makkelijk oordelen vanaf je schermpje. Het is heel makkelijk om een zwart wit oordeel te vellen op een heel klein stukje tekst.
Dit topic gaat over burn out, TO zoekt lotgenoten die mee kunnen praten en mensen om steun bij te vinden. mensen die niet gelijk veroordelen en aan victim blaming doen zoals jij.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 16 februari 2019 10:14
Omdat wij nu eenmaal gekozen hebben voor een maatschappij waar we mensen niet laten verrotten, ook niet bij “eigen schuld”.
En natuurlijk kunnen de PVV-ers, FVD-ers en 50plus-sers klagen dat iedereen geholpen wordt behalve zij. En de SP-ers, GroenLinksers en PvdA-ers dat het allemaal maar niks us en veel beter moet. Maar dan stel ik toch maar de simpele vraag die recent in de Kamer aan een beroepszeur werd gesteld: als ons systeem dan zo rot is, in welk land had u dan willen wonen?
Tu quoque, fili mi? Spugen op de maatschappij waarin ook jij verzorgd wordt, vrijheid in verbondenheid hebt, waar ook jij zorg krijgt niet op basis van (on)schuld, maar omdat je mens bent.
Love it, or leave it.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 16 februari 2019 10:24
Ik ben het op zich eens met een maatschappij waarin mensen de ruimte en zorg krijgen die ze nodig hebben. Maar daar tegenover staat een verplichting. Kinderen op laten groeien in een stabiele gezinsomgeving, zodat ze niet al op hun 20e tegen een burnout aan zitten omdat jij het met je relatie niet zo getroffen hebt en het kind een shitjeugd heeft door het constante gesteggel tussen ex-partners, bijvoorbeeld. En de maatschappij moet het maar oplossen. Dat soort dingen. Burn-out op je 25e is natuurlijk ridicuul, je bent net aan het leven begonnen. Dus ofwel je hebt niet geleerd te incasseren en te verwerken, ofwel je hebt al een hele periode van shit achter de rug waar je ouders verantwoordelijk voor zijn. Nou, ga het geld dan maar halen bij die ouders. Behoorlijk opvoeden is hun plicht, net zo goed als er zijn voor hun kinderen.JollyRider schreef: ↑16-02-2019 10:14Omdat wij nu eenmaal gekozen hebben voor een maatschappij waar we mensen niet laten verrotten, ook niet bij “eigen schuld”.
En natuurlijk kunnen de PVV-ers, FVD-ers en 50plus-sers klagen dat iedereen geholpen wordt behalve zij. En de SP-ers, GroenLinksers en PvdA-ers dat het allemaal maar niks us en veel beter moet. Maar dan stel ik toch maar de simpele vraag die recent in de Kamer aan een beroepszeur werd gesteld: als ons systeem dan zo rot is, in welk land had u dan willen wonen?
Tu quoque, fili mi? Spugen op de maatschappij waarin ook jij verzorgd wordt, vrijheid in verbondenheid hebt, waar ook jij zorg krijgt niet op basis van (on)schuld, maar omdat je mens bent.
Love it, or leave it.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 16 februari 2019 10:35
Het is niet dat ik het oneens ben met je principes. In tegendeel. Mijn kinderen gaan niet op tussenjaar omdat ze keuzestress hebben na de middelbare school, om vervolgens met 25 uit te vallen omdat werken zo zwaar blijkt. Maar als ze toch uitvallen, om welke reden dan ook, krijgen ze zorg. En om precies die reden betaal ik met liefde mee aan de zorgen voor anderen, wat de reden van uitval ook is. Want dat is de maatschappij die we zijn en waar ik van hou. En waar ik nu alweer heel wat decennia dik belasting voor betaal met veel plezier.pejeka schreef: ↑16-02-2019 10:24Ik ben het op zich eens met een maatschappij waarin mensen de ruimte en zorg krijgen die ze nodig hebben. Maar daar tegenover staat een verplichting. Kinderen op laten groeien in een stabiele gezinsomgeving, zodat ze niet al op hun 20e tegen een burnout aan zitten omdat jij het met je relatie niet zo getroffen hebt en het kind een shitjeugd heeft door het constante gesteggel tussen ex-partners, bijvoorbeeld. En de maatschappij moet het maar oplossen. Dat soort dingen. Burn-out op je 25e is natuurlijk ridicuul, je bent net aan het leven begonnen. Dus ofwel je hebt niet geleerd te incasseren en te verwerken, ofwel je hebt al een hele periode van shit achter de rug waar je ouders verantwoordelijk voor zijn. Nou, ga het geld dan maar halen bij die ouders. Behoorlijk opvoeden is hun plicht, net zo goed als er zijn voor hun kinderen.
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zaterdag 16 februari 2019 10:41
Vind je jouw relatie dit waard? Was de anderhalf jaar voor hij uitviel wel leuk? Ik weet niet of ik wel zin zou hebben in zoveel gedoe met iemand met wie ik op dat moment nog maar anderhalf jaar samen ben. Mijn een steen in je maag naar huis, want hoe is de sfeer, zelf naar een psych moeten voor ondersteuning om hem weer te kunnen steunen..Dalfx schreef: ↑15-02-2019 22:54Hoe gaan jullie er mee om? Trekken jullie je terug of worden jullie verdrietig/boos? Ik heb eigenlijk alle stadia wel doorlopen inmiddels
Het legt echt een druk op je relatie ook want ik weet ook niet hoe ik hem aantref als ik uit mn werk kom. Het was in het begin helemaal heftig natuurlijk (toen zat ie de hele dag op de bank voor zich uit te staren of lag ie op de bank met zijn ogen dicht) maar nog steeds denk ik als ik naar huis rij van het werk; mmm hoe zou zijn humeur zijn? Want ik weet dat als hij een slechte dag heeft gehad, mijn avond ook niet leuk zal zijn. Ik vind het zo moeilijk om mezelf er dan niet in mee te laten slepen...
Ik ga zelf ook naar een psych sinds kort, heb echt ondersteuning nodig hierin. Hoe geef ik mijn grenzen aan en wat zijn mijn grenzen? Heb ik uberhaupt nog grenzen?
zaterdag 16 februari 2019 10:44
Dan zijn we het eens, denk ik. Ik ben er helemaal voor om mensen die buiten hun schuld in de situatie komen dat ze zorg nodig hebben, die zorg te bieden. Aan de andere kant denk ik dat je zelf de verantwoordelijkheid hebt om dusdanig met je leven om te gaan dat je die zorg (hopelijk) niet nodig gaat hebben.JollyRider schreef: ↑16-02-2019 10:35Het is niet dat ik het oneens ben met je principes. In tegendeel. Mijn kinderen gaan niet op tussenjaar omdat ze keuzestress hebben na de middelbare school, om vervolgens met 25 uit te vallen omdat werken zo zwaar blijkt. Maar als ze toch uitvallen, om welke reden dan ook, krijgen ze zorg. En om precies die reden betaal ik met liefde mee aan de zorgen voor anderen, wat de reden van uitval ook is. Want dat is de maatschappij die we zijn en waar ik van hou. En waar ik nu alweer heel wat decennia dik belasting voor betaal met veel plezier.
Als het over burn-out gaat, denk ik wel eens (maar ik kan het fout hebben) dat het incasseringsvermogen van huidige jongeren een stuk kleiner is. Velen zijn opgegroeid in een situatie waarin alles wat ze wilden hebben, als vanzelf hun kant op kwam, je hoefde nergens moeite voor te doen. En dan kom je op eigen benen en dan moet je opeens dealen met de maatschappij, instanties, het feit dat je op je werk gewoon 8 uur per dag moet presteren en niet tussendoor kan gaan zitten gamen of chatten of wat dan ook, en dan is het opeens teveel. Ik denk dat veel jongeren in dat opzicht ook niet goed voorbereid worden thuis, maar dat is mijn idee.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
